Ondertussen zit Gerhard midden in zn Mavo tijd. Hij vindt het helemaal niks. Zo gemakkelijk als hij thuis is, zo vervelend is hij op school. Het interesseert hem van geen kant. Een talenknobbel heeft hij niet. Frans heeft hij al gelijk in de 2e klas laten vallen en Engels vindt hij al net zo verschrikkelijk. Steeds op het allerlaatste moment moet ik hem overhoren, maar dan is het toch al te laat. Dan kan hij het toch zo gauw niet onthouden. Hij houdt gelukkig wel van lezen. En geschiedenis, met name de 2e wereldoorlog boeit hem bijzonder. Hij kon altijd goed rekenen. Ik had gedacht dat hij wiskunde wel leuk zou vinden. Mooi niet! Hij heeft de pest aan bijna alle leraren. De ouderavonden zijn een crime. Zoals hij beschreven wordt ken ik hem niet. Met hangen en wurgen rolt hij van de ene klas in de andere.
In de 3e klas kan hij een typediploma halen.Doe dat nou maar adviseer ik hem . Je weet nooit hoe het nog van pas komt! Vooruit hij doet het, maar spijbelt bij het leven. Wim is ook met zn typediploma bezig en bloedjeserieus. Hij oefent flink.
Telkens wordt er gebeld waar Gerhard blijft. Die had weer eens geen zin. Die rotlui . saai school duurt al lang genoeg Ik heb er voor hem een hard hoofd in, maar wat denk je? Hij slaagt!......... en Wim zakt.
Gerhard houdt wel van een patatje op zn tijd en dan kijkt hij gelijk even of er nog vrije spelen op de gokautomaten achtergebleven zijn. Er is een cafetaria aan de Twekkelerweg. Hij is daar kind aan huis blijkt later. Wanneer we verhuizen mag hij daar nl gratis eten als afscheid.
Dus zoekt hij een baantje. Hij vindt dat als ramenwasser voor een bedrijf dat in de vakantie de scholen bij langs gaat. Hij krijgt er les in!! En moet laten zien hoe het moet .. Hij wordt aangenomen. Werken wil hij dus wel! Dat geeft de burger moed!
Vaak komen de jongens uit de buurt Robert, Eddy en soms Anton op vrijdagmiddag uit school even bij een kop thee vieren dat het weekend begint. Soms staat de tafeltennistafel uit en dan zijn ze voorlopig niet meer weg te slaan. Die blijft ook wel eens het hele weekend staan.
Mark wordt op de Marnixschool uitgedaagd om bij de besten te horen . Wouter en hij werken tegen elkaar op. Wouter is een aardige rustige jongen. Maar hij heeft ook andere vrienden Ercan bv, een Turkse jongen net als Cengiz. Aardige jongens, maar dat ze nu zon goede invloed op Mark hebben kan ik niet zeggen. Samen hebben ze een hol gemaakt met matras en al bovenin een oude melkfabriek.Ja hè, vrijbuitertje!! Het is levensgevaarlijk. Ze worden op de een of andere manier betrapt en ja dan zoeken ze weer een nieuwe geheime plek.
Als hoofd van de school heeft Gerhard meneer de Wolf nog meegemaakt. Op een dag komt een moeder haar kinderen opgeven en stelt zich voor als mevr. de Haan. Toen schijnt hij gezegd te hebben met een heel donkere stem:Ggggrrrrrrr. en ik ben de WOLF. Later komt Bert Bril de scepter zwaaien en brengt Wim als voorzitter van de Oudercommissie ettelijke uurtjes met hem en de collegas door.
Zelf val ik er vaak in èn heb daarnaast als handwerkmoeder de kinderen leren spinnen, wolverven en weven, met zoutdeeg werken enz. Ook in de pauzes ga ik wel eens buurten. Ja als je toch tegenover de school woont! We houden met ons buurtje ook toezicht en als er per ongeluk door de jongens uit de buurt een ruit sneuvelt met voetballen, belt Wim Bert Bril gelijk en die zegt dan meestal:Haha,die jongens! Ik bel wel even voor een nieuwe!
In de 4e klas krijgt Mark een jonge meester, meneer Groenwold. Na de oudere dames uit de onderbouw is dit toch even wat anders. Mark kan geweldig met hem opschieten. En gelijk dat jaar wordt het feest, want meneer Groenwold gaat trouwen en nog wel in Emmen. Ik heb de eer om een paar dagen in te vallen en op de grote DAG gaan we met de klas met de trein naar Emmen. Er wordt een dienst gehouden in het Baptistenkerkje aan de Prinsenlaan en daarna gaat het naar de dierentuin voor het feest. De klas gedraagt zich echt voorbeeldig en hebben gezongen en voorgedragen. Wat we dan natuurlijk nog niet weten is dat we er 4 jaar later zelf zullen wonen!
Intussen hebben we sinds 1976 een hond, Laska. Eindelijk ging Wim overstag. Mark had blijkbaar een goed moment afgewacht.Als ik nou iemand weet die in de vakantie op onze hond wil passen mogen we dan een hond pap? Wim had een goede bui en zei:Als jij iemand weet .goed. Natuurlijk belt Mark oma en opa op en krijgt oma aan de lijn:Oma, als wij een hond hebben, mag die dan in de vakantie wel bij jullie op de boerderij zijn?Och, natuurlijk mien jonge, zei oma. Bij oma mocht alles!
Drie weken later hebben we kleine Laska al, een kwart collie, de helft terrier en nog wat onbekends. Als Anneke Laska voor het eerst ziet zegt die:t Liekt wel een rotte. Dat vind ik nou geen compliment. Het blijkt het slimste hondje te zijn dat we ooit gehad hebben, maar dat komt voornamelijk omdat ze altijd met de jongens en de andere kinderen uit de buurt speelt.
Puppycursussen zijn nog niet. Nee, Mark laat haar uit, leert haar van alles en het is en blijft de lieveling van de hele buurt. Mag Laska buiten spelen?, komen ze na schooltijd vragen en Laska haalt de bal voor ze op, legt die op de plek en zoekt iedereen op die zich verstopt heeft. Telkens als ze er weer één vindt, in een boom of op het fietsenhok, blaft ze. Een superhond!
In de vakanties brengen we haar inderdaad naar de Boomgaard en ze heeft het prima naar de zin met Sacha, de hond daar. Ze kunnen zo goed met elkaar overweg dat ze er s avonds wel eens met zn tweeën vandoor gaan en pas midden in de nacht weer terugkomen. Dan gaat Laska bij het slaapkamerraam staan blaffen omdat ze weer naar binnen wil. Ja dan gaat ze s avonds natuurlijk op de deel!
Wie gaat er weer mee naar Italië? Jaaaaaaaaa, klinkt het eenstemmig. We kiezen iets uit de Neckerman gids: Peschiera aan het Gardameer.
Nu rijden we dus via Oostenrijk. Ik ben helemaal onder de indruk van de fraaie Alpen. Dit had ik mn hele leven nog niet gezien. En daar rijden wefloep doorheen. Het is daar nog heel koud . We zijn de grens nog niet over of een enorme hitte overvalt ons. In één dag van 0º tot tegen de 40º. Airco hebben we dan nog nooit van gehoord, hooguit in een Amerikaans romannetje. Dan blijkt ook nog dat onze huisjes niet beschikbaar zijn. Oooh .Neckerman!, wordt daar gezucht. Maar we krijgen vervangende appartementjes die prima zijn. En jongens .een heerlijk zwembad. Peschiera ligt eigenlijk in een dal en het heetste plekje van het Gardameer. Heb ik weer. We zitten s avonds om half 12 nog in bikini te puffen. Ik dan, want de rest schijnt er weinig last van te hebben. Maar het went.
Deze vakantie wordt er fanatiek gevist. Alleen krijgen de jongens van die kleine roofvisjes aan hun haak. Met één hap zit de haak zon beetje in de ingewanden. Krijg zon visje maar eens levend van de haak! Bloederig dus!
Maar er zijn mooie markten, we zien wedstrijden met boten waarin staande geroeid wordt, we bezoeken Verona. Die avond is de opera afgelast en hoeven we ook niet te beslissen of we er wel of niet heen gaan. Ook een dagje Venetië staat op het programma. We zijn te laat voor de vismarkt, het museum zit dicht, maar de entourage ,de gondels en het plein en de brug der Zuchten ,waar Dick behoorlijk aanschouwelijk over weet te vertellen, maakt alles goed.
Er wordt wel van alles georganiseerd op ons vakantiepark! Assistente B loopt heel gewichtig te doen. Bij de zwemwedstrijden doen behalve Gerhard ook Mark en Ernst mee, allebei fanatiek. Maar op het uno..due tres duikt Mark 2x bij tres in het water. Pas bij het geweerschot mocht je vertrekken. Ernst wint de race Tja, je kunt niet alles hebben, Mark. Stefan doet waarempel mee met hardlopen. Terwijl iedereen op de volwassenen let en wie van hun het snelst is heeft volgens onze telling Stefan gewonnen. Breng die Italianen dat maar eens aan hun verstand.
Ik ben nogal onder de indruk van de Italiaanse slager die heel zwierig een lapje kalfsvlees voor me inpakt alsof het een cadeautje is, ook nog met een takje rozemarijn erop. Als er betaald moet worden ben ik opnieuw onder de indruk .3x zo duur als in Nederland!!
Op de terugweg maken we voor het eerst kennis met de beruchte files bij München. We hangen zon beetje met de benen uit het raam, .zo heet. Bij Pommersfelden is een kasteel/hotel waar Andas tante placht te overnachten en Anda verzekert:Als die het o.k. vindt dan is het o.k. èn niet te duur. Het blijkt een gouden greep. Lekker eten, goede bedden, zwembadje erbij. We eten kip en Ernst heeft blijkbaar nog niet vaak een kippenpoot mogen kluiven en ,kijkend naar de spieren en pezen, vraagt enigszins verbijsterd:Zijn dat zn darmen? Stefan heeft ondertussen zon spierpijn van de hardloopwedstrijd dat hij niet meer gewoon kan lopen, maar ik heb hem niet echt horen klagen. Er is nog een stukje film van! We hebben het met elkaar geweldig gehad, maar of het volgend jaar weer Italië wordt?
In 1980 gaan we weer afspraken maken voor een vakantie met Dick en Anda. En dit keer wordt het zelfs Italië. Aan de kust tegen de Franse grens ligt Ventimiglia. Er is daar een eindje de berg op een mooie vakantieplek Vista del Mare, waar huisjes gehuurd kunnen worden en dus uitzicht is over die mooie blauwe Middellandse Zee. Na een overnachting in Zwitserland kunnen we via de St Bernardtunnel naar Italië. Dit wordt de topper onder de vakanties, de vakantie van cinque gelati, St Paul de Vence, Monaco en oben ohne op het geweldige strand bij Menton. Je kunt aan de blanke of gebruinde borsten zien wie net is aangekomen of wiens vakantie er bijna op zit!
We hebben de opblaasboot bij ons en wat is er nou mooier voor 5 jongens dan een boot en de zee. We hebben er geen kind aan. s Morgens gaan we met de hele meute een goede plek zoeken op het strand. De rit over de autostrada is adembenemend mooi met al die roodpaarse bougainville tegen de zijkant. Ook de verkopers van de beignets doen goede zaken.
We gaan ook een dagje naar Monaco. We zien de aflossing van de wacht bij het paleis èn we bezoeken het museum waar veel te zien is over het leven van Jean Cousteau. En daar zie ik tot mijn schrik een grote sidderaal op sterk water met een beschrijving dat die ook voorkomt in de Middellandse Zee. Vlak daarna gaan we in Menton nog even zwemmen. Al een eind van het strand af zie ik me toch een donkere vorm onder me, net die van zon s Ik heb het niet meer. Ik zwem voor mn leven. Hijgend haal ik Anda in en even later lig ik doodmoe uit te puffen op het strand. Wat ben ik uitgelachen! Flauw hoor! Toch durf ik ook later niet meer ver de zee in.
Het is ook onze eerste vakantie waar onze super 8 filmcamera uitgeprobeerd wordt. Nou dat lukt best, al is Rick het meest in beeld. Er is zelfs een stukje bij dat ze mij in de boot willen hijsen aan mn bikinibroekje ja die heb ik ook gehad .,maar dat lukte niet zo snel. Zie je het voor je? Rick heeft al voorgesteld om dat naar de Homevideo op TV op te sturen. Maar dat nooit!
Er is een hele ploeg kinderen in ons vakantieparadijs. s Avonds verzamelen ze zich en vermaken zich prima: onze vakantiehangjongeren!
Het jaar dat hierna volgt lijkt wel een film. In het begin is er de rare opluchting dat het ziekzijn en pijn voorbij is. Er is nu een ander soort pijn voor ons dan: een vreemd leeg gevoel en het idee dat je wat doen moet. En dat gebeurt. Pa blijft opDe Boomgaard hand- en spandiensten verrichten.
Joke doet de was, Diny het werk en ik .. Iedere week kom ik een dagje gewoon..eigenlijk doe ik niks.. alleen een beetje luisteren. Pa komt met Pinksteren naar ons toe in Hengelo. Hij moet onderweg een paar keer stoppen vanwege emotie, omdat hij er aan denkt dat mama dingen zei als;O, kiek toch és Hein, wat een mooi bungalowtje of Kiek daor és . die beeste zeet ér goed uut.
Maar het eind van het jaar besluit hij dat hij zo niet verder wil, hij is uiteindelijk net 65 geworden. Vlak voor Kerst belt hij om te vertellen dat hij vriendschap heeft gesloten met tante Gerritje Koning en dat ze in januari bij hem in zal trekken. Ik geloof dat wij de enigen waren die dat geen probleem vonden. Eigenlijk was ik heel blij voor hem en had tegelijk een zorg minder. Het werd me door de rest niet in dank afgenomen, maar ik zag in tante Gerritje totaal niet een vervangster van mama. Maar ja in een dorp. Diny werd gebeld: Wat hek e heurd. Geet Gerritjen van Koning bij oew vader intrekken? En gaot ze ok nog trouwen dan? Foi toch wel een betjen gauw, hè? Wat vind iejleu dr van?Enzovoort. Tante Hermien heeft pa nog driftig de oren gewassen. Sjoerd zol dat nooit doon
Enfin, de plannen worden gemaakt. Het gaat zo goed met die twee, dat ze zomer 1980 inderdaad trouwen. Beide families zijn voltallig aanwezig.
Ze hebben veel gemeen, vader Hein en tante Gerritje en samen leggen ze véééél bezoekjes af, want er zijn veel kinderen en klein- en achterkleinkinderen.
Wanneer ze voor de 3e keer op een dag op bezoek gaan zegt tante Gerritje vol humor : Toch fijn , daj nog es argens hen könt gaon!
Ze zijn beiden vol belangstelling voor het wel en wee van ons allemaal. Rick krijgt altijd nog iets meer aandacht heb ik het idee. Later vertelt pa dat hij mama beloofd heeft extra op Rick te letten. Bij Ben en Diny wordt de 3e zoon geboren: Jaap, genoemd naar zn oma die hij nooit gekend heeft.
Ook bij Henk en Anneke komen er 2 dochters: Ivonne en Monique. Na verloop van tijd krijgen Johan en Joke Jos en Joanne. Samen noemen ze zich ook wel de 4 Jos!
Wanneer we Laska ophalen op De Boomgaard vertelt pa dat het met mama helemaal niet goed gaat. De kanker waaraan ze vorig jaar, dachten wij, met succes geopereerd was is terug en nu in alle hevigheid. Ze kan bijna niets meer eten. En wanneer haar arts daar openheid in geeft, heeft ze nog maar 3 weken te leven. Je kunt je de paniek voorstellen die over ons heen kwam. Tante Hermien, haar jongste zus, laat het er niet bij zitten en adviseert een speciale homeopatische arts, een vrouwtje van wel eind 70, die haar een dieet voorschrijft van granen en injecties ( maretak). En wonder boven wonder knapt ze daar zover van op dat ze weer kan eten en zich veel beter voelt. Een zucht van verlichting ., er wordt nog een bungalow in Vorden gekocht de grootste wens van mama en ze verhuizen! Hond Sacha heeft 3 dagen aan de weg liggen wachten tot mama weer terug zou komen. Als dat niet het geval is, gaat die toch maar terug. Joke is ondertussen bij Johan in getrokken en die twee nemen de boerderij over. Pa blijft wel zoveel mogelijk op de boerderij meewerken.
Ik denk dat het op 10 december op Gerhards verjaardag is dat Mama vertelt dat ze het niet redden gaat. Ze heeft ondertussen een verandering ondergaan. Ze is altijd al een heel warme moeder geweest, maar is nu naar iedereen toe veel milder geworden. Ze breit voor Johan nog 12 paar dikke sokken, haar specialiteit, als een soort uitzet. Heel veel neven en nichtjes en andere familie komen langs om afscheid van hun tante Coba te nemen, allemaal enigszins gespannen. Wanneer ze weer uit haar slaapkamer komen zijn ze allemaal blij met het fijne gesprek dat ze gehad hebben.
Iedere avond komen tante Riek en tante Hermienbij haar en worden veel herinneringen uit hun jeugd op De Haaropgehaald en gelachen.
Het is die vreselijk strenge winter 1978/ 79. Wanneer ik met de trein naar Vorden ga, moet de machinist onderwegiedere keer de wissels handmatig verzetten. Pa haalt me dan in Lochem van de trein.
Johan en Joke trouwen de 23e januari. Dat bij elkaar intrekken vonden Pa en Ma maar niks ..de buren!......en zo!
Mama kan er al niet meer bij zijn. Vooral voor Johan en Joke is de grote dag niet wat ze zich ervan voorgesteld hebben.
Alles is met iedereen doorgesproken en ook haar begrafenis en kerkdienst geregeld en is ze klaar. Met de huisarts heeft ze een heel bijzondere band. Half februari vertelt ze dat ze droomde dat de engel Gabriel bij haar was en dat ze dacht dat ze al met hem mee mocht. Maar nee, het was haar tijd nog niet! Op 5 maart worden we geroepen en neemt mama afscheid van ons allemaal. Die nacht slaapt ze in.
Samen met de huisarts legt tante Riek mama af, heel bijzonder! De begrafenis gebeurt geheel in haar stijl, bijna helemaal verzorgd door de oude buurt.
Ik ben erg onder de indruk van de hele vrouwenvereniging van Linde die bij de ingang van het kerkhof staat opgesteld om hun medelid uitgeleide te doen. Degene die me hier gelijk opvalt is tante Gerritje Koning, waar ik vroeger veel over de vloer kwam.
Ondanks alle verdrietige herinneringen zijn er ookde bijzondere gesprekken die me bijblijven in het extra half jaar dat ons nog gegeven was.
Durven we dat aan om na Duitsland ook Frankrijk als vakantieland te kiezen. Dat is toch wel erg ver. Oud en Nieuw1977/78 overleggen we, opnieuw met Dick en Anda, wat we dit jaar zullen ondernemen! Het wordt Auvergne. In de Vrij Uit gids vinden we vakantiehuisjes in Pont dAllier , mèt zwembad èn de Allier die er vlak langs stroomt. De reis van 1000 km. moet te doen zijn in één dag en anders moet er maar gerust worden. s Middags om 5 uur vertrekken we, dan kunnen we er de volgende ochtend zijn! Wim heeft overdag flink geslapen toch .!.De ontdekkingstocht gaat via Apeldoorn, Antwerpen (omleiding), Brussel ( omleiding) naar Parijs, waar we pas s morgens om half 5 pas richting zuiden gaan. Daarna beginnen de files en krijgen we bij een tolweg de beroemde groene route uitgereikt. We wisten niet dat Frankrijk zo groot was . We nemen de groene route en pas wanneer Dick van vermoeidheid of wat anders in een soort slip raakt nemen we een flinke rustpauze.
Om een lang verhaal kort te maken: we zijn precies om 5 uur s middags op onze favoriete bestemming, na 24 uur. Zoals meestal hebben de jongens zich onderweg perfect gedragen. We komen aan in een omgeving die overal geel gekleurd is door de brem.
Het weer is nog niet geweldig en s morgens wordt snel een krantje gekocht om ons schoolfrans wat te oefenen, maar Anda vooral om te lezen dat het weer beau et chaud zal worden.
Gerhard zal na de vakantie voor het eerst naar de M.A.V.O. gaan en Dick leert hem alvast:
Un deux trois, voici mon frère Francois
Quatre cinq six , voilà ma soeur Alice.
Gerhard is niet onder de indruk. Zo gauw hij later Frans kan laten vallen als schoolvak, doet hij dat!
De toppers hier zijn, behalve het zwembad o.a. onze dagelijkse bezoeken aan het bakkertje, waar we ons Frans oefenen en baquettes en beignets halen en het restaurantje waar je een dag van te voren af moest spreken. Anders hebben ze geen vlees en groenten genoeg. Oma bakt de patatten in de open keuken, moe doet de rest en de dochter bedient ons.
De rivier wordt hier al zwemmend overgestoken. Je kunt je heerlijk laten meedrijven met de stroom. Er wordt natuurlijk ook fanatiek petangue gespeeld, wat Wim bijzonder fascineert. De Fransen hebben dat al gauw door en roepen: Allez Hollandais .. en Wim doet dat maar al te graag. Ook Dick is later van de partij! Het is voor ons een geweldige kennismaking met het Franse platteland met le Puy als stad in de buurt. Daar beklimmen we een heel groot Christusbeeld met prachtig uitzicht over de stad.
De terugreis doen we in 2 gedeeltes, in Metz overnachten we in een Novotel. Ja, we hebben wel iets bijgeleerd!
interesse in kunst, katten/hondenprentenboekjes en puur natuur? : www.hettysite.nl
Buurvrouw Boet was niet verkeerd .nee, maar wel één met gebruiksaanwijzing. Ze liet zeker niet over zich lopen.
Op een dag was Gerhard bezig om vanuit het raam van zijn kamer pijltjes te schieten en zó dat je niet in de gaten had waar het vandaan kwam, dacht hij. En buurvrouw Boet was blijkbaar een uitdaging voor hem. Maar B.B. stond ogenblikkelijk aan de deur en keek me aan of ik de grootste misdadiger aller tijden was en sprak:Ik weet niet wie het doet, maar het komt uit dát raam.
Wanneer ze eens naar zoon Jan is, die bij de douane werkt in Vlissingen, is het aangenaam rustig. De buurman komt gezellig even op de koffie en zegt, dat hij iedere keer telefoon krijgt, terwijl er niets gezegd wordt. Bij ons werd ook al eens gebeld met de vraag of de buren thuis waren. Bel ze zelf, zei ik toen, maar t was wel raar.
Enfin, buurman gaat op een avond even weg. Het is zaterdag en dus sauna-avond. We horen een uurtje later iemand bij hem aan het hek en nog even later, horen we rennende voetstappen op de trap naast ons. Ik denk nog dat kan de buurman ook niet zijn die loopt niet zo hard. Een halve minuut later staat de buurman bleek en ontdaan bij ons aan de deur.Kom gauw buurvrouw, ze hebben bij me ingebroken! Hij had ze betrapt , hij kwam te vroeg thuis en was die lui in de gang tegengekomen. Ze trokken de hele kapstok met jassen
over hem heen. Ik kijk wel uit en Wim belt snel de politie. Ze hadden de buit, de klok, in de tuin van zich afgegooid, maar lieten een enorme ravage achter.
Gelukkig is de bende later opgerold. Een ouder iemand belde steeds overal naar toe om te kijken wanneer de mensen wel en niet thuis waren en jonge knullen deden het inbrekerswerk. Ze hadden het vooral gemunt op antieke klokken.
In 1974 verhuizen we naar Marnixstraat 40, ons eerste eigen huis. Rechts van ons woont B B met zijn vrouw .Buurman Boet ( nee niet Boze Buurman) Aan de andere kant wonen eerst Betsy en Henny, beiden onderwijsmensen, met hun 4 kinderen: Cyril, Mirjam, Paul en Luc, ja inderdaad ook bijbelse namen. Paul is net zo oud als Gerhard, Luc iets jonger dan Mark. Cyril werd genoemd naar een belangrijk man tijdens een RK concilie. We waren net aan deze leuke buren gewend of ze verhuizen naar Groot Driene. Onze nieuwe buurtjes worden Bertus en Marijke met 2 nog kleine kinderen. Mijn eerste kennismaking met Marijke als ik aan de deur kom is me wat : een jong moedertje met aan ieder been een huilend kind geklemd, Bart en Marieke. Maar het klikte meteen tussen ons. De kinderen komen hier tot rust en Marijke ook. Het klikt zelfs zo dat we een gezamenlijke sauna achter onze huizen bouwen, een Finse sauna met een echte houtkachel.
Bertus met vriend Bertie Blokhuis hebben de kunst afgekeken in Finland. Alle 8 broers/ zwagers Slotman helpen mee opbouwen. De dikke boomstammen uit de bossen van Het Loo worden op elkaar gestapeld. De sauna komt middenachter en aan beide kanten komt een douche , toilet en halletje. Er moet van Buurvrouw Boet wel een lange pijp op gezet worden, anders heeft ze last van de rook.
Wim weet zon pijp te versieren bij Stork, maar zwaar dat het kreng is en 3,5 m hoog. Met angst en beven kijken Marijke en ik hoe de pijp wordt opgericht .touwen aan twee kanten voor alle zekerheid .. en dan staat hij! Het is geen gezicht, maar je moet wat!
Bart, door onze jongens altijd Bartje genoemd, gaat ondertussen naar de kleuterschool. Ook daar moet hij wennen. Eindelijk durft hij wil hij ook wel eens wat vertellen in de kring. En dat mag .en hij zegt:Mijn vader d..d.die slaat mijn moeder met het hoofd op de tafel! De juf begreep hem helemaal . en vertelt het met een big smile aan Marijke. Dan is Bartje er door.
Ja, altijd achter elkaar aan op vakantie is ook niet alles. Dus besluiten we met Dick en Anda tot een gezamenlijke vakantie. Het wordt de Harz, een appartementenhuis met een zwembad naast de deur. Ik geloof dat Stefan daar de eerste beginselen van het zwemmen onder de knie krijgt.
En we hebben geluk, Anda in elk geval, want het is heet! We hebben per gezin een soort van grote slaapkamer mèt tv en een uitbouw met stapelbedjes voor de jongens. Het keukentje moet je wel delen met zn drieën. Dat heeft ook wel wat. Op een soort veranda kun je dan eten.
Dick en Wim blijken experts in het bouwen van dammen in een riviertje. Altijd goed als je 5 jongens bij je hebt,Gerhard 11, Rick 8, Mark 6, Ernst 6 en Stefan 4 jaar. Dick heeft ook al een super 8 filmcamera en als we later zon filmpje bekijken zie je de hele meute langskomen. t Is net of er een bus leegloopt, zegt Anda dan.
Bovendien hebben we ons hier verdiept in de ideeën van dr Kneipp. Hier is nl een Wassertretstelle, met ijskoud stromend water. Je moet je benen telkens hoog optillen en langzaam rondlopen. Is best lekker met dat warme weer. Dat Wim er languit in gaat liggen zal vast niet de bedoeling van dr Kneipp geweest zijn, maar ja .Wim hè!
Het is echt bloedheet, maar op een morgen zegt Stefan:Ik wil mn trainingspak an. Een laatste opleving van de koppigheidsperiode? Dat gebeurt natuurlijk niet, maar als Stefaniets in zn hoofd heeft, ben je een hele Piet als je hem op andere gedachten weet te brengen. Nee dus! Het wordt een klein drama en Stefan, compleet over zijn toeren, wordt naar bed gebracht, waar hij als een blok in slaap vatl. Na 2 uur slapen wordt hij wakker en het eerste wat hij zegt :Ik wil mijn trainingspak an.
Dat is lang geleden. De laatste jaren houdt Mark daar niet meer zo van. Hotelletjes, all inclusive, last minute en dat soort kreten is dan in!
Maar nu gaat het gebeuren, samen met Jennifer en Eva gaat hij kamperen. Echt behelpen kun je het niet noemen. We brengen samen de caravan naar camping Het Toppershoedje aan zee. Dan komt er een voortentje aan, stoeltjes uitgeklapt, koelkast gevuld, zwembroek en zonnebrand mee en dan naar het strand . De instructie over de caravan heeft hij al gehad. Ze hebben wat meer ervaren kampeerders bij zich. Gerhard, Judith en Robin zijn ook van de partij. Hun vouwcaravan is al gecheckt en in orde bevonden. Ze hebben er zin in!
Ik denk dat Mark 15 was toen hij samen met vriend Albert met ons mee ging naar het Ötztal. Ze trokken zich met hun tentje helemaal terug aan het andere eind van de camping.s Morgens zag je ze langskomen met een grote fles cola en chips. Ontbijtje misschien? Ik weet niet meer wat ze kookten wanneer ze niet met ons mee aten, maar als ze na het eten toevallig even langskwamen aten ze bij ons en bij Klaas en Sanny de restanten van nassi en macaroni met veel plezier op.
We gingen ze ook even een bezoekje brengen. Ik zie nog de witte en lichtgele was hangen aan een doorgezakt touw en de mooie shirts hingen al weer in de modder. Maar leuk was het wel!
Een jaar later ging hij met voetbalvrienden naar Sneek. Daar had één van hun een boot. Wij brachten het stel weg en andere ouders haalden ze weer op. Ik weet de oorzaak niet precies meer,
maar 3 dagen te vroeg was hij er al weer. Een paar van die jongens lagen elkaar niet èn het geld is op.
Nu is het dan weer zover. Zon, zee, strand èn Jennifer, dat moet goed komen!
Mark was 3,5 jaar, toen ik gevraagd werd om in te vallen op de Emmaschool, vlakbij. Hij mocht mee naar de Tuinfluiter bij Rick in de klas. Tussen de middag was ik natuurlijk erg benieuwd hoe het met hem gegaan was. Zit over die maar niet meer in, zei de juf. Mark had al gauw gezien dat er maar 2 stuurkarren waren op de hele school. Zo gauw het speelkwartier begon zat hij al op één en riep:Kom maar Rick, ik heb hem al!
De 14 dagen invallen wordt een jaar en Mark blijft dus gewoon op school.
Op de Emmaschool geldt een stilzwijgende afspraak. Wanneer iemand van de collegas te laat is wordt zonder morrende klas opgevangen, maar wordt wel van de laatkomer verwacht dat die in de pauze op gebak tracteert. Goeie regeling! Gerhard heeft me altijd jufgenoemd op school. Mark niet. Ik bleef mama.
Rick wordt dat jaar getest voor de kernafdeling van Het Roessingh, een revalidatiecentrum met school in Enschede. Hij kan zn naam al schrijven en mag daarom al in de eerste klas beginnen. Anneke heeft hem dat blijkbaar geleerd toen hij daar eens logeerde. Een groot voordeel is dan dat hij alle therapie op school krijgtèn gehaald en gebracht wordt met een busje. Ze hebben daar ook een zwembad met een beweegbare bodem. Hij is daar helemaal weg van. Hij zal daar tot zn 10e jaar blijven.
Wanneer we zon wandeling van 3 à 4 uur achter de rug hebben zijn we s avonds wel toe aan een glaasje Rijnwijn. Daar slaap je goed op weet ik uit ervaring. Ook die keer dat pa en ma op bezoek komen, jazeker dat deden ze wel vaker, maar dat ze ook helemaal naar Badenhard zouden komen hadden we niet verwacht. Samen met Henk en Anneke en een dikke kip voor ons diner. Natuurlijk moet pa naar de boer met zn koeien voor de wagen en gaan ze samen op de foto. We dachten al dat het ossen waren maar nee, het zijn gewone melkkoeien! Hoewel de beste man ook wel een tractor had kunnen kopen, bleef hij toch zn koeien gebruiken. Natuurlijk gaat pa ook mee melk halen bij boer Steeg.
Die avond na de wijn mèt chips worden de bedden in orde gemaakt. Wim en ik slapen geïmproviseerd op de veranda en zij op de comfortabele slaapbanken in de kamer en ik hoor pa nog zeggen :Zo mooder, doo noe t harnas mor uut(corset).We kwamen niet meer bij!!
In de analen wordt Frau Laborenz ook wel "die Bärin" genoemd. Het zal zowel met haar postuur te maken hebben als ook met haar dominante persoonlijkheid. Herr Laborenzhad op een gegeven moment een ongeluk met de grasmaaier gehad op het schuin aflopende grasveld en lag in Oberwesel ins Krankenhaus met een lelijk beschadigde voet. Frau Laborenz had Dick en Anda vriendelijk verzocht om een paar keer op bezoek te gaan, maar kregen gelijk de boodschap mee: Kein Zigaretten und kein Schnapps mit zu bringen voor haar man. Laborenz had allang geregeld dat hij voorzien werd in zijn behoefte. Ja, die Bärin sagt: ORDNUNG MUSS SEIN
Na Dick en Andakomen Ben en Diny, Johan en Joke, Bertus en Marijke en Geren Lies ook naar die Hütte. En na de eerste keren gaan we eigenlijk ieder jaar wel een keer in voor- of na- seizoen.
Op een keer ,terwijl wij nog slapen gaan Gerhard en Mark naar de beek die beneden loopt om een bruggetje te bouwen en wanneer ze later via een paadje weer naar boven lopen, hoort Mark een geritsel en denkt dat het Gerhard is. Hij kijkt in die richting en roept en ziet dan een levensgrote kop met slagtanden. Het varken kijkt hem aan, draait zich om en wandelt weg. Als de heren thuis komen hebben ze veel te vertellen!
Nog steeds trekken Wim en ik graag naar die buurt en staan dan met de caravan aan de Rijn in St Goar op campingplatz Loreleyblick. Daar is altijd wat te beleven. Het is leuk om naar de verschillende boten te kijken. En altijd brengen we een bezoekje aan Badenhard , boer Steeg èn de Hohe Stein.
Ook nieuwsgierig naar verhalen van nu? www.hettysite.nl
Het werkt aanstekelijk dat vakantie houden in Badenhard. Een jaar later gaan Dick en Anda ons voor. Hun laatste en onze eerste nacht brengen we gezamenlijk door. Ook voor Henk en Anneke is Badenhard wel bijzonder geworden en zijn op doorreis langs gekomen met hun tentje. s Avonds gaan de mannen en Anneke naar het Gasthof naar de tv, want het was 1974 en de wedstrijd om het Wereldkampioensschap Voetbal Ned- Duitsland wordt gespeeld. Volgens overlevering maakt Henk zich, vooral tijdens de eerste helft van de wedstrijd zeker niet geliefd bij de Duitse dorpsbewoners met zn oranje uitmonstering en gejuich.In de 2e helft gaat Nederland toch onderuit en (Scheisse) bindt hij weer aardig in.
Verder staan de Badenhard vakanties in het teken van wandelingen naar o.a. de Hohe Stein en de Marktplatz von St Aldegunde, zwemmen en ook de Imbiss in St Goar is zéér in trek. We maken uitstapjes naar Cochem of Idar Oberstein met zn stenenmuseum en het Wildpark. Een toppertje( voor mijn mannen dan) is ook het racen in ons witte kevertje op de Nürburgring. Ik maar schreeuwen dat het niet zo hard moet (ik ben nou één keer een angsthaas) en de jongens maar roepen van Toe maar papa, toe maar papa! Datzelfde halen ze met me uit nadat Wim een slipcursus heeft gevolgd. In de winter ontdekt Wim dat er vlakbij huis in de Marnixstraat een plek is waar je heerlijk een rondje kunt draaien in een slip. En het is iedere winter glad op die plek. Hoe harder ik gil ..hoe mooier de jongens het vinden.
Als er een keer een paar Starfighters voor ons door het dal vliegen en zon lawaai veroorzaken dat je trommelvliezen bijna barsten, gaat Wim met veel plezier met de jongens vliegtuig spotten bij het vliegveld Hahn 30 km verderop. Kan ik lekker een hele middag lezen!
Telkens als ik aan een vliegveld denk, denk ik aan een angstig uurtje. Je moet weten dat Wim altijd vraagt:Waar ga je naar toeen Hoe laat ben je weer terug. En hij wordt heel nijdig als het dan toch later wordt. En ik vergeet de tijd nog wel eens ..
Op een avond gaat hij even een brief posten met Rick en Gerhard. Waarom dat met de auto moest, weet ik niet meer. Maar hij komt nooit weer terug, niet na een half uur, niet na een uur.. Na 1,5 uur begin ik te denken.. als er straks een politieagent aan de deur staat . is er iets verschrikkelijks gebeurd. Twee uur later, als ik net van plan ben de politie te bellen, komt hij weer aanzetten. Hij was even met de jongens naar Vliegveld Twente geweest en daar hebben ze naar de vliegtuigen gekeken die vlak boven hun hoofd opstegen!
Na die tijd vertel ik wel altijd waar ik heen ga, maar nooit meer hoe laat ik thuis zal zijn! Ik zie wel!
Nu is het dan:Heb je je mobiel bij je? foto: Op de voorgrond het huisje en uitzicht over het dal naar Birkheim -- Kreis Hunsrück
Maar dan , de jongens! Onderweg zongen ze dat het een lieve lust was. Theeeejooooo, wir fahrn nach Lodz. Het autorijden met onze drie is nooit een probleem geweest. Er waren zoveel autos op de weg en zoveel stripverhalen op de achterbank. Het 2e jaar dat we er heen gingen( en er volgden er nog vele) hadden we een route aangevraagd bij de ANWB. Die voerde ons door het Sauerland, alleen deden we er toen wel een hele dag over i.p.v. 4 uur. En dan het leven daar op het platteland: melk halen bij boer Steeg, lekkere Brötchen bij de bakker en de niet te versmaden Pommes mit Bratwurst bij de Imbiss in St Goar.
Vooral Mark was veel bij boer Steeg te vinden. s Morgens stond hij soms voor dag en dauw op om bij het melken te zijn. Boer Steeg had drie dochters en stelde voor om Mark maar in te ruilen. Gerhard en Mark gingen meestal melk halen voor de Brinta . Het zwei Liter Milch bittekenden ze snel. Rick deed eigenlijk met alles goed mee. Hij was net als de andere twee helemaal gek van het zwembad in een dal bij Oberwesel. Hij zwom als een waterrat, veel onder water.
Het spannendste wat we ooit meegemaakt hebben was een slippartij op de weg van Emmelshausen bovenlangs naar St Goar. Er heeft waarschijnlijk olie op de weg gelegen. De andere auto had wat schade en onze linkervoorkantje was gewoon wèg. Toen we later door Utzenhain reden zag een oudere dorpsbewoner ons aankomen. We waren al vlakbij en ik zie hem nogzijn ogen opensperren en het stompje sigaar uit zijn mond vallen.
De ANWB was niet van plan er iets aan te doen en Wim plakte het linker knipperlichtlampje, dat er los bij hing, met een plakbandje vast. We hadden buurman Bertus gevraagd om ons in geval van nood op te halen. Nee veel steun van de ANWB hebben we niet gehad.. Zolang het ding nog rijdt, dan rijdt ie! Ik snap eigenlijk niet dat we er nog steeds lid van zijn! Straks gaan we ook nog met ze camperen in Nieuw- Zeeland!
De jongens vonden het echter geweldig spannend ..net een avonturenroman. Onderweg hadden we dan ook veel bekijks en er werd veel gezwaaid, getoeterd en meelevend gekeken. We kwamen thuis zonder buurman Bertus te hoeven bellen. Er was iets van 5000 gulden schade, wat nu niet veel lijkt, maar toen waren het heel veel ribben uit ons lijf! We hebben de auto toen maar ingeruild. Dat was erg jammer, want die hadden we nog geen half jaar daarvoor van Edmund en Maran gekocht,vrienden van Dick en Anda! Een ruime stationcar, ideaal met 3 kinderen en een hond!
Toen ik Wim nog maar pas kende wees hij mij in Hattem in de verte iets aan. Ik zeg zo: O, bedoel je daar bij die sesy kar?Wat zeg je me nou? Ja, daar bij die sesykar. Hij kwam niet meer bij. Wij noemen dat hier anders een stationcar, hoor. Ik wist niet beter. Ik wist weinig van autos en mijn moeder zei altijd sesykar. Die had wel meer van die vervalsingen. Halverwege Varsseveld was een restaurant De Radstake, maar zij beweerde steeds:O, als je daar bij de Radsasa
Dat heeft toch ook wel iets .eigen initiatief .. of niet?!
foto: de Bratwurst bij de Imbiss smaakt ook nu nog uitstekend!
Bij Stork Hengelo had Wim veel met inspecteurs van doen. De pijpenbuigerij was zijn werkgebied . Eén van die inspecteurs van de T.U.V. was dipl. Ing. Herr Karl Laborenz, een hoffelijke Duitser. Hij weigerde pertinent om me Hetty te noemen. Het alternatief was Frau Hetty. Nou, vooruit dan maar. Hij bezat in de Hunsrück een Heisje, een tot vakantieverblijfopgeknapte jachthut. Hij kon met Wim goed door één deur, zal ik maar zeggen, en hij bood aan om daar tegen een geringe vergoeding onze 2 weken vakantie door te brengen. Wim war also ein Techniker, dus die zou zich daar wel redden. Want er was één voorziening en dat was de waterleiding. Licht hadden we d.m.v.gaslampen met kousjes. De hoge gasflessen stonden im Keller en als er één leeg was moest die omgewisseld worden en een nieuwe gehaald. Het ( af)waswater moest ins Freie hinaus geworfen werden, anders was de put te snel vol. Douchen doe je in het toilet naast de Keller en het water liep dan gewoon de berg af. Meestal deden we dat maar gewoon op de stoep ervoor. En . aant eind van ons verblijf werd er gestofzuigd d.m.v. een generator en moest genau bijgehouden worden hoe lang je hem gebruikt had i.v.m. het verversen van de olie of zoiets.
Spanning ten top toen we op weg gingen. Het scheelde dat Henk en Anneke ook van de partij waren met hun NSU-tje. Je moet ze alleen niet kwijtraken onderweg. Door een lekke band raakten ze even achterop, maar haalden ons bij St Goar am Rhein weer in. Bij de grote klok rechtsaf de berg op, zo steil ik heb de schrik nog in de benen. Maar dan eindelijk ons doel!Badenhard, later steeds door vriend Dick steeds "Badend Hart" genoemd.
De Schlüssel werd gehaald bij Frau Brück, waar je ook gelijk wat flessen wijn mee kon nemen. En dan was er nog het winkeltje van de fam. Maus en dat was gewoon een soort huiskamertje. En .wanneer je het huisje binnenkwam lag er een BOEK op tafel: De Hausordnung.
Eén zin kan ik me zo herinneren: An die Polstersachen darf nicht gegessen werden!!
Wat een schone lucht en wat een verscheidenheid aan bloemen overal en wat een uitzicht over het dal.s Morgens vroeg en in de schemer zag je de herten beneden grazen. En overdagwas er een boer uit het dorpje Birkheim die met koeien voor de wagen klaver van zn land ophaalde. Het enige nadeel dat dit plekje kon hebben was het weer!
Als het nl regende hield dat niet zo snel weer op.
In het Gästebuch had iemand geschreven: Zehn Tage waren wir am ORT
Es regnete im einem fort usw.
Wij hebben dat gelukkig niet meegemaakt! foto: Het Rijndal bij Oberwesel
Het jaar daarop gingen we naar Hessen, naar een Natuurvriendenhuis dicht bij de Oost-Duitse grens, op de Hohe Meissner. Pa en Ma gingen ook mee, alleen Mark bleef bij Ben en Diny, die tegelijk op de boerderij hielpen passen. Het eerste wat pa deed toen we gearriveerd waren, was één sprintje trekken naar de boer die daar boven op de bergweide aan het hooien was. Ik moest mee voor de taal. Maar pa redde zich aardig met zijn Achterhoeks en lichaamstaal. We werden uitgenodigd bij de boer beneden in Hausen. Pa wou alles weten van het boeren daar en was blij dat hij in Nederland niet op een berghelling hoefde te werken. Opa en oma waren veel met Gerhard en Rick in de weer. Pa werd daar der Bauer aus Holland genoemd en was zeer geliefd omdat hij s morgens altijd het terras aanveegde. Dit was eigenlijk onze eerste gezinsvacantie. De laatste dag, nadat we betaald hadden, bestelden we koffie. Daar werden grote stukken Torte mit Schlagsahne geserveerd.
Was sollen wir damit, wir haben nichts bestellt. Essen, alles aufessen, zei de Duitse schone. Nou ja ..we hadden net betaald .misschien.. Even later brak er enige paniek uit in de keuken. Een andere Nederlandse familie had de Torte besteld en zat boven te wachten. En nu was alles op.
Maar dat essen, alles aufessenwordt in onze familie nog vaak gezegd.
Toen we na die week weer thuiskwamen op de Boomgaard, zei Mark al papa en mama tegen Ben en Diny. Ik weet niet of dat er mee te maken had, maar 9 maanden later is hun eerste geboren, Berend Jan.
En Wim besloot dat hij in t vervolg alle drie jongens mee op vacantie wilde nemen. En zo gebeurde het.
Het jaar daarop gingen we naar Hessen, naar een Natuurvriendenhuis dicht bij de Oost-Duitse grens, op de Hohe Meissner. Pa en Ma gingen ook mee, alleen Mark bleef bij Ben en Diny, die tegelijk op de boerderij hielpen passen. Het eerste wat pa deed toen we gearriveerd waren, was één sprintje trekken naar de boer die daar boven op de bergweide aan het hooien was. Ik moest mee voor de taal. Maar pa redde zich aardig met zijn Achterhoeks en lichaamstaal. We werden uitgenodigd bij de boer beneden in Hausen. Pa wou alles weten van het boeren daar en was blij dat hij in Nederland niet op een berghelling hoefde te werken. Opa en oma waren veel met Gerhard en Rick in de weer. Pa werd daar der Bauer aus Holland genoemd en was zeer geliefd omdat hij s morgens altijd het terras aanveegde. Dit was eigenlijk onze eerste gezinsvacantie. De laatste dag, nadat we betaald hadden, bestelden we koffie. Daar werden grote stukken Torte mit Schlagsahne geserveerd.
Was sollen wir damit, wir haben nichts bestellt. Essen, alles aufessen, zei de Duitse schone. Nou ja ..we hadden net betaald .misschien.. Even later brak er enige paniek uit in de keuken. Een andere Nederlandse familie had de Torte besteld en zat boven te wachten. En nu was alles op.
Maar dat essen, alles aufessenwordt in onze familie nog vaak gezegd.
Toen we na die week weer thuiskwamen op de Boomgaard, zei Mark al papa en mama tegen Ben en Diny. Ik weet niet of dat er mee te maken had, maar 9 maanden later is hun eerste geboren, Berend Jan.
En Wim besloot dat hij in t vervolg alle drie jongens mee op vacantie wilde nemen. En zo gebeurde het.
Mn vader en moeder vonden dat we er maar eens een paar dagen op uit moesten met zn tweeën. Zij zouden wel op de jongens passen. Ze waren toen 0, 2, en 4 jaar. Dat aanbod kun je toch niet afslaan!
We hadden ze net afgeleverd op De Boomgaard en zouden Piet en Marry op de camping bezoeken. Elke keer wilde ik me omdraaien om wat te zeggen o, nee daar zit niks. De dag was gezellig en die avond brachten we door bij de verdere Hattemse familie en bleven daar ook slapen.
De volgende dag stond Giethoorn op het programma. Daar had ik goede herinneringen aan toen ik daar jeugdkampen van Youth for Christ meemaakte en dacht aan het zeilen op het Wiede. Wat een sfeertje was dat daar! Wim was al wat afwachtend. Enfin, we parkeren ergens, betaald natuurlijk. Daarna ging het in de file over al die bruggetjes. Tja hoogseizoen! Wim, laten we een bootje huren, zeg ik. Moet dat? Ja, joh, hartstikke leuk. Wij huren een bootje. Wim al wat mieterig. Hij had zn horloge af moeten geven als onderpand. Dat zinde hem dus helemaal niet. Nou en nu punteren maar. Wim aan de punterstok en ik aan het roer. Maar ik was vergeten welke kant ik op moest duwen met die roerstok. Gevolg was dat ik steeds tegen andere boten aanstuurde. Lach niet ik kon wel janken. En Wim maar foeteren. Eindelijk zijn we op het Wiede en zal het gebeuren. Wim en ik hijsen het zeil. Hiervoor zijn we gekomen! Alleen dat zeilen werd ook al een ramp, want er zat geen kiel onder de boot.
Na een paar vergeefse pogingen brachten we de boot weer terug. Ik wist nu in elk geval hoe ik sturen moest. Wij lopen stilzwijgend terug naar de auto opnieuw over al die bruggetjes in de file. Ik vergeet nooit dat beeld van die kwaaie billen van Wim voor me..foets foets foets
Zwijgend rijden we Giethoorn uit. In de buurt van Zwolle begon het spraakwater weer op gang te komen.Zullen we maar ergens koffie gaan drinken en iets voor de jongens kopen?
Een paar dagen zonder de jongens ..was ook niet alles!
Toen Rick3 /4 maanden oud was ging er bij ons een belletje rinkelen.
Hij pakte alleen met zn rechterhand en draaide zich alleen om over zn rechterzij. Tijdens onze verhuizing naar Hengelo hadden Henry en Tonny zich met hem bezig gehouden toen hij in Hattem bij oma logeerde. Het viel hun ook op. Ja, dan gaat het balletje rollen. Huisarts( inderdaad dr Busschers), neuroloog en toen we na 8 maanden ontdekten dat zijn linkervoetje ook niet meedeed ook nog naar de orthopeed. Tja E.E.G .tja..tja .door zuurstofgebrek moeilijke bevalling zeker, stukje uitval aan de rechterkant in de hersenen . Daardoor spastische afasie aan de linkerkant .
Ga maar flink oefenen, soepel houden enz .Met een jaar kreeg hij al fysiotherapie in het Gerardus Majellaziekenhuis. Mijnheer Otter speelde hierbij een grote rol. Hier leerde Rick lopen op de muziek van: Jan Klaassen was trompetter in het leger van de prins.
Hij marcheerde van Den Helder tot Den Briel .. Ik zie ze nog marcheren. Mijnheer Otter, gebukt natuurlijk, duwde al marcherend op de maat van Jan Klaassen z'n schoudertjes om de beurt naar voren waardoor vanzelf ook een beentje naar voren kwam . En iedereen in de fysiozaal zong mee!
Zou daarom Rob de Nijs een favoriet van Rick zijn? Vorig jaar ben ik nog met Rick naar een concert van hem geweest. Echt geweldig! Wat een vakman!
Rick werd door beide families verwend met aandacht. Soms logeerde hij op De Boomgaard, bij opa en oma. Rick vond het daar geweldig. Alleen ons weer zien weggaan dat kon niet. Nadat hij een keer krijsend voor onze auto was gaan liggen moesten we toch iets verzinnen. Opa wist het. Wanneer het voor ons tijd was om te vertrekken ging hij met Rick de kalfjes voeren ofeven naar de biggetjes kijken. Dan was het geen probleem meer. En tot aan de dag van vandaag beweren alle 3 dat de pannenkoeken die oma s morgens bakte de allerlekkerste waren. foto: 25jarig huwelijk 10-2-1975 Rick staat gezellig dicht bij oma.
Ook geinteresseerd in Schilderen, Puur natuur, Kinderprentenboekjes en Nieuws?--- www.hettysite.nl
Mark was een echte vrijbuiter en dat is hij tot aan de dag van vandaag gebleven!!Toen de 2 oudsten naar school gingen kon ik eindelijk weer eens de stad in. Lekker snuffelen bij de Hema. Ja en als ik één keer aan het snuffelen ben ..Zonet was Mark er nog en zó ben je hem kwijt. Hij was denk ik 2,5 jaar. Een dropje om te zien en hij was weg, ècht weg. Eerst denk je nog gewoon zoeken, maar dat zette geen zoden aan de dijk ..echt weg! De paniek begon al toe te slaan. Ik liet hem daar omroepen!Wie heeft er een klein jongetje gezien in een oranje pakje, dat zijn moeder kwijt is. Ik had het niet meer. Wat nu??
De politie! Vlug ging ik op de fiets naar het politiebureau.en vertelde mijn schrik van iedere moeder verhaal. Gelijk gingen er een paar politieautos op pad om te zoeken. Ik dacht maar één ding: ik heb hem het laatst bij de Hema gezien. Daar ga ik nu maar weer naar toe. Ik kom bij de Hema en ga naar binnen en zie daar tot mijn gróóóóte opluchting Mark aan de hand van een mevrouw binnenkomen. Ja,zei ze,Ik had de oproep zo straks gehoord van dat jongetje in een oranje pakje en ik zie daar buiten 100 m verderop dat jongetje op de stoep lopen dat zachtjes voor zich uitmama..mama riep. Dus heb ik hem maar even teruggebracht.
Man, wat een opluchting! Samen met Mark en 10 pond lichter ging ik weer terug naar het politiebureau omde vondst te melden.
Rick
