De zussen Hermien en Coba, waarschijnlijk met neefje Jan Harwig.Wat zeg je me van die hoedjes?
Je hebt van die dagen dat je denkt: Morgen ga ik lekker in de tuin, boodschappen, vriendinnen bellen, opruimen! En soms is de energie wat minder, zit ik wat in gedachten, en beleef dingen van vroeger opnieuw. Het gekke is dat ik me vervelende dingen minder goed herinner, weggeblokt zeker, maar de herinneringen aan de mensen waar ik veel aan gehad heb worden dan duidelijker. Opa Bijenhof die een bepaalde rust uitstraalde, opoe Bijenhof die je troostte als je gevallen was of verdriet had. Mama die zo spontaan voor de dag kon komen, tante Hermien die altijd koffie of thee voor je klaar had en tante Riek waar je tot rust kwam. Gerrie met wie ik vreselijk kon lachen en samen En mijn grootvaders klok..is een heel oude klok zong. Diny waar ik mee kon lachen èn huilen. De afwas deden we samen al zingend. Ons eerste plaatje dat we samen kochten was: Twee reebruine ogen... Die keken de jager aan... en dat zongen we dan tweestemmig mee. Wanneer we in bed lagen sliepen we niet snel. Het was altijd nog donderjagen. Ik herinner me dat we zon lange kartonnen koker bemachtigd hadden en dan in bed daar doorheen kletsten en toeterden. Steeds ma onder aan de trap: Deerns gao slaopen. Jao jao, riepen we dan, maar dat ging natuurlijk niet. Pas wanneer ze met: Mot papa soms bi-j oele kommn? begon, dan hadden we de schrik te pakken, want dan werd het menens. In mijn herinnering onweerde het veel vaker dan nu. Bij de eerste bliksemschicht stond Diny meestal al naast ons bed: Hetty dr uut onweer. Het moest wel heel hard gaan voor ik er uit kwam, want ik sliep vast. Opoe zat dan al lang en breed beneden aan tafel:Neet bi-t raam, nee ok neet bi-j de schosteen nee nee ok niet bi-j et stopcontact as tr es een vuurbal kump, want ... Nee Johan( opa) niet naor buten gaon, t geet nog völs te hard oeoe weer zon klap foi toch foi toch. Heb iele wel wat an de veute en de jas an? Het was altijd een heel spektakel. De petroleumlamp stond klaar voor als het onweer op de draod sloeg want dan was alle electra in één keer uit. Wanneer het wat rustiger werd in de lucht ging pa buiten poolshoogte nemen en zei wanneer we weer naar bed konden gaan. Ach een beetje mijmeren . Moet af en toe kunnen.
Vanaf mijn teenerleeftijd had ik regelmatig briefcontact met opa. Vaak ging het over boeken of gedichten die we beiden mooi of juist niet mooi vonden. Ook nadat Wim en ik getrouwd waren ging dat door. Hij was het eens met mijn keus en dat liet hij merken ook. Zijn brieven zijn, vind ik, zo bijzonder dat ze eigenlijk bedoeld zijn voor een breder publiek. Daarom, en ik ben in de gelegenheid, volgt hier zo'n speciale brief.
13-10-71
Lieve kinderen,
Ik begin dan nu aan een brief aan jullie. Eerst over dat dikke boek: Soldaat van Oranje. Een heel eerlijk boek, interessant om te lezen, maar voor mij houdt daar alles mee op. Zeer toepasselijk lees je op elke bladzij het woord godverdomme. Dat woord kàn voor een stervende soldaat een gebed zijn, maar in dat boek is dat geen gebed, vrees ik. Door de Duitsers te verdoemen is het noodzakelijk dat je in elke Duitse jongen niets ziet dan het symbool van een macht die inderdaad verdoemeniswaardig is. En om dat te kunnen volhouden moet je hem kunnen haten wat altijd een tweesnijdend zwaard is. Maar als ik in die jaren met Duitse jongens sprak dan was het altijd: Was müssen sie, anders worden ze voor de muur gezet. Op zichzelf was dat laf, maar we moeten niet vergeten dat niet elke soldaat een martelaar hoeft te worden. En wie was nu de eigenlijke schuldige? Hitler schijnbaar. Maar het Duitse gewone volk zèlf. Hadden zij niet uit tienduizenden kelen: Sieg Heil gebruld dan was Hitler niet zo verdwaald. De jongens konden nu wel zeggen: Was müssen sie, maar zij waren er zelf de schuld van. Zo verging het vroeger keizer Wilhelm ook. Hij heeft in zijn boek zijn hofhouding, zijn generaals aangeklaagd als de ware schuldigen van de eerste Wereldoorlog. Hij, als 19 jarige jongen tot keizer gemaakt, alles had voor hem geknikt. Dat was zijn val geweest en dat was ook de val van Hitler geworden. Mensvergoding en de straf kregen ze thuisbezorgd. Ja, nu verwenst de Duitser Hitler naar de diepste hel. Fout. Of zij er van geleerd hebben moet de toekomst uitwijzen. Of zij het op de een of andere manier het nog van het geweld verwachten zullen zij en elke regering weer bedrogen uitkomen. Ik heb het in een visioen gezien. Ik begreep die symbolen helemaal niet, maar die kalme jonge man die dan altijd naast me staat, gaf me in een paar woorden uitleg. Dat boekje Peper en Zout, prachtig man! Dat boekje Liefde heb ik met gemengde gevoelens gelezen, dat moet ik nog eens lezen voor ik weet wat ik er aan heb. Dit had ik al geschreven met de pen, nog beter te lezen dan met mijn getik
Het vertalen en uitwerken van de boekwerkjes van opa Eggink en ome Herman en het plaatsen ervan op de website heeft behalve het plezier dat ik er zelf aan beleef, nog meer leuke kanten. Ik heb hierdoor regelmatig contact met verschillende van de Amerikaanse tak van onze familie, zoals Harold, Luella en Curtis en Berdena, maar ook met mensen die hun stamboom aan het uitzoeken zijn en bv nazaten van de Levenkamps zoeken in de USA. Ook een Nederlandse Eggink zocht contact, maar bleek van een andere tak te zijn nl die van Oolde afstamt. Erg leuk was het dat iemand het over zijn oma Johanna Hendrika Eggink had, maar zelf anders heet. Ik dacht al dat zal wel geen familie van ons zijn want tante Hanna heeft alleen Anton en die heeft alleen dochters. Laat deze Harry nu een zoon van Jozien uit De Steeg zijn en die Johanna Hendrika, waar hij zelf naar vernoemd is, is dus zijn oma en onze tante Heintje. We hebben al fotos uitgewisseld. Harry is al ver met het uitzoeken van onze familiestamboom en heeft allerlei wetenswaardigheden achterhaald. Hij heeft zelfs het krantenartikel weten te vinden waarin het ongeluk van papa Hendrik Jan en tante Dina in 1937 vermeld wordt en waarbij tante Dina overleed. Ook met Jozien heb ik al mailcontact en ben nu op de hoogte van haar kinderen en kleinkinderen. Dat ze vrijwilligster is bij het Zorgcentrum in Rheden verbaast me niks. Mama had altijd al veel respect voor Jozien omdat ze zo flink was bij het helpen in het gezin van tante Heintje en ome Koos.
Die avond poetst Hank zijn èn mijn schoenen in army style. De volgende dag heeft hij inspectie en gaat daarom vroeg naar bed. De inspectie verloopt naar wens en Hank neemt ons mee naar Nederland, gelukkig in de auto mat airco van Irene. Irene kan niet mee. Haar vakantie heeft ze opgebruikt tijdens het bezoek van haar broer Jerry. Het is prachtig om onderweg al die wijnvelden te zien. Eenmaal in Nederland aangekomen zet Hank mij af bij de Voortmans en gaat zelf met moeder naar Anton Voortman. Wat later ga ik ook naar hen toe en kijken wat interessante dias. Joop Groot Nuelend is er ook en Anton en Jopie dicussiëren samen over allerlei uitvindingen. Charlie zou goed bij deze twee passen. Anton verhuurt zijn land aan een boer die er suikerbieten op verbouwd en krijgt daar 2400 per ha voor. Anton verkoopt ook vee voor boeren in de omgeving en houdt zelf ook vee in zijn weilanden dat hij in het voorjaar koopt en in het najaar weer vèrkoopt. De mais die hier verbouwd wordt is allemaal voor kuilvoer bedoeld. Omdat Hanna een flinke kou gevat heeft brengt Hank ons nu naar Jan en Jantje, maar eerst gaan we kijken bij de boerderij waar ik opgegroeid ben: De Boschkamp. Nu woont er een arts. De buitenkant is vrij origineel gebleven maar binnen is het anders ingedeeld. Met Jan ga ik dan een bezoekje brengen aan het hoofd van de Chr School in De Wildenborch. Mn bedoeling is om één dezer dagen dias te laten zien in de kapel waarbij ik mijn verhaal kan vertellen. Er wordt een afspraak voor volgende week vrijdag gemaakt. Die avond bij Jan en Jantje is ook Jantjes broer Evert en Gerritje bij hen. Gerritje heeft een paar wollen wanten voor me gebreid met het motief van de echte Grolsche wanten. Ik had graag een achtkastelen tocht willen maken met de koets maar de ene dag was Frank Bloemendaal jarig en de andere dag moet Bennie zelf zingen met zn mannenkoor. Daarom rijden we een gedeelte ervan met Jan, gewoon met zn auto. Die zondag ga ik met Hendrik Jan naar de kerkdienst in de Kapel in de Wildenborch, terwijl Nettie met Bennie en Erna naar Bronckhorst gaan om dat kleinste stadje van Holland eens te bekijken. Dan gaan we ook naar Wim Groot Nuelend die in Doetinchem woont en een goede baan bij Philips heeft.Samen met gerrit Voortman zoeken we Henk Bruger, de zoon van Jozien en Dolf Bruger. Drie jaar geleden verbleef hij tijdens een studie uitwisseling bij Harold. Ik geloof dat deze jongen later geemigreerd is naar Australie om boer te worden, trouwde daar en wat later las ik enkele interessante brieven van hem. Een jaar geleden kwamen ze terug naar Holland voor de 40 jarige bruiloft van z'n ouders. Z'n vrouw sprak nog geen Nederlands, maar later kregen we een brief in het engels van hen.
Herman vertelt verder over alle bezoeken die hij aflegt. Hij gaat naar Jantjes nichtje Janet die met een boer getrouwd is dichtbij. Hij geniet duidelijk van alle belangstelling voor zijn bezoekjes. Bij Anton Voortman zou er een vliegdemonstratie zijn met een klein vliegtuigje maar dat ging vanwege de regen niet door. Met Hank samen gaat hij nog zn vroegere buren opzoeken Johan Braakhekke. Die vrijdagavond hield hij in de Wildenborchse kapel de lezing over hun verblijf in Arizona met dias en vertelt over zijn leven in Amerika. Er waren 90 bezoekers zodat Jopie eerst nog een groter scherm moest ophalen. Hank gaat nu weer naar Duitsland voor zn werk en er worden nog heel wat familie bezoeken afgelegd. Aan het eind van de 7 weken vakantie komt de hele familie nog eens bij elkaar in Almen bij De Hoofdige Boer en dan moet er gepakt worden. Met drie autos gaan ze op weg naar Schiphol, Groot Nuelend, Voortman en pa Eggink, waar ook broer Bram met Betty zijn om Herman en Nettie uit te zwaaien. Jammer dat er nog geen Hello Good Bye is, anders zou het nog een heel verhaal kunnen worden. Samen drinken ze nog koffie en dan is het tijd voor shaking hands, zoals Herman dat steeds weer noemt. Nadat in Chicago de passen gecontroleerd zijn wordt er gevraagd of ze planten of zaden bij zich hebben. Nee dat hebben ze niet. Een vorige keer had Nettie bij zon controle in New York gezegd dat ze aarde van een molshoop bij zich had en dat mocht mooi niet ingevoerd worden. Daarna is het nog een klein stukje naar Minneapolis waar ze met open armen ontvangen worden door Berdena, Curtis en Pam. De cadeautjes worden overhandigd en Pam laat haar nieuwe witte konijn zien, waar ze helemaal weg van is. De volgende dag brengt Curtis hen om half 2 naar de Greyhound en die brengt ze in 5,5 uur naar Worthington waar kleindochter Charlotte hen opwacht en thuis brengt. Ze hebben zeven weken zonder problemen in Duitsland en Holland doorgebracht en zullen zich deze tijd als bijzonder prettig herinneren.
Met Bennie en Erna naar Worms... naar Hank en Irene
De druk bevaren Rijn bij St Goar.
De weg naar het huis van Hank en Irene in de buurt van Worms is nogal lastig te vinden en we moeten geregeld de weg vragen tot iemand aanbiedt om voor ons uit te rijden. De mensen zijn hier erg behulpzaam. De autos uit Holland kun je herkennen aan het teken NL aan de achterkant net als de Duitse autos ook een eigen kenteken hebben. We vinden Hank en Irene bij het zwembad in hun tuin. Die nacht slapen Bennie en Erna op een luchtbed in de voorkamer. Dat is echt een uitvinding. Hank zorgt de volgende morgen voor een ontbijt want Irene heeft die nacht gewerkt en slaapt nog. Na het ontbijt kijken we naar Hank en Bennie in het zwembad. Dan gaan ze een lange wandeling maken, maar daarin ben ik niet meer geïnteresseerd en blijf lekker thuis om te lezen. Na de wandeling gaan we aan de koffie, maar er is ook bier en cider. Als Irene wakker is gaan we weer om het zwembad in de tuin zitten en vermaken ons prima terwijl Hank en Bennie opnieuw allerlei capriolen in het water uithalen.
De volgende morgen gaan Erna en Bennie pakken en gaan weer naar huis en wij gaan samen naar de dienst in de kapel. Aan het begin van de kerkdienst worden er handen geschud en de gasten voorgesteld. Er is ook een speciaal onderdeel voor de kinderen. Als voorbeeld gebruikt de reverent kleding die na het strijken er veel beter uitziet, wat nodig is om eerbied te hebben voor God en de mensen. Het kinderkoor zingt mooi net als het volwassen koor van militairen. Nadat we s middags wat gerust hebben neemt Hank ons mee voor een wandeling langs de rivier de Rijn. We zien de boten stroom opwaarts naar het zuiden varen en we kunnen ze net niet bijhouden met lopen. Ook ontdekken we velden met wijndruiven die met plastic bedekt zijn om de vogels er vandaan te houden. In de morgen horen we zelfs geweerschoten, die bedoeld zijn om de vogels weg te jagen. De wijnoogst begint in oktober en iedereen die maar op zn benen kan staan kan een baantje krijgen bij de wijnoogst. Irene komt die morgen om 9 uur thuis en Hank heeft het er met ons over om met ons terug te gaan en dat hij dan ook graag mn geboorteplek zou willen zien en een foto van de boerderij De Boschkamp maken. Terwijl Hank zn vervanging in orde maakt doen wij wat boodschappen, schrijven wat brieven, ook één voor de verjaardag van Heintje. Hank neemt ons allemaal mee uit om in het militaire restaurant te gaan eten. Het is er self service, smaakte prima en het kost slechts 2 dollar per persoon. Hank en Irene gaan weer aan het werk en wij vermaken ons opnieuw met een wandelingetje langs de Rijn en zien een rijnaak een hele lading John Deere tractors vervoeren. Er zijn veel gezinnen die aan boord wonen en er gewoon de was aan de lijn hangen op het dek. Sommige hebben motoren of fietsen aan boord of zelfs een stationwagen. Vanaf en naar Rotterdam, de grootste zeehaven van Europa, wordt van alles vervoerd, graan maar ook stenen die gebruikt worden om o.a. de kribben in de rivieren in Holland te versterken. We vinden dit prachtig om naar te kijken. Netties verjaardag vieren we en ze krijgt heel wat felicitaties, waaronder die van m'n zussen Jo en Hanna en een dikke brief, precies op haar verjaardag, van Luella en Harold. We genieten die dag van de mooie stad Worms. Ik koop voor Nettie bloemen voor haar verjaardag, maar die laten we achter voor Irene die een paar dagen geleden haar verjaardag al vierde. Hank komt thuis om met ons te lunchen. Irene komt thuis na dat ze 2 mijl hard gelopen heeft als lichaamsbeweging, neemt een douche, stapt in haar militaire uniform en vertrekt weer snel naar haar werk om vrouwelijke militairen allerlei instructies te leren , 50 km vanaf Worms. Opnieuw gaan we na ons middagslaapje weer naar de rivier en zien nu suikerbieten uit een treinwagon in een schip geladen worden. In dit voorstadje van Worms zijn de straten erg smal en we horen een conversatie die twee vrouwen vanuit hun bovenramen ieder aan een kant van de straat met elkaar voeren. Ik kan ze verstaan en probeer een gesprek in mijn Achterhoeks en dat lukte aardig . Een andere vrouw begint ook tegen ons te praten en ik zeg ook Gutentag. Ze vraagt ons hoe oud we zijn. Ik vertel dat Nettie 72 is en ik 78. Dan wijst ze op zichzelf en zegt : 82. Ze stak hierbij eerst 8 vingers op en daarna 2 om er zeker van te zijn dat wij haar begrijpen. Dan wijst ze naar Nettie die een lange broek draagt en zegt: too fat. En daarna op mij en zegt opnieuw : too fat. Dan zegt ze tegen mij :Ik ben 82, maar niet too fat. Zij draagt een gewone jurk, net als de meeste Duitse vrouwen.
Over Urk, de Flevohof èn Hanna en Gerrit in de boomgaard.
Groot Nuelend haalt ons van de trein, was er al binnen 5 minuten en brengt ons naar Ben en Diny Wagenvoort. Diny is een dochter van mijn boer Hendrik Jan die na een motorongeluk overleed. Die avond komt ook Johan Eggink om zn fotos van hun vakantie te laten zien. Het valt me tegen dat ik veel vrouwen in Nederland sigaretten zie roken. Diny laat het kistje zien dat Hendrik Jan gemaakt heeft en in 1932 aan vader meegegeven had voor ons en dat Hein vorig jaar weer mee terug genomen heeft. Diny stelt dat erg op prijs. Ze hebben drie jongens en een 12 jaar oude jachthond, die aan één oog blind is. Zij brengen ons s avonds weer naar de Groot Nuelends. Zondags gaan we naar de Gereformeerde kerk, waar niet zon hoog plafond met echo is als in de oude NH kerk. Er moeten stoelen aangesleept worden, want deze ongehuwde dominee Zijlstra is meer een soort evangelist en trekt veel mensen. Ik zou hem wel vaker willen horen. s Middags komt Reinie Groot Nuelend met zijn gezin en koets met een Fries paard voor ze een rit gaan maken. Ik moet van hem even op de bok komen zitten voor een foto. Reinie heeft het vak van zijn vader overgenomen als veehandelaar bij de Coöp om koeien te kopen in bv Friesland en ze in deze streek te verkopen. Veel boeren gaan nu ook over van de kleinere roodbonte koeien naar de grotere Holsteiners. Met de familie van Nettie in Ede gaan we op bezoek in Urk, een voormalig eiland maar nu een deel van de Noordoostpolder, en zien daar nog mensen in hun mooie klederdracht. Nettie koopt een lepeltje voor haar verzameling en op de terug weg brengen ze ons weer naar de Voortmans. Daar eten we met zn allen waarna de familie uit Ede weer terug gaat naar huis. We zien Gerrit gras maaien met een grasmaaier, waarbij alle gemaaide gras in een zak geblazen wordt, die hij daarna leegt in een vuilniston. De volgende dag gaan we weer bezoeken afleggen, maar Gerrit en Hanna hebben de koeien in de boomgaard gedreven en moeten nu eerst opletten dat die niet aan de appelbomen gaan vreten. Iedere morgen mogen die daar een paar uur in tot het gras weer op is. En... Gerrit en Hanna blijven erbij. Daarna gaat het naar Oldenbroek naar de fam. Schut en van Dam en met drie autos vertrekken we die middag naar de Flevohof in de polder, die vroeger een deel van de Zuiderzee was. Het lijkt er wat op Disneyland in Californië bloemen, gebouwen met alles er op en er aan, kleding, machines en alle soorten dieren waaronder koeien, ja ook Holsteins, en een zeug met biggen. We kunnen met een treintje gratis het hele terrein rond. Die avond gaan we naar de oudste zoon van Dika en Hendrik Jan Kettelarij, die dichtbij de Voortmans woont. De jongens van Jan en Gerry gaan elke dag op de fiets naar de technische school in Deventer Jan werkt bij een Wegenbouwbedrijf en legt o.a fietspaden aan. In zijn vrije tijd heeft hij vele hobbys en gebruikt de gereedschappen van zijn vader. Ook hebben ze een stel prachtige goed afgerichte Lithouwse paarden, een kruising tussen een groot Zweeds ras en de inheemse kleinere Zhemaichu paarden. We hebben een heel gezellige avond en wanneer we thuis komen ligt de hele familie al in bed en de sleutel zit gewoon in de deur. De volgende morgen om half 7 horen we de koeien al in de boomgaard. Opnieuw ontbijten we alleen met Bertha omdat Gerrit en Hanna bij de koeien in de boomgaard zijn. De mais is al op de akker verkocht voor 1800 per ha en dan moeten ze het zelf nog inkuilen. Gerrit brengt ons naar Groot Nuelend, want Erna en Bennie zullen ons naar Hank en Irene in Duitsland brengen.
Herman vertelt verder over al de bezoeken die hij aflegt, de koeien die hij ziet, de mais op het land en de mensen die hij ontmoet. Ze bezoeken ook Herman Middelkoop die de farm van zijn ouders heeft overgenomen, drinken thee met hen en hun beide dochtertjes, een heel prettig bezoekje. Herman is de enige van de vijf jongens van Koos en Heintje die interesse in boeren heeft. Ze bezoeken de Posbank met zijn mooie uitzicht en al zijn vakantiegangers en op de terugweg gaan we in Brummen bij Heintjes zoon Hendrik Jan aan. Die is timmerman en werkt in Arnhem. Als kleine jongen groeide hij een poos op bij de Voortmans, maar toen hij na een tijdje zn eigen vader niet meer herkende namen ze hem weer mee terug naar de andere kinderen. Over Nettie vertelt hij niet veel meer dan dat er steeds maar geshopt wordt met alle vrouwelijke familieleden. De Voortmans gaan meedoen aan een koetsentocht vanuit Hengelo en hebben hun koets èn paard al in Vorden bij Groot Nuelend gestald. Herman beschrijft de mannen met hun zwarte slipjassen en gestreepte broeken en de dames in hun formele old style kleding. Er zullen meer dan 100 koetsen mee doen aan deze tocht. Herman merkt op dat de zondag hier veel voor dit soort speciale attracties gebruikt wordt. Opnieuw roemt hij de bloemen- en groentetuin bij Heintje en hun dieren: de pony, wat vaarzen en een paar schapen. De volgende dag staat een boottocht op het programma. De bedoeling is om vanuit Zutphen met de familie naar Urk te varen. Bij Zwolle moeten ze wachten voor een brug en daardoor komen ze niet verder dan Kampen. Daar bezichtigen ze de kerk en omgeving. Herman vond het een geweldige dag. Alleen werden sommige mannen wat te lollig na het drinken van alcoholische versnaperingen.
We gaan ook een paar dagen naar Sjoerd en Hermien Aartsen die 7 jaar geleden samen met Hein en Coba bij ons waren. Coba was de vrouw van mijn broer Hendrik Jan die na een fataal motorongeluk overleed. Ze trouwde later met Hein, maar ze overleed drie jaar geleden aan kanker. Bij hen zien ze een prachtig tv programma over het eiland Texel met zn speciale schapenras en daarna een documentaire over het gevaar van alcohol. De avond werd helemaal interessant door een film over Israel en het leven van Jezus en Johannes. Johan Aartsen komt ook en vertelt dat hij een uitje heeft georganiseerd naar de Witte Wievenkoele in Zwiep. Dat staat voor de volgende dag op het programma.
Dan is het tijd voor Friesland en we vertrekken de volgende ochtend met Hendrik Jan Groot Nuelend naar Leeuwarden, met als tussenstop Staphorst. Zo komen we bij de Talsmas. ook hier bewonderen we de vaarzen, koeien, zwarte Afrikaanse ganzen en alle soorten eenden en zelfs pauwen. We hebben ooit bij de Levenkamps onze eerste pauwen gekregen. Die hielden ze omdat het hen herinnerde aan de pauwen bij kasteel De Wildenborch waar ze dichtbij hadden gewoond. Op de boot naar Vlieland vraagt een man die voor me zit hoe ik heet. Ik vertel dat ik Herman Eggink heet. Daarop vraagt hij me of ik ook een Johan Eggink ken en ik antwoord dat dàt mijn vader was. Hij vertelt dat hij verschillende artikelen van hem gelezen heeft. Zo is hij zelfs in Friesland bekend geworden. Op Vlieland worden er fietsen gehuurd, alleen Nettie en een paar andere dames kunnen niet fietsen en nemen een taxie. We maken een fietstochtje van 1,5 uur wat voor mij al behoorlijk lang is. Terwijl ik van een duin af rijd gaat het even wat te hard en te kort door de bocht en kom in een gat terecht en daar lig ik. Gelukkig zijn de fiets noch ik gewond. Het huren van die fiets kost 5, maar de taxi was schrik niet 45. Op de terug weg na een heerlijke diner met vis aan boord komen we weer terug in huize Talsma. Daar zijn de kinderen bezig hun kalveren te wassen voor de show van de volgende dag. Die volgende morgen op de show bekijk ik de kalveren en denk: wanneer ik de jury was zou ik die licht gekleurde kiezen. En die werd het de Kampioen. De kalveren van de Talsma kinderen kregen allemaal een eerste prijs. Terug naar Vorden gaan we met de trein dat ons slechts 22,50 kostte en 1 uur en 45 minuten duurt. Ik kan iedereen aanraden om reizend in Europa voor de trein te kiezen.
Foto's zeggen soms meer dan woorden. Lori Mehmen maakte deze foto van een tornado in Orchard, Iowa op 8-6-2008. Zes mensen kwamen om het leven en er was veel schade aangericht. Bron VWKweb.nl
Na een bezoek aan deze grote Coöp. gaan we een bedrijf met 450 mest kalveren bekijken. Ze beginnen met kalveren van een week oud die gekocht worden voor ong. 235. Ze krijgen de eerste 2,5 maand een melkvervanger, maar ook met mais en bijgevoegde proteïne, meest sojameel. Ze worden wat later in hokken met zn zessen gezet en later in grotere. Als ze 600 650 lbs wegen worden ze verkocht voor 3,40 als ze 14 maanden zijn. Deze familie Haverkunst met vier grote kinderen werkt goed samen. Deze familie heeft ook nog 4500 van een zwaar soort kippen en de mais van deze familie is net zo of nog beter dan de mais in Iowa. We zijn nog steeds bij Hein Eggink. Hein en ik willen op de fiets naar Groot Nuelend om Hendrik Jan te vragen of hij ons op zijn marktdag mee kan nemen naar Friesland. De Talsmas hebben plannen om met ons naar Vlieland te gaan. Ik ben doodsbenauwd als we door die nauwe straten van Vorden fietsen en de autos vlak langs ons heen rijden. Ik vraag Hein om alsjeblieft terug te gaan en het fietspad iets verderop te nemen. Wanneer we weer terugkomen bij de beide dames zij die allebei zo moe als wat. Ze waren met zn beiden twee keer naar het dorp op en neer geweest. We gaan die avond naar de Peynenburgs, Gerritjes zuster en haar man in Warnsveld. Die waren met Hein en Gerritje vorig jaar nog bij ons op bezoek nadat ze eerst familie van hen bezocht in Des Moines hadden.
--De eerste nacht dat ze bij ons waren, trok er een storm over Sibley. Die tornado vernielde die nacht drie gebouwen bij onze buren, een halve mijl bij ons vandaan. Ook aan de machines van Harold die 1 mijl verderop woont was grote schade. Leroy had die nacht in een tractor geslapen en was wakker geworden van het schudden en hij vertelde dat het net leek alsof hij weggeblazen werd. Hij kwam bij ons om ons te waarschuwen en riep dat we naar beneden moesten gaan. We riepen onze gasten niet omdat die moe waren van de lange reis. Maar mrs Peynenburg, Gerritjes zuster, vertelde die volgende morgen, dat ze die harde storm wel gehoord had en op een hoek van het bed was gaan zitten met alle waardevolle papieren in haar handtas onder de arm geklemd en had gedacht als we weggeblazen worden hou ik die tas in elk geval vast. We hadden geluk dat die storm vlak langs ons heen raasde. Er was nog wel een stuk dennenboom afgescheurd.--
Peynenburg laat ons een kudde schapen, die gedeeltelijk ook nog van hem is, zien terwijl de dames gaan winkelen. Hij heeft pas een stamboekram verkocht voor 1200. Mijn broer Jan had al eens een paar ooien van hem gekocht en verkocht de lammeren later weer aan hem. Hij kan goed schapen scheren en mollen vangen. Nu is hij gepensioneerd.
--Toen ze bij ons waren zag hij onze hond met een ruwe smerige vacht lopen en vroeg of ik geen schaar voor de schapen had. Die had ik nog omdat ik vroeger ook schapen had en met hulp ven Hein die de hond vasthield ontdeed hij hem van zijn ruwe dikke bos haar, maar knipte niets bij de kop weg. Toen ze de hond los lieten rende die naar de koeien. Die schrokken zich een ongeluk omdat ze dachten dat het een vreemde hond was. Ook de pauwen schrokken van deze vreemd uitziende hond. Peynenburg gaf me ook een mollenklem die hij gebruikte voor het mollenvangen, maar ik ving er niets mee. Harold zag een keer een mol boven komen bij zon zwarte molshoop en schoot hem. Nooit geen last van mollen meer gehad.--
Coöperatieve Werktuigen Vereniging MEDO te Vorden op de plek waar vroeger de zagerij van Hendrik Jan was.
Nu logeren we bij Jan en Jantje en gaan op bezoek bij een 87 jaar oude buurvrouw. Vroeger kwam ik altijd bij hen om de krant te ruilen. Ze heeft tot haar 80e een bril gedragen maar nu kan ze weer zonder bril de krant lezen en borduren. Op de fiets ga ik nog bij een paar schoolvrienden langs, wat gemakkelijk gaat op de nu geasfalteerde wegen, maar wat is het lastig in de bochten en wanneer je gepasseerd wordt door autos! Nettie gaat graag met Jantje naar Vorden om even te winkelen. Ook bezoeken we Jantjes familie. Die zondag ga ik met Jan en Jantje in Barchem naar de kerk. Nettie blijft intussen bij Dika waar we na de kerk koffie gaan drinken. Bij Dika ontmoeten we ook Ineke en haar man Jan èn haar beide dochters. Ineke en Jan werken beiden op een drukkerij in Deventer. s Middags gaan we naar De Jaeger zoals de boerderij genoemd wordt waar vader Eggink geboren is. Harrie en Riek Eggink wonen daar nu. Ze willen in oktober naar de 40jarige bruiloft gaan van hun broer Antoon en Bertha in Indiana en moedigen ons aan om daar ook heen te gaan. Harrie heeft een kleine boerderij en doet met zijn Ford tractor allerlei werk voor andere boeren. Ook ga ik de volgende morgen naar neef Herman Jansen. Zijn vader was mijn zondagschool onderwijzer. Dat boeide me zo dat ik dat later ook wilde gaan doen, maar de Engelse taal weerhield me er van. Totdat ik gevraagd werd als hulp door mrs. Zorgdrager en om haar een plezier te doen ging ik op haar voorstel in en ben 30 jaar gebleven als zondagschool onderwijzer. Dan ga ik naar buurman Dinkelman en naar Kaemingk, die beiden een mooie kudde Holsteiners hebben. Ook schoolvriend Willem Norde zoek ik op. Die heeft ons ook met een bezoek vereerd net toen we op de District Show waren met onze Holstein koeien. Hij heeft zelf twee broers in de USA wonen die hij had opgezocht. Het is wat kil en koud, maar zodra ik een trui aantrek zet Jantje meteen de kachel hoger. Nu gaan een paar dagen bij Hein en Gerritje logeren. We bezoeken Heins zoon Henk en Anneke in hun nieuwe huis in Lochem. Ze zijn nu 7 jaar getrouwd en hebben nog geen kinderen. Die zullen ze later nog krijgen, maar trekken nu veel op met de kinderen van Hetty en Diny. Nu ook is er een kleine jongen van Ben en Diny bij hen en die nemen we mee terug naar zijn ouders. De kinderen dragen hier net zulke overals als bij ons. Deze zondag gaan we niet naar de kerk, want we gaan met Hein en Gerritje naar Hetty, Cobas oudste dochter, in Hengelo. Haar man Wim van der Kolk werkt bij Stork als kwaliteitsambtenaar. Hij kwam net terug uit de kerk. Hetty was thuis om een big dinnervoor te bereiden. Ben en Diny Wagenvoort waren er met Hettys verjaardag geweest en hadden één van de jongens daar laten logeren en die brachten we aan het eind van de middag weer hen toe. Ben is docent wiskunde aan het Baudartius Lyceum in Zutphen en rijdt iedere dag op de fiets in een half uur van Vorden naar Zutphen. Zo krijgt hij zijn lichaamsbeweging wel. Hij èn Diny zijn grote liefhebbers van paarden en hebben er zelf ook één, die bij Johan op De Boomgaard loopt en een veulen heeft.
De Cooperatieve Zuivelfabriek in Vorden--1894-1986-- werd in de volksmond de Botterfabriek genoemd. Vader Hein heeft jarenlang een bestuursfunctie gehad.
!982Een bezoek van 2 maanden aan Duitsland en Holland
De winter van 1982 begint vroeg in december 81 met veel sneeuw dat de grond bedekt en in het voorjaar pas smelt zodat het smeltwater regelrecht de grond ingaat. Dat is uitstekend voor de oogst. De aardappelen die in de grond zijn blijven zitten toen de eerste sneeuw kwam beginnen gelijk te groeien. De winter van 1982 èn die van 1936 hebben veel met elkaar gemeen. Alleen in 1982 hebben we machines om de sneeuw weg te blazen. De sneeuwhopen zijn zo hoog dat we John Steen in moeten huren om de weg sneeuwvrij te blazen, om er voor te zorgen dat de melkboer met zijn melktruck bij de melkstal kan komen. Met veel moeite kunnen Harold en Leroy nog een sneeuwblazer te pakken krijgen bij een dealer in Sanborn. De provincie kan het niet redden om met haar twee sneeuwblazers de wegen open te houden. Met zoveel sneeuw wordt het ook een koude winter die erg veel brandstof kost, maar door de sneeuw zijn er ook weinig waterleidingen bevroren. Het ploegen en zaaien is door al die sneeuw ook veel later omdat de grond nog te nat is om te bewerken. Leroy koopt in mei een dubbele garage die hij met hulp van Charlie en een goedkope verhuizer verplaatst naar de plek waar onze oude garage stond. Het kippenhok ernaast wil hij later voor de kalveren gebruiken. Leroy huurt onze farm voor 100 dollar per acre, redelijk goedkoop. Doordat president Carter de export van graan naar Rusland stimuleerde werden de graanprijzen laag, maar onder president Reagan worden die weer hoger. Deze zomer is erg goed voor de oogst. De haver is uitstekend net als de soja bonen. Maar doordat de mais laat werd geplant doordat het te nat was, levert die niet zoveel op als het jaar ervoor.
We hadden opnieuw bezoekers uit Holland gehad en besluiten tot een tegenbezoek en willen tegelijk ook Hank en Irene opzoeken. Ik had vroeg willen gaan maar Nettie is betrokken bij de 4 H en de County Fair en wil wachten tot die Fair voorbij is. Na een vlucht van 6 uur en 15 minuten vanuit Minneapolis naar Amsterdam komt daar de zon net op en onze familie wacht ons op met twee autos en wat later komen we bij de Voortmans in Eefde aan met de koffie. Daarna gaan we naar Groot Nuelend waar Jan en Jantje met zus Dika binnen komen stappen. Hendrik Jan neemt ons mee naar het kasteel Vorden dat nu is veranderd van bestemming en gemeentehuis is geworden. Net als veel andere kasteelbaronnen kunnen de eigenaren van kasteel Vorden de belastingen niet meer opbrengen en gaan veel kastelen over in andere handen, vaak in die van het Geldersch Landschap. De mais en de bloemen staan er net als in Iowa overal goed bij. Bij het wisselen van dollars voor Nederlands geld krijgen we 2,75 voor een dollar. Daarna bezoeken we mijn zuster Heintje. Nadat haar eerste man Koos van Middelkoop veel te jong overleed, is ze nu getrouwd met Gert Jansen, een weduwnaar zonder kinderen. Ze hebben een mooie boerderij met een prachtige bloementuin. Zondag in de eeuwenoude N.H.kerk in Vorden kan ik niet goed verstaan wat er gezegd wordt door het hoge plafond en de echo. Deze oude kerken hier hebben geen mogelijkheid voor een keuken of om maaltijden te verzorgen. We drinken koffie in een gebouw aan de zijkant naast de kerk. We bekijken met de Groot Nuelends een koetsentocht in Zelhem. De volgende dag neemt Gerrit Voortman, die met mijn oudste zuster Hanna getrouwd is, ons mee de polders in en naar een tentoonstelling met allemaal landbouwwerktuigen. Het graan in de polders staat er prima bij en er wordt ook veel melkvee gehouden. De volgende dag maken we een mooie rit met koets en paard door de bossen. Midden in een losbarstend onweer komen we thuis. Het slaat in op de tv en bij een naaste buurman is het op de wasmachine geslagen. Bij de Groot Nuelends wordt een grote familiebijeenkomst gehouden. Hein en dochter Diny moeten wel even weg om te melken en te voeren op De Boomgaard omdat zoon Johan op vakantie is, maar wat later komen ze weer terug. Bennie Bloemendaal laat ons dias zien van hun bezoek aan Canada en dias van Dika die ze heeft gemaakt toen ze haar dochter Eefje opzocht in Mexico. En.... er worden plannen gemaakt voor een meerdaagse tour met elkaar.
Irene heeft ons naar de Voortmans gebracht en ik wil daar de retourtickets voor de USA kopen. Het blijkt dat het nog volop vakantietijd is en de prijzen vakantie prijzen zijn...erg hoog dus. In september zullen de tickets veel goedkoper zijn. De gedachte kom bij me op dat het mooi zou zijn om Denemarken eens te bezoeken. Ik heb mijn vroegere werkgever Hans Jensen vaak over Denemarken, waar zijn roots liggen, horen praten. Wanneer ik dat bij de Voortmans opper, blijkt er binnenkort een busreis naar Denemarken te zijn. Gerrits broer Antoon en zuster Bertha hebben wel zin om met ons mee te gaan en zo brengt Gerrit ons naar Arnhem waar de bus zal vertrekken. Vanuit Hamburg vertrekken we daarna met de ferry naar Kopenhagen. Daar giaan we met een Deense bus mèt gids een stadstour maken. We zien veel interessante plaatsen en kerken. We komen in een kerk waar de koning of koningin die het eerst stierf gebalsemd opgebaard ligt in een speciale ruimte, tot de echtgenoot sterft om daarna gezamenlijk begraven te worden. We zien een zo kleine cel in een gevangenis waar de gevangene alleen kan zitten of staan. Op straat zie je geen autos, alleen fietsen. Er is een timmerman die iets moet repareren in een kerk die met een lange ladder op de nek komt aanfietsen. Moeder en Bertha slapen bij elkaar op een kamer en ik deel de kamer met Antoon. Het Deens is wel anders dan Duits, maar ik kan het deels wel volgen. We hebben veel gezien. Woensdag is onze vrije dag. Sommigen gaan met de bus naar de dierentuin, maar wij wandelen. Dat is interessant. De beide vrouwen lijkt het ook heel plezierig om te kunnen winkelen. De taal blijkt toch lastiger dan we dachten. In Hollands, Duits of Luxemburgs we krijgen geen antwoord. Ze hadden ons gezegd dat in elke winkel wel iemand was die engels sprak, maar die vinden wij dus niet. Denemarken is heel welvarend met zn 4,5 miljoen inwoners tegenover de 12 miljoen in Nederland. Er wordt ook veel gerst verbouwd voor de bierfabrieken en dat wordt flink gesubsidieerd door die bierfabrieken. Nadat we eindelijk na een prachtige week Denemarken verlaten blijkt de oplossing voor de woensdagse vreemde vrije shoppingdag eenvoudig. De buschauffeur vertelt dat hij Noors is en in Denemarken alleen Noors sprak, want de Denen hebben nog steeds een gruwelijke hekel aan alles wat Duits is of Duits klinkt. Ook Nederlands en Luxemburgs klinkt als Duits voor hen. Ik ben verbaasd wanneer ik zie dat al het gerste stro van de gerst die voor de bierfabrieken verbouwd werd op het land verbrand wordt. Als ik er naar vraag blijkt dat ze hier geen vee hebben en dus ook geen stro nodig hebben. Ver naar het noordwesten hebben ze wel vee, maar om het stro eerst te balen en daarna te vervoeren kost te veel. Wèl worden er suikerbieten verbouwd. En voor mais zitten ze te ver noordelijk, net als Holland te noordelijk is voor de alfalfa. Daar groeit weer rode klaver en luzerne, waar veel proteïne in zit. Bij Hank in Duitsland had je wel alfalfa, maar door al de regen is het moeilijk om te drogen en wordt het half droog binnengehaald en in de schuur nog drooggeblazen. Op de terugweg stelt de chauffeur voor om eens een lied te zingen over het land waar we vandaan komen. Er worden wat streekliedjes gezongen, maar niemand komt met een echt vaderlands lied. Daarop zing ik het lied dat me zo dierbaar geworden is:
My Country This of Thee, Sweet Land of Liberty, Of Thee I sing.
Land where my father died, Land of the Pilgrims Pride From every Mountain Side Let Freedom ring.
Later zal ik dit lied vaker zingen bij de piano in het Verzorgingshuis, terwijl ik vertel dat ik het ver van huis in de bus op weg van Denemarken naar Holland ook gezongen heb.
Gerrit Voortman haalt ons weer op uit Arnhem en wij maken plannen voor onze terugreis. Die blijkt zoveel goedkoper dat we ons tripje aan Denemarken voor niks hebben gemaakt.
In 1980, nadat Irene was afgestudeerd in Ell Paso Texas, zou ze uitgezonden worden naar Worms in Duitsland naar de Amerikaanse legerbasis om vrouwelijke militairen les te gaan geven. We besloten om met haar mee te gaan omdat we als ouders van Henry die zijn 2e periode van 4 jaar in Duitsland zou gaan ingaan, goedkoop konden meereizen. Vanwege een erg harde storm konden we niet in New York landen, maar werd het Chicago en de volgende dag konden we pas verder naar New York en dan met een directe vlucht naar Frankfort. Hank had intussen een grotere auto geleend om al onze bagage te kunnen vervoeren. We zagen wat van de omgeving, bewonderden de druivenvelden en bezochten de militaire kapel voor een kerkdienst. Er waren ook veel kinderen want veel militairen hadden hun vrouw en kinderen ook laten overkomen. Hank liet ons ook een deel van België en Luxemburg zien en door het Rijndal gingen we weer terug naar hun appartement. Hank en Irene waren druk met hun werk en we besloten nu naar Holland te gaan om onze familie op te zoeken. Irene had zelf een auto gekocht en bracht ons naar Holland. Bij de Duits- Nederlandse grens moesten we stoppen en onze paspoorten laten zien en hier wisselden we ons geld in guldens. Bij de grens was ook een soort restaurant waar je wat kon eten en terwijl moeder en Irene al aan een tafeltje zaten en besteld hadden, ging ik ook mijn lunch bestellen. De man vroeg wat ik wilde drinken. Ik bestelde melk. Toen ik betaald had en ging zitten eten bleek de melk lauw te zijn en had een vreemd luchtje. Toen ik de man achter de toonbank vroeg waarom hij zulke lauwe melk serveerde antwoordde hij, dat je er altijd nog goede kaas van kon maken. Niemand bestelde hier melk. Twee jaar later, terug in Duitsland, ontdekte ik dat de boeren die hun koeien in de stal molken goede koeltanks hadden, maar de boeren die in de wei molken met een kleine melkmachine deden hun melk in melkbussen die ze aan de weg zetten en de melkwagen mengde de warme melk met de andere gekoelde melk. Ik herinnerde me dat op onze tour door Europa we de matige kwaliteit van de melk opmerkten, maar dat in Engeland goede melk enkele seconden verhit werd en houdbaar verpakt zodat het zonder koeling goed bleef. Deze melk was in verhouding te duur zodat er weinig melk gedronken werd. Irene had maar één vrije dag en ging weer terug naar Duitsland, maar ze wist goed de weg omdat ze tijdens Henrys eerste vier jaar vaak bij hem was en vaker naar Holland was gereden.
Nadat ik in 1996 de Autobiography van Uncle Heurmen had gekregen via Harold en Luella schreef ik een bedankje en gewoon een gezellige brief over ons gezin met een foto terug. Dat werd erg gewaardeerd, ook al omdat ik het in m'n beste engels had geprobeerd. Net als vroeger de brieven van Herman ging deze brief ook bij hen de familie rond. Wat later kreeg ik een tweede boek met ontboezemingen van oom Herman, eigenlijk aanvullingen op zijn autobiography. Het werkt bij hem blijkbaar net als bij mij en waarschijnlijk veel anderen. Je herinnert je één voorval of zelfs zin en een heel verhaal komt vanzelf naar buiten rollen. Het is net of ieder herinnering in een apart laatje zit met een stickertje er op. Je hoeft maar even op dat laatje te klikken èn het verhaal wat er achter zit komt vrij in je brein. Ach en ik ben toch eenmaal bezig en ik heb deze website met mogelijkheden. Het bijzondere van deze verhalen is dat hij veel meer over de familie en vrienden zelf vertelt. In zijn brieven en verhalen had hij het meestal over zijn farm en aan het eind van zon brief meldde hij steevast: en met Nettie gaat het ook goed. Mama was bijzonder gesteld op tante Nettie, helemaal nadat ze in 1975 samen met pa, tante Hermien en oom Sjoerd de grote reis naar Amerika maakte. Nettie was zo'n hartelijk warm mens en heeft er alles aan gedaan om ze zich thuis te laten voelen. Wijzelf vonden het heel bijzonder dat ze ons huwelijk mee konden maken op 3 maart 1965ja inderdaad morgen is dat 44 jaar geleden. Berdena en Curtis stuurden al een mail om ons ermee te feliciteren en vroegen of dat gevierd werd. Wij zijn een beetje raar stel. We doen net of we niets in de gaten hebben bij het opstaan, maar in de loop van de dag komt er meestal van Wims kant een bloemengroet en heb ik wat anders bedacht--- nee ik bunne t niet vergetten heur. Zo gaat dat bij ons. En morgen? We zien wel .. Het tweede boek van Herman gaat voornamelijk over een paar bezoeken van hen aan de familie, aan Hank en Irene die dan voor hun werk in Militaire Dienst in Duitsland wonen en werken, en hun trip naar Denemarken samen met een deel van de familie.
Dit stukje herinnering aan Herman Eggink kreeg ik toegestuurd door Ruud Eggink die ook op zoek is naar zijn familie. Hij had Leroy benaderd, omdat er eind 19e eeuw mensen uit zijn familie naar Amerika vertrokken waren. Luella mailde mij daarover en gaf zijn emailadres. Ik heb hem verteld hoe onze familie in elkaar zit. Nee dus.... wij zijn geen familie van elkaar. Deze Ruud stamt af van de Egginks uit Oolde. Hij had echter dit stukje over Herman en hoewel ik dit al wel eens gezien had vond ik het erg attent dat hij dit stuurde.
Nadat vader in 1993 het laatste stuk van dit boek geschreven heeft, is er veel gebeurd. Op 5 juni 1994 overlijdt onze moeder Nettie Van Heuvelen Eggink. Onze ouders zijn dan 62 jaar getrouwd,hebben vier kinderen, 11 kleinkinderen en 11 achterkleinkinderen. Ze is begraven op het Melvin Cemetary Op 17 juli 1994 viert vader zijn 90e verjaardag. We gaan die morgen met zn allen mee naar de kerk. Vader zingt die morgen een solo in de kerk. Hij zingt Jesus Is All The World To Me, met een luide heldere stem. Zijn kleinkinderen verrassen hem vóór de kerk met een lied als het Eggink Family Choir. Die middag houden we een kleine familie reünie in een park. Tenslotte bezoekt hij in september 1994 nogmaals zijn familie in Holland, de 12e trip, en zoals hij later zegt:Mijn paspoort is nog geldig tot 1998.
In april 1996 zal hij nog een keer teruggaan, maar dit keer gaat Harold met hem mee.
Leroy en Harold bij de farm van Leroy en Kolette. De farm, waar ze wonen met hun dochter Sara Linn en zoon Jacob, is dichtbij Sibley, op de plek waar Herman en Nettie zolang gewoond hebben.
Quin de kleine zoon van Keith viert in september zijn derde verjaardag en Diana krijgt een dochtertje, Kelsey. We kunnen erg genieten van deze kleintjes die mooi dichtbij ons wonen in Sibley. Ook de kleintjes van Charlotte en Richard Rollefson wonen niet ver. Amanda is op Netties verjaardag op 21 september 1984 geboren. Twilas zoontje Drew wordt eveneens op Netties verjaardag geboren op 21 september 1991 en op mijn verjaardag 17 juli1992 word de kleinzoon van Berdena en Curtis geboren: Nicholas Bjugstad. Mike en Janeen Bugstad hebben al een dochtertje Abbie, die in augustus 1990 geboren werd. Als klein kind kan Amanda al goed zingen. Ze zingt bij ons thuis op een keer het lied dat ze op de Zondagschool geleerd heeft: Jesus Loves Me This I Know, For The Bible Tells Me So. Wat later vindt ze en oude fluit en leert zichzelf het lied te spelen op die fluit. Dan vraagt ze me of ik dat lied wil zingen terwijl zij op de fluit de melodie speelt. Wat later nemen we het op een cassettebandje op en gebruiken we het in het Zorgcentrum. De oudste dochter van Rodney en Karla, Christina, zingt ook met de drie kinderen als ze bij ons is, maar zingt ook alleen een paar liederen. Het zingen van zulke jonge kinderen vinden de ouderen geweldig. Toen de Voortmans hier Kerst meemaakten en een grote groep kleine kinderen tijdens de dienst zong, waren zìj echter niet erg onder de indruk. Charlotte en Diana komen vaak om Nettie met de tuin te helpen. Meestal brengen ze de kleintjes mee. Quin wilde laatst bij me achterop de fiets, maar dat durfde ik niet aan. Toen ik een stukje fietste en terugkwam zag ik Quin niet meer. Even later zie ik dat hij een schoffel uit de schuur heeft gepakt en over de afrastering tussen de rijen groenten schoffelt.
Diny, Harold en Berdena bij het bezoek van Ben en Diny aan Amerika, oktober 2006
Het laatste stuk van de Autobiographie van Ome Herman bestaat uit een verkorte versie van zn eerste jaren in Amerika, zn staatsburgerschap, zn huwelijk met Nettie. Hij had hoofdpijn gehad en had verkeerde medicijnen gekregen. Nu is hij het geheel aan het afronden en brengt nog een 11e bezoek aan de familie in Holland. Ik denk dat hij toen ook een dagboekje heeft bijgehouden want dat beschrijft hij bijna dag voor dag. Ik wilde het eerst weglaten zoals ik veel meer weg wilde laten, maar ik kon het toch niet over mn hart verkrijgen en heb het alleen hier en daar wat ingekort.
Hermans 11e bezoek aan Holland. Tante Jo, Jopie en oom Bram en ome Gerrit Voortman halen Herman van Schiphol, maar het duurt wel even voor ze elkaar gevonden hebben. Herman is op het nieuwe gedeelte aangekomen en de familie wacht op hem in het oude gedeelte. Hij is erg te spreken over de KLM vlucht van 6 uur Chicago- Amsterdam en de verzorging onderweg. Hij brengt eerst een paar dagen door bij de Voortmans, bezoekt dan een 60 jarig huwelijk van een schoolvriend in een groot hotel in Barchem. Iedereen moet daar 10 betalen, vindt hij wat vreemd. De volgende dag is het Hemelvaart en veel mensen gaan er op uit met hun autos. Gerrit Voortman brengt hem naar Gijs Veldhuizen in De Steeg. Nettie heeft voor iedereen wat meegegeven met een lijstje met namen, maar die van Femmy de vriendin van Gijs staat er niet bij. (Hij noemt haar de housekeeper). Wel een Mary, die we dus niet kenden. Toen heb ik er maar Femmy van gemaakt, zegt hij. De volgende dag bezoekt hij zus Heintje, bewondert haar tuin en zoekt dan andere bekenden op. Zaterdags brengt zwager Gerrit hem naar Jo. Hij vertelt over de bloementuin daar, de jongens van Erna en Bennie , de tandpijn van kleine Rutger en het scheren van de schapen. Zondags vindt hij het erg koud in de kerk, de banken zijn hard en hij merkt op dat er evenveel vrouwen als mannen in de kerkenraad zitten. Zondagsmiddags komt Jantje en hij had 20 dollar meegekregen van Clarence van Diepen om Jantje mee uit eten te nemen. Hij had het eerst niet willen aanpakken omdat, zo had hij gezegd, de mensen in Holland zijn niet arm. Maar Clarence zag het als bedankje omdat Jan hem indertijd op een lampje had gewezen tijdens het planten van de mais die aangaf dat één rij niet goed geplant werd. Gerrit Voortman had in de krant gelezen dat alle vliegtuigen 2 uur moesten wachten omdat het haar van president Clinton nog geknipt moest worden voor hij Californie verliet. Dit keer vertelt Herman van alles over de verschillende families die hij bezoekt inclusief de gezinnen van Diny en mij. Hij schrijft regelmatig brieven naar Nettie en de kinderen. Geert, één van de kinderen van Reinie Groot Nuelend zal deze zomer stage lopen op het bedrijf van Harold en Leroy. Herman geniet enorm van alle aandacht die er voor hem is. Terug op het vliegveld van Minneapolis wacht Berdena met Twila en haar kleine jongen hem op en brengt hem dwars door een hevig onweer naar Mankato zoals ze dat vaker doen. Daar wachten Nettie en Leona op hem. Wanneer ze thuiskomen is er net een tornado over Sibley geraasd en er is veel schade,gelukkig niet bij hen.
Coöperatieve Werktuigen Vereniging MEDO te Vorden op de plek waar vroeger de zagerij van Hendrik Jan was.
