Op de komende "Internationale Automobil Ausstellung" in Frankfurt (van 13 tot 23 september e.k.) zal Opel naast een opmerkelijk elektrisch toekomstvoertuig de nieuwe Agila voorstellen. Het is een uitgesproken stadswagentje dat binnen een vijfdeurs-carrosserie die volgens Opel vijf échte zitplaatsen biedt. In de praktijk komt het er op neer dat niet de middelste maar wel de buitenste twee passagiers achterin wat weinig hoofdruimte hebben. De nieuwe Agila is niet alleen 7 cm lager geworden maar is vooral ook minder hoekig. Ter hoogte van de achterstijlen buigt de carrosserie dan ook wat naar binnen en zorgt voor dit effect. De Cx-waarde bedraagt 0,35, wat in deze categorie van korte, compacte autootjes, een knap staaltje vakmanschap mag worden genoemd. Hoofddesigner Uwe Müller tekende ervoor.
Er zijn drie motoren in het aanbod: een 3 cilinder van 997 cm3 (48 kW/65 pk), een viercilinder zestienklepper van 1200 cm3 (63 kW/86 pk) en een turbodiesel 1.3 CDTi (55 kW/75 pk). Het voornaamste rond die krachtbronnen is dat ze een CO2 uitstoot hebben van minder dan 130g/km. Terwijl de benzinemotortjes naar Japans voorbeeld hoogtoerige wondertjes zijn, is de turbodiesel een zaligheid van zuinigheid en trekkracht. Tegen 2000 t/m levert die een maximaal koppel van 190 Nm. Concreet betekent dat rust heerst binnen het knap uitgeruste en moduleerbare interieur. Het brandstofverbruik bedraagt respectievelijk 5,3, 5,7 en minder dan 5 liter op 100 km (diesel). Dat de Agila wat Japanse trekjes heeft is niet verwonderlijk als je weet dat de motoren gedeeld worden met Suzuki en de productie samenloopt met die van de Suzuki Splash. Als we ons goed herinneren heeft GM een participatie van 33,3% in Suzuki, het hoogste wat de Japanse wetgeving terzake toestaat.
De jungle van de stad bestaat. Meer dan ooit. Smart's, Peugeot's 107 of Citroën's C1's zijn net als de Opel Agila straatvechters. Stabiliteit (wielbasis 2,35 m, spoor voor en achter 1,47/1,48 m.) is eerder dan prestatie van belang. Ten opzichte van de Agila die in 2000 werd gelanceerd is de nieuwe 20 cm langer tot 3,74 meter. Hij is dus ook lager (1,59 m.)en breder (1,68 m.) waardoor hij in zijn geheel beschouwd robuuste charme uitstraalt, de neus trouw getekend volgens de trekken binnen de Opel-familie. Binnenin is alles modern gestyleerd,met een snelheidsmeter centraal achter het leuke stuurwiel waarop in dikke cijfers de vaart aangegeven wordt. De toerenteller ligt dan weer wat verscholen, maar menig ervaren stads"coureurke" zal wel voelen wanneer de handgeschakelde vijfbak naar een hogere gang snakt. Om het stadscomfort te verhogen biedt Opel ook een viergangige automaat aan op de sterkste benzine motorisering.
De Opel Agila deelt mee de show in Frankfurt met de elektrische conceptcar "E-Flex-Aggrgat" naar het voorbeeld dat Chevrolet met de "Volt" in januari tijdens het Salon van Detroit gaf. De Agila zal bij ons te koop zijn vanaf de lente van 2008. Opel hoopt er net als van de vorige weer 440.000 of meer van te verkopen. Als die eerste, nogal hoekige, generatie die het liefst zeven jaar volgehouden heeft nu weer even veel dames versiert dan kan dat opzet slagen. (Walter Rombauts)
ACO wil herkenbare auto's in 24 Uren van Le Mans 2009
De Formule 1 fladdert met al zijn vleugeltjes voor- en achteraan spectaculair voor de toeschouwers, ter plaatse en over de TV-schermen over heel de wereld. De aerodynamika is in de F1 een permanente wetenschap. Van race tot race veranderen kleine details die nog maar kunnen opgemerkt en direct worden begrepen door een steeds kleinere schare mensen. Eén van die mensen is Giorgio Piola die na iedere F1 koers zijn schetsen bijwerkt en wacht tot de volgende GP om te zien wat de aero-ingenieurs weer uit de tovertunnel hebben gehaald. Een andere specialist die dat allemaal kan volgen is Gordon Murray, mogelijk de grootste race-ingenieur uit de na-oorlogse geschiedenis. Hij is consultant van de l'Automobile Club de l'Ouest, organisator sinds 1923 van de 24 Uren van Le Mans.
Jean-Claude Plassart, president van de ACO, heeft zich de achttien voorbije maanden laten inspireren om het uitzicht van de bolides te veranderen. Vandaar nu al de verplichting om een gesloten cockpit te hebben. Maar de ACO zou nog verder willen gaan. De categorie LMP1 zou dan moeten bestaan uit sportwagens die door het publiek kunnen worden herkend als "straatversies". ACO zou op die manier de twee zitplaatsen - verplicht door de FIA - in ere herstellen. Nu is het tweede zitje nog aanwezig maar kan nauwelijks als dusdanig worden gebruikt. Zeker niet door friet- en hamburgereters. De betrokken merken die nu alles zetten op de LMP1 steigeren. Overigens niet helemaal onterecht.
Deelnemen als kandidaat-winnaar kost hopen geld. Audi heeft daarin dit jaar 80 miljoen geïnvesteerd. Peugeot als nieuwkomer met de 908 HDi FAP ook. En het Amerikaanse Acura (Honda) trof al voorbereidingen om uiterlijk in 2009 in de LMP1 te komen strijden met o.a. ook Porsche. Henri Pescarolo, de eigenaar van de geijknamige renstal, ligt al jaren overhoop met de wispelturigheid van de ACO en verwijt hen met de mensen hun voeten te spelen door of geen ernstige aanpassing te doen aan de reglementsverhouding diesel/benzine, of door reglementen in een te korte tijdspanne te veranderen zodat iedereen voor joker staat. Inzonder de teambazen die bij de grote bedrijven, Audi, Peugeot, Honda...hun budgetten moeten motiveren met winstkansen.
Ook Oreca, het voorname Franse team, dat zinnens was een nieuwe eigen prototype LMP1 te bouwen is ontstemd. Ze voelen zich voor schut gezet. Anderzijds lachen deelnemers in de GT1 als Aston Martin en Chevrolet in hun vuistje. Ze beginnen al te denken een "evolutie"-versie te maken en, zoals de ACO dat wil doordrukken, tegen 2010 de meesterklasse te zijn in de 24 Uren van Le Mans. Het beeld zal natuurlijk helemaal wijzigen. Het is de vraag of de ACO geen vinger in eigen oog steekt als hun "beroemdste race ter wereld" een replica zal worden van de..."24 Uren van Francorchamps". Het deelnemersveld en het gebruikte materieel van de etmaalrace die nu zaterdag 28 en zondag in Spa wordt gereden moet nog maar weinig onderdoen dan voor dat van Le Mans. Met een vleugje "evo" er bovenop is de Belgische koek gebakken. Gordon Murray, bedenker en bouwer van de Mc Laren F1 "straatversie" moet in zijn vuistje lachen. De ACO manipuleert, dat is duidelijk. Maar wordt zelf ook beïnvloed door de grote denkers achter de schermen. De touwtjes waaraan ze trekken zie je niet.(wr)
Toyota werkt aan batterij die 300.000 km of 15 jaar mee gaat
Terwijl de wereld zich nog altijd vergaapt aan dure sportwagens en krachtige, meestal grote, soms grotesk grote personen- en terreinauto's staat de globale wereldindustrie onder hoogspanning voor de elektrische auto. Die zal samen met de waterstofauto, in de volgende decennia minstens het stadsbeeld wijzigen. Het is voor de autogiganten een frustratie dat de batterijtechnologie maar traag vordert. 't Is ook de moeilijkste klus om tot een aanvaardbare gezwindheid, bijzakelijke topsnelheid en bevredigende autonomie te komen. De bewustwording rond de klimaatverandering zet de autoconstructeurs onder druk. Want de politiek beveelt, neemt beslissingen, zonder zich eigenlijk af te vragen of al die wensdromen ook technisch een haalbare kaart zijn.
Voorbeeld daarvan is Londen. Om de stadskern binnen te mogen betaal je 12. Iedere dag dat je er binnen rijdt. Een soortgelijk systeem bestaat ook in Rome. Voor Bologna is ook zoiets in petto. De auto verstikt de stad, dus als men vervuilt dan betaalt men. De enige auto die in Londen gratis rondtuft is de Toyota Prius, de hybridewagen die zowel op een Otto-motor als op een elektromotor rijdt. Dat is stilaan een doorn in het oog van andere constructeurs zoals Opel, Smart (Mercedes) en Mitsubishi aan het worden. Opel zal reageren op het Salon van Frankfurt, in september, met de voorstelling van een "E-auto". BMW knutselt ook iets als een cityflitser ineen en VW tracht een betere aflevering te brengen naar het idee van de vroeger, niet geslaagde, Citystromer.
Honderd elektrische Smart's worden in Londen ingezet als proef om na vier jaar aan de hand van de ervaringen een doorbraak te forceren. Ze kunnen dagelijks 115 km rijden alvorens de Natrium-Nickel-Chloride batterij weer aan opladen toe is. Ze zijn 155 km/h snel, maar dat is complete bijzaak in een stad. Zo'n oplaadbeurt duurt vijf tot zeven uren maar met een draaistroomgenerator kan dat in twintig minuten. De batterij zou 70.000 à 80.000 km of naar schatting vier jaar meegaan. Op zich al een - relatief - succes. Een oplading kost 2 en als onze informatie juist is, zullen in de nabije toekomst elektrische autootjes ook de stekker kunnen planten in openbare "stekkerdozen" en gratis "tanken". De belastingbetaler draagt op die manier bij tot het zuiveren van zijn stad van CO2.
Dat het hele proces zo traag gaat ligt niet zozeer aan de autofabrikanten dan wel aan de batterijproducenten. En natuurlijk moet er een maatschappelijke manier van denken worden op gang gebracht. Zolang niet wordt ingezien dat "de nieuwe auto" een feit zal worden, is onze vastgereden mobiliteit niet meer vlot te trekken. Toyota heeft, als grootste autobouwer ter wereld, de weg gewezen. Het merk dat het in de F1 zo moeilijk heeft in weerwil van immense investeringen, heeft ook de moed om hybride racewagens in te zetten in zowel Japanse als Amerikaanse races. Met succes overigens. Op de F1 auto's plakt in dikke letters "Panasonic", de elektroreus uit Japan. Daar moet geen tekeningetje bij worden gemaakt zeker ? Inderdaad werkt Toyota in het grootste geheim aan een (litium-ionen ?) batterij die een standtijd van 300.000 km of 15 jaar zou hebben. Wat ze precies zal inhouden is dus geheim. Maar dat Toyota zich wapent voor de nabije toekomst is zeker.
Japan is al minstens vijftig jaar een vindplaats geweest van kleine elektrische autootjes. Op iedere Tokio Motor Show (vanaf de 24ste in 1981) was er een apart paleisje waar zo goed als ieder merk zijn jongste evolutie toonde. Op 12 augustus 1976 werd de "Japan Electric Vehicle Association" opgericht met toen als "Chief Director" Shoichiro Toyoda, tevens president van de "Japan Automobile Manufacterers" (JAMA). De "JEVA" telt 41 leden en 14 ondersteunende partners die natuurlijk exclusief uit de elektronikabranche komen. Het jaar van het ontstaan - 1976 - nam de vereniging al deel aan de "Chicago International Electric Vehicle Exposition" en in 1985 aan "The Drive Electrical Italian '85". In april '87 werden electrische auto's al geleased voor 3, 4 of 6 jaar. In het aanbod was een kleine Diahatsu als "sight seeing car" met 8 zitplaatsen, en éénzelfde Daihatsu maar dan met 10 plaatsen. Ook Nissan bood een grote elektrische auto aan met 10 zitjes.
Mazda en Mitsubishi waren natuurlijk ook direct mee maar dan met respectievelijk een licht vrachtwagen en een gesloten personenbusje. Rond 1978 al reden er in Londen 35.000 electrische voertuigen rond. Nu is "Great London" het mikpunt aan het worden van alle constructeurs om er testen te doen. Het meest zwijgzame maar niet slechtste merk, Mitsubishi, voert momenteel een vloottest uit in Japan met een elektrische "i MiEV" die 1080 kg weegt en in tegenstelling tot de Smart vier ziplaatsen heeft. De elektromotor wordt aangedreven door een lithium-ionenbatterij. De bijkomstige topsnelheid is 130km/h. Het is een snel autootje door het hoge aanzetkoppel dat elektrische karretjes kenmerken.
Op 4 november 1868 werd in Brussel een Belg geboren die voorbestemd was om met een elektrisch aangedreven auto het eerst de "muur" van 100 km/h te doorbreken. Hij ontwierp alles zelf en noemde zijn creatie "La Jamais Contente". Het was een gevolg van een wedstrijd die de Parijse krant "La France Automobile" uitschreef om het record over de vliegende kilometer te breken. Dat stond op naam van de wielrenner Albert Champion die de "kilomètre-lancé" in 66 seconden aflegde.
Na vijf maanden voorbereiding slaagde "De Rode Duivel", zo was zijn bijnaam omdat hij een dieprosse baard en haren had, erin om op 29 april 1999 op een baan aan het "Parc d'Archères", nabij Parijs, de toen fabuleuze snelheid van 105,880 km/h te halen. Elekrisch. Camille Jenatzy reed nadien nog voor Mercedes en won 21juli 1903 de "Coupe Gordon Bennett na een meeslepend wiel-in-wielgevecht tegen René de Knyff in een Panhard. Jenatzy stopte de competitie in 1910 en overleed in 1913 door een jachtongeval. Hij zou op het kerkhof van Schaerbeek begraven liggen.
Dat Jenatzy als elektronisch-ingenieur de voorkeur gaf aan die aandrijving had toen uiteraard niet te makenmet "uitstoot zero". Echter wel met het hoge vertrekkoppel.Wegsprinten vanaf een groen licht blijft dus mogelijk, maar moet niet worden aangeraden. Er blijven twee hamvragen. Ten eerste hoeveel zo'n elektrisch autootje in de nabije toekomst zal kosten. En/of de hybridewagen met zijn gewone verbrandingsmotor én elektromotor als concept zal blijven bestaan. Als het van de batterijfabrikanten als Panasonic en Denso afhangt niet. En die krijgen meer dan ooit de macht over mobilteit in zijn puurste vorm in handen (Walter Rombauts)
De Formule 1 fladdert met al zijn vleugeltjes voor- en achteraan spectaculair voor de toeschouwers, ter plaatse en over de TV-schermen over heel de wereld. De aerodynamika is in de F1 een permanente wetenschap. Van race tot race veranderen kleine details die nog maar kunnen opgemerkt en direct worden begrepen door een steeds kleinere schare mensen. Eén van die mensen is Giorgio Piola die na iedere F1 koers zijn schetsen bijwerkt en wacht tot de volgende GP om te zien wat de aero-ingenieurs weer uit de tovertunnel hebben gehaald. Een andere specialist die dat allemaal kan volgen is Gordon Murray, mogelijk de grootste race-ingenieur uit de na-oorlogse geschiedenis. Hij is consultant van de l'Automobile Club de l'Ouest, organisator sinds 1923 van de 24 Uren van Le Mans.
