mijn schatje, zingt ze

misschien, misschien, ooit zal het

nooit zal het zo zijn

(janis joplin)

ademvraag voor alle literatuurliefhebsters (‘freaks’ for gentlemen):

hebben jullie ook een hoofdkussenboek un livre de chevet een lievelingsboek waar je elke avond voor het slapengaan noodgedwongen in moet lezen anders is het niet goed geweest je stopt het onder je hoofdkussen dan is het een hoofdkussenboek je stopt het in je dekbedovertrek dan is het een dekbedovertrekboek je legt het pal onder je bed dan is het een onderbedboek je legt het op je cdbox dan is het een cdboxboek je legt het naast je nieuwe topcom butler 3450 wandelende telefoon dan is het een wandelendetelefoonboek ach je verlangt zo naar het samensmelten met je favoriete personages je wil dansen in wervelende landschappen in vreemde huizen en settings en je wil eindelijk ook eens beginnen schrijven aan je langoureus droomscenario zodanig zelfs dat je je kamer met je oude en nieuwe hoofdkussenboekjes wil bemeubelen zes flinke opeengestapelde romans lichtjes beneveld met heerlijk zomerparfum van kenzo haha dat wordt een geurig theetafeltje een zakwoordenboek kan dienen als presse-papier om je krullende nota’s bij te houden en welke fragiele ondraaglijk lichte bouwsels maak je niet met verhalen of gedichten

heb geprobeerd bovenstaande zin zonder punten of komma’s  te schrijven, als in een wervelende gedachtenstroom, omdat ik zo mijn liefde voor rendez-vous wil uitdrukken, het boek van de franse schrijfster christine angot*,  dat nu al een hele tijd mijn eigen superhoofdkussenboek is.

wat ik in bovenstaande zin beschrijf heb ik ook met dit boek gedaan. ik heb het voortdurend gemanipuleerd en verplaatst en zelfs overal meegesleurd, zo verknocht was ik aan het verlangen van het hoofdpersonage (de schrijfster zelf) naar eric estenoza, ‘un acteur avec un regard qui devenait opaque a n’ importe quel moment’, een man dus waarop zij op gevaarlijke wijze verliefd wordt en met wie zij van p. 34 tot p. 379 probeert amoureuze afspraken te maken en dit lukt maar niet.

christine angot schrijft onwaarschijnlijk pittig, nerveus frans, in een verrukkelijke verhaalstijl doorweven met innerlijke monoloogjes, korte stukjes in directe rede en onverwachte flashbacks. daarbij strooit zij in het rond met nonchalante details over typisch franse –zeg maar: parijse- decors en settings. zij hopt en zapt van het café de la madeleine naar brasserie wepler, van het theater naar het restaurant, van het quartier du marais naar belleville, van montpellier naar toulouse en avignon en van le var naar la presqu’ile de giens.  

alles draait om haar onmogelijke, obsessionele en vooral imaginaire liefde voor eric, waaraan zij alles ondergeschikt maakt. zij belt voortdurend en stuurt smsjes en laat berichten achter op het antwoordapparaat. soms slaagt zij erin om eric voor een afspraak te strikken, maar telkens is de ontmoeting in de realiteit anders dan zij het zich in haar fragiele, door de liefde aangetaste fantasie heeft voorgesteld. zij stapelt ontgoocheling op ontgoocheling en verlangt en verlangt en slaapt bijna niet meer en op elke bladzijde voegt zij een kwetsuur toe aan haar getourmenteerde, amoureuze ziel.

in het verhaal zelf schrijft christine dan ook nog tegelijkertijd deze roman, waarbij zij regelmatig stukjes manuscript laat lezen aan eric. zij worden zelfs beiden gevraagd op literaire avonden om publiekelijk stukjes uit rendez-vous voor te lezen. zo wordt de liefde nog pijnlijker. het is alsof christine openlijk toelaat dat elk stukje huid dat haar nog zou beschermen tegen de 'vrije val' (niet voor niets is verliefd worden in het frans een 'val', tomber amoureux. in het engels zeggen ze zelfs falling in love, in liefde vallende) door eric langzaam wordt afgepeld, schub voor schub en met een heel scherp mes.

puur vrouwelijk masochisme!

maar toch is dit een heerlijk boek, zo frans als het maar zijn kan. bij het lezen kroop ik helemaal in de huid van christine, ik was christine. wat heerlijk te lezen dat iemand anders dan ik nog meer liefdespijn kon ervaren dan ikzelf, wat een katharsis ervaarde ik bij het lezen van christines bijna ziekelijk-romantische dagdromerijen. joepie, ik was toen het jaren geleden ook allemaal met mij gebeurde helemaal niet gek, alleen maar o zo indringend amoureus! en ik geloof nu echt dat het waar is dat de fransen de liefde hebben uitgevonden! 

tot slot nog een (verrukkelijk zuchtend) fragmentje:

Eric ne rappelait pas. Il fallait pas que je rappelle tout de suite….. Je ne pense pas qu’il m’appellera demain….. Peut-être qu’íl ne veut plus me parler. Peut-être qu’il ne veut plus me voir. J’appellerai après-demain, je lui laisse encore la possibilté de m’appeler demain, même si je n‎’y crois pas. Mais si son portable est fermé, comment je vais faire, je ne vais pas encore laisser un message? C’est dur, c’est dur.

Je fermais les yeux, je les rouvrais. Je poussais un soupir pratiquement entre chaque phrase et je disais: ahhh. Je n’espérait qu’une chose, c’était de m’endormir. Ce qui ne voulait pas dire que je ne croyais plus à l’histoire. Mais le manque était dur à vivre…

* Angot, Christine, Rendez-vous, Flammarion, Paris, 2006

2..

Sei Shonagon, blogster avant-la-lettre??

 
Hehe, altijd gedacht dat het woord ‘hoofdkussenboek’ afkomstig was uit Japan!

Sei Shōnagon (清少納言), (965-1010s?), een Japanse hofdame die deel uitmaakte van het gevolg van Keizerin Teishi (Heian periode) is namelijk de auteur van het wereldberoemde hoofdkussenboek (The Pillow Book, 枕草子 makura no sōshi)!*

Dit hoofdkussenboek was eigenlijk een soort dagboek en Sei Shonagon noteerde tien jaar lang anekdotes, opinies en observaties. Zij maakte ook 164 lijstjes met verrukkelijke titels als:

‘When I make myself imaging’,

(Wanneer ik mezelf doe verbeelden)

‘Distressing Things’,

(Verdrietige dingen)

‘Elegant Things’,

(Elegante dingen)

‘Outstandingly Splended Things’.

(Uitzonderlijk wonderlijke zaken)

In haar introductie schreef zij over haar dagboek:

I set about filling the notebooks with odd facts, stories from the past, and all sorts of other things, often including the most trivial material. On the whole I concentrated on things and people that I found charming and splendid; my notes are full of poems and observations on trees and plants, birds and insects. I was sure that when people saw my book they would say, “It’s even worse than I expected. Now one can tell what she is really like.” After all, it is written entirely for my own amusement and I put things down exactly as they came to me.*

Dametjes, dametjes, aan het werk!

Laten we de eeuwenoude traditie van hoofdkussenboekjes maken voortzetten....

Begin aan een dagboek, NU!!!

* Terwijl Europa nog in de duistere middeleeuwen leefde, kende Japan toen reeds een rijke hofcultuur. Over Sei Shõnagon is echter weinig bekend. Uit haar eigen, aanvankelijk geheime, dagboek, en uit dat van anderen komt zij naar voren als iemand die wordt aanbeden en gevreesd om haar scherpe tong, die over een grote parate kennis van de Chinese poëzie beschikt en een grote schare aanbidders heeft.

* Otto, Whitney, A Collection of Beauties at the Height of their Popularity, Random House, New York, 2002, P. 275

13-06-2007 om 00:00 geschreven door nicole2