Door onze contacten met Tom en Joan besluiten we vaak onze laatste dagen van de vakantie met een bezoekje aan Woodsend Road in Manchester. We moesten altijd de caravan bij hen op de stoep parkeren en logeerden een paar nachtjes in a real English home. Ook hier de bloemen op behang en gordijnen en tapijt in het toilet. We hebben Daniel, Rachel en Michelle, de kleinkinderen zo zien opgroeien. Joan is vanuit haar verpleegstersachtergrond weer gaan studeren en op haar 40e is ze les gaan geven op een Primery School. En ze waren en zijn nog steeds gek op holidays. Wanneer haar schoolvakantie begon haalde Tom haar mèt camper en alle vijf kinderen van school op en reden ze meteen door naar de ferry bij Dover om zo lang mogelijk van hun vakantie te kunnen genieten. Italy is bij hen favoriet. De beste stops onderweg waren steevast de stadjes met goede parkeermogelijkheid bij een supermarkt. Wanneer de kinderen s morgens nog sliepen gingen ze om zes uur al op weg naar een volgende plek. Om een uur of 12 kwamen ze dan aan en hadden ze nog de hele dag om te genieten van alles. Niet gek bekeken. Ze hebben ons hun omgeving laten zien, hun thuishaven toen Tom nog voer Liverpool en de prachtige omgeving ten zuiden van Manchester, het Peak District, inclusief Chatsworth House and Gardens. Ieder jaar worden er in deze omgeving well dressings gehouden in en bij de kerk. Eigenlijk om hun bron --well-- te eren die zo belangrijk was toen de pest veel mensen levens kostte Na Toms herseninfarct zijn ze behoorlijk beperkt en zijn verhuisd naar een appartement, maar toch gaan ze s winters graag naar Spanje, waar Tom op de boulevard goed uit de voeten kan met zijn scootmobiel en weg is van Sandra, zn speciale zangeres in het hotel. En minstens eens per jaar gaan ze naar Hong Kong waar dochter Karen hoofd van een internationale school is en Tom en Joan in de watten legt. Het is altijd heel bijzonder om ze te ontmoeten.
1993 In de tuinen van Chatsworth... samen met Tom en Joan.
Onderweg van Chatsworth naar huis in Manchester ontdekte Joan dat er een welldressing te zien was in Paddington. Je ziet het: een prachtig bloemenarrangement van de aartsengel Michael.
Nu bij Neil Ross op de schapenfarm in Kincraig in 1999. Wat was dat leuk om hem weer terug te zien met z'n unieke honden. Hij maakte er een mooie show van!
Op één van onze eerste reizen door Schotland - 1992- kwamen we een aanplakbiljet van een plaatselijke Sheepdogtrial tegen in Nethy Bridge. We hadden net een National Nature Reserve bezocht waar we een visarend konden spotten die zn jongen aan het voeren was bij Loch Garten. Met een camera konden we gewoon meekijken naar het nest. We besloten dat we deze sheepdogtrial niet moesten missen en zorgden dat we op de terugweg op tijd voor de wedstrijd zouden zijn. We waren de enige buitenlanders en de mensen waren zo attent om ons uit te leggen hoe het in zn werk ging. Eerst kwamen de farmers dogs aan de beurt. Ha en vaak moest er een andere hond van een bevriende collega farmer aan te pas komen om de schapen weer bij elkaar te krijgen. Toen kwamen de trickydogs in actie. Daar werd meer mee getraind speciaal voor de wedstrijden. Ook de jeugd had een aparte wedstrijd. Er werd gekeken naar het contact tussen hond en baas en naar de resultaten van het naar de herder toe drijven, het in de "Pen" drijven en ook het splitsen. Dat is wanneer er twee schapen met een strik om apart gedreven moeten worden. Eén bescheiden jongen van 16 jaar viel op, Neil Ross. Hij won alles. Zeven jaar later komen we weer in die buurt. Intussen heeft Neil landelijke bekendheid gekregen met zn honden en heeft zelfs de grote One Man and his Dog wedstrijd gewonnen. Hij wordt door het Tourist Centre gemeld vanwege zijn demonstraties met zn honden en schapen op zijn boerderij. We zijn nieuwsgierig en gaan kijken. Tegelijk komt er ook een bus van de OAD met Nederlanders aan. Het is opnieuw indrukwekkend wat hij met de honden laat zien. We zitten vooraan en de honden die even niet meedoen gaan spontaan aan weerszijden van Wim zitten tot ze weer aan het werk moeten. Zelfs met vijf honden tegelijk werkt Neil voor iedere hond heeft hij aparte commandos. Je mag een lam de fles geven en ik mag meehelpen een schaap scheren. Ja alle facetten komen aan de orde. In het hoogseizoen doet hij zon demonstratie wel 6 keer per dag. Deze extra inkomsten kan een schapenboer goed gebruiken, want veel levert de schapenteelt tegenwoordig niet op.
Ik zal jullie niet vermoeien met al onze reizen naar dit voor ons zo fijne vakantieland. Maar misschien zijn een paar tips toch de moeite waard. --Helemaal bovenin Schotland nog boven Ullapool woont een Nederlandse vrouw die de hele wereld al wel gezien heeft. Daar in Elphin voelt ze zich thuis. Ze heeft de zorg voor de dieren van een kleine farm met veel soorten Schotse schapen en andere Schotse dieren. Het liefst slaapt ze bij haar beide geiten Tanner en Fudge in de stal. Ooit stond ze in het blad Buiten. Ik schilderde daar een foto van na, maar vond dat niet genoeg en op één van onze ontdekkingstochten werd Hilda van der Vinne ons einddoel. En we vonden haar. Het voelde als gelijkgestemden. En bij een volgend bezoek zal ze opnieuw ons einddoel worden. Heb je geen last van de midges hier aan de Westkust, vroeg ik. Mijn huid is veel te tanig daar komen ze niet doorheen, zei Hilda -- Ook Orkney werd eens ons einddoel. We hebben wel geluk gehad met het weer. Oh.. what a beautiful morning.., zong onze chauffeur toen we aan de overkant op het Mainland van Orkney in de bus stapten. Het werd een ontdekkingstocht met als hoogtepunt Skara Brae, een nederzetting uit de Steentijd die per ongeluk in 1920 ontdekt werd doordat het zand er af waaide. Ook the Ring of Brogar met zn grote standing Stones was prachtig om te zien. Onze caravan hadden we in Dornoch laten staan. We maakten daar de Evening Songs mee en speciaal voor de guests gaf reverent Simpson uitleg over de Clearences die de vorige eeuw gehouden waren. Het binnenland moest leeg voor de grootgrondbezitters en velen moesten weg, emigreerden van armoe of trokken naar de kust. Carnegie heeft in deze kerk een groot borstbeeld, want die heeft veel voor deze streek betekent. Deze reverent had humor. Hij schreef een klein boekje: Laughter Lines. We hebben er de hele vakantie elkaar uit voorgelezen. Hoe vind je deze?
---It was a wise schoolmaster who said to the parents: I cannot control your child in the High School, if you havent controlled him in the High Chair".
---We all need recognition, but one little boy carried a bit far. Dad, lets play darts. Ill throw and you say:Wonderful!
We hadden gelijk al door dat Engeland en Schotland als vakantieland hoge ogen gooide. Toen we twee jaar later op 3 maart 1990 25 jaar getrouwd waren vroegen we geld voor een weekend met de kinderen naar Londen. Daarna kon ieder dan gaan en staan waar hij wilde. Zo gebeurde dat ook. Dit keer gingen we met de caravan en Gerhard en Judith knoopten er ook maar een paar weken aan vast. Rick en Mark zouden met bus/ boot en trein weer naar huis. Chrystel Palace in Zuid Londen werd onze Campsite. We maakten hier kennis met de grijze eekhoorn. Hou ze buiten je caravan, want ze vernielen alles. Hier vandaan hebben we samen Londen doorkruist. Het viel niet mee om het hele spul bij elkaar te houden. Ook toen was er natuurlijk weer WK voetbal op de tv en Mark zocht de gelegenheden wel op waar dat te zien was.Op naar de pub. Wanneer hij weer naar de camping kwam moest hij over hekken klimmen. Maar Londen was de moeite waard. Rick leerde nog een jongeman shaggies draaien met zon rolletje.. Buckingham Palace, Downing Sreet 10, Covent Garden, British Museum èn de jacket potato hebben we ontdekt. Na drie dagen had ik het wel gezien. We zetten Rick en Mark op de bus naar de ferry en wij ontvluchtten de drukte en gingen snel naar het noorden. Scotland stond bij ons op het programma. Daar hadden we al met al 4 weken voor uitgetrokken. Dan moet het toch te doen zijn. Met de caravan wordt het heel anders. Je trekt van de ene mooie plek naar de andere. We bleven natuurlijk een paar dagen in het Lake District en namen de Hardknott pass vanwege het griezelen en het Ullswater om de Shepherds Pie en Keswick of course. Toen begon het echte werk nieuwe plekken. Moffat werd van toen af aan onze vaste stop op heen en terugweg naar Schotland. Wat zijn de Borders mooi. Maar we gingen nu voor de Highlands. We kwamen tot aan Ullapool. The Inverewe Gardens waren prachtig. Het ligt aan de warme golfstroom en daarom vriest het er niet. We gingen ook voor Nessie bij het Loch Ness en de Tattoo en het Festival in Edinburg. We hadden van te voren al kaartjes besteld. Het was een belevenis om daar zo'n beetje klem te zitten tussen zoveel nationaliteiten. We hebben genoten!
De eerste kennismaking viel mee. Bij Gretna Green, net over de Schotse grens moet je natuurlijk wel even bij de Blacksmith langs waar vroeger de huwelijken gesloten konden worden. We nemen gelijk maar een fish and chips en eten die zo uit de krant op een bankje op. We beginnen ons al aardig aan te passen. We rijden Dumfries door en verder langs de kust naar boven, steken over naar het schiereiland Cowal en vragen bij het Tourist Centre in Dunoon naar een B en B. Het meisje aan de balie geeft ons ogenblikkelijk het adres van haar ouders en zo brengen we onze eerste nacht in Schotland door in een gouden rammelbed. De volgende morgen zitten we samen met Schotten, Amerikanen en Duitsers aan het ontbijt. Dat heeft ook wel weer wat. We gaan nu langs de Westkust naar boven en gaan via Oban en Fort William richting Mallaig. Het wordt nu zo rustig en verlaten dat we om vier uur s middags al naar een volgend B en B gaan zoeken. Dat vinden we in een Lodge, een beetje chiquer dus. s Avonds gaat de open haard aan en opnieuw zitten we samen met mensen overal vandaan bij het vuur. De andere morgen worden we gewekt door een doedelzakspeler die nog even aan het oefenen is voor een wedstrijd. Is geen gehoor binnenshuis. Een paar uur later zijn we aan de kust in Mallaig. We hadden de boot naar Skye willen pakken, maar . Jammer dan hadden we eerder moeten boeken. Daarom kijken we verder en ontdekken de Highland Games hier met de Schotse dansen, de doedelzakspelers, inderdaad ook die we s morgens hoorden, en allerlei sterke mannen in quilt die stoere dingen doen. We gaan terug via Fort William en komen in Ballachulish aan het begin van de Glencoe Valley en horen in het Visiters Centre de verhalen van de strijd tussen de Schotten en de Engelsen en de slachtpartij hier in de buurt. De Campbells houden voorgoed een slechte naam. Ons verblijf die nacht in de Stone Cottage is comfortabel en onze gastheer leerde me: Say never Englishman to a Scotchman. En hij geeft ons tips voor de omgeving. We zien deze vakantie ook nog het indrukwekkende Stirling Castle en komen tot de slotsom dat er heel wat oorlogen gevoerd zijn door de Engelsen en de Schotten. Onze laatste overnachting is op een farm in de buurt van Hexham en we zien nog een stuk van de Hadrian Wall die ooit door de Romeinen gebouwd werd tegen de aanvallen van de Schotten. Het was een geweldige ervaring om in Groot Brittannië te zijn. Wanneer we weer met de ferry vanuit Hull Hoek van Holland naderen zien we een andere ferry richting Engeland vertrekken. Wim kijkt er verlangend naar en zegt:Ik wou dat we daar maar weer op zaten!
Tom had ons aangeraden om eens een Shepherds Pie te proberen in Pooley Bridge aan het einde van het Ullswater. Voor we aan zon stevige lunch begint wilden we eerst één van de wandelingen uit het boekje maken die daar van start ging. We strandden al na 1 km bij een weiland waar we door zouden moeten. Er hing een bord aan het hek met Bull in Field. Nou we zijn maar omgekeerd en wat eerder aan onze Shepherds Pie begonnen. Tom had niet te veel gezegd. Delicious! De wandeling bij Threskeld leidde ook door verschillende weilanden. We moesten telkens met zon trapje over de stenen muurtjes klimmen. Op een gegeven moment kwamen we ook door een weiland met heel veel schapen. We waren al zon beetje in het midden toen ik bedacht dat ze wel erg groot waren en toen ik even beter keek tussen de achterpoten zal ik maar zeggen . zag ik dat het bijna allemaal dikke rammen waren. Dat liep even wat minder ontspannen. Ik keek toch telkens even om, maar ze hadden wel wat anders te doen dan ons achterna te zitten. Er is één afdaling in het Lake District dat wel wat van je zenuwen vergt. Die is als je vanuit het Eskdale via de Hardknott pass naar Ambleside rijdt. Zo smal en steil met allemaal gaten die je moet ontwijken en dan een totaal verlaten omgeving, woest en onherbergzaam! Heel strategisch staat er onderaan een ijscokar. Geen wonder! Daar ben je dan wel aan toe! Na die fantastische veertien dagen hadden we een weekje Schotland gepland. We namen afscheid van Margaret en Keith in Wigton. We kregen twee zoenen van haar met de mededeling: In the South you get one and in Scotland none. We werden heel benieuwd naar dat Schotland.
Die eerst aanblik van het Lake District was indrukwekkend. Overal kunstig gestapelde stenen muurtjes tot hoog in de bergen om de schapen op hun plek te houden, prachtige meren en het stadje Keswick vlak bij de camping. Wat wil je nog meer?! We misten zelfs onze Laska niet, want naast ons stond een echtpaar met twee aanhankelijke retreevers. We hadden zicht op het meer: Derwentwater. In de caravan was een boekje met 12 wandelroutes en drie ervan begonnen in Keswick. Wanneer je de wandeling om het meer wilde maken en halverwege zag je het niet meer zitten dan kwam de pendelboot langs en je kon zo mee! Handig hè? In de veertien dagen hebben we zeker 8 routes gevolgd. Op een gegeven moment liepen we in de heuvels boven het Buttermere toen we twijfelden over het pad naar beneden. Toen we uiteindelijk daar aankwamen stond een echtpaar , dat uit Heemse bij Hardenberg kwam, ons op te wachten. Wij konnen al heurn an jullie taal daj bij ons uut de buurte komt. En we hebben samen koffie gedronken. Het regende wel vaak, vooral s morgens. Meestal werd het tegen de middag droog. Het meer is in die veertien dagen minstens een meter gestegen, maar het deerde ons niet. We bezochten Maryport, de geboorteplaats van Tom Woodgate en Wigton waar hij opgroeide. Daar werden we ook uitgenodigd door Margaret, de zus van Tom. Keith had een MG waar hij tochtjes mee maakte en waar hij heel trots op was. Lieve en hartelijke mensen. We maakten kennis met een echte High Tea. De Engelsen zitten daar verder niet zo met het weer. Met een The usual weather is nt it, word je ontvangen als het regent. We maakten ook een dagtocht naar de Dales en .. toevallig gaf Richard Fawcett een demonstratie met zn zes bordercollies, onze eerste kennismaking met dit ras. Hij had zn kinderen bij zich en die knoopten de honden met een gewoon stukje touw aan een paal en hingen er een stuk karton boven met hun naam. Toen begon Richard te vertellen: over zijn harde bestaan als schapenboer in de Dales, over zijn leven met de honden en over het verschil in intelligentie. Zo stuurde hij Ben er op uit om de schapen op te halen die ver naar achteren liepen. Eén streep en de hond vloog er achteraan en omheen en dreef ze naar Richard. Toen liet hij zien hoe Ziggy het aanpakte. Hij gaf Ziggy met zn fluitje de opdracht om een ander stel op te halen. Die ging eerst naar een heuveltje links om te kijken waar ze precies liepen en haalde ze toen op. Hij jureerde ook bij officiële sheepdogtrials tot in de USA toe. Onze vakantie kon niet meer stuk! Vind je het gek dat toen Laska overleed wij het eerst aan een bordercollie dachten? Dat werd Kim.
Lake Districkt....? That's were we used to live...
We hadden net ons eerste caravannetje gekocht-- een Knaus Schwalbennest uit 1962-- toen Tom Woodgate, die voor zijn Engelse bedrijf inspecties moest uitvoeren bij Holvrieka Ido, op een zondag bij ons op bezoek kwam. Hij logeerde in hotel ten Cate, maar vond het erg gezellig bij ons geloof ik. Hij vroeg of we wel eens in Engeland geweest waren. Nee dat waren we niet. Ik wist alleen dat Dick Lettink met school wel eens met een uitwisseling in het Lake District geweest was en dat hij daar erg enthousiast over was. "Nee"... zei ik... "dat water ertussen hè, maar als we ooit eens naar Engeland gaan zou ik het liefst naar het Lake District willen". Tom werd helemaal exited. "Lake district..? That's were we used to live. When you ever decide to come over.. we'll put our caravan for you on a campsite at Derwentwater for a few weeks". We hoefden er niet lang over te denken. Het contact bleef. Hij kwam regelmatig een zondag. Hij hielp Gerhard met z'n engels en was gecharmeerd van Rick en Mark. Wanneer hij wilde uitleggen dat het ergens rustig was zei hij: "It's so quiet there... it's just like Emmen on a sunday". Het jaar erop maakten we de overtocht naar Hull en reden naar Manchester naar de familie Woodgate on the Woodsendroad. Ze hadden net de bruiloft van Linda achter de rug en we moesten nog wel de bruidstaart proeven. Nichtje Jill reed mee naar het Lake District en we werden door zus en zwager Margaret en Keith ontvangen op de camping aan het Derwentwater. Het werd een vakantie om nooit te vergeten!
Van l naar r. opoe Kornegoor, opoe uut Mossel, ome Jan en - waarschijnlijk- opa Kornegoor.
Waarom moet ik steeds aan Wimke denken? De hele morgen komt ieder keer die naam voorbij in m'n hoofd. Ken je dat? En gelijk het beeld van opoe uit Mossel, de moeder van vader Hein. Misschien wel omdat we op de Boomgaard zijn en er meer herinneringen boven komen. Vader Hein had een jonger broertje. Ze woonden op een boerderij onder Kasteel Het Medler. Toen had je nog echt koude winters en werd er vaak geschaatst. Hoe het kwam weet ik niet, maar Wimke is tijdens het spelen door het ijs gezakt in een sloot. Hij kreeg daarop longontsteking en na 10 dagen is het vaak erop of eronder. Wimke heeft dat niet overleefd. Peniciline kenden ze in de jaren twintig nog niet. Als je mocht denken dat vroeger alles beter was... dan gaat dat niet altijd op. Ook de vader van vader Hein kreeg eens blindedarmontsteking en werd door de huisarts op de keukentafel ter plekke geopereerd. Hij heeft dat wel overleefd. Opa Eggink was tuinman op het Medler en heeft veel van zijn kennis op Hein overgebracht. De baron vond Hein een goeie paardenknecht omdat hij zo goed met paarden kon omgaan, maar pa had geen zin om "onder" de baron te gaan werken en begon met Hanna Kornegoor in 1938 zelf een boerderij... ja hier op "De Boomgaard". Opoe woonde later bij haar dochter Aaltje en haar man Bertus in Mossel op boerderij "De Prinsenhoeve". Ze had ook groene vingers. Nergens zag je in die tijd een mooiere vensterbank met bloemen. Ze was vrij lang en slank en vaak zat ze bij ons aan het Lindese end in de kerk. Zingen kon ze niet. Dat was meer een schor gepiep. Bij alle verjaardagen zat ze met de andere opoe's en opa's gezellig te keuvelen, samen met opoe Kornegoor, opoe Bruins, opa uit Barchem en onze eigen opa en opoe Bijenhof. Een echt dagje uit.
Ik heb grote bewondering voor mensen die hun vakantiebagage in één klein koffertje kunnen pakken. Mark kan dat. Pyama tandenborstel, twee onderbroeken en een korte broek meer heeft hij niet nodig. Overal kun je kopen wat je nog meer nodig denkt te hebben, vindt hij. Ooit gingen we eens op een georganiseerde fly-drive reis naar Ierland. Beiden hadden we onze vliegtuigkoffer bij ons en daarnaast nog een tas voor de handbagage. Wat hebben we lopen zeulen in Ierland . Bus uit, hotel in trappen op of lift in, trappen af of lift uit en weer die bus in. Oooohhhh! Er waren ook een paar zussen bij, nichten van Anneke van Zeyts, mn oude schoolvriendin. Die hadden zegge en schrijve één klein soort koffertje op wieltjes die ze zo aan het handvat achter zich aan mee konden slepen. Daarnaast één klein rugtasje voor hun papieren en portemonnee. En ze zagen er steeds verzorgd uit. Dat is iets wat ik ook wil, maar steeds wordt het meer wat èigenlijk toch mee moet. We gingen ooit met Dick en Anda naar het Schwarzwald naar een appartement met onze jongens. We kwamen een paar dagen later ivm de ziekte van mama. Onze aankomst werd gefilmd. Dick had net een super 8 camera en probeerde die tijdens de vakantie uit. Als je dat later terugziet! Aan het uitladen van ons leek geen einde te komen. Iedereen hielp met het meeslepen van tassen en losse attributen. Het ergste was dat, toen je dacht dat alles er uit was, ik nog met een lege tas aankwam waar alle losse spullen en etenswaren, die nog in de auto lagen, in gingen! Nee aan kamperen hoefden we toen nog niet te beginnen. Dat zou helemáál wat worden. Daar begonnen we pas mee toen de jongens niet meer meegingen. De caravan kan heel wat aan. Ieder zijn meug?! Je moet dat ene koffertje natuurlijk niet vergeten hè Mark! Maar pas hè gingen Diny en ik naar Antwerpen drie nachten. Toen namen we allebei één klein koffertje op wieltjes mee èn een rugtasje. En.... je gelooft het of niet...dat is gelukt!
Oom Sjoerd en papa Hendrik Jan waren vrienden. Beiden waren ze ook ondernemer. Oom Sjoerd was kleermaker en Hendrik Jan had een zagerij. Vooral toen Hendrik Jan dat vreselijke ongeluk kreeg heeft oom Sjoerd veel gedaan om ook alle administratieve romslomp in goede banen te leiden. Alleen toen hij wat administratie mee nam naar het ziekenhuis omdat Hendrik Jan iets op begon te knappen, trof hij een plotseling overleden zwager en vriend. Ik weet dat hij alles heeft gedaan om mama en ons de steun te geven die we zo nodig hadden. Ik zag natuurlijk als kind de ome Sjoerd die zondags gezellig met ons allemaal naar het Vordense bos ging om de groenkopjes te voeren. Tante Hermien en mama hebben er later wel voor gezorgd dat alles wat er in die tijd gebeurde ook bij mij is blijven hangen. Nu was oom Sjoerd ook erg sportief en ging zomers elke ochtend zwemmen. Hij moet wel een goed zwemmer geweest zijn, want op zijn rondreis per motor door Engeland is hij in het Lake District dwars over het Ullswater gezwommen. Ik heb me daar laten vertellen dat dat een riskante onderneming is vanwege het op plekken ijskoude water. Hij zal ook Hermien gestimuleerd hebben om dat te doen. Nog niet zo heel lang geleden vertelde ze dat ze eens met tante Riek de stoute schoenen had aangetrokken en samen met haar naar het zwembad "In de Dennen" ging. De beide dames verdwenen allebei in een badhokje en kleedden zich om. Toen ze echter in badpak stonden durfden ze geen van beiden het badhokje uit te komen. "Rika ... bu'j al klaor"? Jao... ie dan? Bu'j al buten"? "Nee.. ik dörve niet". "Ik ok niet".... Ze hebben zich toen maar heel snel weer aangekleed.
Vlak naast pa z'n grond ligt Huize Zelle. Je kunt er midden in de natuur huisjes huren en er is een mogelijkheid voor Bed en Breakfast.
Op weblog 1 heb ik het afgelopen weekend een foto gezet van het boerderijtje op het Zelle van pa waar de familie Looman woonde. Vader Hein was nog niet eens zolang met mama getrouwd toen we onze eerste boerenbruiloft meemaakten. Hendrik Looman ging trouwen met Leida die bij hem en zijn moeder Gerritje huishoudster was. Dat gebeurde wel meer vroeger. Tante Riek trouwde met ome Jaap waar zij ook de huishouding verzorgde nadat ome Jaaps eerste vrouw overleden was en hij met twee jongens, Henk en Jan, achterbleef. Ook Marry's tweede moeder deed bij hen eerst gewoon de huishouding. Alleen Hendrik en Leida hadden al een kind van 8 weken. Dat was toen nog niet zo gewoon. Bovendien was Leida kaal. Ze droeg een pruik. Begin zestiger jaren had pa plannen om een nieuwe boerderij op het Zelle neer te zetten. Daar had hij immers de meeste grond. Hendrik Looman bood hij aan om op de Boomgaard te komen boeren. We zijn zelfs al eens rondgereden om naar moderne boerderijen te kijken. Maar Hendrik zag dat niet zitten. Hij ging dan liever in Vorden wonen en ander werk zoeken. Pa wilde toen dat boerderijtje wel verkopen en dan kon de Boomgaard mooi verbouwd worden. Maar ja... toen kwam de rechter er aan te pas. Terwijl hij dacht dat hij een goed voorstel had gedaan werd hij door de advokaat van Hendrik uitgemaakt voor al wat mooi en vooral lelijk was. Hij zal wel een vergoeding hebben moeten betalen, maar dat weet ik niet. In elk gevak wel de proceskosten. En kwaad dat ie was! De verkoop ging door en de Boomgaard onderging een metamorfose. Er gingen een paar muren uit en er kwam één grote woonkamer van 10 x 4 m. Er kwam een douche beneden en boven een slaapkamer extra voor Diny en mij. Jammer ...op dat moment ging ik al bijna de deur uit!
Ja... zo'n koe. Een mooi exemplaar van het MRIJ (Maas, Rijn en IJssel) vee. Volgens Johan geven ze iets minder melk dan de Friezen, maar wel vettere melk.
Gister hoorde ik van familie van Tonny over een dom ongeluk, veroorzaakt uit gewoon wat overmoedigheid. Iemand dook vlak voor zijn huis in het ondiepe water bij de aanlegsteiger. Hij woonde er zelf. Hij raakte verlamd, zit in een rolstoel en is verhuisd naar een volledig aangepaste woning. Iedereen doet wel eens iets zonder er bij na te denken... gewoon. Ik kan zo een paar domme dingen alleen al van mezelf opnoemen die alleen al hier op de Boomgaard zijn gebeurd. Ooit klom ik eens op de bovenste balken in de schuur. Er lag een hoopje hooi beneden en ik sprong zonder goed na te denken naar beneden. Het hoopje was niet zo groot. Ik jankend naar binnen...Ik heb dagen kreupel gelopen. Naar een dokter....nee dat deed je niet wanneer alles nog bewoog. Een jaar later ging ik met een boek naar mijn favoriete boom in de boomgaard.Wanneer ik thuis zomaar ging zitten lezen... "Heb je niks anders te doen", was het dan. Daar lag een koe bedaard te herkauwen. Ik dacht: waarom zitten mensen alleen maar op een paard en ... ik zat al op die -zo leek het- rustige koe. Dat duurde geen seconde en die koe kwam in de benen. Beetje dom natuurlijk, maar ja.... ! Ik duik er achterover af. Ik heb een week krom gelopen met een zere rug en nek. Nee.. geen dokter....alles bewoog toch nog?! Toen ik veertig jaar was kwam ik bij de huisarts terecht vanwege problemen met nek en arm. Er werden foto's gemaakt. Ik naar hem toe voor de uitslag. "Wat heb je gedaan... ben je met 80 km per uur tegen een muur gereden", was het eerste wat hij vroeg. Nee..... hoe dat zo"? "Nou.... zei de huisarts,"omdat de foto's nogal wat beschadigingen laten zien, maar het kan ook wel van lang geleden zijn". Tja, toen dacht ik even aan dat te kleine hoopje hooi èn die koe!
Wim komt uit een uitvinderige familie tenminste voor een deel dan. Wim, Piet en Ben zijn de praktische oplossers en Henry meer de theoretische. Moeder van der Kolk is trots op die handige jongens- mien jochies- , maar vindt Henry het handigst, want die láát alles doen. Ben kan s nachts soms net zo lang liggen puzzelen tot hij de oplossing voor een probleem gevonden heeft. Wim slaapt als hij het bed voelt meestal dan ! Ben en Wim zijn twee handen op één buik. Niet alleen met het bedenken van oplossingen, maar ook met hun goed bedoelde adviezen. Ze weten overal raad op, maar o wee als je dat niet opvolgt. Ze herhalen dat tot in den treure en worden beiden bijzonder mieterig als je het dan nog niet gesnapt hebt. Want dat je hun goede raad niet ter harte neemt omdat je daar toevallig geen zin in hebt komt niet bij ze op. Dan is het pas goed mis! Nies en ik kennen onze mannen en zijn experts geworden in hoe daar mee om te gaan. Bij Stork en later bij Holvrieka had je meer van die handige mannen natuurlijk. Zo hangt de door Holvriekamensen gefabriceerde brievenbus nog bij Gerhard en Judith aan de Kuifmees te pronken. De zonneluifel, wel voorzien van nieuw doek eveneens. De boerentuinbank waarvan het onderstel nog bij Stork gemaakt is wordt om de zoveel jaar van wat nieuwe latten voorzien en krijgt een likje verf. Op onze schuur zitten de witte vliegende vogels, symbool voor ons uitvliegend kroost Holvrieka made- en bij Ben en Niesje sieren ze hun huis aan de Dorpsweg. We hebben een veiligheidsslot op de dissel van de caravan, twee barbecues, een aantal van die handige priktafeltjes voor in de tuin inderdaad.. allemaal van roestvrij Holvrieka-staal. En sinds ik de zwaardere E-bike heb gebruiken we de Holvrieka-fietsendrager weer. In ons huis hebben we ook een spiltrap, ooit door Willem Dubbelhuis bij Drentea- de voorloper van Holvrieka- gemaakt toen dit huis in 1975 verbouwd werd. Het is niet één van de makkelijkste trappen, maar daar hebben we mee leren leven door handgrepen te plaatsen. Een poosje terug begon er ineens een trede wel erg te bewegen. En ja hoor scheurtjes. Dan roept Wim Handige Dolf die dat even komt lassen. Die is nu opgeklommen tot bedrijfsleider bij het ingekrompen Holvrieka. En lassen . Dat kan hij!
Met Gerdie als schipper gaan we nu naar Mittelfahrt terug, want de haven in Frederica is vol. We maken er met elkaar nog een gezellige middag van. Annelies tracteert op ijs, want haar Miel is jarig. Lekker! s Avonds gaan we met zn allen uit eten. Om te voorkomen dat Jaap dit als bedrijfsonkosten in zijn administratie zal kunnen verwerken, rekenen enkelen persoonlijk af. i.p.v. Jaap alles voor te laten schieten. Jaap is hierover zéér gegriefd. Die avond moeten we alles betalen wat er nog te betalen valt4x 25 voor het eten tijdens de vier dagen in de camper, + 45 voor de ferrys + 115 voor het busje terug naar huisalles p.p.. Gerdie weigert voor het eten te betalen en wanneer ze ook niet voor het busje wil betalen dreigt Jaap haar niet mee te nemen. Uiteindelijk vertrekken we toch mèt Gerdie. We hebben gisteren gelukkig goed ingeslagen in de supermarkt, want we hoeven wat betreft eten en drinken niets meer van Jaap te verwachten. Na een voorspoedige reis arriveren we in Nieuweschans waar Mark ons al op staat te wachten. Een vreemd afscheid is het als je 18 dagen zo intensief met elkaar opgetrokken hebt. Ik krijg nog een kneepje in mn wang van Jaap en dan is deze wonderlijke vakantie voorbij. Als vrienden van ons aan Wim vragen of hij zn vakantieplannen voor het volgend jaar al klaar heeft, antwoordt hij steevast: Ik weet één ding zeker ik koop in elk geval geen boot! Op mn verjaardag die gelijk na de vakantie valt, krijg ik behalve een prachtige videoband met onze vakantiebelevenissen nog iets van Glenn en Greta . nee . nee . ja een grote pot DUO PENOTTI!
EbeltoftMittelfahrt Dit is volgens Jaap een doe het zelf dageen zeer rustig dagje. Jaap zit de hele dag beneden te lezen e.d. en luistert naar zijn geliefde Pavarotti. De bemanning doet het werk. Jaap laat zn haar nog even bijknippen door Elly, die is echt van alle markten thuis! Dan glijden we 's middags onder de prachtige brug door en bereiken Mittelfahrt, een echte Deense haven. Wanneer we gaan stappen maken we kennis met de zelfkant van het leven drank verloedering blote voeten. Die avond moet er maar eens rustig overlegd worden. Wat gaan we doen? We komen lang niet op tijd. Bellen! Een busje zou meer dan 200 per persoon moeten kosten. Een beetje duur hè? Ik ben perplex. Moeten wìj dat dan zelf betalen? Morgen zullen we het in Frederica nog eens proberen. We blijven lachen . hoewel .? Jaap koopt zich hier een jacquet. Ik meen dat het voor een concert van Pavarotti bedoeld is. Die avond dekken we op eigen initiatief de tafel nog maar eens. We barsten van de honger. We eten alle brood en worstjes op. Jaap schudt zn hoofd. De volgende morgen vertrekken we al bijtijds naar Frederica. Daar huurt Jaap een busje om samen toch maar weer op tijd thuis te zijn. De bemanning voor de volgende trip naar Engeland zal dan ook hier weer moeten opstappen en kan hij dan vanaf Harlingen weer mee terug nemen. Gerdie heeft intussen geïnformeerd naar tijden en prijzen om met de trein naar huis te reizen, maar dat blijkt nog duurder èn omslachtiger.
Op de Hilde Baudine weten we dan nog niet dat Jaap er mee gedreigd heeft om iedereen van boord te zetten wanneer de 25 p.p.per dag campergeld niet betaald gaat worden. Het is prachtig zeilweer en we vertrekken vroeg voor een lange tocht. Jaap ziet een bruinvis of een dolfijn en Greta en ik houden de hele dag ons fototoestel in aanslag, maar helaas . tevergeefs. s Avonds zien we opnieuw een prachtige zonsondergang met de Golden Griffin op de voorgrond. Wanneer we laat in de avond, opnieuw dank zij de goede ogen van Glenn de rode-, groene en kardinaalstonnen ontdekken, bereiken we veilig het kleine haventje van het vissersplaatsje Ebeltoft. Het is half 10 en we hebben vandaag 72 mijl afgelegd. Die avond laat komen de verhalen, onder genot van de in Hals door ons ingeslagen wijn en bier, weer goed los. Elly vertelt ons kleurrijk over teckel Babs die gedekt zou worden door een menneke. Dat zou gebeuren op de diepvries voor de paardenstal te midden van een kring belangstellenden. Babs had er geen zin in. Maar wonder boven wonder was ze toch zwanger geraakt en het eerste deel van de bevalling vond plaats in Ellys bed. Mijn - ook waar gebeurd- verhaal over de hond die van de cantharellen gesnoept had en krampen kreeg ging er ook in als koek. De hele familie moest daarna op aanraden van de huisarts naar het ziekenhuis om hun magen leeg te laten pompen en bij thuiskomst vonden ze..... nee geen dode hond, maar een trotse moeder met een nest met vier jonge puppies. Een prachtige dag!
Richting Aalborg. Bij de brug wachten we op Piet met de Golden Griffin en samen varen we onder de geopende brug door. Dan begint Jaap met Piet een race om een kratje bier met shag. Dan . varen we met Jaap aan het roer op een kleine zandbank. Er is hier een hele smalle vaargeul en Jaap nam de binnenbocht. Hij probeert nog even zijn bemanning een oor aan te naaien door op te merken dat de duidelijk zichtbare boeien niet aan hem gemeld waren. Er volgt een hevig protest, want na het melden van de boeien vond onze schipper ze niet relevant voor de route. Jaap geeft nu rustig commandos, terwijl de Golden Griffin al in aantocht is om bij te springen. Allemaal bakboord!- helpt niet-. Allemaal naar de punt!- helpt niet-. Blubber aan alle kanten .. je ruikt de modder. Spanning en sensatie! Dan zijn we eindelijk los. We melden de Golden Griffin dat dit natuurlijk even oefenen was. We komen mooi op tijd in Hals aan dat iets voorbij Alborg aan de oostkust van Denemarken ligt. We blijven daar voor de nacht, want buiten in de Alborgbocht is het nog heel slecht! Die avond worden er ons patatjes beloofd. Er gaat een gejuich op. Jammer t gas is op, maar Jaap en Elly brengen kant en klare patat mee. Er is hier een supermarkt èn een telefooncel. Luxe! We bellen Gerhard en Judith meldt dat aan het thuisfront alles rustig is en wij vertellen over onze overlevingstocht. Dan nemen we ook afscheid van Eekje. Ze moet op tijd terug zijn in Rotterdam om haar beroep als celliste weer op tijd op te kunnen pakken. Jaap gaat er heen om zijn campergeld te beuren. Hij krijgt te horen dat er niets betaald gaat worden vanwege het weinige eten aan boord. Jaap is furieus en dreigt iedereen van boord te zetten! De bemanning is perplex en laat zich overbluffen. Eekje betaalt.
De volgende morgen willen we eens een goed gesprek met Jaap hebben om te horen wat zijn verdere plannen zijn. Hij ziet het zelf ook niet zitten om de 180 mijl die we nog hebben te gaan buitenom te zeilen. Maar door de fjord en via de oostkust van Denemarken is het nog 400 mijl varen naar huis. Hoever komen we nog? Juul ziet het duidelijk niet meer zitten. Hij had zich zoveel van dit zeezeilen voorgesteld en loopt compleet vast op de geslotenheid van de schipper. Hij heeft geen vertrouwen meer in hem en wil nog een paar dagen genieten van echt vakantie. Juul en Wieke pakken hun spullen en nemen de trein. Jammer! Het was heel fijn om ze er bij te hebben. Elly maakt nu van de gelegenheid gebruik om over te stappen van de Golden Griffin op onze Hilde Baudine. Om 2 uur s middags zeilen we verder de Limfjord in richting Nijköping. Jaap begint wat meer te praten. Piet krijgt vis van een paar Urker vissers op een Engels vissersschip. Annelies en Eekje bewonderen de gevangen kreeften, maar als ze er één mogen uitzoeken bedanken ze voor de eer. Piet is ontzet! Die kreeften zijn wel 80 tot 90 waard. Ze moeten het nog lang horen. Een gedeelte van de schoongemaakte vis wordt in een plastic zak overgeheveld naar onze Hilde Baudine en door Elly vakkundig gebakken en al varend smikkelen we ze lekker op. Om 11 uur s avonds varen we het haventje binnen, terwijl we al hangend buiten boord de groene- (rechts) en rode boeien (links) zoeken. Moeilijk hoor! Elly en Wim staan op de punt als uitkijk, maar als Glenn niet zulke scherpe ogen had gehad, was het pas echt spannend geworden. We komen veilig aan. Het was een prachtige dag jammer dat Juul en Wieke dit missen!
Ik heb grote bewondering voor mensen die hun vakantiebagage in één klein koffertje kunnen pakken. Mark kan dat. Pyama tandenborstel, twee onderbroeken en een korte broek
meer heeft hij niet nodig. Overal kun je kopen wat je nog meer nodig denkt te hebben, vindt hij. 
EbeltoftMittelfahrt
Op de Hilde Baudine weten we dan nog niet dat Jaap er mee gedreigd heeft om iedereen van boord te zetten wanneer de 25 p.p.per dag campergeld niet betaald gaat worden. 
