In het ‘Het Laatste Nieuws” van 19 december 2007 konden wij lezen dat het rommelde bij de blauwe partij. Enkele Open VLD raadsleden waaronder Tom Dedecker hadden toen een andere mening dan de kopstukken over de aankoop van een flitstoestel. De ‘opstand’ werd toen zeker met de mantel der liefde bedekt, in de mening dat ‘het stil is waar het nooit waait’. Drie jaar later rommelt het echter opnieuw en harder en zijn de wolken veel zwarter. De titel van mijn huidig artikel werd niet door mij maar door “Het Nieuwsblad” gekozen, behalve de korte vraag erachter. Na de zaak met de aanbesteding voor de ijspiste voor de asielzoekers, waarvoor Landuyt door het Hof van Beroep vrijgesproken werd bij gebrek aan bewijzen maar waartegen het Openbaar Ministerie cassatieberoep aantekende (uitspraak verwacht einde 2010 *), is Michel alweer het onderwerp van een onwelriekende zaak.

De feiten
De gemeente is eigenaar van het casinogebouw in Middelkerke. De uitbating ervan is in handen van de NV Micas. Je kunt er de meest populaire tafelspelen beoefenen zoals Roulette, Blackjack en Casino Stud Poker. Met een minimuminzet vanaf 2 eurocent kan men er tot 25.000 euro winnen. Micas moet hiervoor per jaar aan de gemeente 91.000 euro betalen en zou jaarlijks een winst opstrijken van 1 miljoen euro.
Tom Dedecker verwijt burgemeester en (Open VLD) partijgenoot Michel Landuyt dat hij de uitbaters van het casino op een onwettige manier bevoordeelt. Hij kreeg daarover een tip toegestuurd. Was hem dat anders niet opgevallen?
Zo luidt de beschuldiging:
Zo int de gemeente al vier jaar de variabele concessievergoeding - een taks op de automatische kansspelen - niet meer. Dat betekent een aderlating van liefst 364.000 euro voor de gemeentekas. En dat met medeweten van het schepencollege. Micas trekt die kosten wel fiscaal af in zijn boekhouding. De burgemeester wil er bovendien voor zorgen dat Micas een nieuwe concessie krijgt nog voor de huidige vervalt en onderhandelt met slechts één partij.
Eind 2009 richtte het schepencollege trouwens een 'Onderhandelingscomité Concessie Casino' op waarin naast de burgemeester ook schepen Geert Verdonck (Progressief Kartel) en financieel beheerder Pierre Ryckewaert zetelen. Vreemd als je weet dat de huidige concessie pas in 2016 vervalt”, zo zegt Dedecker.
Op 9 juni 2010 stuurde hij een mail met vragen naar het schepencollege. Burgemeester Michel Landuyt liet hem weten dat hij alle informatie onmiddellijk zou krijgen, maar dat gebeurde pas op 8 oktober. Dedecker: “Blijkbaar had de paniek toegeslagen. Nader onderzoek bevestigde mijn vermoedens.“
Tom begrijpt niet (en wij ook niet!) dat de burgemeester steeds weer verklaart dat er geen financiële ruimte is voor een versneld verlagen van de aanvullende gemeentebelasting op de persoonsbelasting van de staat terwijl anderzijds 364.000 euro cadeau gedaan wordt aan het casino.

Wie is Tom Dedecker?
Tom is de zoon van Luc, die de 1 jaar jongere broer is van Jean-Marie. Vader en zoon baten een accountant – bureau uit (‘D&D adviesbureau’) in de Lombardsijdelaan in Westende.
Luc was tot in het jaar 2000 twaalf jaar schepen van Middelkerke als lid van de SVHV (Stem van het Volk) met Volksunie – signatuur. Hij verliet de politiek om handelsrechter te worden, functie die niet gecombineerd mocht worden met de politiek.
Dit jaar is hij (eindelijk, na lang twijfelen) voorzitter geworden van de lokale Lijst Dedecker en zal hij in 2012 opnieuw opkomen voor de gemeenteraadsverkiezingen voor die partij. Volgens Luc zouden hij en zijn broer Vlaams- liberaal - republikein zijn.
Tom is voor zijn blauwe partij voorzitter van de directiecomité Vereniging voor Vreemdelingenverkeer (VVV) vzw, een goed betaalde functie voor een beperkt aantal zitdagen (heeft hij zelf ooit verklaard)
Iedereen weet dat de familie Dedecker vastberaden, wilskrachtig en strijdlustig is.

Het verweer van Michel Landuyt
Op de regionale zender ‘Focus’ gaf Michel Landuyt op 22 oktober 2010 een (weinig overtuigend) antwoord op de aantijgingen van Dedecker.
“In de zomer van 2004 werd de kwijtschelding van het betalen van de taksen door de gemeenteraad goedgekeurd. Toen is de regeling van de belastingen op kansspelen gewijzigd en dan zagen wij dat andere verrichtingen in de gemeente mogelijk werden. De casinodirectie was daar niet gelukkig mee, omdat ze vond dat daardoor de concurrentiepositie aangetast werd. De gemeenteraad heeft toen het voordeel van de twijfel gelaten aan het casino en de taksen voor 2004 en 2005 kwijtgescholden.”
Landuyt betwist de beschuldiging dat het schepencollege van plan zou geweest zijn om vroegtijdig de concessie, die nog loopt tot december 2016, te verlengen.
“Het college heeft beslist na de vervaldag van de concessie een aanbesteding uit te schrijven.”
Over de taksen voor 2006 – 2009 rept hij met geen woord.

De politieke toekomst van Tom Dedecker
Tom De Decker is een personage uit de soapserie ‘Thuis’.
Tom Dedecker is een gemeenteraadslid van de Open VLD in Middelkerke.
Er is bij mijn weten geen verband tussen beide, behalve dat de tweede stilaan verwikkeld geraakt in de Middelkerkse Open VLD - soap.
Welke zijn inderdaad de kenmerken van een soap of hangserie? De emotionele interacties en de relaties tussen de hoofdpersonen staan in het middelpunt van de aandacht. Er komt nooit een einde aan de verwikkelingen. De verhaallijnen zijn voorspelbaar.
Maar hier gaat het wel over onwettige handelingen.
Ofwel is Michel Landuyt schuldig en dan moet hij aftreden als burgemeester. Ofwel zijn de beschuldigingen van Dedecker aan het adres van zijn partijgenoot van de Open VLD vals en dan moet hij natuurlijk uit de partij verwijderd worden. Als Tom zeker is van zijn stuk, moet hij vanzelfsprekend klacht neerleggen bij de gouverneur en/ of bij het parket.
‘Ik heb opgevangen dat men de procedure zou opstarten om mij uit de Open VLD te zetten. De omgekeerde wereld is het: wie wantoestanden aanklaagt, gaat eruit', zegt Tom Dedecker.
‘Ik weet niets af van een procedure om Tom uit de partij te zetten', weerlegt Stijn Van Loock, voorzitter van de Open VLD- afdeling. ‘Ik ben er trouwens door niemand binnen de partij over aangesproken.'
Vele, om niet te zeggen iedereen, vragen zich reeds lang af of en zo ja wanneer Tom de overstap naar de lijst Dedecker zal zetten.

Ik had nog wat vragen…
Omdat ik graag nog wat verduidelijking zou gekregen hebben, richtte ik mij tot Tom met enkele vragen. Ik moest dat doen via Luc Dedecker want twee mails naar adressen die ik op internet vond, kwamen onbesteld terug. Bovendien stelde ik vast dat op de website van de gemeente de e-mailadressen van de raadsleden niet meer vermeld staan.
De vragen waren de volgende:
1. Welke vragen werden op 9 juni 2010 gesteld aan het schepencollege en wat werd er geantwoord?
2. Welk is uw antwoord op de uitleg die Michel Landuyt gaf voor de camera van Focus?
3. Kunt u bewijzen dat de burgemeester van plan zou geweest zijn om vroegtijdig de concessie, die nog loopt tot december 2016, te verlengen of baseert u zich enkel op het feit dat het schepencollege eind 2009 een 'Onderhandelingscomité Concessie Casino' oprichtte?
4. Wat gebeurt er verder met uw klacht? Werd de gouverneur en/ of het parket reeds op de hoogte gebracht?
5. Is er al meer duidelijkheid over uw politieke toekomst? U beweert iets gehoord te hebben over een in gang gezette procedure om u uit de partij te zetten terwijl Stijn Van Loock uit de lucht valt.
Ik kan best begrijpen dat Tom het misschien, voor diverse redenen, niet opportuun vindt om op al die vragen te antwoorden, maar voorlopig mocht ik nog helemaal niets ontvangen. De belastingbetaler heeft toch recht op informatie, of toch niet?

Besluit
Mag de Middelkerkse bevolking er nu op rekenen dat deze zaak tot op het bot zal uitgespit worden, dat recht zal geschieden en dat de gemeente alsnog het bedrag zal kunnen incasseren?

Bronnen
Artikel uit ‘Het Nieuwsblad’ van woensdag 20 oktober 2010 door Dany Van Loo
Artikel uit ‘Het Nieuwsblad’ van donderdag 21 oktober 2010 door vln
Uitzending op regionale televisiezender ‘Focus’
http://www.focus-wtv.tv/programma/focus/middelkerke-discussie-over-de-voorkeursbehandeling-van-het-casino

* RECHTZETTING

Toevallig was ik de websites van Michel Landuyt en van de Open VLD aan het doorlopen en op beide stond dat de burgemeester op 4 juni 2010 door het Hof van Cassatie vrijgesproken werd.

De burgemeester legde op 18 maart 2010 de eed af omdat het cassatieberoep, aangetekend door het parket-generaal, zijn benoeming niet in de weg stond.

Mijn welgemeende excuses voor mijn onjuiste mededeling.

07-11-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Er was eens … een Middelkerks gemeenteraadslid… Hij was de leider en voortrekker van de BSP of Belgische Socialistische Partij.
Hij was zeer plichtbewust en kende zijn dossiers van binnen en van buiten.
Volgens zijn eigen woorden stelde zijn partij niet zo veel voor en haalde die daardoor nooit voldoende stemmen om een schepenmandaat te veroveren. Het raadslid voelde zich daarvoor medeverantwoordelijk, want populair was hij nooit maar dat was ook zijn betrachting niet.” Ik ben geen volksfiguur”, zei hij zelf, “Ik kan mij in bepaalde situaties of omgevingen niet inleven. Ik ben nu eenmaal zo. Mijn ideologische visie over een aantal zaken is vrij rechtlijnig.” Hij noemde zichzelf ook nog ‘den ambetanterik’.
Hij moest het dus altijd doen vanuit de oppositie en iedere politicus weet hoe moeilijk dat is. Het is ‘vechten tegen de bierkaai’.
Maar hij was eerlijk en had gedurende meer dan 20 jaar het beste voor met Middelkerke. Vooral over de gemeentelijke financies maakte hij zich regelmatig zorgen. Zo vind je er niet veel!
‘Meer inspraak’ was één van zijn voornaamste streefdoelen.
Over wie ik het heb? Over Gaspar Ryckewaert, natuurlijk!

Lijsttrekker van de lijst ‘Inspraak’
In het vooruitzicht van de gemeenteraadsverkiezingen van 10 oktober 1982, schreef Gaspar zoals iedereen zijn kiespamfletten. Dat gebeurde nu niet meer als kopman van de BSP maar van een lijst ‘Inspraak’ met allemaal socialisten, Hij deed dat in wat hij ‘een luchtige trant’ noemt, maar hij vond toch dat hij daarin een aantal ‘onweerlegbare manipulaties’ van de regerende meerderheid (1976-1982) moest bekendmaken.
Zo ontstond ‘Een oud maar onuitgegeven BOEVEn- en schelmenverhaal in drie delen uit het land van de zee’. Hij gaf het de titel ‘De zeven fenomenen’ mee.
De tekst hieronder is de weergave van wat in de drie pamfletten geschreven staat, hier en daar met de nodige aanvullingen waar het volgens mij nodig is voor een beter begrip door de lezer van vandaag.

Wie zijn die zeven fenomenen?
De eerste gemeenteraad van de fusiegemeente Middelkerke op 1 januari 1977 was samengesteld uit 8 CVP, 3 BSP, 7 Stem van het Volk (SVHV) en 5 Gemeentebelangen (=PVV, later VLD). Met een nipte 12 op 23 vormden de laatste twee partijen een meerderheid tegen de partij van de CVP-burgemeesters (Vermander, Soetaert en Pittery) en tegen de BSP (Ryckewaert, Astaes en Debeuckelaere).
Inghelram werd burgemeester met 2 schepenen uit zijn partij, Leon Dewulf en Roland Vanhercke. Voor de Gemeentebelangen werden de eerste drie van de lijst Muylaert, Bouve en Ghesquière schepen.Julien Desseyn was gemeentesecretaris.
En daarmee heb ik meteen de ‘De zeven fenomenen’ genoemd.
De beginnende maar steeds invloedrijkere Willy Declerck viel toen nog juist buiten de prijzen en werd slechts gewoon raadslid.
Hij wordt door de schrijver van de pamfletten ‘de grote vriend van de zeven fenomenen’ genoemd. Hij beschrijft hem als “een sympathieke maar nogal bescheiden man, die nooit op een foto stond”
En ik vul aan: hij lag aan de basis van de politieke loopbaan van enkele huidige Open VLD mandatarissen en hij is, na zijn zelfmoord, voor die partij nog steeds het ‘lichtend voorbeeld’ gebleven.

Deel 1: Willy en de zeven fenomenen
In een eerste onderdeel wordt vooreerst het ‘fenomeen Dewulf’ alias ‘Long Wulf’ besproken.
Deze wordt ervan beschuldigd zes jaar lang het gemeentepersoneel honderden werkuren te hebben laten uitvoeren om de wegen naar boerenhoven of naar de woningen van ‘Jan, Pier of Pol’ te herstellen of te verharden. Zelfs om de grondstoffen hoefden de begunstigden zich niet te bekommeren. Dat alles gebeurde natuurlijk op de kosten van de Middelkerkse gemeenschap. De schepen verwachtte daarna natuurlijk wel dat hij daarvoor in het kieshokje zou beloond worden. De kritiek van Ryckewaert werd weggewuifd met een laconiek “Je makt van u schete u dunderslag”.
Na verloop van tijd hadden de andere fenomenen toch ook door dat er iets niet pluis was. Ze beslisten daarop in de gemeenteraad de werken ten gunste van particulieren niet meer helemaal te betalen, maar nog slechts voor twee derden. Dertien en een halve maand later gaf dat besluit aanleiding tot een schorsing door de gouverneur. Vroeger kon niet, omdat de beslissing van de raad hem slechts een jaar nadien bereikte!!

In een tweede onderdeel vertelt Gaspar over de geschenken waarmee Willy Declerck door de fenomenen bedeeld werd.
Op 7 juni 1979 werd in Puurs door een zekere Vandermeulen een naamloze vennootschap “NV Casino- Parking” opgericht. Dat was een zakenpartner van Willy.
Drie maanden later zeiden de blauwe dat zij een parking wilden bouwen onder de put voor het casino in Middelkerke!!! Dat werd vlug officieel en administratief geregeld zonder dat de concurrentiefirma’s een schijn van een kans kregen. De prijs die Vandermeulen moest betalen aan de gemeente bedroeg 90.000 BFr per jaar. Dat bedrag was niet enkel beschamend laag, maar bovendien werd het vaak pas na lang aandringen betaald, met vertragingen die opliepen tot 1 jaar, zonder dat daarvoor enige interest aangerekend werd.
De zaken floreerden en daarom werd op 19 juni 1982 in Puurs een nieuwe vennootschap, deze keer de “Mouchotte-parking” opgericht. Op 26 juli 1982 beslisten Willy en zijn vrienden een parking te bouwen onder het Mouchotteplein. Deze keer was er zelfs van concurrentie geen sprake.
Voor beide parkings kreeg Vandermeulen het recht om die garages 99 jaar lang uit te baten en voor beide werden de jaarlijkse stortingen aan de gemeentekas verlaagd van 90.000 naar 70.000 BFr.

Deel 2: De fenomenen sporten, eh… tennissen!!
Zoals de titel van dit deel het zegt, wordt daarin de liefde beschreven die de ‘fenomenen’ koesterden voor de tennissport. Het gaat over de miljoenenverslindende aanleg van drie tenniscomplexen.
Er wordt een onderscheid gemaakt tussen tennisterreinen in het ‘westen’ (Westende) en die van de ‘andere kant’ (Middelkerke).
De eerste waren eigendom van ‘misschien wel stinkrijke particulieren’. Deze stelden in de jaren 80-81 vast dat hun velden niet veel meer opbrachten en lieten ze dan maar verkommeren. De gemeente leende toen maar wat miljoenen en nam het boeltje over.
Voor de heraanleg van de tennisvelden aan de Parklaan werd in maart 1981 een lastenboek aangelegd en in september 1981 werd het aangepast of beter gezegd de prijzen werden verhoogd. Dat is tevens het verhaal van wat studiebureaus zich allemaal mochten permitteren.
De geschatte prijs bedroeg tenslotte 1.441.800 BFr.
Die ‘andere’ waren eigendom van de gemeente, die heel het complex (tennis, minigolf, woning en café) tussen Leopoldlaan en Koninginnelaan verhuurde voor een ‘ongelooflijk schappelijk prijzeke’.
Op 5 maart 1979 vroeg de voorzitter van deze club aan de fenomenen om van oktober tot maart een opblaasbare hal over drie van de buitenvelden te plaatsen. De gemeente ging daar niet enkel mee akkoord, maar besloot bovendien die ‘halle’ zelf aan te kopen. Door verzet van eigenaars van omliggende gebouwen en omdat de bouw niet in overeenstemming was met het plan van aanleg, kwam de ‘halle’ er uiteindelijk toch niet, maar ….. dan moest het maar op een andere manier.
Op 31 maart 1981 kocht de gemeente voor 600.000 BFr een stuk grond achter het voetbalveld van Gold Star. Zes weken later richtte de tennisclub een aanvraag aan de gemeente om daar een tenniscomplex te bouwen. De aanvrager had zelf al uitgerekend dat het ‘maar’ 10 miljoen zou kosten. De gemeenteraad keurde later de bouw goed voor … 16 miljoen.
Achter de Lakodam, vlak bij het huis van Bouve, werden tussen de jaren 80 en 82 nog vier tennisvelden aangelegd, wat het totaal bedrag, besteed aan de tennissport, op 35 miljoen frank bracht.
De andere sporten stonden natuurlijk watertandend toe te kijken. Smeekbeden van allerlei sportverenigingen en adviezen van de sportraad werden gewoon in de wind geslagen.

Deel3: Zij hielden hun woord
Hierin klaagt schrijver datgene aan waarvan wij vandaag het schrijnende resultaat zien: het steeds maar toenemend toerisme ten koste van alles. In plaats van landbouwgrond zien we nu kampeerparken en kampeerterreinen. De auto en zijn inzittenden, de toeristen, hebben onze dijken en straten ingenomen.
Om even letterlijk de tekst van Gaspar over te nemen: “ze zouden de overgebleven stukskes duinen met beton volgieten en onder de duurste en bestgelegen percelen zouden ze privégarages mogen bouwen om niet alleen grof geld te scheppen, maar om tegelijkertijd de gemeentebelastingen op de ontbrekende garages in hun appartementsgebouwen niet te moeten betalen.”

Deze keer is ‘fenomeen Bouve’, die daarin een belangrijke rol speelde, aan de beurt: “zijn ijver om aan iedereen wel te doen was zelfs zo groot dat hij per malheur met het geld, het materieel en het werkvolk van de gemeente ook voor hem zelf werken liet uitvoeren.”
Tenslotte somt Gaspar de beloften op die de fenomenen deden in hun kiespamfletten van 1976.
Ze zouden elke vierkante meter goede land- en tuinbouwgrond verdedigen.
Ze zouden een aangepast grondbeleid voeren om de aankoop van bouwgronden tegen sociale prijzen te bevorderen. Ze zouden hoorzittingen per wijk houden en er zouden wijkraden opgericht worden. Er zou strenge controle uitgevoerd worden op de opruiming na bouwwerken en openbare werken.
De nodige parkeerruimte in de toeristische centra zou geschapen worden. Minder - validen zouden tot de sport toegelaten worden. De duinen zouden beschermd worden door beplanting ervan. Er zou een milieu- en groencomité opgericht worden. Er zouden ontmoetingscentra ingericht worden voor bejaarden en minder- validen. Er zou een busdienst ingelegd worden zodat elk punt van de gemeente kon bereikt worden. Er zouden kinderdagverblijven, peutertuinen en speeltuinen opgericht worden.
Allemaal uitstekende voornemens…. waarvan helaas niets in huis kwam, meent Gaspar.

Besluit
Spijtig genoeg voor Ryckewaert leverde zijn offensief geen winst op, integendeel, want zijn partij verloor op 10 oktober 1982 één zetel. Ja, partijen van de meerderheid mogen zich veel (te veel) veroorloven.

Bronnen
Artikel in “De Zeewacht” van 23 november 1984 door Dirk Marteel
Kiespamflet ‘Voor iedereen INSPRAAK MET RYCKEWAERT’
Drie pamfletten ‘De zeven fenomenen’

31-10-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

De beken langs de Strandjuttersdreef en langs het weggetje langs dezelfde hierboven genoemde omheining, zijn volledig vervuild en overwoekerd. Vroeger kon je daarin een grote eendenpopulatie aan het werk zien, maar die schijnen nu andere oorden op te zoeken. Omdat ze voor een deel aan de buitenkant van de omheining gelegen zijn (rechtse foto), valt het misschien ook gedeeltelijk buiten hun verantwoordelijkheid maar de directie moet dan maar die verantwoordelijken daarover aanspreken … nadat ze hun eigen deel van het werk gedaan hebben (foto links)

                  

Ik begrijp niet hoe nog iemand op standplaats nummer 333 of in de omgeving daarvan wil staan, omgeven door twee stukken beek die totaal verwaarloosd zijn en op nauwelijks 50 meter van dat stinkend stort.

                  

Het algemeen uitzicht
Het domein is 11 ha groot en telt 433 afgebakende kampeerplaatsen voor mobiele caravans, die vanaf begin november tot aan de paasvakantie de camping moeten ontruimen. Trekkers kunnen met hun tentje terecht op de kampeerweide. De camping verhuurt ook ruime vakantiewoningen en trekkershutten.
Er zijn ook nog 52 stacaravans. Het terrein waarop ze staan, voor een stuk de vroegere tennisvelden, werd daarvoor afgestaan aan ‘Roompot’, die met 150 vakantieparken en 18 campings de grootste aanbieder van vakantieverblijven in Nederland is. Het nieuwe park heet “Kustpark Strand Westende”.
Maar laten wij ons beperken tot ‘Kompas Camping’.
Wegens een gebrekkige afwatering door onbereikbare want te hoog gelegen rioleringsputten en wegens verkeerd hellende weggetjes en een slechte riolering, staat de camping regelmatig onder water. Onderstaande foto’s getuigen hiervan.

                  

De kampeerplaats
Kompas beweert ruime kampeerplaatsen van ongeveer 100 vierkante meter groot, aan te bieden. Voor elk daarvan is er een elektriciteitsaansluiting van 10A voorzien en voor zij die er één willen huren, zijn er 67 eigen watertappunten. De standplaatsen zijn van elkaar afgescheiden door een (soms half verdorde) haag. De directie zou van plan zijn de hoogte daarvan te beperken tot ongeveer één meter, Dat verontrust een groot aantal bewoners, die vrezen daardoor een deel van hun privacy te verliezen. Die hagen dienen daarvoor toch? Of niet? Zullen de kampeerders dan zelf windschermen moeten plaatsen?
De zorgzame campingbewoner wil zelf een goed onderhouden standplaats en doet daar ook wat aan: gras maaien, haag onderhouden. Wie nog verder wil gaan en ook een bloemetje wil planten langs de haag, wordt terechtgewezen, reglement in de hand, tenminste de ene wel en de andere weer niet. Dat een “camping zonder bloemen een verblijfplaats zonder ziel” is, dat schijnt de directie nog niet begrepen te hebben.

Andere faciliteiten
Op het terrein zijn vier sanitairgebouwen aanwezig. In sommige staat een was- en droogmachine, in andere niet. In sommige zijn de toiletten en de douches en wasbekkens met een deur van elkaar gescheiden, in andere weer niet, in sommige is er verwarming, in andere weer niet.
Er is wel een mooie sanitaire installatie op kindermaat. Voor andersvaliden zijn er degelijke aangepaste voorzieningen.
Er is een winkel met broodservice. De taverne en frituur zouden ongezellig en onaantrekkelijk zijn. Het aanbod zou soms ondermaats zijn en de orde en zuiverheid zouden soms te wensen overlaten.
Veel kampeerders beweren dan ook dat ze er liever wegblijven.
Het containerpark is rommelig en onverzorgd. Het zou dringend eens moeten opgeruimd worden.

Ontspanning mogelijk?
Er is heel wat infrastructuur voorzien voor de ontspanning van kinderen. Er is vooreerst een speelveld voor minivoetbal, volley en strandvolley. Er is een “kiki” avonturenclub, waar heel wat animaties voorzien worden. Er is een speelterrein, dat echter onverantwoord dicht bij de ingang ligt, waar veel auto’s in- en uitrijden en aldus een gevaar kunnen opleveren voor de kinderen. Er is een 220 m² grote overdekte speelruimte met een ballenruimte (de ballen liggen ’s zomers verspreid over gans de camping!!) en op de verdieping een 88 m² grote animatiezaal om te knutselen en optredens bij te wonen. Er is ook een airtrampoline of springnet, dat schijnbaar zeer druk (soms tot 13 uur per dag) besprongen wordt. Voor wie zijn verblijf in de nabijheid daarvan heeft, kan het geluid wel eens op de heupen werken. Tenslotte is er in het midden van de camping nog een speelweide, die echter te dicht bij de petanquevelden gelegen is, zodat kinderen soms ongewenst tussen de spelers doorlopen.
De directie zorgt in de topmaanden nog voor bijkomende animatie. Iedereen weet dat dit slechts succesvol kan zijn als men daarvoor speciaal opgeleid, bekwaam en gemotiveerd personeel ter beschikking heeft. Naar het schijnt was dit in het voorbije seizoen niet het geval, zodat het succes dan ook navenant was.

En voor de ouderen? Buiten de “petanque” (‘voeten tezamen’ in het Vlaams) is er niets. Er zijn vier velden, die bij erge regenval voor langere tijd onder water staan omdat er geen afvoer voorzien is. Ze worden hoofdzakelijk onderhouden door de gebruikers zelf. Het petanquespel is zeer populair zodat er soms meer liefhebbers zijn dan er aanbod is. Er zijn ook te weinig zitplaatsen (banken, stoelen en tafels). De zeer nabije aanwezigheid van de trekkershutten belet dat de ruimte voor de spelers en toeschouwers wat uitgebreid wordt. Dat zou anders een mooie verbetering zijn.
De directie zou van plan zijn bijkomende velden aan te leggen. De petanquespelers worden echter niet geïnformeerd over de locatie daarvan en vrezen dat dit wel eens in de open vlakte naar de Strandjuttersdreef toe zou kunnen zijn waar vaak een hevige wind waait. Deze zou de gezelligheid, de rust en dus ook het succes zeker niet bevorderen.
Niemand zal ook kunnen ontkennen dat het verdwijnen van de ‘kinderboerderij’ alsook van de tennisvelden, die moesten plaats maken voor de stacaravans, de camping veel minder aantrekkelijk gemaakt heeft.

Controle door directie kampeerterrein
Er bestaat een campingreglement waarin alle beperkingen, verboden, voorschriften en aanmaningen opgenomen zijn. Zo zijn wij, hé! Wij voorzien altijd alles, maar dat reglement ook nog doen opvolgen, dat is een andere kwestie.
Er zou nauwelijks toezicht zijn want de directie zou niet durven of willen optreden tegen sommige overtreders (toch bloemen toelaten, aanbouw of oversteek vastgemaakt aan de voortenten, partytenten los van de voortent , toch te grote matten, plastiek,…).
De meeste campingbewoners willen natuurlijk een zo groot mogelijk woonoppervlak met behulp van een partytent of een aanbouw. Op die plaatsen gaat dan het gras kapot en de volgende bewoner legt dan plastiek om niet in het slijk te zitten. De ene wordt daarvoor terechtgewezen en de andere weer niet. Dat wekt grote wrevel op.
De directrice zou niet aanspreekbaar zijn en zou zich niet laten zien onder de bewoners. Sommige daarvan kennen haar zelfs niet. Zij is ook verantwoordelijk voor de gelijknamige camping in Nieuwpoort. Is dat misschien wat van het goede te veel?Waarom krijgen de vaste klanten, die elk jaar terugkeren, geen inspraakmogelijkheid? Waarom bestaat er geen ‘bewonersraad’, een soort bedrijfsraad of leerlingenraad?
De mensen begrijpen het niet.

Besluit
Wie al mijn bemerkingen samenvoegt, zou kunnen denken dat ik overdrijf, vooral omdat in de topmaanden bijna geen standplaats onbezet blijft en dat sommige kampeerders jaar na jaar terugkeren.
Het moet er dus toch wel goed zijn? Ik overdrijf nochtans helemaal niet!
Wat ik schrijf, krijgt de kandidaat-kampeerder wel nooit te lezen. Anderzijds worden de kampeerders na een tijd echte vrienden die elkaar elk jaar met plezier terugvinden op ‘hun’ camping, waaraan ze ondanks alles trouw blijven. Ze vragen natuurlijk niet beter dan een verzorgde camping en ze rekenen er ook meestal op dat hun opmerkingen ooit wel zullen gehoord worden zodat hun vakanties daarna weer vlekkeloos en op een aangenamer manier kunnen verlopen.

Ook het imago van Westende zou er beter mee gediend zijn als alle campings onberispelijk in orde zijn.

Bronnen
http://www.zoover.nl/
http://www.kustparkstrandwestende.be/
http://www.kompascamping.be/westende/
http://www.vakantieparken.nl/site/vakantiepark_kompas_vakantiewoningen_westende.html
http://books.google.be/books?id=MjYkyKvpcOEC&pg=PA15&lpg=PA15&dq=waarderingscijfer+ANWB&source=bl&ots=ZIJyicL4S-sig=jUqci_N0xvNLRNVEE20B5Nf0gpA&hl=nl&ei=Aii0TPPhNtOD4QalkdygDQ&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=2&ved=0CBgQ6AEwAQ#v=onepage&q=waarderingscijfer%20ANWB&f=false

24-10-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (2)

Kennen jullie de weg naar de Calidris?
De werken aan de Paul Grossettilaan en de Koninklijke baan zijn (gelukkig) al een tijd geleden beëindigd. Toen ze bezig waren, was natuurlijk een goede bewegwijzering nodig om de omleiding naar de Calidris en naar het hotel ‘Sint-Laureins’ aan te duiden. Nu hangen de borden er nog steeds. Dat ware niet erg, als ze maar in de goeie richting wezen… . Het bordje is enkel te zien als je uit de Arendlaan komt. Hieronder zien jullie wat ik bedoel.

                 

Stilleggen werken marktplein Middelkerke
Op 7 oktober 2010 hoorde ik op de radio en las ik in ‘Het Nieuwsblad’ van de hand van ‘vln’ dat de werken aan het marktplein in Middelkerke stilgelegd/ opgeschort werden na een klacht.
Eén van de kandidaten voor de werkzaamheden aan de bovenbouw van de markt en de heraanleg van de Populierenlaan is een juridische procedure gestart tegen Dexia, de bouwheer van het project. De klacht zou verband houden met de toewijzing van de werken. De uitspraak van de rechtbank in kortgeding wordt ten vroegste begin november verwacht. Noemt men dit dan ‘kortgeding’?
Een essentiële voorwaarde voor een kort geding, is namelijk dat er hoogdringendheid is. Er moet met andere woorden een groot risico bestaan op een ernstige, onherstelbare of moeilijk herstelbare schade als er niet snel ingegrepen wordt.
De werken aan de ondergrondse parkeergarages en de aanleg van de nieuwe busstrook in de Oostendelaan gaan wel voort. En dat laatste nadat de Oostendelaan zojuist nog maar volledig vernieuwd werd!! Een late ingeving, zeker?

Archief gemeenteschool ‘Duinpieper’
Omdat ik wat opzoekingen over de gemeenteschool wilde doen voor een artikel op deze blog, maakte ik dus een afspraak voor een bezoek aan de gemeentelijke archiefdienst. Buiten de verslagen van de gemeenteraden waarin de aanstelling en de benoeming en/of schorsing van de leerkrachten vermeld staan, moest ik tot mijn grote spijt vaststellen dat er gewoon geen archief meer bestaat.
In de kelder van de school zelf vond ik enkel dienststaten van de drie voorbije decennia, die bovendien in een verzopen staat zijn, omdat de kelder ooit eens onder water gestaan heeft. Waar ik nu nog naar op zoek ben, de samenstelling van de klassen, daarvan is dus geen spoor te bekennen.
Mocht iemand mij kunnen helpen… Bedankt bij voorbaat!

Slijtlaag vervangen in de Westendelaan
Op 7 maart 2008 meldde ‘Het Nieuwsblad’ (efo) dat Vlaams minister van Openbare Werken Hilde Crevits 1,5 miljoen euro “opzijgezet” had voor de vervanging van de slijtlaag van de N318 tussen Middelkerke en Westende en 2,5 miljoen euro voor rioleringswerken in de doortocht in Westende. Ik vind dat “opzij zetten” een eigenaardig woord. Heeft zij misschien een grote spaarpot? Is dat geld dat niet in een begroting opgenomen is? Soms noemt men dat ook ‘vrijmaken’. Is dat dan misschien geld dat vastligt?
De werken zouden ten vroegste in 2010 uitgevoerd worden. Ik hoorde dat ze gestart waren, maar het bleek te gaan over een 200 – tal meters ter hoogte van wat ik ‘Het vergeten kasteel’ van Middelkerke noem. Zou er dan toch geen geld meer zijn voor meer?

Watersportcentrum
Ik vroeg mij in een vorige bijdrage af of het “speerpuntproject watersportcentrum” dat reeds beëindigd had moeten zijn met Pasen 2010, er nu toch nog zou komen? Wel, ik stel vast dat de werken gestart zijn in de week van 11 – 15 oktober 2010.
Het dossier van het watersportcentrum sleepte al jaren aan. 'Ondermeer een nieuw provinciaal uitvoeringsplan rond constructies op strand en dijk en bijkomende voorwaarden in het kader van de kustveiligheid gooiden roet in het eten', zegt Michel Landuyt.
Eigenlijk wilde de schepen nog ruimer bouwen. 'Maar uiteraard moeten wij ons houden aan de voorwaarden opgelegd binnen dat provinciaal ruimtelijk uitvoeringsplan.'
Hieronder een paar foto’s van de uitgraving, zonder burgemeester en schepen van sport.

                  

Bron ‘Het Nieuwsblad’ van 16.10.2010 (vln)

Het fietspad in de Essex Scottishlaan
Tussen de Westendelaan en de Koninklijke Baan, werden nu eindelijk pijlen aangebracht om aan te geven dat het fietspad in beide richtingen mag/moet bereden worden. Het stuk tussen de Westendelaan en de Doornstraat is daarvoor natuurlijk veel te smal, maar in de huidige staat van de Essex Scottislaan is er geen andere oplossing als men wil vermijden dat de fietsers op de smalle en dus gevaarlijke autoweg moeten rijden.
De aanhouder wint dus wel degelijk want ik had die toestand al herhaaldelijk aangeklaagd in de voorbije jaren. Maar ja, ze hebben dat natuurlijk niet voor mij gedaan! Hieronder zien jullie links een fietspad dubbele richting met normale breedte, rechts één op halve breedte.

                  

Belangrijke werken aan het rozenpad
Herhaaldelijk heb ik al mijn spijt uitgedrukt over de ingreep die men het Rozenpad, een zijpaadje van de Heidestraat, deed ondergaan. Heeft men nu een pleister op de wonde willen leggen? Zo hoog schat ik mijn invloed niet in. Hieronder zien jullie hoe het er uitzag na de werken in juni 2010 en hoe het er nu uitziet.
Begrijpen jullie misschien wat de bedoeling is? Een schoonheidsoperatie?

                                  

Zo zijn jullie alweer op de hoogte van de laatste ontwikkelingen in Westende (en in een stuk Middelkerke)!

17-10-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Jullie hebben natuurlijk al van het Stockholmsyndroom gehoord?
In 1973 voerde een groep bandieten in Stockholm een bankoverval uit. Ze hielden daarbij vier personen zes dagen lang vast. Ze gingen ervan uit dat de samenleving fundamenteel slecht is en dat die dus mag geplunderd worden. Na afloop bleken de gegijzelden een zekere sympathie opgevat te hebben voor de gijzelnemers. Ze gingen zich inleven in de drijfveren van deze laatste en dachten mee in hun belang. Niet de bankrovers vonden zij de slechteriken maar wel de politie. Twee van de gevangen genomen vrouwen verloofden zich later zelfs met hun gijzelnemers.
Psychologen hebben daar toen een syndroom in gezien en het de naam van de Zweedse hoofdstad gegeven. Maar wat houdt dat eigenlijk in?
Het is een overlevingsmechanisme voor slachtoffers van misbruik en intimidatie, die weinig of geen contact hebben met derden en waarbij de aanvaller zich langs zijn vriendelijke zijde laat zien en voorziet in de basisbehoeften van het slachtoffer, bijvoorbeeld door het geven van voedsel en bescherming.
Er zijn verschillende categorieën, maar bij alle is er sprake van een ongelijke situatie, waarbij één partij duidelijk de macht heeft over de andere: misbruikte kinderen, mishandelde vrouwen (die ondanks alles bij hun partner blijven), slachtoffers van incest, gevangenen in concentratiekampen, sekteleden, mensen in relaties waarin ze geïntimideerd worden.

Enkele bekende voorbeelden
De schatrijke Patty Hearst werd door een linkse groep ontvoerd. Haar familie betaalde een enorm losgeld, dat besteed werd aan voedsel voor de armen. Ze beroofde later, samen met haar ontvoerders, een bank en werd daarvoor veroordeeld.
De Oostenrijkse Natascha Kampusch werd acht jaar lang vastgehouden in een kelder. Ze zei na haar ontsnapping en na de zelfmoord van haar ontvoerder dat ze tijdens haar opsluiting “niets gemist had, dat ze haar basisbehoeften had. Ze was niet boos op haar ontvoerder en had/ heeft moeite met zijn zelfmoord.
De Nederlands-Belgische journaliste Joanie de Rijke werd in Afghanistan door de Taliban ontvoerd en verkracht. Ze verklaarde nadien “begrip te hebben voor haar ontvoerders. Ze koestert ook geen wrok tegen de Taliban-leider, omdat die haar ook had om kunnen brengen.”
Opvallend is dat beide laatste slachtoffers ontkennen aan het Stockholmsyndroom te lijden.

Doet het zich ook in de politiek voor?
Tussen de overheid en de burgers?
De laatste tijd wordt meer en meer gezegd en geschreven dat het zich inderdaad ook voordoet in de politiek.
Het is immers ook een psychologisch proces dat ertoe leidt dat een persoon (slachtoffer) zijn beeld van de werkelijkheid afstemt op de verwachtingen van een andere persoon in wiens macht hij verkeert (dader).
We hebben het hier dus over de laatste categorie, de intimidatie.
Het is merkwaardig dat burgers (slachtoffers) zo’n volgzame houding aannemen ten aanzien van de overheid (dader).
In deze relatie ondergaan de burgers nochtans ook een zekere vorm van gijzeling. Ze moeten een abnormaal hoog deel van hun zuurverdiende centen afstaan aan belastingen. Ze stellen vast dat corruptie en bevoordeling van de elite nog te vaak voorkomen. Banken en multinationals brengen (ongestraft) hun spaarcenten of hun job in gevaar of pakken die zelfs af. De vrijheid van meningsuiting wordt steeds harder en met nieuwe wetten onderdrukt. Voor alles en nog wat heeft men een vergunning van de overheid nodig. Diversiteit en tolerantie tegenover andere culturen wordt aan de mensen opgedrongen, zelfs en vooral via de openbare omroep. Dat alles samen is dus wel degelijk een vorm van intimidatie door de overheid, waaraan de burger niet kan ontsnappen. Diegene die durven procederen tegen de overheid, diegene die durven kritiek uiten (de pers, bijvoorbeeld) op mandatarissen zijn zeer zeldzaam geworden wegens de angst voor de gevolgen. De overheid gebruikt anderzijds het wapen van dienstverlening om de bevolking zoet te houden. Het merkwaardige ligt echter in het feit dat de kiezer in het stemhokje toch positief blijft tegenover de gijzelnemers.

Ook tussen de politieke partijen onderling?
Wanneer een nieuwe meerderheid aantreedt, zij het nu op federaal, op Vlaams of op gemeentelijk niveau, dan zien we dat de oppositie geleidelijk aan minder kritisch wordt en dat de ‘verstandhouding’ tussen beide partijen steeds beter wordt. Hoe langer een meerderheid aan de macht is, hoe scherper zich het probleem stelt.
Nochtans is de minderheid overgeleverd aan de grillen, aan de arrogantie, aan de discriminatie vanwege de meerderheid. De oppositie is eigenlijk machteloos. Ze moet zich tevreden stellen met een aalmoes en wordt daarmee in slaap gewiegd. Zonder te willen veralgemenen.
De meerderheid legt de regels vast, ankert zich vast in gemeentediensten of in de private sector (cultuur, middenstand, immobiliën, ….) en huldigt soms het principe van ‘het hemd is nader dan het rokje’. Ze herhaalt steeds weer dezelfde argumenten. De oppositie begint er ten langen laatste zelf in te geloven en speelt zonder morren ‘slippendrager’. Soms hebben oppositieleden daar ook persoonlijk belang bij of moeten ze meegaande zijn als ze iets willen gedaan krijgen dat hun kiezers ten goede komt.
Dat kan gaan van het mogen gebruiken van een gemeenteterrein of -gebouw tot het mogen uitbaten van een niet-vergunde camping … Het kan dus ook een kwestie van overleven zijn.

En tussen de Walen en de Vlamingen?
Om volledig te zijn, hoewel het niets met Middelkerke te zien heeft, moet ik ook nog zeggen dat de relatie Walen – Vlamingen ook wat weg heeft van een Stockholmsyndroom. Hoewel onze zuidelijke landgenoten , hoewel in de minderheid, steeds de eerste viool gespeeld hebben en op een arrogante manier op de Vlamingen hebben neergekeken, hoewel deze laatste steeds royaal een deel van hun inkomsten hebben moeten afdragen omwille van de ‘solidariteit’ met Wallonië, hoewel de Vlaming dagelijks ondervindt dat Vlaanderen en Wallonië twee totaal verschillende ‘landen’ zijn, is hij/ zij steeds zeer verdraagzaam gebleven. En de Vlaamse partijen, op twee en een halve na, laten zich dat allemaal welgevallen, omdat ze aan het syndroom lijden.

De Duitse filosoof Immanuel Kant (1724-1804) heeft naar manieren gezocht om het volk te bevrijden uit alle vormen van zelf opgelegde onmondigheid en dwangmatig gedrag. Hij riep de mensheid op "zo dapper te zijn om nu eens op zijn eigen verstand te vertrouwen."

Omdat ik ervan overtuigd ben dat de Middelkerkse oppositiepartijen (CD&V, LDD en VB) niet kritisch genoeg zijn, omdat ze volgens mij ook gaan lijden aan het Stockholmsyndroom , roep ik ze op om toch maar liever geen slaafse meelopers te worden/ zijn van de meerderheid.

Bronnen
http://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/23203-het-stockholmsyndroom.html
http://www.pim-fortuyn.nl/pfforum/topic.asp?ARCHIVE=true&TOPIC_ID=63182

09-10-2010, 20:31 Geschreven door stammer
Reageren (1)

Op vrijdag 24 september 2010 zag ik door mijn vensterraam dat twee heren in hemdsmouwen op stap waren om ‘reclame’ in mijn brievenbus te stoppen.Wat bleek, toen ik later mijn post ophaalde? Het ging om een zeer luxueuze propagandafolder van de ‘Open VLD’.
Daarin vond ik een kaartje met daarop de tekst “Wij zijn aan de deur geweest”.
Aangezien er een bel aan mijn huis hangt, die perfect werkt als men erop duwt, kan ik dus met absolute zekerheid zeggen dat dit niet gebeurd is. Onwaarheid, dus!!

Laten we de brochure, met veel foto’s en (te) weinig tekst, even doorlopen.

Over de inleiding door Michel Landuyt, burgemeester

Landuyt bedankt de ‘beste inwoners’ (het zou ‘Open VLD kiezers’ moeten zijn) overvloedig voor het vertrouwen dat ze in hem gesteld hebben.

Michel zegt “Ons team, dat de boekjes huis aan huis bedeelt, staat open voor uw suggesties”.
Dat bleek dus niet het geval te zijn.

De partij wil met deze actie een tussentijdse “balans” opmaken. Is dat woord hier eigenlijk wel op zijn plaats? Een balans is een winst- en verliesrekening. Hier is echter enkel sprake van wat de open VLD aan positiefs denkt verwezenlijkt te hebben en belooft nog te zullen uitvoeren. Geen woord van zelfkritiek, één grote zelfvoldaanheid. Het lijkt wel een verkiezingsbrochure.
“Wij blijven trouw aan onze visie”? Zou ik mogen weten wat die visie inhoudt? “Ruimte geven, in alle vrijheid werken, te ondernemen, te leren, te relaxen en te genieten” is dat de visie? Is dat liberalisme? Meen je nu echt, Michel, dat jullie de inmenging van de overheid beperken? En hoe zit het met de inspraak? En met al de regels die jullie voorschrijven?

Algemeen
Om eerlijk te blijven, wil ik onderstrepen dat er inderdaad wel enkele mooie verwezenlijkingen te noteren vallen. Dat is geldig voor alle deelgemeenten. Met de beschikbare budgetten (en subsidies) mochten we dat ook wel verwachten, nietwaar? Ik zou ook maar niet te hoog oplopen met de bouw van ondergrondse parkings en de aanleg van rotondes. Heeft de autochtone bevolking iets aan nog meer van die parkings? En rotondes hebben evenveel nadelen als voordelen. Daar zijn veel specialisten het mee eens. Maar over beide onderwerpen heb ik het al meermaals gehad in vorige artikels. Zitten daar geen verwezenlijkingen bij waarvoor de aanzet gegeven werd in de tijd dat de CD&V de schepen voor openbare werken leverde?
De brochure houdt ook heel wat beloften in. We moeten dus afwachten om te zien wat daarvan terecht zal komen?

Eerst een paar punten over de kerngemeente Middelkerke
In mijn beoordeling heb ik het hoofdzakelijk over Westende en Lombardsijde, maar toch eerst even wat mij opgevallen is in de tekst over Middelkerke.

“Op onze zeedijk werd het historisch onderscheid tussen Middelkerke en Westende weggewerkt.” Onze? Zoals het geschreven staat zou de dijk van Middelkerke-kern dus jouw dijk zijn, Michel? Die van Westende niet? Mag ik dan eens vragen waarom de VLD negen jaar nodig gehad heeft om in te zien dat er in één en dezelfde gemeente overal of nergens terrassen mochten komen?

Hebben onze dames en heren van het gemeentebestuur, met zo’n ruime staf aan ambtenaren, nu echt een studie nodig om de zwaktes en sterktes in kaart te brengen? Het is eerder aangewezen om meer op straat te komen, meer contact te hebben met de bevolking, zich meer te informeren en meer eigen inspanningen te doen om een bepaalde sector onder de knie te krijgen.
Is ‘meer kwalitatieve hotels’ echt het enig besluit dat uit die studie kon getrokken worden? Hoeveel heeft die studie gekost?

En daarmee komen we bij de financiën? Een balans gaat over centen. Zouden we dan eens mogen vernemen hoe het daarmee gesteld is? Hoeveel schulden heeft de gemeente? Zal het streefcijfer van 5% personenbelasting in 2010 gehaald worden? Waarom wordt daarmee gewacht tot het einde van de legislatuur?

Over Westende

Westende-dorp
Ons dorp zou in de afgelopen negen jaar een gedaanteverwisseling ondergaan hebben.
Weet de Open VLD eigenlijk wel wat dat is? In welke gedaante bevindt het dorp zich dan nu?
Natuurlijk zijn er ook hier enkele verbeteringen: trefpunt, kinderopvang, voetbalpleintje aan gemeenteschool, Koning Ridderdijk, kerkomgeving, … Er werden en worden ook verschillende wegen vernieuwd: Noordzeelaan, Flandrialaan, Weststraat, ……. en recent de Henri Jasparlaan van de kerk tot aan de school. Ook dat is positief, zelfs al moest voor sommige de gasleiding dringend vernieuwd worden. Mocht men enigszins rekening willen houden met wat ik daarover in vorige bijdragen schreef, dan zeg ik ‘Proficiat!’

Maar wat met al die beloften?
“Er komt een mooier marktplein”. Wat wordt daar mooier aan? Ook een Agora-plein?
We kunnen beter spreken van het Arthur Meynneplein (wat ook per akte verplicht is) aangezien er toch geen markt meer gehouden wordt… Het is dus gewoon een parkeerplein.

Wordt de veilige doortocht door Westende, die drie jaar geleden aangekondigd werd en die ten vroegste in 2010 zou aangevat worden, nu echt verwezenlijkt?

Zal het “speerpuntproject watersportcentrum” dat reeds beëindigd had moeten zijn met Pasen 2010, er nu toch nog komen?

“Woonuitbreidingsgebied tussen Badenlaan en Henri Jasparlaan?” Gaat het hier over die waterzieke zone waarvan al bijna 10 jaar gezegd wordt dat er 54 sociale woningen op zouden gebouwd worden?

Wat wordt bedoeld met “systematische vernieuwing van de voetpaden”? Mag ik eens een voorbeeld, buiten de nieuwe straten?

Er zijn ook nog enkele punten waar we helemaal niets over horen.
Hoe zit het met ‘Zon en Zee’? De promotoren weten natuurlijk waarom er nu al tien jaar een leegte is, maar de bevolking helaas niet. Is het een kwestie van vergunningen die de overheid maar niet geeft of is het door de crisis?

Wat gebeurt er met het politiebureau in Westende? Straks vieren we ook daar dat er tien jaar geleden voor het eerst over gesproken werd.

Waarom wordt er nu nog altijd zo weinig gedacht aan meer fietspaden, wat ook al zo vaak beloofd werd?

Waarom zijn er nog steeds onvergunde kampeerterreinen in Middelkerke?

Meer daadkracht is zeker aangewezen, dames en heren!

Westende-bad
“Mogelijkheid voor eigentijdse nieuwbouwprojecten (natuurlijk!) zonder het waardevolle erfgoed uit het oog te verliezen” Dat kan en mag een bestuur toch niet beweren als wij zien dat de ‘Carlton’, het postgebouw en villa’s in cottagestijl op de dijk zonder meer afgebroken werden.

We juichen natuurlijk ook enkele verwezenlijkingen toe, te danken aan investeringen door het Vlaams gewest: het Octave Van Rysselbergheplein en villa ‘Les Zéphyrs’ Over de roestige caterpillar van Wim Delvoye, ‘het symbool van de strijd van de kustbewoners tegen de zee’, lopen de meningen uiteen.

De zinnen “Het hart van Westende-bad werd gestaag gerenoveerd. Het Eduard Otletplein. Het Portiekenplein, de Distellaan en andere centrumstraten krijgen (?) een facelift”, begrijp ik niet. Is dat niet tegenstrijdig? Slaat dat ‘hart’ enkel op het plein? Wordt dat gestaag gerenoveerd?
De Distellaan en de Meeuwenlaan verkeren toch in een lamentabele toestand? Die zitten toch ook in dat hart?

Heeft het gemeentebestuur echt nog ‘onderhouden’, ja zelfs ‘uitgebouwde’ contacten in Brussel?
De CD&V – minister Crevits heeft nu toch de zeggenschap over openbare werken? En zal er straks toch nog geld zijn om al die beloften waar te maken? Er moet toch bespaard worden, zegt men? Of geldt dat niet voor Middelkerke?

Lombardsijde
“De Golf moet alle kansen krijgen om uit te breiden tot 9 holes.” Men zou misschien eens moeten uitleggen wat dit juist betekent. Dat is een club waar lidgeld moet betaald worden, nog steeds tamelijk elitair, met een privé-uitbater, zeer omstreden bij de aanleg, op gronden die eigendom zijn van Toerisme Vlaanderen, Moet de gemeente, wij dus, dan mee opdraaien voor de uitbreidingskosten? Neen, toch? Maar, wat betekent anders ‘alle kansen krijgen’?

Mogen we dan toch verwachten dat er een “Natuurherinrichtingsproject komt op de plaats van de vroegere camping Cosmos? Moeten we dat nog geloven? Dat werd anders reeds aangekondigd in de ‘Sirene’ van juli – augustus 2007 en nog heel veel vroeger besproken.

Is de doortocht van Lombardsijde, een heikel punt? Je zou het niet zeggen! Moeten de studies voor de hertekening nu nog starten? Het is alleszins een schoolvoorbeeld van gebrek aan doortastendheid van een bestuur. De bewoners willen de huidige toestand bewaren. Waarom wil de VLD het dan anders? Als ze kunnen bewijzen met ongevallencijfers dat de verkeersveiligheid ermee zou gediend zijn, dan moet het natuurlijk. De argumenten ‘ evenementen en markten zullen meer bezoekers aantrekken’ en ‘er zullen meer bussen ingelegd worden’ stuiten op zware twijfels. Of moet er absoluut een nieuw dorpsplein komen voor het prestige van het gemeentebestuur? Laat u daar toch niet door leiden!

Het ‘sportpark’ in de Baronstraat kan inderdaad een belangrijk project worden. Ik kijk nu reeds uit naar de totaalkost: huis Dedecker, kleedkamers en kantine voor SC Lombardsijde, speelpleinen, …
Dat wordt een interessant bedrag!

“Een woord blijft een woord” staat voor “het huidig gemeentebestuur houdt zijn beloften”. Ik laat het toch maar beter aan de lezers over om daaraan geloof te hechten of daaraan te twijfelen.

03-10-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Je zal het maar meemaken. Je bent 14 jaar jong en je ouders beslissen om uit te wijken naar Canada.
Misschien heb je wel al eens gehoord van de rijke mogelijkheden die dat onmetelijk land biedt, maar wat je vooral bezighoudt is de wetenschap dat je hier in ons klein land in een klein dorp alles moet achterlaten: je vertrouwde huis en school, je familie en vrienden, die je misschien nooit meer terugziet …
Dat overkwam Fred Diet uit Westende in 1956. Hij woonde toen met zijn ouders Maurice Diet en Marie Schelstraete in de Duinenlaan nummer 106. U ziet hier twee foto’s van het huis waar de Diet’s woonden vooraleer ze naar Canada vertrokken. Op de tweede staat Fred met zijn ouders.

                  

Aan de overzijde van de laan lag toen nog een grote open ruimte en Fred hield van het zicht op de zee en van het doorkruisen van de duinen tot aan de villa van zijn oom in de omgeving van (toen nog) de ‘Relais du Lac’. Daarom heet de straat ook ‘Duinenlaan’.

                 

Tijdens de oorlog woonde de familie Diet in het wit huis naast het toenmalig café ‘De Tramstatie’ nu restaurant ‘De Lantaarn’.

                  

Hebben emigranten heimwee naar hun moederland? Zeer waarschijnlijk wel, dat kan tenminste blijken uit wat Fred Diet mij daarover per mail meedeelde.
In augustus 1964 was hij aan boord van het fregat ‘HMCS Inch Arran’, van de Koninklijke Canadese marine. Toen het schip aangemeerd lag in Chatham in Zuid-Oost Engeland, in het Graafschap Kent, maakte hij van de ‘nabijheid’ van de Belgische kust gebruik om voor de eerste keer terug te keren naar Westende. Dat was 8 jaar na zijn vertrek en Westende moet in die periode niet zo heel veel veranderd zijn, want hij heeft er weinig herinneringen aan overgehouden.

In de zomer van 1982 was Maurice (toen 65), de vader van Fred, pas gepensioneerd en toen wilde ook hij, ongeveer na een kwarteeuw, voor de eerste keer zijn land van herkomst terugzien. Zijn echtgenote, Marie Schelstraete, die meer heimwee had dan Maurice, had toen al een viertal keren de overtocht gemaakt.
Het lokaal weekblad “De Zeewacht” interviewde hem toen en bracht er een artikel over in de editie van 9 juli 1982. Het droeg de titel ‘Na 26 jaar Canada opnieuw de Noordzeelucht opsnuiven’.
We zien hieronder het familiaal gezelschap in de toenmalige samenstelling: Maurice, Marie, Fred met echtgenote Bev en twee kinderen, Doug en Cindy.

                 

Fred, computerdeskundige van beroep, heeft naast dochter Cindy, een zoon Doug, erelid van het Essex Scottishregiment, vader van vijf kinderen. Hij kwam na 1982 nog vijf keren naar Westende.
Bij elk bezoek stelde hij vast dat de open duinen en velden uit zijn jeugd steeds meer werden ingenomen door huizen en appartementsgebouwen. Westende vond hij telkens ‘erg veranderd’ maar ‘niet verbeterd’. Hij staat nog steeds achter wat zijn vader in 1982 daarover zegde.

Zijn recentst bezoek had plaats van 5 tot 12 juni 2010. Hij logeerde in de ‘Westendia’ recht tegenover zijn oude school.

                 

De schuilbunker werd lang geleden afgebroken.

                 

Fred wou zijn familie ook tonen waar hij en de rest van de familie Diet destijds woonde. Hij kon natuurlijk ook maar vaststellen dat de gevel van huis ‘Duinenlaan 106’ vernieuwd was en dat het huis ernaast afgebroken is.(zie foto).

                 

Van het huis van zijn grootmoeder in de Duinenlaan worden appartementen gemaakt. Dat van zijn tante onderging vroeger reeds hetzelfde lot.

En toch ziet niet alles er vandaag anders uit. Er zijn nog vaste ‘waarden’. De vroegere boerderij van Deputter, daarna van vader Vanheule en nu van diens zoon, met de treffende naam “Duinse Polder”, verspreidt nog steeds dezelfde geuren en de koeien loeien er nog steeds op identieke manier. En dat in een laan die naar een badplaats leidt!!

Op de laatste dag van hun verblijf in Westende warden ze nogmaals geïnterviewd, dit keer door ‘Het Nieuwsblad”. Er wordt in Canada uitgekeken naar dat artikel.

Aanvulling: het artikel verscheen in de editie van dinsdag 28 september 2010

Bronnen
http://www.caans-acaen.ca/Journal/issues_online/Issue_XIX_ii_1998/CARBONEZ-DEJAEGER.pdf
“De Zeewacht” van 9 juli 1982 uit de bibliotheek van Oostende

26-09-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Waarom is of was er luchtdoelartillerie nodig? Om grondtroepen of gronddoelen (of schepen bij de zeemacht) te verdedigen tegen aanvallen uit de lucht, natuurlijk. Hoewel er reeds een eerste vliegtuig over België vloog in 1908, en er daarna proeven gedaan werden om er post en passagiers mee te vervoeren werd het eigenlijk vooral als sport- en stuntapparaat gebruikt. De Europese legers interesseerden zich wel reeds in 1911 voor deze nieuwe ontwikkeling maar de Eerste Wereldoorlog bespoedigde natuurlijk de ontwikkeling van het militair vliegtuig. Men begon vliegtuigen in te zetten om te verkennen. Toen de vijanden vervolgens met elkaar in conflict kwamen in de lucht, kwam het jachtvliegtuig in beeld. Het werd uitgerust met mitrailleurs op de motorkap. Door Sikorsky's experimenten met viermotorige vliegtuigen gingen bommenwerpers tot de mogelijkheden behoren.
In België duurde het eigenlijk veel te lang vooraleer de ministeries en de militaire staven tot het besef kwamen dat het vliegwezen zich in snel tempo ontwikkelde en dat het dus aangewezen was aangepaste middelen te voorzien om aan deze bedreiging het hoofd te bieden.
Luitenant-Generaal Théophile Van De Putte, een koppige West-Vlaming geboren te Leffinge in 1874, speelde daarin een hoofdrol. Hij was trouwens commandant van de luchtverdedigingstroepen van 1929 tot 1936.

                 

De bestaande luchtdoelartilleriemiddelen werden gecentraliseerd en er moest modern materieel aangeschaft worden. De wapens en de eenheden, die zich rond Antwerpen in de forten bevonden, werden samengetrokken in de Sint-Annakazerne te Laken. Weldra werd een regiment ‘Territoriale Verdediging tegen Luchtdoelen’ opgericht. Dat omvatte onder andere een technische dienst, die vanaf 1921, samen met de school, proefvuren uitvoerde aan de kust vanaf de wijk ‘Crocodile’.

                  

Omdat de school in Laken te klein werd voor de luchtdoelartillerie in volle uitbreiding en aangezien alle schietoefeningen aan de kust gebeurden, was het bijgevolg logisch hier bij ons te zoeken naar een vervangoplossing.

In 1946 werd de luchtdoelartillerieschool heropgericht in Helchteren en in hetzelfde jaar overgebracht naar Brasschaat. Op 1 februari 1951 werd ze overgeplaatst naar Lombardsijde waar op 29 november 1951 de BENELUX – school opgericht werd. Ze had als opdracht de gezamenlijke vorming van Belgische en Nederlandse jonge artillerieofficieren en – onderofficieren.
Ze bleef bestaan tot in 1959.
De bezetting van het kamp bereikte een hoogtepunt in de jaren 1953-1955. Wie herinnert zich niet de weekendrappels van de ‘kampmannen’. Toen waren er in het dorp Lombardsijde heel veel cafés. De militaire politie moest er toen bijna elke avond optreden omdat er altijd wel enkele militairen voor ‘ambras’ zorgden.
De oudsten onder jullie zullen zich waarschijnlijk ook nog herinneren dat er zeewaarts geschoten werd op schijven getrokken door bemande vliegtuigen (o.a. de Spitfire) en vanaf 1953 op schietschijven gesleept door van op de grond met radio gestuurde vliegtuigjes, die bij een crash in zee met een amfibievoertuig moesten opgehaald worden. Dat was de taak van het detachement radiogeleide schietschijven, dat op 5 mei 1954 opgericht werd.
Om de veiligheid van de scheepvaart te garanderen wordt dan een gedeelte van de zee (of sector genoemd) ontzegd aan alle scheepvaart. De vissers in Nieuwpoort, die daarvan op de hoogte waren/ zijn, dank zij de 'Berichten Aan Zeevarenden' moesten/ moeten dan rond de sector varen om hun visvangst uit te oefenen. Wie zich daaraan niet hield/houdt, werd/wordt geldelijk beboet. Ik weet niet hoe hoog de boetes nu zijn, maar destijds waren die zo laag dat veel vissers die liever betaalden dan de tijdrovende en brandstofverslindende omweg te maken.
De schietende eenheden moesten dus om de haverklap het vuur staken en uren wachten tot de sector weer vrijkwam. Het lawaai dat de kanonnen maakten, afhankelijk van de windrichting, werd door de toeristen niet bijzonder geapprecieerd. De autochtone bevolking stond er iets verdraagzamer tegenover. Omdat ze er gewoon aan geraakten of omdat ze ook de positieve kanten van het kamp inzagen?
De politici meenden echter toch actie te moeten ondernemen en zo werd er op zeker ogenblik beslist dat er van 15 juni tot 15 september niet meer mocht gevuurd worden. ‘Kampioen politicus’ Georges Mommerency, burgemeester van Nieuwpoort, was natuurlijk op de hoogte van die schorsing. Toch verklaarde hij elk jaar voor de start ervan aan de pers “dat hij zich beklaagd had bij de minister van landsverdediging en zie …. enkele dagen later hoorde men niet meer schieten”.
Dank zij Georges, natuurlijk!

Het kamp had voor de ‘burgerbevolking, zoals de militairen die noemen, hoewel ze zelf ook burgers zijn, inderdaad niet enkel negatieve kanten.
Zeer talrijk zijn de jeugdgroepen die er hun jaarlijks kamp inrichtten. Hoeveel scholen hebben er niet een bezoek gebracht aan de kazerne? Vroeger nog veel meer dan nu, was de militaire leefwereld onbekend voor wie geen militaire dienst deed. Mede door de opendeurdagen die regelmatig plaatsvonden, werden de contacten met de bevolking geleidelijk aan verbeterd.
Veel handelaars, ook lokale, hebben kunnen ondervinden dat de kazerne een groot pluspunt was.
Hoeveel verenigingen hebben niet een beroep gedaan op de sportinstallaties van de kazerne? (voetbalveld en turnzaal) De kazerne stond ook vanaf 1961 open voor groepen die er sociale vakanties inrichtten.
Hoeveel lijnvissers hebben vroeger niet van de doorgang van het kamp gebruik gemaakt om hun geliefkoosde sport te beoefenen?
Hoeveel groepen gehandicapten zouden er wel niet ontvangen geweest zijn in de kazerne? (vb ‘Duinhelm’ uit Oostende).
De eenheden van het kwartier hebben er ook altijd een punt van gemaakt om instellingen voor gehandicapten moreel en financieel bij te staan.

Zoals overal in de wereld, zijn militaire domeinen die niet zo maar door iedereen mogen betreden worden, gunstige terreinen waar (voor onze streek zeldzame) vogels graag broeden en waar vaak zeldzame planten en bloemen groeien.
Het kamp organiseert ook reeds sinds 1973 met manschappen en materiaal de vierdaagse mars van de IJzer. Dat was einde augustus 2010 opnieuw een topevenement voor Nieuwpoort, Koksijde, Poperinge, Diksmuide en Ieper.
Het was niet zo bekend maar een groep militairen baatten van 1968 tot 1982 een geroemd radiostation voor amateurs (ON6AA) uit en konden alzo noodhulp bezorgen aan wanhopige over de gehele wereld.

Het kamp is ook twee keer de inzet gezet van de fusies van de gemeenten, in 1971 tussen Westende en Lombardsijde en in 1977 tussen Middelkerke en Nieuwpoort.
Hoewel Lombardsijde destijds zelf vragende partij was om het kamp op zijn grondgebied te krijgen, vond het bestuur in de zestiger jaren dat de tegen de kust aanliggende kazerne eigenlijk de ontwikkeling van de gemeente belemmerde. Eigenlijk werd dat argument gebruikt om zich Westends grondgebied te kunnen toe-eigenen.
Bij de fusie van 1977 werd het kamp bij Nieuwpoort gevoegd.

Tenslotte moet ik het toch ook nog wat meer hebben over de militairen die in het kamp gekazerneerd waren of er verbleven.
Vanaf 1960 sprak men van de luchtdoelartillerieschool, die steeds de kern of hoofdbrok van de kazerne uitmaakte.
Ook andere machten en wapens vonden er in de loop van de tijd een onderkomen. Zo was er van 1958 tot 1983 een marinebasis gevestigd aan de IJzermonding.
Het 3^de bataljon Para verbleef er van 1962 tot 1967 vooraleer naar Tielen te vertrekken. Van 1969 tot 1970 was het 3de Cyclisten er ondergebracht.
Vooraleer naar hun plaats in de HAWK – gordel in Duitsland te vertrekken, werden het 43ste artilleriebataljon HAWK (juli 1963 – juni 1966) en het 62ste artilleriebataljon HAWK (mei 1967 – oktober 1969) er tijdelijk ingekwartierd.
Ingevolge een Belgisch – Nederlandse overeenkomst over de gezamenlijke opleiding van radar- en raketherstellers voor die HAWK – eenheden nam een Nederlands opleidingsdetachement hier zijn intrek van 1965 tot 1978.
Vergeten we tenslotte niet dat in totaal 12.000 rekruten, bestemd voor alle wapens, hier een eerste opleiding van 1 maand ‘genoten’ en dat in de periode 1980 - 1986.

Op 26 april 1991, na een verblijf van 28 jaar in Duitsland verhuisde het 14de Artillerieregiment van Spich naar Nieuwpoort om er geïntegreerd te worden in de Luchtdoelartillerieschool als eerste schoolbataljon van de Landmacht.
Op 1 juli 1994 werd de Luchtdoelartillerieschool afgeschaft en het 14de Artillerieregiment omgevormd tot MISTRAL- bataljon met personeel van de Luchtdoelartillerieschool en vele andere eenheden.
Zopas werd het bataljon ontbonden maar daarover had ik het reeds in een vorige bijdrage.

Bronnen
http://www.mil.be/armycomp/subject/index.asp?LAN=nl&FILE=&ID=651&MENU=0&PAGE=1
http://events.diksmuide.be/file_uploads/3194.pdf
http://www.mil.be/transfo/subject/index.asp?LAN=nl&ID=1679
“Te Wapen” tijdschrift van de AA – School en van 14 A

19-09-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (2)

Enkele dagen geleden vond ik toevallig in mijn archief een foto van Peter Maenhoudt met begeleidend tekstje van A.V. uit “Het Laatste Nieuws” van 23 september 1997. Vlaams minister van cultuur Luc Martens had namelijk zojuist vier villa’s op een rij, gelegen aan de Koning Ridderdijk in Westende-bad, geklasseerd. Het gaat om de gebouwen met de huisnummers 57 (’t Janika), 58 (Monna Vanna), 59 (Les Fleurettes) en 60 (naamloos). Ze werden opgericht na de eerste wereldoorlog, in cottagestijl.
De `cottagestijl` is een bouwstijl die ontstond in de 19e eeuw in Engeland als romantische tegenreactie tegen de industriële revolutie die toen opgang maakte. Vakmanschap en handwerk stonden centraal. Vanaf 1840 waaide één en ander over naar het vasteland en veel villa’s aan de Belgische kust werden in die stijl opgetrokken.
Ziehier de foto van de vier villa’s uit 1997:

Ik was dan ook benieuwd hoe ze er dertien jaar later uitzien. Op 3 september 2010 maakte ik onderstaande foto. Verrassing natuurlijk, want er is geen spoor meer van de geklasseerde villa’s “’t Janika” en “Monna Vanna”. In hun plaats zijn (natuurlijk) twee mastodonten van appartementsblokken verrezen.

                 

En nu even diep ademen om de naam te kunnen uitspreken van de dienst die zich vroeger en nu in Vlaanderen met het beheer van ons erfgoed bezighoudt. Dat was het “Ministerie van de Vlaamse Gemeenschap, Departement Leefmilieu en Infrastructuur, Administratie Ruimtelijke Ordening, Huisvesting en Monumenten en Landschappen, afdeling Monumenten en Landschappen”., maar sinds we een nieuwe Vlaamse regering hebben heet dat “Departement Ruimtelijke Ordening Woonbeleid en Onroerend Erfgoed. Stedenbouwkundig Beleid en Onroerend Erfgoedbeleid”. Het ressorteert onder minister Geert Bourgeois.

Men zou zo de indruk krijgen dat bescherming van erfgoed, bescherming van de natuur of van een zone eigenlijk niets blijvends heeft en naar willekeur kan gewijzigd of genegeerd worden. Of vergis ik mij?

PS Mag ik misschien ook de lectuur aanbevelen van mijn artikel “Is het Erfgoed van Westende wel in goede handen?” Jullie vinden het (natuurlijk) in de categorie ‘Erfgoed’

12-09-2010, 09:40 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Kleuters en zesjarigen zijn vandaag heel wat gewoon. Meestal werken hun beide ouders en zeldzaam zijn diegene die nooit hun uren doorbrachten in een kinderopvang, al dan niet door de gemeente georganiseerd. Eens gescheiden worden van mama is voor hen niet meer het einde van de wereld.
En toch … een eerste schooldag is nog steeds iets bijzonders. Dat geldt in eerste instantie voor de kleuter die voor het eerst naar school gaat maar ook nog voor de zesjarige die nu naar de ‘grote’ school mag of moet.
We hebben het allemaal meegemaakt, als ‘slachtoffer’ (zij het dan in totaal andere omstandigheden) of als fiere ouder.

Op woensdag 1 september was het dan weer zo ver. De 30 km - zones werden weer geactiveerd. En dan kon het beginnen … met een (zonnige) halve dag van 08u45 tot 11u30. Bovendien startte het schooljaar met een ontbijt (fruitsap, koffie, sandwiches, …), in open lucht gezien het mooi weer, voor de 50 kleuters en de 90 leerlingen van de lagere school. Ook de ouders waren welkom.
Wat worden die kinderen toch verwend, tegenwoordig!

Dat was echter niet de reden waarom ik er absoluut bij wilde zijn toen de gemengde gemeentelijke basisschool ‘Duinpieper’ zijn deuren weer opende na een lange vakantie met zeer veel zon in de eerste helft en veel wind en regen in de tweede helft.

Maar eerst nog dit: jullie weten toch wat een duinpieper is? Het is een zandkleurige (vandaar duin-), zeer bedrijvige zangvogel van 15,5 cm lang uit de familie van de kwikstaarten. De vogel heeft een lange staart die hij voortdurend op en neer doet wippen. Werd de naam gekozen naar analogie met een kind dat nooit stilzit? Goed gekozen, in elk geval.

                              

De echte reden waarom ik die eerste schooldag niet wilde missen, was de zopas vernieuwde Henri Jasparlaan, die de chaos aan de schoolpoort zou moeten oplossen. Zou het probleem dat ik aankaartte in mijn artikel van december 2008 nu van de baan zijn? Jullie kunnen het hier lezen.
Helaas, ‘driewerf’ helaas! Wat een ontgoocheling! Ik had het natuurlijk een aantal dagen geleden reeds zien aankomen maar de Henri Jasparlaan was niet klaar op ‘D-Day’! Ik neem aan dat het toch de bedoeling zal geweest zijn om tenminste een stuk van de laan te kunnen gebruiken tegen de eerste schooldag.
Het gevolg? Nog steeds chaos, zoals twee jaar geleden.
Ik had eerder de indruk dat de ouders eigenlijk absoluut in de Duinenlaan willen parkeren om hun kinderen dichter bij de poort te kunnen afzetten en om zelf niet ver te moeten stappen.
Er stonden wel nog geen verkeerstekens maar de Henri Jasparlaan was eigenlijk niet echt afgesloten of dat was tenminste niet echt duidelijk te zien. Daarom hadden een paar ouders er toch maar hun wagen geplaatst. De overgrote meerderheid stond echter opnieuw op het fietspad in de Duinenlaan.
Jullie zien hieronder links hoe het in 2008 was en rechts hoe het nu is.

                  

Positief was toch dat zij die te voet naar school komen, reeds het nieuw voetpad konden gebruiken.

Als zo’n nieuw schooljaar start, dan is dat toch voor een groot aantal mensen het begin van een nieuwe episode in hun leven. Dat betekent toch iets. Dan mag je toch verwachten dat ook de omgeving van de school eens extra verzorgd wordt. Twee dagen ervoor zag het er nog slecht uit. Op de dag zelf waren de gemeentewerklieden nog de haag aan het snoeien en hadden ze één stukje tuin, aan de zijde van het speelplein, onder handen genomen. Nu nog de graffiti op de muur verwijderen en het onkruid tegen het muurtje en dan zal het er heel wat beter uitzien.
Dank zij het welwillend personeel kon ik ook even rondlopen in de school. De klassen en gangen zien er prima uit. De directrice en haar hoofdzakelijk vrouwelijke leerkrachten schijnen dat goed te doen.

De school heeft een goede website http://www.onderwijs.middelkerke.be/duinpieper/ waaraan ik heel wat informatie ontleend heb.

                  

In één van mijn volgende bijdragen zal ik eens mijn eerste schooldag in 1943 en mijn schooltijd in dezelfde gemeenteschool vergelijken met deze van 2010. Jullie zullen daarover wel niet verrast zijn: er is een hemelsbreed verschil tussen beide, op bijna elk gebied.

05-09-2010, 11:08 Geschreven door stammer
Reageren (1)

Het is niet de eerste keer dat ik het zeg, maar er werd de laatste tijd een ernstige inspanning gedaan om een deel van de Westendse wegen een facelift te geven.
Ik som ze toch nog maar eens op: de Duinenlaan vanaf de Westendelaan tot aan de Henri Jasparlaan, de Hovenierstraat, de Azaliastraat, de Tulpenstraat, de Noordzeelaan en de Westenlaan, de Koninklijke baan – Paul Grossettilaan en recent de Zuidstraat en de Henri Jasparlaan.
Er zijn natuurlijk nog talloze andere lanen en straten die een stevige opknapbeurt nodig hebben, maar laten we zeggen dat dit een aardig begin is.

Maar… en ik hoor de verantwoordelijke gemeentelijke politici en ambtenaren al vragen ‘Is het dan nooit goed?’
Telkens er een straat afgewerkt is, moet ik helaas weer vaststellen dat er één en ander op aan te merken valt. De hoop op gescheiden fiets- en voetpaden langs de (gewestelijke, ik weet het!) Koninklijke baan lijkt nu inderdaad ijdel geweest te zijn. Alles blijft zoals het was, buiten de kwaliteit van het wegdek en de (gunstige??) wegversmalling en het verkeersteken dat zowel fietsers als voetgangers welkom zijn.
Op dat gebied zijn vooral de overgangen vanuit Nieuwpoort of vanuit Middelkerke merkwaardig. Ze benadrukken ten volle hoe het volgens mij wel had moeten zijn. Hieronder links zien jullie een voorbeeld aan het Grossettimonument.

Ook in de Hovenierstraat heeft men een fietspad overbodig geacht. (zie hierboven rechts)
In de Azaliastraat (zie hieronder links), de Tulpenstraat en de Dahliastraat (zie hieronder rechts) kon ik enkel ontgoocheld vaststellen dat men er de boompjes wegnam en dat de min of meer afgescheiden parkeerplaatsen verwijderd werden, zodat de auto’s nu op het voetpad parkeren. Er is nog maar eens geen fietspad wat gemakkelijk gekund had gezien de (te?) brede voetpaden langs weerszijden. 

                  

Op weinig centimeters na, hebben al de reeds genoemde gemeentelijke straten dezelfde breedte.
Waarom worden ze dan niet allemaal op één en dezelfde manier aangepakt? Zo zou de indeling ervan voor de weggebruikers herkenbaar zijn en dat zou de veiligheid verhogen.
Het spreekt vanzelf dat bredere straten anders kunnen en/of moeten ingericht worden.

Het kan toch zo moeilijk niet zijn voor ervaren ambtenaren (en politici, als dat bestaat) om, in functie van de drukte in de straat en van de breedte van de straat, een typeoplossing te bedenken, die de veiligheid aanzienlijk zou verhogen: al dan niet een fietspad, al dan niet speciale parkeerplaatsen voor de auto’s, al dan niet verkeersdrempels of andere verkeersremmers, al dan niet boompjes of bloembakken, fietspad overal in rode steentjes, juist voldoende en duidelijke verkeerstekens, standaardbreedte van voet- en fietspad ….
Wat ik juist bedoel moeten onderstaande foto’s duidelijk maken.

Ik weet het niet echt, maar ik neem aan dat fietspaden normaal in rode steentjes aangelegd worden.
Dat is het geval in het stuk vernieuwde Duinenlaan (hieronder links). De voetpaden zijn er oranje-bruin. In de Essex Scottishlaan (hieronder rechts) is het fietspad dan weer in die laatste kleur (!)

In de Zuidstraat (hieronder) is het voetpad in rode steentjes. Langs de Koninklijke baan heeft men het maar bij de zwarte asfalt gehouden, behalve vanaf het monument Paul Grossetti tot in Middelkerke. xxx

Telkens stel ik ook weer vast dat de vernieuwde wegen in gebruik genomen worden zelfs als de verkeerstekens nog niet aangebracht zijn.

Waarom toch overal die brede voetpaden? Denk toch ook eens aan de fietsers!!!
Zonder te overdrijven kan men zeggen dat het gemeentebestuur weinig of geen aandacht schenkt aan de veiligheid van de fietsers in Westende.

Het is niet gebeurd in Westende, het heeft niet echt met mijn onderwerp van vandaag te zien, maar op 25 juli 2010 stelde ik vast dat de verkeersdrempels op de zeedijk in Middelkerke, in de aanloop naar de J. Casselaan toch verwijderd werden. Het was daar dan toch te veilig!

(Lees hier mijn artikel daarover)

De verkeersborden F87 (verhoogde inrichting), die hebben ze maar laten staan. Waarom toch altijd dat ‘half werk’?

29-08-2010, 12:46 Geschreven door stammer
Reageren (1)

Een eerste overweging na de fusie is ontegensprekelijk dat Westende heel wat aan belang en aan uitstraling ingeboet heeft.
De ‘Parel van de Kust’ heeft veel van zijn glans verloren, vooral dan de dorpen Westende en Lombardsijde die nog slechts een schim zijn van vroeger.
Men spreekt nu plots van de kerngemeente en van de deelgemeenten. Dat betekent dus dat men Middelkerke gaat beschouwen als de kern ( = de zon!) waarrond de deelgemeenten (= de planeten) draaien. Op een vergadering in de Calidris, bij de bespreking van een structuurplan, noemde burgemeester Landuyt Westende trouwens eens een aanhangsel van Middelkerke, wat heel wat kwaad bloed zette.
Misschien zijn er onder jullie die dat logisch vinden? Bedenkt dan toch maar eens dat Westende bij de samensmelting meer dan 5.000 inwoners telde.

Alle gemeentediensten zijn gecentraliseerd in Middelkerke. Dat geldt niet enkel voor het gemeentehuis, maar ook voor de politie, het OCMW met rusthuis ‘De Ril’, het gemeentepark, de brandweer, de technische diensten en het containerpark.
Men kan rustig stellen dat de centralisatie algemeen is. Neem nu de sport: de sportinstallaties (zwembad, sportpark ‘De Krokodiel’, zaal ‘De Branding’) en sportploegen (zoals jeugdvoetbal, volleybal, enz….)
Ook de cultuuractiviteit speelt zich vooral in de kerngemeente af: de bibliotheek (luxegebouw in Middelkerke tegenover kleine aanhangsels in de deelgemeenten) en de culturele centra (toneel, zangkoor, muziekschool, stripfestival, feestzaal, …).
Ook de private dienstverlening situeert zich in de kern: de markten (donderdagmarkt en boerenmarkt op zaterdag), kind en gezin, de postdiensten (enkel nog een kantoor in de kerngemeente), de shoppingzone en -centra uitgezonderd een kleine Okay en een Delhaize), grote firma’s, …
De burgemeester houdt trouwens niet op met het strooien van zout in de wonden van Westende. Hij zwijgt niet over wat hij ‘zijn mooiste prestatie’ noemt: de Leopoldlaan (lees hierover mijn artikel) en het Epernayplein. Hij gebruikt het Casino-Kursaal steeds weer om de ‘glans’ te beklemtonen die Middelkerke-kern uitstraalt.
Natuurlijk zijn er ook enkele niet te versmaden organisaties in Westende: sportzaal in Lombardsijde, de ‘Calidris’ en (vooral voor de toeristen) een golfterrein, tennisvelden, een surfclub. Die kunnen echter geenszins mijn bewering ontwrichten dat Westende benadeeld wordt tegenover Middelkerke.
Och ja, dat vergat ik bijna …. Westende kreeg ooit zijn asielcentrum, dat Landuyt een ‘toeristische voltreffer’ noemde.
Er werden nog wel een paar kleine antennes in Westende behouden: vroeger op administratief gebied en nu nog op technisch gebied en op het gebied van de politie. Men kan nochtans zeggen dat die antennes van een verwaarloosbaar belang waren of zijn.

Kon het dan anders?
Ik wil zelfs mild oordelen en toegeven dat Middelkerke meer een aaneengebouwd geheel vormt dan Westende en daardoor meer een stedelijke indruk geeft. Dat is nochtans grotendeels te verklaren door het concentreren van de gemeentelijke organisaties in de kerngemeente. In Westende zijn ‘bad’ en ‘dorp’ ook meer van elkaar gescheiden.
Westende had inderdaad een minder geschikt gemeentehuis, maar de huidige comfortabele huisvesting van de gemeentediensten (administratie, technische dienst, politie en brandweer) is er in Middelkerke ook maar gekomen nadat belangrijke infrastructuurwerken uitgevoerd werden. In Westende had hetzelfde kunnen gebeuren.
Minimaal zou men kunnen zeggen dat de brandweerkazerne en het containerpark evengoed in Westende hadden kunnen gelokaliseerd worden. Waar ligt trouwens het geografisch middelpunt van de gemeente? Niet in Middelkerke!

Door de fusies is ook een groot stuk van de fierheid weggevallen die de inwoners vroeger koesterden voor hun gemeente.
Zo zijn de opeenvolgende burgemeesters (Inghelram, Desseyn, Verlinde en nu Landuyt) steeds van Middelkerkse oorsprong geweest. De politici van de deelgemeenten, veel minder in aantal, kunnen niet optornen tegen de overmacht van de talrijke Middelkerkenaars (bovendien ook nog een familieclan!) en wensen/ durven dat vaak ook niet.
Nochtans beweerde Michel Landuyt bij zijn indiensttreding in 2000 dat de twee badcentra en de landelijke centra op gelijke voet aan bod zouden komen (zie o.a. Burgerkrant Nr 1 - 2007).
We kunnen deze verklaring/ belofte dus rangschikken bij het hoofdstuk ‘Wie gelooft die mensen nog?.

Men kan zich ook afvragen wat er terechtkwam van de doelstellingen van de fusies: ‘grotere slagkracht’, ‘financieel gezonder’, beter gevormd en minder personeel’, ‘beter gewapend tegen vergrijzing, milieu- en huisvuilverwerking, nood aan culturele centra, sportinstallaties,…’.
Het lijdt geen twijfel dat de hogere overheid beter een kleiner aantal gemeenten kan beheren.
Dat argument geldt echter ook voor een gemeentebestuur met een kleiner aantal deelgemeenten.
De schaars bevolkte landelijke gemeenten, waren zeker gebaat bij een fusie, vooral op financieel gebied. Denk maar aan het onderhoud van hun wegennet.
Maar Westende was financieel gezond en kon in de meeste domeinen zelfstandig best zijn streng trekken.

Tegenstanders van fusies zijn eerder te vinden voor intergemeentelijke samenwerking, bijvoorbeeld voor brandweer, huisvuilverwerking en politie, zodat op die vlakken hetzelfde kon bereikt worden als bij een fusie.
Er zullen nog wel enkele (kleinere) voordelen zijn aan een fusie, maar wat ik een groot nadeel vind is de vergrote afstand tussen overheid en bevolking, de geringere betrokkenheid van de inwoners bij een grotere gemeente, waar minder contacten bestaan …. omdat men elkaar niet kent. Het is niet bij de offerande van begrafenissen, op aperitiefconcerten of op andere feesten dat een bestuur de noden van de grote massa van de bevolking leert kennen

Jullie hebben het dus al gehoord: ik vind de fusie tussen Middelkerke en Westende niet geslaagd en mocht die ooit weer ongedaan gemaakt worden, dan zou mij dat zeer verheugen. Ik zal echter maar niet te fel hopen op een ‘Copernicaanse omwenteling’, zelfs niet op een gewone omwenteling.

Weten jullie dat er alweer over nieuwe fusies gesproken wordt? Voorlopig vrijwillige, dan.
De argumenten van de initiatiefnemers zijn dezelfde als in 1976.
Gemeenten die met elkaar willen fuseren, moeten dat ten laatste in het voorjaar van 2011 kenbaar maken aan de Vlaamse regering. De nieuwe gemeente krijgt daarvoor, gespreid over zes jaar, een belachelijk lage financiële bonus tussen 500.000 en 1,5 miljoen euro, volgens de omvang van de fusie. Is het antwoord van Middelkerke al bekend? Men zal zeker zelfstandig willen blijven?
Anders wil ik wel een voorstel doen. Westende, Lombardsijde, Mannekensvere, Sint-Pieterskapelle en Schore zouden bij Nieuwpoort kunnen aansluiten terwijl Middelkerke , Wilskerke, Slijpe en Leffinge bij Oostende kunnen gevoegd worden. Zijn er nog die er zo over denken?

22-08-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (1)

Op 21 mei 2010 is café ‘De Kroon’ het slachtoffer geworden van de sloophamer.
Spijtig genoeg heb ik het reeds meerdere keren moeten schrijven dit jaar, maar zo is Westende nog maar eens ‘een monument armer’.

Meer dan honderd jaar geleden baatte een zekere Van Den Berghe reeds een café ‘In de Kroone’ uit in de Dorpplaats van Westende. Rechts op de linkse foto hieronder, zien jullie hoe het er toen uit zag, gezien vanuit de richting Middelkerke.
Hieronder rechts, zien jullie nog een beeld van de dorpplaats rond 1910, dus exact een eeuw geleden, deze keer uit de richting Nieuwpoort, zodat ‘In de Kroone’ deze keer uiteraard links op de foto staat. Ingewikkeld, hé?

                  

Ik heb weinig succes gehad bij mijn zoektocht naar die Vandenberghe. Ik vond wel een bidprentje van een zekere Edmond Lievin Vandenberghe, geboren in Westende in 1879 als zoon van Livinus en van Stephania Herrebout. Hij was gehuwd met Augusta Vanhove en overleed in 1964 in Oostende.

Kort voor de eerste wereldoorlog namen Medard Derudder, (Jabbeke 1880 – Brugge 1953) en Mathilde Cordy (Mariakerke 1881 – Westende 1962) het café over. Medard was mecanicien en verkoper en verhuurder van fietsen.
Tegen de veertiger jaren (het juiste tijdstip ken ik niet!) baatte Medard Derudder nog steeds café ‘In de Kroon’ uit. Hij werd daarna opgevolgd door zijn schoonzoon Georges Dewulf (geboren in Schore in 1920 en overleden in Oostende in 2006), die eigenlijk pasteibakker van beroep was, en uiteraard ook door zijn dochter Aline (Westende 1923 – leeft nog in een home in Oudenburg)
Hieronder zien jullie een paar foto’s uit die periode vóór en na de tweede wereldoorlog. Uit mijn jeugd herinner ik mij vooral de periodes van de kermis, waarin het café en de feestzaal van ‘Derudders’ een grote bloei kenden.

Na het tijdperk Derudder waaide er een andere wind door het dorp.
‘De Kroon’ kende toen verschillende uitbaters voor kortere periodes: Nicole Niville, Gisèle echtgenote van Frans Mouton en Roland Vandenbossche. Gedurende een zekere tijd was er een ‘socialistisch café’, zoals men het noemde, gevestigd. Zeer ongewoon natuurlijk, in een dorp dat nooit anders gekend had dan de heerschappij van de kerk en van de CVP. Het werd uitgebaat door Roger Pattyn.

Toen brak de bloeiende periode met Rony Reynaert aan. Hoe moeten we ‘De Kroon’ eigenlijk betitelen? Een ‘herberg’ veronderstelt overnachting met de nadruk daarop. Dat was het dus niet. In een ‘taveerne’ kan men desnoods ook overnachten. Een ‘staminee’ ? Het woord stamt af van het Franse woord ‘estaminette’, een gezelschap van zwelgende boeren. Dat trekt er al meer op. Een tapperij, een afspanning, een kroeg? Laten we het gewoon maar een café noemen.
De zaak was een vergaderplaats voor sportievelingen, vooral voetballers van Davo en wielertoeristen. Menige vergadering werd er gehouden, menig feest werd er gevierd en talloos waren er de koffietafels na begrafenissen. ‘s Zondags werd er ook jarenlang voor gezorgd dat kerkgangers na de mis niet omkwamen van de dorst.
Hieronder zien jullie één van de laatste foto’s van het gebouw.

           

Op 3 juni 2010 vroeg ik Rony met e-mail wanneer hij met de uitbating gestart was. Ik weet natuurlijk al lang dat hij geen fan is van deze blog, zoals de meeste vld-ers. Dat moet ook niet, maar ik vind het toch spijtig dat hij het niet nodig gevonden heeft om te antwoorden. Of mocht hij niet van de burgemeester?

                  

Het café ‘De Kroon’ zal later vervangen worden door een nieuwbouwproject van Immo Moenaert met dezelfde naam. Op de onderstaande ontwerpfoto zien jullie de geplande gevel van het nieuw gebouw. Beneden komen drie handelszaken en daarboven 3 x 4 appartementen.

Bronnen
“De Westkust van toen” samengesteld door Georges Devent.
Eigen postkaartenverzameling en eigen foto’s
Foto van Immo Moenaert

Aanvulling

15-08-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Deze week wil ik het hebben over het ouderlijk huis van Jean-Marie, Luc en andere Dedecker’s.
Hun vader Robert woonde er tot aan zijn dood en zijn echtgenote, Maria De Reuwe. ook nog een tijdje daarna. Het was ook het ouderlijk huis van deze laatste want ik herinner me nog uit de tijd dat ik voetbal speelde bij SC Lombardsijde dat haar ouders Isidoor en echtgenote Lucie Dewulf er woonden.
Het staat nu leeg, meer nog, het is vervallen want zo gaat dat met lege panden. Je zou het niet voor mogelijk houden hoe snel vandalen en andere flauwe plezante er een krot van maken.
Het werd aangekocht door de gemeente in het jaar 2007 voor de prijs van 185.000 euro (prijs geschat door het Comité van Aankoop van het Ministerie van Financiën, volgens een regeling ‘in der minne’, neem ik aan). Daarmee bedoel ik ‘geen onteigening’.
Het huis zou afgebroken worden en de ruimte zou geïntegreerd worden in het sportstadion van Lombardsijde. Het zou een 'agoraspace' worden ten behoeve van de Lombardsijdse jongeren. Een wat?
Zeg maar ‘verzamelplaats’ hoor, dat verstaan de mensen beter.

Jullie kennen toch de heldergele zonnige paardenbloem? Hier noemen ze die ‘beddepissers’ (bedplassers in het AN). In het Frans klinkt de naam deftiger: ‘pisenlits’. Wisten jullie waar die naam vandaan komt? Het komt door het feit dat het een heilzaam en lekker kruid is, dat soms in voorjaarssalades verwerkt wordt. Men beweert dat het opwekkend en reinigend is en het zou de lever, galblaas en nieren tot grotere activiteit aanzetten. Vandaar!
Als de bloem uitgebloeid is, gaat ze dicht en er ontwikkelen zich zaadjes met aan elk daarvan een pluis. Als het zaad rijp is gaat de knop weer open en ontvouwt zich de pluizenbol. De zaadjes raken los en zweven aan hun pluis naar een andere plaats om, als het mogelijk is, daar te ontkiemen.

Hebben jullie als kind ook soms de natuur een beetje geholpen en er de pluizen zelf afgeblazen?
De overlevering wil namelijk dat het aantal pogingen dat je nodig hebt om alle pluisjes eraf te blazen iets te betekenen heeft. Dat aantal kan staan voor het aantal jaren dat je nog moet wachten om de ware tegen te komen. Het aantal pluisjes dat bleef staan na één keer blazen, was het aantal kinderen dat je zou krijgen of het aantal jaren dat je nog te leven had of zelfs hoe laat het was. Wanneer je alle parachutes in één keer weg kon blazen, dan mocht je een wens doen. Voor een meisje dat graag wilde trouwen, betekende dit dat het zeer binnenkort zou gebeuren. Jongens ‘deden niet zo flauw’.
Je kan dus het resultaat manipuleren door hard of minder hard te blazen. De betekenis die ons best uitkwam was deze: als ze allemaal in één keer wegvlogen dan was het antwoord op je wens of vraag JA, als er pluisjes achterbleven, dan zou je wens niet uitkomen of was het antwoord NEE. Zo testten wij of onze jeugdliefde al dan niet van ons hield. Zo hard mogelijk blazen was dus de boodschap.

Waarom heel die uitleg, eigenlijk? Omdat het een stukje jeugdsentiment is, maar vooral omdat ik vermoed dat er vóór het Dedecker – huis in de Bamburgstraat in Lombardsijde wel eens mensen pluisjes aan het blazen kunnen geweest zijn. “Houd ik al dan niet van Jean-Marie?” Afgaande op de foto’s, moet ik jullie niet uitleggen wie wel en wie niet van hem houdt.

Bron
www.amsterdamsebos.nl

08-08-2010, 11:24 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Met een brief gedateerd 27 februari 2008, werden wij op 23 juli 2010 door Infrax op de hoogte gebracht dat de stroom in onze straat op 27 juli 2010 zou afgesloten worden van 8 tot 16 uur wegens werken aan de kabels.
Men vroeg ons de nodige voorzorgen te nemen in verband met onze elektrische toestellen: pc, hi-fi, elektrisch bediende poorten, huishoudtoestellen, …
Wij hebben natuurlijk al stroompannes meegemaakt van 1 of 2 uur, maar 8 uur zonder stroom, dat verraste ons toch wel enigszins.
Sommigen vroegen zich misschien af of dat nu juist in de zomer moet als het zo warm is? Er zijn natuurlijk geen goeie periodes voor dergelijke maatregelen. Toch ook niet in de winter? Je kunt toch moeilijk de centrale verwarming stilleggen, als je geen gasradiatoren of houtkachels hebt? En dan komen er ook kaarsen en zaklampen aan te pas.

Er doemden toch heel wat vragen op, die we ons eigenlijk anders niet stellen.
Heel wat huishoudelijk werk, zoals de was doen, strijken en stofzuigen kan natuurlijk op zo’n dag niet gepland worden, maar uitstel is niet verloren.
Onze grootste zorg ging uit naar de diepvrieskast. Volgens het principe “eens diepgevroren, altijd diepgevroren” mochten we natuurlijk al die producten niet laten ontdooien en daarna weer bevriezen. Maar waartoe dienen anders die koelelementen die in elke lade van de diepvriezer liggen? Om de waren koel te houden, toch?
Verwend zoals we zijn en gewoon om naar de koelkast te stappen om er een koel drankje uit te halen, zaten we er toch wel mee verveeld dat dit nu een ‘hele dag’ niet zou kunnen. Dan maakten we maar van de nood een deugd. Minder koele drankjes en ineens de koelkast volledig laten ontdooien en reinigen!
Moeder de vrouw, de chef van de huishouding, vroeg zich natuurlijk af hoe ze nu het middagmaal moest bereiden en hoe er nu thee of koffie moest gezet worden. Van rap even iets in de microgolfoven te stoppen, kon er nu natuurlijk geen sprake zijn. De koffieautomaat en de waterverwarmer waren ook al onbruikbaar, maar we hebben toch een gasvuur!! En om daarmee te koken hadden we toch geen elektriciteit nodig. Natuurlijk niet! Dus dat was al een ernstig probleem minder.
Maar, hoe kunnen we nu nog telefoneren? Dat moest toch eens uitgezocht worden? De vaste telefoon is toch rechtstreeks op het telefoonnet aangesloten. Dus ook al geen probleem! De mobiele huistelefoon is wel niet bruikbaar omdat de oplader op elektriciteit werkt. Maar, de GSM toont nog maar eens waarom het ding vandaag zo onmisbaar geworden is.
De computerfreak is verplicht een rustdag in te lassen, tenzij hij/ zij met de laptop op batterij kan werken.
Geen E-mails dus vandaag, maar nu beseffen we pas dat die allemaal niet zo dringend zijn en dat we vandaag eens verlost zullen zijn van ongewenste reclame, die niettegenstaande alle afschermmaatregelen toch nog de weg vindt naar onze pc. Maar die krijgen we, spijtig genoeg, later toch nog op ons brood.
De langslaper heeft wel een probleempje, tenzij hij nog kan beschikken over scheerzeep, borstel en ‘gilletje’. Anders zit er niets anders op dan opstaan vóór acht uur. Maar misschien zitten enkel gepensioneerden met een gezonde slaap daar mee verveeld?
Infrax maande ons aan onze voorzorgen te nemen indien onze garagepoort elektrisch bediend werd. Nu twijfelde ik toch even, want ik dacht altijd dat zo’n poort ook mechanisch kon geopend worden. Dat bleek dan ook zo te zijn. Weer een zorg minder! Natuurlijk kon de wagen ook buiten gezet worden vooraleer de stroom afgesneden werd.
En wat met het middagnieuws op radio of televisie? Wij beschikken niet over een draagbare radio noch over een draagbaar TV – toestel met batterijvoeding. Ook dat kwam ons eigenlijk niet slecht uit. Eindelijk moesten we ons eens niet opwinden over het politiek en ander ‘verheffend’ nieuws dat men ons elke dag wil doen slikken.
In plaats van de namiddagfilm of – feuilleton moesten we dan maar vrede nemen met een koffie- of thee-uurtje onder de parasol op het terras in plaats van achter het TV – scherm. Ook dat viel best mee.
Een dag zonder stroom zal ook nog (op verwaarloosbare manier, ik geef het toe) de al te dure elektriciteitsrekening doen dalen.

Jullie zien dus dat een urenlange geplande stroomonderbreking ook zijn positieve kanten heeft. Als het maar geen dagen aan een stuk duurt!
Maar wat zouden wij doen als we het langere tijd zonder stroom zouden moeten stellen?
Ik kan het mij niet al te best voorstellen. Jullie wel?

01-08-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

In 1831 waren er 2.498 gemeenten in België, in 1971 nog 2379 en ingevolge de fusie in 1976 (en die van de Antwerpse gemeenten in 1983) werd het aantal tot 589 (waarvan 309 Vlaamse) teruggebracht.
Niet te verwonderen dus dat 1976 altijd als een mijlpaal zal beschouwd worden in de geschiedenis van de structuurhervormingen van ons land.

Vragen die logischerwijze steeds weer gesteld worden, zijn “Waarom fusies? Welke zijn er de voor- en nadelen van?”
De beantwoording verschilt nogal in functie van de positie die de bevraagde bekleedt.
De overheid vond dat ze komaf moest maken met de versnippering in kleine gemeenten en dat de samensmelting de nieuwe gemeente meer slagkracht zou geven waardoor ze financieel gezonder zou worden. Grotere gemeenten zouden ook beter gevormd personeel kunnen aantrekken. Er zouden ook minder personeelsleden nodig zijn.
Gefusioneerde gemeenten zouden beter de uitdagingen van de toekomst aankunnen: de vergrijzing, de jeugd, de mobiliteit, het erfgoed, de milieuvervuiling en huisvuilverwerking, de nood aan culturele centra, sportinstallaties, ontwikkelingssamenwerking enz…
Bovendien zou de samensmelting van de gemeenten absoluut nodig zijn om het geheel van onze instellingen op een harmonieuze manier te reorganiseren.

Maar … de ‘slachtoffers’, de ongeveer 12.000 burgemeesters, schepenen en raadsleden, secretarissen, gemeenteontvangers, commissarissen en andere ambtenaren, hielden er natuurlijk een andere mening op na. Zij vonden allemaal dat hun gemeente financieel gezond was en dat het creëren van grotere gemeenten de administratie log zou maken en dat de afstand tussen het bestuur en de burger te groot zou worden.
Als de slagkracht in alle gemeenten dan al zoek zou geraakt zijn, dan zou dit enkel te wijten zijn aan de bemoeizucht van de overheid. Intergemeentelijke samenwerking was volgens hen een betere remedie dan een fusie.
Er was dus veel weerstand. Er werden zelfs betogingen georganiseerd tegen de beslissing.

Hoe werd die fusie eigenlijk voorbereid en hoe verliep ze?
Sinds 1972 had de regering-Eyskens een officieuze consultatieronde opgezet om de meningen van de gemeenten in te winnen. Het zogenaamde plan-Costard, dat vroegtijdig uitlekte in de pers, was gebaseerd op sociaaleconomische en demografische criteria. Het plan diende als basis voor de onderhandelingen en discussies die nog drie jaar zouden aanslepen. Voor wat Westende betreft, voorzag het een fusie met Nieuwpoort en Oostduinkerke binnen het arrondissement Veurne.( 17.635 inwoners en oppervlakte 7.027 hectaren). Middelkerke, Leffinge, Spermalie en Wilskerke zouden samen een nieuwe gemeente vormen (9.257 inwoners en 6.975 hectaren)

Hoe werd daarop gereageerd in de gemeenteraad van Westende?
Met dertien stemmen bij één onthouding, besliste de raad op 1 september 1972 een motie te stemmen voor behoud van zelfstandigheid van de gemeente. Op twee leden na besliste de raad in de motie te vermelden dat het gedeelte van Westende-bad genoemd ‘Middelkerke-uitbreiding’ (tussen het Rauschenbergplein en ‘La Rotonde’) bij de gemeente Westende zou moeten gevoegd worden, zoals reeds bij herhaling gevraagd (in 1966, 1967 en 1969)
Dat laatste besluit berustte op een vroeger uitgevoerde volksraadpleging bij de inwoners van de betroffen wijk. Op een totaal van 561 geraadpleegde gezinnen antwoordden 369 of 65,7% dat zij voor 100% opteerden voor samenvoeging bij Westende. Waarom? Zij waren volledig op Westende-bad aangewezen, zowel voor de seizoenbedrijvigheden, de postbediening, het winkelcentrum, het bankwezen en heel het economisch, godsdienstig en sociaal leven.
De afstand tot de kern van Westende en Middelkerke bedraagt respectievelijk 1 km en 3 à 4 kilometer terwijl er geen enkel contact bestaat tussen deze bij Westende aanleunende wijk en Middelkerke door het feit dat zij gescheiden zijn door een strook grond, die onbebouwd moet blijven.

Op 20 juni 1973 had, “ingevolge geruchten die de ronde deden” in het gemeentehuis van Westende een gedachtenwisseling plaats tussen afgevaardigden uit Middelkerke, Leffinge, Spermalie, Wilskerke en Westende. Leffinge en Spermalie vonden dat een onderscheid moest gemaakt worden tussen de zuiver agrarische gemeenten en de andere en zij hadden reeds bij de bevoegde minister een aanvraag ingediend voor fusie tussen beide gemeenten. Middelkerke drong aan op een fusie van de vijf gemeenten omdat zij vreesden dat Oostende en Nieuwpoort anders wel eens zouden kunnen profiteren van het gebrek aan eensgezindheid. Middelkerke en Wilskerke zouden voorstellen een fusie met Westende aan te vragen. Westende zou die aanvraag ontvangen om ze dan aan hun gemeenteraad te kunnen voorleggen. Op 20 juli 1973 bleef Westende echter bij zijn besluit om te vragen een zelfstandige gemeente te mogen blijven.

Op een informatievergadering te Oostende op 9 november 1973 wordt een werkdocument verspreid, waarin voor Westende drie mogelijkheden vermeld staan: aanhechting van de ganse gemeente bij Nieuwpoort of de ganse gemeente bij Middelkerke of Lombardsijde bij Nieuwpoort en gans Westende bij Middelkerke. De gemeenteraad van 23 november 1973 besluit daarop ‘met de meeste beslistheid’ te opteren voor een zelfstandig voorbestaan en dat op basis van zijn nog steeds stijgende bevolking van meer dan 5000 inwoners, de aanwezigheid van een kazerne met circa 2.000 militairen, waarmee een nauw contact noodzakelijk is, gezonde financiën, voldoende gekwalificeerd personeel (inclusief reddingsdienst), potentieel aan expansiemogelijkheden en nutsvoorzieningen, beschikbare verkeers- , toeristische en commerciële structuren, goede medische, socio-culturele en onderwijsmogelijkheden en steeds stijgende overnachtingscijfers.

In december 1974 kondigde Joseph Michel, de nieuwe Minister van Binnenlandse Zaken, een procedure aan die twee jaar later zou leiden tot een diepgaande herstructurering van de lokale instellingen. De hervorming zou afgerond worden met de gemeenteraadsverkiezingen van 1976 en de aanstelling van de gemeenteraadsleden op 10 oktober van hetzelfde jaar.

Niet verwonderlijk dus dat de fusiebeweging van 1976 een sterk politiek gekleurd proces was.
Vier partijen stelden zich aan de kiezer voor met het oog op de vorming van de eerste gemeenteraad van Groot-Middelkerke (23 te begeven plaatsen): de CVP (‘katholieken’), de BSP (socialisten), SVHV ( Stem van het Volk of Volksunie) en de Gemeentebelangen (liberalen). De verkiezingstrijd verliep bitsig: Julien Soetaert, lijsttrekker van de CVP, stond oog in oog met Andreas Inghelram , uittredend burgemeester van Middelkerke en met zijn liberale ‘vijanden’ uit de Westendse gemeenteraad Raoul Bouve, Deswaef, Maertens, Germonpré en Vanden Bosschelle. De ervaren socialist Gaspard Ryckewaert was ook niet de beste vriend van Inghelram, waarschijnlijk omdat hij steeds een uitstekende dossierkennis had en soms ‘lastig’ deed.
De eerste lijst werd de ‘Lijst van de burgemeesters’ genoemd want ze omvatte niet minder dan drie uittredende burgemeesters: Soetaert van Westende, Vermander van Spermalie en Pittery van Wilskerke.

De CVP behaalde 8 zetels, de Stem van het Volk 7, de liberalen 5 en de BSP 3.
Inghelram had al verschillende keren tijdens de verkiezingstijd laten horen dat Wilfried Martens, voorzitter van de CVP, opdracht zou gegeven hebben aan zijn verkozenen om niet te onderhandelen met de SVHV, “Stem van het Verleden” genoemd door de CVP.
Van de 23 verkozenen waren er 9 uit Middelkerke, 6 uit Westende, 4 uit Leffinge, 3 uit Spermalie en 1 uit Wilskerke. De CVP werd uit de meerderheid gehouden door een coalitie tussen de Volksunie en de liberalen, met Inghelram als burgemeester en Bouve als eerste schepen.
Westende werd als kerngemeente aangeduid en dus, als gevolg daarvan, als plaats van de eerste raadbijeenkomst op 1 januari 1977. Op deze vergadering moest, na de installatie van de gemeenteraad, in eerste instantie beslist worden over de nieuwe naam en de zetel van de gemeente, alsook over de nieuwe gemeentesecretaris en de nieuwe politiecommissaris. Het werd Middelkerke over bijna heel de lijn, behalve de politiecommissaris.
En zo kwamen we bijna terug naar de toestand van het Ancien Regime (tot 21 januari 1795) toen Middelkerke, samen met Mannekensvere, Slype, Snaaskerke, Stene, Wilskerke, een gedeelte van Mariakerke, en Westende (dus niet Lombardsijde, dat behoorde tot Veurne-Ambacht) het Camerlincx Ambacht vormde.

Was deze fusie een goede zaak voor Westende? Dat is een vraag die ik zal proberen te beantwoorden in één van mijn volgende artikels.

24-07-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Verkeersdrempel in de Steenstraat

Toen ik het enige tijd geleden had over verkeersdrempels, uitte ik de ‘kritiek’ dat een A14 verkeersbord in de Steenstraat wat al te dicht stond bij de verkeersdrempel om nog tijdig op het gevaar daarvan te wijzen. Jullie zien hieronder de foto die ik toen maakte en daarnaast de toestand van vandaag.

Volgens het principe “Wat niet weet, wat niet deert” heeft men (?) er inderdaad niets beter op gevonden dan het bord weg te draaien.

Eigenlijk hoefde dat A14 bord er niet te staan, als er tenminste aan het begin van de straat aangegeven wordt dat men zich aan verkeersdrempels kan verwachten.

(Lees hierover meer in mijn artikel ‘Een nieuw verkeersreglement… ‘ van 22.11.2009 (categorie ’Verkeer’)

Heidestraat veiliger? Of toch niet?

Omdat ik er persoonlijk een ‘slachtoffer’ van ben, schreef ik in augustus 2007 een uitgebreid artikel in (toen nog) het tijdschrift ‘Westendse Blik op Middelkerke’, met bovenstaande titel.

Drie jaar later is de toestand onveranderd en ben ik nog steeds even overtuigd dat de aanleg van deze ‘verkeersremmer’ een grote mislukking was en nog steeds is.

Nog steeds versnellen de chauffeurs uit beide richtingen om toch maar eerst de wegversmalling in te kunnen rijden. De wegcode voorziet immers dat wie dat het eerst doet, ook voorrang heeft.

Nog steeds rijdt de tweede toch de versmalling in om dan bij het kruisen het voetpad op te rijden.
Waanzinnige ‘verbetering’ van de verkeersveiligheid!! Maar ja, als de doven niet horen WILLEN!

Plan voor de duinen 
In het nummer 101 van juli – augustus 2007 van ‘Sirene’ las ik dat de Vlaamse overheid een inrichtingsplan klaar had voor het duinengebied tussen Westende en Lombardsijde, “van de Oceaanlaan tot grosso modo de terreinen van de (ex) – campings Cosmos en Cristal Palace.
Het college van burgemeester en schepenen zetelt in de adviserende stuurgroep die vastlegt hoe de duinenzone recreatief en educatief kan opengesteld worden.
Zo dacht men aan een uitkijktoren en infopanelen over ecologie en geschiedenis.
De duinen zijn ondertussen bijna weer in hun oorspronkelijke toestand. Over het fameuze inrichtingsplan wordt, na drie jaar, het absoluut stilzwijgen bewaard.
(Lees hierover meer in mijn artikel ‘Inrichtingsplan voor de duinen’ van 23.09.2007 (categorie’ De duinen’ )

Schuddebeurze/ Bamburgbatterij

Een aantal jaren geleden werd gewag gemaakt van het regelmatig openstellen voor het publiek van de ‘Bamburgbatterij’ gelegen in het natuurgebied ‘Schuddebeurze’. Hebben jullie daar nog iets over gehoord? Ik weet dat de omwonenden/ eigenaars daar absoluut niet over te spreken zijn. Aan mijn toenmalige suggestie om minstens een informatiebord te plaatsen aan de ingang, werd nog steeds geen gevolg gegeven. Niet verwonderlijk, natuurlijk, maar voor wie is men eigenlijk gezwicht?

In juni 2004 zette toenmalig Vlaams milieuminister Tavernier met een spadesteek het herstel in van de 1100 jaar oude fossiele duinen in de ‘Schuddebeurze’ 

Toen werd gezegd: “Nadien wordt het terrein opengesteld voor het publiek. Dit is voor de gemeente Middelkerke een mooie toeristische troef en de ideale manier om mensen de kans te geven van de natuur te genieten.”

 
De vroegere postgebouwen
In een artikel van begin november 2007 betreurde ik dat alle postkantoren van Westende gesloten werden en vervangen werden door postpunten, één in Westende-bad (“De Spar” Distellaan 76) en één in Lombardijde (dagbladhandel ‘Kathleen’ – Lombardsijdelaan 245).  Ik betreur dat nog steeds, vandaar…

Voor het uitvoeren van ingewikkelde financiële verrichtingen (bijvoorbeeld stortingen boven de 300 euro) en voor het versturen van pakjes boven de 10 kilo en aangetekende zendingen boven de 2 kg moeten de Westendenaars zich vandaag wenden tot het postkantoor van Middelkerke – Kerkstraat 42 of (dichterbij) dat van Nieuwpoort – Marktstraat 40. Alle andere verrichtingen zijn mogelijk in de respectieve postservicepunten.

De post moest zich zogezegd voorbereiden op de vrije markt van 2011 en op de concurrentie met private postbedrijven en heeft met het groeperen van de kantoren natuurlijk besparingen op infrastructuur- maar vooral op personeelsgebied op het oog gehad. Het oud gebouw in de Distellaan in Westende-bad werd ondertussen afgebroken en vervangen door een appartementsgebouw (natuurlijk!). Het vorig postkantoor langs de Henri Jasparlaan was gevestigd in een appartement dat nu weer verhuurd is.

Het gebouw in Lombardsijde staat nog steeds leeg. Het huurcontract met de Post is toch vandaag niet meer lopende, zeker? Of toch?

(Lees hierover meer in mijn artikel ‘Oei, mijn postkantoor wordt gesloten’ van 03.11.2007 (categorie ’De Post’ )

En zo zijn er nog meer punten… voor een volgende keer!!

18-07-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Een nieuw seizoen betekent dat de toeristen weer toestromen. Het leven van de vaste kustbewoners (autochtone en aangespoelde) wordt daardoor overhoop gehaald.
Het verkeer wordt drukker en waar je ook heen rijdt, nergens vind je een parkeerplaats. Wie voor het openbaar vervoer kiest om feesten of andere activiteiten bij te wonen, krijgt te maken met getrek en geduw. Leuk is anders, maar de organisatoren, de ‘agences’ (woningbureaus) en de ‘commerçanten’ (handelaars) zullen daar wel een ander idee over hebben. Logisch, natuurlijk!

Tijdens de vakantie leven ook wij anders. Begrippen die voorbehouden zijn aan een verblijf aan de kust komen weer boven. Ik heb die eens in mijn tekst opgenomen. Het taaltje dat gebruikt wordt durft wel eens afwijken van ‘het juiste woord’ (dat ik, waar nodig, tussen haakjes vermeld heb).
Naast de vele eigenaars die hun appartement, villa of vakantiewoning, hun caravan of tent betrekken, zijn er ook de huurders die geen onaardig bedrag neertellen om toch maar te kunnen genieten van zon, duinen, strand en water aan de Vlaamse kust (of moet het ‘Belgische’ kust zijn?)
Er zijn ook de dagjestoeristen met hun ‘frigobox’ (koelbox), geladen met eten en koele dranken, die vanaf de vroege morgen de autostrade naar de kust bezetten en die geen ‘tijd’ hebben om de lokale horeca ook iets te gunnen. Overal maar dan ook overal, hoewel er officiële staanplaatsen voorzien werden, duiken mobilhomes of campers (beide correct) op, die zich vaak niet tevredenstellen met het innemen van slechts één normale parkeerplaats.
De ‘immobiliënhandelaars’ (bouwpromotoren of projectontwikkelaars) krijgen het weer druk. Het is nu of nooit om kopers te vinden voor de talloze nog vrijstaande appartementen.
Ook de toerismebureaus krijgen veel meer bezoekers die alles willen weten over de activiteiten die tijdens hun verblijf alhier georganiseerd worden en die willen voorbereid zijn om plan B in werking te kunnen stellen als het goeie weer hen in de steek laat. Dan moeten ze namelijk hun toevlucht nemen tot uitstappen in het hinterland, tot zoektochten, tot speelpleintjes of tot bezoeken aan musea of tentoonstellingen.
Bij ons is iedereen dus goed voorbereid om de grote massa met een brede glimlach te ontvangen.
Maar, voorlopig is het goeie weer wel van de partij.

De kust is natuurlijk vooral aantrekkelijk omwille van zijn strand en water, vooral voor gezinnen met kleine kinderen.
Wat is er immers aangenamer dan lui uitgestrekt in een ‘ligzetel’ (ligstoel), achter een paravent (windscherm of strandzeil), een boek te lezen of een tijdschrift of dagblad te doorbladeren of bruin te bakken in de zon en de wereld rondom zich gewoon te vergeten? Ondertussen kunnen de kinderen zich ongestoord overgeven aan balspelen (petanque of voetentezamenspel, o.a.), bouwen van zandkastelen die nadien de opkomende golven moeten trotseren, putten graven, pootje baden of elkaar besproeien met water of hun vliegers op acrobatische manier de lucht laten doorklieven.
Wie al wat ouder is, houdt zich bezig met het (kite of golf)surfen, met zeilen, ja zelfs met zeilwagenrijden.
Alle zonnekloppers zijn getooid met hun mooiste (klein) ‘badkostuum’ (badpak), goed ingesmeerd met 'nivea' of 'ambre solaire' (zonnecrème). Omkleden kunnen sommige zelfs in een 'cabine' (strandhuisje). Badkarren uit de goeie oude tijd komen in Middelkerke niet meer voor. Ze werden destijds getrokken door zware Brabantse paarden tot een tiental meter in het water. De baders konden zich daarin omkleden en in het water uitstappen, na het bad weer instijgen en zich weer aankleden. In Blankenberge kunnen de karren ook vandaag nog bewonderd worden.
Nu zijn de badgasten minder preuts. Sommige dames zien er geen graten in (past die uitdrukking hier wel?) om in monokini van de zonnestralen te genieten en aldus de helft van de droom van burgemeester Landuyt te verwezenlijken.

Wat baat het dat de gemeentebesturen via redders, soms zelfs politie maar minstens met waarschuwingsborden, wijzen op de gevaren die verstrooide, nonchalante vakantiegangers, vooral de kleinste onder hen, op een strand bedreigen? De redders met trompet (hoorn) bewaken natuurlijk nauwgezet hun zones, maar sommige (onwetende of ongewillige) baders wagen zich daarbuiten, vooral dan op de ‘brise-lames’ (golfbrekers) die er soms erg gevaarlijk bijliggen.
Kinderen kunnen nog nauwelijks verdwalen nu iemand, bijna twintig jaar geleden, het lumineus idee opvatte om verdwaalpalen te installeren. Het zijn de herkenbare figuurtjes die kinderen helpen om zich te oriënteren en papa en mama terug te vinden, die soms wel wat nonchalant zijn.
Vijf jaar geleden werden daar nog de polsbandjes aan toegevoegd met dezelfde figuurtjes als op de palen.
Toch zijn enkele waarschuwingen en oproepen niet overbodig. Eerst en vooral kunnen sommige dieren het op de toerist gemunt hebben. Neen, niet de vissen noch de honden die het strand niet mogen betreden. Ik bedoel kwallen, donderbeestjes, meeuwen en 'pimpaljoenen’ (lieveheersbeestjes).
Trap vooral niet op een kwal. Ik bedoel daarmee deze keer niet diegene die volgens de officiële borden langs onze Vlaamse wegen de officiële vuilbakken niet gebruiken, maar die hun vuiligheid op het strand achterlaten. Ik heb het wel degelijk over de koepelvormige giftige neteldieren met neerhangende tentakels, die zich als brandnetels gedragen.
In een vroegere bijdrage heb ik het al uitgebreid gehad over de meeuwen, die mooie vogels die ook heel agressief kunnen zijn. Vervelend kan het ook zijn als lieveheersbeestjes, eigenlijk nuttige en door kinderen geliefde diertjes, zich in zwermen op de zonnekloppers werpen. Oorzaak daarvan kan een warm, vochtig voorjaar zijn waardoor er geen gebrek is aan bladluizen, het lievelingseten van lieveheersbeestjes. Om maar te zwijgen van de bloedzuigende ‘tripsen’ of donderbeestjes of onweersvliegjes, die jullie evengoed kennen en die bovendien een onweer aankondigen dat de vakantie kan verbrodden.
Laat kinderen geen diepe, onstabiele putten graven. Laat ze ook niet plassen (of meer nog) in die grote plas. Aan de verschillende redderposten zijn daarvoor toiletten beschikbaar, tegen betaling weliswaar maar dan wel tegen een onderdeel van wat een ‘crèmetje’ (ijsje) kost.

Er zijn ook toeristen, vooral oudere, die niet zo van het strand houden. De kust biedt echter voor elk wat wils, onder de vorm van een dijk. In de voormiddag vormen de 10 verdiepingen – hoge appartementsblokken een dam tegen de in het oosten opkomende zon, die de dijk in schaduw dompelt. Op de vele rustbanken kan men genieten van een prachtig zicht op de wijde zee en boten van allerlei aard (mailboot, vissersboot, veerboot, zeilboot) De dijk lijkt op een strijdtoneel waar iedereen zijn plaats wil maar ook moet veroveren. Enerzijds kan de wandelaar op een terrasje (splinternieuw zelfs, in de kerngemeente) van één van de talloze restaurantjes en tearooms, van een koel drankje of een ijscoupe genieten maar ook van één van de ruim aangeboden vismenu’s. Zonder te veralgemenen moet spijtig genoeg gezegd worden dat de dienst wel eens minder verzorgd is en dat de prijzen soms de pan uitrijzen. Kies er dus maar een goeie uit!
Maar de vakantieganger is verdraagzaam. Aangezien er in de maandnamen mei, juni, juli en augustus geen ‘r’ voorkomt, zijn de Zeeuwse mosselen (de Belgische of Oostendse heb ik nog niet geproefd) er bijzonder lekker.
Ook in de avonduren wordt er voor ontspanning gezorgd onder de vorm van avondmarkten, brocantemarkten, festivals of andere leuke dingen.
Ook op de dijk vindt de jeugd zijn gading. Het aanbod aan ‘bellecarren’ (skeelers) is groot en vele maken er veelvuldig gebruik van. Het verkeer mag er dus druk genoemd worden, vooral ter hoogte van de kernen.
“Er staat toch een bijzonder verkeersbord dat de verdeling van de beschikbare plaats regelt tussen voetgangers, fietsers en skeelers”, zullen jullie misschien aanvoeren.
Het KB van 1/12/1975 (bij wijzigingsbesluit van 9/10/1998) bepaalt in art. 22 quinquies 3 : “Wanneer verkeersborden F99b aangebracht zijn, moeten de gebruikers het deel van de weg volgen dat hun aangewezen is. Zij mogen evenwel het andere deel van de weg volgen op voorwaarde dat ze de doorgang vrijlaten voor de gebruikers die er zich op regelmatige wijze bevinden.”
Maar iedereen hindert er iedereen. Hoe kan het kan het ook anders bij die drukte? De voetgangers zijn baas, want zij moeten zich van de scheiding niets aantrekken.

Tenslotte, vergeten jullie maar niet met de 'kodak' (fototoestel of camera) al die mooie herinneringen aan Westende en Middelkerke vast te leggen voor het nageslacht. Misschien denken jullie ook eens aan diegene die moesten thuisblijven om te werken. Stuur ze misschien eens één van die veelkleurige postkaarten met al het mooie dat er bij ons te zien is.
In elk geval, leuke vakantie aan onze kust!!!

Lees ook eens mijn artikels met gelijkaardige onderwerpen
http://users.skynet.be/Stam/lefevere/Blog/naaktstrand2006.htm
http://users.skynet.be/Stam/lefevere/Blog/welkomaantoeristen.htm van 19 juli 2009
http://users.skynet.be/Stam/lefevere/Blog/watvindenjullievandewestendsedijk.htm van 26 juli 2009

11-07-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Dit artikel is mijn 156^ste. Aangezien ik er elke week één lanceer, betekent dat dus dat ik er drie jaar mee bezig ben, zonder één week over te slaan.
Als men ouder wordt, dan rekent men niet meer met vijf of met tien jaar, respectievelijk blikken en tinnen jubileum genoemd. Jaar per jaar bekijken, dat is al lang genoeg! Om de officiële benamingen van jubilea te gebruiken, betekent dat nu na drie jaar mijn “tarwe-jubileum” of mijn derde ‘katoenen’ jubileum. Kenden jullie die benamingen?

Levert het iets op? Dat is een moeilijk te beantwoorden vraag. In dit derde jaar mocht ik alvast een reactie van de blauwe en van de rode kant ontvangen. Mijn teksten worden dus toch gelezen aan het politieke front.

Op 29 maart 2008 mocht ik mijn 1000ste unieke bezoeker begroeten. De teller stond toen voor de ‘viewers’, op 1.796. Een gemiddelde dus, per week, van 40 bezoekers en 70 viewers.
Na twee jaar mocht ik mij verheugen in 7.656 bezoekers en 12.512 viewers, een gemiddelde van 75 unieke bezoekers en 120 viewers, bijna een verdubbeling dus. Vandaag, zijn we toe aan 18.142 bezoekers en 27.469 viewers, een gemiddelde per week over 3 jaar van 116 en voor het voorbije jaar van 202 unieke bezoekers en respectievelijk 176 en 288 viewers. Ik groei dus nog steeds, en dat op mijn leeftijd!!
In de populariteitsranglijst van het ‘Seniorenforum’ sta ik nu op rang 248, dus 67 plaatsen opgeklommen. Niet dat dit veel uitmaakt.
En op naar mijn ‘blikken’ jubileum (5 jaar), want voor de één of andere duistere reden bestaat er geen naam voor een 4-jarig jubileum.

Ik maak van het einde van een blogjaar gebruik om eens (opnieuw) te verwijzen naar een paar artikels uit het voorbije jaar.

Kunstwerken gevonden in de Steenstraat.
In de Steenstraat heb ik op 24 juni 2010 een kunstwerk ontdekt, dat volgens mij de aandacht verdient van het gemeentebestuur. Ik vermeld dit feit omdat het werk misschien in aanmerking kan komen voor de volgende Beaufort. In dat geval moet Middelkerke geen geld meer uitgeven voor de aankoop van een watertorenverlichting en nog minder voor een roestige Caterpillar van Wim Delvoye, de artiest die de ‘Strontmachine’ maakte.
Misschien is er wel haast bij, want op de onderstaande foto’s kan men zien hoe snel zo’n kunstwerk in waarde daalt. Die automobilisten en fietsers hebben toch nergens nog respect voor!!!

                       

Op 28 juni 2010 groeide de kunstverzameling van de Steenstraat alweer aan met een prachtwerk.
Schijnbaar heeft de ‘kunstenaar’ een voorkeur voor de omgeving (op 50 meter afstand!!!!) waar de werken van zijn/ haar kleinere viervoeters bewaard worden. Onvergeeflijk toch!

Nog over de ‘Vacarsa’
Op 15 november 2009 wijdde ik een artikel aan de ‘Vacarsa’. Sommige onder u weten nog dat Yvonne Strubbe, echtgenote van politieman Marcel Soete, er destijds huisbewaarster en verantwoordelijke was. Omdat ik graag nog wat meer informatie wou verzamelen, nam ik daarna contact op met de vzw Vacarsa, die nog steeds zijn zetel heeft in Boom.
Ik mocht mij verheugen over een vriendelijk antwoord van de secretaris Leo Hertman. Meer nog, een paar weken nadien stuurde de secretaris mij per email een brochure, die uitgegeven werd ter gelegenheid van het vijftigjarig bestaan van de vzw in 1998. Daarin staat dat Vacarsa het ‘pand verlaten’ heeft in 1977 (i.p.v. 1975) omdat het niet meer voldeed aan de veiligheidsvoorschriften en omdat een overeenkomst met de eigenaar voor aanpassingen aan het gebouw, uitbleef.
Ik kon daarin ook een verhaal lezen uit de pionierstijd van Vacarsa. Bij een tennispartijtje, gevolgd door een drankje, met de latere gouverneur van de provincie Antwerpen, Andries Kinsbergen en met Marcel Van Jole, ereschooldirecteur en kunstkenner en - criticus, achtte de toenmalige prefect van het koninklijk atheneum in Deurne, Frans Camerlinckx het ogenblik gekomen om zijn grote wens te uiten: hij wou voor zijn leerlingen een sociale vakantie inrichten aan de kust.
De ‘Vereniging van oud-leerlingen der Antwerpse Athenea’ (VOLBA) was toen de grootste bond van de streek en bereikte alle athenea van de regio Antwerpen. Ere-voorzitter van VOLBA was de toenmalige gouverneur van de provincie, Richard Declerck terwijl Van Jole voorzitter was van de oud-leerlingenbond van een middelbare school in Antwerpen. Deze laatste paragraaf verklaart ook hoe de naam ‘Vacarsa’ tot stand kwam: “Vakantieverblijven voor leerlingen van athenea en lycea en rijksmiddelbare scholen van de provincie Antwerpen’. In de periode 1947-1949 was Camille Huysmans Minister van Onderwijs.
De zoon van zijn zuster, Carlos Konings was de eerste secretaris van het pas gestichte Vacarsa. Deze nodigde Van Jole uit voor een etentje bij zijn moeder, die een uitstekende kokkin was. Daar konden beide de zaak bij de minister aankaarten en zo kregen ze bedden, matrassen en een fornuis voor de keuken in bruikleen, voor het reeds gehuurd vakantietehuis.
De minister werd natuurlijk uitgenodigd voor de inhuldigingsplechtigheid, die op een zondag zou plaatsgrijpen. Nu had Camille zich toch wel vergist zeker! Hij stond daar een dag te vroeg, op zaterdag. Hij besloot dan maar een dag te blijven logeren en vroeg mevrouw Soete- Strubbe hem als avondmaal “gerookte haring en stoofkarbonaden” te serveren, omdat zoiets bij officiële bezoeken nergens geserveerd werd. Eigenaardige combinatie, maar jullie weten ook wel hoe ministers zijn!

04-07-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Natuurlijk weet ik maar al te goed dat het ‘Kwartier Lombardsijde’ sinds de fusies van de gemeenten op 1 januari 1977 op het grondgebied van Nieuwpoort gelegen is. Waarom ik er dan toch over schrijf?
Daar zijn twee redenen voor.
Ten eerste heb ik zelf een persoonlijke binding met ‘het kamp’ en ten tweede is de ‘kazerne’, zoals men die hier noemt, alleen al door zijn naam maar ook door zijn activiteiten zeer lang verbonden geweest, eerst met Lombardsijde en van 1971 tot 1977 ook met Westende. Men spreekt ook nu nog steeds over het ‘Kamp van Lombardsijde’ en minder over het ‘Kwartier Nieuwpoort’.

Minister De Crem heeft dus beslist dat het aantal kazernes tegen einde 2012 van 80 naar 57 moet gebracht worden en van die 57 moeten er ook nog eens 45 afslanken.
Ook in het personeel wordt gesnoeid. Nu werken er 41.000 mensen voor het leger, dat moeten er - zonder gedwongen ontslagen - 34.000 worden.
Ik heb het altijd al gezegd dat men het leger zo klein zou maken dat je het niet meer ziet naderen waardoor het zeer gevaarlijk kan komen opzetten.
Het is volkomen logisch dat een leger zich aanpast aan de vijand en dat de organisatie herzien wordt als de opdrachten gewijzigd worden. Ik heb echter altijd ervaren dat ‘defensie’ daarin haantje de voorste is. De politici en de burgerlijke en kerkelijke overheden schijnen nooit te willen inzien dat ook scholen en seminaries, kerken, kloosters en diensten (en regeringen) het onderwerp kunnen en moeten uitmaken van reorganisaties en dus van besparingen. Sparen op het leger doet het natuurlijk goed in de publieke opinie.

Lombardijde wordt dus niet afgeschaft, maar het is wel bij de gedwongen ‘afslankers’. Nu zijn daar een kleine 700 militairen gekazerneerd.
Van welke eenheden maken die deel uit? Vooreerst een volledig regiment ‘Mistral’(14A) sinds mei 1991. Niet zo bekend, maar er is ook een taalcentrum sinds april 1961, destijds een primeur voor het Europees continent. Het werd opgericht om onze militairen voor te bereiden op de oprichting van een eenheid ‘Sergeant’ die er nooit gekomen is, maar vooral op de aankoop van twee bataljons Hawk en de cursussen voor het personeel daarvan, in de Verenigde Staten.
Verder vindt men er een detachement van de groep Militaire Politie (sinds april 2003) en een eskadron van de gidsen (sinds juni 2002).

Nu komt daar zeer binnenkort verandering in.
Op 30 juni 2010 wordt het 14 artillerieregiment ontbonden. Eén batterij à drie pelotons elk met zes lanceerinstallaties, blijft wel nog in Lombardsijde maar de tweede batterij verhuist naar Brasschaat om aldaar deel uit te maken van een nieuw opgerichte artilleriegroep. Men houdt hier dus toch één operationele eenheid om het rekruteringspotentieel in Oost- en West-Vlaanderen te kunnen benutten.
Het eskadron van de gidsen (116 man groot) verhuist in oktober 2011 naar Heverlee.

Wat blijft wel nog in Lombardsijde? Die batterij ‘Mistral’ dus, samen met een batterij autodefensie tegen luchtdoelen (33 manschappen), die onder andere tot taak zal hebben het schietveld uit te baten en het beheer van de drones te verzekeren. Ook het detachement van de militaire politie blijft hier. In 2011 komt er een nieuwe medische eenheid met operationele roeping bij, die 80 à 100 leden zal tellen. Dat betekent dan in totaal een 400 – tal militairen.
Een serieuze afslanking dus, maar al bij al kan men zeggen dat de kazerne nog goed bevolkt blijft.

De militairen waarvan de eenheid verhuist (eskadron Gidsen) zijn natuurlijk niet gelukkig. Zoals dat gebruikelijk is, want militairen mogen niet klagen, doen hun dames een beroep op de pers om hun problemen aan te kaarten. In onze tijd zei men ‘ja, als je een loopbaan bij het leger start, dan weet je wel dat je niet tot aan je pensioen in hetzelfde garnizoen blijft’. Maar de tijden veranderen…
Nu werken die vrouwen meestal mee en wie aan zijn halve trouwboek beloofd heeft hem of haar overal te volgen, behalve in de legerplaatsen, moet dus zijn werk opzeggen. En herbeginnen in het nieuw garnizoen.
De gezinnen met kinderen moeten een nieuwe opvang en een nieuwe school vinden. Niet leuk, maar dat went wel. Sommige gezinnen hebben een groot deel van hun leven bij de Belgische strijdkrachten in Duitsland doorgebracht. Naar België verplaatst worden was al een hele ommezwaai. Het sociaal leven steekt hier totaal anders in elkaar. Je past je natuurlijk zo goed mogelijk maar met veel moeite aan en als het je uiteindelijk gelukt is, sta je weer voor gelijkaardige problemen. Ook dat komt natuurlijk wel weer in orde, maar het is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik wens hen veel succes.

PS Ik weet dat ik soms te lange artikels schrijf. Ik wilde van de reorganisatie van het kamp van Lombardsijde gebruikmaken om jullie ook nog te vertellen hoe het kamp er eigenlijk gekomen is en welke relaties er al die tijd onderhouden werden met de lokale bevolking.

Ik heb me nu echter voorgenomen daarover te schrijven in twee van de volgende artikels, eerst over de militaire geschiedenis van het kamp en daarna over de rol die de familie Crombez ooit speelde op de terreinen van het kamp.

Bronnen en links

http://events.diksmuide.be/file_uploads/3194.pdf

http://www.mil.be/transfo/subject/index.asp?LAN=nl&ID=1679

http://www.westhoek.be/info/ned/jewaserbij/2007/september/nieuwpoort1509/welkom.htm

27-06-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)