Na een hele korte nachtrust zijn we al vroeg op weg naar Geraardsbergen voor de Manneke Pistocht. Omdat we iets later zijn dan voorzien en ook omdat ik me nog niet al te fit voel komen we terug op onze beslissing om de langste afstand te bewandelen en we schrijven ons in voor de op één na langste afstand : een goeie 23 km. Ik bestel nog snel een pakketje Geraardsbergse Mattentaarten (één van de drie Ms van Geraardsbergen - Mattentaarten, Muur en Manneke Pis). De Geraardsbergse Mattentaarten zijn een erkend Europees streekprodukt. Buiten de grenzen van Geraardsbergen mag de naam niet gebruikt worden
Als het gebruikelijke kopje koffie met versgebakken appelcake binnengespeeld is gaan we van start. We verlaten de stad en bewandelen soms spekgladde asfaltwegen afgewisseld met sompige , modderige veldwegels. We mogen zelfs een maïsveld dwarsen.
Kurt , de parcoursmeester van de Padstappers is wereldberoemd in de wandelwereld in het (her) ontdekken van wandelpaden. Daarbij wordt een beetje modder zeker niet geweerd. Er dient echter bijgezegd te worden dat er meestal voor alternatieven gezorgd wordt zodat ook de minder mobiele mens hier kan wandelen. Chapeau!
Na de eerste controle in een zaaltje in Goefferdinge stappen we viaeen hobbelig kasseipad voorbij het dorpskerkje. We volgen een wegje naast het riviertje Mark. We gaan even later dwars door een drassige weide en volgen dan opnieuw een beekje. Na nog enkele leuke paadjes komen we aan in Overboelare voor de volgende controle. We stappen voorbij de kerk van Overboelare en gaan door Overboelarebos. Zo komen we inhet centrum van Geraardsbergen. Via enkele smalle straatjes komen we aan de tweede M : Manneke Pis. Dit Manneke hier in Geraardsbergen is liefst 160 jaar ouder dan zijn minder bescheiden Brusselse broertje.
We verpozen even in de Presse, het stamlokaalvan de Padstappers. Meteen daarna krijgen we de de Oudenberg voorgeschoteld, een stevige klim. Maar eens boven hebben we wel een mooi uitzicht over de stad.
We maken via diverse paadjes nog een omweg naar Onkerzele en bij wijlen mogen we stevig klimmen. We komen ook voorbij de Wambashoeve, een groot melkveebedrijf waar je ook kan logeren in één van hun mooie gastenkamers.
Met een brede boog stappen we nog rondom een weide en even later komtGeraardsbergen weer in zicht.We wandelen doorheen het stadspark rondom een vijver en vergissen ons even bij het interpreteren van de bepijling. Dan dalen we af naar de Dender toe. Vlakbij ligt de aankomst. Zoals steeds was het fijn wandelen bij de Padstappers.
Na onze wandeling deze morgen in Oosteeklo besluit ik nog even door te gaan. In de namiddag begeef ik mij naar Ede-Haaltert om er de tweede en de derde lus te doen van de Eurodaxwandeling aldaar. Iedere lus is 25 km. Nadat ik een babbeltje geslagen heb met Marleen komen de andere wandelaars de zaal binnen voor hun rustpauze en kleine lunch. Zij hebben er reeds 25 km , één vierde dus van de totale afstand van 100km opzitten. Voor de derde lus gaat het richting Aalst. We stappen via enkele binnenwegen langs en rondom Nieuwerkerken. Langsheen het stadspark dat we jammer genoeg niet doorkruisen bereiken we de parking van het Electrabel gebouw. Daar staan Marleen en Charel ons op te wachten met een versnapering en een drankje. Enkele minuten later blaast Paul zijn troepen weer samen en we gaan weer verder. Deze keer doorkruisen we de belangrijkste centrumstraten van Aalst. We stappen een stukje langs de Dender en komen even later voorbij de werkhallen waar diverse carnaval-groepen hun wagens voorbereiden voor het nakende carnaval. Eén van de werkmannen vertelt ons dat zijn groep reeds vanaf oktober aan de slag is aan hun wagen. Vanaf 22 februari barst het feestgedruis in Aalst weer los en zal drie dagen lang standhouden. Velen zullen op zondag afzakken naar de Keizerlijke Stede om er de prachtigste stoet van het land te kunnen bekijken. We gaan langs de pendelparking van het station van Aalst en gaan zo onderdoor de sporen om vervolgens het Starionsplein te bereiken. Via nog een omwegje gaan we als gebruikelijk door de Kattestraat waar Pauleke met ons de afspraak maakt dat we over een klein halfuurke kunnen beschikken om onze grote dorst te lessen. Samen met enkele Kadees nuttigen Helga en ikzelf ons respectievelijk lievelingsbiertje. Het is een kort maar heel gezellig samenzijn maar we moeten wel op tijd op het punt des afspraaks zijn , nl aan het standbeeld van Dirk Martens, die al eeuwenlang zwart staat te worden op de Grote Markt onder de schaduw van den Tettentoeren (belfort) en de Bezze (Beurs). Alle Aalstenaars kennen de voormalige drukker dan ook beter onder de naam van De Zwette Maan. We verlaten de prachtigste stad van Vlaanderen en gaan terug op weg naar Haaltert via Nieuwerkerken via vele binnenwegen. In de startzaal wordt ons een lekker soepje voorgeschoteld. Gelukkig maar, want de hoofdschotel is van laag culinair niveau. Vele borden worden dan ook nauwelijks aangeroerd. Het dessert laat zich dan weer wel smaken : lekkere chocomoes.
Omstreeks half tien gaan we terug op stap voor de volgende lus. Via Edixvelde gaat het dan naar Gotegem waar zich het hoogste punt van Erpe-Mere bevindt. Deze smalle onverlichte kasseistrook dwingt ons dikwijls in de berm als er ons achter- of voorliggende autos tegemoet komen. We komen voorbij café Caberée, een eeuwenoud staminee. Er vlakbij is een watermolen. In deze streek zij en waren er trouwens meerdere watermolens. We zijn op de wijk Landries als mijn schat me beldt. Hij meldt me dat zijn basketploeg deze avond weer de sterkste was en zal ons op het dorp in Aaigem waar de volgende wagenrust is nog even komen goeiendag zeggen. Aaigem is de grootste gemeente van Erpe-Mere. Het is voornamelijk een landbouwgemeente. Op Aaigemdorp is er dus weer een wagenrust en ik krijg even aangenaam gezelschap. Tot Pauleke weer appèl fluit. Gedurende bijna twee uur volgen we lange rechte stukken supersaaie wegen. We stappen langs Woubrechtegem, Sint-Lievens-Esse en Sint-Antelinks, allemaal deelgemeenten van Herzele. In Aspelare bereiken we de heel drukke steenweg tussen Aalst en Geraardsbergen. We lopen zoveel mogelijk achter elkaar op het fietspad want deze bochtige steenweg is geducht om zijn vele ongevallen. We klimmen op naar Nederhasselt en bereiken uiteindelijk de wagenrust in Heldergem aan een voormalig frituur. Erna gaat het via Landelede, doorheen Kerksken. Het is ondertussen behoorlijk beginnen vriezen en het wegdek ligt er bij wijlen spekglad bij. Het is dus uitkijken voor uitschuivers. We bestijgen de Keiberg en komen eens voorbij de Gravenkerselaar aan de plaats waar ooit de Topmolen stond op de grens van Mere en Haaltert. Hier is het hoogste punt van Haaltert. We zijn nu vlakbij de startplaats waar deze wandeling voor mij eindigt. Het is bijna twee uur in de ochtend en ik verlang na bijna 75 km toch naar mijn bedje nu. Deze 50 km in Haaltert heeft mij toch wat teleurgesteld zowel wat het parcours als wat de warme maaltijd betreft
Ik neem afscheid van mijn vrienden en rijd heel behoedzaam naar huis want het is glad.
Straks trek ik terug de wandelschoenen aan voor de Manneken Pis tocht bij de Padstappers
Het wandelaanbod is niet zo groot vandaag. We kiezen voor Oosteeklo, een organisatie van de Kwartels van Assenede. Start is in de plaatselijke parochiezaal vlakbij het kerkje H Kruis en . De maximumafstand is ongeveer 23 km, afstand voor de welke wij dan ook kiezen. Oosteeklo is gelegen in Het Meetjesland. Deze streek ligt in het noorden van Oost-Vl aanderen. We wandelen langs lange betonwegen. Ernaast liggen grachten, vaak nog wat ijs erop. De rechterkant ligt de drukke lawaaierige expresweg van Antwerpen naar Knokke . We komen langs Bassevelde, één van de deelgemeenten van Assenede. Assenede is vooral een landbouwgemeente met vele akkers die nu natuurlijk braak liggen. De eerste controle is terug in de startzaal. Daarna gaan we verder voor de volgende lus. De pijltjes sturen ons eerst langs een de drukke weg. Gelukkig mogen we daarna rustiger wegen bewandelen. We gaan nu richting Ertvelde. Onderweg komen we langs vele varkenskwekerijen. In tegenstelling tot de eerste lus, krijgen we nu wel wat veldwegen onder onze voetjes geschoven. Sommigen liggen er zelfs nogal drassig bij. Vaak zijn deze wegen of dreven afgezoomd met populieren. Hier en daar zien we ook serres met oa azaleateelt. In één van die serres is er tweemaal controle. Daarbij is er een stukje van het parcours dat we tweemaal aandoen, maar dan wel in tegenovergestelde richting. Het is een vrij rustige wandeling maar soms wel wat ééntonig.
Wandelclub Kadees Aalst organiseert haar eerste tocht van het nieuwe jaar in Gijzegem: de Sint Antoniustocht. St Antonius, de patroonheilige met het varken(dus niet die van de verloren voorwerpen)
De start is in de Sint Vincentiusschool, die thans herschapen is tot een grote bouwwerf. We schrijven in voor de 21 km en gaan na een koffietje van start.
We dwarsen de drukke Steenweg op Aalst en volgen een pad om even later de dijk naast de Dender op te draaien. Een tijd lang volgen we de rivier. Voor ons zien we over een brug andere wandelaars de rivier dwarsen. Vervolgens draaien we af op een modderig wegje om zo op onze beurt op te klimmen naar de brug over de Dender. Langs de rand van Wieze wandelen we zo dan naar Herdersem. Daar is een controle maar blijkbaar (nog) niet voor ons. Blijkbaar is het enkel nu al voor de 10 km wandelaars. Wij dienden eerst nog een lusje te doen doch dat ontdekken we pas nadat we al aan een kop koffie zitten. De verwarring is echter algemeen want alle wandelaars komen nu al de controlepost binnen. Het euvel wordt snel opgelost door enkele aanpassingen te doen aan de splitsingsborden. Wij dus weer op weg. We maken nog een lusje rondom Herdersem via de Harding en de Boskant. Daarbij worden we niet gespaard van glibberige, modderige landwegen. De dooi is ingetreden maar de onderste grondlagen zijn nog niet volledig ontdooid. Daardoor kan het water afkomstig van de laatste regenbuien niet geheel in de bodem trekken.. We krijgen ook nog een ferme kasseiweg te verduren. Op een beekje langsheen één van die modderwegjes zien we het laatste ijs . Eens terug in Herdersem stappen we nu de controlepost voorbij. We doen er nog een lusje bij en passeren een aantal kapelletjes zoals de OLV Ten Beeldekenkapel die zijn oorsprong vindt in de 13de eeuw.
Terug op weg naar de controlepost in Herdersem is het heviger beginnen regenen. We zijn dan ook blij dat we bij een warme tas chocolademelk even kunnen opdrogen.
Als we de derde en laatste lus aanvatten is het nog steeds aan het regenen. De laatste lus gaat richting Wieze. Wieze ligt aan de rand van de Dendervallei tussen Aalst en Dendermonde. Het dorpsplein met mooie Sint Salvatorkerk oogt heel pittoresk. We verlaten de bebouwde kom en betreden het natuurdomein Wiestermeersch. Dit natuurgebied grenst aan de oude Denderarm en aan de Grote Beek, een zijarm van de Dender. Het gebied is hier zeer nat, en dat kunnen we aan de lijve ondervinden. Na heel wat geploeter bereiken we uiteindelijk terug de Wiezebrug en steken opnieuw de Dender over. We doorkruisen nog een aantal woonwijken en bereiken zo kletsnat en bemodderd terug de startzaal in Gijzegem. En alweer zit er een (nat) wandelweekend op.
Voor onze zaterdagwandeling trekken we naar het buitenland. Wandelclub Zelden Rust uit Terneuzen organiseert vandaag de Winterneuzentocht in Terneuzen. We vinden makkelijk gratis parkeerplaats vlakbij de inschrijfplaats. Van de Nederlandse club krijgen we bij de inschrijving een pleisterboekje. Het weer is tegenstelling tot vorige week nogal druilerig en mistig. Het prachtige berijmde landschap is verdwenen. We wandelen langs nieuwe verkavelingen met vaak ganse rijen dezelfde eentonige woningbouw. Rondom zijn er wel veel waterpartijen. We wandelen langs de Otheense kerk en de Otheense wijk. Controle is er tweemaal in Bachten Dijke in een verzorgingstehuis. Vlakbij merken we een monument ter ere van de helden van de vroegere Nederlandse kolonies. Een volgende lus gaat doorheen het oude stadscentrum van Terneuzen langs typische Hollandse huisjes.
We volgen ook lange tijd de oevers van de Westerschelde. We passeren een kleine jachthaven Op de Westerschelde zien we nier veel schepen voorbijvaren op hun weg richting Antwerpen. Hiervoor is het weer veel te mistig. Langsheen de dijk aan de overkant van de straat zien we de zogenaamde koffieshops. Inzittenden van autos met Franse nummerplaten wachten tevergeefs voor de gesloten winkeldeuren. Ze zullen zonder koopwaar verder moeten reizen. Hier en daar zien we ook kunstwerken op de dijk staan. Ondertussen wordt de lucht alsmaar dreigender en het duurt niet lang vooraleer een stevige regenbui neerplenst. We wandelen nog langs een aantal waterpartijen langs de Oude Vaart, langs het Sportcentrum en het Zuiderpark. Niet veel later komen we weer aan ons vertrekpunt. Dit Nederlands uitstapje viel best mee. Vriendelijke mensen, verzorgde controleposten en een goed uitgepeild parcours.
Het is deze ochtend 4 en dus veel minder koud dan gisterenochtend. Vandaag gaan we naar Kastel / Moerzeke om er deel te nemen aan de Glazendorptocht. Start en inschrijving zijn vlakbij het centrum in het OC Ter Muncken. Na een korte doortocht door het centrum gaan we al snel naar het Natuurgebied Vlassenbroek. Wij lopen over besneeuwde wegen maar hier is het niet glad. En in tegenstelling tot gisteren is nu alle rijm van de bomen verdwenen.
Kastel behoort tot Moerzeke en ligt in een Scheldebocht. Nergens zijn er bruggen in het dorp
Er zijn enkel wegverbindingen richting Noorden, richting Moerzeke dus.
Vroeger was Kastel een laag gelegen moerassig gebied dat regelmatig overstroomde. Later werd het ingedijkt. Zo onstonden er schorren. Het zijn buitendijkse landaanwassen die door hun begroeiïng bij hoogwaterstand toch niet meer onderlopen
Onder een stralend zonnetje lopen we langs de kronkelende dijk. Dan gaan we rechtsaf langs de Roggeman. Dit is een oude Scheldearm. Het is een mooi recreatiegebied voor wandelaars en vissers. We verlaten de Roggeman en na een ommetje rond het centrum van Moerzeke belanden we in de controlepost.
Na het koffietje maken we een wel heel kort plaatselijk lusje rond Moerzeke. Omdat de landbouw hier niet veel meer voorstelde werd overgeschakeld op groententeelt, vooral onder glas dan. Vandaar dus de naam Glazen dorp! De meeste van die serres zijn echter in Kastel te vinden en de Moesse petatten zijn goed gekend omdat ze van de beste kwaliteit zijn.
De laatste lus gaat natuurlijk terug naar Kastel. We maken een grote bocht rondom de vele Putten die thans dichtgevroren zijn. Door de sneeuw en de ijzel ziet het er allemaal magnifiek uit. Aan de overkant ligt Mariekerke, ons wel bekend van een lange afstandstocht in augustus
Hier en daar zijn de paadjes waarover we wandelen spekglad. Waar mogelijk proberen we in de sneeuw te lopen. Maar het is hier zo mooi en ik geef mijn ogen dan ook volop de kost maar een onoplettendheid later ga ik toch onderuit. Dan zien we voor ons tussen de bomen het kerkje van Kastel dus deze tocht zit er alweer op. Ondanks we niet de grootste afstand deden heb ik van deze tocht genoten. Het was mooi!
Voor onze zondagse wandeling trekken we nog eens naar het Pajottenland. Omstreeks half acht komen we aan in Kester. We schrijven in voor de 33KM afstand.
Het is nog duister als we van start gaan. De eerrste lus is er eentje van 6,5 km naar Pepingen toe. We starten langs de grote baan maar dan mogen we een donker pad op. Gelukkig heeft mijn schat een zaklampje mee. Modder is er niet maar het pad is door de bevroren mountainbikesporen toch soms moeilijk begaanbaar. Heuvelachtig is het hier ook. We hebben vaak heel mooie uitzichten. Ook de zendmast van St Pieters Leeuw komt regelmatig in ons vizier. Via de Mierenberg en plaatsjes als Gelling en Hoesnake komen we aan in Pepingen voor de eerste controle.
Na een koffietje maken we van hieruit een eerste lus van 10,5 km richting Halle. Aan de splitsing gaan we eerst rechtdoor. Opnieuw worden ons vele paadjes aangeboden en ook holle wegen. In een aantal populieren bemerken we maretakken. Parasieten zijn het al ogen ze mooi, vaak de ene bol na de andere in hoge bomen.
Aan het kerkje van St Augustinus te Beert leren we één en ander bij dankzij het bordje aangebracht door de organiserende wandelclub. Het kerkje dateert uit de tweede helft van de 18de eeuw. Op het kerkhof eromheen is volgende tekst op de zuilen te lezen Hodie mihi cras tibi (vandaag ik morgen jij ..)
Van hieruit is het niet zo heel ver meer naar het centrum van Pepingen. Voor de tweede maal komen we in het zaaltje voor controle. We spreken er onze boterhammetjes aan en ik kan niet nalaten de heerlijk ruikende ajuinensoep te proeven.
Het eerste stukje van de derde lus is idem aan de tweede. Daarna mogen we afslaan en gaan we doorheen een mooi natuurgebied langs de Schamelbeek en de Geynsberg . Het is hier moerassig maar nu zijn de waterplassen bevroren. Er zijn in deze streek ook heel wat fruitkwekerijen en de laatste controle is in de opslagplaats van zo een fruitbedrijf.
We zetten de laatste lus in naar Kester toe. De pijltjes sturen ons tussen de vele appelen en perenplantages en later langsheen een fitnessparcours. Via het Kestergat komen we in de wijk Brandwacht op het grondgebied van Sint-Kwintens-Lennik komen we voorbij een prachtige oude witte maar enorm grote hoeve. Deze vierkantshoeve met dubbele binnenkoer is de grootste in zijn soort in heel de streek. De oudste bron (1172) vermeldt Bree-Eik als roversnest. De hoeve behoorde tot het domein van de familie van Heetvelde en hun nazaten. In 1680 wordt de familie de Pape eigenaar met als pachter Pieter van der Elst en vervolgens Gillis De Smet en zijn nakomelingen. Sinds 1837 is de hoeve in het bezit van de familie 't Serstevens-Claes. Het monument geniet bescherming sinds 1981. Erna worden we nog even weg van Kester gestuurd en maken we een stevige klim. Via een aantal paadjes komen we dan uiteindelijk in de zaal waar we afscheid nemen van Kester na een koffietje
Niet voor lang echter, eens op de parking waar ik mijn auto achterliet en tientallen km verderop, merk ik dat ik mijn heuptas vergeten ben in de startzaal. De paniek slaat toe maar mijn ventje rijdt het hele eind terug. In eerste instantie heeft niemand het kleinood gezien maar uiteindelijk komt alles terecht. Met dank aan de eerlijke vinder!
Het is al dagenlang barkoud. Toch besluiten we naar buiten te trekken. Vandaag is er oa een tocht in Hanbsbeke, een deelgemeente van Nevele,en daar gaan we dus heen. Als we vertrekken voor onze tocht van 20km begint het stilaan te dagen maar er hangt een hardnekkige mist. Goed ingeduffeld trekken we over het dorpsplein richting Landegem. We stappen langs lange dreven afgezoomd met knotwilgen. Van het wandelen warmen we wel wat op maar het blijft koud aanvoelen in het aangezicht en de mist zorgt ervoor dat er een laagje rijm op onze haren komt. Ik ben zowaar als bij toverslag grijs geworden. We steken het Schipdonkkanaal over en bereiken zo de eerste controle in Landegem. Tussen de metalen brugconstructie bemerken we talloze bevroren spinnenwebben. Héééél mooi!
Na de controle in Landegemtrekken we verder door het Meetjesland. Over de oorsprong van deze naam vond ik op internet het volgende : De oorsprong van de naam Meetjesland is voor heemkundigen al een mooie kluif geweest. De benaming werd voor het eerst teruggevonden in een achttiende-eeuws document. Rond de afstamming of etymologie ervan circuleren verschillende legendes en mogelijke verklaringen. Pastoor Duvillers schrijft de herkomst van het woord toe aan Keizer Karel die op doorreis de oude, spinnende vrouwen uit Zomergem meetjes noemde. De twee meest voorkomende verklaringen gaan enerzijds terug naar de Middeleeuwse turfgraverij (waar de blokken land voor ontginning ingedeeld werden in maten of meten) en anderzijds naar de achttiende eeuw, toen de streek gekend was voor zijn lijnwaad (métiers-land: het land der weefgetouwen)
Als snel volgen we het Schipdonkkanaal (of het Afleidingskanaal van de Leie). Dit kanaal loopt vanaf Deinze tot Zeebrugge en mondt uit in de Noordzee? Af en toe duikt vanuit de mist een schip op. Heel feeëriek, zeker als na een tijdje het zonnetje stilaan doorbreekt.
Dit levert zeker een paar mooie fotos op.
Aan de overkant van het kanaal zien we wandelaars de andere richting uitgaan. Dit is ons parcours voor straks
We komen terug in de bebouwde kom van een andere deelgemeente van Nevele : Merendree. Controle is in de kantine naast de het plaatselijk voetbalveld.
Ik geniet er van een heerlijk soepje.
We vatten de laatste lus aan. Terug naar Hansbeke dus. Even na de controle steken we terug het kanaal over en wandelen nu de andere richting uit naast het water. Het zonnetje is ondertussen volledig doorgebroken en de lucht is prachtig blauw. In een weide bemerken we een wel heel vreemd soort ras van paarden. Het doet een beetje denken aan het Brabantse trekpaard maar deze soort lijkt kleiner in formaat. We eindigen zoals we begonnen zijn, langs dreven met knotwilgen. Voor ons is reeds de ajuinvormige spits van de kerk van Hansbeke zichtbaar. Alhoewel dit een betonwandeling was kon ik deze toch best smaken.
We verlaten het zonnige Meetjesland. Hoe meer we het thuisfront naderen, hoe dichter de mist en deze zal hier de ganse dag blijven hangen ..
Kerstverlof! Het wandelaanbod is niet zo groot omtrent deze tijd van het jaar maar vandaag is er eentje in Michelbeke. We kiezen voor de langste afstand die een goeie 21 km is. De tocht bestaat uit drie verschillende lussen , telkens vanuit de startzaal. Het parcours is vrij heuvelachtig in deze streek, de Vlaamse Ardennen. We kunnen dus aleer de grote schranspartij begint nog gauw wat calorietjes verbranden. Er wordt langs mooie dorpjes gewandeld zoals Elst, ons welbekend voor zijn "geutelingen", een lekkernij die in de loop van februari weer zal kunnen geproefd worden. We wandelen ook lange stukken langs het Mijnwerkerspad. Het is de vroegere spoorlijn Zottegem-Brakel. Het "Fosttreintje" bracht ooit de mijnwerkers vanuit Zottegem en omstreken naar de Borinage. Het is een aangename wandeling langs vele rustige paadjes en veldwegels. Op de controlepost is het telkens een blij weerzien met bekenden en het is dan ook al een flink eind in de namiddag als we Michelbeke achter ons laten.
Vlakbij het dorp van mijn jeugd, Mere, ligt Kerksken. Ik twijfel dan ook niet om deel te nemen aan de wandeltocht die de Sportvrienden er vandaag organiseren. Ik raak mijn karretje kwijt vlakbij de kerk van Kerksken. Een kleine doorsteek en ik ben direct aan de startzaal. We schrijven ons in voor de maximum afstand. De eerste lus gaat rondom Kerksken. Kerksken is een deelgemeente van Haaltert. De St Martinuskerk stortte in april 1990 in en werd nadien heropgebouwd. Voor de kerk prijkt het standbeeld van de Jeneverdrinker. Dit is ook de spotnaam voor de inwoners van Kerksken. We dwarsen de steenweg en gaan via het Kerkskenveld en de Watervoor naar de wijk Boekent. Kerksken heeft zelf zijn eigen berg : de Keienberg, en die mogen we op. Haaltert komt in zicht. In deze tijd dat ons allen op het hart gedrukt wordt energiezuinig te zijn, wordt hier op het dorpsplein alles behalve zuinig met energie omgesprongen.Vanaf valavond tot het weer licht wordt is het ganse dorpsplein en de kerk schandalig overvloedig verlicht. Mooi dorpsplein, volledig heraangelegd maar die spotlights is voor niks nodig.
Controle is er in een plaatselijk jeugdlokaal.
Na een koffie en een babbel hier en daar vatten we de tweede lus aan. Deze gaat dwars door Haaltert zelf. Ongelofelijk hoeveel wegeltjes, al dan niet verhard deze streek rijk is. Ik ben hier al heel dikwijls komen wandelen maar iedere keer opnieuw krijg ik er weer nieuwe voorgeschoteld. Het is bijna Kerst en overal zijn de huizen versierd, het ene al meer dan het andere. Langs de gevels ziet men her en der Kerstmannen langs een touw naar de nok op klauteren dewelke ze nooit zullen bereiken. In Haaltert en deelgemeenten zijn er ook nog veel kapelletjes, de meeste goed onderhouden.
Voor de derde lus gaan we via het Eiland naar Denderhoutem. Het gaat bergop via een lang betonpad en zo komen we in de wijk Vondelen. Vervolgens slaan we rechtsaf op een aarden weg en gaan we dan via den Daal en de Stichelen terug naar Kerksken. Eens terug in de startzaal is het een drukte van jewelste en het kost ons heel wat moeite een plaatsje te bemachtigen. We drinken er nog een tas koffie met mijn vriendin, secretaris en webmaster van de organiserende wandelclub. En met een voldaan gevoel keren we dan weer huiswaarts na deze geslaagde wandeltocht.
Vandaag nemen we deel aan de Eindejaarstocht van de Lokerse Durmetrotters
Een koffie en een opkikkertje later gaan we van start voor de maximum afstand. We dwarsen de drukke baan en gaan meteen een parkje door om zo de oever van de Durme te bereiken. Links van ons licht het natuurpark Molsbroek. Het is een natuurreservaat boordevol allerlei soorten watervogels. Het is 80 ha groot en bestaat grotendeels uit moeras en water. Het leuke is dat dit reservaat vlakbij het stadscentrum ligt, dat het steeds vrij toegankelijk is en dat er een mooi verhard wandelpad dwars doorheen loopt. In de lente, de broedtijd is het hier ook zeer aangenaam wandelen. Tal van fotografen met indrukwekkende cameras maken hier dan hun opwachting op het gebroed van op afstand in de gaten te houden of op de gevoelige plaat vast te leggen. We gaan vervolgens een park door.
Na een aantal km verlaten we het gebied en wandelen doorheen enkele woonwijken om uiteindelijk aan de eerste controle aan te belanden.
Erna trekken we door een saaie woonwijk die overgaat in een sjiekere villabuurt. We wandelen langsheen prachtige brede dreven. Dan draaien we af op de Canteclaerroute. Iedereen weet natuurlijk dat Canteclaer de naam was van de haan uit het dierenepos Reynaert De Vos is die hier volgens de legende in het Waasland zou vertoefd hebben.
We komen op een oude hogergelegen spoorwegberm die thans dienst doet als fiets- en wandelpad en die je kan volgen vanaf Daknam tot Moerbeke. Ooit bolde op hier een stoomtrein die 100 jaar dienst deed. Even verderop gaan we over de Spletterenbrug. Deze brug over de Moervaart, werd tijdens de twee oorlogen tweemaal opgeblazen maar werd door de bezetter nadien hersteld. Tot op vandaag is ze onveranderd gebleven. De naam Spletteren zou verwijzen naar de oude benaming van de omliggende velden.
Zo komen we in Daknam centrum voor de tweede controle in een mooie taverne die toevalligerwijs dan nog De Wandelaar noemt. Ze serveren er heel lekkere koffie en als die op is gaan we op weg voor de laatste vijf km. We volgen terug even het treinpad, gaan door de bebouwde kom en draaien vervolgens af en volgen de Moervaart. Deze strook hebben we al meermaals bewandeld. Langsheen de Moervaart zien we lange stroken, soms smalle meersen .
Lokeren komt terug in zicht. We gaan door het domein Hof ter Beuken. Het is een oude geklasseerde villa, zoals er trouwens in Lokeren nog wel meerdere zijn. Eens we het park rond de villa doorkruist hebben komen we algauw terug aan het stedelijk zwemdok en meteen is deze tocht ook afgelopen.
Het was een rustige wintertocht doorheen prachtige natuurgebieden.
Ik ben annemie sterck, en gebruik soms ook wel de schuilnaam daisy walker.
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is ambtenaar.
Ik ben geboren op 28/08/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, reizen, computeren,.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
een gezond en gelukkig 2009 aan allen
