27-08-2012 om 11:11 geschreven door Papoum

  Gilbert Bécaud

Adieu l'ami
Faut se quitter
Car tout s'arrête
Avec l'été
L'ami
Les feuilles sont tombées
Sur les routes gelées
L'ami
Quand on courait
Sur les chemins
Pavés de fête
Mouillés de vin
L'ami
Nos chansons nous disaient
Que cela durerait la vie
L'ami

Au revoir, au revoir
Qui sait jamais
Tout peut recommencer
Au revoir, au revoir
Il faut croire en l'été
L'ami

L'harmonica chante sans nous
Il chante encore
Nos quat'cents coups
L'ami
Si un jour il se tait
C'est qu'on aura changé
L'ami

Au revoir, au revoir
Qui sait jamais
Tout peut recommencer
Au revoir, au revoir
Il faut croire en l'été
L'ami

26-08-2012 om 21:18 geschreven door Papoum

Marcel Kerff  is een Limburgse sportheld die we moeten blijven eren .


Op het einde van de XIXde eeuw .

Het zou totaal verkeerd zijn te beweren dat de langzame Limburgers later dan elders de fiets en de wielersport hebben ontdekt. Inderdaad, terwijl elders de eerste dure fietsen van ver uit Frankrijk en Engeland werden ingevoerd, konden de Limburgers gemakkelijk per trein de industriestad Luik bereiken waar het afwerken van metalen en wapens reeds eeuwen een specialisatie was. Reeds in 1885 rolden duizenden tweewielers te Luik en omgeving de straten op. Uit de ateliers van Bovy, Legia, Sarolea, F.N., Gilet, Soleil, Pieper en Bayard kwamen hoogwaardige producten en wisselstukken. Oscar Englebert die reeds in 1877 rubber verwerkte tot banden voor koetsen en andere tuigen met wielen was voor de fietsenconstructeurs de gepaste partner. De hoge lonen die in de agglomeratie Luik werden uitbetaald, de bloei van handel en nijverheid, tijdens de jaren van voorspoed voor de hogere klassen van toen, maakte het mogelijk dat fietsen die volgens hedendaagse normen minstens 10.000 € zouden kosten voor vele jonge kerels bereikbaar werden.
Die sportievelingen uit de hogere burgerij begonnen al vrij vlug zich met mekaar te meten. Dit gebeurde meer op gebied van snelheid en dan op gebied van weerstand. De wedstrijden gingen door in publieke parken, op de openbare weg, maar nog meer op de wielerbanen waar de plaatselijke kampioenen door een talrijk publiek werden bewonderd en toegejuicht. Vele Zuidlimburgers vonden hun broodwinning te Luik en daar kwamen zij ook in aanraking met de fietsmanie uit die jaren van  ' fin de siècle à Liège ' .
Op de Luikersteenweg te Hasselt opende begin 1897 en nieuwe velodroom met een fraai programma en vooral met de nieuwe sensatie , machienen die zullen zorgen voor de gangmaking . Ontelbare toeschouwers stromen dan ook samen wanneer te Hasselt de renners op de wielerbaan kunnen worden bewonderd. Maar ondanks het enthousiasme en de vele tweewielers die reeds in het bezit van Limburgers zijn, deint de jonge wielersport reeds rond 1902 weg in een crisis en leegloop. Twee feiten moeten echter nog vermeld worden :
- Zoals Maaseik belangrijk was in de vroegste schilderkunst door de gebroeders Van Eyk , zo stapte deze stad ook in de wielerhistorie binnen door drie Kampioenschappen van België op de weg voor beroepsrenners. La langue française was de taal van de fietsende burgerij in Limburg, en van Borgloon tot Hasselt en nog verder, was Limburg eeuwenlang een deel geweest van het Prinsbisdom Luik. Omdat het te moeilijk was van veilige en verharde wegen te vinden om op 16 september 1894 een wegkoers over 100 km te houden, kozen de drie wielerclubs uit Luik om dit eerste nationale wielerkampioenschap voor beroepsrijders te houden in lijn op wegen tussen Smeermaas (Lanaken) en Maaseik, verlengd met twee rondjes over Kinrooi,Vucht, Maasmechelen, Lanklaar. De Luikse organisators, bondsmensen, renners en supporters konden gemakkelijk per trein naar het sportief gebeuren sporen, en met hen op de trein gingen mee muzikanten, verzorgers, mekaniekers, gangmakers, en anderen, mensen die zich allemaal daar graag toonden met hun prachtige Safety-fietsen voornamelijk van Luikse makelij. De meeste Luikse wielrijders kenden trouwens goed " la Vie au Grand Air" op die wegen langs de Maas, want in de fabrieksbuurten en in de heuvels kwamen zij niet graag.
Met gangmaking van zijn fietsende helpers won de oersterke Leon Houa, winnaar van de eerste Spa-Bastogne-Spa 1894, de titel tegen een gemiddelde 30,193 km per uur. Voor Vlamingen, Walen, Brusselaars, werd Houa toen dus te Maaseik duidelijk de vaandrig van de Belgische wielrennerij over de lange afstand. Een jaar later op 8 september 1895 stonden de Reus van Boechout Henri Luyten en de Leuvenaar Jozef Berckmans als favorieten genoteerd, maar deze laatste werd uitgeschakeld door bandbreuk zodat Luyten met ruim een kwartier voorsprong won. Op 6 september 1896 waren de Luikse wielerfanaten door de onwil van plaatselijke overheden ook een derde maal verplicht om uit te wijken in de richting van Maaseik. Henri Luyten won nogmaals dit kampioenschap tegen stoere mannen uit de burgerij, kerels die liefst onder schuilnamen de wielersport beoefenden. Zelf waren Luyten en zijn gangmakers ondertussen beroemd in heel Europa nadat zij door Nicolaas II, de Tsaar van Rusland, waren uitgenodigd om daar in hoog gezelschap te bewijzen dat de Luikse fietsen ( en geweren) van goede kwaliteit waren .

-Marcel Kerff  had tien (10) broers en twee daarvan Charles en Leopold waren zoals hijzelf ook zeer sterke fietsers met een stalen uithoudingsvermogen.Wonende op het drielandenpunt evolueerde deze familie vlot over de grenzen heen. De broers Kerff reden met de fiets vaak naar Parijs (600km) en terug op twee dagen om daar in de groothandel grote stukken vlees te kopen, die nadien met winst in de familiale beenhouwerij werden verkocht. Op de eerste dag van Wereldoorlog 1914-18  reed Marcel, de ex-wielrenner die toen de persoonlijke knecht was van Graaf de Secillon op het Kasteel van Teuven, met zijn motorfiets in de richting van de grens om te zien wat daar gaande was. Hij botste er op 25.000  Ulanen op oorlogspad. Die Pruisen namen hem als spion gevangen. Toen hij uit protest schreeuwde werd barbaars zijn tong uitgesneden. Wat later werd deze pionier van de Tour de France opgehangen met andere burgers en gedumpt in een massagraf. De binnendringers uit Duitsland waren toen woedend omdat niet-militairen op hen hadden geschoten.

Zoals zijn broer Marcel had Charles (Karel) met zijn sportieve verrichtingen de wereld ontdekt, tot ver buiten van het Drielandenpunt. De jongere Leopold  stopte reeds na zijn tweede marathonkoers op de wielerbaan van Verviers. Charles Kerff  moest kort na de start tijdens de nacht van de memorabele marathonrit Marseille-Parijs 1902 om onduidelijke redenen naar een hospitaal afgevoerd worden, waar hij overleed terwijl de andere renners (zijn broer Marcel inbegrepen) en de organisators van niets afwisten. Zij waren verder gereden in verschrikkelijke weersomstandigheden. Er werd toen beweerd dat uitgelaten Franse supporters Charles van zijn fiets hadden geduwd na vechtpartij met zijn gangmakers. Er werden echter nooit schuldigen aangehouden. Deze klasrijke Charles had in 1896 te Menen gewonnen, werd 2de in de 24u van Roubaix en 3de op de wielerbaan van Friedenau (Berlijn). Hij was in 1901 Belgisch kampioen 100km met gangmaking en 7de in de marathon Parijs-Brest-Parijs (1200 km). Deze sportman uit de Voerstreek werd toen ook uitgenodigd om samen met Alfons De Roeck te New-York de Zesdaagse te rijden in 1901, maar door pech van die flandrien uit Stekene was het voor hen daar slecht afgelopen. 

Tot mijn verbazing stelde ik pas vast dat Karel Van Wijnendaele in zijn beroemd boek Het Rijke Vlaamsche Wielerleven op blz 36 dit schreef  :  'Marcel Kerff stierf een andere geweldige dood. Bij den uitzet van Marseille-Parijs, zijnde 1000 Klm. viel hij bij het afrijden van een berg, en kwam zoo ongelukkig terecht op de rotsen bezijden de baan, dat hij enkele uren nadien bezweek aan eene dubbele schedelbreuk! ' - Het gaat hier wel echt over de  920 km lange Marseille-Paris 1902 gewonnen  door Lesna en waarin Marcel vierde werd op 16 uren en 4 minuten van de geweldige Lesna  ( - zie elders op deze blog op datum van 8/4/2009  -) .

Door op de toen befaamde wielerbaan van Zurenborg te Antwerpen de 48uren te winnen en toen zonder gangmaking 997 km af te leggen had Marcel Kerff  in 1900 bewezen dat hij een toprenner was , een beroepskoeräör uit het verre Oosten van het Vlaanderen van vandaag. Maar alhoewel een beetje bekend  te Stekene was hij dat nog niet te Torhout in het land van de zuivere flandriens. Toch kreeg hij van le journal  l'Auto rugnummer 9 om op die historische ochtend van 1 juli 1903 te starten te Montgeron aan l'Auberge Le Reveil Matin in de eerste rit Parijs-Lyon 467 km van de eerste Tour de France. De vroegere beenhouwersgast deed het zeer goed want hij bereikte Lyon op een zesde plaats, te Marseille zou hij wat later zevende worden, en nadien tiende te Toulouse,  zestiende te Bordeaux, achtste te Nantes, en zestiende te Parijs. Hij reed die eerste Ronde van Frankrijk  van 2428 km uit  in een totaaltijd van 100 uren 25'38" op de zesde plaats. Samson, alias Julien Lootens uit Wevelgem, was zevende en  dat was twee uren minder goed.

Marcel Kerff was dus de eerste Belg  in de eerste Tour de France.  Met volle ernst beweer ik in 2012 dat deze Limburgse sportheld van ons wielerlievend volk gedurende meer dan een eeuw te weinig aandacht heeft gekregen.


Wielersport in tijden van wereldoorlog, of daarvoor, daartussen en daarna.

De burgerij verminderde plots haar interesse voor de fiets want de mannen van goeden huize hadden meer aandacht voor vrouwen, motoren, auto's, en vliegtuigen, terwijl ook de Olympische Spelen een nieuwe werkelijkheid was geworden. De industrie bracht goedkopere fietsen op de markt die moesten dienen om de arbeiders naar het werk te brengen. Het leger ook begreepen  soldaten zich snel en strategisch kunnen verplaatsen met stevige militaire tweewieler.

Veel jongere mannen krijgen of erven een fiets die zij aanpassen en verbeteren na enige knutseluren met nieuwe onderdelen. Zij zijn zonen van boeren en arbeiders die uit armoede het in de wielrennerij proberen waar rond de kerktorens, van café tot café, redelijk schoon geld valt te verdienen. Er komt op deze manier een revival van de wielersport door de instap van de gewone man.  

We kunnen op 24 juni 1908 vaststellen dat er een Ronde van Limburg over 160 km  wordt gehouden op de Kuregemse Steenweg te Hasselt. Twintig Limburgers met wegfiets nemen aan deze koers deel. Het podium van deze eerste Ronde van Limburg 1908 voor amateurs mocht zeker gezien worden.
Eerste - Fons Lauwers uit Wezemaal (23 jaar) de grote crack van toen, pionier van zijn sport in Vlaams-Brabant, Kempen en Hageland, deelnemer Tour de France 1913 en 1914, Nationaal Kampioen van de Onahankelijken in 1912.
Tweede - Plilippe Thys uit Anderlecht (19 jaar) de eerste wielerkampioen die driemaal de Ronde van Frankrijk zou gaan winnen, alsook enkele grote ééndagskoersen .
Derde - Victor Linart uit Floreffe (19 jaar) - Victor Linart, zowel als jonge sportman als zeventig plusser, was een heer waarvoor men alleen bewondering kon hebben. Hij had zwart haar, een bronzen kop, ogen om van te schrikken, en er stak iets nobels van een ander ras in die kerel (daarom zijn bijnaam ). Terwijl gedurende de sportieve loopbaan van Le Sioux 55 wielrijders en gangmakers de dood vonden tijdens halsbrekende en oorverdovende races achter zware motoren werd Linart méér dan 88 jaar. Tot op hoge leeftijd was hij op natte winterzondagen in Normandië nog de raadgever van jonge cyclocrossers. Vermits hij als wereldkampioen de gouden jaren heeft gekend van de wielerbanen werd hij rijk.  Ook te Tongeren op de grote jaarlijkse kermis 1909 kwam Linart aan de start in een koers over 120 km tegen de koersende toppers van toen  zoals Van Hauwaert, Defraye, Buysse, Lambot.
 Dit toont aan dat in Limburg toen al, zoals vandaag en volgend jaar ook nog, er altijd mensen waren en zijn die wielerkoersen organiseren. Dit met de medewerking en samenwerking van trekpaarden die zowel boven als beneden op de ladder van de maatschappij staan. 

                 
Victor Lenaers is een vergeten uit de vroege twenties  - Willy Vannitsen de crack uit de fifties -  Carlo Bomans de bekwame bondcoach van vandaag.


Renners komen en gaan in het wielerminnend Limburg dat blijft bestaan.

Toen op 16 januari 1960 te Waterschei  wijlen Armand Thewis op zijn duivenkot dood werd gevonden, toen vernam de generatie van de pas geboren gouden sixties dat deze kleine man uit het mijnwerkersmilieu eens 'De Sperwer' was geweest. Hij was een weesjongen die te Klein-Gemen bij een oom verbleef. Reeds vanaf 1912  liet hij zijn talent zien in de harde wielrennerij. De oorlog en omdat hij maar niet kon binnen geraken bij een merk, maar ook zijn gebrek aan opvoeding, beperkten zijn palmares. Maar er zijn dagen geweest dat deze temporijder, zowel op de velodroom als op de weg, met zijn snelle en krachtige jump iedereen kon kloppen. Met rugnummer 211 vertrok Thewis in de Tour 1921. In de eerste rit Parijs-Le Havre 388 km dronk hij veel wijn en zo geraakte hij niet aan de meet. Kampioen van België bij de Onafhankelijken 1914, Winnaar van de Ronde van België voor Onafhankelijken 1920, en winnaar in 1925 van één van de 8 edities van de verdwenen klassieker Brussel-Parijs , bewijzen dat Thewis in die dagen evenwaardig was aan Vermandel en aan  Gerard De Baets. Pas toen hij 32 jaar was werd hij als prof betaald, maar al vlug fladderde hij weg in een flamboyante levensstijl waar drank steeds aanwezig was. 
Tongeren.  In 1921 werd een tombola ingericht om de plaatselijke renner Victor Lenaers te laten deelnemen aan de Tour de France. Die had reeds enige bewonderaars verzameld in 1914, maar verbleef jarenlang in krijgsgevangenschap. Toen hij terug thuis kwam en zijn gezondheid in orde kwam, won hij in 1920 de Grote Schelde Prijs. Met ereplaatsen in de klassiekers Luik-Bastenaken-Luik en Parijs-Brussel bewees deze renner ook in 1921 dat hij de Tour de France kon betwisten. Volgens de sportmannen van toen moest hij dat dan ook doen.
Zij waren met 123 vertrokken. Victor droeg rugnummer 139,  en in vijf ritten  ( 388 km + 364 km + 405 km + 412 km + 482 km) bereikten de grote wegrenners Bayonne. Na de eerste bergrit  van 326 km naar Luchon bleven zij nog maar met 48 kampers in koers. In die zesde rit was de onverzorgde tweedeklasser Victor Lenaers komen bovendrijven. De dappere Eburon reed Luchon binnen als zevende en dat slechts drie minuten na favoriet Firmin Lambot. Op vele minuten en zelfs op uren volgden concurrenten zoals Despontin, Christophe, Mottiat, Sellier, Deloffre, Ernest Paul. Bij het vernemen van dit sportnieuws werd de oude Ambiorixstad volledig wielergek. Lenaers kon zich handhaven, schoof op in de rangschikking, werd tweede in de rituitslag te Nice en te Metz. Te Parijs kreeg hij de zesde plaats in het algemeen eindklassement, maar vooral won hij het aparte B-klassement van de onverzorgden. Op een warme zomerdag werd Victor Lenaers te Tongeren bij zijn terugkeer door duizenden Limburgers gevierd. Bijgenaamd  'De Kaporaal' , omdat een familielid in het leger van Napoleon had gediend, werd deze rustige man op enkele weken tijd een bemiddeld burger. Zijn faam was zo groot dat op kermissen en markten de liedjeszangers over hem niet uitgezongen geraakten. 
Victor kon zich het volgend wielerseizoen klasseren in de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix, Parijs-Brussel  en hij won de tweedaagse van Parijs naar Clermont-Ferrand. In de Tour van 1922 , met rugnummer 8 en als eersteklasser, bevestigde hij. Na zes ritten, te Luchon werd Victor Lenaers slechts voorafgegaan door Christophe en Alavoine. Zijn regelmatigheid, tweede plaatsen te Bayonne en te Luchon, maakten van hem een kanshebber om die Tour te winnen. In het begin van de rit Briançon-Genève echter, tijdens een bergaf in duisternis en sneeuw, brak plots zijn ketting. Zoals het reglement voorschreef moest hij dat probleem zelf oplossen en dat heeft hem veertig minuten gekost. Hij werd vijfde in het eindklassement op maar 45' 32" van de winnaar. De oud-krijgsgevangene  was dus een toprenner in het grote Rondewerk geworden. In 1923 vertrok hij met rugnummer 22. Heuseghem kreeg 21, de heren Henri en Francis Pélissier 23 en 24, Lucien Buysse 25 én Ottavio Bottechia 26.  Ik meld dit graag om te laten zien in welk gezelschap die Limburgse klimmer vertoefde. Maar  tijdens Brest - Les Sables d'Olonne (412 km) sputterde zijn motor tegen en reed hij maar als 37ste over de lijn met 57'28" achterstand. Tijdens de volgende ritten ging het nog veel slechter. Tussen Toulon en Nice moest hij opgeven. Alhoewel hij pas hersteld was van een schedelbreuk na valpartij op een Franse wielerbaan stond hij een jaar later met rugnummer 30 weer aan de start te Parijs,  maar hij bereikte die dag Le Havre pas als 101-ste met al méér dan twee uren verlies. Cherbourg zag de onherkenbare Ambiorixzoon finishen als 43ste, dat was in die rit wel nog beter dan Defraeye, Despontin en Thys. Er kwam geen verbetering noch troost. Bretagne zag Lenaers voorbij sukkelen in  47ste positie. De journalist Albert Londres schreef toen zijn beroemd stukje wielerproza ter gelegenheid van de opgave van Henri en Francis Pélissier. Ook Victor Lenaers verliet daar de grote koers. Hij had 41 van die kanjers van ritten van toen uitgereden. Hij besloot van al zijn tijd, kennis en energie te gebruiken in zijn fietsenwinkel Cycles Caporal te Tongeren.
 
Tussen de eerste opmerkelijke prestaties van Thewis en Lenaers en vandaag is zowat een eeuw voorbij gegaan in de tijd. Er zijn tijdens die periode ( laten we afronden )in aantal duizend min of meer renners geweest  die wat hebben bijgedragen tot de bloei en de handhaving  van HET RIJKE LIMBURGSE WIELERLEVEN . Ik wil daarbij ook nog duizend anderen vermelden,  bekenden en onbekenden , die liefde, tijd, werk, geld, organisatietalent, aandacht, glimlach, steun, applaus, toelatingen, ... hebben gegeven aan de wielersport. En aan zij die ik nog zou vergeten zijn ...  toch ook ...   Veel Dank ... !

Neen, ik ga hier nog niet eindigen met mijn schrijfsels over de Limburgse velocipedie. Dit loopt dus nog verder  ... !. 

LODE MULLER  uit Gingelom.

Reeds in 1923 bewees de mijnwerkerszoon Lode Muller dat hij niet naar de mijn zou moeten. Hij won toen in het voorjaar op een rij 16 koersen. Mentaal geholpen door Armand Thewis werd hij onafhankelijke. Weldra stond deze Limburger aan de start van de Tour 1927. Van hem werd knechtschap gevraagd, doch dat vond Lode te frustrerend. Hij bewees zijn capaciteiten en  haalde een mooie 12de plaats voor Alcyon. Gingelom ontving haar zoon als een held, met een groot feest. Verschillende bazen van velodrooms lieten hem contracten tekenen. Het zat dus kits met de loopbaan van Muller die nog jaren lang als volbloed pistier overal mocht meedraven  terwijl hij ook in de wegkoersen nog zijn mannetje kon staan. Nadien fungeerde hij als afgevaardigde, ploegleider,en raadgever van verschillende generaties jonge Limburgse renners,  en verdiende hij als handelaar goed zijn brood.

 HENRI AERTS  uit Sint-Truiden.
Als oudste zoon van een groot gezin werd Henri Aerts door zijn vader verplicht van geld binnen te brengen. Voor de jonge Aerts, die sportief zich goed kon weren op de wielerbanen waar dat geld kon worden gehaald,  was dit het belangrijkste. Snel had hij begrepen dat pistiers konden kopen en verkopen. Op een zelfgemaakte piste oefende hij thuis veel zodat hij weldra zijn vak goed kende. Gekoppeld aan  Lode Muller of  aan Armand Haesendonckx uit Herentals verdiende hij schoon geld op de kleine pistes. Maar ook internationaal werd  'Poeke'  gevraagd. Zo vinden wij hem terug in 1927 op een derde plaats van de klassieke ploegkoers Prix Dupré-Lapize te Parijs en dit gekoppeld aan de campionissimo Alfredo Binda ! 
Hij was een koppig mannetje. Hij werd bijgenaamd ' De Luis'.  Vooral in eigen Sint-Truiden op de wielerbaan Het Vissegat was hij steeds in zijn element, en dat was hij nadien ook op de markt waar hij handel dreef en vertelde over al zijn toeren en amoeren  rond en op de piste ... !


GERARD LONCKE   uit Overpelt .

'Karke Loncke' won telkens een rit in de Ronde van Frankrijk in 1931 en in 1932. Hij herhaalde deze prestatie ook twee keer in de Giro d'Italia. Dat bezorgde hem de grote naam van eerste Limburger die ritoverwinningen in de grote rittenkoersen had gewonnen. Met grote ambitie had Loncke toegeleefd naar de WK's op de weg 1933 en 1935. Te Monthléry werd hij geklopt door pech (4 bandbreuken) en voor Floreffe werd hij eerste reserve. Dit ontgoochelde hem erg en zo begon hij zich nog uitsluitend toe te leggen op de piste. Hij verzilverde contracten in de zesdaagsen van Chicago, New-York, Amsterdam, Brussel,en Antwerpen .Hij was een talentrijk en veelzijdig renner die overal prestaties heeft gebracht.


ANTOON DIGNEF    uit Landen (geboren te Velm)

Over deze renner staat elders veel op deze blog . Te vinden via  'Google op Blog' -  Rechterkant. - Dignef moet volgens mij geplaatst worden bij de renners uit de provincie Luik , vermits in de jaren dertig Landen behoorde bij de provincie Luik  . Die man was trouwens lid  ( en kampioen ) van wielerclub Pesant Liège . Telkens als de Vuelta weer begint mag de naam Antonio Dignef worden geciteerd omdat hij wielergeschiedenis schreef in de eerste  Vuelta van 1935.


BROERTJES UIT LIMBURG

In deze London-2012- tijd waar  Kevin en Jonathan Borlee nog in het licht staan, is het een leuke bezigheid van eens gebroeders uit Limburg te citeren die, na de pioniers Marcel, Charles en Leopold Kerff ,  in de harde sport van het veloke naam maakten. Deze leden uit éénzelfde huisgezin  werden door ons volk graag gezien. 

Gerard Loncke  en Antoine Loncke, de renners  ... o maar nee ... zij waren de zonen van aparte vaders Theophiel en Pophyle , kerels met roots in West-Vlaanderen die voor het werk en voor de liefde hun clan verplaatst hadden diagonaal dwars door België naar Limburg en Luik. 
Gerard en Antoine waren dus neven, maar wel ook kameraden en ploegmakkers op de piste.

Pierre Cardeynaels, Mathieu Cardeynaels, en Albert Cardeynaels  uit Opglabbeek . De jongste en de sterkste  was Mathieu die als 21 jarige dicht bij de overwinning kwam in Luik -Bastenaken-Luik 1934 . Twee broers reden voor het merk Victory van de kleine constructeur Schaeken uit Maaseik.Tijdens de korte periode tot aan de oorlogsdreiging was Mathieu de kopman van dit team.Winst in de GP van Haspengouw te Hoegaerden 1933 en met tien topdrie plaatsen bewees hij zijn kunde als beroepsrenner op de weg maar ook op de kleine velodrooms zoals die van Maaseik. Albert de jongste werd nooit prof maar hij maakte levenslang furore in de mijnstreek overal waar met de fiets werd gereden.


Frans Schoubben en Jaak Schoubben uit Tongeren. Deze broers speelden hoog en hard mee bij de profs op het einde der fifties en wat eerder bij de onafhankelijken en in de jeugdreeksen. 
Het palmares van Frans is  driemaal dit waard van broer Jaak die meer pechvogel is geweest. Frans staat ondermeer in 1957 met Germain Derijcke eerste-gelijk in Luik-Bastenaken-Luik, en dat is een unicum in de wielergeschiedenis van de klassieke wedstrijden. De twee broers reden hun hele profloopbaan voor het grote Franse merk Peugeot.

Ivo Molenaers  en Roger Molenaers  uit Herderen . Na een triomf in een klassieker van 215 km bij de onafhankelijken was het duidelijk dat in 1956 de twee broers Molenaers bij de beroepsrenners konden koersen. Ivo had in 1952 reeds zijn strepen verdiend in de rit Hoeselt-Eisden van de Ronde van Limburg voor liefbebbers door Grondelaers ( medaille OS Helsinki), en andere kleppers te kloppen. Terwijl vele Italianen een schone pree kwamen verdienen in de Limburgse mijnen, ging de oudste van de Molenaers bij Carpano de stiel van gregario leren in Italië . Tweede in Milaan-San Remo 1962 , en dertig keren een lange klassieker uitrijden dat betekende veel. Ivo Molenaers zette te Riemst zijn Hotel-Restaurant Malpertuus neer , werd de schoonvader van Valerio Piva, en alle toppers uit het Italiaanse wielrennen komen bij hem graag logeren.

Jean Baptiste Claes en Ludo Claes  uit Lommel. Ludo was veel jonger . In 1964 won hij bij de onafhankelijken de 188 km lange GP du Printemps en het jaar nadien klopte hij als prof Jos Dewit ( de latere motorrijder van de VRT) te Tessenderlo. Broer Jean-Baptiste was een voorbeeld voor alle jonge renners van het toen zo machtige Sport en Steun Leopoldsburg. In de Vredeskoers van 1960 eindigde hij door zijn regelmatigheid tweede. Zijn supporters hoopten dat een nieuwe Stan Ockers was aangekomen, iemand die de Tour de France zou winnen. Maar de kwaliteiten van deze Claes bloeiden vooral open tijdens zijn reconversie als bedrijfsleider van  JBC kleding.  Dit familiebedrijf runt thans 90 winkels en Jean-Baptiste is een miljonair geworden. 

Gert Steegmans  en Piet Steegmans uit Diepenbeek. Gert en Piet waren toppers in de jeugreeksen . Piet ,die niet de grote klasse had, werd onderschat . Bij de beloften was hij nog altijd even sterk als tijdsgenoten Boonen, De Volder, Coenen, doch hij werd geen prof. Gert , die prachtatleet van 1m90, realiseerde (nog) niet wat van hem werd verwacht. Zijn ritoverwinning op de Champs-Elysées in de Tour de France 2008 was toch wel schitterend. Als lid van het hedendaagse internationale peleton kon hij wel jaarcontracten verzilveren die niet te vergelijken zijn met wat wekelijks in de offerblok bij het Paterke van Hasselt steekt, en bovendien vond hij op de koers ook een levensgezellin.

Eric Vanderaerden, Danny Vanderaerden, Gert Vanderaerden, uit Herk- de- Stad.  Als we denken aan Amerikaanse frisdrank dan zeggen we Coca-Cola  ...  en als we denken aan Limburgse koereurs dan komt onvermijdelijk de naam Vanderaerden op onze tong. Het palmares van Eric Vanderaerden neemt enorme afmetingen aan indien we ook de zes jaren van 1977 tot 1982 bekijken. Eric won 74 koersen op de weg bij de nieuwelingen, 94 koersen bij de juniores, en 61 koersen bij de liefhebbers, was wereldkampioen bij de militairen. Het getal 138 zou bij de beroepsrenners passen. De Ronde van Vlaanderen 1987 en Parijs-Roubaix 1985 zijn monumenten op dat palmares, maar ik vind het mooi dat hij in 1980 als junior De Ster van Zuid-Limburg won en als bijna gepensioneerde prof op 27/7/1996 het Criterium van Dilsen. Eric VDA is de beste Limburgse renner die er ooit is geweest . Zijn 2 jaar jongere broer Danny werd na zijn overwinning in Challenge de Hesbaye 1985 prof, maar dan is hij gestopt. Nog 10 jaren jonger was Gert , die wel veel koerste en won, maar niet bij de profs. Opnieuw zonder contract in 2005 mocht hij Elite/.z.c. rijden en toen, met nieuwe motivatie, werd hij Kampioen van België op dit lager niveau, hetgeen hem nadien toch maar weinig financieel voordeel bracht. Ondertussen 34 geworden was het al tijd om te stoppen.

Paul Wellens, Johan Wellens en Leo Wellens uit Hasselt. Tijdens zijn vrij lange loopbaan ( nog verlengd met wat Triathlon) blonk Paul uit in de rittenkoersen. Hij won de Tour de Suisse 1978 en bereikte een dozijn maal de eindmeet in Tour,Vuelta of Giro. Door in 1975 Ferdi Van den Haute te kloppen in de Omloop Het Volk voor Liefhebbers was hij welkom in een grote profploeg.
Johan klopte Daniel Gisiger,  vandaag coach en lesgever voor de U.C.I., in de Omloop van de Vlaamse Ardennen 1980. Leo  reed zoals Marc Sergeant de 100 km ploegentijdrit mee op de O.S. van Moscou 1980 en presteerde sterk in de Ronde van de Toekomst. In de ploeg van Sunair- Sport80-Colnago reden  deze drie broers samen de Tour de France 1981 uit. Dat is een unieke prestatie, een soort wereldrecord, want deelnemen en zo met drie Parijs bereiken dat was prachtig. Door de sensationele terugkeer van Freddy Maertens in die Tour van 1981 ging te weinig aandacht naar de Limburgers die de familienaam Wellens droegen. Spijtig ! -

Jelle Vanendert en Dennis Vanendert   uit Peer. Geklopt door Van Avermaet in Spa-Hasselt-Spa 2005 , maar beter dan Thomas De Gendt in de GP Joseph Bruyère 2006  toonde Jelle al zijn mogelijkheden als belofte. Pech en kwetsuren, maar ook omdat het hooggebergte niet in Limburg ligt, zijn redenen die hem niet toelieten van veel te bewijzen. Dat mocht hij wel bij Lotto waar Philippe Gilbert kon profiteren van zijn diensten en hijzelf het publiek veroverde. Toen hij op 17 juli 2011 de hele wereldtop versloeg in de bergrit Saint-Gaudens- Plateau de Beille werd hij voor altijd een bekend Limburgs wielerkampioen. Dennis die jonger is en van wie we nog veel zullen zien, is al beroemd te Aalst-bij-St.Truiden waar hij in 2010 tweemaal scoorde. Tijdens zijn opleiding in Italië in 2011 stond deze Vanendert al naast Moser en Battaglin op het podium van de Giro del Medio Brenta. Beide broers zullen uiteraard tijdens de komende wielerseizoenen nog lange stukken breien aan hun volwaardig palmares.




                                    
  
Wilfried Nelissen was een prachtige nationale kampioen -  Eric Vanderaerden in zijn sterkste jaren -  Johan Vansummeren en zijn verloofde veroverden op één zondagnmiddag alle harten.


Enkele hoogtepunten uit het rijke Limburgse wielerleven .

- Het werelduurrecord te Sint-Truiden.
De wielerbanen verschenen en verdwenen sedert vijftig jaren reeds en ook die renners die er faam en fortuin op verdiend hadden. Zelden duurden de schone tijden plaatselijk langer dan 5 jaren. Wanneer dé lokale wielerheld zijn supporters misnoegde volgde terugval, gebrek aan onderhoud, en financieel failliet. Tijdens het interbellum kwam er echter een nooit eerder geziene bloei in 1933/1934, want op niet minder dan 69 velodrooms zowel in stedelijk als in landelijk gebied werd er in ons land gekoerst en getraind. Alhoewel de oostelijke kant van ons land dunner bevolkt was konden wat kleinere wielerbanen er toch ook tijdelijk bloeien zoals te Maaseik, Leopoldsburg en te Zwartberg.
Bamps, Bangels,Hommers,Vanhulle, zijn namen van Sportvrienden uit de regio van Sint-Truiden die het aandurfden Vissegat te moderniseren door het loopvlak van deze bestaande velodroom met houten latten te bekleden. Dat heeft die mannen toen veel geld gekost, een investering die verlieslatend was maar sportief schitterend. Omdat goed geld werd betaald aan de pistiers, de sportmannen er het voetbal nog niet hadden ontdekt, zijn daar grote sportmomenten geweest met als absolute top het wereldrecord over één uur zonder gangmaking met stilstaand vertrek op 29 augustus 1933. Maurice Richard was 23 jaar en hij kwam uit Parijs om op de 300 m lange houten baan het uurrecord van Oscar Egg aan te vallen. Dat stond toen op 44,247 km en werd gevestigd op de Velodrome Buffalo van Parijs op 18 juni 1914. Door de tamtam was niet alleen de renner  Poeke Aerts, maar ook de kwaliteit van piste, publiek en organisatie, te Sint-Truiden bekend tot in de Franse hoofdstad. Daarom probeerde de recordjager Richard daar het eerste van zijn vele records te vestigen. De Hollanders rond hardrijder Jan Van Hout uit Eindhoven speelden een smerig spel. Zij staken een stok in het wiel van de geplande poging en hun renner ging nog vlug ook een recordpoging doen op de piste van Roermond. Na jaren discussie wegens het verkeerd opmeten van de gebruikte piste werd dan toch officieel geboekt dat Van Hout feitelijk ook gedurende vier dagen wereldrecordman was geweest. Ondertussen lukte Richard zeer mooi 44,777 km op de piste Vissegat te Sint Truiden en dat was een bijzonder sterke prestatie toen. De volgende jaren op de Vigorelli, te Arcachon en te La Croix Berny , vervolgde hij zijn sportloopbaan met het vestigen van allerlei andere wereldrecords vooral op een tandem.
--   Eén augustus 1948 -   Te Deinze wint Karel Van Dormael uit Montenaken  Het Kampioenschap van België voor Onafhankelijken.
Om te begrijpen wat dat toen betekende leze men eerst het volgende. De zondag eerder had Gino Bartali de Tour de France gewonnen, maar behalve dan aan de sportmannen die toen Franse wielermagazines kochten en konden lezen, was dat nog niet eens bekend. De Olympische Spelen te Londen waren pas begonnen en bijna niemand had toen al gehoord van Fanny Blankers-Koen, Ernest Gailly of Zatopek. Pas op 22 augustus zou Briek Schotte te Valkenburg wereldkampioen worden. Maar op die bewuste zondag te Deinze na een eindsprint van 1000 m pakte de in Vlaanderen onbekende Zuid-Limburger de kampioenentrui. Bij het ingaan van de laatste ronde was hij nog even tussen het publiek gestopt om wat aan zijn zadel te sleutelen maar dat was eigenlijk toen om stiekem van bidons te veranderen zodat hij versterkt met fris water en met versgetapte pils gemengd met bruine suiker van Oreye de finale kon induiken. Zijn supporters waren niet zonder reden meegekomen. Zij wisten dat deze elektrieker sedert dat hij besloten had van koereur te worden twintigduizend kilometers had getraind met inbegrepen tweehonderd maal de beklimming van de Vinalmont toen nog met kasseien belegd. Van Dormael reed immers op zijn sportieve herenfiets dagelijks naar zijn werkplaats te Luik en ging op zijn terugweg nog wat bergop rijden  tot wanneer het bijna donker was. Karel klopte te Deinze trouwens de sterke Bolly, de winnaar van Brussel-Luik 1948 die ook op dezelfde helling zich afpeigerde, en Jos Verhaert uit Morkhoven, veelwinnaar tijdens dat wielerseizoen. Verder bij de geklopten waren jongens van hoog niveau zoals Jos Van Staeyen, Alex Close, Armand Baeyens, Marcel Demulder en ook Maurits Stroobants de winnaar van Brussel- Walshoutem 1948. Dat gebeurde precies op 1 augustus 1948 , een tijdstip in de eeuwigheid dat lag in een windstilte, een vacuum, vermits de namen van vooroorlogse sportvedetten al vergeten waren en de nieuwe namen nog niet gekend. Karel Van Dormael viel als een joker op de tafel.  Van nihil  tot  heroe met één enkele verwoestende sprint. Hij verscheen als een nieuwe volksheilige aan de hemel en was voor altijd onsterfelijk in Groot- Gingelom en omstreken. Tijdens de weken nadien waren er op de zondagnamiddagen daar geen manspersonen meer ! Van na de offer in de hoogmis verzamelden in det sportcafés alle opa's, nonkels, vaders en zonen om per fiets, of op vrachtwagens goed geladen met vrouwen en bakken bier, om te gaan supporteren waar  ' onze Charel '  koers reed. Zij dronken veel bier, rookten de toen in de publiciteit aanbevolen sigaretten voor sportmannen,  maar dan dat allemaal  nog wel op een fatsoenlijke manier
.---   Het Wereldkampioenschap te Zolder 1969   .
Nadat in zovele Limburgse steden en dorpen koersminnende mannen schone wielerwedstrijden hadden ingericht, vooral tijdens de fifties en de sixties, mocht Belgisch Limburg op 10 augustus 1969 de belangrijkste ééndagsrit op de weg voor beroepsrenners organiseren. Er werd aan de 93 profs van 13 nationaliteiten gevraagd van te transpireren en te pedaleren op het lichtlopend parcours van het autocircuit van Terlaemen en daarbij kwam ook telkens een klimmetje over de Bolderberg. Na 30 ronden betekende dat 262 km. Jan met de pet en de tienduizenden anderen kwamen zien naar Eddy Merckx, toen al en vandaag nog bekender dan de kosmonauten die op de maan waren gaan wandelen. 
Onder de loden zon rijden een dozijn renners op kop. De Belgen Godefroot en Stevens houden de zaken onder controle bij deze vluchters. Na 100 km koers begint Roger De Vlaminck zich te roeren. Hij is nog jong en met Karstens en Ottenbros zwoegt hij één uur om ook in die kopgroep te geraken. Swerts en Ocana , alsook nadien  Merckx, versnellen maar stellen een hardnekkige reactie vast van het hele peleton.  Dancelli, aan de leiding helemaal vooraan, rijdt alléen met 1 minuut voorsprong.  De Vlaeminck verspeelt nogmaals zijn krachten in een tegenaanval. Wat later reageert niemand uit de kopgroep wanneer Julien Stevens ontsnapt. Deze knecht kan de vluchter wel inhalen zodat er twee leiders zijn.  Het dikke peleton met Van Looy, Anquetil, Altig, Adorni, Van Springel , e.a. heeft nog weinig goesting  en volgt op 5'35" . Wat later knakt de kopgroep van 14 vluchters in twee delen. Zes man vervoegen de eerste twee, zodat een groep van 8 dapperen verder de aanval toetert en 8 gelosten volgen. Na 230 km valt Julien Stevens aan terwijl het wat eerder scheen alsof hij doodmoe was na het afgeleverde werk op deze warme dag. Harm Ottenbros is nog de enige achtervolger die lang genoeg kan harken om terug te komen in het wiel van de leider in deze koers. Op dat ogenblik verdwijnt Eddy Merckx misnoegd en roemloos uit het schijnbaar verslagen peleton. Onzekerheid, weinig informatie, vele kleine groepjes, gedubbelden die niet zijn afgestapt, en eer de toeschouwers terug weten wat er echt aan het gebeuren is toeren Stevens en Ottenbros rond met bijna drie minuten voorsprong.  Al wat nog krachten heeft versnelt op dat ogenblik en zorgt voor hergroeperingen. Stevens begint al van ver te sprinten en gelooft dat Ottenbros kapot is. Op 150 m perst de Arend van Hoogereinde echter er nog alles uit om met klein verschil de wereldtitel te veroveren. In de warmte en over 262 km won hij tegen een gemiddelde snelheid van 41km100.  Soms wordt Harm Ottenbros wel eens vergeten op een lijstje met de grote wielerkampioenen uit Nederland. Volgens mij is dat een fout  !  .

De Belgische ploeg van Zolder 1969 : Roger De Vlaeminck, Walter Godefrroot, Eric Leman, Eddy Merckx, Guido Reybroeck, Jozef Spruyt, Julien Stevens, Roger Swerts, Rik Van Looy, Herman Van Springel.


---- Ode aan de Belgische kampioenen en in het bijzonder aan Carlo Bomans die in 1989 bij de beroepsrenners op de weg heeft gewonnen te Waregem.

In het jaar dat de bekende Limburgse dame uit Beringen Ingrid Berghmans voor de zesde maal wereldkampioene in het judo werd en ook nogmaal Sportvrouw van het Jaar 1989, toen realseerde Carlo Bomans een niet geringe prestatie. Ik heb de grote Ingrid er bij gehaald om eens te kunnen schrijven dat áchter, náást, en vóór, er altijd dames zijn geweest die hebben gezorgd dat onze mannen goed presteerden op de fiets en dat onze mannen konden vergaderen en pintjes drinken met het oog op de organisatie van wielerkoersen.  Dat mag nog eens worden geschreven !

Carlo Bomans uit Opglabbeek was reeds te Diegem in 1981 nationaal kampioen geworden bij de juniors en te Sint Truiden in 1983 bij de militairen. Na zijn zege in Brussel-Zepperen 1985 kon hij als prof te Cras-Avernas in 1988 een derde plaats scoren in La Flèche Hesbignonne, maar gedurende vele maanden was hij door knieproblemen uit de koersen gebleven. Eindelijk ging het op die zomerdag in West-Vlaanderen weer goed met hem. Met 14 beklimmingen van de Nokere berg werd er 242, 2 km gereden en het was in die laatste 0,2 km dat Carlo Bomans het klaarspeelde om Eddy Planckaert zuiver te kloppen. Ja, het gaat wel over dezelfde Eddy Planckaert die ons op televisie al zo dikwijls kwam tonen hoe slim en grappig hij toch wel is.
Na stortregens van aanvallen mocht René Martens uit Hasselt zijn kans gaan van zijn teamgenoten van ADR en van zijn sportbestuurder José Decauwer. Sterk maar onhandig begon hij aan een solo op 10 km van het einde. Maar plots door zenuwachtigheid trekt hij zijn ketting van het kamwiel zodat hij ten val komt. Favoriet Eddy Planckaert komt zo aan de leiding, maar even na de top van de laatste helling kan Bomans weer bij Planckaert komen. Samen vlammen zijn goed door. Carlo geeft de indruk een drenkeling te zijn die zich vastklampt aan de kajak van Eddy. Maar, dicht bij de meet vindt Bomans diep in zijn lijf nog nieuwe krachten. Hij neemt weerwraak op alles wat hij kreeg te verduren tijdens de vorige wielerseizoenen en met een tijgersprong bereikt hij eerst de meet tot verbazing van iedereen. Te Waregem werd de Limburgse wielereer op die dag ook nog verdedigd door Ronny Vlassaks uit Hamont, Koen Vekemans uit Lommel, Rik Mannaerts uit Lommel , Jos Haex uit Meeuwen, Rudi Dexters uit Genk, en last but not least Johan Capiot uit Rijkhoven. Sedert 2006 heeft Carlo Bomans een belangrijke sportieve functie bij de Koninklijke Belgische WielrijdersBond.

In de provincie Limburg werd,  na de eerste drie edities in de vorige eeuw, pas opnieuw een NK op de weg voor profs georganiseerd te Heusden in 1954, nadien volgden Zolder (1963), Dilsen (1976), Hoeselt 1984), Peer ( 1992).

Eerder dan  Carlo Bomans in  1989 was Eric Vanderaerden in 1984 nationaal kampioen, en dan kwamen de twee seizoenen ( 1994 en 1995) van Wilfried Nelissen.


                             
Tom Boonen,  Peter Sagan, Jelle Vanendert , amuseerden de toeschouwers op het criterium van Lommel 2012  -  Tim Wellens heeft een leuke glimlach  en hij wordt wellicht de beste Limburgse renner in de nabije toekomst.


ANDERE  LIMBURGERS DIE ZORGDEN VOOR PALM EN  KAMPIOENENTRUI IN HUISKAMER OF IN SUPPORTERSCAFE .

Bij de liefhebbers  :
Frans GIELEN 1947- Lode WOUTERS 1948-Martin VAN GENEUGDEN 1950-Jos GEURTS 1960- Rudy DEXTERS 1983-Johan CAPIOT 1984-Johan REMELS 1989- Wilfried NELISSEN 1990- Mario MOERMANS 1994-Kenneth MERCKEN 2000-Gert VANDERAERDEN 2005

Bij de Beloften : 
Rolf VERHAEGEN 1996- Maarten Wynants 2004 - Jorne CAROLUS 2012

Bij de Juniors  :
Gerard LONCKE  1926 - Jean LINDEKENS 1966- Luc PELS 1969- Carlo BOMANS 1981-  Johan MASSET 1985- Peter HOYDONCKX 1986

Bij de Nieuwelingen :
Willem VANDEBOSCH 1949- Willy VANNITSEN 1951- Valere PAULISSEN 1954- Edward PELS (1970)- Eric VANDERAERDEN (1977/1978)- Wilfried NELISSEN (1986)- Kurt VAN DE WOUWER (1988) Gert STEEGMANS (1996)

Bij de Veteranen  :
Lucien VANDERAERDEN  ( 1971/1972)

Bij de Juniors in Cyclo-Cross :
Eric VANDERAERDEN  ( 1980/1981)- Gerry WERCKX (1990)- Dennis VANENDERT (2006)
 
Bij de Nieuwelingen in Cyclo-Cross :
Eric VANDERAERDEN ( 1979) -

Bij de Liefhebbers in Cyclo-Cross:
Marc JANSSENS  ( 1990/1995) )- Ben BERDEN ( 1996)

Bij de Cyclo-crosser Elite met Contract :
Marc JANSSENS ( 1998/1999 )-

Bij de beroepsrenners in snelheid op de wielerbaan :
Eric SCHOEFS  ( 1993/1994/1995)

Bij de dames nieuwelingen op de weg :
Kristel WERCKX (1986)

Bij de Dames Juniors op de weg :
Ingrid MEKERS (1979)

Bij de Dames Elite op de weg :
Ingrid MEKERS (1983) - Kristel WERCKX ( 1991/1993) .


ERE AAN WIE ERE TOEKOMT  !   Bravo aan zij die de ontelbare koersen hebben georganiseerd  !

 

Iemand die zoals Nico Emonds uit Hasselt vanaf 1976 eerst 42 koersen bij de nieuwelingen, daarna 55 bij de juniors, en 44 bij de liefhebbers heeft kunnen winnen, was natuurlijk een rappe en sterke jongen op de koersfiets. Het moet echter worden gezegd  dat er eerst vrijwilligers moesten zijn die voor het geld hebben gezorgd en voor de helpers om deze vele kleine koersen te laten bestaan. Er is, naast gelukkig zovelen die we niet noemen, in Limburg zo'n bijzondere man die zorgt dat het koers is in onze Limburgse straten en doorheen de dorpen . Hij heet Omer Bovy uit Borlo. Zij heten hem daar niet Henri Desgrange maar gewoon The Beatle omdat hij in zijn jeugd een dubbelganger was van een muzikant uit Liverpool. Zelf is Omer sedert 1980 reeds Orkestleider van de koersen met of zonder uurwerk te Borlo, en op andere plaatsen. Hij is de grote bezieler van Het Vliegend Wiel. Om zijn jaarlijkse internationale vierdaagse rittenkoers te organiseren schuwt hij noch het werk noch het in de clinch gaan tegen wie hem tegenwerkt. Maar na 33 edities kwam steeds rond Pasen toch het toptalent van de 17/18 jarigen hoe langer hoe liever naar De Ster van Zuid-Limburg. Op het geweldige palmares met hoofdprijzen en nevenklassementen staan in het begin eerst voor de interclub de teams Sport en Moedig Genk, Sport en Steun Leopoldsburg, De Motten Tongeren en ook de individuele zege de onvermijdelijke Limburgse flandrien Eric Vanderaerden en de toen zo sterke Roger Six. Nadien werd het moeilijker en moeilijker om uit te kiezen welke teams zouden mogen starten, want er kwamen toch zoveel clubs en zelfs landenteams zich aanmelden. Stijn Devolder, Michiel Elijzen , Jurgen Van den Broeck, Nicolaas Maes, kwamen bij de juniors te Borlo de vierdaagse winnen. De Koninklijke Balen Bicyle Club toonde de laatste jaren haar grote sterkte. De Ster werd in 2012 gewonnen door Emil Vinjebo Nygaard uit Denemarken.

Eisden eens goed gelegen voor Dwars door Vlaanderen.

De start  van de Vlaamse Wielerweek gebeurt in onze jaren met de voorjaarsklassieker Dwars door Vlaanderen te Waregem. Vroeger blijkbaar was het wel geweten dat Limburg in Vlaanderen en zelfs in België ligt, want toen was Eisden het keerpunt van deze wielerkoers dwars door ons land. Eisden is nu echt niet het Mekka van de koers in Limburg, maar toen waren te Eisden wel organisators die koersen voor beroepsrenners hebben gehouden in 1945-1949-1951- 1954- 1963-1964 en voor onafhankelijken in 1949. Er was in die jaren te Eisden ook de Drielandentrofee een ééndagskoers in 1954, 1955, en in 1958,1959, terwijl het daartussen ging over een Trofee over twee dagen langs Heerlen, Sint-Truiden en Bree. 
Het feit dat die schone tweedaagse uit Waregem met een rit van telkens zowat 240 km finishte te Eisden en nadien terug naar het Westen trok over Limburgse en andere wegen betekende sportief toch wel veel. Te Sint-Truiden kampeerde die Waregemse tweedaagse in 1945/46 en te Genk in 1949 en 1964. Negenmaal kwam Eisden aan de beurt . Vermits bij de winnaars de namen Briek Schotte, Germain Derycke, en Raymond Impanis staan was dat absoluut een koers voor flandriens.
Marcel Hendrickx, Lode Wouters, en Frans Gielen ,leverden mooie prestaties in de rit die te Eisden eindigde. Eerder in 1947/1949  waren er drie edities Dwars door Vlaanderen voor Onafhankelijken in twee ritten Maaseik-Mechelen- Oostende , totaal 402 km, en de laatste winnaar was Jan Storms een flandrien uit Tremelo.

Een verdwenen wedstrijd van hoog niveau te Sint-Truiden  - DE LIMBURGSE DAGERAAD .
 
-10/7/1927- Profs -  1. Philippe Thys (Opel- ZRIII )- 2.Jef Wauters (Thoman Dunlop)- 3. Aimé Dossche (Christophe Hutchinson) -  ... 8.Antoine Lox ( Tongeren) (Cycles Van Hauwaert)-... 10. Remi Van Impe...
-15/6/1933 - Profs- Dit is waarschijnlijk de wegkoers die eindigde op de wielerbaan Vissegat en waarvan nog een mooie foto bestaat. 1. Fred Hamerlinck (Dilecta Wolber)- 2. Gerard Loncke (Ganna)- 3. Leon Louyet (Genial Lucifer) - 4. René Le Grévès (Fr)(Armor Dunlop) - 5. Albert Barthélemy (Fr)(Fr.Pélissier-Mercier-Hutchinson)- 6. Gustaaf Daneels ( 20 jaar) (Individueel)- 7. Frans Bonduel (Dilecta Wolber)- 8.Louis Hardiquest (Cycles Oscar Egg)- 9. Lode Muller (Individueel) -  Wat een deelnemersveld !
-10/3/1952 - Onafhankelijken- 174 km - 1. Julien Van den Brande (Mortsel-  logeerde te Walshoutem om beter te trainen )- 2. Henri Kempeneers ( St-Truiden)
-8/5/1953- Onafhankelijken- 177 km - 1. Pierre Lowie- 2. Gerard Deborre (Overrepen bij Tongeren) -3. Fernand Blockx- ..8.Oscar Medats (Walshoutem- ...10 Julien Vanden Brande .. 13. Jean Brankart- ...19. Alibert Delorge (Montenaken).
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
EINDE .

Zoals ik ook niet met mijn emmertje al het water uit beken, vijvers, kanalen, rivieren en de Maas in Limburg kan leegscheppen kan ik ook niet schrijven over al de rest dat hier nog niet werd vermeld, want zelfs  nog 995 blz  zijn totaal onvoldoende om over alles en over allen wat te schrijven  vermits ook het LIMBURGSE WIELERLEVEN  zeer rijk was en blijft  .  Dank U voor uw aandacht. PAPOUM.

13-08-2012 om 00:00 geschreven door Papoum

   Depuis que l'homme écrit l'Histoire
   Depuis qu'il bataille à cœur joie
   Entre mille et une guerr' notoires
   Si j'étais t'nu de faire un choix
   A l'encontre du vieil Homère
   Je déclarerais tout de suite:
   "Moi, mon colon, cell' que j'préfère,
   C'est la guerr' de quatorz'-dix-huit!"

   Est-ce à dire que je méprise
   Les nobles guerres de jadis
   Que je m'soucie comm' d'un'cerise
   De celle de soixante-dix?
   Au contrair', je la révère
   Et lui donne un satisfecit
   Mais, mon colon, celle que j'préfère
   C'est la guerr' de quatorz'-dix-huit
          Georges Brassens 

                  


A la date du 27/12/2010 sur ce blog j'avais déjà amené certains fruits de mon étude sur la première guerre mondiale en Russie, un sujet qui depuis toujours me passionne. En ces moments-là  j'avais remarqué les aventures de ces soldats qui avaient été envoyés par le tsar pour aider l'armée française contre l'envahisseur allemand-austro-hongrois-turc.
Sur notre ex-front national de la plaine de l'Yser, la Flandre de 2012 se prépare déjà pour organiser des festivités à caractère historique mais surtout touristiques qui devraient remettre beaucoup de lumière sur cette époque, cette terrible guerre qui débuta en Belgique le troisième jour du mois d'août 1914 .
Mais il ne faudrait jamais oublier tous les combattants venus de divers pays lointains pour combattre à nos côtés. Parmi ces soldats-là, on dirait que les russes ont été oubliés. C'est pourquoi j'ai rassemblé ce qui va suivre .

 
   Leur voyage, le tsar et le général Joffre.

A 427 km au Sud de Paris entre Clermont-Ferrand et Limoges se trouve à 800 m d'altitude la bourgade  La Courtine. Nous voilà arrivés sur le Plateau de Millevaches, au Sud-Est de la Creuse et à la limite de la Corrèze et du Puy de Dome. Peu de familles habitent en cette région et c'est pourquoi déjà en 1901 l'armée française y avait construit un camp militaire d'une surface de 6200 ha. Le Camp Militaire de La Courtine hébergeait en 1914 des milliers de soldats et officiers qui venaient faire leur instruction en vue d'actions sur les champs de bataille. En même temps, dès le début des hostilités, pour la sécurité de la république des civils de nationalité ennemie habitant en France et surtout des Alsaciens, d'éventuels espions et collaborateurs potentiels, y étaient gardés en prison. 
Un certain jour de l'été 1917 cependant, presque tous les français avaient subitement quitté le camp pour faire de la place à des militaires russes. Ce mouvement de troupes alliés loin derrière le front, en France profonde, avait été du secret militaire. C'est pourquoi pour les historiens tout cela deviendrait une page de la guerre 14-18 qui est intéressante.

En décembre 1915 le sénateur Paul Doumer, alors diplomate et plus tard président, se trouve à Saint-Petersbourg auprès du tsar Nicolas II.  En France en cette seconde année de guerre trop de soldats étaient déjà morts et les conflicts avaient pris des dimensions inattendues. Sur ordre du général Joffre, le patriote Doumer est en Russie pour négocier quelque chose d'énorme. La France pourrait fournir en grande quantité des armes au tsar, mais celui-ci devrait en échange expédier des régiments d'hommes frais au front de l'Ouest pour y remplacer les morts dans les rangs français. Le tsar de la Grande Russie est en partie d'accord pour essayer cela. L'empereur de toutes les Russies fait selectionner des jeunes de race européenne dans la région de Moscou. Dans le plus grand secret ces soldats et officiers, qui savent lire et écrire, prennent le train à travers la Sibérie et ensuite embarquent à Vladivostok sur des bateaux civils vers Marseille. Ce sont 10.000 russes qui arrivent après un long voyage, qui se montrent au défilé du 14 juillet 1916, mais qui n'ont encore aucune expérience face à un ennemi de la qualité de l'armée allemande . Quelques mois plus tard à Brest arrivent venant d'Archangelsk d'autres russes encore, mais ce sont des personnes bien différentes, car des moujiks, bergers et bucherons, qui viennent de la Russie profonde dans l'Oural. Les brigades russes partent au combat en Champagne. Ils sont courageux mais ils n'coutent ni ordres ni conseils et ne s'entendent pas avec les poilus français. Comme ils oublient leurs masques à gaz beaucoup seront vite éliminés. Quand pour quelque temps les russes sont mélangés aux troupes belges, ils s'intègrent mieux.

Les deux brigades russes combattent en avril 1917 lors de la grand offensive du Chemin des Dames. Entre Craonne et Reims ils fonçent sur les nouveaux mitrailleurs allemands et perdent 4000 hommes. Les très grosses pertes pour la France, l' écartement du général Nivelle du commandement, installe un esprit de révolte contre l'ensemble de la guerre dans les rangs décimés. Dans les tranchées des socialistes de tous pays informent les russes que depuis mars 1917 le tsar a été écarté en Russie et que à Moscou et Saint Petersbourg le social-démocrate Aleksandr Kerenski a pris le pouvoir. L'espoir d'une nouvelle Russie voit  dès lors le jour chez ces garçons en terre étrangère, ces soldats blessés, malades, déracinés, fatigués et inaptes. Leurs chefs comprennent qu'ils ont besoin de repos et c'est pourquoi les russes peuvent aller se reposer au bon air à Neufchateau dans les Vosges, à Mailly près de Troyes, et à Baye sur la Marne. 

La propagande bolchévique est présente partout en France. C'est d'ailleurs exactement alors que Vladimir Ilitch Oulianov (Lénine) quitte la Suisse où il habitait depuis sept ans. Lénine est aidé par les allemands qui espèrent la fin des hostilités sur le front de l'Est et qui veulent signer la paix avec les nouvelles forces politiques dominantes en Russie. En fait, exprimé simplement , il y a trois forces opposées en Russie : le tsar et les anciens,  le nouveau gouvernement, et les tendances révolutionnaires de Lénine. Les allemands espèrent qu'une paix avec Lénine augmentera grandement leur force sur le front de l'Ouest. 

Mal informé de ce qui se passe réellement dans l'immense Russie les officiers et les soldats russes, de Neufchateau et d'ailleurs, veulent rentrer dans leur pays où selon des rumeurs toutes les terres seraient bientôt redistribuées entre les jeunes paysans, et où l'industrie restructurée se mettrait à donner beaucoup d'emplois à bon salaire. Dans un hopital des blessés et amputés, des hommes impressionnés par les tracts et les brochures en alphabet cyrillique, des héros décorés  pour leur courage au combat, s'organisent. Pour la première fois un soviet de soldats, un comité  dans lequel toute fonction et tout grade est représenté, et on y a crié à haute voix pour la première fois que les combattants des deux côtés des fronts n'étaient que de la chair à canons. Une telle prise de position ressemblait à une rébellion selon le haut commandement des généraux français et russes. Surtout  la brigade de Moscou était contagiée par les nouvelles idées, car la brigade de l'Oural ne réagit presque pas sur ce qui était en train d'arriver. C'est ainsi que le Corps Expéditionnaire envoyé par le tsar est  partagé en deux tendances. Il y a les loyalistes qui veut continuer la guerre ( 6000 hommes) et il y a  les communistes pacifiques. Ces derniers procédent à un vote et nomment  Baltais comme leur chef. Il vient de quelque part en Lettonie, est sans grade militaire, et il commande selon la volonté du peuple 10000 hommes très bien armés  . 

Au 1 mai 1917 lors d'une inspection militaire des troupes les rouges chantent la Marseillaise et portent  à l'occasion de la Fête du Travail des drapeaux et des calicots avec les mots  SOCIALISME- LIBERTE- EGALITE . Les généraux  de Castelnau et  Palytzine sont obligés d'être témoins. Ils ne réagissent pas beaucoup car ils  pensent que avec le beau temps des mois de l'été les choses vont rentrer dans l'orde.

D'autres toutefois ont peur de ces idées qui pourraient s'étendre comme la peste sur tout le front de l'Ouest et bien vite même parmi les combattants français. C'est pourquoi le Gouvernement de la France en guerre veut isoler tous ces russes,  dont on aura d'ailleurs plus besoin sur le territoire puisqu'en 1917 les américains arrivent en masse. La meilleure chose à faire est d'organiser le prochain retour des deux brigades russes. En attendant que cela se réalise, et avec la bénédiction du gouvernement russe au pouvoir, tous les militaires russes seront écartés du front et des villes où des individus incontrolés sèment la zizanie dans leurs rangs. Les alliés de Russie,  hôtes et amis de la France, doivent aussi retrouver l'ordre et la discipline. Un passage dans un centre d'instruction militaire en France serait bien utile et nécessare pour prouver au monde que la glorieuse armée française avait été capable de transformer en une seule année deux bandes d'ouvriers et d'agriculteurs en brigades de soldats d'élite.

C'est ainsi que dès le 18 juin 1917 dans la petite gare de La Courtine , un lieu ignoré de tous  et situé dans la France la plus profonde, arrivent 300 officiers russes, 16.000 soldats russes, 2.000 chevaux , et  la mascotte de leur régiment, un ours brun . Mais ils sont aussi toujours en possession de toutes leurs armes. Un train blindé avec des fusils neufs, des mitrailleurs, des mortiers, des canons, et des munitions, arrive dans la même petite gare. D'autres trains suivent avec tout ce qui est nécessaire, avec tout pour les repas, et des caisses de monnaie pour l'argent de poche de tous ces 16.300 messieurs qui touchent une belle solde. Les généraux français les ont envoyé trop vite vers le Plateau de Millevaches. Ces messieurs trop haut plaçés n'ont pas compris que tous ces russes sont de tendances politiques tout à fait opposées et que lors de leurs réunions politiques de durées invraisemblables ils sont devenus des adversaires coriaces.



..  

LES MUTINS DE LA COURTINE .

Le corps expéditionnaire russe installé en France profonde loin du front  ne joue plus avec sur les tableaux du commandement  des armées. Mais bientôt les camarades russes tirent à nouveau l'attention sur eux.  Il y a des plaintes de la part de certains habitants de la région. Par contre d'autres ont fait du bon commerce avec la présence des militaire de l'Est. La fanfare du régiment russe  amuse toutes les fêtes et les soldats dépensent partout leur solde qui était de 20 francs par jour . Certains sont des beaux-fils ou maris potentiels et surtout de la main d'oeuvre bienvenue dans les fermes,  mais d'autres russes sont des voyoux qu'il ne faut pas rencontrer après le coucher du soleil. Tous les jours ont trouve des moujiks ivres-morts dans les bois, dans les granges et les fossés. Penser à l'exercice militaire ces invités de la France ne font plus. D'ailleurs il n'écoutent plus leurs officiers.  Ceux-ci et 2000 hommes logent sous tente  hors des casernes  et  14.000 autres écoutent les soviets et sympathisent avec eux.
Les chefs de l'armée française, ainsi que des délégués du pouvoir à Moscou  décident d'intervenir.  Il est bientôt clair que le Camp de La Courtie est abandonné à son sort. Les soviets des soldats nomment alors Globa à leur tête. Il est originaire d'Ukraine, très charmant, intelligent et éloquent, et il parle le français de façon inpeccable. Dans les salons à Paris in rencontre des généraux français et russes, mais ceux-ci affirment qu'un soldat doit simplement connaître sa place au sein de l'armée. Les russes répliquent que leur place est en Russie en non en France. Mais voilà  Kerensky annonce qu'il ne veut plus en Russie ces 14.000 soldats bolchéviques de La Courtine, même s'il y avait des bateaux ou des trains pour les déplacer. La France reçoit ainsi la permission de s'occuper des allochtones qui faisaient partie d'un échange maladroit avec le tsar.  
En aôut et en septembre 1917 les mutins ne réagissent pas sur des ordres qui n'admettent aucune contestation. Ils doivent remettre leurs armes. Mais des palabres sans fin suivent. Entretemps
de plus en plus d'hommes deviennent communistes à La Courtine. Ce qui reste de loyalistes est envoyé à Bordeaux. Il faut savoir que en dehors du corps expéditionnaire, d'autres soldats russes étaient sur le front de l'Ouest, sur le front dans le Balkan, et en mer. Ainsi le gouvernement de Kerensky peut regrouper une brigade d'artillerie de plus de 5000 russes, force qui vient encercler le camp de La Courtine. Tous les civils sont évacués de leurs villages et de leurs fermes. Sur un deuxième cercle plus grand l'armée française s'est installée dans des tranchées pour intervenir si nécessaire.   
Les mutins reçoivent leur dernier ultimatum.  Il doivent sortir du camp et remettre leurs armes avant le 16 septembre à 10.00  heures.  L'heure est grave. Vingt mille russes sont prêts à s'entretuer . Toute la nuit les soviets des soldats sont en réunion jusqu'à ce que dans le noir seulement les chants des soldats bolchéviques se font entendre. Le matin une minute avant l'heure la fantare des mutins commence à jouer  La Marche Funèbre de Fréderic Chopin. 



C'est précisément sur le batiment occupé par la fanfare que les loyalistes tirent le premier obus à la minute même prévue par l'ultimatum. Directement après des dizaines de canons ouvrent le feu . Ensuite les visiteurs déagréables laissent une courte période de calme pour permettre à tous se rendre compte de la gravité de la situation.  Alors les mutins pensent  à leurs chevaux . Ces nobles animaux sont chassés hors du camp et vers le village où ils perturbent les rangs des assaillants . Ce 16 septembre durant toute la journée un par un  7500 soldats obéissent et se rendent.
Mais il y a un problème d'arithmétique . Où sont les autres russes ?
Depuis deux mois beaucoup de garçons ont disparu sans laisser de trace. Il est certain qu'il reste des vrais durs qui ne se sont pas rendus. Effectivement ceux-ci combattent le 18 et 19 septembre jusqu'à la limite de leurs possibilités.   Globa et cinquante hommes veulent se sauver in extremis, mais il sont arrêtés sur les routes.  Etait-ce la fin de leur Odysée  ?

   

Novembre 1917 .  Les chefs de la mutinerie avaient été jetés en prison . Tous les soldats russes restaient à La Courtine, car il était impossible de rentrer à la maison à cause de la guerre partout en Europe, mais à cause de la Révolution d'Octobre 1917 qui a eu lieu en novembre  ( voilà ce qu'il faudrait en savoir au moins  ... ). L'issue de ces luttes fratricides qui se passaient à six mille kilomètres devrait d'abord être connue. Pas question de juger les actes des mutins devant les tribunaux militaires  !
Entretemps les russes de La Courtine remettaient le camp en ordre pour les américains qui y viendraient. Certains travaillaient comme volontaire à salaire minimum dans les fermes, les usines et les mines. D'autres étaient déportés en Afrique du Nord et surtout les anciens loyalistes s s'engageaient à la Légion Etrangère sur le front de l'Ouest où en 1918 ils se sont distingués.  Beaucoup sont parvenus à rentrer en Russie en 1919 et 1920 , mais là-bas dans l'armée blanche ou dans l'armée rouge leur traces et leurs identités disparaissent, sauf celle du plus illustre des stratèges militaires russes de tous les temps, décoré par toutes les armées et après toutes les batailles,  Rodion Yakovlevich Malinovsky ( 1898-1967).  Il était venu comme caporal avec les bateaux de la lointaine Sibérie bienque déjà blessé au bras. Il a connu le front de l'Est et de l'Ouest,  les soviets des soldats le la Courtine, la Légion Etrangère, l' Armée Rouge, la Guerre d'Espagne, la Bataille de Stalingrad,  la Bataille de Budapest. Il occupa les plus hauts rangs dans l'armée et dans la politique. Il fut Ministre de la Défense Soviétique, un poste qui  n'était pas moins important que celui de Nikita Kroutchtchev lors de la guerre froide. Son corps est enterré dans la nécropole du Mur du Kremlin.   

____________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Tijdens de jaren 1959 tot 1964 gebruikte het leger van NEDERLAND het militaire kamp van La Courtine. Jaarlijks gedurende de vier zomermaanden verplaatsten zich ongeveer in totaal  10.000 jonge mannen van het Leger van Oranje naar dit toen avontuurlijk oord in diep Frankrijk om daar echte kerels te worden. Het begon steeds met een  zeer lange rit op en in de militaire voertuigen over de smalle wegen van toen  en dat was niet niks ... !   
Om de 70 km werd er getankt. Hoeveel de benzine toen aan dat leger kostte is niet meer geweten, maar die zware harde vierwielers waren niet zuinig. Zij slikten samen wel zo'n 150.000 liters. Met 2400 soldaten en 460 voertuigen, en soms met 3300 soldaten en 760 voertuigen, was zo'n tochtje van het door koeien bevolkte Nederland naar het Plateau de Millevaches die rit zijn die kaasetende jongens nooit vergeten. 
Ja,  ...  en vermits ikzelf op de grote steenweg tussen Hasselt en Namen woonde, weet ik ook vandaag nog dat er toen veel soldaatje-spelende-Hollanders te Walshoutem voorbij reden. Het duurde twee uren éér die legervoertuigen allemaal door ons dorp geraakten en soms zijn gestopt niet om Haspengouw te bezetten of om de taalgrens te verdedigen, maar gewoon om op ons gras en op onze kleigrond  te plassen.  Zouden die toen meestal nog brave jongens uit Nederland daar verder in Frankrijk wel overal fatsoenlijk en deftig zijn geweest ?  
Tijdens de vrije uren zorgde het goede Leger van Koningin Wilhelmina ter plaatse voor sport, nut en vermaak. Er werd tegen  alle FC De Kampioenen voetbalploegen van La Corrèze en  La Creuse gestreden.  Meer nog, voor avondvullende shows   kwamen ook vermaarde cabaretiers naar La Courtine. Dit is hier dan ook een gelegenheid om Tonny Eyk te citeren, de grote wielerfanaat die een  thans verzameling van  minstens vierduizend wielertruitjes heeft, en ook  de geweldige Rijk de Gooyer van wie dit mooie liedje herinnert aan de prachtige tijd van toen op het  militair kamp te LA COURTINE.

     Beste ouders, lieve Ine
     Ik schrijf dit uit la Courtine
     Dat was lachen onder 't eten
     Onze generaal is door een slang gebeten

     't Stikt hier van de wilde dieren
     Een van onze officieren
     'n Zekere Aernoud Dendermonde
     Daarvan hebben ze alleen z'n bril gevonden

     Ik krijg strakjes weer visite
     Van een hele troep muskieten
     Zeven jongens, lieve moeder
     Zijn finaal vergiftigd door d'insektenpoeder

     Je kan niemand hier vertrouwen
     Zijn het rooien, zijn het blauwen
     En de Fransen staan te blerren
     Want die zien ons aan voor Duitse militairen

     Ik leer kruipen door de modder
     Schieten met 'n losse flodder
     En nog meer, dat volgens de majoor
     Ons straks te pas komt op kantoor

     Elke avond gaan we gokken
     Met de dorpelingen knokken
     En daarna hebben we 't allemaal
     Heel fijn in 't hospitaal

     Ik ben nou een kettingroker
     Ik speel heel goed vals met poker
     'k Zit hartstikke vol littekens
     En ik slaap met 'n pistool onder m'n dekens

     Daarom ouders, lieve Ine
     'k Zit nu een week in la Courtine
     Maar ik kan je nu al schrijven
     'k Zou hier best m'n hele leven willen blijven

          Brief uit La Courtine   ( Rijk de Gooyer )

01-08-2012 om 00:00 geschreven door Papoum

Toute une vie pour le tennis de table : PANETH FARKAS. 

                                                          

31-07-2012 om 17:04 geschreven door Papoum

10-07-2012 om 00:00 geschreven door Papoum

25-06-2012 om 14:09 geschreven door Papoum

08-06-2012 om 23:52 geschreven door Papoum

08-06-2012 om 00:00 geschreven door Papoum

De eerste wielerkoers op de weg.

Dit evenement dat werd ingericht door   ‘ Le Vélocipède Illustré ‘ en heeft  - zoals de meeste wielerliefhebbers wel weten -   plaatsgevonden tussen de hoofdtad Parijs en de stad Rouen gelegen in het Westen , Het is toen een opmerkelijk gebeurtenis geweest. Honderdtwintig dappere wielrijders op Hoge Bi namen deel aan deze eerste race betwist op de openbare wegen over honderddrieëntwintig kilometers.

Meldenswaardig is de aanwezigheid tussen de deelnemers van vrouwelijke velocipedisten.  Zij geraakten meestal slechts tot Vernon en namen daar de trein tot Rouen. Omdat  deze eerste wegkoers zeer moeilijk was, besloten meerdere liefhebbers van het op te geven. Maar al deze ontgoochelde sportmannen met vuile aangezichten werden opgevangen door de leden van de Velorijders Club van Rouen.  Uiteindelijk hebben  toch 34 harde sporthelden de volledige afstand gereden. De laatste van deze pedaalgoden finishte pas in de ochtend van de volgende dag. Hier komen de namen van alle pioniers die het avontuur tot een einde brachten. Op te merken valt dat de vier sterksten nog zeer jong waren

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

UITSLAG VAN PARIJS-ROUEN  1869 :

EERSTE :  James Moore ,  twintig jaar oud, die aan de Barrière de l’Etoile te Parijs vertrok om half acht op die historische dag van 7 november.  Hij stopte slechts te Rosny  gedurende  vier minuten voor een  verfrissende slok en  bereikte de  kerk  van Saint Paul te Rouen op diezelfde dag van 7 november 1869 om 18u10’ in de vooravond. Dit betekende dat deze bekwame velocipedist de 123 km had afgelegd in 10 uren en 40 minuten, stops inbegrepen.

TWEEDE en  DERDE gelijk :  André Castera , oud 19 ½  jaar,  en  M. Bobillier , 20 jaar, samen vertrokken om 7u 30’ . Zij namen rust te Epone ( 30 minuten), te Rosny (15 minuten), te Gaillon (5 minuten). Om 18u 25’  bereikten  zij samen het eindpunt te Rouen. Zij hadden 10u en 55 minuten nodig.

 VIERDE : Henri Pascaud, 17 jaar, die  was vertrokken om  7u 25’  en  die slechts gedurende enkele minuten was gestopt te Bonnières. Hij  meldde zich om 19u 25’ . Zijn tijd was dus precies 12 uren, alles inbegrepen.

VIJFDE: Felix-Gaston Biot,  28 jaar, vertrokken om 7u 25’,  stop te Epone (15 minuten), Mantes (15 minuten) , Bonniers (5 minuten), Vernon (10 minuten), Gaillon (5minuten) en Vaudreuil (45 minuten). Zijn aankomst volgde om 19u45’  met als tijd 12u 20’ .

ZESDE: Cantellauve , 25 jaar, gestart om 7u 30’. Hij stopte even te Rosny , drie minuten te Pont de l’Arche, en hij arriveerde om 21u 04’ . Tijd  13u 36’ .

 ZEVENDE:  Charles Bon,  21 jaar, die rustte te Epone (15’), Mantes (10’), Bonniers (5’), Vernon (10’), Gaillon (5’), Vaudreuil (45’), en St-Adrien ( 1 uur)  .Hij voelde zich op het einde onwel, maar  kwam toch aan  om 21u 47’  waar hij werd geklasseerd  na 13u 47’ .

ACHTSTE :  Johnson, 25 jaar, vertrokken om 7u 25’.  Hij rustte te Vaudreuil gedurende drie uren, want hij was helemaal kapot.  Daarna bereikte hij nog mooi  Rouen om 21u 50’.

Zijn tijd werd  14u 25’ .

NEGENDE:  Senard ,  die was vertrokken om 7u30’ , kwam te Pont de l’Arche aan  waar hij zijn fiets stuk reed.  Hij vervolgde te voet zijn weg,  sleepte zijn tuig met zich mee tot aan de eindstreep . Deze moedige  werd afgeklokt om 21u 50’  met een tijd van 15u 13’ .

TIENDE: Eneyer,  25 jaar, die op pad ging om half acht, stopte te Mantes gedurende 15’ en te Pont de l’Arche gedurende 1u 15’ halt hield. Hij finishte om  22u 53’.  Tijd   15u 23 ‘ .

 11. Tribaut, 12. E. Gillot, 13. Stoeckel

Verdere rangschikking aan de eindmeet :

14. Lamon,  de eerste wielrijder die na middernacht binnen liep.

15. Cervor,  16. R.R.,  17. Delage,  18. O.Obrecht, 19. Leroy ,20. Venant, 21. Wolf, 22. Vanbelle, 23 en 24.  Rotan en Duval, 25. Chateau, 26. Tissier, 27. Cantorceau

 28. Pedra , gestart om 7u 30’, aangekomen volgende dag om 6u00’ .

 29. Miss America, vertrokken om 7 u30’, aangekomen om 6u.20’. Deze dame is gestopte te Mantes, Vernon, en Gaillon. Om 23u  ’s avonds was zij te Pont de l’Arche, waar zij rust nam tot 4u 30’ om dan te eindigen te Rouen samen met galante compagnons die hierna komen.

30. en 31.  Turner en Taboureau., 32. Chatelain,  33. Fortin

 LAATSTE :  34. Prosper Martin, die precies één dag ( 24 u 00 ) nodig had !.  

 ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Enkele wetenswaardigheden :

Een van de laureaten, M. Bobillier  ( verdienstelijk tweede samen met zijn kameraad Castera) was speciaal per fiets gekomen  uit Vovion  (Isère) . Hij was daar vertrokken op 11 october om 5u30 in de ochtend en hij kwam te Parijs aan op 17 october op het middaguur.  M. Bobillier had  zeshonderd kilometers afgelegd als voorbereiding op de wedstrijd  Parijs-Rouen.

Maar ook  van  Pascaud, Biot, Johnson, Senard, Cantellauve, was geweten dat zij getrainde wielrijders waren, die een week voor de historische koers de  tocht  Parijs-Rouen  en  Rouen-Parijs  telkens op één dag en in beide richtingen  hadden  afgelegd .Deze  snelheidsproef voor  ‘ vélocipèdes’  ging niet onopgemerkt voorbij. Het was een geweldige gebeurtenis van  groot belang. De Velo Club Rouen  maakte er een eretaak van een grote receptie te organiseren  voor alle deelnemers.  Aan de twee eersten werd een vergulde en een zilveren medaille geschonken.

30-05-2012 om 07:00 geschreven door Papoum

30-05-2012 om 00:00 geschreven door Papoum

Gilbert Becaud:
Quand il Est Mort le Poete

Quand il est mort, le poète,
Tous ses amis,
Tous ses amis pleuraient.

Quand il est mort le poète,
Le monde entier,
Le monde entier pleurait.

On enterra son étoile,
Dans un grand champ,
Dans un grand champ de blé.

Et c'est pour ça que l'on trouve,
Dans ce grand champ,                                     
Dans ce grand champ, des bleuets.

31-01-2012 om 04:22 geschreven door Papoum

22-12-2011 om 21:53 geschreven door Papoum

04-12-2011 om 00:00 geschreven door Papoum

01-09-2011 om 00:00 geschreven door Papoum

08-08-2011 om 00:00 geschreven door Papoum

Wilfried Journée en Renaat Grandry.

Vijftig jaren geleden waren het slechts zotten of zonderlingen die te voet naar Compostela stapten. Dat was de mening in het grootste gedeelte van Spanje. Ook bij ons bij de pastoors en de hoger geplaatsten in de Kerk was dat zo. Slechts enkele tientallen 'pélerins' trokken nog langs La Route de Saint-Jacques. Uiterst rechtse Fransen met hun  Société des Amis de Saint-Jacques bewaarden het uitzonderlijk erfgoed uit wat werd genoemd  ' de duistere Middeleeuwen ' en maakten er een Franse aangelegenheid van.

In 1980 legden twee bekende wielertoeristen uit Antwerpen de historische pelgrimstocht af via Vezelay. Een kleine maar zeer goede reisgids werd over hun fietstocht gepubliceerd. Plots begonnen meerdere sportieve kerels uit het Vlaamse land dezelfde route te volgen. Al deze herontdekkers van de oude boeteweg kwamen met schone verhalen en zelfs met wild enthousiasme terug, en niet zelden waren zij persoonlijk zeer diep onder de indruk van wat zij hadden ervaren.

Vanaf 1946 werd in het baanwielrennen de discipline ' achtervolging ' ingevoerd .  Namen van grote wielerkampioenen sieren deze vorm van competitie. Ongetwijfeld is het duel over de 5 km tussen Gerrit Schulte en Fausto Coppi  een bijzonder hoogtepunt geweest in 1948. Persoonlijk was ik in 1963 een van de Belgische supporters die te Rocourt voor de wereldtitel bij de internationale amateurs over 4 km, zeer hard had geschreeuwd om onze Jan Walschaerts te helpen winnen tegen de vertegenwoordiger van de Sovjet-Unie. Ja, achtervolging op de wielerbaan, dat was vaak de moeite waard. Ik  noem geen andere namen van renners of rensters die vroeger hoog hebben gescoord in de achtervolging. Vandaag wordt er te weinig aandacht geschonken in ons land voor het gebeuren op de wielerbaan. Maar het is nog altijd de waarheid dat bijzonder sterke wielrenners op het podium komen van de grote tornooien in de achtervolging.  Ik onderlijn wel dat Bradley Wiggins, de kopman van Team Sky voor de komende Tour,  een grote achtervolger was en dat de huidige wereldkampioen in de achtervolging Taylor Phinney is, de grote belofte van BMC .

Het was geen waanzin, maar louter toeval of misschien ook wel de wil van de Apostel, hetgeen nu in de komende paragrafen volgt. Op Hemelvaartdag 31 mei 1984, na 2 jaren mentale en fysieke voorbereiding, goed gedocumenteerd  over oude verhalen van pelgrims van weleer, alsook na het uitpluizen van wegkaarten en via het nieuwe boekje van zijn vriend Wilfried Wyn, de pionier van de moderne Vlaamse pelgrims, vertrok Renaat , de anonieme wielrijder op een mistige morgend voor een rit van 2.200 km op de Ruta Xacobea. Terwijl vandaag het oppassen is geblazen om niet op  hielen te trappen van zij die net voor je lopen, of om niet door een valpartij te sneuvelen wegens zigzaggende vermoeide zwakkelingen die de weg versperren, was dat op het begin van de hooimaand in 1984 zeker niet hetzelfde. Er was toen nog bijna niemand op die lange pelgrimsroute naar Compostela, en er waren meer torens van oude kerken dan authentieke peregrinos uit onze tijd. Ik beweer niet dat mijn cijfers de juiste zijn, de boekhouding werd in dat jaar nog niet goed bijgehouden, maar er zouden te paard, per fiets of te voet nog niet meer dan 470 pelgrims geweest zijn, terwijl dat in 2010 meer dan 200.000  zou worden. Bovendien bezoeken in de XXIste eeuw nu jaarlijks ook, komende met gemotoriseerde tuigen, in de wolken, op de zee, in de treinen, en op de snelwegen, minstens 4 miljoen toeristen-pelgrims de stad Santiago de Compostela.
 
Op 25 mei 1984, eveneens op de route via Vezelay uit het kostbare handboek van Wilfried Wyn , was een andere Wilfried vertrokken uit de Pepijnstad, bakermat van de Karolingers. Op 1 juni 1984 fladderde deze Wilfried Journée, na zijn wegvergissing van de vorige dag, weg uit Aigurande. Op zaterdag 9 juli 2011 zal daar de achtste rit van de Tour de France starten. Op 1 juni 1984 gleed Renaat verder van uit Signy l'Abbaye.  Grote vraag  :  Zou  de sterke eenzame Antwerpenaar, lid van de vermaarde Koninklijke Antwerpse Wielrijdersclub, vereniging met meer dan 200 leden, de solo-rijdende Landenaar, lid van miniclubje  Black Diamond Cyclo Association, met slechts 2 leden, na een lange achtervolging kunnen inhalen ?

Die ene fietsende pelgrim wist helemaal niets af van het bestaan van die andere fietsende pelgrim, maar toch werden zij, tijdens het afknabbelen van de kilometers, tijdens dorst, tegenwind, bergop,  en zadelpijn voortdurend gekweld door vragen zoals dit  :  ' Ik ben maar een deeltje van een lange ketting !  Wie rijdt of wie stapt juist voor mij ?  Wie zijn die vele anderen geweest die mij zijn voorafgegaan, iets wat al gedurende duizend jaren is gebeurd,  en ook wie zal de man zijn die me binnen een uur ,of een dag,of een week, zal inhalen, een andere eenzaat op een Brooks-zadel die sterker is dan ik, die gemakkelijker over de bergen zal geraken, die minder lang zal stoppen onderweg  ... !   Wie is hij die ik volg, die ik misschien zal inhalen, en wie is hij die na me komt  ? Zullen, in de eeuwen der eeuwen, er nog velen  na mij komen op deze route vol voelbare energie en mysterie ?  Heb ik in een vorig leven , eeuwen geleden, toen iedereen de Apostel eerde of vreesde, ook al niet deze pelgrimstocht gemaakt, want soms kom ik op plaatsen, doorheen landschappen, aan waterlopen, waar ik het vreemde gevoel heb dat ik daar al eerder was, alhoewel dat nooit kan gebeurd zijn volgens de normale logica die nog in mijn kop zit  ?


Op 4 juni , precies op de veertigste verjaardag van Wilfried, zijnde W.J. en niet W.W. , komt de Antwerpenaar voor het eerst te weten dat er een andere pelgrim niet in gedachten, niet in het boekje, maar in de werkelijkheid ook aan het vorderen is op weg naar de Donejakue Bidea.
Vele jaren later kunnen we nog lezen wat Renaat Grandry in die dagen optekende .

cfr. blz 21- Dagboek van de hedendaagse pelgrim :
Neuilly-en-Dun. Marie-Claude die goed van tongriem is gesneden heeft haar naam zelf gezien in het boek dat werd geschreven. door de Antwerpse pelgrim die vier jaar eerder bij haar kwam schuilen. Want verleden week kwam hier nog een fietser pelgrim en die had het boek bij zich. Wie is deze eenzame fietser die vijf dagen voor me uitrijdt  ?  Zal ik hem inhalen of zal ik hem later ooit ergens op Vlaanderens mooie wegen ontmoeten ?

cfr. blz 42- Dagboek van de hedendaagse pelgrim :
Tierra de Campos . Misschien vind ik daar de fietsende pelgrim die bij Marie-Claude overnachtte. We zouden dan een eindje samen door deze uitdrogende hitte kunnen rijden. Enkele kilometers maar want hij zal ook wel een individualist zijn. Veel zullen we met mekaar niet praten want we weten van elkaar hoe lastig het soms was met die verdomde regen in Frankrijk, maar ook hoe mooi het is iedere dag een overwinning op jezelf te halen. Hem nu ontmoeten zou heerlijk zijn. Verder fietsen, verder mijmeren. Ontmoeting met Mme Simone Hauterive die zijn drinkbus met Vichywater vult. Zo geraakt hij op zinderend asfalt toch in Olmillos de Sasamon, zonder zijn vriend de fietsende pelgrim die hij als in een fatamorgana even voor zich uit zag rijden nabij een meer dat onbestaande was !

cfr. blz 43 - Dagboek van een hedendaagse pelgrim :
Meson de Villalcazar de Sirga. Vier maal wordt mijn glas gevuld door Don Pablo. Hij en zijn vrienden vertellen me dat verleden week ook een fietser pelgrim voorbijkwam, ' tambien de Belgica'. Als ik hen mag geloven moet het een reus geweest zijn , wel twee meter lang en zeker honderd kilo zwaar en met een zwarte baard. Hij zal niet door de knieën gegaan zijn van vier glazen Sangria of Liquor del Peregrino. M'n onbekende vriend zal zeker de Apostel al omarmd hebben in Santiago, waar hij misschien op me wacht. Mijn stuurtas werd volgepropt met fruit en gebak, en tientallen mensen kwamen mij omhelzen.

cfr. blz 50- Dagboek van een hedendaagse pelgrim :
El Acebo. Op de vlucht uit de enge ruimte van onze stopkontaktenmaatschappij wil ik aan het bronnetje van Manjarin mijn drinkbus vullen, maar het water is niet zuiver en daarom moet ik zonder drank verder. In de verschrikkelijke bergaf probeer ik elders water te vinden, maar ik struikel en val languit neer. Zo ontmoet ik een herder die onder de beschutting van een boompje een dutje doet. De tandenloze man  wijst me de 'Fuente de la Trucha' met haar kristalhelder water. De herder vertelt mij over een  'peregrino de Belgica' die hij ontmoette in de nacht van Pinksterenzondag. De Vlaamse pelgrim werd lastig gevallen door zijn hond. Als ik zijn Spaanse woordenvloed goed begrijp heeft hij het over dezelfde pelgrim die me in Neuilly-en-Dun en Villa-Sirga gesignaleerd werd. Wie ben jij Peregrino Flamenco, zullen we elkaar ooit ontmoeten ?

De Compostelane van Grandry werd overhandigd op zondag 17 juni en die van Journée op 13 juni. Zondag 17 juni 1984 was een speciale datum vermits er toen voor het eerst Europese Verkiezingen waren. De twee achtervolgende pelgrims hebben mekaar dat jaar niet leren kennen noch op de Camino noch in de straten van Santiago omdat de Landenaar reeds op vrijdag de trein naar Irun nam, waarna hij tot zondagavond nodig had om per fiets Bordeaux te bereiken. Een nachtelijke treinrit bracht hem tot Parijs, vanwaar hij in drie dagen terug Haspengouw bereikte. Grandry nam de trein naar Antwerpen en was op maandagavond reeds weer thuis, terwijl zijn onzichtbare tochtgenoot pas op woensdagavond zijn pelgrimsavontuur afvlagde en in het gewone leven terug moest instappen.

Zij ontmoetten elkaar voor het eerst tijdens een bijeenkomst in de Sint-Andriesabdij van Zevenkerken nabij Brugge, en later kwamen zij mekaar zelfs soms tegen op zondagochtend wanneer zij broodjes gingen kopen bij dezelfde bakker. Hun vriendschap duurde nog jaren. Grandry werd echter ongeneeslijk ziek en stierf op het einde van 2001. Toen reed Journée naar Vung Tau  ( Cap Saint- Jacques) in Vietnam. De Wilfried uit de Pepijnstad schreef van uit het Verre Oosten, van nabij de zee waar de zon opkomt, toen nog in een brief aan Renaat in Edegem dat hij deze keer op weg naar de eeuwigheid, naar  'Costa da Morte', en 'In finibus Terrae', naar de ondergaande zon, maar even na hem aan het rijden was.  Hoeveel dagen dat zal zijn wist op dat ogenblik zelfs ' the apostle Saint James' nog niet .
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

SANTIAGO DE COMPOSTELA.

    Fils du tonnerre
    Lumière de notre historia
  Gloire de la Galice
Patron de l'Espagne
Tu as semé la foi
Sur notre noble terre
Et ton épée conduit la charge
Contre l'envahisseur
Par toi féconde
l'Espagne fut
La mère des nations
et dans le monde le peuple d'Espagne
lumière resplendissante d'amour .
( composé par J.Perez )



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

14-06-2011 om 00:00 geschreven door Papoum

13-06-2011 om 00:00 geschreven door Papoum

10-06-2011 om 00:00 geschreven door Papoum

31-05-2011 om 00:00 geschreven door Papoum

14-05-2011 om 21:04 geschreven door Papoum

10-05-2011 om 00:00 geschreven door Papoum

05-05-2011 om 00:00 geschreven door Papoum

03-05-2011 om 00:00 geschreven door Papoum

02-05-2011 om 00:00 geschreven door Papoum

01-05-2011 om 00:00 geschreven door Papoum

   

In 1965 scoorde ene Michel uit Courbevoie onvoorstelbaar hoog met een eerste liedje dat hij toen bracht  Chez Laurette. In 2011 beseffen de senioren die we zijn maar al te goed hoe schoon die jaren van toen wel zijn geweest. Alles is verdwenen , onze jeugd, het kleine café op de hoek waar we op de flipper konden spelen en onze centen in de gleuf van de juke-box staken.  Die moederlijke bazin van toen, vrouwen zoals er waarschijnlijk geen meer achter de tapkast staan, zij hebben ook geleefd maar dan in een tijd toen de biertjes nog minder dan één euro kostten en alle jonge kerels rookten omdat dit nog niet schadelijk was voor de gezondheid.

Plots, na een lang leven met hoogten en laagten,  dook Michel de zanger van toen weer op . Deze zestigplusser zingt beter dan ooit  en er zijn nu in la France de la Chanson ernstige personen die beweren hij eigenlijk zo goed was en zo onsterfelijk is ....   als Brassens, Brel, Bécaud, Ferré, enz.  ...  .  Op internet Youtube is het mogelijk terug naar de liedjes van Michel Delpech te luisteren. Wat een klasse heeft die man toch  !


MICHEL  DELPECH
Paroles de Chez Laurette

24-04-2011 om 05:10 geschreven door Papoum

23-04-2011 om 00:00 geschreven door Papoum

20-04-2011 om 00:00 geschreven door Papoum

1. Tuesday, April 19 2011-  Grosseto - Grosseto - 148 km

2. Wednesday, April 20 2011-  Follonica - Casciana Alta - 162 km

3. Thursday, April 21 2011-  Lucca - Montecatini - 140 km

4. Friday, April 22 2011- Capannori - Subbiano - 165 km

5. Saturday, April 23 2011- Subbiano - Gaiole in Chianti - 145 km

19-04-2011 om 23:39 geschreven door Papoum

18-04-2011 om 00:00 geschreven door Papoum

14-04-2011 om 00:00 geschreven door Papoum

11-04-2011 om 00:00 geschreven door Papoum

	Octave Lapize (Fra) van La Francaise wint en wordt de Eerste Monsieur Paris - Roubaix !!! Bittere tranen voor de Flandrien Cyrille Van Hauwaert. gemiddelde snelheid 31,294 km/u - 120 vertrekkers.
2	Andre Charpiot (Fra) - La Francaise- op 4 minuten
3	Cyrille Van Hauwaert (Bel)- La Francaise
4	Gustave Garrigou (Fra)- Alcyon.
5	Rene Vandenberghe (Bel)- Alcyon
6	Georges Passerieu (Fra)- La Francaise
7	Georges Tribouillard (Fra) - Individuel
8	Constant Niedergang (Fra) - Roubaix
9	Maurice Leturgie (Fra) -Automoto
10	Eugene Dhers (Fra) - Individuel
11	Charles Cruchon (Fra) -La Francaise
12	Henri Alavoine (Fra) - JB Louvet- Dunlop
13	Edouard Leonard (Fra)- Automoto
14	Paul Suter (Sui)
15	Emile Georget (Fra) -La Francaise
16	Ernest Paul (Fra)- Alcyon
17	Paul Duboc (Fra) -La Francaise
18	Louis Colsaet -(Fra) - Tourcoing
19	Andre Blaise (Bel) -Alcyon
20	Georges Lorgeou -(Fra)
21	Albert Dupont (Bel) -Le Globe
22	Pierre Van De Velde - (Bel)
23	Alfred D`Awans -(Bel) - Jemeppe-sur-Meuse
24	Vincenzo Borgarello (Ita)- Legnano
25	Eugene Christophe (Fra) -Alcyon

06-04-2011 om 00:00 geschreven door Papoum

Que C'est Triste Venise
Charles Aznavour

Que c'est triste Venise
Au temps des amours mortes
Que c'est triste Venise
Quand on ne s'aime plus

On cherche encore des mots
Mais l'ennui les emporte
On voudrait bien pleurer
Mais on ne le peut plus

Que c'est triste Venise
Lorsque les barcarolles
Ne viennent souligner
Que des silences creux

Et que le coeur se serre
En voyant les gondoles
Abriter le bonheur
Des couples amoureux

Que c'est triste Venise
Au temps des amours mortes
Que c'est triste Venise
Quand on ne s'aime plus

30-03-2011 om 00:00 geschreven door Papoum

18-03-2011 om 00:00 geschreven door Papoum

17-03-2011 om 00:00 geschreven door Papoum

13-03-2011 om 20:18 geschreven door Papoum

1911
            
       

De vijfde Milaan-San Remo werd betwist op 2 april 1911.
                                                  
Het was regenachtig toen 70 wegrenners om 5u40 in de ochtend vertrokken voor 289 km. Talrijke renners die op de inschrijvingslijst stonden, namen de start niet, maar dat gebeurde meer in die dagen. Tussen deze forfaits waren Ernest Paul, de halfbroer van Faber, en Dortignac een bekend Frans renner, alsook 24 Italianen. De vier enige finishers van 1910, de verschrikkelijkste editie ooit die betwist werd in sneeuwstormen, waren wel aan de start, Christophe, Cocchi, Marchese, en Sala. 

Om te onderzoeken of  de koersfietsen uit Frankrijk nog altijd beter waren dan die uit Italië zouden twee zeer sterke teams mekaar bekampen. Alcyon staat op de Piazzale Ticino met de grote François Faber, de Belgen André Blaise en Jules Masselis, en de Fransen Eugène Christophe, Gustave Garrigou, Louis Trousselier, en Henri Lignon. Bianchi treedt aan met Carlo Galetti, Eberardo Pavesi, Mario Bruschera, Dario Beni, Giovanni Rossignoli, en Carlo Oriani.
Verder nemen aan deze grote koers voor beroepsrenners nog volgende merkenploegen deel : Legnano, Senior, La Française, Automoto, Atala, Fiat, Torino en Dei, hetzij dan slechts met één tot vier renners. De andere renners rijden voor eigen rekening en worden gesteund door wielerclubs of door hun familie.   

Het startschot is nog maar pas gegeven of daar valt de Duitser Strasser reeds. Hij moet opgeven want zijn fiets is kapot. Vele andere renners worden ook niet gespaard, gevloek in de nattigheid en het slijk wordt regelmatig gehoord. Zelfs de topvedetten als Petit-Breton en Galetti krijgen een platte band. De kampioen van Italië Petiva staat gedurende 12 minuten langs de kant te sleutelen om zijn velg terug recht te krijgen. De Tourwinnaar Lucien Petit-Breton die afkomstig was uit Argentinië  (zoals Juan-Antonio Flecha heden ten dage) moet opnieuw een ander bandje leggen. Te Pavia voor eigen deur stopt Rossignoli om te repareren. Michelotto, een ander sterke renner verliest zijn koers omdat hij plots moet uitwijken voor een onvoorzichtig kind en zo zijn wiel breekt tussen de stenen.

Slechts kleine inspanningen worden gedaan om animatie in het peleton te brengen. Te Ovada ( km 120 ) is er tot dan nog geen ontketende renner gezien, noch een beul die de benen en de pezen van zijn tochtgenoten heeft willen pijnigen. Meer helllingen wijzigen weldra de groep in een lang lint. Na Masone wordt het ernstiger door de aanmoedigingskreten van het talrijk publiek en de Turchino die in het zicht komt. De spanning stijgt bij renners en volgers. Vijftien renners rijden samen in de kopgroep. Wanneer de Fransman Lignon het tempo nog verhoogt blijven weldra nog negen mannen vooraan en dat zijn bekende namen : Lignon, Galetti, Ganna, Garrigou, Masselis, Blaise, Trousselier, Faber en Godivier.

Km 145. Top van de Turchino. De sterke Lignon komt eerst voorbij met in zijn wiel de andere vluchters.  Daarna volgen Durando en Bianco op 1', Cuniolo op 2', Agostoni op 2'10", Bolzoni, Sala, Fattori, op 2'40", Rossignoli op 3", Luigi Azzini op 6', Pavesi, Canepari, Petit-Breton komen al op 11' . In de bergaf beginnen Garrigou en Trousselier te rijden als gekken. Zij vliegen door Voltri ( Km 157) met reeds 1' voorsprong op hun landgenoten Lignon en Godivier, en 2' op Masselis, Faber, Blaise, en dan volgen ontelbare kleine groepjes. Opmerkelijk is de prestatie van Luigi Azzini die in achtervolging nog veel sneller reed dan de Fransen die de race kleur geven.

Garrigou en Trousselier, de rugnummers 56 en 57, bundelen hun krachten en gaan op zoek naar de heldenstatus. Nadat vele Italiaanse renners achterstand hadden goedgemaakt, klonteren zij weldra samen in groepjes waar niemand nog wil werken. Te Savona gekomen (Km190) noteren de persjongens dat de voorsprong van beide vluchters 5' is geworden. Te Vado ( Km 195) kan Louis Trousselier het tempo van Gustave Garrigou niet meer volgen. en zeven km verder is het gat tussen de twee koplopers reeds 2'40" geworden. Langs de zee loopt Garrigou naar de zege. De overige achtervolgers zijn ondertussen op 6'20" gefietst, en zij willen of kunnen niet beter.
 
Deze Garrigou, die in de eerste Milaan-San Remo reeds een hoofdrol had gespeeld, gedraagt zich nu als een koning op weg naar een triomf die later van hem een van de grootste renners uit die heroïsche periode maakt. Hij vliegt over de  'capi ' die het eind van deze klassieker zo kunnen verzwaren. Met 7' voorsprong op zijn ' équipier' bereikt hij de eindstreep. Zo neemt hij weerwraak. Want reeds als jonge renner was hij de sterkste geweest in 1907, maar hij werd toen te zenuwachtig door de discussies op het laatste van de koers, met de Diavolo Rosso Gerbi en de lepe Lucien Petit-Breton.

Onze twee landgenoten, de Luikenaar Blaise en de Westvlaming Masselis  bleven aan de zijde van hun vriend Faber, de reus van Colombes die niet echt goed presteerde tijdens deze klassieker.
We mogen hen toch niet als knechten beschouwen, want na de afwezige Van Hauwaert waren zij toen in de lente 1911 de twee sterkste Belgische wegrenners. Garrigou zal dat jaar de Tour winnen. De tweede, Trousselier, had die Tour reeds gewonnen in 1905. Ganna is de winnaar van de Giro 1909. Carlo Galetti zou dat jaar de Giro winnen. 

De veertiende van de uitslag Carlo Oriani is een naam die moet worden onthouden voor de sportkwissen. Deze Carlo won de Giro di Lombardia 1912 en de Giro d'Italia 1913. Hij stierf aan het front in 1917 door een longontsteking omdat hij in ijskoud water sprong om een andere soldaat te redden. Girowinnaar en een oorlogsheld, zo'n kerel mag nooit vergeten worden ! 
De Fransen bewezen hoe sterk zij waren en hoe goed het materiaal was dat zij gebruikten. Niemand merkte op die 2de april 1911 langs de kant van de weg een jonge wielrenner op, die de grote profs van de Primavera kwam bewonderen. Tot grote woede van zijn vader oefende hij reeds gedurende drie jaren dagelijks 40km maar in de koersen realiseerde hij niets. Maar deze boerenzoon harkte moedig verder en twee weken nadat hij Garrigou en Trousselier had gezien, won hij zijn eerste wegkoers bij de amateurs te Stazzano over 96km.  Costante Girardengo, geboren op 18 maart 1893 heeft gedurende het wielerjaar 1911 nog 20 andere koersen gewonnen  en dat leverde hem een profcontract op bij de Fietsen Maino. De eerste campionissimo was in aantocht.


Individueel Klassement

1. Gustave GARRIGOU (Fra-Alcyon) en 9h37'00"
2. Louis Trousselier (Fra-Alcyon) à 6'00"
3. Luigi Ganna (Ita-Atala) à 16'00"
4. Carlo Galetti (Ita-Bianchi) à 20'00"
5. Henri Lignon (Fra-Alcyon)
6. Eugène Christophe (Fra-Alcyon) à 21'00" 
7. Dario Beni (Ita-Bianchi) à 23'00"
8. Marcel Godivier (Fra-La Française) à 23'30"
9. Alfredo Sivocci (Ita-Senior) à 23'40"
10. Luigi Azzini (Ita-Legnano) à 24'00"
11. André Blaise (Bel-Alcyon) à 24'30"
12. François Faber (Lux-Alcyon) à 27'30"
13. Jules Masselis (Bel-Alcyon)
14. Carlo Oriani (Ita-Bianchi) à 29'00"
15. Giovanni Rossignoli (Ita-Bianchi) à 33'00"
16. Ugo Agostoni (Ita-Atala) à 34'00"
17. Pierino Albini (Ita-Atala) à 38'00"
18. Eligio Bianco (Ita-Torino) à 39'00"
19. Lauro Bordin (Ita-Senior) à 40'00"
20. Carlo Durando (Ita-Torino) à 40'30"
21. Faccio Bolzoni (Ita-Dei) à 46'00"
22. Giovanni Cuniolo (Ita-Individueel) à 50'00"
23. Enrico Sala (Ita-Senior) à 50'02"
24. Mario Pesce (Ita-Individueel) à 52'00"
25. Clemente Canepari (Ita-Legnano) à 52'01"

09-03-2011 om 22:36 geschreven door Papoum

Een fietsdag in het Noord-Oosten van Polen .

Na  de  neerslag van de voorbije dagen is het ongewoon warm in Mazurië. De trein bracht me via Bialystok naar Suwalki, een grensstadje . Ik rammel van de honger en haal brood, bananen, kaas, worst, melk en water in een sklep (Poolse winkel). Het is vandaag Christus Koning, een belangrijk kerkelijk feest voor de meeste Polen. Na de kerkdienst viert de familie verder aan de feesttafel. Vandaag begint ook de grote zomervakantie.

Na de picknick in het park en een hazenslaapje kan ik er weer tegen. Bij het verlaten van Suwalki vraag ik met de nodige gebaren aan twee vrolijke scholieren of ze een foto van me willen nemen. Zo'n kiekje net onder een wegwijzerpaal is een herinnering voor later, maar ook een bewijsstuk. Op het thuisfront heerst vaak twijfel of opa zo ver geraakt is op de fiets.

De voorbije weken was ik goed bezig en bezocht de toeristische topper Krakov  en Warschau. Nu voel ik wat pijn in de kuiten, maar ook de voldoening van het fietsen door de oneindigheid van het vlakke Poolse landschap. Ik fiets door bossen en langs meren, akkers en weiden, zo groen als alleen in Mazurië gras groen kan zijn in dit jaargetijde. Dorpen met vreemd klinkende en nietszeggende namen lachen me toe. De richting die ik uitga geeft weinig kopzorg: steeds rechtdoor naar het westen met de wind op mijn linkerflank. Ik zie ooievaars, wilde eenden, een sierlijke zwaan met een kroostrijk gezin. Plots dreigen zwarte wolken, weldra gevolgd door donder en bliksem. Het duurt niet lang voorleer het nat uit de hemel klotst. De eenden op het meer zijn dolgelukkig, snoek en karper jumpen omhoog en zwemmen van zottigheid rugslag. Na een spurtje bereik ik de aanlegplaats voor boten en het café aan de waterkant. Een waterspoor achterlatend stap ik het restaurantje binnen. Het ruikt er heerlijk naar frituurvet. Maar hoe bestel je in een plaatsje als Olecko frieten met tartaarsaus en braadworst?

Ik begin alvast met een biertje en kijk wat er op tafel komt rondom mij. Daar zitten vooral lijnvissers die door het onweer naar hier afzakten. Zij bestellen bier en ijskoude wodka, verse komkommers en, hoe gemakkelijk voor mij, gebraden worst en frieten. Aan het meisje achter de toog leg ik in mijn beste Duits uit dat ik ook zo wil eten. Enkele minuten later pluk ik met de linkerhand frietjes uit mijn teljoor, en vul met de rechter mijn dagboek aan. Het meer met het dartele waterwild biedt een prachtig spektakel. Het blijft doorgaan met stortregenen, wat een nattigheid! Gelukkig staat mijn tweewieler droog, beschermd onder een groot stuk plastiek dat ik vandaag al eerder gebruikte. De parking is bezaaid met plassen en de voeten van de nieuwe klanten zitten helemaal onder de roodbruine modder. Negen mannen, ik vermoed een aannemer met zijn werkvolk, komen het café binnen. Zij horen niet bij een katholieke parochie, althans zij vieren Christus Koning niet. Op zijn eerste vakantiedag is ook de plaatselijke schoolmeester de gelagzaal binnengekomen en neemt plaats naast mij. Het café begint meer en meer op een volle harington te lijken. De schoolmeester begint een praatje, eerst in het verschrikkelijke Pools en daarna in de aloude taal van Goethe. We geraken op dezelfde golflengte en voeren weldra een behoorlijk gesprek. Mijn tafelbuur legt me uit dat de plaatselijke volleybalploeg waarvan hij de coach is, hier verzamelt om het speelseizoen waardig af te sluiten met een etentje. Hij vreest dat met zoveel onverwachte klanten van de verhoopte gezelligheid weinig in huis komt. Hij nodigt me uit naast hem plaats te nemen aan de grote eettafel. Een reus van een vent laat meerdere kratten halve liters Pools bier Zywiec aanrukken. Mijn tafelgenoten drinken met gulzige slokken en om te bewijzen dat ook Belgen wat afweten van bierzuipen, schakel ik mijn slokdarm op een groter verzet. Dit gaat me goed af, ik heb de vorige dagen veel gezweet en mijn body voelt als een droge spons. Een nieuwe voorraad frisse halve liters wordt aangevoerd. De schoolmeester heeft mij ondertussen bij zijn sportmakkers als een verdwaalde fietsreiziger voorgesteld. Ik sla geen mal figuur tussen de drinkebroers en de man met het enorme postuur verwelkomt mij met een toast als een eregast. Hij blijkt de voorzitter van de club te zijn. Op tafel komen schotels met braadworst en knapperige komkommers, terwijl uit de binnenzakken van de mannen alcoholflessen rollen die van hand tot hand gaan tot ze leeg zijn. Nazdrovnjé!

Al een tijdje houdt een magere kerel aan de toog ons in de gaten. Hij wipt de ene wodka na de andere naar binnen, terwijl de dienster enigszins bezorgd naar hem en dan weer naar de sportgroep kijkt. Opeens begint onze tooghanger met een dubbele tong een resem scheldwoorden naar de schoolmeester te roepen. Deze legt me uit dat hij die kerel omwille van zijn wangedrag uit de ploeg heeft verwijderd. Een oud conflict dat door het onweer weer de kop opsteekt. De tooghanger werpt de schoolmeester ook het woord 'Swoecham' voor de voeten en dat betekent noch min of meer 'Nazi'. Dat de schoolmeester mij in het Duits te woord staat ligt zoveel jaar na het einde van wereldoorlog II blijkbaar nog gevoelig.

Door de zatheid van meerdere disgenoten glijdt de sfeer alsmaar af naar een bedenkelijker niveau. Daarom geef ik mijn 'przyjaciel skolameister' te kennen dat het voor mij tijd is om op te stappen. Ik druk hem en ook de voorzitter de hand. Ook in het café gaat het er alsmaar wilder aan toe. Het is ondertussen al een hele tijd opgehouden met regen, ik trek een paar droge sokken aan en spring op de fiets.

Na de regen dampt het landschap van goed gevoel. De lucht is zuiver en vol ozon. Onbeperkte energie welt in me op. Ik volg de N655 als een veroveraar, als een generaal van het Rode Leger. Mijn fiets is een felle Sovjettank.

Wronki. Wydminy. Zo heten de dorpen waar ik doorfiets. Ik krijg terug dorst. In een winkel die al gesloten is, bezorgt een ongerust kijkende winkelierster me toch nog een liter cola. Zie ik er zo meelijwekkend uit? Verder, steeds verder rijdt de eenzame fietser. Het is een heerlijke avond en ik heb een goed gevoel. Nog meerdere uren fiets ik zonder veel moeite verder, dan beginnen mijn benen te verzwakken. Ik hou het toch nog vele kilometers vol doorheen een vlakte, de bijna oneindigheid tussen Oeral en Oder. De nacht nadert. Nergens is iets te zien dat lijkt op een hotel. Een oude haas kan hier overal terecht voor een rustig slaapje. Tussen een haag en een graanveld leg ik mijn fiets neer en spreid het tentzeil. Gelukkig heb ik ondertussen een gebied bereikt waar het vandaag weinig regende. Een van mijn fietstassen dient me als kopkussen en ik kruip in mijn slaapzak. Boven mij fonkelen de maan en alle sterren van onze melkweg. Een weinig later val ik gelukzalig in slaap, verbonden met moeder aarde.

Met dauwdruppels in mijn baard begint de volgende morgen een nieuwe Poolse dag.

Reisverhaal  van  Papoum.

07-03-2011 om 01:50 geschreven door Papoum