En dan heb ik het nog niet gehad over de bult op Gerhards hoofd zo groot als een ei toen hij met de step tegen een betonnen paal was gereden. Het was zon ei dat je wel eens in de Donald Duck tegenkomt! In panieknaar de dokter. Busschers zei toen:Wat wil je dat ik doe , moet ik hem er afsnijden!! Na een paar dagen was de bult al weer verdwenen.
Of die keer dat Gerhard de aambeienzalf ontdekt had en op dat tuutje dat er aanzit had zitten zuigen. Of (alweer Gerhard) dat hij mijn pilhad ontdekt en er eentje geprobeerd had. Beide keren was de dokter niet aan wezig en heeft die kwaaie mevr. Busschers zelfs de kinderarts gebeld om te horen wat er eventueel gebeuren moest. Ik weet niet meer wie van de 3 de punt van de thermometer afgebeten heeft, maar opnieuw was het onze huisarts die onze paniek wist te sussen.
Op een dag belde er een mevrouw aan, die angstig naar boven wees en sssssst deed.
Gerhard ( ja natuurlijk ) lag languit in de vensterbank bij een open raam. Zij bleef eronder staan om hem eventueel op te vangen of in elk geval zijn val te breken. Ik sloop voorzichtig naar boven om Gerhard met zachte hand uit die vensterbank te krijgen! Oei!
Rick kwam niet op zulke ideeen. Ik zag altijd wat hij van plan was en greep dan in. En waren we bij anderen dan hing hij meestal tegen mijn knie.
Mark was ook voorzichtiger, maar soms ging het toch even mis. Ik had al vaak gezegd:Doe die ballon niet in je mond, dat is gevaarlijk dat blijft in je maag plakken .word je hééél ziek van.Tot hij op een keer op het mondstukje van een kapotte ballon kauwde en het toch inslikte. Toen was hij in paniek, dacht dat zn laatste uur geslagen haden riep maar steeds: Mama, de dokter bellenen hield er niet mee op voor ik dat gedaan had. Opnieuw stelde Busschers me gerust:Dat komt er vanzelf wel weer uit hoor.
Onze huisarts in Hengelo was dokter Busschers. Hij had een vrouw, waar we niet zo blij mee waren. Die was in staat om de deur voor je neus op slot te draaien als het spreekuur net voorbij was. Maar hij . was geweldig. Hij kwam voor alle kinderziektes. Het eerste half jaar dat Gerhard naar school ging bracht hij de bof, de waterpokken ,de rode hond èn de mazelen mee. En Rick deed overal in mee, vanzelf wel een dag of 10 later. Alleen Mark nog niet, die was nog geen half jaar en tot zolang werken de immuniteitsstoffen die hij van mij had meegekregen. Alleen kreeg hij op een gegeven moment wel de rode hond. Busschers zei:Dat kan alleen maar als jezelf die ziekte niet gehad hebt. t Is maar goed dat tegenwoordig alle meisjes hiertegen ingeent worden. Mark deed ook nog even mee met de vierde ziekte. Ook allemaal rode vlekken!
Daarna kregen we de amandelen. Na diverse oranje penicilinedrankjes moesten die er bij Gerhard eruit.
We hadden hem een trein beloofd. Na 1 nachtje ziekenhuis mochten we hem weer ophalen. Het eerste wat hij zei: Is de trein er al?En toen we zeiden:Ja, hoor!Rijdt hij vanzelf of moet je hem duwen?. Tot aan de dag van vandaag vind ik het nog sneu, dat het een trein was die je met de hand moest laten rijden. Hoewel . de trein werd steeds uitgebreid en met playmobil aangevuld en Robin heeft er 25jaar later later nog mee gespeeld. Ook bij Rick gingen de amandelen eruit. Na die tijd kreeg Mark ,die altijd braaf meedeed met keelontsteking, hier nooit meer last van!
De paar jaren die nu volgden heb ik als een beetje dubbel ervaren. Aan de ene kant was het heerlijk om met de kinderen te tuttelen, te spelenen te knuffelen, bij Anda op de koffie en zij bij mij, naar het Hertenkamp met zn allen. Och, dat waren nog eens tijden, zou je zo zeggen!
Maar het huishouden lag me niet zo. Iedere dag hetzelfde..de afwas, stofzuigen en vooral dat eeuwige opruimen lag me niet.
Op een dag was Anda gezellig bij me op de koffie. Ik was net Rick aant verschonen op de grond, toen de bel ging. Wims moeder uit Hattem stond op de stoep. Ze had mee kunnen rijden met een kennis die die dag in Twente moest zijn.
Anda vertelde later, dat ik in paniek niet wist wat ik het eerste of laatste moest grijpen, de poepbroek van Rick of wat anders. Nu lachen we erom.
Tot ik op een dag op een vrouwengroep me liet ontvallen dat ik best af en toe weer eens zou willen invallen op een school. Diezelfde week belde al een hoofd van een school en ging ik met Mark op pad. Mark was toen 3 en meestal dropte ik hem bij de kleuters of nam ik hem met zn tasje met autos mee in de klas. Hij zette zich dan meestal aan het bureau, stalde zn autos uit en speelde. Niemand keek er van op! Het was een verademing om weer de schoolsfeer te proeven. En als je nou denkt dat het wel erg druk moest zijn met 3 kleine kinderenèn invallen?!Het gaf me gewoon weer energie. De jongens kregen allemaal een taak(je), van even naar de Migro op de hoek tot opruimen, afdrogen of zelfs stofzuigen.Er hing een lijstje aan het prikbord. En Wim was natuurlijk altijd al handig.
Ze hebben me verzekerd dat ze er geen trauma aan overgehouden hebben!
De school vande kinderen was dichtbij. De kleuterschool heette De Tuinfluiter, een leuke school metvriendelijke juffen. De moeders mochten wel eens een middagje meedraaien. De middag in Gerhards groep begon met een kringgesprek over wonen.
Op een gegeven moment laat de juf een tekening zien van een boerderij en vraagt:Wie wonen er in zon soort huis?
Gerhard had het eerst de vinger in de lucht. Ja Gerhard? En Gerhard heel trots:Opas en omas!.
Tussen de middag kwam Gerhard ook al niet erg snel naar huis. Hij liep met anderen mee. Hij had altijd wel een reden waarom het wat later geworden was. Deze keer zei hij:Ik was met Mozes op de bergen. Je zou toch denken dat hij met het bijbelverhaal die morgen goed verwerkt had.
Zaterdags gaan we nieuwe laarzen voor hem kopen en hij wil beslist die groene laarzen en geen andere. Waarom die mooie blauwe niet,Gerhard?
O, Mozes heeft ook diezelfde groene.Mozes kwam uit een Moluks gezin, waar alle kinderen Bijbelse namen kregen: Ruben, Esther, Rebecca ,Gideon ..... Moeder zei:Die kleinste van ons heet Benjamin en dat moet ook de Benjamin maar blijven.
Nieuwsgierig geworden naar mijn kinderboekjes"Ik ben Moniek"en "Ik ben Scotty "of hou je van schilderen? Welkom op mijn website: www.hettysite.nl
Op 2 februari 1970 werd onze 3e zoon geboren. Het was spekglad die ochtend. We glibberden over een verlaten straat van de ene kant naar de andere richting ziekenhuis, want no 3 zou in het ziekenhuis geboren worden. De kreet :"Nog één wee en dan is het er" van de vroedvrouw, gaf nog even de moed voor de laatste loodjes. En toen was hij er Mark Stefan, 8 pond en 3 ons schoon aan de haak. Heerlijk was het om in het ziekenhuis te bevallen. Iedereen pufte en zuchtte met me mee. Wim bracht diezelfde dag Gerhard en Rick naar opa en oma op de boerderij (jazeker "De Boomgaard"), waar ze 3 dagen zouden logeren. Daar hadden ze op de deel Teun de stier. En opa had altijd gezegd:"Daar mag je niet dichtbij komen." Gerhard schijnt het leukste spelletje uitgevonden te hebben, nl Rick in de brokkenkar en die dan slingerend over de deel vlak voor Teun langs te sturen. Rick vond het minder aan het gekrijs te horen, zegt men. De 3e dag mocht ik weer naar huis en Wim bracht de grootste deken mee om Mark in te doen. En... ziek dat hij was!!! Griep. Hij had er niet bij stil gestaan dat een babydekentje handiger was. Hij had 3 dagen tussen de bezoeken (hij bleef al op afstand) voor de verwarming gelegen.Toen de kraamverzorgster kwam, werd hij naar de logeerkamer verbannen en naar zijn zeggen gruwelijk verwaarloosd! Twee dagen voor Mark was Ernst geboren bij Dick en Anda. En een week eerder Pjotr bij onze buurtjes Han en Riet. Dat was echt geen afgesproken werk, maar wel erg handig voor oppas en gezellig koffiedrinken met spelende kinderen om je heen.
Marcel was Gerhards eerste echte vriendje. Hij was ruim 2 jaar toen we in jan.1968 naar Hengelo verhuisden omdat Wim niet langer tegen de lucht van bedorven eierstruif kon! Hij solliciteerde bij Stork, kwam in de pijpenbuigerij terecht bij de Kwaliteitsdienst i p v. de Scheepsmotoren. Jan Voermanstraat 16 werd ons nieuwe thuis, een ruime beneden flat, splinternieuw.. Vier huizen verder woonde Marcel, een spontaan jongetje met sproeten en rood haar. Tot dan zei Gerhard niet veel meer dan papa, mama, auto enz., maar toen ging het in een sneltreinvaart vooruit. 's morgens al vroeg stond Marcel al bij ons op de stoep om Gerhard op te halen of om bij ons te spelen. Hij kon alleen nog niet bij de bel. meestal klepperde hij dan met de brievenbus en riep: "Kom Piet".( zijn broer heette Jan Piet) Op een dag waren wij in het weekend wat later en hoorden we hem niet....tot we hem tegen de deur hoorden schoppen, gevolgd door glasgerinkel... hij had er naast geschopt. Ik als een haas naar beneden. Ik kijk om de hoek en zie hem nog net bij no 8 weer de hoek omgaan. Zijn moeder belde gauw de verzekering en dezelfde dag was het raam ook al weer vernieuwd. Het was een hele gebeurtenis toen Marcel 4 jaar later naar Den helder vertrok. Zijn vader had een poos in Hengelo gewerkt voor de marine en ging nu weer terug naar de basis.
Via Psalm 119 ( zeer lange weg van Ruurlo naar Lichtenvoorde) naar het Jeruzalem van de Achterhoek....Aalten dus. Dit stond bekend als een zéééér kerkelijk dorp, vandaar! Toen Wim in het jaar dat hij 27 werd en dus niet meer opgeroepen zou worden voor de dienstplicht een baan "aan de wal"zocht, kwamen we in Aalten terecht. Hij vertrok voor een 6 wekenreis naar West-Afrika en toen hij weer terug was in Amsterdam was ik al verhuisd met Gerhard naar Eligiusstraat 86 en kon hij meerijden met een buurman die 4 huizen bij ons vandaan woonde. En hij was na 10 jaar machinist koopvaardij af! Het werd een baan voor Wim als servicemonteur in eierinpak- en sorteermachines van Staalkat. Het beviel hem eerst wel, maar toen er ook vaak reparaties bij kippenboeren met lagen bewegend eierstruif onder de kapotte machines bijkwam werd dat minder. Hij kan nl slecht tegen "luchtjes". We woonden daar in een volksbuurtje. Ik paste me maar aan in het gareel van maandags wasdag en vrijdags de ramen. Grädeke een buurvrouwtje volgde ons doen en laten op de voet en als ik zei dat Wim 's nachts om 1 uur pas thuis was geweest, zei ze : Nee, half 2. Ik kon neet slaopen en zei tegen Jan.... ikke neet slaopen ..ieje ok neet slaopen. En toen rookten wiej effen een sigaretjen en toen zagen wiej hum thuus komm'n". Een ander jong buurvrouwtje moest onverwacht bevallen. Ik werd in paniek door de vader opgehaald. Pa belde daarna snel de vroedvrouw en ging op pad om de spullen voor de baby te kopen. Intussen kon buurvrouw,ondanks mijn advies van :" Zuchten", de baby niet meer binnen houden en werd een veel te klein baby'tje geboren, dat eerst niet huilde en pas nadat ik een paar tikjes op de billetjes gegeven had een heel ijl piepje gaf.Vroedvrouw èn huisarts kwamen. Huisarts met babytje naar het ziekenhuis en de vroedvrouw met buurvrouw er achteraan. Het kwam allemaal gelukkig goed. Hier werd ook Rick geboren 18 dagen te laat en 9 pond en 1,5 ons schoon aan de haak. Dat hij door zuurstofgebrek een handicap zou hebben opgelopen wisten we toen nog niet. De collega's van Wim kwamen met een knots van een krentenwegge aanzetten zoals daar gebruikelijk was Hij was net zo groot als een kind van 6 weken oud. Toen hij gedoopt zou worden kwamen Ben en Niesje ook. En meldden ons :"Wij houden van elkaar ". Niesjes vader ,Oom Paul, schijnt tegen Ben gezegd te hebben: "Voor een fles Bokma mag je d'r hebben!"Wij allemaal blij, want Niesje was al helemaal ingeburgerd in onze familie!
Het meest indrukwekkende dat je als 22 jarige kunt meemaken is volgens mij "moeder worden". De trouwdag is misschien de mooiste dag van je leven, maar je eerste kind krijgen is gewoon een omwenteling. Dan heb ik het nog niet eens over de bevalling. Mijn moeder had het altijd zo zwaar gehad, dat ik alleen maar opmerkingen had onthouden als: "Jij hoeft niet te trouwen.....Je staat met één been in het graf... ieder kind kost je een tand". De vorige middag had ik nog in de regen een boswandeling gemaakt, haren gewassen , overhemden moesten in één keer ook in de was..Ja en toen begon het....Wim heeft de hele nacht dienst gedaan als masseur. Onze trouwe huisarts van Haeringen kwam tegen 4 uur, gooide zijn hoed door de slaapkamer, liet zijn jas achter zich vallen ( moest Wim ophangen) en beval Wim thee te zetten, ja met een beschuit graag, en Tante Marie te roepen. Hij ging naast me zitten en legde geduldig uit hoe het een en ander in zijn werk ging. Om 6 uur werd Gerhard geboren. Ik was eigenlijk verbaasd dat ie er al was. Ik dacht dat het allemaal veel langer zou duren .Het is wel 41 jaar geleden, maar het blije gevoel en de stralende ( en opgeluchte) blik van Wim vergeet ik niet. En... jij was het mooiste wat ik ooit gezien had! De kraamverzogster kwam de andere dag en ik werd lekker in de watten gelegd.Ze had een makkie bij ons.Ze was gezinnen met 4- 6 kinderen gewend. Tante Marie overleed plotseling in haar slaap 14 dagen later.Een dag nadat zij uit de kerk werd gedragen werd jij er weer binnengebracht voor de doop.
foto: Gerhard tussen zijn neven Arend en Peter op ons 40 jarig huwelijksfeestje
Ik heb al eens gemeld dat die Rick van die rake opmerkingen kan maken. Het volgende blijft me altijd bij. We maakten tijdens een vakantie in Oostenrijk een bergtocht van 2 dagen met 2 gezinnen. Gerhard sliep in die vakantie in een tentenkampje op de camping met vrienden. Wijzelf hadden een chaletje gehuurd op diezelfde camping, waar wij met Rick en Mark bivakkeerden. Dat bleek achteraf Rick toch wel een doorn in het oog. Tijdens een rustpauze zie ik Gerhard gevaarlijk balanceren op een grote steen met daarachter ( leek mij) een afgrond. Ik roep: "Gerhard ,kijk uit... weg daar...als je toch valt". Ik werd wat uitgelachen, maar Rick sprak de woorden: "Nou, dan is Gerhard in de hemel......... en dan kan ik in z'n tent"
Vorige week zagen we hier 100 m vandaan in het veld een vos lopen. We waren toen bezorgd voor onze pups en durfden ze niet meer alleen in de buitenren te laten. ( zie Hetty1943) Dat deed me denken aan Ome Gijs! Ome Gijs was jachtopziener op de Veluwe. Hij woonde met tante Mies aan de rand van de Onzalige bossen. Hij had zelf wat kippen die gewoon om het huis liepen en 's nachts in een boom gingen slapen. Op een nacht werd hij wakker van het angstig gekrakeel van zijn kippetjes. Hij in z'n pyama naar buiten en ziet nog net Reintje de vos met een kippetje in de bek weglopen. Hij klapte in zijn handen... en Reintje liet van schrik z'n kippetje vallen. Ome Gijs nam z'n kip mee naar binnen en gaf hem wat water met een asperientje daarin opgelost. Een paar dagen later was de kip weer helemaal de oude. "Och", zei Ome Gijs, "Eigenlijk gun ik Reintje best af en toe een kippetje. Die heeft ook recht om te leven". Toch timmerde hij toen een hokje voor z'n kippen.
Wim en ik hebben drie zonen, alle drie heel bijzonder, maar dat zegt waarschijnlijk elke moeder van haar kinderen. Ik was zo trots als een pauw toen ik liep te pronken met Gerhard. Die lachte tegen iedereen. Hij was al jong behoorlijk zelfstandig, maar dat lag er misschien ook wel aan omdat Rick, onze nr twee door zuurstofgebrek bij zijn geboorte wat meer zorg nodig had. Ondanks zijn lichamelijke beperking( spastisch aan de linkerkant) groeide Rick met hulp van veel mensen om ons heen op tot een bijzonder en gevoelig mens, die nu toch heel zelfstandig woont en werkt. Hij is het wel die heel cryptische omschrijvingen hanteert. Vaak weet ik wel wat hij bedoelt, maar als je hem hoort zeggen: "Ik heb mijn ogen nog op chinees staan", heb ik toch echt niet zo gauw door dat hij bedoelt dat hij nog niet goed wakker is. En wat kun je bedenken bij de opmerking: "Morgen ben ik Fred Flintstone". Hij bedoelt alleen maar dat de schone sokken op zijn. Of: "Mijn slaaphok is al in Griekenland", wanneer hij 's avonds de wekker al verzet had voor de zomertijd de andere dag. Iets makkelijker te snappen is de opmerking bij zijn hoog opgeschept bord met mayonaise op de top: "Het lijkt de Himalaya wel". Ja onze Rick... om met Joh. Kievit te spreken: "Een bijzonder kind en dat is-ie".
Het meest indrukwekkende dat je als 22 jarige kunt meemaken is volgens mij "moeder worden". De trouwdag is misschien de mooiste dag van je leven, maar je eerste kind krijgen is gewoon een omwenteling. Dan heb ik het nog niet eens over de bevalling. Mijn moeder had het altijd zo zwaar gehad, dat ik alleen maar opmerkingen had onthouden als: "Jij hoeft niet te trouwen.....Je staat met één been in het graf... ieder kind kost je een tand". De vorige middag had ik nog in de regen een boswandeling gemaakt, haren gewassen , overhemden moesten in één keer ook in de was..Ja en toen begon het....Wim heeft de hele nacht dienst gedaan als masseur. Onze trouwe huisarts van Haeringen kwam tegen 4 uur, gooide zijn hoed door de slaapkamer, liet zijn jas achter zich vallen ( moest Wim ophangen) en beval Wim thee te zetten, ja met een beschuit graag, en Tante Marie te roepen. Hij ging naast me zitten en legde geduldig uit hoe het een en ander in zijn werk ging. Om 6 uur werd Gerhard geboren. Ik was eigenlijk verbaasd dat ie er al was. Ik dacht dat het allemaal veel langer zou duren .Het is wel 41 jaar geleden, maar het blije gevoel en de stralende ( en opgeluchte) blik van Wim vergeet ik niet. En... jij was het mooiste wat ik ooit gezien had!
Ik heb al eens gemeld dat die Rick van die rake opmerkingen kan maken. Het volgende blijft me altijd bij.
Vorige week zagen we hier 100 m vandaan in het veld een vos lopen. We waren toen bezorgd voor onze pups en durfden ze niet meer alleen in de buitenren te laten. ( zie Hetty1943)
Wim en ik hebben drie zonen, alle drie heel bijzonder, maar dat zegt waarschijnlijk elke moeder van haar kinderen. Ik was zo trots als een pauw toen ik liep te pronken met Gerhard. Die lachte tegen iedereen.
