Vandaag een speciale dag  … ons jong koppel kent elkaar reeds 5 jaar !

Het was buiten somber en het regende, niet hetgeen we verhoopt hadden, maar ja, we moesten toch vertrekken en het kon alleen maar beter worden.

Na eindelijk eens een vriendelijke opdiener aan de ontbijttafel te hebben gehad, hij sprak zelfs enkel woorden Nederlands, viel het ontbijt nog beter mee dan anders.

Om 9 uur vertrokken we, praktisch door de wolken, terug richting Zion, bij een temperatuur van slechts 52°F, dit is het koudste dat we ooit hebben gehad. Het regenen hield wel op en de temperatuur steeg ook geleidelijk toen we door het Zion Park reden.  Door de regen stroomde het water van de rotsen , hetgeen weer mooie en andere foto’s opleverde. De rotsen blonken in de zon en het panorama was zelfs mooier dan de dag ervoor.

Eens buiten het park klaarde de hemel helemaal open en kregen we terug onze vertrouwde blauwe hemel met volop zon. Eens voorbij Springdale was het aangenaam rijden en ging het ook vooruit. Enkele roofvogels hebben ons nog doen stoppen, omdat we die zo graag in close-up hebben en verder was het doorrijden tot Las Vegas.

Aan Glendale draaiden we de Highway af om via een secundaire weg langs het stuwmeer te rijden. Deze is langer, maar veel mooier door de wilde rotswoestijn en vermits we tijd genoeg hadden, konden we ineens de Hoover Dam, nabij Las Vegas, bezoeken vooraleer naar ons hotel te rijden. Deze weg bleek nu eveneens door een Nationaal Park te lopen, hetgeen 4 jaar geleden nog helemaal niet was.

Onderweg wilden we een idyllisch plekje zoeken om te lunchen langs het water, dit werd een weg een heel eind off-road en bleek niet de goede keuze te zijn, onze vrouwkes verkozen toch maar naar Echo Bay te rijden, een eind verder, waar eigenlijk ook niets te zien was. Alles is hier blijkbaar nog volop in aanleg voor het massa toerisme.

Aan de Hoover Dam namen we de oude weg naar het Visitor Center om zo over de dam te kunnen rijden, anders loop de autobaan via de prachtige nieuwe brug rechtdoor van Nevada naar Arizona, juist over de Colorado rivier.

De Hoover Dam is zeker de moeite waard om eens van dichtbij te bekijken, spijtig dat het hier altijd zo warm is (40°C) !

Nog een 20 miles in we zijn in Las Vegas. Er hingen donkere wolken in die richting en dat is zeker abnormaal voor deze gokstad.

Ons hotel, het Best Western Mardi Gras, hadden we al 2 jaar gehad, dus was geen onbekende voor ons en we hadden dit ook al eerder via Internet geboekt dus geen probleem om het te vinden.

We kwamen de ‘Strip’ (de Las Vegas boulevard) opgereden via de ‘Nidel’, dit is de 350m hoge ‘Stratosphere Tower’, die heel Las Vegas domineert. Zo konden we de Strip langzaam volgen en de eerste indrukken opdoen van deze fantastische virtuele wereld. ’s Avonds is deze wereld natuurlijk nog helemaal anders.

Het hotel ligt parallel aan de Strip en vlakbij de monorail die ons naar noord of zuid brengt.

Eerst even verfrissen en uitpakken en dan vertrokken we op zoektocht om iets te gaan eten en een deel van de Strip af te wandelen. We namen een 24-uurs tickets ($12) voor de monorail en reden tot het einde in het grootste hotel, de MGM. Hier werden we meteen geconfronteerd met één van de grootste speelhallen van Las Vegas en Jeannine haar ogen vielen er bijna uit ! Alle speelautomaten en speeltafels waren druk doende en het was een lawaai en geflikker van jewelste. De uitgang vinden is één van de moeilijkste opdrachten. Eerst een snelle hap eten bij een Italiaan en dan de baan terug op. Het was al 21u30 en we snelden ons naar de Bellagio want om 22 uur was er misschien een waterballet. Duizenden mensen slenteren achter elkaar langs de voetpaden, gekleed op de ongelooflijkste manieren, gaan via roltrappen over de Strip en vervolgen langs de andere kant hun weg. Wij ook en om 22 uur stonden we voor de Bellagio waar enkel minuten later de show begon. Een prachtig licht en water spektakel dat op het einde op applaus werd onthaald. We stonden aan de overzijde van ‘Parijs’, dus even de boulevard oversteken aan de lichten en ‘Parijs’ binnen. Door de speelzaal, waar bijna naakte dames, hun lichaam in alle bochten vrongen, liepen we verder naar de kleine Parijse straatjes, authentiek verlicht en met een prachtige blauwe ‘kunst’-hemel waande men zich bijna echt in Parijs. Op de hoek van de straat trakteerde Edy ons op een heerlijke tas (beker) cappuchino ! Zo ver van huis en toch dichtbij !

De vermoeidheid begonnen we te voelen en we besloten maar met de monorail terug naar het hotel te rijden.

Alleman slaapt reeds, behalve ik, want ik moet de blog nog schrijven en fotootjes uitzoeken. Morgen slapen we wat uit, want we zijn alle alle dagen om 6u30 op gestaan.