In een vaal en stoffig verleden heb ik nog diskjockey gespeeld in een stijlvolle dancing in Leuven. Een fijne hobby die ook nog een aardig zakcentje opleverde. Het was de tijd van 'Je t'aime moi non plus', 'Du' van Peter Maffay, 'I am I said' van Neil Diamond... En nog meer van die dingen om van te zwijmelen en te suizebollen.

In de dancing lag een stenen vloer met grote marmeren tegels. Voor elk dansend koppeltje één tegel. Eén tegel om over te schuifelen en om tegen elkaar aan te schuren. Een nevel van hitsige hormonen hing rondom de dansende koppeltjes. En ze ademden allen een walm van lusten en begeerten uit. "Dit is de ware", ging het door menig hoofdje, maar ze werden gedreven door hun op hol geslagen libido. Verstand uitgeschakeld.

Ik heb toen als platenspeler heel wat mensen dichter bij elkaar gebracht, ik heb koppeltjes gevormd. In mijn sociaal werk werd ik bijgestaan door Cupido... De cafébaas feliciteerde me met mijn neus voor romantiek en erotiek. Ik was echt blij met dat compliment.

Lezer, ga nu niet op zoek naar die dancing want die bestaat niet meer. Het was de Zoeloebar, vlak naast de Macumba, op de Vismarkt.