wintersleep

still uit de film wintersleep van de turkse regisseur nuri bilge ceylan (palme d’or festival van cannes 2014)

werd zo meegezogen in de witheid de woestheid van de setting dat ik het zelf koud kreeg me een beetje verwilderd voelde net alsof ik me ook in een in rotsen uitgehouwen huis zonder verwarming in cappadocië bevond net alsof ik in de film meespeelde mijn voeten klompjes ijs mijn gedachten drie uur lang op oneindig toen ik de cinemazaal verliet had ik zin in een kopje warme troostende chocolademelk weer doemden beelden op van die ondergesneeuwde nieuwjaarsnacht toen ik samen met mijn ouders en mijn zus op de bus stond te wachten wij kregen het door en door koud de bus kwam niet opdagen we stonden te stampvoeten in de sneeuw aan de halte tegenover de bellingenstraat net vóôr een reusachtige 19de eeuwse hoeve de plek waar - weet ik nu bijna met zekerheid - mijn vader zijn eerste liefde anna jacobi ontmoette

.

woeffff! daarnet nota's verwerkt tot bovenstaande tekst, die ik dan uitvulde (je kunt gewoon uitvullen, gemiddeld, laag en hoog, wist ik niet). terwijl ik daarmee bezig was bedacht ik: vandaag begin ik aan mijn winterslaap. afgelopen weken bijna 200 gedichten gelezen, ze van commentaar voorzien in drie recensies, een verslag geschreven en op speurtocht gegaan naar literaire berichtjes en wetenswaardigeheden in halle en het pajottenlad (de oogst bijzonder schraal!).

ook de 672 pagina's tellende kortverhalenbundel liefdesdood in kamara en andere japanse verhalen (vertaald door luk van haute uitg. atlas contact, amsterdam. 672 blz. € 45) gelezen, plus een psychologische thriller van fred vargas (de verdwijningen) en daar een leuk gedicht over geschreven...

omen
opgedragen aan de steentjesgooiende oude heks

binnensmonds mompelend
terwijl het regent in mijn hoofd
plooi ik onhandig de gele verpakking
van mijn lievelingskaasje
bouquet des moines val dieu
anno 1216 met het rode lipje dicht
maar val dieu glijdt uit mijn hand
rolt pardoes op de grond oeps
een voorteken een omen zeg ik
straks horen de trollen me
of de plaaggeest kludde of nog erger
de wraakengelen van het woeste leger
van ordebec in normandië

ik moet stoppen met mopperen
mijn vriendinnen stom mijn collega’s
onnozel bart de wever ongelofelijke
zever tegen de elegante heer
die condoleancekaartjes verkoopt
ter nagedachtenis aan zijn vrouw
zeg ik val dood in de marge
vreemd telkens ik iemand verwens
verplaatsen voorwerpen zich
in mijn omgeving of ik word zelf
verplaatst ik val ik struikel krijg
een klap van een deur die ik
niet zorgvuldig had gesloten

envoy:
val dieu vraag ik nu
dringend om een spreuk
zodat mogelijke ongelukjes
die mij in de toekomst
zouden kunnen overkomen
worden afgewend

woensdag 5 november 2014

In de psychoologische thriller De verdwijningen van Fred Vargas worden volgens een legende in het Normandische Ordebec mensen met een misdadig verleden door Het Woeste Leger, een soort troep van middeleeuwse wraakengelen, meegesleept om niet lang daarna dood teruggevonden te worden.

.

de boeken waar ik mee bezig was zwaar verwaarloosd, maar vannacht dan toch weer een eind verder geraakt in:

'Er was nu stroming in het water. Takken, daken, huisraad, alles dreef ons voorbij, alleen of in donkere klompen onder water, of er met een hand, een voet of een twijg bovenuit stekend. Tegelijk met het opkomen van de maan kwam er een stilstand, zo volledig, dat het water niet rimpelde.'  (p.78)

'De lach, de glimlach trok zich terug in haar lichaam, ze tilde de schouders op, trok de buik in, trok haar ovale schoot bijeen, en verontschuldigde zich in haar mimieke exoplosies: intieme bijeengaring van vIngertoppen, knieën, voeten in elegante schoenen, in de bogen van de wimpers, omgekeerde glimlachjes, maar zwarte glimlachjes desalniettemin, nogmaals de opgeheven schoudertjes, puntig van kom en klein, onmogelijk klein, gele woltrui om de schouders en lijfje, zwarte rok in nylon waaronder de aders, rimpelend onder vingertoppen die de zwart rimpelende onzichtbarte mazen bevoelen om huid te voelen en aders onder kous en de huid te vinden.'  (p. ?; heb het boek al moeten binnenbrengen in de bib!)

'Van buitenaf lijkt schrijven misschien op praten. Maar van binnen is het een kwestie van alleen-zijn. Geschreven zinnen verhouden zich tot meegemaakte feiten als zwijgen tot praten.' (p 88)

dit bericht zal dus het laatste zijn van dit jaar 2014! wil mij met dagelijkse dingen bezighouden, o.a. het herinrichten van mijn keukenrekken, want pipo mijn katertje was een tijdje geleden behekst en maakte gekke sprongetjes, zodat het grote rode metalen rek omviel en wij een nieuw rek hebben moeten kopen, een houten eco-rek dit keer, lichter, beter voor het milieu, beter passend bij het andere keukenrek, haha!

15-11-2014 om 00:00 geschreven door nicole2