joseph haydn werd geboren in 1732 en stierf in 1809. dimitri verhulst werd geboren in 1972 en is nog niet dood. toch hebben die twee blijkbaar iets met elkaar, want het literaire wondersnotjong reist sinds november vorig jaar door het vlaamse land met een heerlijk literair-muzikaal programma: zeven sonates van haydn gebracht door het ensor strijkkwartet* met als sublieme tussendoortjes (of is het net andersom?) zeven verhalen over leven en dood, geschreven en voorgelezen door dimitri himself*.

hij trad op in meise, lier, koksijde, evergem, bierbeek, borgerhout, kraainem, willebroek, bree, evere, rekem, mechelen, waasmunster, heusden-zolder, leuven, wilrijk, bonheiden en wij woonden de laatste performance bij in het begijnhof van diest, toepasselijk op paasdag 2010, 4 april 2010. eergisteren dus.

twee dingen vond ik wonderlijk: verhulst die zich een bijbelse thematiek (de zeven laatste woorden van christus) eigen maakt en de optredens in duidelijk kleinere culturele centra. niet in de vooruit in gent, niet in bozar in brussel, niet in de antwerpse bourla. goed zo, optreden voor grote zalen lijkt misschien spectaculair, maar een viertallig strijkkwartet en een literaire wonderboy smaak je toch beter in de intiemere sfeer van kleine zalen...

ondertussen las ik in een interview dat het kerkelijke verhaal, ondanks zijn evolutie naar een breder humanisme, hem (dimitri) niet zo vreemd is: zoals wij allemaal ging hij als kind naar de mis en op zijn kostschool werden zelfs nog latijnse missen gelezen.  ik moet zeggen dat die bevreemdende latijnse titels boven dimitri's verhalen me wel iets doen:

pater, dimitte illis, non enim sciunt, quid faciunt (vader, vergeef het hun want zij weten niet wat zij doen) amen dico tibi: hodie mecum eris in paradiso, (voorwaar ik zeg u, heden nog zult gij bij mij zijn in het paradijs) mulier, ecce filius tuus, et tu, ecce mater tua (vrouw, ziedaar uw zoon, zoon, ziedaar uw moeder) eli, eli, lama asabthani? (mijn god, waarom hebt gij mij verlaten?) sitio (ik heb dorst) consumatum est 

(het is volbracht) pater! in manus tuas commendo spiritum meum.

(vader, in uw handen beveel ik mijn geest)

.

van de zeven schitterende verhalen wil ik vooral het tweede verhaal onthouden (over een illegaal die als verstekeling op een boot naar engeland wil geraken), omdat er heerljk poëtische passages over de zee in voorkomen, het vierde verhaal (over de vrouw die haar gewelddadige man verlaat), heerlijke story, en het verhaal over de levensloop van een man die, op het ogenblik dat hij aan de barbecue worsten bakt, plots tot de ontdekking komt dat het leven meer is dan dat... ik herinner me niet meer of dit het laatste of voorlaatste of voorvoorlaatste verhaal is, maar de inhoud herinner ik me des te meer, dimitri was zowaar grappig en las zijn teksten voor op meesterlijke wijze, met omfloerste, laag gehouden stem...)

.

ach, het is toch wat met die plechtige latijnse taal, het is toch wat met dimitri, het is toch wat met de godsdiensten…  maar de schrijver dimitri verhulst heeft me volledig over de streep getrokken: mijn mening dat hij niet vriendelijk is voor vrouwen doet er niet meer toe, hij is een fantastisch verhalenschrijver en als figuur vind ik hem ook leuk: dat boleroke, dat donkerroze hemd, die vettig-leuke warrige kop met brutaal jongensachtig bakkes, haha...    

.

op paasmaandag gingen n. en ik trouwens nog naar een religieus

geïnspireerde film in cinéma arenberg, brussel.

titel van de film: hadewijch.

hieronder een prachtige foto + wat uitleg:

Geschokt door het extatische en blinde geloof van de novice Hadewijch, zet moeder overste haar aan de deur. Hadewijch wordt weer Céline, een jonge Parisienne en dochter van een diplomaat. Door haar hartstochtelijke liefde voor God, haar woede en haar ontmoeting met Yassine en Nassir balanceert Céline tussen genade en waanzin en bewandelt ze gevaarlijke wegen.

(Toronto International Film Festival - Prijs van de internationale kritiek FIPRESCI)

.

ach, wat een verrassing: wij dachten een supererotische film te zien (jaja, een nonnetje dat buitengegooid wordt in het klooster en bevriend raakt met arabieren…). maar wat kregen we echt te zien? een film over de waan van de godsdienstige extase, die kan leiden naar extreme handelingen (hadewijch wordt vaag betrokken in een aanslag). wij kwamen tot het besef dat godsdiensten allemaal eenzelfde gezicht hebben. in het beste geval biedt godsdienst troost, orde en ascese, in het slechtste geval is godsdienst een open riool naar domheid en extremisme..  

wij waren vooral in de wolken over de respectvolle manier waarop vriendje yassine zijn parijse petite amie bejegent, eens iets anders dan de raaskallende verhalen over  'de onderdrukking van de vrouw in de islam'  zoals dat tegenwoordig in elk schandaalbericht over de islam wordt benadrukt....

06-04-2010 om 00:00 geschreven door nicole2