]Een vakantie in Canada in 2005 samen met Henry en Tonny. Hier zitten we gezellig samen in Banff.
Terwijl de nieuwe emigranten, Henry en Tonny, hoog in de lucht op weg naar Canada zijn krijg ik een heel leeg gevoel. Zo heel vaak zagen we elkaar niet eens, maar wanneer we in Hattem komen gaan we vaak even bij ze langs en worden op allerlei lekkers onthaald. Henry doet de drankjes en Tonny de rest. Ze woonden net als Ben en Niesje vlakbij De Bongerd, het zorgcentrum waar oma regelmatig even opgezocht werd en vaak werd verrast met een zoute haring, want oma is van de hartige hap. Wanneer je vroeger bij haar op de koffie kwam kreeg je vaak de vraag:Woj dr een stuk kaas biej? Wat dat betreft lijkt Henry op zn moeder. Die doe je ook geen plezier met gebak of koekjes. Het is eigenlijk al vaste prik dat ik Henry gelijk maar een bordje met stukjes leverworst of kaas voorzet. Oma is ook niet vies van bessenjenever. Een glaasje rood gaat er bij haar nog goed in. Ook dat hebben haar venten niet van een vreemde. Henry had een wijnkelder waar je U tegen zegt. Wanneer we samen in Canada vakantie vierden werd er ook regelmatig bij een liquorstore gestopt. De kreet : Doe me nog maar een slupje stamt uit onze laatste vakantie daar en werd geregeld door Jannie geuit. Nu zullen ze al wel aan de overkant zijn en kunnen straks bijpraten met Gera, Fred en de kinderen. Hun huis staat te wachten. De verhuiskisten zijn onderweg. Het lijkt me een uitgelezen plek daar in Dickson vlak bij de golfbaan, dicht bij de kerk en zn enorme dominee die ook van golf houdt en golfsticks maakt en het belangrijkste vlakbij de kinderen.
Ik ging met Jan mee naar Nw Zeeland omdat het er niet zo heet zou zijn...
Op 2 december was het heet op het Zuidereiland- Wanaka. Maar zo even op een strandje met Ben en Riet... best uit te houden.
Ik kan slecht tegen hitte. Je doet me geen plezier met een zonvakantie. Ik moet er niet aan denken. Wanneer het heet is lig ik gelijk voor pampus. In Nieuw Zeeland was het in november warmer dan normaal en ik hoor Greet tegen Jan verzuchten:Ik ben met je mee gegaan naar Nieuw Zeeland, omdat het er niet zo heet zou zijn. Nou ze had in mij een waardige medereiziger. Toen we hier aan het Schoolpad nog maar kort woonden hadden we ook een vakantie gepland in de Bouwvak, omdat die enige echte Ben je weet wel, dan vakantie heeft en hier naar toe komt met Niesje om op de honden, katten, kippen en schapen te passen. Er was die keer wat meer voorbereiding voor vertrek want er moest veel opgeschreven en klaargezet worden. Het was al heet en ik waardeerde de tientallen bomen en struiken op ons erf zeer. Heerlijk was het op de open plek tussen de bomen waar nu de Finse Kota ook staat en dan in de luie stoel met wat wind erbij. Ben en Nies zwaaiden ons uit en wij vertrokken naar onze eerste stop een natuurcamping in Zuid Limburg. Ik had er niet bij stil gestaan dat dit wel eens de heetste plek van Nederland kon zijn. Die ene dag was het te heet om te wandelen en we hadden toen in 1994 ook nog geen airco in de auto. We hebben één dag doorgebracht op die camping onder één boompje en verzetten onze stoelen met de schaduw van de boom mee. Ik dacht met weemoed aan onze bomen thuis. De volgende dag konden we kiezen. Of we gaan richting Franse Alpen Ben en Diny zouden daar ook ergens zijn- of we kiezen voor de kust van Normandie en Bretagne. Het was niet moeilijk. Ondanks dat ik heel graag met Ben en Diny vakantie vier werd het de kust waar altijd wat wind is en toch een paar graden koeler. Het was een prachtige vakantie: Mont de St Michel, de stranden van D-Day, de pop aan de toren van St Mère Eglise, het prachtige Bretagne en op de terugweg Honfleur. Maar ik vergeet nooit dat we steeds zochten naar een camping met schaduw. Eén van de laatste keren kwamen we bij een overvolle camping waar net een echtpaar zn boeltje aan het pakken was .. juist onder een boom. We stonden in de start houding en ik zei al: As et die plaatse niet wodt dan gaow wieter. Het geluk was met ons. Zo konden we die dag nog Honfleur bekijken. Dit jaar gaan Jan en Greet naar IJsland en wij? We kiezen straks eind september voor Frankrijk en hopen op een "Indian Summer".
Het heeft niks met leeftijd of sekse te maken. Sommigen durven bijna alles en anderen niks. Rick kan het met name niet hoog genoeg gaan op de kermis. Als kind al wilde hij in de hoogste enge apparaten. Wij stonden aan de kant te griezelen, maar dat Joanne hetzelfde gedrag vertoont had ik ook niet kunnen bedenken. Ooit gingen Johan en Joke met Ben en Diny met hun gezinnen naar Slagharen...ponypark èn pretpark ineen. Gezellig zo samen met de nog kleine kinderen. Ze reden achter elkaar en Jos heeft misschien gedacht dat Johan de weg niet goed kende zo ver van huis. Hij sprak de fameuze woorden: "Papa rie'j mor achter Bennie Boy an". Ja je hoort soms wat, hè! Eenmaal in Slagharen was Joanne niet te houden. Ze moest en zou in het reuzenrad. Ze had maar net de lengte om er sowieso in te mogen en één van beiden Johan of Joke moest zich opofferen om mee te gaan. Alleen durfden ze haar er ook niet in te laten gaan. Johan moest er eerst aan geloven. Er zijn verhalen van mensen die na zo'n ervaring later beneden naar hun gebit moeten zoeken. Het bleek toch niet zo heel vreselijk. Maar Joanne had er nog lang niet genoeg van. Dit keer ging Joke mee dat hoge ding in en bovenaan hang je dan ook nog op de kop. "Och", zei Joke..."ik dee gewoon de ogen dichte en toen viel het nog wel met ok". Je moet soms wat over hebben voor je kroost.
Een mooi beeld dat ik wel bij tante Marie vind passen.
Gisteravond kwam neef Gerrit bij ons buurten. Je kunt wel nagaan dat er heel wat sterke verhalen loskwamen. De vijf neven van oom Jan en tante Marie en de jongens van Gerard en Sietje groeiden samen op in het mooie oude stadje Hattem. Oom Jan had een schoenenzaak en was tevens wethouder. Vader Gerard was huisschilder en kon ook mooie pentekeningen maken. Beide gezinnen woonden aanvankelijk in het binnenstadje...binnen de muren dus. Tante Marie was een schat van een mens. Ze liet zich trouwens niet de kaas van het brood eten... ook niet door oom Jan. Ik kan haar nog zo uittekenen met haar witte jurk met blauwe stippen en haar witte sokjes. Ze had de gewoonte toen de jongens al voor een groot deel de deur uit waren om op zaterdagmiddag een hele pan met karbonades of gehaktballen klaar te maken. De jongens kwamen dan vanzelf wel langs... ook wel eens Wim en z'n broers. Wanneer oom Jan dan pruttelde dat dat eigenlijk allemaal onzin was... keek ze hem aan en zei: "Zolange iej nog een deuze van die dikke sigaren per dag rookt... maak ik die karbonades". Toen we net getrouwd waren woonden we vlak achter hen. Ik was al snel zwanger van Gerhard en het zou een probleem zijn wanneer die 's nachts geboren zou worden. De kraamverpleegster kon er niet zo gauw zijn. Tante Marie bakerde wel meer in Hattem en toen we dat aan dokter van Haeringen voorstelden was die meteen akkoord. Natuurlijk meldde Gerhard zich 's nachts en om vier uur gooide Wim steentjes bij tante Marie tegen hun slaapkamerraam. Ze was geweldig. Verdrietig was het toen ze 10 dagen later in haar slaap overleed. Zaterdags werd ze de kerk bij ons uitgedragen en zondags Gerhard er in om gedoopt te worden.
Kim was net als Tessa later een uitstekend moedertje. Totdat ze bijgevoerd worden heb je er eigenlijk geen omkijken naar. Na vier weken begon Wim weer: Aw ze straks mor kwiet wodt t Bunt r wèl negen heur. Karin had die van haar al uitgezocht en er was er ééntje bij met veel wit een teefje. Stiekem had ik haar al Tessa genoemd. Dat vond ik toen al zon mooie naam. Er kwam een advertentie in de vrijdag en zaterdageditie van het Dagblad van het Noorden. De telefoontjes kwamen meteen al. De kijkers daarna. Hollandseveld, Groningen, Roswinkel, Norg en Kleine Huisjes. Er kwam een moeder met haar dochter. Het meisje was helemaal gek van bordercollies en zocht gelijk een pup uit. De moeder had wat hoofdpijn en vond het maar zozo. Die had het meer op met een Labrador of een herder of een kruising. Toen ze hoorde dat een pup 400 gulden moest kosten kermde ze: Ik heb nog nooit geld voor een hond betaald. Tja Maar ze namen hem wel. Zondags waren er nog vier beschikbaar. s Morgens kwam er een hele familie uit Norg. Natuurlijk ook helemaal vertederd. Ze kozen een reutje dat ook Scotty werd genoemd. Ze zagen me steeds met mijn Tessa op de arm zitten en hoorden me zeggen:Als deze overblijft hou ik haar zelf. Die middag belden vrienden van hen om te vragen naar dat mooie teefje. Die avond was ook dat bekeken. Geen Tessa voor mij meer. Er ging ook een teefje naar Groningen: Lascelle. Toen hadden we alleen nog de kleine in de aanbieding. Er kwam een boer uit Norg met zn vrouw. Hij vertelde dat bij hun buren ook een bordercollie was die alles bij elkaar dreef op het erf wat er maar te drijven viel. Zon hond wilde hij ook. Maar die kleine had niet het mooie witte dasje wat de anderen hadden, maar was wel een aandoenlijk lief pupje. De boerin twijfelde nog, maar boer Bonnema bekeek de kleine en sprak de woorden:Doe mij dat lutje maar! Toen t lutje later opgehaald werd zei hij:Die gaat straks mooi met me mee op de tractor. Kim werd kort daarop 7 jaar. Het was klaar met de puppies en we hebben haar laten steriliseren. Toen 10 jaar later Tessa en Scott pups hadden hebben we de eigenaren van toen een foto van het nieuwe nestje gestuurd. We kregen veel leuke reacties, maar de eerste die belde was Annie uit Kleine Huisjes.
Iej ziet mor daj ze kwiet wodt, zei Wim toen indertijd Kim opnieuw gedekt was. Het lag eigenlijk niet in de bedoeling dat Kim meteen weer een nestje zou krijgen, maar ja . Kim werd loops. We hielden de honden netjes uit elkaar, maar net als je denkt dat de loopsheid over is Tja we zagen het gebeuren. Wim begon over een emmer water wat je wel eens hoort. Niks ervan. Dan maar even overleggen met de dierenarts: onze dokter Harrie. Hij zou toch komen voor een schaap en ik vertel hem van het ongelukje. Ooo, een ongewenste dekking? Ik breng wel een injectie mee. De zgn after morningpil voor honden dan. Ik dacht ongewenste dekking is het zó ongewenst dan? Weet je wat? Ik bel Karin en Walter op. Die hebben een pup uit het eerste nest en wilden er eigenlijk nóg wel één. Als die nou al een pup bestellen.. ach dan kunnen we het er toch wel op wagen? Wim mompelde nog wat, maar ik belde Karin. Na overleg wilden ze graag een pup uit dat eventuele tweede nestje. En zo gebeurde het dat we 8 weken later een opnieuw prachtig nestje kregen. Ben en Niesje waren hier dat weekend want we hadden lekkage. Er was een leiding bevroren. Terwijl Ben en Wim aan het klussen waren maakten Niesje en ik het van begin tot de laatste pup mee. Ook Karin had ik gebeld toen de bevalling begon. De eerste pup lag s morgens al dood in de mand. Dat was een hele grote. Kim was helemaal ontdaan. De rest van de dag liet ik haar niet meer alleen en met af en toe een beetje hulp was de 10e pup aan het eind van de middag er uit. Negen levende pups. Er was één kleintje bij, maar die was net zo levendig als de rest. Ach wat een mooi gezicht was het. We waren niet bij het nest weg te slaan.
Het tweede nestje van Tessa en Scott vorig jaar aan de puppybrokjes. Allemaal samen uit één bak.
"Daar is je maatje, meld ik Wim. Door het raampje van dit kleine werk-, speel en logeerkamertje zie ik de vuilniswagen aankomen. Sinds Wim thuis is en dat is al weer ruim 8 jaar maakt hij een praatje met de vuinisman die iedere woensdagmorgen de container komt legen. De ene week de grijze en de andere week de groene. "t Kan nooit gien kwaod, zegt hij altijd aj regelmaotig een proatje maakt." Eén van hen blijkt een kennis te zijn van Henk en Annie in Kleine Huisjes waar we 11 jaar geleden één van de pups van Kim en Scott aan verkocht hebben. Toen hadden we 9 pups. Het was telkens een brinta- ballet wanneer ze s morgens, vanaf de vierde week, een schaaltje Brinta kregen. Het jaar daarvoor hadden we zeven pups gehad. Die zette je in een kring om de brintaschaaltjes en dat bleef tenminste op de plek, maar met die negen werd het een zwijnestal. Wat hebben we gelachen! Het hondje van Annie en Henk werd ook Tessa genoemd. Het werd een superhond. Ze volgden er alle cursussen mee en overal werd ze de beste. Leuk hè? Kim kreeg toen ook, net als Tessa nu, twee nestjes na elkaar. Het was in de tijd dat Marktplaats nog niet in beeld was . Voor het eerste nestje hoefden we niet eens te adverteren. Die waren we zo in onze omgeving al kwijt, maar het tweede nestje? Hoe zou dat gaan? We zetten toen in de vrijdag- en zaterdagkrant een advertentie. Je kent het wel: nestje mooie bordercolliepups vader en moeder allebei aanwezig. In één weekend waren ze alle negen verkocht.
Op de schommel met opa. Ja... dat wilde Gerhard wel! zomer 1971 in Hessen.
Kortgeleden waren Gerhard en Mark met hun gezinnetjes naar Movie World, een uurtje rijden hier vandaan over de grens. Het was ge- wel-dig! De tijden en ook de mogelijkheden zijn veranderd. Zo waren wij nog helemaal onder de indruk toen er in ons trouwjaar 1965 in de Cinerama in Rotterdam een soort 3D film draaide waarin het verhaal zo levensecht leek. Het was net of je er zelf in meespeelde. Soms dook je gewoon in elkaar wanneer je het gevoel had dat je in een soort kar de smalle straatjes van een sub tropisch eiland door denderde. Nu ,vertelden ze, was het nog echter. Je kreeg zelfs een plens water over je heen wanneer je in de film door het water ging. Cool .! Toen Gerhard vroeger met ons in een speeltuin kwam wilde hij als 3 jarige niet eens ergens in. Wat later was er op de kermis in Hengelo een klein soort autootje waar je kleine rondjes mee mocht rijden, maar hij was er met geen zeven paarden in te krijgen. Dit keer had hij zelf het uitje bedacht. Een mens kan veranderen. Rick kon het vroeger niet hoog en spannend genoeg zijn altijd al en nog steeds. Die kickt er volgens mij op. Achtbaan of reuzenrad .geweldig vindt hij dat. De volgende keer moeten jullie die ook maar eens mee vragen . Kun je lachen!
Als je ons nu wilt scharen onder de eeuwige vakantiegangers heb je het toch mis, want hoewel ik me steeds verheug op een vakantie naar Groot Brittannië of een andere favoriet gaat het soms toch anders dan ik denk. In de eerste plaats is het poetsen geblazen anders kun je niet met een gerust hart op pad. Ben je één keer zover en heb je 14 dagen stap voor stap alles in en om het huis proper en de bedden klaar voor de oppas ben ik helemaal aan de lat. Het schijnt standaard te zijn. Ik zie dat Niesje ook aan het eind van haar latijn is als ze hier arriveert. Op het moment dat we wegrijden zit ik leeg naast Wim en bedenk dat het nergens zo prettig is als thuis. Waarom gaan we eigenlijk? Zijn we aan boord van de Seatrader die ons van Hoek van Holland naar Harwich brengt vallen we na het buffet al snel in slaap -ja Wim ook- op een geïmproviseerd bedje op een bank. Wanneer we dan na 6,5 uur Engeland aan de horizon zien verschijnen beginnen we pas aan ons avontuur. Keep left zie je de eerste kilometers steeds als waarschuwing en ik moet weer even wennen aan de voorbijflitsende autos aan mijn kant wanneer ik over de middenstreep balanceer. Mijn gedachten gaan de eerste dagen nog vaak naar huis, maar wanneer ik de heuvels van Yorkshire, Wales of Het Lake District zie is dat voorbij. Dat geknaag begint weer na ongeveer 14 dagen. Dan wil ik het gevoel hebben dat we ons einddoel bereikt hebben en weer richting huis gaan. Is dat zo dan maakt het niet zo veel meer uit hoe lang die tweede helft van een vakantie duurt. Ik heb geen haast meer en geniet van alle moois. We hebben dan ondertussen al zoveel nieuwe indrukken gekregen dat huis wat weggezakt is. Zijn we dan eindelijk weer met de ferry terug bij Hoek van Holland kijkt Wim verlangend naar de andere ferry die op weg naar Engeland gaat. Die wil zo weer mee. Zóóó jammer dat ik toch eerst naar huis wil.
We dachten na zoveel jaren dat we Groot Brittannie wel kenden. Tot we op een gegeven moment ten zuiden van Shrewsbury komen. Het blijkt zon prachtig dal te zijn. In de buurt is het plaatsje Church Stretton, waar een enorme antiek- en curiosa shop is werkelijk drie verdiepingen en ook mèt tearoom. Deze streek ligt in het grensgebied tussen Engeland en Wales. Wim is hier aan het lezen in een lievelingsboek dat hij voor vaderdag kreeg van Gerhard en Judith: Inspector Morse. Hij leest ineens spontaan een stukje voor! Inspector Morse en zijn kompaan rijden de weg langs Church Stretton en zijn het er over eens dat dit de mooiste streek van Engeland is. Toeval? Dat we een boek van James Herriot lezen in de Dales ach dat is niet zon wonder. Dat was één van de redenen waarom we steeds de Yorkshire Dales opzoeken, maar een week later leest hij in een andere Engelse detective Silent Witness over de kathedraal van Ely en de omgeving en waar staan we dan? Juist vlakbij Ely op de laatste camping voor Harwich. Toen we met Rick en Berend in de buurt van de Big Pit waren in Wales dacht ik aan het boek Hoe groen was mijn dal van Llewellyn, dat zich in deze mijnwerkersstreek afspeelt. Nee die had ik niet bij me, maar wanneer je boeken leest over een bepaalde streek wil je de sfeer toch vaak even proeven in het echt. Het klopte helemaal!
Het dal waar het stoomtrein door rijdt en Wim bij de ingang van de Slate Mine in Blaenau Ffestiniog.
Wat je beslist wèl moet doen in Wales is het beluisteren van zon Welsh Mens-choir. Veel Welshmen zingen in zon mannenkoor. We hadden het geluk om in Porthmadog en Harlech zon koor te beluisteren. In Harlech was het concert in een oud kerkje. We waren er al eerder die dag en waren tijdens het wandelen tegen een berg aan een soepje aan het koken, toen we in één keer vanuit de lucht Good Morning hoorden. Er zweefde een deltavlieger vlak boven onze hoofden. We waanden ons heel even in de film Those magnificent men in a flying machine. Die avond wordt heel bijzonder. Er zijn solisten èn begeleiding door een harpiste. Vaak wordt a capella gezongen. Onwaarschijnlijk mooi! Vanuit Porhtmadog vertrekt er ook een stoomtrein naar Blaenau Ffestiniog. Ook zon aanrader. De rit is fantastisch. Wanneer je daar uitstapt ben je in een mijngebied. De echte Blue Slate (leisteen) komt hier vandaan. Er zijn twee mijnen ( quarries) die bezichtigd kunnen worden. Je wordt gefotografeerd als je er in gaat en als je er uit komt zodat ze zeker weten dat er geen achterblijvers zijn. Stel je voor dat je verdwaald in al die gangen en holle ruimten. Daar maak je kennis met het leven van de mijnwerker in vroeger tijd. Op een gegeven moment hoor je ook het zingen van de mannen. En dat klinkt .!!Aan het eind van de dag maak je die prachtige reis met de stoomtrein weer teug naar Porthmadog. Vanzelf is ook het hele Snowdonia met de berg Snowdon de moeite waard. En natuurlijk is een boerencamping niet echt als er geen uitbrekende koeien of paarden zijn. We maken het allemaal mee.
Farmers... Kate with her dogs.... en Wim in de rij voor de fish and chips. Hij valt daar ook helemaal niet op hè?
Wat je niet moet doen in Wales is het kiezen van een boerencamping aan de voet van de Cader Idris. Nadat we Berend en Rick op het vliegtuig hadden gezet gingen we nl door naar het noorden van Wales. Ook het midden is prachtig en we besloten daar eerst een paar dagen te blijven. We keken wat rond zagen op een mooi plekje aan de voet van de Cader Idris wat caravans staan bij een boerderij en parkeerden even op een parkeerplaats aan de kant van de weg om poolshoogte te nemen. Daar kwam een wat oudere boer op een trekkertje aan in de stromende regen en lokte ons de camping op. De volgende morgen regende het nog en we gingen die dag naar de National Sheepdogtrial, van Wales dan hè, die daar in de buurt aan het Bala Lake gehouden werd. Ja ook de Welsh people zijn trots op hun land en taal. Hier krijgen ze ook tweetalig onderwijs net als bij ons in Friesland. We waren nog geen km van de camping of de zon begon te schijnen. De hele dag genoten we van de honden,de bazen en alle gedoe er om heen. We zijn amper de camping genaderd of daar stroomt de regen weer. De volgende dag verliep net zo. Regen bij het opstaan en je bent 2 km verderop voor een geweldige wandeling bij Dolgellau of het weer is helemaal opgeknapt. We probeerden het s middags nog een keer en gingen nu naar de kust. Drie maal is scheepsrecht. Opnieuw een prachtige kustwandeling in de zon . En regen bij thuiskomst. Nee .die Cader Idris moet je vooral mijden.
Als je ons nu wilt scharen onder de eeuwige vakantiegangers
heb je het toch mis, want hoewel ik me steeds verheug op een vakantie naar Groot Brittannië of een andere favoriet gaat het soms toch anders dan ik denk.
