In de maand mei begon ik met nota's te nemen over de pandemie covid 19, een mysterieuze ziekte die de wereld heeft overrompeld. Maar toen hoorde ik zoveel verhalen, zoveel vreselijke en ongelooflijk belachelijke verhalen, dat ik stopte met schrijven.

Maar nu zijn we de maand september. We zijn nog niet genezen, mensen gaan slordig om met de maatregelen tegen de pandemie. Ik vind dat men van in het begin te laks is geweest en te vlug de lockdown heeft versoepeld.

Er zijn landen waar de problemen zowat zijn opgelost. Landen met een gedisciplineerde bevolking.

Hieronder dus mijn uitgewerkte nota's, en een foto betreffende de zoveelste tip (het gebruiken van de bloem echinaforce als geneesmiddel).

authentiek ontbijt, registratie van een chat

onthutst keek zij naar de broodkruimels
onder tafel, zag het witte walmen boven
de nieuwe koffiezet. dacht aan verdriet,
wou er eigenlijk niet aan denken. sloot
haar kanalen, nipte gulzig van de mix uit
guatemala, colombia en kenia, met liefde
bereid door zorgzame handen in de nacht.
echinaforce, zei je, of een ander preparaat.
werkt bij covid 19! gebruik de pure mist
verstuiver, ruik de pittige bloemengeur.
ach, hoor je hoe de klokken luiden voor
de zoveelste covid 19 dode? droefheid,
neuriede zij, wat is droefheid? treurnis,
hartzeer, melancholia, saudade, suerte?
ben te moe, te verdrietig om nog droef
te zijn. als we echt door en door treuren,
als we echt lijden, kunnen we het niet meer
zeggen, soms. al die dode oudjes in de wzc,
de lijkjes in de gymzaal. zij vond geen tranen.
word dan maar eens negentig, lig dan
verschrompeld, op je buik nog wel, eenzaam
en gerimpeld in je bedje. buiten schijnt
een harde zon, maar het licht bezorgt mij
kriebels. zij niest en zij niest, opent
zich, danst en danst. de dag begint.