Eén grote blokkendoos van hotels, villa's en appartementen strekt zich uit langs de kilometerslange dijk. De meesten staan te huur of te koop. Een hypermarkt is gesloten, net als vele hotels. In twee hotels die uitgeven op het strand kunnen we binnenpiepen. We zien een zwembad met daarrond ligstoelen onder rieten parasols, afdakjes met tafeltjes, alles erop en eraan. In het ene hotel zien we vier gasten, in het andere twee. Tussen de talrijke restaurantjes zien we eentje dat open is en nieuwsgierig bekijken we de prijzen. Meteen staat een ober naast ons en overhandigt ons een foldertje. Jawel, ze zijn doorlopend open en je kan hier ook eten vóór 9 uur ‘s avonds; Hier komen we straks terug om de Spaanse keuken te proeven.

Dat we hier alleen zijn vinden we helemaal niet erg, heel het strand voor ons alleen... wat een luxe!

Voor het eerst sinds wij in Spanje reizen treffen we een nationaal park dat zich terecht natuurgebied mag noemen. In de duinen worden enkel voetgangers toegelaten, mits zij mooi op de aangelegde paadjes blijven, om de fauna niet te storen. En alles wordt streng gecontroleerd. Aan de ingang krijgen we meteen een opmerking omdat we op enkele meters van het pad lopen. Wanneer we ‘s' middags onze boterhammetjes eten, achter een duin om uit de wind te zitten, komt een verantwoordelijke ons vriendelijk maar kordaat wegjagen. We begrijpen hun bekommernis om het laatste stukje natuur netjes en onbeschadigd te bewaren en wandelen verder op het strand. De zon en de wolken spelen kat en muis en ja hoor... de wolken winnen. Natuurlijk zijn we veel te ver gewandeld om de stortbui te ontlopen. We zoeken een cafeetje om ons op te warmen bij een hete kop koffie of chocomelk. Er zijn er veel, heel veel, het ene naast het andere, maar allemaal dicht! Wat een verschil met onze Belgische kust! Daar springt de horeca een gat in de lucht als het regent, want dan komen alle wandelaars eten en drinken.

Maar nu trekt het open en de zon schijnt. Wat doet die warmte deugd als je doordrenkt bent! We krijgen honger van de zeelucht. We leggen onze rugzakken in Vroem en kleden ons om. De enkele kilometers tot aan het restaurantje kunnen we nog wel stappen, dan smaakt het eten straks eens zo goed. Onderweg bedenken we welk dessert we zullen nemen. Of zullen we ineens een menu bestellen? Na wat we hier gezien hebben is dit geen echte verrassing meer: restaurantje staat daar, net als alle andere gebouwen in deze spookstad, doodleuk gesloten te zijn...
 
Om 20 na 9 zijn we terug in Vroem. Om nu nog alle potten en pannen uit te halen zijn we te moe. Dan maar een boterham. Als nagerecht doen we ons tegoed aan chocomousse en koekjes