|
CONSUMISME
De bourgeois-cogito luidt aldus : ik bezit én consumeer, dus ik besta.
Het is nu net die cogito die de consumptie-maatschappij op virtuoze maar ook perverse manier de bourgeois, die in elk van ons sluimert, haast permanent stimuleert
-voor ettelijke tot in de slaapkamer- om van het bezit van elk object -hoe nutteloos het ook moge wezen- een nieuwe obsessie te maken.
Het zijn uiteraard de minst begaafden en de financiëel zwaksten die zich het eerst laten verleiden - daarin geruggesteund door de banken - en vroeg of laat de groei-ende groep schuldenaars 'voor het leven' gaan vervoegen.
Voor kinderen zorgt die maatschappij voor een ware, haast religieuze indoctrinatie,
die hen voert naar een pernicieuze vorm van slavernij : onbewuste objecten, die
ad nauseam door gewillige, populistische media als idolen op een piëdestal worden
gehesen.
Voor ouders en mede-opvoeders wordt de elementairste opdracht een nachtmerrie.
De illusoire euforie, geschapen en onderhouden door een gewetenloze economie
en door geen enkele instantie afgeremd, dompelt kinderen vanaf hun prilste
bewustzijn in een virtuele wereld van glitter en simplismen, die hen vroeg of laat
en zonder enige voorkennis zal achterlaten in een ontgoochelende, meedogenloze
frustrerende en helemaal niet langer 'leuke' realiteit, die geen enkele
gelijkenis vertoont met de verblindend-mooie affiches vol mooie, uitbundige
wezens met wijd opengesperde mond, in extase opkijkend naar één of andere
'onmisbare nouveauté', die binnen de kortste tijd als 'passé' zal overkomen..
en terstond wordt vervangen door een object dat nog meer performant is voor
een wijl.
Van Prof.Blondé (UA) vernam ik dat het consumisme zich reeds in de 17e eeuw
manifesteerde en in de volgende eeuw tot volwassenheid groeide.
Tapisserie, origineel het behangen van de muren met tapijt en leder wordt nu
vervangen door behangpapier, dat geleidelijk in ieders bereik komt; kleding,
ooit erfstukken gaan nog maar één generatie mee en meubels - ooit vermeld op
notariële inboedels - worden nu gebruiksvoorwerpen en van mindere kwaliteit.
De tijd is niet meer veraf dat imitatie - doen alsof - toeslaat.
Wie zich geen ebbenhouten meubels kon permitteren , liet zijn acajou- mobilair
zwart schilderen (heb zelf nog geveilde stoelen afgeschuurd).
|
