Matelascañas stroomt vol met dagjesmensen, die de frisse bries op het strand trotseren om in de zon te liggen.
De obers van de horeca staan vol verwachting op de uitkijk naar klanten. Maar de terrasjes zijn zeer schaars bevolkt.
De toeristen installeren zich op het strand met vouwstoeltjes en -tafeltjes, met brood en een koelbox, waaruit ze alle ingrediënten voor hun zelfgemaakte tapa's toveren.

In het centrum van de stad staat een veelbelovende wandeling aangegeven, die ons door de duinen langs de kust zou leiden, met bijbehorende panorama's.

Het wordt echter: bergje op - foto - bergje af - dat was het dan.

In Acebuche, aan de rand van het natuurpark " De Doñana", is ook een wandeling voorzien. Ja, dààr wilden we eigenlijk naartoe.
Zorgvuldig aangelegde houten paadjes en brugjes leiden ons kilometers lang doorheen het gebied.
De zijpaadjes leiden telkens naar één van de talrijke observeerhuisjes. Op de bordjes staat vermeld wat je daar zoal kan zien: trekvogels, herten en schildpadden.

Verder heb je geluk nodig om tegelijk met de dieren op die plaats aan te komen.
Wij hebben dat geluk met de schildpadden... .

Er wordt gevraagd om stil te zijn en de dieren niet te storen. En dat wordt gerespecteerd - we wisten nog niet dat Spanjaarden ook stil kunnen zijn.

Al lijkt het wandelpaadje kunstmatig, toch is het een mooie wandeling, tussen verschillende soorten dennen, eucalyptussen en bloeiende bloemen.

En op die manier houden we met zijn allen de schaarse stukjes natuur intact.

In een observeerhutje enkele kilometers verder, in El Rocio, slaagt René erin om een reiger op de gevoelige plaat vast te leggen.

Op deze parking zouden we best wel de nacht willen doorbrengen, ware het niet dat over heel dit dorp een verbod heerst om met je camper te overnachten.
Dan maar terug naar het vertrouwde Matalascañas. Het is 19u30 en voor een helse zoektocht hebben we geen zin meer.