een lief okerkleurig scharminkel

Het dorp Hollywood is ontworpen naar de voorstellingen
Die men hier heeft van de hemel. Hier
Heeft men uitgerekend dat God, die hemel en hel nodig heeft, niet twee
Etablssementen hoefde te ontwerpen, maar
Slechts een, namelijk de hemel. Die
Dient voor hen die middelen noch succes hebben
Als hel.

Bertold Brecht, Hollywoodelegieën 1

oeps! de eerste vrieskou dient zich aan, wij cocoonen en kruipen diep onder de wol. de schrijfmicrobe gedijt: niet alleen ik voel elke ochtend de bijna obsessieve drang na het ontbijt onmiddellijk te beginnen surfen en bloggen. ook de engelen zenden de hele tijd boodschappen door de hemelruimte!

in dit derde en laatste deel van mijn engelentriptiek publiceer ik een alarmerend bericht van een engel van de wereld*, een vorst of voornaamste. (in mijn onderzoek naar engelencategorieën val ik van de ene verbazing in de andere. nooit gedacht dat er zoveel soorten engelen bestonden!). vorsten of voornaamsten zijn eigenlijk geen cherubijnen, maar engelen van de zogenaamde tweede triade of orde. zij hebben een voorname taak: de heersers van de wereld begeleiden en goede raad geven. ook de leiders van ons eigen belgenlandje, ons geliefd belgikske, kunnen rekenen op de steun van de voornaamsten.

maar o, hell! wat was hier aan de hand? in ons eigen petieterig engelenlandje ging het niet zo goed. foei, het ging zelfs slecht. vooral met de heersers ging het barslecht - en dus ook met de mensen. het ging zo slecht, dat de voornaamste het nodig vond eens zijn gedacht te zeggen. dat was nu eenmaal zijn taak. hij zette zich aan zijn zweeftafel en tokkelde gezwind, na grondig onderzoek, een analyse op zijn hemelse pc.

want de engel van de wereld observeerde al geruime tijd nauwkeurig de zogenaamde ontwikkelingen. niet alleen was hij verbaasd over de bizarre groei van de koppen van de heersers (het leken stilaan wel dikkoppen), maar ook over het formaat en de ontzettend slechte kwaliteit van hun woordslierten, waar geen einde aan scheen te komen. het was een en al gekrul en gespriraal en gekraam en gekuip van jewelste. hoe konden gewone stervelingen in 's hemelsnaam die rare leugenachtige spaghetti nog slikken?

maar eerder dan naar die sukkelaars van heersers te kijken, wou de voornaamste zich bekommeren om de mensen. want hij had allang ontdekt, dat de mensen toch maar het slachtoffer waren van deze cinema, van deze oerslechte pogingen tot bestuur. door hen te ondervragen en te observeren zou hij misschien de heersers kunnen helpen en ze enkele tips geven voor beter leiderschap.

hij verwonderde zich eerst en vooral danig, net zoals cherub 2, over zoiets eenvoudigs als de prijs van het brood. in het bijzonder vertelden de mensen hem dat zij sinds kort vele centen moesten betalen voor dit levensmanna.

de voornaamste engel, die zich voortdurend door de lucht verplaatste, kwam tot de ontstellende ontdekking dat zijn verblijf hier op aarde er niet zo simpel uitzag: hij moest niet enkel en alleen nadenken over brood! na enkele vluchten boven bekende supermarkten wist hij ook dat pizza, bloedworst, koffie, spuitwater, biefstuk, brandwater en nog vele andere producten stikduur waren geworden. daarbij kwam nog, dat de omgeving waarin mensen moesten leven, de laatste decennia steeds meer vervuilde.

terwijl de gewone mensen dus diep in hun portemonnee moesten tasten en stilaan in een staat van diepe ontreddering begonnen te verkeren, omdat ze heel de tijd door slechte lucht moesten inademen, amuseerden de heersers zich met onnozelheden als het eindeloos veranderen van werkwijzen, van uitgangspunten en methodes. niet dat dit helemaal fout was: af en toe moeten systemen gerepareerd en bijgestuurd worden, daar waar het sputtert. want tijden veranderen en ook werkwijzen moeten mee veranderen. alhoewel: elke wijze heerser weet dat zulke veranderingen alleen maar kunnen in lichte en luchtige mate, mensen houden nu eenmaal van hun natuurlijke gewoontes en van de longe fleuve tranquille. grote schokveranderingen maken iedereen bang en ontregelen de levensritmes.

daarbij maakten de heersers zich schuldig aan nog een ander crimineel verzuim: zij vergaten de mensen aan te zetten tot begrip voor elkaars problemen. integendeel, zij vonden alsmaar meer argumenten om mensengroepen in staat van oorlog te brengen. daarbij beriepen ze zich op de verschillen: een blanke mens is nu eenmaal een andere mens dan een zwarte, een welvarende mens is een andere mens dan een arme, iemand die een bepaalde taal spreekt is nu eenmaal van een ander ras als hij/ zij die een andere taal spreekt enz..... samengevat: de heersers vergaten de liefde te verkondigen, de solidariteit.

de voornaamste begon te vermoeden dat de heersers van belgikse een gigantisch mist- of rookgordijn wilden optrekken, zodat de geesten van de mensen niet meer in staat zouden zijn de ware esbattementen van de heersers te onderscheppen, die eigenlijk allemaal draaiden rond het versterken van eigen hun macht en rijkdom, hun plaatske quoi.

de voornaamste werd overweldigd door een gevoel van diepe ontgoocheling en stuurde mij ogenblikkelijk zijn in toorn en furie geschreven commentaar. hier komt het:

Pauvre Belgique

Waar mensen samen leven moeten sommige handelswijzen groepsgewijs geregeld worden. Samenleven is the game, besturen is the name.

Naast de vraag of er goede of slechte bestuursresultaten zijn, is er de kwestie van hoe er bestuurd wordt: soms wordt dat aan één individu overgelaten, of aan een klein of minder klein clubje van individuen, en het is ook wel eens voorgekomen dat men elk individu van een groep bij haar regelgeving betrekt.

Het portret van hoe het er in België anno 2007 toegaat, wordt niet bepaald door alle Belgen.

De schilders zijn beperkt in aantal: een kleine collectie zelfbenoemden die een eigen numerus clausus invoeren om na te gaan wie de Belgen zal besturen.

Zij hanteren een New Speak en leggen middels hun gekwaak helaas een waas van mist en nevel over de hoe-kwestie. Een waas dat geweven is met woorden die de dingen zoals ze zijn in een Lof der Zotheid omdichten.

Zo is er een eerste pathologische tic om complexe verkiezingsresultaten samen te vatten in een simplistische tweedeling van "overwinningen" versus "nederlagen". De enen dichten zich veel rechten toe en de anderen wanen zich in een plicht tot nederigheid.

Hoewel het In 't echt evenwel koppig zo blijft dat de kiezers qua gedachtengoed uiteenvallen in diverse nuances, wordt de gevarieerdheid van dat palet genegeerd: enkel de deelgroepjes die een hapje van de "vlottende massa" (d.i. de kleine aantal burgers die elke verkiezing een ander gedacht hebben) gestrikt hebben, beginnen de plak te zwaaien. Omdat ze "gewonnen" hebben zeggen ze (wát ze precies gewonnen hebben weet niemand).

Dat neemt niet weg dat geen van die victoriekraaiers ooit maar in de buurt komt van de helft van de stemmen. Het zijn stuk voor stuk slechts beperkte spiekes van de taart, en toch zie je ze stuk voor stuk bombastisch doen als de Grenouille qui veut se faire aussi grosse que le boeuf.

Een tweede pathologische tic werd bedacht met het woord "coalitievorming". Geen enkel van de partjes van de taart, die zich belangrijk vinden, is groot genoeg om te lijken op een halve taart, laat staan op de hele taart.

Daarom zoeken ze contact met andere partjes tot ze samen een halve taart vormen. Op dat ogenblik vindt de halve taart dat ze aan regelgeving zou kunnen doen voor en namens de hele taart : la grenouille qui veut se faire aussi grosse que le boeuf. Alweer die numerus clausus die zich "coalitie" noemt. De rest van de taart wordt "oppositie" genoemd en mag opzij gaan staan. Alsof ook zij geen stuk taart is.

Het wordt pas echt dol in dit asiel als de kikkers het gaan hebben over wat "voorkeurstemmen" heet. Wie een stem naast zijn naam krijgt springt driest naar de conclusie dat hij daardoor de voorkeur van die kiezer geniet. Wie de meeste van die onvoorzichtige stemmen verzamelt vindt dat hij/zij de vlag mag dragen. Je zou denken dat "de meeste" zou betekenen "boven de 50%". Hier niet: als 't maar meer is dan een ander, dan mag je de vlag dragen. De stemmentrekker wordt plots een Grenouille qui veut se faire aussi grosse que le boeuf: de kikker in kwestie stelt dat hij de tricolore ook niet enkel kan, maar moet dragen. Hoewel niemand, maar dan ook niemand hem precies daartoe expliciet heeft verzocht.

Waar mensen samen leven moeten sommige handelswijzen groepsgewijs geregeld worden. Om dat mogelijk te maken zijn een aantal bestuurders nodig.

Indien die niet kunnen gevonden worden omdat de zoekers psychotisch zijn, moet men anderen aan de speurtocht zetten.

Niet zich verder laten opzuigen in een stinkend moeras door nutteloos heftig te spartelen.

Nochtans is het precies dát wat die paar Baas-Ganzendoncken klaarblijkelijk wensen te doen. En hardnekkig te blijven doen.

Wie is verwonderd dat niemand, noch in het binnenland noch in het buitenland, deze tentoonstelling van immoraliteiten apprecieert ?

Waar schuilt de gemandateerdheid van die paar zieke individuen om onze moeizaam en hard bevochten maar afkalvende welvaart elke dag met meer dédain te behandelen en in de schaduw van hun psychotische eigenwanen te plaatsen ?

Waar halen de kikkers die beneden in de waterput denken dat ze de wereld kunnen zien in godsnaam het récht vandaan om de Citoyens zó nietsontziend te belazeren waar ze bij staan ? En waar halen de Citoyens het recht vandaan om die kwakers niet krachtdadig een halt toe te roepen ?

oude, wijze teksten te lezen, romans fleuves (om de loop der dingen te vatten) en poëzie (om weer te leren zingen) en ook wondermooie verhalen uit het oosten (om zo de verlichting of het aha-gevoel te ervaren)

18-11-2007 om 00:00 geschreven door nicole2