Twee handjes
met tien nageltjes zo klein
een mondje zonder tandjes
en een huidje van satijn

echter...

lig je met gesloten ogen
je lichaampje stijf en koud
je ziel is heen gevlogen
op je borst rusten je twee handjes alsof je ze vouwt

vijf plankjes om je heen
met nummer zes in onze handen
het is schrijnend en zo gemeen
om je achter te laten tussen die houten wanden

moeilijk is het om nummer zes te plaatsen
en de schroefjes van het kistje aan te draaien
om je straks naar je laatste rustplaats te verplaatsen
in ons achterhoofd wetende dat jij nooit van plezier zult kraaien