We blijven plakken bij de indrukwekkende kathedraal en Plaza d' Espagna, een van de mooiste plekjes die we ooit gezien hebben.
Het lentefeest geeft de stad een folkloristisch uitzicht. Mannen, vrouwen, koppels en gezinnen begeven zich, piekfijn uitgedost, naar de plaats van het "Feria De Abril", aan het andere eind van de stad.

Mannen dragen kostuum met das. Vrouwen paraderen in traditioneel Andalousische klederdracht. Ook de kinderen, tot in de wieg, hebben hun beste pakje aan.
De kleine meisjes lopen er fier bij; jongetjes beseffen niet wat ze aanhebben...
Feria De Abril heeft de grootte van een dorp. Bedrijven - ook banken...! - huren hier een van de talrijke feesttenten, waar ze hun personeel een week lang eten en drank naar hartelust aanbieden.
Ze worden afgehaald met paardenkoetsen. De paarden zijn net zo opgetut als de mensen.
In de tenten gaat het er vrolijk aan toe. Overal klinkt gezang op gitaarmuziek. De feestvierders zingen mee en dansen de ritmische Spaanse dansen.

Hoe zou het zijn als je werkloos wordt en heel je modaine leven plots instort, vragen we ons af.

Portiers houden de wacht aan de ingang van de open tenten. Wij mogen niet naar binnen, want we zijn niet uitgenodigd. Even binnenglippen om te plassen zal niet lukken: in onze toeristenkleding vallen we teveel op.
Het feestdorp kreunt onder de hitte: 38° om 16u30. Hoog tijd om de schaduw van een park op te zoeken en ons te verfrissen aan een van de drankfonteintjes.

Vanaf 22 uur stroomt de feestende massa de straten en pleintjes van de stad binnen, op zoek naar een plaatsje in een restaurantje of op een terrasje.

We zullen maar eens naar huis gaan. "Denk erom, de bus terug naar Gelves komt niet op dezelfde plaats waar je afstapt in  Sevilla!" had iemand op de camperplaats ons gewaarschuwd.

En dat hebben we geweten!

Un encuentro !

We zoeken de juiste richting, we wisten dat we de brug over moesten gaan en dan de straat zo'n 2km volgen .We vragen een aantal keren, maar niemand die de bus 140 naar Gelves kent of ook maar weet waar die stopt.
Een vrouw aan wie we ook de vraag stellen is ons uitermate behulpzaam.  Ze merkt dat we buitenlanders zijn en vraagt zelf aan de voorbijgangers waar we de bus naar Gelves kunnen nemen. "Ik spreek alleen Russisch en Spaans", zegt ze. Ze vertelt ons dat ze nog maar zo'n 3 jaar in Sevilla-Spanje woont en afkomstig is van Ukraine. 

Ze vertelt hoe moeilijk het is om te leven in Spanje met de crisis.  Ze strijkt en kuist, maar vindt amper werk.  Ze toont ons haar armen en we zien dat er sporen te zien zijn van ofwel auto-mutilatie of van agressie.  We zullen het nooit weten want er komt een Spanjaard voorbij die vlot Engels praat en ons vergezelt naar de plaats waar we zijn afgestapt. Maar de droevige blik in haar ogen zal ons bijblijven.

Hier aan de bushalte staat ook een jonge man, we schatten hem vooraan in de 30 en vragen hem of hij van hier is.  Jaja zegt hij, hij wacht ook op bus 140.  Dat komt dus goed uit.  Ik (René)  vertel hem dus wel dat een Fransman vanop de camperplaats ons gezegd had dat de bus hier niet meer stopt na 17u wegens de festiviteiten en is omgelegd.
Hij verschiet een beetje maar begint ons toch wel te geloven, want hij staat hier al meer dan een uur en de bus komt maar niet. "Maar ik weet wel waar we dan moeten zijn",zegt hij en we begeven ons samen op weg.

Ook deze man doet zijn verhaal. Hij heet "Sidamed" en is afkomstig uit de Sahara. En dan vertelt hij. 
Geboren in het gebied tussen Marokko en Mauretanië. Hij is noch Marokkaan noch Mauretanier.  Fier zegt hij : ik ben Saharaui...! De uitleg volgt :

Het gebied van de Sahara is gekoloniseerd door de Spanjaarden tot in 1975. Marokko werd bezet door de Fransen. Vandaar ook dat hij vlot Spaans praat.
De Spanjaarden gaven de Saharaui's zelfstandigheid maar koning Hassan van Marokko eiste het gebied op omdat het voor de kolonisatie behoorde tot Marokko, dit tot ongenoegen van de Sahara-bewoners.
Vermits dit conflict nog steeds niet is opglost heeft Sidamed dus geen nationaliteit.  De Verenigde Naties zijn al bezig van in 1991 (!) om dit conflict op te lossen. Tot op vandaag is er nog steeds geen oplossing.
Door de militaire inval van Marokko in de Sahara zijn er heel wat vluchtelingen die in kampen leven in Algerije. In deze kampen wonen al mensen tot de derde generatie !
Ze kunnen alleen maar overleven via humanitaire hulp.  Er is nauwelijks water. De temperatuur  kan er oplopen tot meer dan 40°. De hygiëne is verschrikkelijk. 
 
Sidamed is vluchteling, maar vermits zijn land niet erkend is kan hij dus ook niet terug. Zijn land bestaat officieel niet en de Marokkaanse nationaliteit heeft hij ook niet omdat het Saharavolk Marokko niet erkent.
In Spanje krijgt hij een verblijfsvergunning van 3 maand wat voorlopig telkens vernieuwd wordt.
Hierdoor heeft hij geen paspoort, geen verzekering, kan geen werk vinden, kan niet reizen... Al 11 jaar is hij weg uit zijn land en heeft familie en vrienden moeten achterlaten.
Hij heeft kunnen studeren in Cuba, werd industrieel ingenieur, maar kon na Cuba niet terug naar zijn land. Gelukkig kon hij naar Spanje. De Spaanse taal is het enige positieve in zijn verhaal.

Af en toe vindt hij wat werk als tuinman bij de rijkeren in de buurt.
Hij heeft een vriendin leren kennen in Cuba die gelukkig wel een Spaans paspoort heeft bekomen (Algerijnse oorsprong).

We wisselen emailadressen uit en hij belooft me om wat foto's van die kampen op te sturen.
Dit historisch verhaal was voor mij totaal onbekend. Het lijkt wel het verhaal van de Joden en de Palestijnen.  Alleen, de Saharaoui's zijn een kleine bevolkingsgroep
met weinig economische waarde voor de grotere mogendheden.  Er gebeurt gewoon niets !

Terug in Vroem, zoek ik het uit op het internet.  Zijn verhaal klopt als een bus.

Voor ons was vandaag een emotionele blik op de wereld in het klein.  Aan de ene kant de overvloedig feestvierende Spanjaarden, tegenover de hopeloze Russische vrouw die maar geen werk kan vinden,  de Engels sprekende Spanjaard die samen met ons de afstand tot de bushalte meeliep, en de vluchteling die nergens thuis is
maar wel met de breedste glimlach rondloopt.

Wij waren bekommerd om onze bus en hoe we moesten thuis geraken als die niet meer zou rijden. Sidamed lachte hiermee en zei: " De bus? Da's mijn minste zorg!" Zijn verhaal liet ons wel toe om te relativeren.

We nemen afscheid op de bus met de belofte om toch nog via email contact te houden in de toekomst.

Voor diegenen die over de kampen en het Sahara volk wat meer wil lezen : google maar op "sahrauis Tinduf", je vindt het nodige wel.

In Gelves voelt het opvallend frisser. Nadat we alle raampjes tegelijk openzetten koelt Vroem snel af. Aangenaam om te slapen!