Zoals altijd om 7h00 opgestaan. Het was koud geweest , we zitten ook op een hoogte van 1650 meter, maar de zon begion al warmte te geven. Alvorens we naar de eetzaal gingen, stapten we even bij de balie voor de helicoptervluchten over de Grand Canyon. De dame was aanwezig en direct bereid de nodige info te geven en eventueel een reservering te boeken. Er waren 2 mogelijkheden, een korte vlucht (~30 min) en een langere vlucht, we besloten met 4 de korte vlucht te nemen. Er was nog een vlucht om 10h15 ideaal dus om de dag te beginnen. Dan maar vlug naar de eetzaal die al goed gevuld was voor ons continentaal breakfast.Het was geen uitgebreid ontbijt zoals we gewoon waren maar toch voldoende en zeer lekker. Om 9h00 reden we naar de heli-haven die juist naast het hotel lag. Daar stuurden ze ons al door naar een zustermaatschappij er juist naast (was dit al een overboeking ??) Hier werd iedereen gewogen en onze voornamen werden genoteerd, dit was nodig voor de stabiliteit van de helicopter. We kregen een veiligheidsfilmpje te zien en even later mochten we begeleid naar de helicopter, maar eerst nog een foto natuurlijk, business is business ! Onze piloot stelde zich voor en ons op ons gemak. De lichtsten onder ons mochten vooraan zitten naast de piloot (Carine en Diane) en wij achteraan samen met nog een corpulent Duits meisje, zij nam twee plaatsen in beslag. De muziek door de hoofdtelefoons was goed aangepast (Fly like an eagle en 2001 a space Odessy) en het commentaar van de piloot. De indrukken waren overweldigend, zeker toen we over de rand van de ravijn de diepte konden zien van meer dan 1600 meter. Er werd gefilmd en gefotografeerd dat het een lust was om toch maar zoveel mogelijk indrukken te kunnen vastleggen, maar het oog is toch nog veel beter ! Na een dik half uur vlogen we terug naar de basis over de onmetelijke bossen. Wat een ervaring maar toch lang genoeg want de meisjes begonnen het al goed "warm" te krijgen !! We zijn dan doorgereden terug naar de ingang van het nationale park op weg naar desert view (7450 ft hoogte) en daarna verder langs Cameron naar Page. De landschappen wijzigen constant en we reden door indianengebied van de Navajo's, die met kleine nederzettingen verspreid leven op het plateau. De typische tipi's zijn ondertussen wel vervangen door kleine huisjes en caravans en zij verkopen juwelen, potten en kleinigheden langs de weg. Onderweg zagen we een nog kleine windhoos zich vormen, die even vlug terug verdween. In Page zochten we naar een Best Western hotel in de gids, er waren er 2, en we besloten het beste te nemen met zicht op het Lake Powell. Dit zicht zijn we nog aan het zoeken. Waarschijnlijk heeft het andere hotel dit wel want het ligt dichter tegen het meer. Lake Powell is een stuwmeer met een grote elektriciteitscentrale en geen meer zoals Carine dacht met bars, restaurant en bootjes langs de kant ! Het was nog maar 15h30 dus konden we daar eens gaan kijken. Natuurlijk was de laatste rondleiding van de dag juist vertrokken en konden we enkel het museum bezoeken. De dam van 725 ft hoogte is wel indrukwekkend en houdt het water van de Colorado rivier tegen. Page is een modern stadje en bestaat nog maar van 1957 tijdens de bouw van de dam. Er staan bijna evenveel kerken als huizen ?? Ons avondeten werd aangeraden in een naburig restaurant maar was niet zo geweldig, we zijn al veel beter gewoon !
Reacties op bericht (1)
25-04-2008
hallo
Beste allemaal, We zien dat jullie aan Lake Powel zijn aangeland. Daar kan je met een boot heel de Lake afvaren ( ganse dag met eten en drinken)tot aan de Rainbow Bridge, echt schitterend tussen smalle kloven en lichtspelingen !! Hier werd ook ooit "The planet of the apes" opgenomen. Nieuws van de thuisblijvers : het is eidelijk wat beter weer geworde, ongeveer 20 f-graden, joepie !!
Reis USA 2008
