plaslion                        

(waarom wegen herinneringen zwaar?

omdat ze vol zijn van gedachten.)

wanneer wij in de nadagen,

in de donkere nadagen van februari

in de straten verdwalen, wanneer wij

in de krolse kattendagen - in de krokusdagen

van de kat - blijven sluimeren als het sneeuwt,

heeft de tijd zich loom in dromen verstopt,

op het plein van vele namen. dit is het plein

van de krijgers, van de leeuwen en de kinderen.

dit is het plein van ijs. maar bovenal is dit

het plein van de hemelse vlucht.

ziehier een foto van de plaslion,

in 1911 of  ‘28. het was toen vliegfeest,

een reuzeluchtballon werd opgelaten om halftwee.

wij zien de school, het witte huis en een lantaarn.

de punthoed op de ronde kiosk werd rechtgezet

voor d’oege tippe. de massa stond opzij en keek

met open oog. zij die daar zaten op de voorste rij

wachtten heel braaf tot het begon, maar zij die

stonden aan de rechterkant drumden amechtig

naar een plaats, om zeker niets te missen.

ojee, dit is een tweede foto van het plein,

maar nu vanuit een andere hoek. links

zien wij een huis met naam. de ballong dirrigé

stijgt langzaam naar omhoog, de vracht is vrij.

de massa staat nog steeds paraat, maar dreigt

te smelten tot een brij. wij zien daar vaag

een canotier, maar de elegante dame in pak

en pelerine staat buiten kijf. we kijken vlug

naar boven, waar de ballong hangt te flemen

- ach, dit feestje was een streling, zo voorbij.

(hoe zou het zijn geweest, te wonen op dit plein?

waren er al gele hyacinten  -  en prinsen van carnaval?) 



woensdag, 25 februari 2004

ontijd

 
(in het hoekige en ronde van straten en pleinen

zoeken wij naar sporen, het duister van herinnering.)

gisteren, we liepen loom en dromerig

door de hoornstraat - voelde ik

een zachte aanwezigheid. het was alsof

een lichte wind mij langs de haren streek,

ik zag wuivende grashalmen en ruisend riet.

om me heen trilde de lucht, voor even maar.

we liepen de beestenmarkt over, volgden

de volpestraat tot aan het leeuwenplein,

toen plotseling het onzichtbare zichtbaar

werd, het zichtbare onzichtbaar.

daar zag ik aan de overkant het poorthuis

met het sierlijk twijgend raam. omgeven

door een vreemde geur van verf en terpentijn

verschenen zij daar plots, vooraan. zij dachten

aan een grap daarstraks, toen zij naar buiten

liepen voor de pose - voorwaar, de fietser

moest erbij. geen tijd om aan te trekken

dat kostuum van ongetwijnde zijde of moiré,

geen tijd voor een camee. de dames streken

gauw wat plooitjes glad, maar droomden

van een jurk in stijl. de zwartsatijnen veuve

hield flink de wacht. zij schermde zich van

anderen af, van links en rechts de meiden -

en wellicht ook van haar, de mooiste ooit.

de blaaskaakzoon in ribfluweel en vilten hoed,

die keek alleen naar voor. maar aan de poort

stond zij, de dame en passant, in bloezend

bloesje met het wijde bloezenfront. de man

in vlotte overjas met hoge hoed erbij dacht

vaag of zij dat draagt, een roze cache-corset?

(hier tintelt tijd in ontijd, onze gedachten 

frivool & rozevingerig.)                                                      


donderdag, 19 februari 2004

21-02-2008 om 00:00 geschreven door nicole2  

wij hebben griep - of zijn we gewoon maar snipverkouden? a. is er eigenlijk al bijna vanaf, met liters thee, bedrust en een strip troc (pijnstiller met paracetamol) als remedie. zelf verkies ik aspirine.

het voornaamste bestanddeel van aspirine, lees ik in de bijsluiter, is acetylsalisylic, wat ook de wetenschappelijke naam is van het plantengeslacht wilg. aspirine slikken is dus niets anders dan een moderne variant van het kauwen op wilgenbast, een oerremedie tegen koorts en pijn. ook heb ik een schattig flesje met echinacea-pilletjes van dokter vogel bij de hand, om mijn weerstand te versterken. een griepje hebben kan dus best leuk zijn: bedrust kan resulteren in zalige lectuurmomenten. als dan nog per toeval superzachte braziliaanse jazzmuziek* uit mijn radiootje klinkt, voel ik me als een koningin te rijk, een kuchende en snotterende weliswaar, maar toch een koningin.

tja, erg veel moeite moet ik blijkbaar niet doen om me ok te voelen. ach, lieve mensen, in deze wereld van waanzin kun je ofwel overwoekerd worden door alles wat verschrikkelijk oogt en er dan nog aan meewerken ook (door je te focussen op het negatieve!), of je kunt verkiezen telkens opnieuw heerlijke momenten te voorschijn te toveren uit het onmetelijk reservoir aan realiteiten en verbeeldingen die ons omvademen. (hihi, wat een woord, plotseling kwam het in me op, het betekent omarmen, in het engels to embrace en het komt ook voor, geloof ik in het verrrukkelijke gedicht 'mei' van herman gorter (1864-1927), een hollandse impressionistische dichter.)

* Klara Mixtuur, dinsdag 19 februari 2008, Caetano Veloso: Joia (Caetano Veloso) - Soul Jazz Records SJRCD-164 en Bojo: Procedimento 3 (Bojo) - Gonzo Brazz-Ill

19-02-2008 om 00:00 geschreven door nicole2