o primavera
heerlijke bloemennaam,
betekent ook begin
Over mijzelf
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
Ik ben een vrouw en woon in Halle 1500 (België) en mijn beroep is gepensioneerde leerkracht Nederlands.
Ik ben geboren op 30/06/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: poëzie, theater, oosterse cultuur, muziek en koken.
Ik publiceerde 4 dichtbundels (De dagen van de winter, Jagen, Sapkracht en De tuinen van Thevenet). In 2006 acteerde ik in 'De koffers zijn gepakt', een theaterproductie van het Masereelfonds, als eerbetoon aan Bertold Brecht.
een lief okerkleurig scharminkel
literatuur, cultuur, small talk
15-12-2011
annie ernaux
wil dit vruchtbare jaar 2011 afsluiten met een bericht over een van mijn lievelingsschrijfsters van franse origine (jaja, joost houtman*, je hebt gelijk, ook ik heb het gevoel dat sinds we een nieuwe regering hebben 'het weer mag', houden van franse cultuur*), namelijk de magistrale annie ernaux.
ter gelegenheid van het verschijnen van haar verzameld werk* vertelt zij in een interview (in de internetkrant rue 89*) over haar leven. over haar immense woede, over haar schaamte ook, omdat zij, die van eenvoudige afkomst was, haar ouders heeft verloochend, hun vulgariteit, hun slonzigheid, hun onhandigheid in de liefde niet langer kon verdragen. omdat zij hun wereld heeft verlaten zonder ooit tot een andere wereld te hebben toebehoord, de wereld van 'zij die een badkamer hadden', de wereld van geparfumeerde vrouwen die zeiden 'c'est sensas'.
annie ernaux heeft zich van deze problematiek niet kunnen losmaken, integendeel, zij heeft er schaamteloos en in alle vrijheid over geschreven. zij is een geëngageerd schrijver, met marxistische en feministische uitgangspunten; toch heeft het geen zin haar op deze eenzijdige manier te omschrijven, want haar taal is zeer persoonlijk en uniek, naar binnen gericht en intiem.
voor haar is het onmogelijk haar leven te verzoenen met de 'klassenstrijd'. uiterlijk behoort zij nu tot de dominante klasse en leeft zij ook volgens hun regels, maar haar herinneringen bevinden zich in een andere wereld. innerlijk heeft zij nog altijd de visie van het jonge meisje dat opgroeide in yvetot, waar haar ouders een kleine kruidenierswinkel hadden. desondanks deelt zij niet de zogenaamde 'marxistische vreugde' die handenarbeid verheerlijkt, want als zij de RER neemt naar parijs, ziet zij door het raam arbeiders op bouwwerven zwoegen, en zij beseft dat dit zware en onmenselijke arbeid is.
tijdens haar carrière als docent literatuur herkende zij leerlingen die tot dezelfde sociale klasse behoorden als zij en bij wie het belangrijker was boekhouden te leren of te leren typen. de beheersing van taal (eerst en vooral de mondelinge) was al een teken te behoren tot een andere sociale klasse. uiteindelijk besluit zij dat onderwijs, i.p.v. een opstap te zijn voor kinderen uit de lagere klassen naar een beter leven, vooral dient om de jeugd uit invloedrijke famlies te promoten.
op dit ogenblik wil annie ernaux niet langer tot een of andere klasse behoren, het interesseert haar niet langer. het beleven van een passie, of het nu de liefde is, of de passie voor het schrijven: dat helpt. tenslotte vraagt zij zich af, waarom we leven zoals nu, waarom wij de vrije zondagen doorbrengen in supermarkten en winkelketens, waarom wij consumptie verkiezen boven revolutie.
ik vat in bovenstaande italics de voonaamste punten uit het interview samen en vind mij helemaal terug in annie ernaux.
ook ik haat het overdreven consumptiegedrag dat gepromoot wordt in deze tijden, dat leidt tot knotsgekke toestanden als bijvoorbeeld de ontzetting door de politie van de c & a in de nieuwstraat in brussel een paar dagen geleden.
waar zij wij in godsnaam mee bezig?
tot slot: gisteren met stijgende interesse een docu gezien: happy people, een jaar in de taiga. de trappers die de siberische winter doorbrengen in jagershutten, in het gezelschap van hun hond, zouden perfect gelukkig zijn in de eenzaamheid van de immense bevroren en ondergesneeuwde wereld.... en ik moet zeggen: na urenenlang te hebben gekeken naar schitterende beelden van ruimte en witheid, voelde ik me vreemd genoeg intens ontspannen, ik sliep daarna in als een marmot...
* zie het artikel in uitgelezen, de morgen van 15/12/2011, joost houtman over het nieuwe francofiele boek van bart van loo, betreffende het franse chanson.
bart van loo, chanson, de bezige bij antwerpen, , 2011
* Annie Ernaux, Ecrire la vie, Quarto/Galimard, 2011, 1088p, 100ill., 25 euro
* Deze nieuwssite heet "Straat 89", "omdat een straat
synoniem staat voor verkeer, ontmoetingen, leven, tarrasjes, cafees...
en "89" omdat dat het jaar was waarin de internetrevolutie gestalte
kreeg". De site is opgericht inmei 2007 door voormalig journalisten van het Franse dagblad Libération. Rue89 profileert
zichzelf als een kruising tussen beroepsjournalistiek en participatieve
journalistiek. Dankzij een paar primeurs en scherpe artikelen over
maatschappelijke en culturele onderwerpen, is Rue 89 een succesformule waar Franstalige internetgebruikers niet meer om heen kunnen.
*Happy people A year in the Taiga, Documentaire uit 2010 van Dmitry Vasyukov en Werner Herzog, over het
leven van Russische trappers in het dorp Bakthia aan de Yenisei-rivier
in de Siberische taiga.
De film volgt mensen van het dorp gedurende een jaar, op het ritme
van de vier seizoenen met telkens hun eigen kenmerken en uitdagingen.
Het leven in het dorp, de routine en de tradities zijn al honderden
jaren hetzelfde gebleven.
In de lente begint de machtige rivier te ontdooien en komt hij met
veel gekraak en gebulder tevoorschijn van onder het ijs. De zomer is het
visseizoen, én dat van de muggen. De herfst brengt eindeloze regen: het
moment voor de dorpelingen om hun voorraden verder het woud in te
voeren. Ze bereiden zich voor op de lange en harde winter, maken of
repareren vallen, skis, kanos en hutten. Dat doen ze met het materiaal
dat de aarde en de natuur hen schenkt en op precies dezelfde manier als
hun voorouders dat al eeuwenlang hebben gedaan.
wil ik hier de brutale reclamejongens terechtwijzen die mijn blog misbruiken om reclameteksten als reactie op mijn verrukkelijke literaire berichtjes te plaatsen.
na een schorremorrie tekst over uggs heb ik voorlopig mijn blog zo geregeld, dat geen reacties nog worden gepu.
ook heb ik alle haiku-berichten verwijderd en overgeheveld op mijn haiku-blog, http://demaaninmij.blogspot.com/
tijd om op te ruimen, 2011 is bijna voorbij! joepie!
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
