. .
Bestiaal
Wreed het ik in haar weke vlees gebeten
Au! riep ze, want het deed haar lelijk pijn
Maar je kan niet altijd weekhartig zijn,
Ik had in ruim een week geen vlees gegeten.
De smaak was best, maar 'k heb het wel geweten,
Ze vocht en ging tekeer als een wild zwijn,
Hoewel ze uit een oogpunt van haar lijn
Die hap best kwijt kon; 't heeft mij nooit gespeten.
Toch mis ik haar nu. Wanneer haar mond
Tedere woordjes prevelde, ontstond
In mijn ontstuimig hart een milde rust.
Hoe vaak heeft zij mij niet gestreeld, gekust?
Hoe vaak heb ik niet liefdevol haar lust
Gestild? Maar nu heeft zij een andere hond.
|
.
.
