Magdalena kon de slaap niet vatten.
Wat gebeurd was, had haar hart verscheurd; haar leven verwoest; haar achtergelaten in absolute eenzaamheid.
Nooit had een wreder lot haar getroffen.
Ze hadden haar geliefde niet gevangengenomen.
Nee!
Ze hadden hem vermoord!!
Tentoongesteld als 'n boef; 'n misdadiger!
Ze hadden hem niet begrepen!
Of niet willen begrijpen.
Wie zal 't zeggen.
Magdalena gleed weg in zelfbeklag, zonder nog aan anderen te denken.
Of toch?...
Judas!
Wat moest hij wel lijden?
Hem hadden ze immers gevraagd de verradersrol op zich te nemen, veronderstellend dat op 't verraad slechts 'n gevangenschap zou volgen.
Maar 't werd moord!
Magdalena voelde plots een snijdende schuld.
Zij was zo ondergedompeld geweest in haar eigen verdriet, dat ze haar vriend Judas totaal vergeten was.
Ze had zelfs niet eens meer aan hem gedacht!
Touwens ze had hem ook niet meer gezien.
Waar zou hij zijn?

Magdalena gleed weg in 'n droom.


"Mijn lief sprak en zei tot mij:
Sta op, liefste, mijn schoonheid, en kom naar mij...

"
Ze herleefde haar samenzijn met Moeder Maria,
die haar vertelde over haar zielepijn,
toen ze haar 12 jarige zoon plots verloren waande.



Doch ze zag ook hoe Jezus hen allen gewezen had op het onvoorwaardelijke geloof van kinderen, wat zij zich eigen dienden te maken.


En opnieuw was daar die stem.
Maar nu luid en duidelijk:
"Sta op, liefste, mijn schoonheid en kom naar mij.
Want voor jou is de winter voorbij,
De regen opgehouden en verdwenen,
De bloemen ontloken aan de aarde.
De tijd van zingende vogels is gekomen.
Sta op, liefste, mijn schoonheid en kom naar mij."

Magdalena schoot wakker.
Jezus had haar geroepen.
Ze moest naar hem!
Zo snel ze kon, spoedde ze zich naar zijn graf.


Mijn God!!
"t Graf was open en ... LEEG!
Was hem vermoorden al niet erg genoeg?
Moest men zelfs zijn dode lichaam geen rust gunnen?
'n Vlammende pijn sloeg door haar lijf.

"Maria."
't Leek 'n fluistering, maar 't bluste terstond haar brandend verdriet.
Met een ruk draaide ze zich om.
"JEZUS!"
Ze vloog naar hem toe en sloot hem in haar armen.
"Jezus! ... Mijn Lief.."

Maar Jezus maakte zich los en zei tot haar:
"Klamp je niet vast aan mij, Maria.
Mijn tijd op aarde is voorbij, ook al ben ik nog niet terug naar mijn Vader.
Kom liefste, vat moed.
Ga aan de anderen zeggen dat ik verrezen ben, zodat ook zij geloven.
Wees dapper, mijn duifje, want mijn tijd hier is voorbij, maar jouw tijd is gekomen.
Leef wel!"

13-04-2009 om 13:47 geschreven door W. Smeekens