Het kasteel van Rekem dateert in zijn huidige vorm uit 1590-1597, toen de door Spaanse troepen verwoeste 14de eeuwse burcht herbouwd door Baron Herman van Lynden. Uit archeologische bronnen weten we dat er al een burcht stond in de 12de eeuw. Waarschijnlijk was er reeds veel vroeger een versterking op deze natuurlijke verhevenheid, omringd door een oude Maasarm. Het nieuwe slot in Maaslandse Renaissancestijl was een kruising tussen een goed versterkt kasteel en een paleis, dat volgens een bron uit 1744 ,140 kamers bevatte. Bij al deze verbouwingen en in het strijdgewoel van de Franse Revolutie ging een groot deel van het oorspronkelijke complex verloren en verwerd het tot een lege schaal, een schim van wat het ooit geweest is, niettegenstaande hetgeen wat er staat nog steeds indrukwekkend is. Momenteel is het exterieur van het kasteel grondig gerestaureerd, enkel een bestemming ontbreekt nog.
Kenmerken: zeer brede onderzijde, 22 m hoog, stellinghoogte: 7,5 m.
Gevlucht/Rad: geklinknageld, 24 meter
Inrichting: 2 steenkoppels (blauwe en franse stenen)
Toestand: maalvaardig hersteld
Bescherming: M: monument, 13 oktober 1943
De Stenen Molen is een stenen korenwindmolen, vroeger ook oliemolen, type stellingmolen, in het noordwesten van Boechout. De molen werd gebouwd in 1782 als een stenen graan- en oliewindmolen. De molen deed goede zaken. De oliemolen werd op het einde van de 19de eeuw uitgebroken. De molen leed in 1914 door de oorlog enige schade. In 1915 werd een benzinemotor aan het bedrijf toegevoegd. Nog tot 1942 maalde Frans nog met de wind. De molen werd op 13 oktober 1943 beschermd als monument. De bescherming van de omgeving, als dorpsgezicht, volgde op 18 november 1991. De familie besloot in 1962 de vervallen molen te herstellen; dit gebeurde in 1964-1965 door de molenbouwers uit Retie. De molen verviel steeds verder. Op 8 maart 1981 knakte tijdens een storm een wiek af die bleef hangen en door de brandweer moest verwijderd worden. Gelukkig daagde in 1998 een familie op. Zij lieten de molen zeer grondig herstellen: de romp kreeg een geheel nieuwe buitenmantel en zorgde voor de molentechnische uitrusting. In augustus 2004 werd de molen plechtig ingehuldigd en is hij wederom regelmatig in werking door enkele gediplomeerde vrijwillige molenaars. In het nieuwe bijgebouw werd een sfeervolle drank- en eetgelegenheid ingericht maar die sloot in februari 2011 zijn deuren. De molen draait nu zeer regelmatig en lokt vele bezoekers. Begin september 2011 kreeg de molen een grondige behandeling tegen de houtinsecten, waarbij hij vol gas werd gespoten. Rond de molen werd de veiligheidsperimeter ingesteld waarbij de zone voor drie dagen werd afgesloten. In 2014 kreeg de romp een nieuwe kalkbeurt. Er werd gebruik gemaakt van een geschikte mengverhouding van de caseine in het kalkmengsel. De vochtige romp werd waterdicht gemaakt en kreeg een nieuwe schilderbeurt. Er werd een dakgoot aangebracht om het regenwater deels te kunnen afwenden.
Het voormalige gemeentehuis in Vremde (Boechout) dateert uit de tweede helft van de 19de eeuw. Het maakt sinds 1995 deel uit van het beschermde dorpsgezicht van Vremde.
Deze hoeve in Vremde (Boechout). De eerste vermelding van een hoeve op deze plaats dateert al van 1399. De hoeve lag in een gebied dat behoorde tot de Gentse Sint-Baafsabdij en vormde een geheel met het nabijgelegen ‘Luizenkasteel’, een hoeve uit de 16de eeuw. Kort na 1602 werden de twee hoeves gescheiden. De gebouwen van de huidige hoeve dateren uit 18de-19de eeuw. Het hoevecomplex bestaat uit een woonstalhuis, een grote langsschuur (oorspronkelijk in vakwerkbouw), een (vernieuwd) wagenhuis en een bakhuis. In 2005 werd de hoeve beschermd als monument.
De Dorpsplaats in Vremde (Boechout) is een driehoekig plein gevormd rond de parochiekerk. Aan de oostzijde van de kerk bevindt zich een beboomd grasperk. Opvallend zijn de gietijzeren wegwijzers, die vermoedelijk uit het laatste kwart van de 19de eeuw dateren. Rond de Dorpsplaats staan hoofdzakelijk 20ste eeuwse burgerhuizen. Sinds 1995 vormt de Dorpsplaats een beschermd dorpsgezicht.
Zo vangt Charles De Coster in 1867 zijn meesterlijke legende van Tijl Uilenspiegel aan. Onder zijn pen wordt Uilenspiegel het symbool van de Vlaamse volksziel. Samen met Nele en Lamme Goedzak zwerft de ontembare geus en fratsenmaker doorheen Vlaamse velden en beemden. Verrassend genoeg is de oorspronkelijke Uilenspiegel een totaal andere verschijning. De Nederduitse Dil Uilenspiegel ontstond omstreeks 1500 in het brein van de stadsschrijver Hermann Bote. Dil Uilenspiegel is een brutale schurk, die de regels van de opkomende burgerij systematisch met voeten treedt en de wereld op zijn kop zet. Met deze figuur wil de sociale-conservatieve Bote een waarschuwende spiegel voorhouden: doe niet als Uilenspiegel! Het werk van Bote wordt gedrukt in Staatsburg. Het raakt via Antwerpen en de Nederlandse bewerking verspreid over heel Europa. De prozadruk kent een geweldig succes: het werk wordt vrijwel ononderbroken herdrukt. De scherpe kanten van de duivelse schalk worden afgevlakt tot schelmenstreken van een guitige grappenmaker. Met de roman van De Coster, La Légende d’Uilenspiegel, 1867, beleeft de figuur een nieuwe jeugd. De eeuwenoude traditie ondergaat een aardverschuiving. Al dan niet geinspireerd door De Coster wordt hij van dan af voor de meest uiteenlopende karren gespannen: hij wordt zowel een kritische individualist als een strijdend proletarier, zowel een vertegenwoordiger van het ‘Herrenvolk’ als een verzetsheld tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij wordt het hoofdpersonage van kinder- en jeugdverhalen, de vedette van stripverhalen, de held van films, theaterstukken, musicals, oratoria en liederen. Telkens hij verschijnt, gebeurt er iets: hij zet de boel op stelten, draait de wereld ondersteboven, toont ons in zijn spiegel ons ware doen en laten.
Het standbeeld van Jacob van Maerlant op de markt in Damme, een realisatie van beeldhouwer Hendrik Pickery uit ca. 1860, werd in 2011 voorlopig beschermd. Het werd ontworpen door de Brugse provinciearchitect Pierre François Buyck (1805-1877) en in steen gehouwen dopr zijn stadsgenoot Hendrik Pickery (1828-1894). Die laatste was ook de maker van andere standbeelden die de Vlaamse identiteit in een onafhankelijk Belgie mee vorm moesten geven, zoals het beeld van Jan van Eyck op het gelijknamige plein en dat van Hans Memling op de Woensdagmarkt te Brugge. Pickery heeft de mijmerende dichter op een neogotische sokkel geplaatst, met naast zich een stapel folianten. Op een banderol het nu niet meer leesbaar opschrift: “JACOB VAN MAERLANT? DIE VADER ES DER DIETSCHE DICHTREN ALGADER. MEN GAF HEM REEDS IN ZYNEN TYD DEZEN EERENAAM. GEBOREN IN MCCXXXV. GESTORVEN IN MCCC. STANDBEELD TER ZYNER EERE OPGERIGT IN MDCCCLX”. Blijkbaar kende men in 1860, anders dan nu, Maerlants geboorte- en sterfjaar.
Gebouwd: voor 1481 (overgebracht uit Oostkerke)/ voor 1627 (herbouwd in hout) / 1840 (herbouwd in steen)
Type: stenen grondzeiler
Functie: korenmolen
Kenmerken: smalle romp
Gevlucht/Rad: gelaste roeden vlucht ca. 20 meter
Inrichting: twee steenkoppels
Toestand: maalvaardig
Bescherming: M: monument, dorps- en stadsgezicht, 16.11.1981
Wie de snelweg N49 neemt, kan een paar kilometers voor Knokke niet naast de molen van Hoeke kijken. Hij staat vlak naast de expresweg N49 op enkele meters van de Hoekevaart. De molen van Hoeke werd gedurende de Godsdienstoorlogen op het einde van de 16de eeuw vernield. In 1596 werd enkel nog de molenwal vermeld zonder de molen zelf. In 1840 werd de huidige molen gebouwd, in baksteen en dit ter vervanging van de verwoeste staakmolen. In 1960 kreeg de molen een nieuw molenkruis en werd de molenkap bedekt met natuurleien. Oorspronkelijk gebruikte men hiervoor gekloven eiken leien die met ijzeren schalienagels werden bevestigd. In 1969 besloot men een afgehele restauratie van zowel binnen – als buitenwerk uit te voeren, deze werken werden uitgevoerd door de molenbouwers uit Gistel en beeindigd op 17 augustus 1971. In 1981 werd de molen en zijn omgeving beschermd bij koninklijk besluit. Het molentechnisch binnenwerk en de zolderingen kwamen in het najaar 2012 aan de beurt, zodat een maalvaardige molen.
Deze arduinen grenspaal op de grens tussen Sijsele (Damme) en Maldegem. De grenspaal werd vermoedelijk rond 1870 geplaatst op initiatief van het Oost-Vlaamse provinciebestuur. In 2011 werd de grenspaal voorlopig beschermd als monument.
De hardstenen schandpaal op het Enameplein in Ename (Oudenaarde) dateert vermoedelijk uit de late 18de eeuw. De hoge, achtzijdige schacht wordt bekroond door een vierkante dekplaat met een bol. De schandpaal is sinds 1943 beschermd als monument.
