AARDBEVING Yogyakarta

In Yogyakarta steunen we de buurt van Anggi, wiens huis alleen nog recht stond temidden de vernielde woningen.
Anggi schrijft ons het volgende:

June 16, 2006, 8:39 pm

Dear all,

The situation in my neighbourhood is getting better. People are eager to start their new lives. They work hand in hand selecting the remains of their houses to reuse them. Somehow they still do not know how to buy the material to build a new house. At least keeping working and being active will save them from depression. The shelters are getting empty because people prefer to stay in their own tents right in front of their ruined houses.

I still distribute some supplies for instance rice, sugar, tea, medicine, sanitary napkins, toiletries, cooking oil, water and noodlea for the coming 2 weeks. After that I'd prefer to start the next step.

My Ketua RT and RW (neighbourhood leaders) have agreed to change the support into productive support such as stoves, material for houses (sand, roof, cement, ect.), which will encourage them to soon start their lives. We don't promise to support them for a whole house. It is more to stimulate them to be independent and get through the sorrow.

The public kitchens have already reduced their activities. They now serve the food only in the afternoon. Every family has to start to earn their own food. This week I will distribute the kerosene stoves so that they can start providing their own food. Thank God there are mbak Menuk and her brothers who helped me finding the stoves in Solo. There is not a single stove left in Yogya because everybody needs the same stuff.

Meanwhile I will also use the money I get from all of you to buy the school uniforms for the elementary school children. Most of them have lost their unifoms due to the severe damage and the rain. Next month they will start the new school year. They will need the uniforms.

My friends and I will start the trauma healing program for children next week. We cooperate with another organization which is concerned with children issues. We will do this program twice a week. There will be various activities such as drawing, making simple toys or sculptures, colouring, singing, drama, story telling, etc. We will do this program in 20 different places in Bantul and in my neighbourhood. There are about 100 children and babies in my neighbourhood. On this coming Sunday another friend will start the program in my neighbourhood. He and his group will play some games for children and there will also be story telling and a joker.

My house is still a shelter for my nearby neighbours since their houses are totally damaged. Most of them are above 55 years old. We make jokes on it that my house is the shelter for the elderly. Ha..ha...It supports 10 people to stay. We still sleep on the terrace, carport, in the living room, even under the table. We are still afraid to sleep in the bedrooms.

Many houses in my nearby neighbourhood are deserted. The neighbourhood looks like a dead area. Yesterday a totally damaged 2-storey house collapsed towards the river. It sounded like such a big thunder that everybody ran away from his shelter/house, afraid of another earthquake.

That is all for now. I will write again as soon as I start the recovery step.

On behalf of the people in the 3 neighbourhoods, I would like to thank mbak Menuk and her brothers and friends (Solo), RC Studio (Yogyakarta), Mary-Louise Totton (USA), Inge Widjajanti and her family, colleagues and friends (Semarang, The Netherlands and Belgium), Reny and her friends (Jakarta), mbak Vera (Bali), mbak Rio and mas Bambang Suseno (Yogya), Henk Nederhand and his friends (Utrecht- The Netherlands), mbak Putri and her colleagues of the Erasmus Language Center (Jakarta), Hans Groot (The Netherlands), Herlina Suprayitno and her family (Surabaya), Sintha and Maret (Bogor), Arie Setianingrum Pamungkas (Yogya), mbak Mimi Hudoyo (Jakarta), Pak Jaya Suprana (Jakarta).

Last week I got high fever and my nose bled due to the heat of my body. The medicine I got from pak Teguh (Inge Widjajanti's husband) really helped. This morning I got a massage on my foot (reflexology

to heal my body. Now I am OK and ready to do my duties again.

Talk to you all soon!

Kind regards,
anggi minarni

Ik vertaal even voor wie dit graag heeft:

Anggi schrijft dat de situatie in haar buurt er op vooruit gaat. De mensen beginnen zo stilaan te werken aan wat overbleef van hun huizen. Anggi veronderstelt dat ze nog gedurende twee weken rijst, suiker, thee, medicijnen, sanitaire doekjes, verzorgingsprodukten, bakolie en noodles zal uitdelen en dat daarna de hulp zal omgebogen worden naar bouwmaterialen aanleveren. Op die manier worden de mensen gestimuleerd om alles weer zelf in handen te nemen en zo hun verdriet te verwerken. Er wordt dus geen huis gegeven maar het materiaal om het te maken.
De publieke keukens zijn al in aantal verminderd. Ze verzorgen nu nog alleen eten in de namiddag. Ieder gezin begint zo zijn eigen potje klaar te maken onder een tentzeil tegenover hun eigen kapotte huisje. Deze week zal Anggi nog kerosene vuurtjes uitdelen zodat ieder in z'n eigen maaltijden kan voorzien. Mbak Menuk en zonen hebben haar geholpen om die vuurtjes in Solo te bemachtigen want in Yogya was er geen enkel vuurtje meer te vinden.Iedereen heeft nood aan hetzelfde!!!

Ondertussen gebruikt Anggi het geld dat we gaven om schooluniformen te kopen voor alle kinderen wiens kleedjes verloren gingen of erg beschadigd werden.
Vrienden van Anggi en zijzelf starten vanaf volgende week (twee keer per week) in samenwerking met een andere organisatie een programma om kinderen hun traumata te laten verwerken. De kinderen zullen er tekenen, zingen, vertellen enz... Dit werk wordt op een twintigtal plaatsen herhaald.

Het huis van Anggi fungeert nog steeds als schuilplaats voor de buren. De meeste onder hen zijn ouder dan 55j. Ze grappen er zelfs over dat het een ouderlingentehuis is geworden. Er verblijven 10 mensen. Ze slapen op het terras, in de garage, in de woonruimte (zelfs onder de tafel). Ze zijn nog bang om in slaapkamers te slapen.
Angii vertelt dat veel huizen uit de buurt er verlaten bij liggen; dat het er doods uitziet. Gisteren nog stortte een huis van twee verdiepingen hoog in mekaar - het viel in de richting van de rivier. De mensen schrokken erg en stoven in verschillende richtingen uiteen, bang voor nog een aardbeving.

Ze belooft ons weer te schrijven als met de 'bouw' fase aangevangen wordt. Ze dankt iedereen die meehelpt erg!! Janti doet dat ook.
Dank allemaal , dank, dank - Linda

Pak Herry

June 11, 2006, 11:34 pm

Die zondag rijden we Yogya binnen van het noorden en zien eerst een normale stad. Al rijdend ontdekken we meer en meer sporen die de aardbeving acht dagen daarvoor heeft achtergelaten. Een barst in de muur, losse tegels, gebroken ramen. Griya Karanganyar Asri is dankzij de aanwijzingen van Anggi gauw gevonden. Op pleintjes en veldjes staan helderblauwe en oranje tenten. Houten geraamtes van daken steken schots en scheef uit een hoop onherkenbare delen van een woning, bakstenen netjes op elkaar gestapeld tussen resten van muren laten zien dat daar ooit een huis stond.

Anggi is druk bezig met een paar buren de dozen waarin onze schenkingen zitten een plaats te geven voor de garage (waar in plaats van een auto slaapmatten liggen) en laat haar verrassing en ontroering duidelijk blijken als ze ons ziet. Tegen Teguh zegt ze dat ze een patiënt voor hem heeft. Ze stelt hem voor aan Pak* Herry.

Het huis van pak Herry

Pak Herry is Anggi's overbuurman. In zijn dagelijkse leven is hij docent tekenen bij het Instituut voor Schone Kunsten in Yogya. Nu ligt hij op een bank in de voorkamer. Hij lijdt aan diabetes en heeft een wond aan zijn voet. Zijn huis is onbewoonbaar, het heeft nog wel een dak maar de muren en het plafond zijn ingestort. Het huis binnentreden is een handeling die niet zonder risico is. Geen van zijn kinderen woont in Yogya. Ze hebben hun ouders uitgenodigd bij hen in te trekken, maar hoe moet het dan met zijn studenten? Ze moeten binnenkort hun examens afleggen. Buiten vertelt Anggi dat Pak Herry haar heeft gevraagd of hij in haar huis mag blijven overnachten. Hij hoeft niet in een kamer te slapen, hij wil ook wel buiten op het terras liggen, dan kan hij tenminste zijn huis zien. Hij voelt zich bezwaard omdat hij niet weet tot wanneer die toestand zal duren.

Kali Code rivier

Met Anggi loop ik de straat uit, naar de oever van de Kali Code, de rivier de Tjode. Anders dan in rijke landen wonen op Java juist de armste van de armsten aan de waterkant. Deze mensen zijn pemulung, die in hun levensonderhoud voorzien door op vuilnisbelten te zoeken naar afval voor recycling. Zij hadden niets en hebben nu nog minder. Aan de Kali Code stond ook het huis van de Sociale Dienst, waar onder een ingestorte muur het lijk werd gevonden van een bejaarde vrouw. Zij verscheen in een droom aan haar verzorgster, die heel vroeg in de ochtend naar het complex kwam en de wijkbewoners alarmeerde. In de droom had ze gezien hoe de vrouw de plek aanwees waar ze lag. Niemand kan zeggen of de vrouw meteen de dood vond, of daar eerst nog uren of dagen onder de brokstukken van de muur had gelegen.

Een man loopt voorbij, gekleed in een wit onderhemd en een geruite sarong, bewoner van het huis waar wij voor staan, dat nu gereduceerd is tot twee roze muren links en rechts, een pilaar en een kwart dak. Hij buigt als hij Anggi ziet. Ze wisselen beleefheden in het Hoogjavaans. 'Zijn dochter volgt de Nederlandse cursus in ons cultureel centrum,' vertelt Anggi.

Ze neemt me mee naar de andere hulpposten. Overal wordt ze vriendelijk begroet, en overal stelt ze me voor als 'de mevrouw die ons ..... heeft bezorgd samen met haar vrienden', de puntjes telkens met andere woorden invullend: 'de verse groente', 'ons drinkwater', 'de vitamines die u sterk houden', 'de broodjes die je zo lekker vond'. Dat laatste zegt ze tegen Lambang, een jongetje van ongeveer tien jaar, dat samen met twee vriendjes door het complex fietst.

Lambang en vriendjes

Lambang is een van de kinderen die Anggi helpen met het tellen van de gearriveerde hulpgoederen. Toen de broodjes geteld waren rapporteerde een meisje dat er niet 500 maar 498 broodjes waren, omdat Lambang er twee had opgegeten. Hij verontschuldigde zich daarvoor. Hij had zo'n honger dat hij de verleiding niet kon weerstaan. Als hij Anggi hoort zeggen dat wij nu naar zijn huis gaan, moet hij lachen. "Ik heb toch helemaal geen huis meer,' zegt hij. 'Ik bedoelde eigenlijk de tent waar je nu woont, dat is toch je huis geworden?' Nou ja, dat is wel zo, zegt Lambang, met zijn hoofd knikkend, en fietst weg.

Het voorlopige huis van Lambang

Later laat Anggi mij de blauwe tent zien waar Lambang en zijn ouders 's nachts slapen en het huis waar ze gewoond hebben. Teguh voegt zich bij ons en zegt dat de wond aan Pak Herry's voet goed verzorgd moet worden. Vier buurvrouwen begroeten Anggi, en als ze weten wie wij zijn zeggen ze dat ze zo blij zijn met het damesverband. Een van hen is satéverkoopster. We moeten haar beloven dat wij zo vlug als maar mogelijk is zullen komen om haar saté te kopen.

De dag is voorbij als we weer voor Anggi's huis staan. In de schemering buigen twee in het wit geklede gedaanten op het terras voor Anggi's huis zich diep in avondgebed. De vrouw van Pak Herry en een buurvrouw. God is groot. Maar Mbah* Maridjan, de wachter van de Merapi, wordt ook geloofd. Als hij zegt dat de Merapi niet zal uitbarsten, dan gebeurt dat ook niet. Hopelijk heeft Mbah Maridjan gelijk.

*Pak (Vader) en Mbah (Grootvader) zijn aanspreektitels.

Hongerige Javanen plunderen hulp voor slachtoffers beving

Hongerige Javanen plunderen de noodhulp die via de weg aangeleverd wordt.

Vrachtwagens met hulpgoederen voor de slachtoffers van de aardbeving op Java worden geplunderd door hongerige overlevenden die lange tijd op hulp hebben moeten wachten, meldt een anonieme woordvoerder van het nationaal bureau voor de coördinatie van slachtofferhulp vrijdag.

Stommelingen
"Sommige Indonesiërs "gedragen zich als stommelingen," aldus de anonieme woordvoerder. "Als konvooien alleen door burgers worden bewaakt, brengen ze die tot stoppen en gaan ze met zakken rijst en noedels aan de haal," zo luidt het. De plunderingen vinden vooral plaats in het district Bantoel, ten zuiden van de stad Jogjakarta. In sommige delen van dat district "ontvangt de bevolking geen hulp, want de goederen komen er nooit aan," aldus de woordvoerder. De slachtoffers die dicht bij de hoofdwegen verblijven, zijn dus in het voordeel, zo luidt het.

Dorpelingen slachtoffer
"Als u naar de dorpen langs de kleine wegen gaat, komt u op plaatsen waar de mensen niets hebben ontvangen," aldus nog dezelfde bron. De aardbeving van 27 mei heeft volgens het Indonesische ministerie voor Sociale Zaken aan minstens 6.234 mensen het leven gekost.
(Het laatste nieuws - 2 juni)