Vandaag heb ik heel rustig aan gedaan met mijn innerlijk kind en mijn liefdevolle volwassene. Heb me laat gedouchet en aangekleed en ben enorm afgevallen. Geen rok past me nog en ook mijn broeken moeten vermaakt of ingeruild worden voor kleinere kleding. Van maatje 46/48, nu maatje 38/40. Dat is veel te veel! Alles is nogal behoorlijk veel werk omdat je het moet gaan uitleggen om te kunnen vermaken. Ik geloof niet dat dit erin zit. Dus naar een tweedehands winkel gaan en de goede kleding proberen om te ruilen. Mijn innerlijke kind is er behoorlijk onrustig over omdat ik als volwassene nu echt te dun wordt! Ik weet als liefdevolle volwassene dat de enige weg, met mijn kleine inkomen, is inruilen voor andere gebruikte kleding. Liever zonder geld erbij. Een soort van ruilen dus. Proberen is de enige weg en kies ik kleding waar mijn innerlijk kind zich ook lekker in zou voelen. Dat is het lekkerst voor allebei. Wel de laatste week heb ik weer volledig gegeten. Stampot gemaakt met vlees erbij. Wel dat gemaakt waar het 'kind' zich ook lekker bij voelt, hé lieverd! Heb een beetje geld extra nu. Morgen lieve schat gaan we nog even op stap in de middag en praat ik vanuit het innerlijke kind met de andere volwassenen. Laat je horen waar het kan lieverd! Meis het komt best goed voor ons twee!
Gistermiddag zijn wij, mijn innerlijk kind en ik op bezoek geweest naar een ernstig zieke zwager van me. Jopie een schat van een man en heel lief al is hij doodziek. Mijn innerlijk kind en ik zelf natuurlijk, heb ondanks de ziekte genoten van Jopie en van de anderen die er waren. We hebben heel ontspannen gepraat over van alles en natuurlijk ook over doodgaan, het sterven. Mijn innerlijk kind en ik kreeg ook veel ruimte van alle aanwezigen en zijn daar heel erg blij mee. Dit geeft meer kracht dan al het andere wat veel mensen 'zo maar' even zeggen zonder er iets mee te willen uitdrukken. Wat ik heel erg vind is dat ik zo erg op mijn moeder lijk. Waarom? Omdat ik nooit de ruimte heb gehad en gekregen mijn 'echte' moeder te leren kennen. Ze was dood en ik was nog lang niet aan mijn identiteitsverandering toe. Daarvoor was het toen nog veel te vroeg. Nu overvalt het me.
Al die tijd is ook mijn innerlijk kind verstop geweest, uit veiligheid. Natuurlijk, dat weet ik nu, was dat geen echte veiligheid. Het was gemaakt door mijn ego. Mijn ego meende dat te moeten doen en maakte van mij ook een aggressief persoon in de omgang. Veel van die mensen die mij toen probeerden toe te voegen aan hun kennissenkring, kregen ook hun kans niet. Mijn ego kon dat niet aan, zonder dat wij dat toen doorhadden. Heel erg jammer dat dit is gebeurt. Dat ik zo bang was voor mijn innerlijke kind en vooral voor de pijn die het kind kon oplopen. Daarom maakte ik van mijn hele leven, 'lijden', wat leiden had moeten zijn.
Vandaag heb ik te weinig tijd aan mijn innerlijke kind gegeven. Dat is dus een verwaarlozing van mijn innerlijk kind. Zo gemakkelijk gaat zo iets als je al zo lang nimmer met je innerlijke kind spreekt. Ik mag daar een goede gewoonte van maken. Niet verplicht en als plicht zien, maar als een mogen dat je nimmer verwaarloosd. Een mogen dat je ruimte geeft in je leven. Zeker ook voor je liefdevolle volwassene. Want ook die laatste heeft nog veel te leren. Vandaag heb ik boodschappen gedaan en niet echt geslaagd. Dat weerhield mij ook te praten met mijn innerlijk kind. Waarom? Omdat ik me schaamde in mezelf te lopen praten. Daarom deed ik dat niet. Allemaal gemaaktheid dus. Sinds als jong kind heb ik me dat aangeleerd, nu mag ik me dat weer afleren. Yvon het wordt tijd dat je meer tijd geeft aan je innerlijke kind en je liefdevolle volwassene. Dat is geen plicht maar een mogen. Je mag zo vaak met je innerlijke kind praten als je wilt, maar zeker één keer per dag is een heilig mogen. Je hoeft niet hardop te praten, zodat anderen dat horen en je kunt het ook visualiseren. Doe dat meis! Veel succes!
Dit is het eerste bericht over mijn 'innerlijke' kind, een kind die ik 46 jaren lang heb doodgezwegen. Nu ben ik na veel verdriet, en dat is nog niet over, heb ik een start gemaakt om lief te zijn voor mijn innerlijke kind. Na misbruik op mijn 4e, mijn 9e en zelfs mijn 12e. 13e jaar, heb ik mezelf helemaal opgesloten. Bang voor de pijn in mijn leven, bang voor gekwetst te worden, bang voor het huilen. Iets wat ik mezelf afleerde en ging in mijn verstand zitten. In mijn verstand regelde ik alles, zelfs het leven van sommige dierbare anderen, maar nimmer voor mijn eigen 'ínnerlijke' kind. Nimmer lief innerlijk kind heb ik tijd voor jou genomen, een te groot verlies. een verlies dat nooit had plaats moeten vinden. Want als je jezelf niet eert als kind, dan eer je jezelf ook niet als volwassene.
