|
USA 2014
23 augustus t/m 13 september
Edy en Jeannineke
Diane en Hugo
De geplande route loopt door 5 staten van de USA !
Van San Francisco Nevada Arizona Nevada New Mexico Colorado
Reisduur : van 23 augustus tot en met 13 september (22 dagen)
Op 23 augustus vertrekken we weer naar de westkust van de USA tot 13 september 2014. Deze keer vertrekken we nog eens in San Francisco, omdat we het zo een aangename stad vinden. Enkele dagen verkennen en dan trekken we naar het noorden voor enkele dagen naar de Napa Valley, als wijnliefhebbers !
Van daaruit door het mooie landschap en bergen in richting Bridgeport aan het Mono Lake om Yosemite NP langs de bovenkant binnen te rijden. Vervolgens naar Sequoa NP om via Death Valley naar het zuiden af te zakken richting Palm Springs en Joshua NP. Dan richting Phoenix en Tucson om de indianen woestijn met zijn reusachtige cactussen te bekijken. Van hieruit gaan we terug richting noorden door indianen gebied langs de Canyon de Chelly richting Denver, de Rocky Mountains onze eindbestemming.
|
Live volgen van de vluchten :
Heen vluchten :
Vlucht Brussel (BRU) Philadelphia (PHL) (US Airways 751
- Boeing 767)
za 23/08 10:45 - 13:15
Vlucht Philadelphia (PHL) San Francisco (SFO) (US Airways 701
- Airbus 330-200)
za 23/08 16:05 - 19:14
Terug vluchten :
|
Vlucht Denver (DEN) Philadelphia (PHL) (US Airways 1751 - Airbus A321)
za 13/09 11:10 - 16:43
Vlucht Philadelphia (PHL) Brussels (BRU) (US Airways 750 - Boeing 767)
za 13/09 18:25 - zo 14/09 8:05
Dag 1 : 23 augustus 2014
OK, here we go again … Om 7 uur zijn we vertrokken om Edy en Jeanine op te halen. Ongelooflijk maar waar … ze waren nog niet helemaal klaar, om eerlijk te zijn, waren wij ook wat te vroeg. Na een comfortabele taxirit met Tom zijn nieuwe auto kwamen we mooi op tijd in Zaventem aan, rijkelijk op tijd. Het elektronisch inchecken met de nodige assistentie duurde langer dan met de oude methode, maar de vooruitgang mag en kan men niet tegenhouden; boterhammetjes opgegeten en rustig naar de controle(s). Een enorme drukte aan de B Gates met een variëteit aan mensen, die zich gehaast naar hun respectievelijke gate begaven. Onze vlucht van 10.45 uur vertrok mooi op tijd om 11 uur, de security is niet mals, de transit mensen werden werkelijk volledig gefouilleerd van kop tot teen en Diane moest een flesje dissolvent afgeven alhoewel de inhoud minder dan 100 ml was maar het was een flesje van 125 ml !
Tijdens de vlucht naar Philadelphia niks gezien, wij zaten in het midden van 2-3-2 en alle raampjes waren dicht geklapt (slapers zeker), Edy en Jeanine zaten vier rijen achter ons aan het raam, maar ook daar niks dan wolken en een mooie rechter vleugel. In een redelijk donker vliegtuig gingen de uren voorbij. Drinken, eten, terug drinken en terug eten opgediend door een niet al te vriendelijk personeel. Ik heb dan maar heel de weg gebabbeld met mijn buurvrouw die naar het trouwfeest van haar nicht kwam, die in Amsterdam woont. Een New-Yorkse kwam er ook nog bijstaan om de babbel, eigenlijk geïnteresseerd uithoren, compleet te maken.
1u30 lokale tijd, de landing werd ingezet en terug door de controles en onze bagage oppikken en terug scannen en fouilleren, deze keer moest Jeanine eraan geloven. Hier hadden we enkele uren de tijd om een pizza en een drankje te nemen en even de bomma’s te bellen. 16u20 en het vliegtuig vertrok naar San Francisco. In Brussel hebben ze ons 4 willekeurige plaatsen gegeven, de overschot in de nationale vlucht, maar gelukkig niet ver van mekaar (eindelijk rust).
Het regent in Philadelphia maar volgens de piloot is het in Frisco 22°C (72°F) niet zo frisco-achtig dus, dat belooft ! … maar er zijn 15 wachtende vliegtuigen voor ons “Waiting for Take Off” ! Iets drukker dan in Brussel maar om 17 uur gaan we toch de lucht in. Een heel kalme vlucht met af en toe wat kasseien arriveren we om 19u30 in Frisco; moe en toch tevreden.
De valiezen halen duurde wat en dan de elektrische trein op naar Alamo, onze autoverhuur. Daar waren we ook niet alleen en onze Minivan (Chrysler –City & Country) was nog niet klaar, hij moest nog gewassen worden … maar daar kwam hij dan onze propere rode automaat. Uiteindelijk om 22u30 reden we de parking van ons hotel in, inchecken en naar kamer 411, er zijn enkele mensen moe van een vliegtuigreis van meer dan 24 uur zonder slapen, allé … Jeannineke niet natuurlijk !
Nog een drankske en het bed in, Tomorrow is an other day !
Dag 2 : 24 augustus 2014
Alleman was vroeg wakker deze morgen, naar het schijnt moeten er toch snurkers in huis zijn, en hebben we ons rustig klaar gemaakt voor het ontbijt, het is zondag voor iedereen. In de ontbijtzaal was het een drukte van jewelste en hebben we wat moeten wachten om een plaatsje te bemachtigen. Overheerlijke pancakes, zelf gebakken natuurlijk, en een goed uitgebreid buffet stond ons te wachten. Het weer zag er zoals altijd in San Francisco mistig en winderig uit, maar er zat beterschap in.
Edy en Jeanine hadden deze nacht een trilling van een aardbeving gevoeld, die in de ontbijtruimte uitgebreid op TV kwam. Het epicentrum ligt wel meer naar het noorden in de Napa Valley waar we de volgende dagen naartoe trekken, hier is er zeker geen schade vast gesteld.
Vandaag gingen we eerst San Francisco met de auto wat verkennen, want vlak kan men het hier niet noemen. Hellingen van zeker 30% zijn hier geen uitzondering, ons hotel ligt namelijk op de hoek van Lombardstreet (wel bekend) en Van Ness Avenue, één van de hoofdstraten. De zon kwam erdoor en het werd zelfs warm met blauwe hemel, ongelooflijk !
Rond 11 uur hebben we dan de auto in de garage geparkeerd en zijn we er te voet op uitgetrokken. “A few Blocs away” en we zijn aan de Fishermans’ Wharf. Maar eerst gingen we de overbekende afdaling van Lombardstreet bekijken. Zelfs de politie moest hier het verkeer wat regelen omdat er zoveel Aziaten stonden die toch de hele familie eens op de foto wilden zetten voor de haarspeldbochten en de prachtige bloemenperken. We kregen dorst en het was trouwens al middag dus tijd voor een drankje en een hapje. Even verder lagen de boten waar we vroeger ook al een rondvaart tot onder de Golden Gate Brigde en langs het Alcatras hadden gemaakt, … misschien ook iets om vandaag te doen nu het mooi weer is.
Aan Pier 39, … jawel de zeeleeuwen lagen er, niet zoveel als andere jaren maar ze kregen zeker zoveel aandacht van de toeristen. Voor ons avondeten bestelden we maar al een tafel met zicht op zee in één van de betere restaurants de “Neptune” omdat we veronderstelde dat het op een zondag toch drukker zou kunnen zijn. Nog wat langs de winkeltjes flaneren en toen ontdekte ik dat mijn batterij van de camera plots leeg was. We gingen nog met de boot varen dus moest ik terug naar het hotel voor de reserve batterij. Na een goed halfuur was ik al terug, een beetje in looppas, aan de boten waar we hadden afgesproken. Om 16u30 was de volgende afvaart en de boot was goed vol, ook met een ploeg luidruchtige Nederlanders.
Deze één uur durende uitstap is zeker de moeite waard en voor 15$ pp nog niet eens zo duur. Rond 17u45 waren we terug van boord en begaven we ons maar richting restaurant, maar eerst nog even iets drinken.
Na enkele minuten wachten mochten we aan onze gevraagde tafel. We bestelden met vieren de Neptune visschotel, maar die viel wat tegen, maar het uitzicht was goed met zicht op Alcatras en een mooie zonsondergang aan de Golden Gate Bridge.
Nu nog te voet de hellingen op naar het hotel en dan was het genoeg geweest voor vandaag. Terwijl ik hier zit te schrijven liggen ze al allemaal in bed, morgen weer vroeg dag !
Dag 3 : 25 augustus 2014
Goed uitgerust gingen we rond 8u15 naar het ontbijt. Deze keer was er minder volk en de pancakes waren weer overheerlijk, deze keer met kaneelsmaak … mmmm !
Vandaag gingen we nog met de kabeltram rijden, dus een wandeling tot aan het vertrek met de draaischijf, waar de tram manueel wordt gedraaid om terug aan te koppelen aan de kabel en dan de volledige rit tot in het hardje van San Francisco, het shoppingcenter. Spectaculair hoe die tram de zware hellingen neemt en steeds terug moet afremmen aan de dwarsstraten een ware kunst van deze twee mannen. Geen seniortarief maar wel 6,00$ pp om de stadskas te spijzen.
Aan het einde of begin van de lijn stonden de mensen, voornamelijk toeristen in een lange rij te wachten voor een plaatsje, liefst vooraan of hangend aan de tram. Wij gingen nog even in de T-Mobile store om een SIM-kaart te kopen om dan gratis te kunnen bellen en daarna de prachtige Apple Store gaan overvallen !
Een wandeling terug was wat teveel en we besloten de taxi te nemen naar ons hotel waar de auto nog steeds in de garage stond. Na de sanitaire stop vertrokken we met de auto naar het stadspark, één van de grootste van Amerika, en kwamen we zo tot aan de zee. Ondertussen was het al over drie en moesten we toch ook nog naar de Napa Valley vertrekken via de Golden Gate Bridge.
De GPS werd ingesteld richting San José ten noorden van San Francisco. Plots zaten we op de autostrade via de Oakland Bridge die we zeker niet moesten hebben, dan maar de eerste afrit om eens op de kaart te kijken, want de autostrade zat hier blok vast !
We moesten helemaal terug tot aan het park waar we een uur geleden ook al waren geweest om dan uiteindelijk toch op de Golden Gate Bridge aan te komen.
Op het einde van de brug even de parking op om enkel mooie foto’s te nemen van de skyline van deze mooie stad,. die we hier gingen verlaten. San Francisco laat toch altijd een goede indruk na, zelfs na de derde keer !
We hadden vooraf in ons hotel gevraagd of ons volgend hotel bereikbaar was, door de aardbeving, maar er waren geen problemen, enkel TV-ontvangst was er niet in de kamer.
De rit naar de Napa Vallye was niet zo ver en in Napa zelf bleek er toch hier en daar schade aan de huizen, scheuren of afgevallen schoorstenen. Ons hotel had geen enkele schade maar ze waren wel bang geweest.
Op zoek naar een restaurant langs alle wegversperringen bleek niet zo eenvoudig, maar we hebben toch zeer goed gegeten in het bijna enige restaurant/café van de stad.
Morgen de lokale wijnproeverijen gaan bezoeken … en dan zien we wel !
Dag 4 : 26 augustus 2014
Na ons zwaar maaltijd van gisteren (400gr steak) toch goed geslapen en klaar voor de grote dag, de wijnproeverijen in de Napa Valley. Tijdens het ontbijt beslisten we om de grote tour te nemen met een
bezoek aan 4 wijnboeren met maaltijd en hapjes voor ‘slechts’ 110,00$ pp. Om 10u30 verzamelen en Marc van het busje kwam ons ophalen. In het busje zaten nog 4 koppels, allemaal van de USA (Florida, Texas, …) en het busje was vol. Marc onze driver and guide was een vlotte verteller en loodste ons door de Valley naar de verschillende wijnproeverijen, één grote en de andere echt kleine, veel gezelligere plaatsen.
Uiteraard wordt er na de proeverij aangeboden om wijn te kopen maar er was zeker geen enkele verplichting, toch hebben we ons hier en daar laten verleiden om een flesje te kopen.
Het weer was schitterend en aangenaam van temperatuur en gelukkig was er aerco in het busje. Het eten deze middag werd door onze gids geprepareerd en in de schaduw onder de oude eikenbomen geserveerd met dessert en al. Vooral in de Hopper Creek Winery was het een zeer interessante belevenis waar we veel geleerd hebben over hoe we wijn moeten beoordelen en vooral hoe we de wijn moeten degusteren. Zelfs On the field mochten we de verschillende druiven proeven en konden we zo de zoetheid van de druiven al bepalen. Eén van de soorten wordt zelfs morgen al geoogst omdat de zoetheid nu al voldoende is.
Na zo een dag hadden we zeker geen honger niet meer, temeer omdat we in ons hotel om 18 uur nog koffie en zelf gebakken koekjes kregen, à volenté !
We plaatsen ons op het schaduwrijk terras van ons hotel en genoten van onze aangeboden versnapering, tijd ook om de blog te schrijven en Edy om zijn foto’s te bekijken.
Morgen moeten we vroeger vertrekken uit de Napa Valley op weg naar Bridgeport richting Mono Lake aan de ingang van Yosemite NP. Dit wordt een mooie rit door de bergen waar we misschien zelfs nog sneeuw kunnen tegenkomen.
Dag 5 : 27 augustus 2014
Na onze alcoholrijke dag van gisteren, zodat we zelfs geen avondeten meer nodig hadden, kropen we met een goed stuk in ons voeten in ons bedje !
Goed uitgerust waren we vroeger wakker dan normaal en konden we een “Early Breakfast” goed verdragen. Om 9 uur waren we klaar om te vertrekken voor een redelijk lange tocht naar Bridgeport over de Sedona Pass. De GPS liet het eerst afweten, vergeten op te laden, maar na een halfuurtje rondtoeren kwamen we terug aan het hotel en stuurde de plots werkende GPS ons toch in dezelfde richting. Uit de Napa Valley rijden was eigenlijk niet zo spectaculair tot we op Highway 12 naar Sonora kwamen, hier veranderde het landschap van troosteloos dor naar rijke vruchtbare fruitboomgaarden, vooral pechen en nectarinen. De temperatuur was ondertussen al flink van 70°F tot een 94°F gestegen, gelukkig hebben we die goeie aerco in de auto.
In Sonora gingen we even van de weg om te tanken om de vrouwtjes niet ongerust te maken als we aan de bergpassen gingen beginnen. De Sonorapas is een prachtige kronkelige weg dwars door dennenwouden tot een hoogte van 2900 meter. De weg was volledig heraangelegd met pikzwarte asfalt en waren de lijnen nog maagdelijke getrokken. Was dit nu speciaal voor ons, het kan bijna niet, maar we apprecieerden het wel ! Zulke wegen hebben we in België geeneen, dit was een biljartlaken … Onderweg komen al zeer veel ‘kleine’ Redwood Sequoia’s tegen verspreid tussen de dennen en sparren. Machtige rotsformaties van de Sierra omringen ons en we dalen af tot 2500 meter in de brede vallei richting Yosemite.
We naderen Bridgeport waar we het Bridgeport Inn motel thuis al geboekt hadden om zeker te zijn van de slaapplaats. Bridgeport is een onooglijk klein gehucht met één straat en enkele verspreide motels en restaurants. Deze avond gingen we iets drinken, een Bud natuurlijk, en eten in het lokale steakhouse aan de overkant van de straat. Een Rib Eye van 10-14 onz stak mijn ogen weer uit met frietjes en sla, dat ging het worden, Diane , Jeanine en Edy waren bescheidener en namen een lekkere sla., overheerlijk !
Het was nog te vroeg om naar de kamer te gaan, waar de Wifi toch niet goed werkte, en besloten we naar de bar van het motel te gaan. We namen één van onze wijnflessen uit de Napa Valley mee om daar te dedusteren (we hadden het wel eerst gevraagd en er was No Problem en hier werkte de Wifi zeer goed).
De blog is geschreven en Edy heeft zijn foto’s ook al overgezet, dus klaar om morgenvroeg Mono Lake langs de weg en de Tioga Pass naar Yosemite te verkennen. Dit wordt een prachtige dag !
Dag 6 : 28 augustus 2014
Om 6 uur waren we allemaal al wakker, misschien door de koude, want het was deze nacht flink afgekoeld, we zaten ook op 2500 meter hoogte.
Alles ingepakt en de auto ingeladen en het was nog maar 7u45; het ontbijt was maar vanaf 8 uur dus even wachten. Vermits het ontbijt niet in de prijs was inbegrepen konden we uit de menu kiezen. De drie reisgezellen elk een gevarieerd gebakken eitje en ik opteerde voor pancake met siroop en French Bread, zeer goede keuze !
In de schaduw was het nog goed koud maar de zon gaf al veel warmte en we vertrokken richting Mono Lake een 15 miles verderop. Op de hoogvlakte hadden we een prachtig zicht op het meer met de tufa’s, dit is vulkanisch as dat uit de bodem opstijgt, en de weg die we later gingen berijden. Op een speciaal aangelegde uitkijkpost, gingen we wat dichter tegen het water kijken naar deze tufa’s en voor ons kwamen uit de bosjes eerst één elk (soort hert) met een kleintje en daarna nog een grotere op het wandelpad staan, knap om hiervan enkele foto’s te nemen. We trokken verder en voorbij Lee Vining draaiden we rechts de Tioga Pass in. De weg werd steeds steiler en langs imposante rotsen en prachtige ijskoude meren bereikten we op een hoogte van 3050 meter de ingang van Yosemite National Park. Een bochtige mooi aangelegde weg leidde ons door één van de grootste en bekendste parken van de USA. De bosbranden die er dit jaar hadden gewoed waren duidelijk zichtbaar en na een steile afdaling bereikten we Yosemite Valley, de bekendste plaats van het park. Langs majestueuse Redwood en Sequoia bomen reden we tot voor El Capitan, de enorme granieten loodrechte rotsformatie van 900 meter hoog, geliefd door bergbeklimmers. Na een toertje door de vallei reden we verder richting Exit (Oakhurst) om af te dalen naar 900 meter , de uitgang van het park. Edy had de vorige avond al een BW hotel vast gelegd in Clovis nabij Fresno een 35 miles verder. De bergen verdwenen voorgoed en langs weide vlaktes bereikten we ons hotel, prachtig van uitzicht en zeer verzorgde kamers.
Vlug uitgepakt en gaan afkoelen in het zwembad, want om 17 uur was de temperatuur hier nog 106°F (41°C !!)
Bij een lokale Italiaan gingen we eten en na nog een koffietje op de kamer was het weeral tijd om te gaan slapen.
Morgen een rustige dag, terug naar Yosemite maar deze keer een andere kant, Glasier Point, om de vallei van boven te kunnen zien met recht voor ons de Half Dome.
Dag 7 : 29 augustus 2014
Met de airco op in de kamer was het goed slapen. Toch om 7 uur opgestaan want het ontbijt is hier maar tot 9 uur. In de kleine ontbijtruimte hadden we nog juist een tafeltje van 4 en begonnen we met de waffles te bakken. Zelfs een Amerikaan mooi uitgedost met wit hemd en kravat hield ons in het oog want hij had dit nog nooit zien maken ? Gelukkig eten we steeds minder en minder, we zijn bij gegeten denk ik.
We vertrokken terug naar Yosemite om Glasier Point te verkennen. Wat was het al terug zeer heet … nog maar 90°F. Het bochtige parcours dat we al kende, werd vlot afgewerkt en we kwamen boven aan de ingang van het park. 11 miles verder was de afslag naar Glasier Point. Het was 10u30 dus nog vroeg en er was nog maar weinig verkeer. We stegen tot 7240 feet en kwamen aan op de uitkijkpunten.
De lucht was grotendeels bedekt met sluierwolken zodat het draaglijker was van temperatuur op deze hoogte (68°F of 20°C). Het panoramisch uitzicht was adembenemend met de Half Dome berg juist voor ons, de bolle kant mooi in de zon en de platte afgeschuurde kant in de schaduw. In de verte was er weer een ‘kleine’ bosbrand aan de gang. Hier was het natuurlijk heel wat drukker omdat de parking bijna altijd overvol staat, veel Duitsers en … hoe kan het anders Japanners !
De kleine Prairiehondjes wemelden weer langs de mensen op zoek naar voedsel, eten geven is hier ten strengste verboden.
Rond 13u30 daalden we terug af door het dennenbos waar de weg eigenlijk eens mag heraangelegd worden. Het was de derde maal dat we deze weg deden , dus dit ging vooruit. In Oakhurst gingen we dan de supermarkt in om onze apero’s te kopen en wat fruit.
Aan het hotel was het frisser dan gisteren , slechts 101°F (38°C).
In de hotelkamer bekeken we de volgende route en boekten we reeds de volgende 2 hotels om zeker te zijn van een plaats, het eerste in Ritchcrest en het volgende ter hoogte van Los Angeles aan het Josua NP in Palm Dessert.
Vanavond gaan we hier in de buurt (Clovis) weer eten, misschien een steak maar dat is nog niet zeker !
Morgen rijden we nog meer naar warmere oorden … Sequoia NP met de reuzenbomen (en niet willen regenen !!)
Dag 8 : 30 augustus 2014
Neenee .. het was een Italiaan gisteren, dus geen steak maar pasta’s !
Deze morgen na soberder ontbijt vertrokken we al om 9 uur naar Sequoia National Forest. Vanuit Clovis kan men doorsteken naar het National Park via de 180 en komt men direct in het Park langs de noordkant binnen. Tot in Dinuba liep alles prima, maar dan verdween plots de aanduiding van de weg en waren we de 180 kwijt. De GPS boven gehaald en Tree Waters ingegeven al eindbestemming. We
volgden getrouw onze lieftallige vrouwenstem en dat hadden we niet mogen doen. We kwamen onderaan het park hetgeen niet de bedoeling was. We wilden door het park rijden en niet er heen en dezelfde weg terug, dus even de kaart erbij genomen en via Badger zouden we terug op de goede weg zitten. Op de kaart was het een recht weggetje dus dit ging vlot gaan. In werkelijkheid was dat de prachtigste asfaltweg die we al hadden gehad, maar bochtig … niet te doen. Heel deze fout heeft ons 2 uur gekost voor we eindelijk aan het park aankwamen. Ook hier weer problemen, ¾ uur hebben we stapvoets aangeschoven om binnen te geraken, enkel om onze inkompas te laten zien, met voor ons Harley Davidsons in groepjes van 5-10 man.
Onze planning liep duidelijk in het donder. Eens in het park was er geen probleem meer en stopten we bij de eerste reuzen bomen om foto’s te nemen. Op de drukke parking plaatsten we de auto en dan moesten al wandelend 700 meter afdalen tot aan de General Shermanboom, een mammoetboom van 11 meter diameter … meer dan 30 meter omtrek ! Enorm veel mensen die toch allemaal de nodige foto’s wilden maken omringden de boom. We besloten om te voet terug te keren want er was ook mogelijkheid om de shuttle te nemen. Op deze hoogte van 2140 m en een temperatuur van boven de 25°C is stappen ook al niet zo evident, maar voor ons geen probleem natuurlijk.
We daalden verder door het park en ik herinnerde nog van een vorig bezoek dat er een parking was waar we de reuzenbomen nog beter konden zien in den meer open ruimte. En jawel we parkeerden even langs de weg, want de parking was enkel voor gehandicapten en we liepen zo tot aan de machtige bomen met zelfs een omgevallen boom die aan het wegkwijnen was. Hier kon men de afmetingen beter vergelijken.
Vermits we zeer veel tijd verloren hadden moesten we voortmaken en bereikten zo de baan naar Porterville om nog vele miles af te leggen tot ons volgend hotel in Richcrest. Voor 20 uur zouden we niet in het hotel zijn, gelukkig was het al geboekt !
Richcrest is al een grote stad dus geen probleem om hier een restaurant te vinden voor deze avond, het werd het Caseys steak and BBQ house !
Vandaag viel de temperatuur nog goed mee, nooit boven de 101°F, maar morgen in Death Valley zal het wel veel warmer zijn !
Dag 9 : 31 augustus 2014
Deze morgen om 7 uur opgestaan, lekker ontbijtje en we vertrokken om 9 uur naar Death Valley ! Nog even naar de bomma’s gebeld om te zeggen dat het hier al 90°F (32°C) was en dat alles prima verloopt en we gingen vertrekken.
Vandaag was het een serieuse toer dat we gingen maken, maar ja zo dicht bij het warmste punt van de wereld (volgens de Amerikanen) en er dan niet passeren, dat zou pas zonde zijn. Wij hadden er al geweest 6 jaar geleden maar Edy en Jeanine wilden die hitte ook eens voelen.
Het werd steeds heter en heter en we reden de ene vallei door na de andere. Oneindig lange wegen leiden door deze zoutvalleien met aan weerskanten hoge bergtoppen. Hier rijdt men 100 mile zonder iemand tegen te komen aan 65 miles/h langs een kaarsrechte asfaltweg. Hier en daar stopt de weg met een plakaat “in construction”, dan moet men verder over een onverharde gedeelte ! Na 2,5 uur bereiken
we Death Valley, in een ijskoude Gift Shop kopen de meisjes enkele kaartjes en andere spulletjes en wordt er nog een sanitaire stop gehouden. In het kleine resort daar liggen mensen aan een klein zwembadje te zonnen ?? bij 110°F (43°C !) hoe houdt men dat uit !
Wij rijden verder en draaien de weg in naar Bad Water, het laagste punt in de vallei op -86 meter onder het zeeniveau, het is daar zeker 115°F (46°C). We lopen even over een smal zoutweggetje, kijken naar de plas water die er nog bij ligt en spoeden ons naar onze airco gekoelde wagen, wat een zaligheid ! Tegenwoordig kan men verder rijden langs Bad Water , een nieuw stuk weg werd hiervoor aangelegd, maar wij verkiezen om dezelfde weg terug te nemen tot aan het grote resort om zo de vallei van de bovenkant te kunnen bekijken, via Zabriskie Point, genoemd naar de gelijknamige Amerikaanse film uit 1970, hetgeen men zeker moet gezien hebben. Een korte maar zeer warme klim geeft ons een prachtig zicht op de vallei en de omringende rotsformaties, die door hun grillige vormen en kleuren onwaarschijnlijk lijken.
Terug in de auto rijden we verder naar de afslag Dante’s View. De 13 miles blijken toch ook de moeite van de klim want hier ziet men de ganse vallei met 1700 meter lager Bad Water, waar we daarvoor passeerden.
Rond 14 uur, en steeds maar warmer dalen we de volgende vallei in voor onze weg naar onze volgende slaapplaats. Troosteloze vlaktes tussen hoge bergen zonder iemand tegen te komen, belanden we zo via de 127 in Baker. Nu gaat het sneller tot Barstow via de autostrade om dan links richting Palm Springs te weg te volgen.
De afstand was wat onderschat met de nodige stopplaatsen, zodat het ondertussen al 20 uur was om dan nog ons hotel op te zoeken, dat al geboekt was in Palm Desert. Het adres was in de GPS ingebracht maar … “u hebt uw bestemming bereikt” was helemaal niet ons hotel. Wat verder gezocht, een paar keer gaan vragen, een plannetje meegekregen, maar niks we vonden ons hotel niet ! Uiteindelijk nog eens gevraagd in een restaurant en die man had het bij het rechte eind, maar het was toch nog een heel eind (in Amerikaanse normen natuurlijk niet). Het was 21u45 en we kregen onze kamer. Uitgepakt en nog gaan eten … maar waar … enkel de Mexicaan Fastfood El Taco was nog open, daar ga ik nooit meer … bah … wat was dat !
De dag was al bewogen maar nog niet ten einde ! We pakten uit maar de airco werkte niet, het was veel te warm in de kamer en buiten was het nog warmer. De meisjes gingen reclameren en met hun charmes kregen we een andere kamer met werkende airco !
We hebben afgesproken dat we de dagindeling samen gaan bepalen en op tijd gaan stoppen zodat we nog wat kunnen ontspannen in het hotel met af en toe een zwemmetje.
Hier blijven we twee dagen, om Palm Springs en Joshua Tree NP te verkennen, die liggen hier vlak in de buurt.
Zo laat zijn we nog nooit gaan slapen … het is al na 24 uur !
Dag 10 : 1 september 2014
Kort maar goed geslapen zijn we om 7 uur opgestaan. De eetzaal was wat groter dan de andere hotels maar wel luidruchtiger. Er werd duidelijk minder gegeten, misschien door de warmte ?
Vandaag staat op het programma een bezoek aan het Joshua Tree National Park, Palm Springs en Indian Wells, het mondaine gedeelte van Los Angeles, waar nu de rijken der aarde wonen ipv Los Angeles of Palm Springs tot voor enkele jaren !
Het duurde even voor we de snelweg bereikt hadden en reden naar Joshua Tree NP. Op de kaart toont alles zo dichtbij maar in werkelijkheid duurde het toch nogal lang vooraleer we de afrit bereikten. In de zomer ligt het park er wat troosteloos bij, alles leek verdort om nooit meer goed te komen. Wij hadden het park in april al eens bezocht en toen stond alles mooi in bloei, wat een verschil ! We hadden al op voorhand besloten niet het hele park door te rijden, anders krijgen we toestanden zoals gisteren … Na de toch mooie foto’s van Yuka’s en andere stekelachtige planten te hebben genomen, draaiden we halfweg terug op weg naar Palm Springs via de autosnelweg natuurlijk.
Palm Springs samen met Indian Wells is onmetelijk groot geworden, sinds wij, 6 jaar geleden vanuit Los Angeles, hier passeerden. Boulevards van kilometers lang doorkruisen de hele stad en huisnummers van boven 80000 is hier geen uitzondering. We wilden op zoek gaan naar de winkelstraat die wij ons nog herinnerden, maar waar ligt die ? De GPS werd ingeschakeld en een café ingegeven om het daar te vragen, waar die “Walk Off Fame” die we toen hadden gezien, zich bevond. We kiezen Café Euro, willekeurig op de GPS … en waar komen we uit … toevallig op de avenue waar we moesten zijn. Voor de deur parkeerden we onze auto en daar gingen we iets eten op een buitenterras met waterverstuiving en in de schaduw natuurlijk, ik heb daar zelfs een slaatje gegeten, heerlijk dat is vakantie !
De temperatuur was serieus opgelopen en bereikte weer de 110°F (43°C). We wandelden nog wat langs de boulevard, waar veel winkeltjes dicht waren want het is vandaag Labour Day maar de hitte was te groot en we gingen in het hotel wat zwemmen.
Na onze slechte ervaring bij de Mexicaan van gisteren besloten we eens wat beters te gaan eten. Het restaurant hier recht over Ruth’s Steakhouse, één van de duurste restaurant in de omgeving, lonkte ons. Van het hotelpersoneel hadden we al begrepen dat casual kledij niet voldoende was om daar binnen te gaan, dus maakten we ons maar wat op voor deze gelegenheid.
Inderdaad het was een prachtige gelegenheid met meer bedieningspersoneel per tafel dan het aantal gangen op de menu. Mijn voorgerecht was weer een Steakhouse slaatje !
Het eten was overheerlijk en de wijn subliem … meer moest dat niet zijn, de prijs ook niet !
Morgen trekken we weer verder richting Prescott, Gerome (Ghost Town) een vroeger mijndorp, Cottonwood en Sedona. Een zeer mooie streek waar we weer enkele dagen gaan blijven.
Dag 11 : 2 september 2014
We werden maar om 7u20 wakker, maar geen probleem we hadden tijd genoeg vandaag. Gisteren hadden we de weg herbekeken en we besloten om via Prescott, Ghost Town en Cottonwood tot daar maar te rijden en daar een Best Western te boeken voor 2 dagen.
Van daaruit kunnen we dan de streek rustig verkennen, waaronder Sedona en de prachtige rode rotsen in de omgeving.
Om 9u30 vertrokken we na een sober ontbijt (ik nam slechts 3 pancakes).
Dwars door het chique Indian Wells, met zijn ommuurde villa blocs, reden we naar de Highway 10. De tuinen, voetpaden en ommuurde begroeiing grenst aan het ongelooflijke. Geen sprietje gras is hoger dan het ander en de kantjes zijn op de millimeter juist afgesneden, hier zijn kunstenaars aan het werk geweest ! We zitten hier wel in een woestijn en zonder water groeit hier dus niets, maar met geld koopt men alles.
Eens op de autobaan was het kilometers rijden door dorre valleien begroeit met alle soorten Yuka’s en cactussen tot nabij Prescott, waar de bergen begonnen. Hier daalde de temperatuur tot beneden de 100°F (37°C), we klommen ook tot boven de 2200 meter.
Voorbij Prescott waren we van de highway weg volgden we de normale 2 vaksbaan, Road 87.
De bergweg naar Ghost Town Gerome, was prachtig en ook volledig nieuw aangelegd. Juist voor Gerome ziet men de verschillende kleuren steengruis dat men uit de mijnen haalde en tegen de bergen uitstortte. We rijden Gerome binnen en parkeren de auto in de hoofdstraat van nog geen 50 meter lang. Hier ziet men bezienswaardigheden die men nergens anders vindt. De winkelier van één van de shops zei zelf “Here you can buy things you don’t need”, en dat zegt genoeg ! In de oudste “Family Bar in the World” gingen we een Budweiser aan de toog drinken, hier stond nog een authentieke Jukebox Rock-Ola.
Cottonwood, ons eindpunt vandaag, lag op 7 miles hiervandaan een afdaling naar de vallei en het was nog maar 17 uur, goed uitgerekend dus.
Ingecheckt, uitgepakt en gaan zwemmen in een mooi donkerblauw mozaiek zwembad met een verfrissende temperatuur van … zeker 37-38°C, de lucht leek kouder dan het water.
Nog een lekker aperitief in de kamer met een glaasje wijn en wat kaas en dan op zoek naar een geschikt restaurant. Veel honger hadden we niet, dus maar naar de Italiaan hier vlakbij op de Main street.
Morgen bezoeken we dus het prachtige Sedona en de donker rode bergen in de omgeving.
We zijn benieuwd hoe deze stad is veranderd ?
We zijn al halfweg met ons verlof !
Dag 12 : 3 september 2014
Deze morgen was hier heel wat frisser en zo ook de nacht, want ik heb de airco ’s nachts moeten afzetten, allé … toch nog 80°F (26°C). Ons ontbijtje verorberd en om 9u30 de auto in. Eerst gingen we even langs bij de Toeristische dienst, juist over de straat, om wat plannetjes en info te krijgen. Een lieve ‘oude’ dame, ik denk toch al van achter in de zeventig jaar, van voor ook, gaf ons heel fier interessante uitleg en vroeg natuurlijk vanwaar we kwamen en of we ons wilden inschrijven in haar register. We vertrokken naar Montezuma Castle en via de Rt 260 was het niet heel ver en reden door de Verde Valley en waren we voor 10 uur al in het park. Op 1600 meter hoogte was het al behoorlijk warm (boven de 100°F) als we uit de auto stapten. We bewonderden de indianenwoningen die in de rotsen waren uitgekapt, die van de indianenruïnes één van de best bewaarde (>90%) in de USA blijken te zijn. Op dat moment vloog er juist een Turkey vulture over (een Kalkoengier), één van de grootste giersoorten met een spanwijdte van 2,5- 3 meter. Edy heeft ze goed in close-up kunnen fotograferen. Om 10 uur begon een gids (Michel) met zijn uitleg over het leven van de Southern Sinaqua indianen (van het Spaans “sin aqua”) waar we aandachtig naar luisterden samen met een tiental gepensioneerde Amerikanen en … ook enkele Nederlanders ! Hij vertelde over hoe ze daar leefden, waarom ze zo hoog leefden en waarom ze er nu niet meer leefden, allemaal de moeite waard. Het park is niet groot dus trokken we verder naar Montezuma Well, een bron die continue duizenden liters water geeft voor de irrigatie van de streek, ook al in 1100 bij deze Sinaqua indianen. Ook hier was het nog uitzonderlijk stil en ook zeer weinig toeristen. Na de mooie foto’s die we daar namen, trokken we nu naar Sedona aan de rode rotsen. 30-40 miles verder zagen we de prachtige aftekening van de Red Rocks bij het binnenrijden van Sedona. Ook hier was alles veranderd sinds 6 jaar geleden, heel mooi afgewerkte wegen leiden ons naar Down-Town, het oude Sedona, dit herkenden we nog, het grote bronzen paard en de gezellige cowboy bars. Een echte oude cowboy, volledig uitgedost, liep over de straat met zijn botten en sporen sleffend over de grond en zijn revolver klaar om te schieten in zijn holster.
Het was al 14 uur gepasseerd en we hadden honger. In de Cowboy Grill aan de overkant stapten we binnen en werden we verwelkomt door een echte cowboy. Hier gingen we al warm eten en vanavond een kleinigheid, dus deze keer namen we met vier elk een kippenschotel, rijkelijk gevuld met een halve kip, de nodige groentjes en gebakken aardappeljes … een feest, met daarbij een aangepaste lokale pint, heerlijk !
De oude shuttle-bus die ons vroeger gratis naar Tlaquepaque voer, hier vlakbij Sedona, bestond niet meer; dit is een Mexicaans dorp met zeer exentrieke winkeltjes, prachtig aangelegd en heel rustig, dus deden we het maar met de auto. In een lokaal bierbrouwerijtje, dat 7 soorten bier produceert, moesten we natuurlijk ook eens gaan proeven, het was prijzig maar wel lekker !
Vier uur, dus tijd om terug naar het hotel in Cottonwood te rijden. Onderweg zagen we, waarschijnlijk ergens aan Prescott een bosbrand woeden, want boven de bergen stegen enorme rookpluimen op.
Nog even langs de supermarkt voor onze proviand voor vanavond en gaan zwemmen. Het water was minder warm en verfrissend deze keer.
Morgen trekken we verder naar Chinly, eerst nog een hotel geboekt voor twee dagen; dan passeren we Flagstaff, Winslow en de Petrified Trees en daarna zien we wel weer.
Dag 13 : 4 september 2014
We stonden op en het regende … aja natuurlijk Jeanineke en Edy zijn er bij ! Het was veel kouder (22°C) en dat was eigenlijk een goede verfrissing. Om 9u30 checkten we uit en de dame achter de desk was zeer tevreden met de regen, hier bidden we voor zei ze ? en we vertrokken.
Vandaag gingen we terug langs Sedona en zo verder naar Holbrook over Winslow. Het was precies of we zochten het slechte weer op, het werd steeds donkerder met in de verte regenvlagen. Voorbij Sedona volgden we de highway 40 want Route 66 is hier grotendeels weg en door deze highway vervangen. In Winslow reden we binnen wel langs de Route 66 en daar stond hij dan “Standing on the Corner in Winslow Arizona”, zei die The Eagles kennen weten waarover we spreken !
Hier hebben we weer de nodige foto’s genomen en in The Eagles winkel gaan shoppen, hier regende het een klein beetje. Ellenlange treinstellen passeren hier voorbij het station met telkens drie dieseltreinen voor en soms nog enkele achteraan. Na het middageten vertrokken we verder naar Petrified Forest NP. Eén van de minst gekende parken maar vermits we hiervoor geen omweg moesten maken reden we er helemaal door. Zeker de moeite om deze versteende boomstammen van enkele honderden miljoenen jaren te zien liggen. Hier en daar konden we de boomstammen nog zien maar ze waren allemaal in stukken gebroken. Fantastische kleuren komen hierin voor en eens gepolijst zijn ze natuurlijk nog veel mooier. Gelukkig bleven altijd voor de regen uit rijden en werd het zelfs nog lekker warm. Ons volgend hotel ligt in Chinle een 50 miles van het park. Weer een Best Western en om 18 uur, nu weer 19 uur lokale tijd, kwamen we aan. Het zwembad was buiten gebruik door werken maar dat wisten we al bij het boeken.
Morgen verkennen we de streek hier vermits we 2 nachten blijven.
Dag 14 : 5 september 2014
Vandaag weer een prachtige wolkenloze dag als we opstonden en zeker niet te warm (68°F of 20°C). We gingen ontbijten in het Best Western restaurant naast het hotel, waar eigenlijk iedereen mag komen eten; het ontbijt was niet inclusief. Wij waren zowat de enige blanken tussen allemaal Navajo indianen, mannen, vrouwen en kinderen, heel typerende grote dikke gezichten, donkerbruin geblakerd met zeer lang zwart haar, dikwijls in een paardenstaart geknoopt, ook de mannen … en dik, ge houdt het niet voor mogelijk !
Vandaag stond de Canyon de Chelly National Monument op het programma, wordt uitgesproken als d’SHAY en behelst Canyon de Chelly en de Canyon del Muerto. Dit is zeker een miskende Canyon, alhoewel het impressionante en de stilte hier ons toch overdonderde. Buiten vele hagedisvariëteiten hebben we bijna geen andere dieren gezien. In de rode rotsen heeft het water zich in duizenden jaren een weg gebaand en prachtige rotsformaties gevormd, een kleine Grand Canyon is de beste vergelijking. De platte dalen zijn rijkelijk begroeid met bomen, struiken en landbouw voor deze indianen, daar waar het water in regenachtige seizoenen stroomt of overstroomt. De Canyon beslaat bijna 84000 ha binnen het Navajo Reservaat, de vroegere Hopi indianen.
Enkele toeristen auto’s zijn we tegengekomen, voor de rest eindeloze stilte en enkele Navajo indianen die proberen aan de kost te komen met de verkoop van kleine juwelen of met indianen tekens beschilderde stenen. De juweeltjes waren natuurlijk interessant voor de meisjes, een vriendelijke indiaanse maakte de oorbelletjes zelfs terwijl ze erop wachten !
We waren begonnen met de South Rim, die de mooiste bleek ook voor de lichtinval van de zon en in de namiddag de North Rim, waar we toch nog één toerist zijn tegengekomen, Fransen.
Rond 17u30, temperatuur al 26°C, reden we terug naar het hotel en nog even langs de enige lokale supermarkt voor nieuwe proviand en apero hapjes, ook hier waren wij de enige blanken in de winkel. In het magazijn en in heel de omgeving geen alcohol te krijgen, dat was vervelend, … aan de overkant stond wel een kerkje voor de Getuigen van Jehova, dat verklaart misschien veel !
Gelukkig hadden we nog een lekkere fles “Sweat Petit” in de kamer, een soort dessertwijn die we gekocht hadden in de Napa Valley, zodat alles nog niet verloren was.
Morgen trekken we weer wat noordwaarts, richting onze eindbestemming, en boeken we voor drie dagen in Cortez, waar weer een heel programma af te werken is.
Dag 15 : 6 september 2014
Om 7 uur uit bed en klaar maken voor de volgende trek noordwaarts. Eerst nog een duur maar voedzaam ontbijt en we kunnen er weer tegen tot deze middag. De rit ging nu van Chinle naar Cortez, via Shiprock. Het eerste gedeelte hadden we gisteren al gedaan, dit is de baan om naar de North Rim van Chelly Canyon te rijden. Dit is echt indianengebied, iets anders is hier niet te zien. Dorre eindeloze vlakten begroeid met kleine bosjes en hier en daar een nederzetting van een Dineh indianenfamilie, de huidige Navajo indianen, uitspreken als Na-va-ho. Het grootste deel van deze indianen verblijven in Dinetah (Dinétah), het Four Corners Reservaat in de woestijnstaten van de Verenigde Staten.
Deze indianen maken geen dorpen of steden maar leven volledig op zichzelf, waarschijnlijk op hun stuk land waar schapen en paarden proberen te grazen van het schamele gras dat er groeit. Bij iedere familiegemeenschap staat er altijd een “hogan” en meestal een vrouwelijke. Een hogan is eigenlijk een oorspronkelijke woning, die nu nog enkel gebruikt wordt om in stilte bijeen te komen, voor de rest wonen zij in stacaravans of kleine woningen. De mannelijke hogan (voor de krijgers) is rond en de vrouwelijke achthoekig (voor vrouwen en kinderen) en bestaat nu meestal van hout. Een rookgat in het midden biedt contact met de hemel en een onverharde vloer met de aarde, de deur aan de oostkant begroet de opkomende zon.
Zo zien we langs de weg tussen de bergen midden in No Man’s Land honderden nederzettingen verspreid over het hele gebied, en waarvan leven zij … ?
Langs de weg lag een dood paard, waarschijnlijk vergaan van ontbering, alle paarden die we hier zien zijn graatmager, weiland zoals wij het kennen, is hier niet.
De weg die we wilden nemen, om de Lukachukai mountains over te steken vonden we niet en stond toch duidelijk op de detailkaart. Verder in Rock Point namen we dan maar de Route 35. Een mooie asfaltbaan die na 10 miles plots overgaat in een onverharde weg … “No Entry” weggespoeld van de regen ? dus maar terugdraaien. Langs de hoofdweg, nog altijd in Arizona, bereikten we dan Red Mesa en Teec Nos Pos, waar we afdraaiden naar “The Four Corners Monument”, 10 miles verder.
Hier komen vier staten bijeen en heeft men hier, louter uit geldgewin want het kost 5$ p.p., een monument gezet. Het is nog heel nieuw want aan de voltooing is men nog volop bezig. Het is een ronde plaats met de vlaggen van de vier staten en de Amerikaanse vlag wapperen. Iedereen wil met de hele familie op dit “speciale” punt gaan staan voor de foto natuurlijk.
We rijden verder naar Shiprock, waar we wel iets zouden vinden voor het middageten, maar dat was niets, een rivier en enkele industriële nederzettingen dat was alles. Dan maar verder naar Cortez in Colorado.
Hier wordt alles veel meer, in onze normen, westers en de meisjes zijn terug opgelucht als ze ons Best Western hotel zien staan langs een moderne Highway met vele restaurants en supermarkten.
Dit BW-hotel valt reuze mee in vergelijking met wat we al hebben gehad, …OK hier blijven we drie dagen. In de omgeving valt veel te bezoeken maar eerst een restaurant gezocht om lekker te eten en daarna te zwemmen in het openluchtbad van het hotel bij 86°F of 30°C.
Dag 16 : 7 september 2014
Gisterenavond na onze aperohapjes en een lekkere fles Zinfandel wijn uit de Liquor Store, want in de supermarkten mag dit hier niet verkocht worden, zijn we erin gevlogen met enkele partijtjes UNO en op de TV nostalgische muziek en clips uit de jaren 60, heerlijk ontspannend in onze zithoek in de kamer !
Vandaag gingen we Mesa Verde, Spaans voor “Groene tafel”, bezoeken op nog geen 10 minuten van het hotel.
Hier leefden rond 550, lang voor de Europeanen kwamen, indianen die hun woningen maakten in alkoven in de Canyonwanden, zij leefden nog in het stenen tijdperk. In de 13de eeuw verhuisden ze en trokken weg uit deze ravijn. Mese Verde heeft deze antieke cultuur behouden en ondergebracht in het National Park. De eerste rangers ontdekten deze “Cliff Dwellings” in 1880. Voorheen leefden ze in Kiva’s, dit zijn woningen in de grond ingegraven, het woord Kiva komt uit de Hopi taal wat ronde kamers betekent.
In Cortez zitten we op een hoogte van 1900 meter en we stegen tot 2613 meter, waar de temperatuur nog altijd 78°F (26°C) was. Hier kregen we een prachtig uitzicht over de verschillende valleien diep onder ons. Het was in deze bergen dat de nederzettingen te zien waren in de ravijnen en goed aangegeven met regelmatige stopplaatsen. De Kiva’s waren ook nog zeer goed in tact maar overkapt met een moderne constructie om het tegen erosie te vrijwaren. Hier en daar zijn herstellingswerken aan de Cliff Dwellings (rots woningen) bezig om het zo goed mogelijk te heroprichten met respect op de authenticiteit. Rangers geven uitleg en men kan een uur durende begeleide wandeling maken door deze woningen, maar dat vonden onze kwik, kwak en kwek wat teveel klimmen !
Het toerisme viel heel goed mee, geen problemen met het parkeren en overal plaats genoeg om mooie foto’s te kunnen nemen, als men maar voor de autobusladingen blijft.
Rond vier uur daalden we terug de pas af en gingen nog maar eens middageten in Cortez in een lokale brouwerij/restaurant en dan naar de kamer om nog even in de zon aan het zwembad te vertoeven.
Vanavond houden we het weer sober in onze kamer, de route uitpluizen voor morgen.
Dag 17 : 8 september 2014
Deze morgen was het somber weer, veel wolken en het had geregend. Bij het ontbijt, waar de TV natuurlijk opstaat, zagen we de onheilspellende toestanden in de rest van de USA … overstromingen door de overvloedige regenval in Phoenix, dit was geleden van 1938 ! In onze streken verwachtte men ook veel regen en Thunder Storms, dat beloofde !
Normaal hadden we gisterenavond tickets geboekt voor de trein van Durango-Silverton, maar we twijfelden, ‘s morgens om 6 uur opstaan want de trein vertrok om 8 uur in Durango en ’s avonds terug om 17u15 en dat alles voor 85$ per persoon ! Er was ook een alternatief met een bus terug komen, maar dat vonden we ook maar niks.
Gezien het weer ook al niet zo prachtig leek, hadden Edy en ik een ander plan om de meisjes te verrassen. We rijden richting Durango en zien wel hoe het weer evolueert. Hoe meer we naar Durango reden hoe beter het weer werd, we namen toch maar de pas naar boven en stegen tot boven de 3260 meter. Hier was de temperatuur wel veel kouder (52°F of maar 11°C), dit waren we helemaal niet meer gewoon, dan maar een fleece aan behalve Edy natuurlijk, dat was 50°F minder dan vorige week ! De wolken stapelden zich op maar het bleef droog en de zon kwam er regelmatig door, we hadden geluk.
Iets voor 14 uur waren we in Silverton waar de trein aankomt. Dit is een echt cowboydorp, volledig in hout, nog volledig intact met vroegere bordelen en cafeetjes die nu veranderd zijn in restaurantjes en souvenir shops, prachtig om zien. We parkeren de auto en om de hoek zien we de trein staan puffen. We snellen ons naar de locomotief waar de kolenzwarte stoker alle bewegende delen nog eens een extra oliebeurt gaf, we hadden geluk, want om 14u30 vertrok hij weer met loeiende stoomfluit, stomend, rokend en puffend trok hij de 11 passagierswagens in gang, enkele open zoals beestenbakken, terug naar beneden, wat een lawaai en stank !
De trein doet er veel langer over dan met de auto, dus we hadden ruim de tijd om in het vroegere bordeel “Natalie’s” iets te gaan eten, hun oude auto stond nog voor de deur.
De straten waren niet verhard, zoals in de goede oude tijd, maar door de regen die er deze nacht was gevallen, lagen ze er nogal modderig bij. We liepen nog wat door het dorp en reden terug naar beneden, richting Durango, waar de trein om 17u15 moest aankomen.
Prachtige bergketen, waar er ook geskied wordt maar we hebben slechts één stoeltjeslift gezien en van pistes geen spoor, wij toch niet.
Onderweg, bijna in Durango, zagen we de trein rijden, niet moeilijk met zo een rookpluim en we staken hem voorbij.
In Durango reden we naar het station want de trein moest alle minuten arriveren, en ja … met veel lawaai van de stoomfluit verwittigde hij om de weg vrij te houden. Het is een nostalgisch zicht om zo een stoomtrein te zien binnenlopen met op iedere trede van de wagens een treinwachter om de mensen te laten uitstappen bij stilstand.
Veel gefilmd en foto’s genomen in de volle zon en 11°C warmer dan boven reden we allemaal tevreden van onze uitstap terug naar Cortez.
Morgen verlaten we Cortez, we hebben nog maar 4 dagen, en trekken we nog meer noordwaarts tot in Buena Vista voor weer drie dagen in een Best Western.
Dag 18 : 9 september 2014
We gingen wat vroeger opstaan want we moesten een hele tocht maken door de bergen. Vlug een whaffel ontbijt met siroop, alles ingepakt en vóór 9 uur waren we de baan al op. Via Durango, Pagosa Springs naar South Fork moesten we één van de Rocky Mountains over, de Wolf Creek Pass. Het was al niet te warm (18°C) toen we vertrokken met een geheel bewolkte hemel, … droog zouden we het waarschijnlijk niet houden !
De Route 160 is de knapste pas die we al gezien hadden, een perfect vierbaansvak tot op een hoogte van 3309 meter. We reden letterlijk door de wolken en de temperatuur zakte tot 9°C maar praktisch geen regen. Af en toe kwam de zon erdoor en konden we de nog begroeide bergen zien, afgetekend tegen de donkere wolken. Enkele, in onze ogen zotten, reden de pas zelfs alleen met de fiets over ! Voor een sanitaire stop juist over de pas, was een trui goed te verdragen. De lucht bleef heel de weg dreigend met enorme stapelwolken maar het bleef droog. We bleven oostwaarts rijden tot juist voor Blanca waar we links indraaiden in de zeer brede vallei op weg naar de Great Sand Dunes (National Monument). We hadden rond Moab al eens de Roze duinen gezien, maar dit was wel heel wat indrukwekkender, spijtig dat de zon het liet afweten. Tegen de hoge Rocky’s liggen zeer hoge zandduinen, die zich geregeld verplaatsen in functie van de heersende winden. We reden tot aan de uitzichtpunten maar tot op de duinen kruipen, hiervoor hadden we zeker enkele uren voor nodig, zo ver lagen die verwijderd; zeker de moeite om dit ommetje te maken.
Op de terugweg zag Jeanine in het kleine struikgewas nog twee herten op een redelijke afstand staan grazen.
De weg naar Buena Vista verliep snel maar wat eentonig door de brede vallei, alhoewel er zich tegen de bergen ongelooflijke wolkenformaties vormden waar zeker massa’s water zou uitvallen, maar wij reden er mooi langs. Langs de weg had een jong hert een slag van een auto of camion gekregen en lag dood op de pechstrook. Hoe meer we naar het noorden reden hoe beter het weer werd en de zon was al terug van de partij als we aankwamen.
Ons hotel was gereserveerd en om 16 uur checkten we in, een mooie kamer met zicht op de Rocky’s.
Na ons dagelijks aperitiefje gingen we in een plaatselijk restaurant Quinsy eten. Ze hadden er, spijtig genoeg, enkel steaks, maar aan die prijs … nog nooit gezien, Filet Mignon 6oz voor 9,95$ met alles erop en eraan !
Wij vroeger de steak rare (blue gebakken) en in tegenstelling tot gisteren in Silverton moesten we ons handtekening niet op de bestelbon zetten voor gezondheidsredenen !!
Hier blijven we nu weer drie dagen om de omgeving te verkennen en wat uit te rusten.
De laatste dag vrijdag op zaterdag is gepland in een hotel aan de vlieghaven van Denver.
Dag 19 : 10 september 2014
Zeer goed geslapen op een hoogte van 2500 meter met de raam open en zonder airco, zalig !
Deze morgen was het na het lekkere ontbijt 59°F (15°C) toen we vrij rustig vertrokken naar een Off-Road dag, we trokken de bergen in !
Vanuit onze kamer zien we op een reeks bergen van meer dan 14000 feet (4267 meter) een gewild skigebied. We reden tot Nathrop niet ver van Buena Vista waar we logeren en draaiden daar de weg in naar St.Elmo, een spookdorp hoog in de bergen. De eerste miles liepen langs vakantiewoningen in typische chalet stijl en een resort Hot Springs met openlucht zwembaden en al wat rijken hun kunnen wensen. De weg bleef maar stijgen en passeerde langs een kabbelende rivier en enkele meren tot hij overging in een onverharde weg. Het had waarschijnlijk deze nacht nog goed geregend in de bergen want de wegen waren modderig en er was veel water in de snel stromende rivier.
De zon scheen prachtig op de imposante rotsen langs beide zijden van de weg en de Indian Summer begon zich duidelijk af te tekenen op de vele berkenbomen. Telkens bij het uitstappen viel de ongelooflijke rust ons op, dit is de echte natuur ! Hoe hoger we klommen hoe kouder het werd. We bereikten St. Elmo, een spookdorp van enkele houten huizen op 2750 meter hoogte. Er waren nog enkele mensen tot daar gereden en bewonderden ook de “antiquiteiten” die daar tentoongesteld stonden bij één van de huisjes. Het was meer oude rommel dat door de tand des tijds verroest was en voor enkele dollars hier werd verkocht, zo ook oude flessen, …
Op enkele boomstammen krioelde het van de kleine prairyhondjes die de mensen echt met tientallen besprongen op zoek naar eten, op de armen, rug en benen overal sprongen deze kleine supersnelle beestjes op. Dit leverde natuurlijk weer leuke foto’s op.
Wij trokken verder en bereikten het hoogste punt waar we met de auto konden rijden, 3372 meter en het was er nog altijd 48°F of 9°C, maar in het zonnetje nog steeds aangenaam en zonder trui !
Helemaal alleen genoten we van de stilte en het prachtige landschap en het kabbelende riviertje, spijtig dat we onze pick-nick niet bij hadden.
De afdaling deden we ook zeer rustig zodat we de verschillende kleurschakeringen konden bewonderen en eventueel wild niet zouden afschrikken. Toen we bij de huizen kwamen zagen we plots enkele volwassen herten, die tot tegen de huizen op zoek waren naar voedsel. Bij het naderen van een auto liepen ze het struikgewas in en gingen daar in het gras liggen, we hebben ze mooi kunnen filmen en op de foto vastleggen.
14u30, we waren terug op de highway, na deze boeiende uitstap hadden we nog niks gegeten sinds ons ontbijt, dus maar bij Jan’s restaurant binnen. Mooie zaak met vriendelijk personeel, maar ze verstonden ons blijkbaar niet goed. In plaats van vier Budweisers brachten ze vier plastic bekers met iets zoet en veel ijs ! De Bud zal wel komen zeker ? We bestellen ons maaltijd en Jeanine wilde zeker geen fried chicken maar grilled chicken, wat kwam er op haar bord … fried chicken ! We reclameerden dat we Budweiser hadden besteld en niet Pepsy Cola en ook geen fried maar grilled chicken. De juffrouw excuseerde zich en bracht meteen twee stukken gegrilde kip. Als we de rekening vroegen moesten we de drank niet betalen en ook de plat van Jeanine niet, was dat een meevaller ! Een “doggy-bag” vragen dat had erover geweest en we vertrokken naar ons hotel om op het zonnige terras een lekkere cappuccino te drinken en daarna een zwemmetje te doen in het overdekte zwembad en whirlpool.
Morgen weer een avontuurlijke dag in de bergen met volgens de weerkaarten een warme droge dag.
Dag 20 : 11 september 2014
Deze morgen heel vroeg, opgeschrikt door een SMS van onze vriend Kees, met de beste wensen voor Jeanine haar verjaardag vandaag ! We zitten wel 8 uur verschil met België ! Maar inderdaad ons Jeannineke verjaart vandaag, zelfs de Amerikaanse- en staatvlaggen hangen hier allemaal halfstok, hoe kunnen ze het weten !
Door dit plots ontwaken zijn we dan maar wat vroeger opgestaan en konden we ook vroeger onze tweede Off-Road tocht aanvangen. Vandaag gingen we de Cottonwood Pass doen tot aan Mirror Lake als we daar geraakten. Het eerste deel steeg vrij snel tot we een hoogte van 12126 feet (bijna 3700 m) bereikten. De wind was vrij fel en de temperatuur dan ook maar fris (6°C). Hier staan we op een punt dat het continent juist in twee deelt, met links de Atlantic Ocean en rechts de Pacific Ocean, maar langs beide zijden een even mooi panorama van de Rocky Mountains. Eigenaardig genoeg veranderde ook de wegverharding en daalden we op een onverharde weg tot in de vallei aan het Taylor Park reservoir. Dit was voor onze chauffeur opletten om zoveel mogelijk putten en stenen te vermijden aan een relatief trage snelheid. Het meer was hemelsblauw en in de weilanden eromheen stonden honderden bruine en zwarte koeien te grazen met hun kalfjes, hebben die een mooi beestenleven. Rond het meer volgden we de weg langs kleine mooie nederzettingen en RV campings. We reden verder en de weg werd nog slechter. We kwamen in een oud dorpje Tincup op 3300 m hoogte. Allemaal houten huisjes met zelfs een kerkje en aan het begin van het dorp de auto van de sheriff, maar geen mens te bekennen ! Het Mirror
Lake wilde we bereiken. Over een rotsige weg bolden we stapvoets verder en af en toe passeerde er in de andere richting,een Off-Road motor of een luidruchtige kwat met veel gebrul zonder respect voor de stilte in deze wildernis.
We waren waarschijnlijk het meer(tje) al voorbij toen we besloten om terug te keren. Inderdaad het meertje lag aan de linkerkant van de weg, maar het was niet meer dan een grote plas. Op dat moment zagen we enkele herten over de weg lopen en verder het bos in. We stopten de auto en bleven geruime tijd wachten … en met succes, een kudde herten passeerden door het bos langs de auto, tot er weer zo een kwat langs kwam en de dieren opschrikte. Als de rust terug gekeerd was, zagen we even verder weer herten in het struikgewas ons steeds beloerend. Dit is een prachtig gebied voor deze dieren.
Omdat de zon op een andere plaats stond zagen de vergezichten er weer anders uit en kan men hier blijven fotograferen.
Alhoewel de pass van gisteren spectaculairder was, waren we toch tevreden dat we dit gedaan hadden en we hadden vandaag meer wild gezien.
Terug aan het hotel om 17 uur trakteerde Jeanine voor haar verjaardag met een lekkere koffie of cappuccino op het terras in het zonnetje en babbelden we nog wat bij van vroeger
Vanavond gingen we nog eens eten bij Quincy’s en met vier bestelden we 9 oz, rare, Yes,Yes ! (begrijpe wie begrijpe kan)
Het heeft heerlijk gesmaakt en we waren vroeg terug op onze kamer, morgen inpakken en wegwezen naar Denver en nog steeds geen bison gegeten !
Dag 21 : 12 september 2014
Onze frut is echt zuur aan het worden ! Onze voorlaatste dag in de USA is aangebroken.
Vandaag hadden we alle tijd want we moesten maar een 200 miles rijden tot in Denver aan de luchthaven waar we ons laatste hotel hadden geboekt, natuurlijk een Best Western.
Het weer zag er niet goed uit, bewolkt en het had zelfs gesneeuwd in Denver hoorden we op de TV. Rond 9u30 vertrokken we na ons ontbijtje en het was inderdaad maar 39°F (4°C) en dat is koud als we bedenken dat we 43°C ook hebben gehad een week geleden !
In Leadville zouden we de highway verlaten en een doorsteekweg nemen die veel mooier is door de Rocky’s. Tot Climax was het een prachtige pass tot aan een kopermijn op een hoogte van 3300 meter. Daarna de Fremont Pass en dan kwamen we terug op de highway die ons tot Denver zou brengen. Onderweg nog even een plas- en eetpauze ingelast in een oud cowboy dorpje Georgestown. We hadden geluk want vanaf vandaag begon daar een 1,5 miles Hill Clime Race met omgebouwde Oldtimers. De V8 en V6 motoren vlogen ons rond de oren. Vandaag kwamen die auto’s binnen gereden en morgen
was de race ! Alhoewel het zeer koud was, hebben we op een terrasje buiten in de zon gezeten met een tas koffie, heerlijk zonnen.
Onderweg reden we nog door de wolken, we zitten altijd boven de 3000 meter en op de bomen vroor de mist gewoon aan bij 37°F (2,8°C !).
Bijna aan Denver
10-01-2019, 13:54 geschreven door Hugo
|
