Rick en Berend naast het beeld van de mijnwerker bij de Big Pit. Samen in de caravan. National Park The Brecon Beacons.
Ooit gingen we samen met Rick en Berend naar Londen en Wales. Na een dag of 10 zouden die twee neven dan met het vliegtuig van Cardiff weer naar huis vliegen. We vertrokken met het echte Great Dutch/ British/ Welsh Weather: regen dus! Het deerde ons niet. De vrachtboot naar Harwich hadden we toen ook al ontdekt en Berend en Rick mengden zich tussen de chauffeurs bij de gokapparaten. Of Rick de kunst nou had afgekeken van zijn broers of gewoon geluk had maar hij komt met een paar handen vol vijfjes aanzetten.Wat heb jij nou? Hoe kom je daar nou aan? Rick sprak kort maar krachtig:Pok, pok pok pok pok..! Met bus en metro konden we gemakkelijk naar Londen. Londen is echt wel de moeite waard, maar ik ben altijd blij wanneer we die drukke ringweg weer achter ons hebben. Het was voor ons de eerste keer in Wales. In de Brecon Beacons, een prachtig natuurgebied vonden we een boerencamping. Echt een camping voor mn vader, zei Berend. We ontdekten hoog boven ons zwevend de red kite.. de rode wouw. Samen met Rick en Berend gingen we de steenkolenmijn in: The Big Pit. Dat was een geweldige ervaring. Een voormalige mijnwerker was onze gids. De jongens keken zuinig toen alle aanstekers en foto-apparatuur met batterijen moest worden ingeleverd. Dit was i v m eventuele gas vorming beneden. Allemaal kregen we zon helm met een lamp er op en gingen we met de lift de mijnschacht in naar beneden. Op een gegeven moment vroeg onze gids om de lampen uit te doen. Dan weet je wat aardedonker is. De kustwandeling bij stralend weer langs de zuidkust even voorbij Tenby was even later één van de hoogtepunten. Berend koos daarna nog Caerfilly Castle uit om te bezichtigen en het tweetal ging toen met het vliegtuig weer op huis aan. Dat Rick zn paspoort even kwijt was en dat Berend zn fotorolletje moest inleveren omdat hij fotos wilde maken van de douane kregen we even niet mee. Voor ons was de vakantie nog niet voorbij. Heel bijzonder was de dag naar het eiland Skomer. We hadden er prachtig weer bij en hebben de hele dag rondgewandeld te midden van puur en nog onbedorven natuur. Zó mooi! Er woont maar één man op het eiland: de Warden. Vier weken hebben we rondgetrokken door dit mooie deel van Groot Brittannië en besloten met een paar dagen Manchester bij Tom en Joan voor de deur.
Wij houden meer van dit soort tuinen zoals hier bij een particulier in de Borders. Ze hebben hier ook een Scotty die je, net als onze eigen Scott, de bal komt brengen.
In Hengelo hadden we een geweldige buurman: B.B. oftewel Buurman Boet. Buurman Boet vond het bij ons geloof ik wel gezellig. Regelmatig kwam hij even bijpraten. Hij was hartpatiënt, maar alles was onder controle. B B was een liefhebber van zijn tuin. Hij had ook een stukje van een kas in gebruik waar hij zomerplantjes kweekte.. begonias fuchsias, petunias, salvias, afrikaantjes,vlijtige liezen en geraniums enz. Dat ging in het voorjaar allemaal bij hem in de voortuin. Het was een kleurrijk geheel anders kan ik het niet noemen. Het was zijn trots. Qua kleur stak onze groenere tuin daar wel wat bij af. Ieder jaar gaf B.B zich op voor de tuinenwedstrijd in de buurt. Nooit kreeg hij een prijs. Hij snapte er helemaal niks van. Steeds was hij hevig verontwaardigd. Hij had er de meeste bloemen in staan van allemaal. Toen we op weg naar Edinburgh in Jedburgh aan belandden gingen we vanaf de camping een wandelingetje de stad in maken. En wat zien we?.... Een tuin à la Boet! Werkelijk net zoveel kleur en voorjaars-en zomerbloeiers bij elkaar als B.B. Er staat een man bij die op zijn schoffel leunt en wacht tot wij over zijn tuin beginnen. Hij begint enthousiast te vertellen hoe hij dit allemaal voor elkaar houdt en wat de problemen zijn. But I'm retired now so I've plenty of time. Hij glundert . Net Buurman Boet.
Op deze camping is ook een brandslang. Er hangt een bordje bij met de volgende instructie:
When fire . Shout: fire While fire-fighting Keep shouting: Fire
Eén van de mooiste kerken van Groot Brittannië zou de cathedral van Durham zijn. We zijn al verschillende keren in de buurt geweest op weg naar Schotland, maar moeten we toch eens gezien hebben! Bij Newcastle passeren we de Angel of the North. Even later hebben we een goedkope boerencamping in de buurt gevonden en we gaan die middag al richting Durham Cathedral. Wat een mooie oude stad is Durham! En inderdaad is het een eindeloos mooie kathedraal. We zijn er met de plattegrond er bij een paar uur zoet mee. In de binnenhof is er ieder uur een bell ringing videobeelden helemaal om ons heen en met het geluid er bij geeft het ons een indruk hoe je een bell ringing kunt beleven. Natuurlijk is er een shop èn een tearoom er bij. We drinken daar een awfully nice cup of tea! Om 5.15 zal er ook een Evening Song zijn. Ik heb daar zon idee bij van het samen zingen van Engelse hymnen. Zullen we? Om 5 uur zijn we terug. Wim moet hevig plassen, maar de toilets in de cathedral zijn al gesloten. Wat nu? Lichte paniek! Het is net een comedy als hij even later de muur van de omheining gaat inspecteren en zonder dat iemand het merkt van zn hoge nood afkomt. De kerk gaat open. Het blijkt op maandag een Evening Prayer te zijn. De liturgie is voor een niet-Engelse niet- Katholiek niet te volgen. Af en toe proberen we wat mee te prevelen. Ik kniel niet hoor, zegt Wim nog. Dat ben ik ook al niet van plan. Dat gaan zitten en staan is al bijna niet bij te houden. Dan gaan de drie geestelijken in hun kleurige gewaden weer weg. De voorste heeft een soort zilveren staaf in zijn handen. De laatste, in het zwart, komt weer terug en gaat bij de uitgang staan en wenst ons allemaal a good evening and God bless you toe.
Stratford on Avon en de dametjes met "that little monster".
Op één van onze reizen beginnen we in de buurt van Stratford on Avon. You will enjoy Stratford, Hetty, with the river and the beautiful swans, the boats and all the lovely houses, zei Joan al jaren geleden. Het maakt me niet zoveel uit dat Shakespeare er geboren is, maar inderdaad Joan... you were right. De Avon met zn zwanen met jongen, de kleurig geverfde boten, de performances in het park het ademt sfeer uit. Het waterpeil in de smalle kanalen is veel hoger dan die in de river Avon. Er moet dus veel geschut worden. Mooi! Op de camping is Wim zo verdwenen, want ze zijn bezig met bestuurbare vliegtuigjes. Fluitend komt hij na twee uur weer bij de caravan met verhalen over deze vliegtuigfanaten met hun bestuurbare lievelingen. Op de camping is ook een Engelsman, Bert,( spr. Burt) die geregeld een praatje komt maken. Hij vertelt dat hij op een gegeven moment bewust zijn leven heeft omgegooid van making moneynaar enjoying your life. Hij vergelijkt het leven met een wiel met spaken, waarbij iedereen, hoe verschillend ook, even belangrijk is. Een paar dagen later bezoeken we de Engelse plaats Knaresborough en parkeren bij een mooie oude kerk met ruïne en prachtig uitzicht op een dal. Op een bankje zitten een paar grijze dametjes met twee hondjes . Wanneer ik tegen één hondje begin te praten draait het ene dametje zich naar me om en zegt:You can have him that little monster. Ze vertelt dat ze op hem past voor een goede vriendin en voegt er aan toe:He understands Spanish as well! Wanneer we de dag erop de camping verlaten regent het zachtjes en Wim kijkt bezorgd naar de lucht. Een Engelsman troost hem met de opmerking:Ooo its only to keep the dust down! Wanneer we eens een verkeerde straat inrijden en achterwaarts terug moeten met caravan staat er een hele rij Engelsen geduldig te wachten en volgen onze verrichtingen. Als Wim succesvol heeft gekeerd steekt de voorste bestuurder lachend zn duim op. Daar moet je in Italië eens om komen. Toen we daar eens aan de verkeerde kant een eenrichtingsweg inreden, sloegen de Italianen hun ogen ten hemel.. gooiden hun armen in de lucht en hoorden we alleen maar Ooh Mama Mia .! Al deze kleine ontmoetingen maken onze reisjes door Groot Brittannië bijzonder.
Wat natuurlijk niet echt met Engeland te maken heeft, maar meer met de ontspannen manier waarop je je vakantie beleeft, is de opmerkingsgave van Wim. Ik lig daardoor soms krom van het lachen waar hij weer niks van snapt. In Musselburgh is een camping die een handige uitvalsbasis is wanneer je Edinburgh wilt bezoeken. We staan daar eens op een kampeerplekje pal naast het looppad, eigenlijk een plek van niks .Ze loopt oe hier de pette nog van de kop, zegt Wim. We zitten binnen, het grote raam wijd open en zien alles aan ons voorbij trekken. Wim voorziet het één en ander van commentaar: -- Den hef de slippers van zien va an. --Ja rookt er nog mar ene! --Zo zonder badjasse valt et toch tegen --Good morning, lovely day, is nt it. --Waor hebbe wiej die camper Vagebond toch eerder ezien? --Zon slangetje an de krane mot ik ok nog es hebbn. --Die had eerst langer warm motten draaien.( geluid van een auto) --Dr is -t- er ok ene spek ant braojen.
In Moffat in de Borders regent het en Wim zit op zn gemakje op de uitkijk en meldt wat hij ziet: --Daor schommelt wat langs! t Is net t Iesselmeer! ( zeer gezette jongedame) --Das noe typisch Engels! ( mevr. met plastic regenkapje op) -- Kiek daor kump Marry an. En inderdaad: Marry op haar zondags- witte bloes met lange mouwen, grijze nette lange broek. Ze beweegt en praat net als schoonzus Marry. --Dat Dieseltje löp mooi. Ze bunt tegenwoordig zowat net zo zunig as benzinemotoren. Ja die opmerkingsgave van Wim .. Je hebt 't of .... je hebt 't niet!
De prachtig gekleurde puffins en de nieuwsgierige zeehonden.
Eén van onze toppers blijft altijd nog Northumberland, een uitgestrekt gebied met prachtige heuvels in het noorden van Engeland. Ook hier stonden we op een kleine boerencamping bij boer Will. Within a few months Ill get my buspass (65 jr), zei hij en lachend daarop: and we dont even have a bus here! Op deze eenvoudige camping was alleen een kraan en een stortplaats voor het chemisch toilet, maar wel een magnifiek uitzicht. In plaats van één nachtje bleven we er vijf. Wim installeerde zich elke morgen met een grote bak koud water midden in de caravan: "In dat kleine hokje kan ik m'n knieën nog niet eens uit elkaar krijgen".(over de badkamer) Ik waste m'n haar buiten terwijl Wim er met een ketel lauw water bij stond om hiermee m'n haar schoon te spoelen. We bezochten van hieruit zelfs de Farne Isles aan de oostkust, de eilanden waar de puffins (papagaaiduikers) te zien zijn tot eind juli. Daarna gaan ze nl weer de zee op. We werden door een tanig kapiteintje aan boord gehesen en we zagen zoveel zeehonden bij elkaar als we nooit ervoor gezien hadden èn van heel dichtbij. Net een droom. We legden aan op een eiland waar we konden wandelen en een ruïne bezoeken. Wim had een hoed op, zn net gekochte nieuwe waxhoed. Die beschermde hem tegen de aanvallen van de meeuwen. Nee ik waagde me er niet aan. Ik heb een fobie voor meeuwen gekregen nadat ik The Birds van Hitchcock op tv gezien had. Ken je die? Dan snap je het! Wat Wim ook zei:"Doe mijn hoed op" of "Doe je jas dan over je hoofd"..... mij niet gezien! Toen we weer vertrokken van het eiland was het al een beetje eb aan het worden en zaten we te zwaar beladen aan de grond. Geen nood. Er werd een kleiner bootje geleend en daar ging de helft van ons op zodat onze boot weer los schoot en in dieper water kon komen en konden we weer overstappen. Vlak bij de kant zaten we weer vast. "Allemaal naar voren", klonk toen het commando. Ook dit liep goed af. Ja je maakt soms wat mee!
Eén keer zijn we in het zuiden van Engeland gebleven. Lands End was nu ons doel. Via New Forest, Devon en Dartmoor bereikten we Cornwall in de uiterste zuid-westpunt van Engeland! Het werd een kennismaking met loslopende New Forest en Dartmoor ponys en schapen heel veel schapen. Tom en Joan zijn er vroeger toen hun kinderen klein waren ook geweest en toen Joan vertelde dat ze toen ze al die schattige ponys met veulentjes zagen vroeg :Which one shall we take home with us? De teleurstelling was groot toen hun favoriet niet mee mocht. We namen natuurlijke- of boerencampings. We zagen vanaf de kust St Michaels Mount in zee liggen waar je met een bootje naar toe kunt. Een jaar later zouden we precies aan de andere kant van the Channel het Franse Mont de St Michel bezoeken dat gewoon via een weg bereikbaar is. Nee het was wel mooi in het zuiden , maar we misten het ruige dat Wales en Schotland hebben. Het werd naarmate we dichter bij Lands End kwamen ook steeds drukker en de wegen leken smaller. St Yves, het kunstenaarsdorp was de moeite wel waard, maar toen we in Mousehole kwamen barstte ik in huilen uit vanwege de schrik op de smalle weg linksrijdend en met tè veel verkeer! Je snapt misschien dat je in Engeland in een Europese auto als bijrijder midden op de weg zit en alle verkeer dat je tegen komt vlak langs je heen scheert. Nee we weken uit naar het noorden naar een ander natuurgebied: Exmoor. Daar was het aanmerkelijk rustiger en weidser. We maakten zelfs een echte schapenmarkt mee. Er waren fokrammen bij die wel 1000 pond moesten opbrengen. Het klimaat is in het zuiden misschien wel wat aangenamer, maar toch kiezen we de volgende keren weer voor noordelijker streken.
Het mooie glas-in-loodraam in de hal van het museum The World of James Herriot.
In de tijd dat James Herriot dagelijks bij ons op de tv kwam zat ik vast en zeker zo tussen 5 en 6 aan de buis gekluisterd. Het landschap en de eenvoud en natuurlijk de schapen en honden blijven me boeien. Toen we dan eenmaal in de Yorkshire Dales geweest waren ontdekten we stap voor stap of Dale voor Dale het hele gebied. Het dorpje waar de serie was opgenomen, het ruige binnenland en steeds kwamen we via de hoge verbindingsweg over de Buttertups van het Swaledale naar het Wensleydale. Het was er steeds zo rustig dat we daar boven, soms zelfs in de wolken een middagdutje deden. Het hele gebied ademt de sfeer van vroeger. Wanneer je op de kaart kijkt zie je de Yorkshire Dales aan de linkerkant van een autoweg en aan de rechterkant zijn het de Yorkshire Moors. Daar hoef je niet te proberen met de caravan naar boven te gaan--- forbidden--- veel te steil. Het is gewoon een breuk in het landschap. Tegen zon steile helling is de White Horse te zien. Een enorm wit paard is daar in de kalkrots gemaakt door een onderwijzer uit die streek. Van verre afstand is het te zien. In het Tourist Centre op de top van de heuvel vind je alles over de streek van onze dokter Herriot. Wanneer we dan eens op onze terugweg vanuit Schotland een paar dagen in die omgeving dicht bij Thirsk staan bezoeken we daar ook het museum The World of James Herriot. Het is het originele doktershuis waar deze dokter die daar model voor stond echt woonde. Het is meer dan de moeite waard. Wanneer je door de spreekkamer komt gaat de telefoon en het is natuurlijk de bedoeling dat je die op neemt. Er komt dan een boer aan de lijn die in onvervalst Dales-dialect hulp vraagt voor zn zieke kalf. Rijd je vanaf Harwich een dag rustig naar het noorden dan ben je zo om een uur of drie in die buurt en meestal blijven we daar een paar dagen. Net of onze vakantie dan pas echt begint.
Wil je de Engelsen of Schotten echt leren kennen? Dan kun je het best een Bed and Breakfast accomodation kiezen. Die allereerste week in Schotland zoeken we die steeds op. Je krijgt veel informatie over de streek en leuke tips. En de gezelligheid om met mensen uit alle windstreken te ontbijten heeft ook wel wat. Als we vanaf Dornoch de Westkust naar het noorden willen bekijken bespreken we in Ullapool bij het Tourist Centre een B en B in Drumbeg. Het blijkt een alleraardigst doktersechtpaar te zijn. Hun dochter met gezin was juist weer naar de Borders vertrokken en ze hadden net het Tourist Centre ingeseind dat ze weer ruimte beschikbaar hebben. Eigenlijk doen ze dit voor de gezelligheid. Zo komen ze hoe afgelegen ze ook wonen met mensen overal vandaan in gesprek. Hij is één van onze bevrijders geweest in 1945. Nadat hij zn huisartsenpraktijk in Inverness van de hand heeft gedaan hebben ze hun geboortedorpje weer opgezocht . Die avond zien we vanuit hun huiskamer de zon boven de Atlantische Oceaan ondergaan. Wat is die westkust mooi! We maken hier voor het eerst kennis met de midges. Dat is wel even minder. Een paar jaar daarvoor zochten we ook een onderkomen voor de nacht. We hadden net de Inverewe Gardens bewonderd. Ten noorden van Ullapool moesten we ergens linksaf en kwamen via een omweg weer bij de kust in Achuiltebuie. We kregen een lekkere avondmaaltijd dat door het logéetje van de gastvrouw werd opgediend. Haar man werkte over ver in zoals ze dat bij ons in Drente zeggen. Op het dressoir zagen we fotos van haar als kermisattractie. Ze bleek de assistente van de messenwerper. De volgende morgen maakten we daar een prachtig tochtje naar de Summer Isles. Zon gewoon scheepje met een kapiteintje die je persoonlijk aan boord hielp hijsen. We hadden geluk met het weer een stralende dag. We gingen een uurtje aan land op zon alleen door zeehonden en vogels bewoond eilandje Toen we weer terug waren aan de wal maakte ik een foto die helemaal de sfeer weergaf van die dag. Maar daarna werd ik ziek zwak en misselijk zo ineens. Wim wist maar één ding. Terug naar de caravan die in de buurt van het Loch Ness stond. Daar heeft hij als een trouwe hond twee dagen met een boek voor de caravan zitten wachten tot de griep of misschien toch een voedselvergiftiging . over was.
Door onze contacten met Tom en Joan besluiten we vaak onze laatste dagen van de vakantie met een bezoekje aan Woodsend Road in Manchester. We moesten altijd de caravan bij hen op de stoep parkeren en logeerden een paar nachtjes in a real English home. Ook hier de bloemen op behang en gordijnen en tapijt in het toilet. We hebben Daniel, Rachel en Michelle, de kleinkinderen zo zien opgroeien. Joan is vanuit haar verpleegstersachtergrond weer gaan studeren en op haar 40e is ze les gaan geven op een Primery School. En ze waren en zijn nog steeds gek op holidays. Wanneer haar schoolvakantie begon haalde Tom haar mèt camper en alle vijf kinderen van school op en reden ze meteen door naar de ferry bij Dover om zo lang mogelijk van hun vakantie te kunnen genieten. Italy is bij hen favoriet. De beste stops onderweg waren steevast de stadjes met goede parkeermogelijkheid bij een supermarkt. Wanneer de kinderen s morgens nog sliepen gingen ze om zes uur al op weg naar een volgende plek. Om een uur of 12 kwamen ze dan aan en hadden ze nog de hele dag om te genieten van alles. Niet gek bekeken. Ze hebben ons hun omgeving laten zien, hun thuishaven toen Tom nog voer Liverpool en de prachtige omgeving ten zuiden van Manchester, het Peak District, inclusief Chatsworth House and Gardens. Ieder jaar worden er in deze omgeving well dressings gehouden in en bij de kerk. Eigenlijk om hun bron --well-- te eren die zo belangrijk was toen de pest veel mensen levens kostte Na Toms herseninfarct zijn ze behoorlijk beperkt en zijn verhuisd naar een appartement, maar toch gaan ze s winters graag naar Spanje, waar Tom op de boulevard goed uit de voeten kan met zijn scootmobiel en weg is van Sandra, zn speciale zangeres in het hotel. En minstens eens per jaar gaan ze naar Hong Kong waar dochter Karen hoofd van een internationale school is en Tom en Joan in de watten legt. Het is altijd heel bijzonder om ze te ontmoeten.
1993 In de tuinen van Chatsworth... samen met Tom en Joan.
Onderweg van Chatsworth naar huis in Manchester ontdekte Joan dat er een welldressing te zien was in Paddington. Je ziet het: een prachtig bloemenarrangement van de aartsengel Michael.
Nu bij Neil Ross op de schapenfarm in Kincraig in 1999. Wat was dat leuk om hem weer terug te zien met z'n unieke honden. Hij maakte er een mooie show van!
Op één van onze eerste reizen door Schotland - 1992- kwamen we een aanplakbiljet van een plaatselijke Sheepdogtrial tegen in Nethy Bridge. We hadden net een National Nature Reserve bezocht waar we een visarend konden spotten die zn jongen aan het voeren was bij Loch Garten. Met een camera konden we gewoon meekijken naar het nest. We besloten dat we deze sheepdogtrial niet moesten missen en zorgden dat we op de terugweg op tijd voor de wedstrijd zouden zijn. We waren de enige buitenlanders en de mensen waren zo attent om ons uit te leggen hoe het in zn werk ging. Eerst kwamen de farmers dogs aan de beurt. Ha en vaak moest er een andere hond van een bevriende collega farmer aan te pas komen om de schapen weer bij elkaar te krijgen. Toen kwamen de trickydogs in actie. Daar werd meer mee getraind speciaal voor de wedstrijden. Ook de jeugd had een aparte wedstrijd. Er werd gekeken naar het contact tussen hond en baas en naar de resultaten van het naar de herder toe drijven, het in de "Pen" drijven en ook het splitsen. Dat is wanneer er twee schapen met een strik om apart gedreven moeten worden. Eén bescheiden jongen van 16 jaar viel op, Neil Ross. Hij won alles. Zeven jaar later komen we weer in die buurt. Intussen heeft Neil landelijke bekendheid gekregen met zn honden en heeft zelfs de grote One Man and his Dog wedstrijd gewonnen. Hij wordt door het Tourist Centre gemeld vanwege zijn demonstraties met zn honden en schapen op zijn boerderij. We zijn nieuwsgierig en gaan kijken. Tegelijk komt er ook een bus van de OAD met Nederlanders aan. Het is opnieuw indrukwekkend wat hij met de honden laat zien. We zitten vooraan en de honden die even niet meedoen gaan spontaan aan weerszijden van Wim zitten tot ze weer aan het werk moeten. Zelfs met vijf honden tegelijk werkt Neil voor iedere hond heeft hij aparte commandos. Je mag een lam de fles geven en ik mag meehelpen een schaap scheren. Ja alle facetten komen aan de orde. In het hoogseizoen doet hij zon demonstratie wel 6 keer per dag. Deze extra inkomsten kan een schapenboer goed gebruiken, want veel levert de schapenteelt tegenwoordig niet op.
Ik zal jullie niet vermoeien met al onze reizen naar dit voor ons zo fijne vakantieland. Maar misschien zijn een paar tips toch de moeite waard. --Helemaal bovenin Schotland nog boven Ullapool woont een Nederlandse vrouw die de hele wereld al wel gezien heeft. Daar in Elphin voelt ze zich thuis. Ze heeft de zorg voor de dieren van een kleine farm met veel soorten Schotse schapen en andere Schotse dieren. Het liefst slaapt ze bij haar beide geiten Tanner en Fudge in de stal. Ooit stond ze in het blad Buiten. Ik schilderde daar een foto van na, maar vond dat niet genoeg en op één van onze ontdekkingstochten werd Hilda van der Vinne ons einddoel. En we vonden haar. Het voelde als gelijkgestemden. En bij een volgend bezoek zal ze opnieuw ons einddoel worden. Heb je geen last van de midges hier aan de Westkust, vroeg ik. Mijn huid is veel te tanig daar komen ze niet doorheen, zei Hilda -- Ook Orkney werd eens ons einddoel. We hebben wel geluk gehad met het weer. Oh.. what a beautiful morning.., zong onze chauffeur toen we aan de overkant op het Mainland van Orkney in de bus stapten. Het werd een ontdekkingstocht met als hoogtepunt Skara Brae, een nederzetting uit de Steentijd die per ongeluk in 1920 ontdekt werd doordat het zand er af waaide. Ook the Ring of Brogar met zn grote standing Stones was prachtig om te zien. Onze caravan hadden we in Dornoch laten staan. We maakten daar de Evening Songs mee en speciaal voor de guests gaf reverent Simpson uitleg over de Clearences die de vorige eeuw gehouden waren. Het binnenland moest leeg voor de grootgrondbezitters en velen moesten weg, emigreerden van armoe of trokken naar de kust. Carnegie heeft in deze kerk een groot borstbeeld, want die heeft veel voor deze streek betekent. Deze reverent had humor. Hij schreef een klein boekje: Laughter Lines. We hebben er de hele vakantie elkaar uit voorgelezen. Hoe vind je deze?
---It was a wise schoolmaster who said to the parents: I cannot control your child in the High School, if you havent controlled him in the High Chair".
---We all need recognition, but one little boy carried a bit far. Dad, lets play darts. Ill throw and you say:Wonderful!
We hadden gelijk al door dat Engeland en Schotland als vakantieland hoge ogen gooide. Toen we twee jaar later op 3 maart 1990 25 jaar getrouwd waren vroegen we geld voor een weekend met de kinderen naar Londen. Daarna kon ieder dan gaan en staan waar hij wilde. Zo gebeurde dat ook. Dit keer gingen we met de caravan en Gerhard en Judith knoopten er ook maar een paar weken aan vast. Rick en Mark zouden met bus/ boot en trein weer naar huis. Chrystel Palace in Zuid Londen werd onze Campsite. We maakten hier kennis met de grijze eekhoorn. Hou ze buiten je caravan, want ze vernielen alles. Hier vandaan hebben we samen Londen doorkruist. Het viel niet mee om het hele spul bij elkaar te houden. Ook toen was er natuurlijk weer WK voetbal op de tv en Mark zocht de gelegenheden wel op waar dat te zien was.Op naar de pub. Wanneer hij weer naar de camping kwam moest hij over hekken klimmen. Maar Londen was de moeite waard. Rick leerde nog een jongeman shaggies draaien met zon rolletje.. Buckingham Palace, Downing Sreet 10, Covent Garden, British Museum èn de jacket potato hebben we ontdekt. Na drie dagen had ik het wel gezien. We zetten Rick en Mark op de bus naar de ferry en wij ontvluchtten de drukte en gingen snel naar het noorden. Scotland stond bij ons op het programma. Daar hadden we al met al 4 weken voor uitgetrokken. Dan moet het toch te doen zijn. Met de caravan wordt het heel anders. Je trekt van de ene mooie plek naar de andere. We bleven natuurlijk een paar dagen in het Lake District en namen de Hardknott pass vanwege het griezelen en het Ullswater om de Shepherds Pie en Keswick of course. Toen begon het echte werk nieuwe plekken. Moffat werd van toen af aan onze vaste stop op heen en terugweg naar Schotland. Wat zijn de Borders mooi. Maar we gingen nu voor de Highlands. We kwamen tot aan Ullapool. The Inverewe Gardens waren prachtig. Het ligt aan de warme golfstroom en daarom vriest het er niet. We gingen ook voor Nessie bij het Loch Ness en de Tattoo en het Festival in Edinburg. We hadden van te voren al kaartjes besteld. Het was een belevenis om daar zo'n beetje klem te zitten tussen zoveel nationaliteiten. We hebben genoten!
De eerste kennismaking viel mee. Bij Gretna Green, net over de Schotse grens moet je natuurlijk wel even bij de Blacksmith langs waar vroeger de huwelijken gesloten konden worden. We nemen gelijk maar een fish and chips en eten die zo uit de krant op een bankje op. We beginnen ons al aardig aan te passen. We rijden Dumfries door en verder langs de kust naar boven, steken over naar het schiereiland Cowal en vragen bij het Tourist Centre in Dunoon naar een B en B. Het meisje aan de balie geeft ons ogenblikkelijk het adres van haar ouders en zo brengen we onze eerste nacht in Schotland door in een gouden rammelbed. De volgende morgen zitten we samen met Schotten, Amerikanen en Duitsers aan het ontbijt. Dat heeft ook wel weer wat. We gaan nu langs de Westkust naar boven en gaan via Oban en Fort William richting Mallaig. Het wordt nu zo rustig en verlaten dat we om vier uur s middags al naar een volgend B en B gaan zoeken. Dat vinden we in een Lodge, een beetje chiquer dus. s Avonds gaat de open haard aan en opnieuw zitten we samen met mensen overal vandaan bij het vuur. De andere morgen worden we gewekt door een doedelzakspeler die nog even aan het oefenen is voor een wedstrijd. Is geen gehoor binnenshuis. Een paar uur later zijn we aan de kust in Mallaig. We hadden de boot naar Skye willen pakken, maar . Jammer dan hadden we eerder moeten boeken. Daarom kijken we verder en ontdekken de Highland Games hier met de Schotse dansen, de doedelzakspelers, inderdaad ook die we s morgens hoorden, en allerlei sterke mannen in quilt die stoere dingen doen. We gaan terug via Fort William en komen in Ballachulish aan het begin van de Glencoe Valley en horen in het Visiters Centre de verhalen van de strijd tussen de Schotten en de Engelsen en de slachtpartij hier in de buurt. De Campbells houden voorgoed een slechte naam. Ons verblijf die nacht in de Stone Cottage is comfortabel en onze gastheer leerde me: Say never Englishman to a Scotchman. En hij geeft ons tips voor de omgeving. We zien deze vakantie ook nog het indrukwekkende Stirling Castle en komen tot de slotsom dat er heel wat oorlogen gevoerd zijn door de Engelsen en de Schotten. Onze laatste overnachting is op een farm in de buurt van Hexham en we zien nog een stuk van de Hadrian Wall die ooit door de Romeinen gebouwd werd tegen de aanvallen van de Schotten. Het was een geweldige ervaring om in Groot Brittannië te zijn. Wanneer we weer met de ferry vanuit Hull Hoek van Holland naderen zien we een andere ferry richting Engeland vertrekken. Wim kijkt er verlangend naar en zegt:Ik wou dat we daar maar weer op zaten!
Tom had ons aangeraden om eens een Shepherds Pie te proberen in Pooley Bridge aan het einde van het Ullswater. Voor we aan zon stevige lunch begint wilden we eerst één van de wandelingen uit het boekje maken die daar van start ging. We strandden al na 1 km bij een weiland waar we door zouden moeten. Er hing een bord aan het hek met Bull in Field. Nou we zijn maar omgekeerd en wat eerder aan onze Shepherds Pie begonnen. Tom had niet te veel gezegd. Delicious! De wandeling bij Threskeld leidde ook door verschillende weilanden. We moesten telkens met zon trapje over de stenen muurtjes klimmen. Op een gegeven moment kwamen we ook door een weiland met heel veel schapen. We waren al zon beetje in het midden toen ik bedacht dat ze wel erg groot waren en toen ik even beter keek tussen de achterpoten zal ik maar zeggen . zag ik dat het bijna allemaal dikke rammen waren. Dat liep even wat minder ontspannen. Ik keek toch telkens even om, maar ze hadden wel wat anders te doen dan ons achterna te zitten. Er is één afdaling in het Lake District dat wel wat van je zenuwen vergt. Die is als je vanuit het Eskdale via de Hardknott pass naar Ambleside rijdt. Zo smal en steil met allemaal gaten die je moet ontwijken en dan een totaal verlaten omgeving, woest en onherbergzaam! Heel strategisch staat er onderaan een ijscokar. Geen wonder! Daar ben je dan wel aan toe! Na die fantastische veertien dagen hadden we een weekje Schotland gepland. We namen afscheid van Margaret en Keith in Wigton. We kregen twee zoenen van haar met de mededeling: In the South you get one and in Scotland none. We werden heel benieuwd naar dat Schotland.
Die eerst aanblik van het Lake District was indrukwekkend. Overal kunstig gestapelde stenen muurtjes tot hoog in de bergen om de schapen op hun plek te houden, prachtige meren en het stadje Keswick vlak bij de camping. Wat wil je nog meer?! We misten zelfs onze Laska niet, want naast ons stond een echtpaar met twee aanhankelijke retreevers. We hadden zicht op het meer: Derwentwater. In de caravan was een boekje met 12 wandelroutes en drie ervan begonnen in Keswick. Wanneer je de wandeling om het meer wilde maken en halverwege zag je het niet meer zitten dan kwam de pendelboot langs en je kon zo mee! Handig hè? In de veertien dagen hebben we zeker 8 routes gevolgd. Op een gegeven moment liepen we in de heuvels boven het Buttermere toen we twijfelden over het pad naar beneden. Toen we uiteindelijk daar aankwamen stond een echtpaar , dat uit Heemse bij Hardenberg kwam, ons op te wachten. Wij konnen al heurn an jullie taal daj bij ons uut de buurte komt. En we hebben samen koffie gedronken. Het regende wel vaak, vooral s morgens. Meestal werd het tegen de middag droog. Het meer is in die veertien dagen minstens een meter gestegen, maar het deerde ons niet. We bezochten Maryport, de geboorteplaats van Tom Woodgate en Wigton waar hij opgroeide. Daar werden we ook uitgenodigd door Margaret, de zus van Tom. Keith had een MG waar hij tochtjes mee maakte en waar hij heel trots op was. Lieve en hartelijke mensen. We maakten kennis met een echte High Tea. De Engelsen zitten daar verder niet zo met het weer. Met een The usual weather is nt it, word je ontvangen als het regent. We maakten ook een dagtocht naar de Dales en .. toevallig gaf Richard Fawcett een demonstratie met zn zes bordercollies, onze eerste kennismaking met dit ras. Hij had zn kinderen bij zich en die knoopten de honden met een gewoon stukje touw aan een paal en hingen er een stuk karton boven met hun naam. Toen begon Richard te vertellen: over zijn harde bestaan als schapenboer in de Dales, over zijn leven met de honden en over het verschil in intelligentie. Zo stuurde hij Ben er op uit om de schapen op te halen die ver naar achteren liepen. Eén streep en de hond vloog er achteraan en omheen en dreef ze naar Richard. Toen liet hij zien hoe Ziggy het aanpakte. Hij gaf Ziggy met zn fluitje de opdracht om een ander stel op te halen. Die ging eerst naar een heuveltje links om te kijken waar ze precies liepen en haalde ze toen op. Hij jureerde ook bij officiële sheepdogtrials tot in de USA toe. Onze vakantie kon niet meer stuk! Vind je het gek dat toen Laska overleed wij het eerst aan een bordercollie dachten? Dat werd Kim.
Lake Districkt....? That's were we used to live...
We hadden net ons eerste caravannetje gekocht-- een Knaus Schwalbennest uit 1962-- toen Tom Woodgate, die voor zijn Engelse bedrijf inspecties moest uitvoeren bij Holvrieka Ido, op een zondag bij ons op bezoek kwam. Hij logeerde in hotel ten Cate, maar vond het erg gezellig bij ons geloof ik. Hij vroeg of we wel eens in Engeland geweest waren. Nee dat waren we niet. Ik wist alleen dat Dick Lettink met school wel eens met een uitwisseling in het Lake District geweest was en dat hij daar erg enthousiast over was. "Nee"... zei ik... "dat water ertussen hè, maar als we ooit eens naar Engeland gaan zou ik het liefst naar het Lake District willen". Tom werd helemaal exited. "Lake district..? That's were we used to live. When you ever decide to come over.. we'll put our caravan for you on a campsite at Derwentwater for a few weeks". We hoefden er niet lang over te denken. Het contact bleef. Hij kwam regelmatig een zondag. Hij hielp Gerhard met z'n engels en was gecharmeerd van Rick en Mark. Wanneer hij wilde uitleggen dat het ergens rustig was zei hij: "It's so quiet there... it's just like Emmen on a sunday". Het jaar erop maakten we de overtocht naar Hull en reden naar Manchester naar de familie Woodgate on the Woodsendroad. Ze hadden net de bruiloft van Linda achter de rug en we moesten nog wel de bruidstaart proeven. Nichtje Jill reed mee naar het Lake District en we werden door zus en zwager Margaret en Keith ontvangen op de camping aan het Derwentwater. Het werd een vakantie om nooit te vergeten!
Van l naar r. opoe Kornegoor, opoe uut Mossel, ome Jan en - waarschijnlijk- opa Kornegoor.
Waarom moet ik steeds aan Wimke denken? De hele morgen komt ieder keer die naam voorbij in m'n hoofd. Ken je dat? En gelijk het beeld van opoe uit Mossel, de moeder van vader Hein. Misschien wel omdat we op de Boomgaard zijn en er meer herinneringen boven komen. Vader Hein had een jonger broertje. Ze woonden op een boerderij onder Kasteel Het Medler. Toen had je nog echt koude winters en werd er vaak geschaatst. Hoe het kwam weet ik niet, maar Wimke is tijdens het spelen door het ijs gezakt in een sloot. Hij kreeg daarop longontsteking en na 10 dagen is het vaak erop of eronder. Wimke heeft dat niet overleefd. Peniciline kenden ze in de jaren twintig nog niet. Als je mocht denken dat vroeger alles beter was... dan gaat dat niet altijd op. Ook de vader van vader Hein kreeg eens blindedarmontsteking en werd door de huisarts op de keukentafel ter plekke geopereerd. Hij heeft dat wel overleefd. Opa Eggink was tuinman op het Medler en heeft veel van zijn kennis op Hein overgebracht. De baron vond Hein een goeie paardenknecht omdat hij zo goed met paarden kon omgaan, maar pa had geen zin om "onder" de baron te gaan werken en begon met Hanna Kornegoor in 1938 zelf een boerderij... ja hier op "De Boomgaard". Opoe woonde later bij haar dochter Aaltje en haar man Bertus in Mossel op boerderij "De Prinsenhoeve". Ze had ook groene vingers. Nergens zag je in die tijd een mooiere vensterbank met bloemen. Ze was vrij lang en slank en vaak zat ze bij ons aan het Lindese end in de kerk. Zingen kon ze niet. Dat was meer een schor gepiep. Bij alle verjaardagen zat ze met de andere opoe's en opa's gezellig te keuvelen, samen met opoe Kornegoor, opoe Bruins, opa uit Barchem en onze eigen opa en opoe Bijenhof. Een echt dagje uit.
Ik heb grote bewondering voor mensen die hun vakantiebagage in één klein koffertje kunnen pakken. Mark kan dat. Pyama tandenborstel, twee onderbroeken en een korte broek meer heeft hij niet nodig. Overal kun je kopen wat je nog meer nodig denkt te hebben, vindt hij. Ooit gingen we eens op een georganiseerde fly-drive reis naar Ierland. Beiden hadden we onze vliegtuigkoffer bij ons en daarnaast nog een tas voor de handbagage. Wat hebben we lopen zeulen in Ierland . Bus uit, hotel in trappen op of lift in, trappen af of lift uit en weer die bus in. Oooohhhh! Er waren ook een paar zussen bij, nichten van Anneke van Zeyts, mn oude schoolvriendin. Die hadden zegge en schrijve één klein soort koffertje op wieltjes die ze zo aan het handvat achter zich aan mee konden slepen. Daarnaast één klein rugtasje voor hun papieren en portemonnee. En ze zagen er steeds verzorgd uit. Dat is iets wat ik ook wil, maar steeds wordt het meer wat èigenlijk toch mee moet. We gingen ooit met Dick en Anda naar het Schwarzwald naar een appartement met onze jongens. We kwamen een paar dagen later ivm de ziekte van mama. Onze aankomst werd gefilmd. Dick had net een super 8 camera en probeerde die tijdens de vakantie uit. Als je dat later terugziet! Aan het uitladen van ons leek geen einde te komen. Iedereen hielp met het meeslepen van tassen en losse attributen. Het ergste was dat, toen je dacht dat alles er uit was, ik nog met een lege tas aankwam waar alle losse spullen en etenswaren, die nog in de auto lagen, in gingen! Nee aan kamperen hoefden we toen nog niet te beginnen. Dat zou helemáál wat worden. Daar begonnen we pas mee toen de jongens niet meer meegingen. De caravan kan heel wat aan. Ieder zijn meug?! Je moet dat ene koffertje natuurlijk niet vergeten hè Mark! Maar pas hè gingen Diny en ik naar Antwerpen drie nachten. Toen namen we allebei één klein koffertje op wieltjes mee èn een rugtasje. En.... je gelooft het of niet...dat is gelukt!
Oom Sjoerd en papa Hendrik Jan waren vrienden. Beiden waren ze ook ondernemer. Oom Sjoerd was kleermaker en Hendrik Jan had een zagerij. Vooral toen Hendrik Jan dat vreselijke ongeluk kreeg heeft oom Sjoerd veel gedaan om ook alle administratieve romslomp in goede banen te leiden. Alleen toen hij wat administratie mee nam naar het ziekenhuis omdat Hendrik Jan iets op begon te knappen, trof hij een plotseling overleden zwager en vriend. Ik weet dat hij alles heeft gedaan om mama en ons de steun te geven die we zo nodig hadden. Ik zag natuurlijk als kind de ome Sjoerd die zondags gezellig met ons allemaal naar het Vordense bos ging om de groenkopjes te voeren. Tante Hermien en mama hebben er later wel voor gezorgd dat alles wat er in die tijd gebeurde ook bij mij is blijven hangen. Nu was oom Sjoerd ook erg sportief en ging zomers elke ochtend zwemmen. Hij moet wel een goed zwemmer geweest zijn, want op zijn rondreis per motor door Engeland is hij in het Lake District dwars over het Ullswater gezwommen. Ik heb me daar laten vertellen dat dat een riskante onderneming is vanwege het op plekken ijskoude water. Hij zal ook Hermien gestimuleerd hebben om dat te doen. Nog niet zo heel lang geleden vertelde ze dat ze eens met tante Riek de stoute schoenen had aangetrokken en samen met haar naar het zwembad "In de Dennen" ging. De beide dames verdwenen allebei in een badhokje en kleedden zich om. Toen ze echter in badpak stonden durfden ze geen van beiden het badhokje uit te komen. "Rika ... bu'j al klaor"? Jao... ie dan? Bu'j al buten"? "Nee.. ik dörve niet". "Ik ok niet".... Ze hebben zich toen maar heel snel weer aangekleed.
Vlak naast pa z'n grond ligt Huize Zelle. Je kunt er midden in de natuur huisjes huren en er is een mogelijkheid voor Bed en Breakfast.
Op weblog 1 heb ik het afgelopen weekend een foto gezet van het boerderijtje op het Zelle van pa waar de familie Looman woonde. Vader Hein was nog niet eens zolang met mama getrouwd toen we onze eerste boerenbruiloft meemaakten. Hendrik Looman ging trouwen met Leida die bij hem en zijn moeder Gerritje huishoudster was. Dat gebeurde wel meer vroeger. Tante Riek trouwde met ome Jaap waar zij ook de huishouding verzorgde nadat ome Jaaps eerste vrouw overleden was en hij met twee jongens, Henk en Jan, achterbleef. Ook Marry's tweede moeder deed bij hen eerst gewoon de huishouding. Alleen Hendrik en Leida hadden al een kind van 8 weken. Dat was toen nog niet zo gewoon. Bovendien was Leida kaal. Ze droeg een pruik. Begin zestiger jaren had pa plannen om een nieuwe boerderij op het Zelle neer te zetten. Daar had hij immers de meeste grond. Hendrik Looman bood hij aan om op de Boomgaard te komen boeren. We zijn zelfs al eens rondgereden om naar moderne boerderijen te kijken. Maar Hendrik zag dat niet zitten. Hij ging dan liever in Vorden wonen en ander werk zoeken. Pa wilde toen dat boerderijtje wel verkopen en dan kon de Boomgaard mooi verbouwd worden. Maar ja... toen kwam de rechter er aan te pas. Terwijl hij dacht dat hij een goed voorstel had gedaan werd hij door de advokaat van Hendrik uitgemaakt voor al wat mooi en vooral lelijk was. Hij zal wel een vergoeding hebben moeten betalen, maar dat weet ik niet. In elk gevak wel de proceskosten. En kwaad dat ie was! De verkoop ging door en de Boomgaard onderging een metamorfose. Er gingen een paar muren uit en er kwam één grote woonkamer van 10 x 4 m. Er kwam een douche beneden en boven een slaapkamer extra voor Diny en mij. Jammer ...op dat moment ging ik al bijna de deur uit!
Ja... zo'n koe. Een mooi exemplaar van het MRIJ (Maas, Rijn en IJssel) vee. Volgens Johan geven ze iets minder melk dan de Friezen, maar wel vettere melk.
Gister hoorde ik van familie van Tonny over een dom ongeluk, veroorzaakt uit gewoon wat overmoedigheid. Iemand dook vlak voor zijn huis in het ondiepe water bij de aanlegsteiger. Hij woonde er zelf. Hij raakte verlamd, zit in een rolstoel en is verhuisd naar een volledig aangepaste woning. Iedereen doet wel eens iets zonder er bij na te denken... gewoon. Ik kan zo een paar domme dingen alleen al van mezelf opnoemen die alleen al hier op de Boomgaard zijn gebeurd. Ooit klom ik eens op de bovenste balken in de schuur. Er lag een hoopje hooi beneden en ik sprong zonder goed na te denken naar beneden. Het hoopje was niet zo groot. Ik jankend naar binnen...Ik heb dagen kreupel gelopen. Naar een dokter....nee dat deed je niet wanneer alles nog bewoog. Een jaar later ging ik met een boek naar mijn favoriete boom in de boomgaard.Wanneer ik thuis zomaar ging zitten lezen... "Heb je niks anders te doen", was het dan. Daar lag een koe bedaard te herkauwen. Ik dacht: waarom zitten mensen alleen maar op een paard en ... ik zat al op die -zo leek het- rustige koe. Dat duurde geen seconde en die koe kwam in de benen. Beetje dom natuurlijk, maar ja.... ! Ik duik er achterover af. Ik heb een week krom gelopen met een zere rug en nek. Nee.. geen dokter....alles bewoog toch nog?! Toen ik veertig jaar was kwam ik bij de huisarts terecht vanwege problemen met nek en arm. Er werden foto's gemaakt. Ik naar hem toe voor de uitslag. "Wat heb je gedaan... ben je met 80 km per uur tegen een muur gereden", was het eerste wat hij vroeg. Nee..... hoe dat zo"? "Nou.... zei de huisarts,"omdat de foto's nogal wat beschadigingen laten zien, maar het kan ook wel van lang geleden zijn". Tja, toen dacht ik even aan dat te kleine hoopje hooi èn die koe!
Wim komt uit een uitvinderige familie tenminste voor een deel dan. Wim, Piet en Ben zijn de praktische oplossers en Henry meer de theoretische. Moeder van der Kolk is trots op die handige jongens- mien jochies- , maar vindt Henry het handigst, want die láát alles doen. Ben kan s nachts soms net zo lang liggen puzzelen tot hij de oplossing voor een probleem gevonden heeft. Wim slaapt als hij het bed voelt meestal dan ! Ben en Wim zijn twee handen op één buik. Niet alleen met het bedenken van oplossingen, maar ook met hun goed bedoelde adviezen. Ze weten overal raad op, maar o wee als je dat niet opvolgt. Ze herhalen dat tot in den treure en worden beiden bijzonder mieterig als je het dan nog niet gesnapt hebt. Want dat je hun goede raad niet ter harte neemt omdat je daar toevallig geen zin in hebt komt niet bij ze op. Dan is het pas goed mis! Nies en ik kennen onze mannen en zijn experts geworden in hoe daar mee om te gaan. Bij Stork en later bij Holvrieka had je meer van die handige mannen natuurlijk. Zo hangt de door Holvriekamensen gefabriceerde brievenbus nog bij Gerhard en Judith aan de Kuifmees te pronken. De zonneluifel, wel voorzien van nieuw doek eveneens. De boerentuinbank waarvan het onderstel nog bij Stork gemaakt is wordt om de zoveel jaar van wat nieuwe latten voorzien en krijgt een likje verf. Op onze schuur zitten de witte vliegende vogels, symbool voor ons uitvliegend kroost Holvrieka made- en bij Ben en Niesje sieren ze hun huis aan de Dorpsweg. We hebben een veiligheidsslot op de dissel van de caravan, twee barbecues, een aantal van die handige priktafeltjes voor in de tuin inderdaad.. allemaal van roestvrij Holvrieka-staal. En sinds ik de zwaardere E-bike heb gebruiken we de Holvrieka-fietsendrager weer. In ons huis hebben we ook een spiltrap, ooit door Willem Dubbelhuis bij Drentea- de voorloper van Holvrieka- gemaakt toen dit huis in 1975 verbouwd werd. Het is niet één van de makkelijkste trappen, maar daar hebben we mee leren leven door handgrepen te plaatsen. Een poosje terug begon er ineens een trede wel erg te bewegen. En ja hoor scheurtjes. Dan roept Wim Handige Dolf die dat even komt lassen. Die is nu opgeklommen tot bedrijfsleider bij het ingekrompen Holvrieka. En lassen . Dat kan hij!
Met Gerdie als schipper gaan we nu naar Mittelfahrt terug, want de haven in Frederica is vol. We maken er met elkaar nog een gezellige middag van. Annelies tracteert op ijs, want haar Miel is jarig. Lekker! s Avonds gaan we met zn allen uit eten. Om te voorkomen dat Jaap dit als bedrijfsonkosten in zijn administratie zal kunnen verwerken, rekenen enkelen persoonlijk af. i.p.v. Jaap alles voor te laten schieten. Jaap is hierover zéér gegriefd. Die avond moeten we alles betalen wat er nog te betalen valt4x 25 voor het eten tijdens de vier dagen in de camper, + 45 voor de ferrys + 115 voor het busje terug naar huisalles p.p.. Gerdie weigert voor het eten te betalen en wanneer ze ook niet voor het busje wil betalen dreigt Jaap haar niet mee te nemen. Uiteindelijk vertrekken we toch mèt Gerdie. We hebben gisteren gelukkig goed ingeslagen in de supermarkt, want we hoeven wat betreft eten en drinken niets meer van Jaap te verwachten. Na een voorspoedige reis arriveren we in Nieuweschans waar Mark ons al op staat te wachten. Een vreemd afscheid is het als je 18 dagen zo intensief met elkaar opgetrokken hebt. Ik krijg nog een kneepje in mn wang van Jaap en dan is deze wonderlijke vakantie voorbij. Als vrienden van ons aan Wim vragen of hij zn vakantieplannen voor het volgend jaar al klaar heeft, antwoordt hij steevast: Ik weet één ding zeker ik koop in elk geval geen boot! Op mn verjaardag die gelijk na de vakantie valt, krijg ik behalve een prachtige videoband met onze vakantiebelevenissen nog iets van Glenn en Greta . nee . nee . ja een grote pot DUO PENOTTI!
EbeltoftMittelfahrt Dit is volgens Jaap een doe het zelf dageen zeer rustig dagje. Jaap zit de hele dag beneden te lezen e.d. en luistert naar zijn geliefde Pavarotti. De bemanning doet het werk. Jaap laat zn haar nog even bijknippen door Elly, die is echt van alle markten thuis! Dan glijden we 's middags onder de prachtige brug door en bereiken Mittelfahrt, een echte Deense haven. Wanneer we gaan stappen maken we kennis met de zelfkant van het leven drank verloedering blote voeten. Die avond moet er maar eens rustig overlegd worden. Wat gaan we doen? We komen lang niet op tijd. Bellen! Een busje zou meer dan 200 per persoon moeten kosten. Een beetje duur hè? Ik ben perplex. Moeten wìj dat dan zelf betalen? Morgen zullen we het in Frederica nog eens proberen. We blijven lachen . hoewel .? Jaap koopt zich hier een jacquet. Ik meen dat het voor een concert van Pavarotti bedoeld is. Die avond dekken we op eigen initiatief de tafel nog maar eens. We barsten van de honger. We eten alle brood en worstjes op. Jaap schudt zn hoofd. De volgende morgen vertrekken we al bijtijds naar Frederica. Daar huurt Jaap een busje om samen toch maar weer op tijd thuis te zijn. De bemanning voor de volgende trip naar Engeland zal dan ook hier weer moeten opstappen en kan hij dan vanaf Harlingen weer mee terug nemen. Gerdie heeft intussen geïnformeerd naar tijden en prijzen om met de trein naar huis te reizen, maar dat blijkt nog duurder èn omslachtiger.
Op de Hilde Baudine weten we dan nog niet dat Jaap er mee gedreigd heeft om iedereen van boord te zetten wanneer de 25 p.p.per dag campergeld niet betaald gaat worden. Het is prachtig zeilweer en we vertrekken vroeg voor een lange tocht. Jaap ziet een bruinvis of een dolfijn en Greta en ik houden de hele dag ons fototoestel in aanslag, maar helaas . tevergeefs. s Avonds zien we opnieuw een prachtige zonsondergang met de Golden Griffin op de voorgrond. Wanneer we laat in de avond, opnieuw dank zij de goede ogen van Glenn de rode-, groene en kardinaalstonnen ontdekken, bereiken we veilig het kleine haventje van het vissersplaatsje Ebeltoft. Het is half 10 en we hebben vandaag 72 mijl afgelegd. Die avond laat komen de verhalen, onder genot van de in Hals door ons ingeslagen wijn en bier, weer goed los. Elly vertelt ons kleurrijk over teckel Babs die gedekt zou worden door een menneke. Dat zou gebeuren op de diepvries voor de paardenstal te midden van een kring belangstellenden. Babs had er geen zin in. Maar wonder boven wonder was ze toch zwanger geraakt en het eerste deel van de bevalling vond plaats in Ellys bed. Mijn - ook waar gebeurd- verhaal over de hond die van de cantharellen gesnoept had en krampen kreeg ging er ook in als koek. De hele familie moest daarna op aanraden van de huisarts naar het ziekenhuis om hun magen leeg te laten pompen en bij thuiskomst vonden ze..... nee geen dode hond, maar een trotse moeder met een nest met vier jonge puppies. Een prachtige dag!
Ik heb grote bewondering voor mensen die hun vakantiebagage in één klein koffertje kunnen pakken. Mark kan dat. Pyama tandenborstel, twee onderbroeken en een korte broek
meer heeft hij niet nodig. Overal kun je kopen wat je nog meer nodig denkt te hebben, vindt hij. 
EbeltoftMittelfahrt
Op de Hilde Baudine weten we dan nog niet dat Jaap er mee gedreigd heeft om iedereen van boord te zetten wanneer de 25 p.p.per dag campergeld niet betaald gaat worden. 
