Over deugddoend begrip en vernietigend onbegrip naar psychische zieken toe. in korte tekstjes en gedichten vervatte ervaringen... in de hoop.. op meer begrip... voor... psychische zieken.
REACTIES DIE NIETS TE MAKEN HEB MET MIJN BLOGJE VERSCHIJNEN MOGELIJK NIET.
Zoals de meeste lezers al ervaren hebben, beperkt mijn inbreng tot hier tekstjes schrijven. Hoop op uw begrip hiervoor...
21-03-2012
Jammer
jammer dat ik niet dom ben of idioot en geen pijn leed als een minimalisering me neermaaide, me subtiel dood schoot jammer dat ik niet dom ben of niet in het bezit van gevoel ik gaf er niet om dat je onverschillig bent of koel jammer dat ik niet dood ben het helpt me niet eens het bedrijven van Zenn als je me voor de zoveelste keer vergeet of negeert hoe ik llijd en leed jammer dat ik nog besef dat vriendschap bestaat het is daarom dat mijn vrienden me doodzwijgen dat is hoe het in deze drukke en gewichtige tijden gaat ik besta niet meer voor jou of voor jou... voor amper nog een menselijk wezen en wie... gaat er me nu de les lezen? Niet die enkele vrienden die me niet aan zich binden en me nog het gevoel geven te leven.
De rest is dood aan nog meer dood-heid heb ik heus geen nood.
Wat scheelt je waarom werd het opnieuw zo donker waarom is er verdriet waarom kan je je er niet van bevrijden en lost het zich niet?
Waardoor zitten tranen gevangen waarom blijft de leegte zo hangen?
Waarom ben je er en tegelijk niet echt daardoor voelde je je wellicht na afloop zo slecht Waarom houdt die pijn niet op om pijn te zijn? die hakt je in mootjes die maalt je fijn.
Zelfs de zachtheid van de lente die je aanvankelijk kon bekoren ging je zonder voorgaande reeds na enkele minuten doorboren leven doet pijn zo wil je je niet voelen toch kon het blijkbaar niet anders zijn
straks wordt het lichter hou je jezelf voor dat heb je uit eigen ervaring, al jaren door het doet echter niet af aan wat je nu voelt en de vraag waar vandaan het komt wat het betekent, wat het bedoelt. Je stelt ze best niet meer dat deed je zo vaak het antwoord laat op zich wachten je weet het steeds minder je weet het niet meer.
Laat alles maar rusten en denk niet langer het maakt je maar angstig, down en wranger. blijf volgende keer dichter bij je zelf het vermindert het zeer. Geen vrees meer of je wel aan eisen voldoet geloof in jezelf je doet het heus goed.
Dat laatste deed pijn daardoor ging een lichtje branden die twijfel aan jezelf zal vast één van de oorzaken zijn en of je gewenst bent mag bestaan
de vraag op het einde van de sessie vertolkte je angst. toen de sessie stopte was je het bangst.
Een leeg scherm daarbinnen in je hoofd het weten en denken halvelings gedoofd.
Een hol gevoel geen doel En droge ogen geen tranen meer van te lang en te veel zeer.
Geen hoop meer op een toekomst van al het hopen kreeg je ondertussen je bekomst.
Maar toch is er die sprankel geloof dat leven tenminste opnieuw voelbaar leven mag zijn met iets minder onwezenlijkheid of verscheurende pijn dat je net als vroeger zal kunnen genieten van al die kleine dingen en met een stille lach in jezelf de vogels weer zal horen zingen.
Zover ben je nog niet maar dat je af en toe dat kleine glimpje licht heel ver aan het einde van een pikdonkere tunnel ziet al is het maar voor even dan weet je van jezelf er is nog steeds dat flinterdunne splintertje leven.
Ze maken me zo moe al die domme uitspraken wat ze zo lichtzinnig en oppervlakkig hebben gezwetst alleen jammer dat het zo erg kwetst
Wat weten ze van hoe ik me voel of heb gevoeld? ach ach hebben ze het alweer oh zo goed bedoeld? ze maken me moe ze loeien slechts als misthoorns of een of andere domme koe
Lezen ze ooit wat ik schrijf? Ik schrijf omdat ik blijf al was er ooit een uitspraak ze blijven door te schrijven Bij mij werkt het omgekeerd zo vlug zullen ze bij mij niet méér kunnen zeggen opgeruimd staat netjes, die ons egootje kan belagen hebben we netjes weggekeerd. Mijn aanklacht schreeuw ik de wereld in mij vertrap je niet meer als een hinderlijke spin.
Wit vecht met zwart en leven met dood open met toe en lichtheid met pijn zou die verscheurdheid het startschot van de lente kunnen zijn?
Een schreeuw vecht met stilte een lach met een traan ontreddering met hoop verwachting met dood het schaap met het zwijn zou dat, zou dat de lente de lente op lichte voeten al kunnen zijn?
woorden met stilte je hoofd in de knoei en soms luid galmend oorverdovend geloei en vogels die zingen rondom je ogen een schaduw van kringen zou dat misschien de lente de lente die vecht om het leven kunnen zijn?
verscheurdheid wil helen en 't kan je al bitter weinig schelen 't verlangen geplet en jezelf uit je lichaam gezet Is het de lente die je holder de bolder in razendsnelle cirkels doet draaien is het de lente die alle helderheid en weten uit je brein weet te maaien?
ervaringen rijk het zal weer verdwijnen het komt wel weer goed 't begin van de lente en wat ze je doet gekelderd het streven 't verleden vertellend, rillen en beven de lente, ze brengt je nog niet maar straks misschien toch weer een beetje rust, hoop en moed.
ooit was ik een mens goedlachs en openhartig ruimdenkend en begripvol ik sloot de mensen in mijn hart van spuuglelijke woorden geraakte ik verward ik hielp en was altijd present maar er waren egoïsten en beulen zij waren niet content ze moesten me vertrappen ik kon niet eens meer naar de nodige zuurstof happen ze smeerden me uit als moes van fruit ze verspreidden laster en smerigheid ze zijn mij maar ik ook mezelf sindsdien volkomen kwijt.
de warme lucht het lente-achtige werpt je in een andere tijd op een andere plek met een ander gevoel de lente gooit je overhoop en huilen wil je op de koop
de lente sleurt en duwt spuugt en zuigt de lente schreeuwt en lacht de lente duwt het verdriet naar boven en steeds schommel je op de rand van leven en dood
de lente is dit jaar anders ze belooft dat wat te vaak is weggeroofd vertrouwen dit keer niet door sadisme, wreed- of lafheid geschonden
ach wat stelde ik me aan wat heb ik gedaan wat zei ik hoe deed ik ach hoe stelde ik me aan ik schaam me en ben bedrukt want me op afstand houden is weer niet gelukt ik ging naar huis het voelde niet pluis ik voelde me down een trieste clown ach wat stelde ik me aan maar hoe is het werkelijk gegaan? waarom kan ik de poorten niet sluiten na welke ervaring ook waarom blijven die malende gedachten niet voor eeuwig en altijd weg en waarom kan ik zelfs dat gevoel niet simpelweg uiten?
Ik ben een beetje ziek en ziek zijn is nooit leuk erg ziek zijn vaak een hel vooral dan in mijn hoofd en in mijn hele wezen want ziek zijn is gelijk aan ook overdag nachtmerries te moeten vrezen
ben net niet ziek genoeg niet murw niet in die mate dat ik niet meer weet waar ik in al die koortstoestanden alweer gebleven ben
ik schommel tussen beiden zo'n kwetsbaarheid te voelen verdriet immens gezwel dat spoedig springen zal een overdaad van tranen de uitputting verhogen kan
verwezen blijf ik staren naar woorden die ik schrijf maar 't leven nog bevroren ontzetting maakte stijf en 't voelen blijft verdoven.
Wanneer je de (on)zin, het (on)recht niet kan verwoorden...
domper op rechten die je niet of amper kan verwoorden de modder zit in je hoofd en omsluit je lijf domper op je rechten en de wil om nog te vechten je te verzetten tegen al die mensonwaardige omeletten die ze van je bakken zoveel hakken en beentjes die ze je lichten omdat ze maar blijven absurde regeltjes uit hun hoed schudden en stichten je dwingen jezelf bloot te stellen terwijl je net jezelf moet beschermen zodat hyena's je niet kunnen kwellen omdat jouw pijn niet tastbaar is en door velen niet wordt begrepen je weerbaarheid miniem of ze dat begrijpen je hebt niet de indruk, niet eens voor een centiem tenzij kan aangetoond worden... dat.. wat..? dàt wat net niet of zo moeilijk aangetoond kan worden amper in woorden is te vatten een algehele toestand van ziek zijn van minder weerbaar van zelfs het kleinste ziekteverschijnsel gedaanten kunnen aannemen van nachtmerries waardoor het belang en de noodzaak om die ellende te verzachten en de last te verlichten en niet zoals zij nog extra te belasten en te verzwaren laat ze al die loze, soms leugenachtige argumenten voor hun eigen zinnen bewaren doorzichtig doorprikt de leugen en onzin van loze woorden die je alleen maar erger vermoorden.
Is er begrip, of wordt het geveinsd? Wordt er geluisterd of slechts beslist en voor de vorm met lege ogen niet werkelijk gehoord? Word je ooit wel eens gevraagd hoe wat ze doen je gezondheid niet min maar zwaar belaagt? Scheren ze ieder over dezelfde kam omdat anders hun werking slaat in de knoop hun hersens niet werken de boel zit misschien zonder dat op geestelijke gezondheidsvlak al volledig lam.
niet eenvoudig te benoemen blubber, dik, ondoorzichtig alsof het je hersenen aantast je zicht beperkt je voelen verdooft je stappen verlamt
niet eenvoudig te benoemen de pijn van binnen de immer stille schreeuw en toch blijf je vechten en je verzetten als een leeuw
altijd op zoek naar nieuwe technieken een gang door de tunnel zonder zicht op wat licht maar prent in je hoofd dat het er is
ook al denk je van niet er ook al-tijd iemand is die jou kent en zoals je bent, jou ook ziet ook al is die tijdelijk aan je zicht onttrokken
hoe vaak geloof je, ook ik, dat er niemand meer is? er altijd iemand blijft die je nodig heeft en die je graag mag, waar jij van onschatbare waarde voor bent omdat jij weet hoe hét is
daardoor wordt jouw luisterend oor van onschatbare waarde dus aub blijf hier op deze soms heel pijnlijke aarde tot je opnieuw leven kan voelen tot je opnieuw waar kan nemen dat mensen om je geven tot je die mens(en) ontmoet in net zulke diepe nood die jij door je begrip omdat je het kent kan helpen uit de donkere nood.
werd de overmacht te groot en het onrecht de pijn het verdriet schrijf, spreek, schilder, doe wat dan ook maar ga niet op in rook omdat de boodschap die je uit kan dragen anderen mee helpt te dragen die anders stilaan alleen komen te staan dat is wat ik me ook voornam die mij kwaad deden klaag ik aan met het woord
word je gepest, misbruikt gekwetst laat ze niet winnen vecht mee met mij en al die anderen psychische zeer kwetsbaren samen wel iets veranderen... al is het door een woord, een beeld, een ontmoeten van gelijk-voelenden of door een strijd door spreken schrijven of er simpel zijn alvast door te vechten om er te blijven.
modder overal daarin zit jij zo lelijk waardeloos en stom die lege blik en je gevoel het is er niet 't klinkt daar zo hol
een nevel hangt als een gordijn over wat je ooit was en in jouw idee nooit meer kan zijn want modder zit er overal
was klimmen, vechten, je verzetten tevergeefs? want vallen deed je op een keer angstaanjagend diep dal want modder is er overal en stilte en leegte kleeft aan je als een monster van een kwal
als automatische piloot hou je je sterk en voor de mensheid groot maar binnen is de hopeloosheid immens en alle voelen zo vaak dood
je plant de woorden in je hoofd dat wat is weggeroofd voorgoed verdween een ander op zal staan met een nog steeds onbekend bestaan
het zoeken naar die onbekende vrouw die stilaan vorm moet krijgen het zoeken naar dat onbekend persoon die vreemdelinge dat ben jij
nog lang niet aan de orde want in je hoofd en hele wezen is slechts chaos, angstaanjagende wan-orde ontreddering en heel soms een glimp van vastgeketend verdriet van niet meer weten waar je bent weggelopen als water door een afgebrokkeld en verroest vergiet
niet veel denken, piekeren of angstig zoeken dat wat je altijd wist te vinden is nergens meer te bespeuren ook niet in de verste hoeken vertrouw op het proces en je psychiater en op je eigen kracht en op die dagen dat je hoop voelde en licht verheugd lacht.
Wat een vreemd gevoel verdriet dat maar niet wil komen in tranen die je ziet de tranen die ik voel zie je niet dit zitten van binnen vastgenageld met ijzeren pinnen wat een vreemd gevoel de tranen achter een ijzeren gordijn en je nog altijd bevreemdend denkt waar ben ik waar kan ik 'zijn'.
ik weet een ding dat ik een goede psychiater trof daarom heb ik ook vertrouwen dat het goed komt en dat ik bof.
witals sneeuw en even koud wit als sneeuw en weg en terug wit als sneeuw het kraakt en scheurt wit als sneeuw zo bitter weinig van te zeggen probeer 't niet langer uit te leggen want wit als sneeuw en woordenloos ben je noch verdrietig, noch boos noch opgewekt, noch blij maar donker wezenloos vol pijn verlangend dat 't vlug weer iets lichter wilde zijn.
Geef het zijn tijd en denk niet na dan komt de sprankel licht misschien vandaag niet dan weldra.
Rust en hou 't van binnen zacht en stil je ogen blikken in de verte ze zien niet veel ze staren en staren zal je blijven doen tot ook deze orkaan eenmaal weer zal bedaren.
verwerken is geen sinecure een berg beklim je niet zo vlug je had heel wat dat sloeg en beet zoveel was er te verduren.
dus rust zacht en wacht er komt een dag dat je opnieuw daar ben ik zeker van, al was het maar voor even glimlacht.
wat schokte de slaap je in stukken opnieuw angst om te falen te mislukken woorden niet zullen komen spreken niet zal gaan het donkere verder in mootjes zal slaan
nacht sloeg slaap in stukken en dromen naargeestig uitputtend niet in staat ze uit te drukken
wat schokte de slaap je in stukken verjoeg weldadige rust wat schokte de slaap je in stukken moe en slaperig probeer je alvast dat uit te drukken.
depressief maakt arm en arm depressief... wat is eerst, de kip of het ei? wat kan mij dat schelen ik voel me sowieso niet vrij om te praten, om te zeggen om het tegen al die wijsneuzen af te moeten leggen zij en hun groot gelijk ze spartelen niet in de oceaan maar liggen te zonnen op de dijk depressief maakt arm en arm nog depressiever al zag ik het graag anders... wat zeg ik? véél liever.
je bent dit leven moe je deed het liefst je ogen toe en zo dat ze voor altijd ook toe blijven je bent het beu dat loze kijven terwijl zijn zij al moe om ook maar één zin te schrijven ze blijven liever kijven dat ze zo druk zijn met hun leven nadrukkelijk dat ze daarin om jou niet zoveel geven want o wat een werk zo ontzettend groot ze zwijgen je nog liever dood want zij zijn zo druk met hun leven ze hebben geen tijd om te laten voelen dat ze ook nog een sikkepit om 't jouwe geven wat ben jij toch een snul ze vinden jou een dikke nul want één zin is ze al teveel gevraagd dat simpele verzoek alsof je ze daarmee hebt bezwaard geef antwoord alsjeblief ik ben niet alleen depressief maar heb ook nood aan een vriendelijke zin of één woord ik ben al zo lang doodgezwegen en vermoord.
Soms dwarrelen zoveel woorden in je hoofd en wordt helder verwoorden als een kaarsvlam stilaan gedoofd
Soms vervagen ze in de mist en heb je de rode draad alweer gemist
Soms springen ze als confetti overal heen van duidelijke betekenis vind je er niet één
Dan neem je het vlindernet en vang je ze woord na woord voor de omstaanders je om je verwardheid hebben vermoord
En wacht je toch het weer helder wordt in je brein zoveel manieren leerde je jezelf aan en half verslagen zucht je én toch krijgen ze me niet helemaal klein.
