Vandaag gaat er weer een zending naar Yogya, dit keer niet alleen naar Anggi maar ook naar Yulius Felicianus, de directeur van Galang Press, die mijn vertaling van Alfred Birney's romans Vogels rond een vrouw en De onschuld van een vis heeft uitgegeven.
Samen met andere uitgeverijen in Yogya is Galang Press ook een hulpactie begonnen die de naam heeft gekregen 'Yogya bangkit', Yogya verrijs(t). Onze hulpgoederen zijn vervoerd met een 'box van' van een kennis van een familielid (dat gaat hier zo: als je naar iets of iemand op zoek bent, in dit geval naar een auto/truck, laat je het woord maar vallen en het vindt zijn weg wel).
De eigenaar van de 'box van' is toevallig achter ons huis een school aan het bouwen en gaat zelf ook naar Yogya vandaag want vier van de leerkrachten van die school zijn slachtoffer van de aardbeving die Yogya en vooral de streek ten zuiden van de stad, Bantul, heeft geteisterd. Dit is tot nu toe de beste manier gebleken om zo snel mogelijk zo veel mogelijk mensen te helpen. Als iedereen hulp verschaft aan een dorp, een wijk of een familie, zijn veel mensen geholpen. Het duurt heel lang voordat hulp van de regering de getroffenen bereikt. Deze maken zich daar ook niet boos over maar berusten erin: zo is het altijd geweest en waarom zou het nu anders zijn? De aardbeving (of wat dan ook) is nu eenmaal de wil van God.
Het belangrijkste is nu de hulpgoederen die ze wel hebben gekregen, van particulieren - familie, vrienden, kennissen, onbekenden, vrijwilligersorganisaties - veilig te stellen en het weinige dat ze nog hebben te verdedigen, desnoods met geweld. Bewoners stellen zich, vooral 's nachts, bij de poort van hun kampung op met speren en klewangs om kandidaat-rovers af te schrikken.
De hulp uit het buitenland is volgens de krant stopgezet. Europa heeft 3 miljoen Euro bijgedragen, geen klein bedrag! in de vorm van medicijnen en voedsel. Hopelijk komt de hulp echt bij de mensen terecht die er nood aan hebben. Wat het plan van Teguh (de echtgenoot van Janti die chirurg is) betreft om zwaargekwetsten te behandelen in het ziekenhuis in Semarang: er waren maar weinig patiënten bereid de ruines van hun huis en vooral hun vee te verlaten. Het voornaamste is voor hen dat ze bij hun familie zijn en in de mate van het mogelijke voor hun eenden, kippen, geiten of karbouwen kunnen blijven zorgen. 'Mangan ora mangan kumpul' is een bekend Javaans gezegde, het betekent 'Het maakt niet uit of je kunt eten of niet, het belangrijkste is dat je bij elkaar bent'. Maar over eten gesproken: aan Anggi hebben wij deze keer ook hardgekookte eieren gegeven, die meteen gegeten kunnen worden. Die eieren zijn misschien de enige bron van proteine voor hen sinds vorige week.
Net heb ik met Yulius gesproken. Het goede nieuws is dat het met hem en zijn familie goed gaat, zo ook met alle medewerkers van Galang Press, het minder goede nieuws is dat het kantoor van Galang Press, dat in het centrum van Yogya staat, gedeeltelijk ingestort is. Met collega's en kunstenaars van allerlei slag is hij gisteren begonnen door de dorpen te trekken om voor de kinderen op te treden. Ze vertellen sprookjes en verhalen en brengen 'Spongebob clowns' mee. Voor de volwassenen heeft hij vier artiesten die vloeiend Javaans spreken (dat is een vaardigheid die helaas aan het verdwijnen is, juist vooral bij geschoolde Javanen) bij elkaar gebracht om op te treden, een soort cabaret in het Javaans moet het worden.
Hij is erg blij met onze hulp, vooral met het maandverband en de 'minyak kayu putih', olie dat je op je lichaam (vooral buik) wrijft, dat verlicht buikpijn en allerlei andere pijnen, bovendien houdt dat je lichaam warm en houdt de muskieten op afstand. We hebben ook vitamines gegeven (Vitamine C en B-complex), tandpasta, tandenborstels en waspoeder. Dat is inderdaad geen primaire behoefte: tandpasta eet je niet op en als je waspoeder nodig hebt dan heb je immers kleren. Maar de mensen hebben meestal maar een of twee stel kleren (dankzij de inzamelingen van gebruikte kleren die anderen houden) en die moeten toch gewassen worden. Bovendien, als je schone kleren aanhebt, ook al zijn die van iemand anders geweest, en een schoon lijf hebt voel je je ook heel anders. Nu is het inderdaad het moment om te verrijzen. Dat moeten zij zelf doen, dat kunnen (en mogen) wij niet doen voor hen, maar in ieder geval hebben wij ons best gedaan hun moed te geven, en ik denk dat dat ons echt wel gelukt is. Maar: er moet nog zoveel meer gebeuren, dus als jullie (nog) iets kunnen missen: er zijn duizenden mensen die we daarmee blij kunnen maken en voor wie onze hulp zelfs in deze fase van hulpverlening levensreddend kan zijn - er zijn iedere dag mensen onder de slachtoffers van de aardbeving die het niet meer zien zitten en een eind maken aan hun leven.
Heel hartelijk dank voor jullie goede gaven en jullie gouden harten.
FOTO's die Janti en haar zoon, Aris, getrokken hebben op de dag dat ze zelf naar Yogya gingen:
http://yogyablog.kimarita.com/yogyaphotos01.htm
'Jalan Pandanaran' is de straat waar Janti woont in Semarang.
