|
. .
Winterspiegelxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Zo'n eerste dag dat water
geen water meer is maar meer.
Het kind met beide voeten gestrand
vraagt naar ijs - glad - ijs.
Zo vraagt ze naar de chemie
van het simpele, gladde, volmaakte
waarin ze haar doorzichtige drie jaren ziet.
De schelle schaatsers flitsen voorbij
tekenen in de wind.
Het kind beweegt, schaduwloos
ze knielt, buigt voorover.
Een vis bloedt dood onder het ijs.
Ze wil hem redden, klopt en roept.
Het bloed sijpelt, kleurt.
De vis ademt een verdriet
dat zij daar in die winterspiegel ziet.
Niet zeggen, niet doen, niet.
|
.
.
