o primavera
heerlijke bloemennaam,
betekent ook begin
Over mijzelf
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
Ik ben een vrouw en woon in Halle 1500 (België) en mijn beroep is gepensioneerde leerkracht Nederlands.
Ik ben geboren op 30/06/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: poëzie, theater, oosterse cultuur, muziek en koken.
Ik publiceerde 4 dichtbundels (De dagen van de winter, Jagen, Sapkracht en De tuinen van Thevenet). In 2006 acteerde ik in 'De koffers zijn gepakt', een theaterproductie van het Masereelfonds, als eerbetoon aan Bertold Brecht.
een lief okerkleurig scharminkel
literatuur, cultuur, small talk
25-12-2008
het leven is mooi
morning snow on moor and mountain nothing stirs (chiyo-ni)
1.
dindsdag 23 december 2008, tadema. het wellnesscentrum dichtbij. wij houden van het turks stoombad, de heerlijke schuimige jacuzzi en de bio-sauna. voor negen euro kun je er ook aquagymmen en je mag dan nog gedurende enkele uren gebruik maken van alle heerlijkheden.
de dame-instructrice droeg een schattig kersthoedje. in een heerlijk dampend verwarmd zwembad rondspringen in de koude buitenlucht, het water doen opstuiven en bruisen en mekaar giechelend bepletsen: niks is heerlijker om de donkere wintersfeer te vergeten.
2.
kerstochtend, 7u.48. omdat a. nog steeds ziek was, het kerstmenu zo eenvoudig mogelijk gehouden. toch nog teveel van het goede. de hoofdschotel, papillotten van zalm met groentjes in roomsaus perfect gelukt.
om 11 uur 's avonds kwam dit gerecht op tafel, we hebben echt de tijd genomen voor eerst een heerlijk aperitiefje, een entreeke, een soepeke, nog een voorgerechtje, het kado-moment, een uurtje keeping up appearences (tot de vrij prettige ontdekking gekomen dat hyacintje heel erg lijkt op een oostenrijkse vriendin) en... het luisteren naar willy deville, een oude liefde van me, opgediept uit mijn cd-koffer en wiens diep-rauwe keelgeluiden mij nog altijd in vervoering brengen, na al die jaren!
het dessert hebben we dan maar in de ijskast laten staan, we voelden ons al zo voldaan!
3.
vrijdag, 26 december 2008. vandaag verstuur ik kerstwensen, vooral virtuele. voor een keer mag het zeemzoete van kitch, voor een keer mogen kerstmannetjes en elanden over het scherm huppelen. a. houdt niet van te ernstige wensen. hij heeft een toffe site ontdekt* waarop schattiige beertjes en konijntjes in bewegende postkaarten zingen, dansen en the blue danube spelen.
Pourquoi
écrit-on? J'imagine que chacun a sa réponse à cette simple question.
Il y a les prédispositions, le milieu, les circonstances. Les
incapacités aussi. Si l'on écrit, cela veut dire que l'on n'agit pas.
Que l'on se sent en difficulté devant la réalité, que l'on choisit un
autre moyen de réaction, une autre façon de communiquer, une distance,
un temps de réflexion.
Jean-Marie Gustave Le Clézio
vandaag wil ik even de eerste paragraaf van de feesttoespraak van nobelprijswinnaar literatuur 2008 overpennen. op mijn nachtkastje heb ik l' etoile errante liggen, uitgegeven bij gallimard*, in folio.
ben nog niet beginnen lezen (het is een boekje over de palestijnse kwestie). heb de indruk dat le clezio, ondanks zijn indrukwekkend palmares, mij minder ligt. over reizen naar het verre oosten heeft hij bijvoorbeeld nauwelijks geschreven en het oosten is nu eenmaal mijn ultieme droom.
maar de aanzet tot zijn toespraak (die ik trouwens met genoegen integraal gelezen heb) vind ik toch de moeite. waarom schrijven wij? omdat we niet anders kunnen: wij willen op papier dingen vertellen die we in het dagelijkse leven nergens anders kwijt kunnen. de realiteit is zo dwingend, dat er soms geen ruimte is voor dromen, voor schoonheid, voor genoegen. maar we kunnen dat alles zelf creeëren, we hoeven maar een potlood vast te nemen of te beginnen tokkelen....
* J .M. G. Le Clezio, Etoile errante, Gallimard, 1992