Over deugddoend begrip en vernietigend onbegrip naar psychische zieken toe. in korte tekstjes en gedichten vervatte ervaringen... in de hoop.. op meer begrip... voor... psychische zieken.
REACTIES DIE NIETS TE MAKEN HEB MET MIJN BLOGJE VERSCHIJNEN MOGELIJK NIET.
Zoals de meeste lezers al ervaren hebben, beperkt mijn inbreng tot hier tekstjes schrijven. Hoop op uw begrip hiervoor...
03-06-2012
Gespleten
Van de weg afgedwaald weggeleid geduwd van de berg gestoten met een kluitje in 't riet gestuurd moed en wil ommuurd als kleuter behandeld de waarheid werd leugen verzinsels gekanteld vertwijfeld een schreeuw en brullen dodelijk verwonde leeuw geen weg 'samen' afgelegd uit de modder werd het levende lijk gedregd uit de trein gegooid dubbel geplooid die zich verrijkte door laf verraad deed nog meer dan ons zichzelf en zijn misvormde ego oneindig veel schade oneindig veel kwaad.
Lolliestok eigenwaan vergeten te ziften? vermolmde wandelstok eenzaam zal je staan liften visser der complimenten verzamelaar van egostrelende zaken en onheus verdiende centen we zullen je vergeten jouw goede wil was zo gespleten.
Snik je zonder geluid Huil je tranen van binnen en schreeuwt de schreeuw oorverduivend luid onhoorbaar in jou ondanks de hitte heb je kou
Wie houdt je bij de hand? Je sloot de poorten en metselde alle gaten dicht er schijnt geen licht weinigen weten dat deel van de mensheid heeft zich niet van zijn taak gekweten ze hebben geen steun verleend maar jou slechts jouw pijn en duisternis verweten
Iemand neemt je bij de hand ook al ben je door een soortgelijke alien op een geestelijke stortplaats beland
je voelt je niet meer met je verwanten verwant je bent op een onbewoonbare planeet gestrand
Zijn gewichtigheid wissen van zijn schijnheilige smoel is jouw doel
Het is je gelukt want het manneke van generlei gewicht is uit zijn verhevenheid gelicht. Suikerspin op twee benen ga nog maar eens een studieboek lenen voor je je waagt aan je verwaande verheven quasi boeddhistische wijsneuzigheid Dat ik jou ooit raadpleegde en na mij nog anderen... wat gebeurd is, kan je niet meer veranderen tenzij met je spijt te betuigen maar daartoe ben je niet in staat integendeel wat je deed heeft ons meer dan geschaad.
Gelukkig zijn we jou en je emotionele domheid jouw hoogheidswaanzin jouw van de pot gerukte feedback voorgoed kwijt. dat betekende een vooruitgang lafhartig en vals en als een wezel zo bang. nochtans niet moeilijk om eerlijk te zijn maar daarvoor, ik weet het, moet je tenminste een beetje moed bezitten en dapper zijn daarvoor was je te melig en lichtzinnig daardoor ben je nog maar 'zo' klein.
Je spartelde aan de telefoon dat laatste gesprek laaghartige wezel die je werd aan enig inzicht of nederigheid had je duidelijk groot gebrek. Die avond misbruikte je je macht ik had eerlijk gezegd zulk verderfelijk gedrag nooit van een 'mens' als jij verwacht. je gaf nog een trap achterna Wat deed je een bloedzuiger, of een kakkerlak op een Zuiderse muur na?
Als een puber, een kind zo naïef je leuterde over je oog en een val die je maakte oeverloos bleef je soms jammeren als een kind aan moeders rokken ondertussen maakte je niet weinig brokken. Ik was niet jouw moeder en hoefde je niet te geven meevoelen en steun nogmaals een miskleun
Jouw laatste zet... je loog dat je stonk het bleek het enige waaruit jij toen nog uitblonk. Die zet... heeft jouw laatste kansen op mogelijk begrip of vergoelijking van mijnentwege forever geplet.
je verloor oprechtheid en verkoos de drang ben ik bang je werd een loser die niet toegeven kon dat je niets won door je vreselijke miskleunen te ontkennen de uitschuivers die je maakte zo zwak en laf niet eens kon bekennen.
die je met verwerpelijk gedrag levensbedreigend verwondde zodanig diep, bijna onherstelbaar raakte meer dan een half jaar vleugellam maakte een uitwas als jij moesten ze uit de hulpverlening wissen zwaargewonde mensen kunnen zulke lafhartige verwaandheid hartgrondig missen.
Ik heb met jou na al die maanden in deze laatste stuiptrekking voor goed afgerekend maar vergis je niet jou vergeven doe ik van mijn leven niet.
Je hakte niet alleen in op de kern van mijn zijn en na jouw mishandeling ook nog de les willen lezen door jouw mishandeling moest ik ook nog van die je net zo mishandelde voor het leven vrezen...
verdwijn uit ons leven ons vertrouwen en onze geest ik zeg je 'verdwijn... voorgoed, d'r uit' maak dat je wegkomt jij duivelse lafaard lafhartige schavuit. We hopen je nergens meer te ontmoeten durf geen woord te spreken als je ons ooit ergens ziet want jij psychiater van mijn voeten Voor ons besta je niet langer door jouw lafheid hebben we veel en nodeloos erg moeten boeten. Lange jaren toegeeflijk, vergevingsgezind en tolerant maar jij... jij duwde ons toen... over de rand. Daardoor lusten we jou niet eens krokant stukje onbenul spartelend op zijn kant.
Ik durf niets raken want het is zo fragiel ik durf het niet te naderen zo'n breekbaar projectiel ik durf er zelfs niet over te schrijven uit angst dat het beetje vrede in mij niet langer wil blijven ik durf niet te denken en dromen nog minder bevreesd dat het beetje licht dat ik vandaag vond verdwijnen zal alsof het nooit bestond
daarom houd ik mijn armen om me heen en mijn lippen opeen mijn ogen gesloten mijn hart op een kier heel even laat ik het open zodat de warmte die ik voelde er stilletjes in kan stromen.
van euforie nu oeverloze vreugde naar morgen in een oneindig diepe put? I hope not dat zou naar zijn bijzonder pijnlijk en rot dus ik hoop van harte en zal daar ook naar streven van not van euforische blijdschap naar de diepe krater morgen dat wil ik niet ik ben psychisch kwetsbaar maar niet zot, een diepe kater na deze euforie morgen wil ik niet in het Engels is niet not.
veel heb ik begrepen sinds enkele dagen ik weet wie werkelijk vrienden zijn die me niet oeverloos laten bedelen en vragen die tenminste enkele beloftes kunnen inlossen en mij niet als hun gebit van viezigheid blijven flossen ze beseffen niet eens hoe ze me psychisch afrossen
dus bol het af vrienden uit filantropie of denk je dat ik zo idioot ben dat ik dàt niet zie? kiezen voor mensen in jullie ogen van enig gewicht dat jij ook daarvoor bent gezwicht valt me van je tegen dacht je mij ook aan je veroveringen van filantropie te kunnen rijgen?
Ik heb wel gezien die avond ik had een beter gedacht van jou en ik wou dat het nog zo was maar alras ging je slechts om met gewichtigen van jouw rang toen ik dat begreep joeg iets mij op stang wat had ik lopen denken dat je net de kwetsbaren aandacht had lopen schenken ik heb me ook in jou vergist ook die avond werd ik tijdens die uren door jou uitgewist
al die menen te kunnen vertrouwen op hun loze gewicht zullen nooit beseffen wat ze hebben aangericht
dacht je heus dat ik jou nog geloof en zal wachten op een bericht dat nooit zal komen de schellen zijn van mijn ogen gevallen ik zie haarscherp wat ook jij aanricht met loze beloften alsof ik niet besef wat respect is voor een mens ik wens jou nooit meer te horen of te zien van al die beloftes en voornemens een stuk of tien heb ik er amper één gezien.
ik ben niet minder dan jij maar doe wat je niet laten kan, voel je vrij om de banden te verbreken de waanzin van je onverschilligheid gebrek aan respect deed ook mijn geloof in jou danig verbleken.
adieu vriendin was je dat ooit? ik wou dat ik het nog kon geloven het lukt me nooit.
in mijn mailbox heb ik jou alvast gewist zoals jij mij nooit als volwaardig mens hebt gezien wat kreeg ik van jou als wezen? liever me de les lezen? drie op tien? zelfs die drie heb ik niet gezien.
Woon maar effe in een stad waar het bestuur een stel onwetenden aanstelt je staat versteld om leegstand aan te pakken ze laten de aangestelden zomaar wat op het briefhoofd kwakken In mijn achting gaan ze na hun idiote aanpak simpelweg nog meer zakken
Ze joegen me de stuipen op het lijf ik wist een week lang met mijzelf en mijn immense angst geen blijf ze noemden me eigenaar 't was van geen kanten waar
Waarom stellen ze zulke onwetenden aan om te kijken hoe het met leegstand van woningen is vergaan hersenloos sturen ze brieven naar ieder die ze van eigendom vermoeden Zijn ze gek dat ze op ieder waanzinnig van de pot gerukte vermoeden gaan broeden?
En wanneer je ze daaover dodelijk ongerust telefoneert kan je slechts vaststellen dat noch hun herseninhoud noch hun logica behoorlijk, niet eens minimaal werkt wat wat ze je vertellen...nergens mee refereert
Ongehoorde domheid staven door nog meer onzin te laven Wat slechts de gedachte versterkt dat het bestuur van ene stad zit er in hun logica een gat? voor de zoveelste keer gaan ze over op een overdosis waanzin en idioterie krankzinnige maatregelen keer op keer. voor de zoveelste keer op hun gezicht en hun gat Ik haat, ja ik haat mijn stad.
Ze verwoestten mijn gemoedsrust en daardoor een deel van mijn leven kunnen ze aub een beetje meer om het juist toepassen van wetten en regels geven? Waarom stellen ze geen mensen aan die weten hoe een juistere aanpak zou gaan?
Een rekening van mijn telefoon om nog meer onzin te vernemen? Wie stellen ze in hemelsnaam aan om leegstand aan te pakken? zonder onzin op briefhoofden te plakken een lokale overheid met klasse nu staan ze slechts symbool met hersenen niet groter dan een boon raaskallende en vaak ook gewichtig doende clowns die lukraak termen in het rond lopen kwakken.
Ik ben razend en kwaad wat dacht je dan? heel mijn week ging eraan. Door hun idiote maatregelen, gezwets en gekwel ze zijn op mij en menig inwoner hier als een gevaarlijk woekerend kankergezwel.
zij maken ruzie duwen weg vol jaloezie dat zij de aandacht en liefde krijgt van het lieve kleintje ze geven om haar en haar depressie geen greintje naijveren, afgunstig en jaloers kil en koud ze stampen haar tot mout in plaats van haar dit ten minste te gunnen of ze dat ooit zullen kunnen? Neen, het zijn egoïsten die om zichzelf haar liever nog vandaag willen kisten. Ze is ziek van ellende en van pijn kunnen ze niet één keer beseffen wat lefde is en wat dit voor haar betekent tenminste voor dat kleintje nog van betekenis te kunnen zijn? Neen... hun eigen leed is het enige dat telt hun ego dat van dag tot dag opzwelt en haar met hun leedvermaak en naijver nog méér dan heel erg kwelt. ze wil vandaag weg uit dit leven morsdood ze kreeg vandaag en vorige dagen net iets teveel op haar brood. Rekeningen en zaken door de crisis waar iedereen moet besparen maar zij net nog dàt iets meer het doet haar lijden, teveel zeer rijke gemeentebesturen mogen kiezen voor chique fonteinen maar zij mag van haar kleine inkomen die fonteinen méé betalen terwijl ze er niet eens voor koos wat is er in dit land gaande? Wat is er loos? Willen ze haar dood? Maken ze zo van de aan de gang zijnde ellende een nood? Pikken ze nog erger haar leven én haar brood?
Voortaan mag zij en haar kind pijn lijden gezwind want die medicatie wordt niet meer geheel betaald of tegemoet gekomen terwijl moet zij wel blijven komen met centen om dure fonteinen die het stadsbestuur wil onder de rijke, goudmijnen van die dikke nekken die op kosten van de armen willen uitpakken met fonteinen en duur uitziende stekken.
na maanden dat ze geen traan meer kon laten huilde ze na maanden schreeuwde de schreeuw in tranen die stroomden over haar gelaat ze schreeuwde in stilte al die tranen ze schreeuwde van de pijn waarom moest haar leven zo pijnvol zijn waarom moesten ze haar zo wreed verwerpen vergooien waarom moesten ze haar huid looien haar hart vermalen ze kunnen die pijn nooit goed maken dat verdriet is niet, zelfs niet in miljoenen te betalen. op deze speciale dag ging zij overstag.
jammer dat ik niet dom ben of idioot en geen pijn leed als een minimalisering me neermaaide, me subtiel dood schoot jammer dat ik niet dom ben of niet in het bezit van gevoel ik gaf er niet om dat je onverschillig bent of koel jammer dat ik niet dood ben het helpt me niet eens het bedrijven van Zenn als je me voor de zoveelste keer vergeet of negeert hoe ik llijd en leed jammer dat ik nog besef dat vriendschap bestaat het is daarom dat mijn vrienden me doodzwijgen dat is hoe het in deze drukke en gewichtige tijden gaat ik besta niet meer voor jou of voor jou... voor amper nog een menselijk wezen en wie... gaat er me nu de les lezen? Niet die enkele vrienden die me niet aan zich binden en me nog het gevoel geven te leven.
De rest is dood aan nog meer dood-heid heb ik heus geen nood.
Wat scheelt je waarom werd het opnieuw zo donker waarom is er verdriet waarom kan je je er niet van bevrijden en lost het zich niet?
Waardoor zitten tranen gevangen waarom blijft de leegte zo hangen?
Waarom ben je er en tegelijk niet echt daardoor voelde je je wellicht na afloop zo slecht Waarom houdt die pijn niet op om pijn te zijn? die hakt je in mootjes die maalt je fijn.
Zelfs de zachtheid van de lente die je aanvankelijk kon bekoren ging je zonder voorgaande reeds na enkele minuten doorboren leven doet pijn zo wil je je niet voelen toch kon het blijkbaar niet anders zijn
straks wordt het lichter hou je jezelf voor dat heb je uit eigen ervaring, al jaren door het doet echter niet af aan wat je nu voelt en de vraag waar vandaan het komt wat het betekent, wat het bedoelt. Je stelt ze best niet meer dat deed je zo vaak het antwoord laat op zich wachten je weet het steeds minder je weet het niet meer.
Laat alles maar rusten en denk niet langer het maakt je maar angstig, down en wranger. blijf volgende keer dichter bij je zelf het vermindert het zeer. Geen vrees meer of je wel aan eisen voldoet geloof in jezelf je doet het heus goed.
Dat laatste deed pijn daardoor ging een lichtje branden die twijfel aan jezelf zal vast één van de oorzaken zijn en of je gewenst bent mag bestaan
de vraag op het einde van de sessie vertolkte je angst. toen de sessie stopte was je het bangst.
Een leeg scherm daarbinnen in je hoofd het weten en denken halvelings gedoofd.
Een hol gevoel geen doel En droge ogen geen tranen meer van te lang en te veel zeer.
Geen hoop meer op een toekomst van al het hopen kreeg je ondertussen je bekomst.
Maar toch is er die sprankel geloof dat leven tenminste opnieuw voelbaar leven mag zijn met iets minder onwezenlijkheid of verscheurende pijn dat je net als vroeger zal kunnen genieten van al die kleine dingen en met een stille lach in jezelf de vogels weer zal horen zingen.
Zover ben je nog niet maar dat je af en toe dat kleine glimpje licht heel ver aan het einde van een pikdonkere tunnel ziet al is het maar voor even dan weet je van jezelf er is nog steeds dat flinterdunne splintertje leven.
Ze maken me zo moe al die domme uitspraken wat ze zo lichtzinnig en oppervlakkig hebben gezwetst alleen jammer dat het zo erg kwetst
Wat weten ze van hoe ik me voel of heb gevoeld? ach ach hebben ze het alweer oh zo goed bedoeld? ze maken me moe ze loeien slechts als misthoorns of een of andere domme koe
Lezen ze ooit wat ik schrijf? Ik schrijf omdat ik blijf al was er ooit een uitspraak ze blijven door te schrijven Bij mij werkt het omgekeerd zo vlug zullen ze bij mij niet méér kunnen zeggen opgeruimd staat netjes, die ons egootje kan belagen hebben we netjes weggekeerd. Mijn aanklacht schreeuw ik de wereld in mij vertrap je niet meer als een hinderlijke spin.
Wit vecht met zwart en leven met dood open met toe en lichtheid met pijn zou die verscheurdheid het startschot van de lente kunnen zijn?
Een schreeuw vecht met stilte een lach met een traan ontreddering met hoop verwachting met dood het schaap met het zwijn zou dat, zou dat de lente de lente op lichte voeten al kunnen zijn?
woorden met stilte je hoofd in de knoei en soms luid galmend oorverdovend geloei en vogels die zingen rondom je ogen een schaduw van kringen zou dat misschien de lente de lente die vecht om het leven kunnen zijn?
verscheurdheid wil helen en 't kan je al bitter weinig schelen 't verlangen geplet en jezelf uit je lichaam gezet Is het de lente die je holder de bolder in razendsnelle cirkels doet draaien is het de lente die alle helderheid en weten uit je brein weet te maaien?
ervaringen rijk het zal weer verdwijnen het komt wel weer goed 't begin van de lente en wat ze je doet gekelderd het streven 't verleden vertellend, rillen en beven de lente, ze brengt je nog niet maar straks misschien toch weer een beetje rust, hoop en moed.
ooit was ik een mens goedlachs en openhartig ruimdenkend en begripvol ik sloot de mensen in mijn hart van spuuglelijke woorden geraakte ik verward ik hielp en was altijd present maar er waren egoïsten en beulen zij waren niet content ze moesten me vertrappen ik kon niet eens meer naar de nodige zuurstof happen ze smeerden me uit als moes van fruit ze verspreidden laster en smerigheid ze zijn mij maar ik ook mezelf sindsdien volkomen kwijt.
de warme lucht het lente-achtige werpt je in een andere tijd op een andere plek met een ander gevoel de lente gooit je overhoop en huilen wil je op de koop
de lente sleurt en duwt spuugt en zuigt de lente schreeuwt en lacht de lente duwt het verdriet naar boven en steeds schommel je op de rand van leven en dood
de lente is dit jaar anders ze belooft dat wat te vaak is weggeroofd vertrouwen dit keer niet door sadisme, wreed- of lafheid geschonden
ach wat stelde ik me aan wat heb ik gedaan wat zei ik hoe deed ik ach hoe stelde ik me aan ik schaam me en ben bedrukt want me op afstand houden is weer niet gelukt ik ging naar huis het voelde niet pluis ik voelde me down een trieste clown ach wat stelde ik me aan maar hoe is het werkelijk gegaan? waarom kan ik de poorten niet sluiten na welke ervaring ook waarom blijven die malende gedachten niet voor eeuwig en altijd weg en waarom kan ik zelfs dat gevoel niet simpelweg uiten?
Ik ben een beetje ziek en ziek zijn is nooit leuk erg ziek zijn vaak een hel vooral dan in mijn hoofd en in mijn hele wezen want ziek zijn is gelijk aan ook overdag nachtmerries te moeten vrezen
ben net niet ziek genoeg niet murw niet in die mate dat ik niet meer weet waar ik in al die koortstoestanden alweer gebleven ben
ik schommel tussen beiden zo'n kwetsbaarheid te voelen verdriet immens gezwel dat spoedig springen zal een overdaad van tranen de uitputting verhogen kan
verwezen blijf ik staren naar woorden die ik schrijf maar 't leven nog bevroren ontzetting maakte stijf en 't voelen blijft verdoven.
Wanneer je de (on)zin, het (on)recht niet kan verwoorden...
domper op rechten die je niet of amper kan verwoorden de modder zit in je hoofd en omsluit je lijf domper op je rechten en de wil om nog te vechten je te verzetten tegen al die mensonwaardige omeletten die ze van je bakken zoveel hakken en beentjes die ze je lichten omdat ze maar blijven absurde regeltjes uit hun hoed schudden en stichten je dwingen jezelf bloot te stellen terwijl je net jezelf moet beschermen zodat hyena's je niet kunnen kwellen omdat jouw pijn niet tastbaar is en door velen niet wordt begrepen je weerbaarheid miniem of ze dat begrijpen je hebt niet de indruk, niet eens voor een centiem tenzij kan aangetoond worden... dat.. wat..? dàt wat net niet of zo moeilijk aangetoond kan worden amper in woorden is te vatten een algehele toestand van ziek zijn van minder weerbaar van zelfs het kleinste ziekteverschijnsel gedaanten kunnen aannemen van nachtmerries waardoor het belang en de noodzaak om die ellende te verzachten en de last te verlichten en niet zoals zij nog extra te belasten en te verzwaren laat ze al die loze, soms leugenachtige argumenten voor hun eigen zinnen bewaren doorzichtig doorprikt de leugen en onzin van loze woorden die je alleen maar erger vermoorden.
Is er begrip, of wordt het geveinsd? Wordt er geluisterd of slechts beslist en voor de vorm met lege ogen niet werkelijk gehoord? Word je ooit wel eens gevraagd hoe wat ze doen je gezondheid niet min maar zwaar belaagt? Scheren ze ieder over dezelfde kam omdat anders hun werking slaat in de knoop hun hersens niet werken de boel zit misschien zonder dat op geestelijke gezondheidsvlak al volledig lam.
niet eenvoudig te benoemen blubber, dik, ondoorzichtig alsof het je hersenen aantast je zicht beperkt je voelen verdooft je stappen verlamt
niet eenvoudig te benoemen de pijn van binnen de immer stille schreeuw en toch blijf je vechten en je verzetten als een leeuw
altijd op zoek naar nieuwe technieken een gang door de tunnel zonder zicht op wat licht maar prent in je hoofd dat het er is
ook al denk je van niet er ook al-tijd iemand is die jou kent en zoals je bent, jou ook ziet ook al is die tijdelijk aan je zicht onttrokken
hoe vaak geloof je, ook ik, dat er niemand meer is? er altijd iemand blijft die je nodig heeft en die je graag mag, waar jij van onschatbare waarde voor bent omdat jij weet hoe hét is
daardoor wordt jouw luisterend oor van onschatbare waarde dus aub blijf hier op deze soms heel pijnlijke aarde tot je opnieuw leven kan voelen tot je opnieuw waar kan nemen dat mensen om je geven tot je die mens(en) ontmoet in net zulke diepe nood die jij door je begrip omdat je het kent kan helpen uit de donkere nood.
werd de overmacht te groot en het onrecht de pijn het verdriet schrijf, spreek, schilder, doe wat dan ook maar ga niet op in rook omdat de boodschap die je uit kan dragen anderen mee helpt te dragen die anders stilaan alleen komen te staan dat is wat ik me ook voornam die mij kwaad deden klaag ik aan met het woord
word je gepest, misbruikt gekwetst laat ze niet winnen vecht mee met mij en al die anderen psychische zeer kwetsbaren samen wel iets veranderen... al is het door een woord, een beeld, een ontmoeten van gelijk-voelenden of door een strijd door spreken schrijven of er simpel zijn alvast door te vechten om er te blijven.
modder overal daarin zit jij zo lelijk waardeloos en stom die lege blik en je gevoel het is er niet 't klinkt daar zo hol
een nevel hangt als een gordijn over wat je ooit was en in jouw idee nooit meer kan zijn want modder zit er overal
was klimmen, vechten, je verzetten tevergeefs? want vallen deed je op een keer angstaanjagend diep dal want modder is er overal en stilte en leegte kleeft aan je als een monster van een kwal
als automatische piloot hou je je sterk en voor de mensheid groot maar binnen is de hopeloosheid immens en alle voelen zo vaak dood
je plant de woorden in je hoofd dat wat is weggeroofd voorgoed verdween een ander op zal staan met een nog steeds onbekend bestaan
het zoeken naar die onbekende vrouw die stilaan vorm moet krijgen het zoeken naar dat onbekend persoon die vreemdelinge dat ben jij
nog lang niet aan de orde want in je hoofd en hele wezen is slechts chaos, angstaanjagende wan-orde ontreddering en heel soms een glimp van vastgeketend verdriet van niet meer weten waar je bent weggelopen als water door een afgebrokkeld en verroest vergiet
niet veel denken, piekeren of angstig zoeken dat wat je altijd wist te vinden is nergens meer te bespeuren ook niet in de verste hoeken vertrouw op het proces en je psychiater en op je eigen kracht en op die dagen dat je hoop voelde en licht verheugd lacht.
