o primavera
heerlijke bloemennaam,
betekent ook begin
Over mijzelf
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
Ik ben een vrouw en woon in Halle 1500 (België) en mijn beroep is gepensioneerde leerkracht Nederlands.
Ik ben geboren op 30/06/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: poëzie, theater, oosterse cultuur, muziek en koken.
Ik publiceerde 4 dichtbundels (De dagen van de winter, Jagen, Sapkracht en De tuinen van Thevenet). In 2006 acteerde ik in 'De koffers zijn gepakt', een theaterproductie van het Masereelfonds, als eerbetoon aan Bertold Brecht.
een lief okerkleurig scharminkel
literatuur, cultuur, small talk
30-09-2020
Droomtussendoortje
Het is bijna halfnegen, heb al ontbeten.
Wil onmiddellijk mijn droomtussendoortje noteren, de details zitten nog kakelvers in mijn geheugen.
Ik was in gezelschap, herinner mij niet meer of mijn man en mijn dochter bij me waren, we moesten ergens zijn.
Ik kende een kortere weg.
Tot mjn grote verbazing volgde niemand me, maar ik geraakte op mijn bestemming.
Bevond me in een volgestouwd klaslokaal, zag stapels boeken en kasten en legplanken.
Een bureau en paperassen en schrijfgerief.
Ik wou wachten op mijn gezelschap. Zouden zij mij vinden?
Toen wandelde een reuzenkalkoen de klas binnen, jaja, een authentieke melegris gallopavo.
Hij schreed als een prins naar me toe, ik bewonderde zijn houding, zijn verentooi, zijn vogel zijn.
Hij was vriendelijk en bedaard, wij werden kompanen.
Na een tijdje (wij inspecteerden rustig het materiaal in de klas) liepen we naar buiten, de gangen door.
Eigenlijk bevond ik me in een immens gebouw, ik denk de vroegere Normaalschool in Laken.
Er was veel volk in het zaaltje, ik zag warempel mijn geliefden, zij waren nog vroeger in het gebouw beland.
Ik zat plots aan een tafel met recht tegenover mij Stijn Hanssens, de directeur van de Kunstacademie Halle.
Hij keek me lachend aan en plots begon hij energiek te zingen: een oud Vlaams volkslied van Armand Preud'homme, met als titel 'Kempenland'.
Ik keek gefascineerd naar de bewegingen van zijn lippen, zijn kaken, zijn mond. Ik keek naar zijn ademhaling, zijn opgaande en neergaande borstkas.
Dacht zo: die kan dat wel, zingen zoals het moet. Zoals in de opera.
Het publiek keek glimlachend onze richting uit, ik hoorde de luide marsmuziek en probeerde mee te zingen.
Kempenland
Kempenland aan de Dietse kroon Wonder frisse perel Kempenland welig zoete woon Van de koene kerel
Refrein1 Op de heide waait de wind Vrij van haag en heg Op de heide waait de wind Alle zorgen weg
Refrein2
Op de heide gloort de zon Ons zo stralend tegen Of uit frisse hemelbron Ruist zo vro de regen
Refrein3
Op de heide staat een huis Rondom in het lover Wolken blank of grauw als gruis Trekken traag daar over
Ik verveel me nooit. Gewoon, in het dagelijkse leven, la vie quotidienne (zoals mij eerste echtgenoot een beetje smalend zei, want hij had moeite met het leven) voel ik me altijd overrompeld. Een continue tsunami.
Mensen en dingen komen op me af, in groten getale. Zegt men dit wel, schrijf ik dit juist, waar komt deze ouderwetse uitdrukking vandaan? Uit mijn linkeroor, mijn rechteroor, uit al mijn openingen, mijn onderonderbewustzijn?
Op maandag 2 juli keek ik op het marktpkein in Halle naar het WK. Toen de eerste goal binnenknalde, juichte ik, maar het was een Japanse goal, geen Belgische. Iedereen bekeek me meewarig.
Een paar dagen geleden droomde ik van twee kleine poesjes die in een kom smeuige gele pudding ploeterden. Ik haalde ze eruit, ik weet nog dat ik de neiging had hun pelsje af te likken, maar toen verdwenen de poesjes, ook mijn droom was weg. Ik schrok wakker, badend ik het zweet.
Gisteren kon ik gratis een hypnose-sessie bijwonen, ik was enthousiast, maar het ging niet door, omdat mijn gezelschap een beetje bibberig stond tegenover hypnose.
De ober noemde me 'juffrouw'.
Ik schreef een gedicht, voor iemand, die iemand was blij mijn muze te zijn. Maar iemand anders dacht ook dat ik dit gedicht speciaal voor hem (haar) geschreven had. Mooi zo, zodra je een gedicht publi, is het van iedereen.
Ter gelegenheid van 21 juli wandelden wij door het wondermooie park van het kasteel Coloma in Sint-Pieters-Leeuw. Jammer, de vele rozen waren reeds uitgebloeid, verslenst, verbrand, verpulverd. Toch kon ik nog enkele bloeiende exemplaren strikken voor een kiekje.
Ik had mij mooi uitgedost voor het uitstapje, met mijn schitterende bloese met provencaalse motieven en mijn mooie groene halsketting van klompjes Afghaanse jade, mijn leuke waaiervormige oorbelletjes en mijn blauwgroene tas uit Italie. Had zelfs de tips van de dames op http://www.advanced.style/ indachtig, een nieuwe fond de teint van Yves Rocher aangebracht, een lichtroze ipv de opaalkleurige die ik in de winter gebruik. Mooi, maar mijn dochter zei dat je 'zag' dat ik was opgemaakt, al gebruikte ik maar een likje van een miilimeter.
N. pronkte met haar nieuwe glanzende sneakers...
Tenslotte nam ik een foto van deze wonderlijke paddestoelen, die groeiden in de wonde van een omgehakte boom!
Oeps! Nu volgt mijn laatste bijdrage voor de reeks Den Haag Highlights... Krijg van iedereen opmerkingen dat ook hier in Vlaanderen een letterkundig museum bestaat, het Letterenhuis in Antwerpen. Wist ik, maar ik vermoed dat daar toch geen weirde verzameling geschilderde portretten hangt van Vlaamse schrijvers. Ik beloof: eerstdaags ga ik het Letterenhuis eens deftig bezoeken. Tot nu toe zag ik daar alleen maar een tentoonstelling: Hauser, een project van Anne Marie Estor en Lies van Gasse. Alle respect!
De laatste dagen in Den Haag regende het. Heer wind loeide door het dak van de loft waar wij logeerden! Beetje zoals hier dezer dagen... Bijna per toeval - wij gingen boodschappen doen bij Albert Heijn in de Laan van Meerdervoort - ontdekten wij De Mesdag collectie, krek in dezelfde straat!
Hendrik Willem Mesdag(Groningen, 23 februari 1831 – Den Haag, 10 juli 1915) was een Nederlands kunstschilder, aquarellist, etser en lithograaf. Mesdag was de meester-marineschilder van de Scheveningse bomschuiten. Hij behoorde tot de Haagse School (verwant aan de Franse school van Barbizon, die in de periode 1830 tot 1870 werkte in de omgeving van het Franse plaatsje Barbizon bij Fontainebleau). Zijn bekendste werk is het Panorama Mesdag van Scheveningen, tentoongesteld aan de Zeestraat in Den Haag. Hij was ook een befaamd kunstverzamelaar met een eigen museum, het Museum H.W. Mesdag, thans bekend onder de naam De Mesdag Collectie, aan de Haagse Laan van Meerdervoort. Zijn vrouw Sientje Mesdag-van Houten schilderde ook, zij maakte vooral landschappen en stillevens.
In de zomer van 1868 trok Mesdag met vrouw en kind naar het waddeneiland Norderney. Daar ontdekte hij de zee, de luchten en de sfeer die de basis zouden worden voor zijn artistieke beleven. Zijn uitgangspunt was het schilderen van landschappen, zonder opsmuk, als reactie op de romantiek. Er werd geschilderd in de vrije natuur, waarbij veel aandacht besteed werd aan het neerzetten van kleuren die een bepaalde stemming aangaven. De manier van schilderen wordt wel beschouwd als voorloper van het impressionisme.
Dit is werk van het echtpaar Mesdag.
Mesdag hield zo van de natuur dat hij dit schapenkopje, een schilderij van Matthijs Maes (1839 - 1917) elke dag groette.
Ik was vooral verrukt over de vele schattige landschapjes hier tentoongesteld. Dit schilderijtje is van Jean-Francois Daubigny (1847-1878): De oevers van de Oise.
Camille Corot, Zonsopgang (1796 -1875)
Nog een schilderij van Daubigny, dit keer een zonsondergang: Jean-Francois Daubigny, Zonsondergang bij Villerville
Mesdag en vooral zijn vrouw Sientje hadden ook aandacht voor vrouwelijke schilders en voor het afbeelden van dames op schilderijtjes!
Marie-Bilders van Basse (1837 - 1900): Avond aan de Rijn
Gustave Simoneau (1810 - 1870): Blankenberge
Meisje, zittend schrijvend aan een tafel, Kate Bisschop-Swift, (1844 - 1928)
(Een nogal heftige, blijkbaar) Moederliefde, Sir Lawrence Alma Tadema (1836, Dronrijp -1912 Wiesbaden, Germany
Bovenstaande schilderijtjes zijn van Hendrik Haverman (1857 - 1928): Moeder en kind en Het weesmeisje.
Een van de mooiste werken: deze dame is In gedachten verzonken, schilderij van Antonio Mancini (1852 - 1930)
'Het is meer een studie van een bepaalde expressie dan een werkelijk portret. De afgebeelde vrouw is Mancini’s nichtje Agrippina Ruggeri, dat vaker model stond voor de kunstenaar. Mancini werkte met grove penseelstreken. Het spel van kleur en licht dat hij met zijn royale verfopbreng bereikte, komt goed tot uiting in de ingewikkelde plooival van de felgroene zijden rok. Het gezichtvan het meisje is een stuk fijner geschilderd, om de intensiteit van haar peinzende blik te versterken.'
jaja, deze zomer was een zomer van vrienden en vriendinnen. heb ongeveer 10 'vaste' vriendinnen, sommige zie ik geregeld, andere maar een paar keer per jaar...
maar de vier dames op de foto's hieronder zijn toch wel uniek. daarom dit bericht. aan hen draag ik ook het gedicht phenomenal woman van maya angelou op:
haha, knappe betsy ken ik al meer dan 50 jaar! zij heeft altijd heel verzorgde gelakte nagels en een cleavage om u tegen te zeggen. tegenwoordig leest ze tot stukken in de nacht. ik was zo verrukt om met haar in het zonnetje te zitten (eigenlijk kan ik niet tegen de zon, maar toch was het blijkbaar zo heerlijk om de zon op mijn huid te voelen), dat ik mijn oogjes dichthield om het effect nog te versterken...
marie-rose en ik in het café les gens que j'aime in de zuidstraat in brussel. zij had mij juist een supergekke droom verteld, daarom grinnikte ik een beetje. marie-rose is slim, geestig en geraffineerd, een dame met stijl. wij lachen veel! zij heeft een vlotte pen en veel verbeelding. zij houdt van bomen, bloemen en dieren. haar hond kara is superlief, haar poezen, haha, die omringen me als in een wollige droom.
hier zit ik met monika op het terrasje van duo in halle. monika, die eigenlijk geboren is in oostenrijk, is net herstellende van een rugoperatie. zij is al aan het sparen voor een reis naar japan. haar ultieme droom is ook nog sint-petersburg te zien. moedige madam!
intermezzo: deze foto van mijn hibiscus in mijn tuintje. hij bloeit al van in juli en nog steeds staan er bloempjes wijdopen.
marie-rose praat tegen haar plantjes. ik doe dat stiekem ook.
hier trek ik een rare smoel, op het terras van de taverne in het leopoldpark in oostende. mijn tafelgenote is kris, een vriendin die ik ook al van in de lagere school ken. zij is mijn meest stijlvolle vriendin. tegen haar intelligentie, redelijkheid en beschaving (wat dit woordje ook inhoudt!) kan niemand aanschurken. daarbij houdt ze van theater, van kunst en schoonheid. een juweel van een dame!
jaja, mijn hibiscus was supermooi bloeiende deze zomer. daarom eindig ik dit bericht met nog 2 mooie takes van en 3 haiku's over mijn alternatieve vriendinnetjes - de bloemen...
ochtendzon een bloemknop ontwaakt o hibiscus
mooie hibiscus hoe bedwelmend traag je bloemknop zich ontvouwt
mijn bezoek aan mijn jonge vrienden annelies, benedict en ward (in jette) dateert al van enige weken geleden en eigenlijk wachtte ik op enige foto's van de reis van annelies en benedicte (naar namibië, alsjeblief) om dit bericht af te werken, maar we zijn reeds 19 september en ondertussen gebeurt er bijna dagelijks iets waar ik over wil schrijven, dus haal ik nu mijn achterstand gewoon in!
altijd vind ik het wonderlijk waarom mensen met mij willen omgaan - want ja, wie wil er nu optrekken met een een onwaardige getormenteerde oude dame als ik, die altijd in haar hoofdje bezig is met het kanaliseren van golven poëzie, met een niet aflatende stroom van woorden, zinnen, haspelende fragmenten van weirde verhalen - om dan nog niet te spreken van mijn strange dreams, die zich als woekerende winde slingeren rond mijn lichaam (mijn hoofdje, mijn armen, mijn romp, mijn benen, zelfs mijn aura is aangetast) en mijn geest (dat spook!) en doordringt tot in de diepste regionen van mijn wezen?
gisteravond las ik nog het megadicht van yahya hassan (zie een vorig bericht), een tekst van meer dan 30 pagina's en zijn drammende oersterke poëzie dreunde zo door mijn hoofdje, dat ik daarna het prachtige proza van de roemeense herta müller las in hetzelfde ritme als de poëzie van yahya, en de mix leek op niks, een kakafonie, niets klopte en ik viel dan maar in slaap.
maar zoals u op de foto hierboven ziet, zijn er verlichte jongelui die blijkbaar wel plezier beleven aan mijn aanwezigheid en die zelfs voor mij een potje willen koken...
benedicte: hoe fijn is om mooi te zijn, jong, slank, geestig en slim?
we kregen een soort mix van bourgul met andere granen en een slaatje met mozarella (denk ik toch). superlekker! leuk en anders vond ik de manier waarop annelies haar groentjes had gesneden. een courgette in schijfjes smaakt nu eenmaal anders dan een courgette in kleine grappige balkjes, een tomaat in schijfjes smaakt anders dan een tomaat in partjes, haha!
annelies en ward: ik bewonder deze jongelui om hun tomeloos enthousiasme. zij hebben een drukke baan en toch slagen zij erin daarnaast nog bezig te zijn als redactielid van een literair tijdschrift (ward) en te acteren in een avant-garde theatergreopje (annelies). en ze doen dit met verve!. en beiden schrijven zij sublieme gedichten!
het minituintje: deze gele bloempjes gewoon gekocht op de markt!
een mix van plantjes en struikjes, aangeplant of naturel.
en deze bloem is bovennatuurlijk. supernaturel!
de toffe namiddag eindigde vóór de apple-laptop van annelies: ik mocht honderden foto's bewonderen van de namibië-reis. en kijk naar het schaaltje met het koekje op de tafel: ik werd op mijn wensen bediend. bij koffie hoort namelijk een koekje...
(uit wikipedia: een flashmob (Nederlands: "flitsmeute") is een (grote) groep mensen die plotseling op een openbare plek samenkomt, iets ongebruikelijks doet en daarna weer snel uiteenvalt. Flashmobs worden veelal georganiseerd via moderne communicatiemiddelen zoals het internet. Het aantal deelnemers staat niet van tevoren vast; hoe meer deelnemers, hoe succesvoller de flashmob.)
argh! een flashmob is dus gewoon het nieuwe woord voor happening! op een bepaalde plek, op een bepaald moment, verschijnen flashmobbers in een menigte en doen enkele ongewone acts. daarna verdwijnen ze weer en laten hun publiek stomverbaasd (stupéfait, éberlue) achter: wat was dat nu voor een voorstelling??????
zaterdagnamiddag wilden wij naar de tentoonstelling to the point, over het pointillisme (tussen haakjes: een schitterende tentoonstelling!) in het ing-cultuurcentrum op de koninklijke plaats in brussel. daar het verboden was foto's te nemen van de tentoongestelde werken, stelde anne voor 'te flashmobben'.
dit was de aanzet: anne zet een soort breakdance-move in, natasja kromt haar linkerbeen en lieve speelt de bewonderende toeschouwster. zij had mooie fragiele oorbelletjes aan, daarom laat zij zich fotograferen in zijzicht.
deze heren wisten nog niet dat zij moesten flashmobben, maar zij zijn flashy en mobby puur natuur. zij naderden zo rap dat ik hun voeten miste!
dit is een kruising tussen een leuke foto en een flashmob. spijtig dat ik niet kon meedoen, anders hadden we - meegesleept door mijn gebruikelijk enthousiasme - veel meer gemobd dan geflashed!
mijn versie van een flash: ik laat me fotograferen met de trappen van de kerk. euh! ik bedoel natuurlijk met de catalogus van de tentoonstelling. mijn sjaal (gekocht bij paprika) mobt.
dit begint er al op te lijken: samen met n. een venitiaans dansje op de koninklijke plaats!
n. wou flashen, maar zoals altijd moet ze diep nadenken voor ze in actie schiet. toch een mobbige foto!
is dit een flashmob of een fotoshoot? psssst.....! deze jeunehomme is misschien een voormalig fotomodel dat toevallig mee kwam doen!
een gelukte mob. dit is een voorstelling van de januskop uit de romeinse mythologie. janus was de god van de poorten, van het begin en het einde. hij wordt afgebeeld met twee gezichten, die de tegenovergestelde kant uitkijken. in de literatuur wordt de term januskop gebruikt om te benadrukken dat iets diverse - vaak tegengestelde - eigenschappen of karakteristieken kan hebben.
een manier om mekaar te plagen: de lepels kruisen! maar n. zit er toch maar tussen...
(argh! zucht, zucht! wanneer zullen die kleine kindjes ophouden met dat gedoe... au!....)
w. komt, wippend op 1 been en met mijn foto-etuitje zwaaiend, uit de tearoom. mooie flashmob!
l. wil absoluut nog een foto in zijaanzicht. zien jullie allemaal mijn mooie belletjes?
in het centraal station nog een laatste flashmob. a. en t. kijken demonstratief naar het aankondigingsbord.
zegt l. tegen w.: en de volgende keer koop jij nu echt een jasje. en als je thuiskomt en je eet prinsessenboontjes, oppassen dat je niet smost, want op een prinsessenboontje kun je makkelijk uitglijden...
de mooiste mob. t.'s vingers houden krampachtig de rode tas met schoenen van camper vast.
t. is bang dat hij, door een onzichtbare macht gedreven, de schoenen zal dumpen in de glas-papier-rest-pmd vuilbak, die in aantrekkelijke kleuren op elk perron flashed.
van woensdag is het geleden dat ik mons bezocht, hoofdstad van henegouwen en een van de charmantste waalse steden die ik ken.
ons doel was de tentoonstelling Andy Warhol. Life, Death and Beautyte bezichtigen.
deze tentoonstelling is erg leuk. maar foto's maken was verboden (zucht!).
de belangstellende hoeft de titel van de tentoonstelling maar te googelen, om alle info te zien en te lezen.
aan het einde kon je van jezelf een warhol-foto laten maken, die ook in dit blogbericht niet getoond mag worden (nogmaals een zucht!).
alleen op deze website http://www.popmaton.com/ is hij te bewonderen!
ach, altijd gevonden dat ik een nogal warhol-achtig kapsel heb, daarom in dit bericht om te beginnen en uitzonderlijk een foto van mezelf.
ietwat dromerig wacht ik tot n. klaar is om te vertrekken...
zij moest nog gauw haar railpass invullen!
mons is een half uurtje sporen van uit halle. vreemd dat we altijd naar brussel trekken om te shoppen en cultuur op te snuiven. een kwartiertje langer op de trein en we belanden in een waals walhalla... haha!
mons is een stad met veel draaiende en stijgende en dalende straatjes, nog allemaal geplaveid met kinderkopjes.
heel pittoresk, maar niet geschikt voor naaldhakken...
de achterzijde van de prachtige sint-waltrudiskerk. waltrudis is de patroonheiiige van mons, leefde in de zevende eeuw.
mons bezit een schitterende lijst van beschermde historische gebouwen en gevels. hier de gevel van een charmant oud spaans huis (la vieille Maison Espagnole (XVIe siècle)). op de achtergrond het belfort (1661-1669).
we lunchten in de oudste en meest kwaliteitsvolle brasserie op de grote markt, l'excelsior. de perrier-flesjes hadden warempel een warhol-etiketje!
en klimmen maar, en shoppen ...
toen we ons verstopten voor dronken studenten (was het saint verhaegen of zo, ze hadden bekladde kashpoesjeirs aan en stonken kilometers ver naar bier) een hip vintage winkeltje ontdekt. n. vond een splinternieuw bontjasje (nep natuurlijk) van esprit voor 15 euro... en ik kocht een roodbrokaten jas, superfeestelijk voor... 3 euro! echt heel mooi, passend en als gegoten.. bij een volgende gelegenheid trek ik ze aan, ik lijk wel angela merkel in kerstoutfit.
jaja, die avond doodmoe om negen uur naar bed, we hadden stang moeten lappen in mons, maar het was de moeite!
wat zegt u, lente in zicht? je zou het niet zeggen! vandaag weer maximum 7 graden (7!).
nog altijd ijskoude wind, dikke jassen, sjaal, handschoenen, muts....
toch stuurde ik mijn groene vriendin volgende mail:
beste anne
verleden dinsdag twee uur
'gewerkt' in mijn tuintje: opgekuist, aanmaakhoutjes gemaakt van snoeiafval, de
paardenhoefplant (???? juiste naam? mijn tuinvrouw noemt hem zo, maar ik weet
niet)... wreed gesnoeid, want in alle blaadjes zaten gaten en bruine plekken
(van de sneeuw en vrieskou) en gespeurd naar de eerste openbloeiende knopjes:
mijn hortensia heeft een stapje in de goede richting gezet, maar de rozettekes
van de wederik die al hun kopje boven staken zijn blijkbaar bevroren en zien
bruin.
jaja, het gaat dus traag. maar dinsdag toch al in de zon gezeten
op mijn terrasje: zalig!
nicole
beste nicole
amaai dan ben
jij er al ingevlogen, moedig van je..
helleborus
is ook een zeer mooie plant, bestaat in groen, wit, paars, roze - je kent dat
waarschijnlijk wel hé. als je geluk
hebt, bloeit helleborus wel lang, ik heb er 2 in potten en ze zijn - ongeloofelijk
maar waar - niet bevroren.
volgende
week eindelijk beter weer..
tja, ik doe
het wat kalmpjes aan voorlopig maar binnenkort schiet ik ook in actie!
daaag
anne
dames en heren, gaan we nu eindelijk eens
ophouden met zeuren over deze afschuwelijke winter en een lentebloempje
in huis halen??
een hyacint, een narcis, een japanse kersebloesem, een tak bloeiende forsythia???
geen groter contrast: jean-antoine watteau en carnaval in halle.
uiterste verfijning versus wansmaak!
wij vinden carnaval een lawaaierige en dwaze bedoening. op de beestenmarkt wemelt het van instant-toiletten, lelijke grote plastic dozen, om een bedenkelijk gebruik tegen te gaan: namelijk het in het openbaar urineren (of als het moet in brievenbussen) van zatte carnavalgangers. want dronken moet je zijn om drie nachten lang te feesten!
soit! ieder zijn meug en wie ben ik om te bepalen wat plezant is?
wij waren toch even gaan kijken naar de stoet.
de eerste groep: steltenlopers uit merchtem.
toch indrukwekkend, hoe die mannen op metershoge stelten kunnen stappen. heb enkele foto's genomen, op de achtergrond het mooie schoolgebouw waar mijn dochter en zelfs ik vele ettelijke jaren hebben doorgebracht.
de school is in oude engelse stijl opgetrokken en staat in de steigers, want na al die jaren aan renovatie toe.
voorts heb ik een foto genomen van prins carnaval en van de reuzen: de vaatjesboer en zijn gade.
daarna zijn we naar binnen gegaan en hebben we frietjes gebakken. geen zin om naar al die bijna identieke chars met plastic monsters te kijken...
het werd trouwens weer berekoud!
ochtend, carnaval ik verf mijn lippen knalrood en stap in een japon van onbedaarlijk blauw zo treed ik uit het duister
verleden week vrijdag naar een concertje in de oude post geweest. op het programma: the jacquelines, een ladiesgroepje uit antwerpen die o.a. covers brengen van the andrew sisters.
ze wapperden nogal veel met hun handjes, maar hun stemmen waren hemels! alhoewel wij vonden (wij waren ook met 3) dat ze nog een beetje meer panache moesten krijgen... maar hun kostummpjes waren super!
van het een kwam het ander: ik vond op utube een oude opname van the andrew sisters met dean martin, van dean martin wipte ik naar ..... mijn heel oude idool: louis prima, wiens song buena sera signorina ik ondertussen vanbuiten heb geleerd. kijk, kijk toch, hoe leuk die man zingt, soms lijkt hij een aapje!
ideale muziek om naar te luisteren en om mee te swingen in deze grijze wintertijd!
een heleboel filmkes opgeladen, zo raak ik ze niet meer kwijt...
dit is een ode aan de
oude dame met haar hondje op de dijk in oostende
ze straalde toen ik
haar geruststellend vroeg in het frans
waar de kemmelbergstraat
begon, patproblem zei ze, patproblem
wij moesten hotel
mercury vinden waar marvin gaye
soulfood kreeg,
arno was er in die tijd kok
ook de heldere
lucht straalde, verbazingwekkend
voor begin december:
aquablauwe zee, golvende roomkoppen
op de branding,
eenzame stranden, knisperig laagje sneeuw op het zand
nooit vond ik
verlatenheid zo neig
de eenzaamheden van
de zee
Enkele dagen in Oostende verbleven, toffe indrukken opgedaan. Onze bedoeling was de Marvin Gaye-wandeling te maken; een project dat we al lang in ons achterhoofdje hadden zitten, maar nog niet hadden uitgevoerd.
En waarempel! Op dinsdag 11 december was het ideaal weer voor zo'n wandeling: de lucht stralend blauw, berekoud, maar windstil. Op de (verlaten) dijk en het strand een heel dun knisperig laagje sneeuw, heel mooi.
We moesten 12 locaties zoeken, 'gewapend' met een plannetje en een i-podje met video's en opnames van de verrukkelijke soul-muziek van Marvin Gaye. De wandeling begon op de dijk en eindigde op de dijk!
Marvin Gaye's Oostends avontuur begon in dit
(voormalig) prachtig hotel Mercury in de Kemmelbergstraat, waar zanger Arno
indertijd kok was. Hij moest soul-food klaarmaken voor Marvin: kip met
rijst en groenten en pikante kruiden, vooral curry.
Heb geen kiekjes genomen van alle locaties, maar dit zijn de Koninklijke Stallen, volledig opgetrokken uit hout, geconstrueerd in opdracht van Koning Leopold II. Nu is dit gebouw geklasseerd en dient als sportcentrum. Marvin Gaye ging er boksen....
N. was heel de tijd erg bezig met haar i-pod....
Maar ik ging lekker in het zonnetje zitten en luisterde verrukt naar... Sexual Healing, Marvin's masterpiece. Het videooke heb ik gedownload, zie onderaan... eerst aanklikken voor u verder leest, dames en heren!
De wandeling duurt officieel 2 uur, maar wij deden er een uurtje langer over, want af en toe gingen we een koffietje drinken.
Een van onze vaste pleisterplaatsen is Het Waterhuis, een taverne net tegenover het station. Elk jaar is hun kerstdecoratie prachtig gewoon, daarom dit fotootje!
De vele lichtjes en het warme haardvuur weerkaatsten op N's gelaat...
Maar aan het Zeeheldenplein in Oostende vonden we ook het kunstwerk 'Rock Strangers' van Arne Quinze supergrappig...
En tenslotte ontdekten we Kanikama Sushi Oostende, Visserskaai 10, een gloednieuw en authentiek sushi-restaurantje! Mmmmmmm... I love Oostend in winter!
argh, deze verzen zijn gepleegd door de notoire vlaamse dichter thierry deleu, maar ik zeg: sommige plooitjesvrouwen voelen zich steeds lekkerder in hun vel op rijpere leeftijd!
een weekje geleden een
formidabele blog ontdekt, gesigneerd ari
seth cohen.
http://advancedstyle.blogspot.be/
ari is een jonge amerikaan en fotografeert rijpere dames (60+) in stijlvolle
outfits.
heel inspirerend! een boost voor het rommelige dagelijkse leven, vol zeurpieten
en madammekes met bobookes. vanaf nu beloof ik mezelf nooit meer de hele dag in pyjama
rond te sloffen en telkens ik naar buiten ga zal ik mijn outfit zorgvuldig
samenstellen.
in onderstaand bericht (naar beneden scrollen, dames!) publi ik foto's van
ari's blog, foto's die hij mij bereidwillig heeft geleend.
ari maakte ook een fotoboek, dat ik mij bij gelegenheid wil bestellen (zie
advanced style).
sober is chic, maar exentrieke
kledij past ook wonderwel bij rimpeltjes en mopswangen...
kleur en vintage ook! armbanden draag je met twee of drie tegelijk, oorbellen
mogen gigantisch, nagellak is een must!
lubi is een beetje mijn rolmodel, omdat zij ook een grijs ponykapsel heeft.
deze winter wil ik knalrode
handschoenen en laarsjes
en misschien waag ik me aan wit!
dus, dames, dit is een must: kleerkast
openzwieren (je weet niet wat je vindt in oude laden en koffers!) en nieuwe
vrolijke outfits samenstellen!
Lubi:
eenvoud, eenvoud, eenvoud
Vele kunstvormen erkennen eenvoud als de finale verwezenlijking. Eenvoud is een uitdrukking, een stijl, een overtuiging. Leonardo da Vinci zei: 'eenvoud is de ultieme verfijning'.
Lubi draagt wit met rood en taupe. Haar rode handschoentjes en laarsjes vind ik top!
Lynn Dell gelooft dat het leven een feest is dat moet gevierd worden en zij smukt zich
elke dag op alsof ze uitgenodigd was op het grootste en beste aller
feesten. Haar credo: 'kleed je voor het theater van het leven'
Met gigantische oorbellen, armbanden en halskettingen dus.
If you ask Lynn Dell: What is the difference between fashion and style?
Fashion says "Me Too." Style says "Only Me!"
Beatrix Ost gelooft dat stijl begint bij voedsel. Voor haar is goed eten de sleutel tot het behouden van een creatief reservoir. Zij houdt ervan te zeggen: 'in je lichaam is het goed toeven'
Alice Carey is van Ierse afkomst en schrijft. Zij was oorspronkelijk roodharig, liet zich helemaal naturel vergrijzen, maar:
'Suddenly,
I was marvelously white and looked like David Bowie. However, it wasnt
me and I continue to henna my hair.To keep my hair shiny I use Indian
oil made from almonds and olives I buy in Middle Eastern stores'.
En deze dame, Ilona Royce Smithkin is 90 en vervaardigt haar valse wimpers zelf!
Tziporah Salamon in haar advanced outfit. Schotse ruiten, een extreem hoedje en sublieme accessoires. En een fiets!
ARI SETH COHEN: 'This woman was leaving a cafe on the Upper East Side. I told her that I loved her style and she told me
that she dresses like this all the time. I love the way she coordinates
her hat, scarf, and accessories. Her outfit is the perfect example of
Advanced Style, it's elegant, unique and fun. What is your favorite part
about this outfit?
derde en laatste episode omtrent ons bezoek aan museum M.
we maakten een heleboel kiekjes, just for fun.
het was die dag marktrock in leuven en de straten waren mooi versierd.
foei! wat lijk ik een dikke mama op deze foto! maar geen nood, ik las onlangs dat je op foto en vooral op film minstens 10 kilo zwaarder lijkt.
dus: geen complexen....
er was trouwens weer wat aan de hand met onze fototoestellen. a. was vergeten de batterijen op te laden en ik wist niet meer hoe ik de flits moest afzetten, want in het museum mocht je niet flitsen. daarom zijn sommige foto's een beetje flou, maar we noemden dit dan maar flou artistique.
toch een raar effect, volgende foto's!
eigenlijk heb ik twee gezichten...
toch nog een beetje flouflou...
met het programma picasa kun je mooi contrasten instellen. de prachtige gelaatsvorm van deze dame komt mooi uit met een beetje extra belichting...
en wonder boven wonder viel het licht juist goed bij deze guitige dames. een snapshot van twinkeloogjes...
wat ik oorspronkelijk niet kon zeggen van dit kiekje. zonder picasa had ik op deze foto veel meer rimpels, bulten en vlekjes, maar met een beetje meer belichting heb ik een gave huid.
alhoewel ik toch een beetje de indruk geef de namiddag in een ierse pub te hebben doorgebracht, zo vrolijk zie ik er uit!
het uitstapje naar leuven kreeg nog een staartje: gisteren droomde ik tijdens mijn siësta deze vreemde droom:
14
augustus 2012
Droom
nummer 56
Een
slanke man met kortgeknipt donkerblond haar danste met mij. Ik stond
op zijn voeten, hij walste vooruit en ik dus de hele tijd achteruit.
Hij droeg een bruine daimleren jas en hij hield mij heel dicht tegen zich aan.
Het ging allemaal heel vlug, ik bevond me in een roes.
Daar
kwam Jaak aangefietst, mijn redder in nood. We gingen eten, maar er
was geen bord meer voor mij.
Het was het mooie bloemetjesservies
van de vaste collectie van museum M.
Ik
wou absoluut uit zon bord eten en deed dus vlug de afwas!
bovenstaand leuk fotootje van een voor de lezers van dit blog niet onbekende dame (rara) vind ik denderend.
wie goed toekijkt ziet dat iemand het woord occupy heeft gewijzigd in fokcupy, een verbastering, veronderstel ik, van fuck en occupy.
wat zijn mijn gevoelens hierbij? ik denk dat, als ik nu 20 was, ik misschien ook zou gaan meedoen met de occupy-beweging. eigenlijk ben ik ook, nog steeds, voor altijd, immer verontwaardigd.
maar vanmorgen een artikel gelezen over jan de cock, 36-jarige brusselaar en gevierd beeldend kunstenaar.
ik wil een paar uitspraken van hem noteren, waarmee ik het nieuwe jaar 2012 wil inzetten.
'voor mij is de enige conclusie van 2011: we moeten opnieuw leren tuimelen. je hebt alles al gezien, iedereen heeft zijn mening. we luisteren ook niet meer. ik wil blijven tuimelen. dat is niet springen, tuimelen doe je van niets naar niets.'
'politiek in belgië, wat is dat? waar gaat het over? het gaat echt over niets.'
'in fukushima zijn alle waarden en principes weggeslagen. het land van de zon heeft ons duidelijk gemaakt dat alles kan vergaan. water dat een schip van honderdduizend ton als wrakhout tegen een bergflank gooit. picasso had het niet kunnen schilderen.'
'de arabische lente was hoopgevend, maar nu duikt het doembeeld van een barre winter op.'
'stilstand is de tragedie van onze tijd.'
'stilstand moet je bestrijden met nieuwe experimenten en visies.'
ach, ach, waarom zetten die quotes me zo aan het denken? waarom wil ik eigenlijk, ondanks mijn verslaving aan de nieuwsberichten, eigenlijk de tv en de kranten uit mijn leven verbannen? waarom wil ik het allemaal niet meer weten?
tot slot nog een quote, weet niet meer wie dit gezegd heeft, maar de woorden zullen me nog lang bijblijven:
'de afstand tussen wat we allemaal willen en wat we nodig hebben noemt men: vrijheid.'
wil ik hier de brutale reclamejongens terechtwijzen die mijn blog misbruiken om reclameteksten als reactie op mijn verrukkelijke literaire berichtjes te plaatsen.
na een schorremorrie tekst over uggs heb ik voorlopig mijn blog zo geregeld, dat geen reacties nog worden gepu.
ook heb ik alle haiku-berichten verwijderd en overgeheveld op mijn haiku-blog, http://demaaninmij.blogspot.com/
tijd om op te ruimen, 2011 is bijna voorbij! joepie!
dames en heren, ik heb een oorworm. al sinds enkele dagen zeurt een prachtig lied door mijn hoofd, ik raak het niet kwijt. en het is godbetert een song van rod stewart, waarvan ik hier de eerste strofen knip en plak.
When I need you I just close my eyes and Im with you And all that I so want to give you Its only a heart beat away
When I need love I hold out my hand and I touch love I never knew there was so much love Keeping me warm night and day
Miles and miles of empty space in between us A telephone cant take the place of your smile But you know I wont be traveling forever Its cold out but hold out and do like I do
waar heb ik toch dit lied vandaan? welwel, hoogstwaarschijnlijk waaide het mij toe door een openstaande deur van een bruin café in den haag, leiden of delft. want daar heb ik, jaja, de laatste dagen rondgezworven.
dit bericht is dus een mini-reportage, met leuke foto's van leuke momenten en wat commentaar.
.
vanmorgen om vijf uur klaarwakker met deze deun in mijn hoofd. ik denk dat hij blijven hangen is omdat ik in een toestand van overexitement (oververmoeidheid?) was geraakt. mijn gezelschap bestond namelijk vier dagen lang uit drukke, kwieke, babbelzieke mediterranen (die laat opstaan, laat slapen gaan en straffe koffie drinken om halfdrie 's nachts), helemaal my opposite way of life, you know. zut, heb in nederland te veel engels gesproken...
haha, wat een volkje!
fotootjes nemen deden ze om de haverklap. zelf heb ik weinig foto's gemaakt, alhoewel ik blijkbaar toch prutste met een fototoestel. maar wat ik in 's hemelsnaam wou fotograferen in de intercitytrein naar amsterdam, is me een raadsel...
deze foto vind ik de mooiste uit onze map. het is de oude kerk in de binnenstad van delft, met als karakteristiek een scheve toren. de foto is genomen doorheen het glazen dak van de boot, die met toeristen rondvaart door de grachtjes en onder de bruggetjes van de oude binnenstad. de regendruppels en een barstje laten de torentjes zien doorheen een waas van craquelé, wat een effect!
by the way: het waaide en het regende ferm daar in holland. ik kocht een weirde asymetrische stormparaplu, pour épater mes amis...
op het feestje ter ere van de pensionering van mijn zwager (de eigenlijke aanleiding van onze reis), die enkele decennia lang hoogleraar arabische taal en cultuur aan de universiteit van leiden was, was het ook een en al gefotografeer, zeer tot misnoegen van n., die riep: no paparazzi please!
deze foto heb ik zelf genomen en ben er supertrots op. a. en s., twee mediterrane heren, wandelend en keuvelend in het mooie tuintje palend aan de koffiekamer van de faculteit. een beetje donker uitgevallen foto, maar wat een stijlvol duo!
toespraken en speeches: kunnen heel saai zijn. maar deze dame, hoogleraar en moeder, hield haar baby vast terwijl ze in hollands engels anekdotes vertelde omtrent het leven van a. aan de faculteit. de heer links schijnt blijkbaar heel erg geschrokken te zijn van wat ze vertelt!
dit alles gebeurde in de ruime koffiekamer, waar o jee! een heel originele verzameling theepotjes en theedoosjes en koffiepotjes en koffiemolentjes was tentoongesteld. spijtig dat net iemand anders mijn camera vasthield, anders had ik hier niets anders dan theepotjes getoond...
een etentje in een restaurant hoort er natuurlijk
ook bij. maar we moesten heel lang wachten op onze bestelling. oesj!. n.
las dus even een boekje, om de verveling te verdrijven..
tussen haakjes: het eten in restaurant karalis was wel superlekker. ik
koos een bord spaghetti met olijfolie, look en bottarga, een soort
italiaanse kaviaar. hemel, ik proefde de zee.
en tot besluit het feestvarken, met zijn gracieuze dame aan zijn zijde.
een student vond, dat zijn prof op een teddybeer leek.
tja, a. en a. en s., drie kleine broers, drie kleine kwieke beertjes...
.
ik beweer meestal dat ik niet hoef te reizen, because I just close my eyes and I am everywhere.
maar zo'n weekendje weg werd uiteindelijk toch fijner dan ik dacht.
tot slot dus: de url naar mijn oorworm. om voor altijd te linken aan mijn uitstapje holland...
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
