De dag begint windstil en aangenaam warm! ‘s Middags brandt de zon en piknicken we op een bank in de schaduw van de bomen, terwijl we alle raampjes in Vroem zorgvuldig verduisteren.

In Odeceixe, op een plaats voor campers, kijken we weer uit op de kust, te midden van bloeiende heide-achtige struikjes die hier overal de duinen bedekken, net rotstuintjes.

Voor het eerst zien we de zon in de zee ondergaan, de laatste vijf minuten verscholen achter de wolken.

De volgende middag brengen we door in de schaduw van de luifel, met zicht op de zee. Rond 16 uur gaan we naar het strand. Er is geen wind en het zeewater is heerlijk fris. De golven zijn speels, krachtig en net niet te wild. De avondzon voelt aangenaam warm. De porto op een terrasje in de zon smaakt heerlijk.

Wanneer we «thuis» komen vernemen we dat er even verderop in een camper werd ingebroken. Het koppel, veertigers, woont in hun camper. Ze vertellen ons onthutst dat alles werd meegenomen, ook de laptop waaraan de jonge vrouw aan haar thesis werkte. Wat een drama! Vanaf nu verwittigen we allemaal elkaar wanneer iemand van ons van de camper weggaat. Maar voor het gedupeerd koppel komt dit te laat.

Voor het eerst kunnen we ‘s avonds buiten eten, onder de luifel. We hebben nog al aangenaam weer gehad maar dat was in Spanje, en daar mag je uitsluitend op een camping iets buiten zetten. Op een staanplaats mag daar je geen stoeltjes buiten zetten, niet eens de luifel uittrekken, zelfs geen keggen zetten. Maar dit is Portugal!

Terwijl we in de schemering van ons avondmaal genieten krijgen we bezoek : een zwerm muggen vindt het hier ook leuk ! Daar komt de trui weer uit de kast, gevolgd door lange broek, sokken en schoenen. Maar het is te laat: binnen de kortste keren staan we allebei vol dikke bulten. Maar de muggen die vanaf nu nog komen hebben pech. Veilig ingeduffeld bewonderen we de sterrenhemel en luisteren naar de ritmische klanken van de krekels.