Ik denk eerst dat ze aan het zeveren is: Mam, kom je me ophalen, ik zit bij het Rode Kruis, er is iets met mijn pols Een goed uur geleden heb ik haar aan de Topsporthal gedropt voor een extra training en nu vlam ik in vliegende vaart terug.
Het is razend druk want er is een scholenmeeting atletiek aan de gang dus parkeer ik me maar aan een blauw bord met rolwagen. Het is een heel traject via allerlei gangen en deuren, langs de oefenpiste naar de EHBO-post en eens ter plaatse is de vogel gevlogen. Een jonge verpleger meldt me dat ze me tegemoet is gegaan want mijn moeder gaat dat hier tòch niet vinden Das proper, mij zo onderschatten, pruttel ik in mezelf.
Terwijl ik, op weg naar de uitgang, bijna overhoop gelopen word door horden jonge sporters, gaat mijn GSM af. Mijn dochter, zie ik nog net, voor de batterij het begeeft. En dan zie ik haar staan, helemaal in het wit: de Adidas kuitbroek, shirt, loopschoenen, haar verbonden arm, de mitella. Bij een oefening tuimelde ze achterover van een bank, een Zweedse dan nog wel, dus echt niet hoog. Op haar elleboog, op haar hoofd, ze weet niet precies hoe, maar haar pols doet pijn
Met een tussenstop thuis om SIS- en identiteitskaart op te vissen, een telefoontje naar de huisarts te plegen, rijden we door naar het UZ. Parkeerkaartje halen, de slagboom gaat omhoog en de pijlen leiden ons naar de spoedafdeling. Nu nog de wagen kwijtraken, het staat hier vol voertuigen met een witte klever: U staat hier niet reglementair We vinden gelukkig vlug een legale plaats.
Een steile helling leidt naar het gebouw en ik bepeins dat ik blij mag zijn dat ze geen mankementen aan haar voeten heeft. Voor de glazen deuren kijk ik nog eens omhoog. Ik sta verdorie voor de tandheelkundige afdeling! Spoed is om de hoek.
Een poort voor ziekenwagens, maar ook personenwagens zijn toegelaten. Had ik dat geweten maar met een zere pols zou het toch een beetje belachelijk geweest zijn, grinnik ik in mezelf.
De voetgangersdeur geeft uit op de inschrijfbalie. Er staan nog twee wachtenden voor mij in de rij. Ik mag er niet aan denken dat ik hier met een halflevende potentiële patiënt zou staan aanschuiven!
Na de administratieve plichtplegingen kiezen we een zeteltje in het wachtlokaal. Pffft, precies de woestijn hier, droog en warm. En ik heb zelfs geen boekske mee! Ik verga van de dorst en Jolien heeft honger. Gekwetsten hebben voorrang dus halen we een reep chocola uit de automaat en net wanneer ik het wisselgeld recupereer worden we gehaald. Weg van de blikjes, flesjes, sapjes, verfrissingen
Een supervriendelijke verpleegster betast de zere arm en pols en weerom mogen we in een kamertje wachten. Fotos nemen. Wachten.
Een jonge stagiair meldt ons dat het geen breuk is. Oef. Hij manipuleert haar pols om de pijnlijke plek te lokaliseren, stelt heel wat vragen en noteert de antwoorden.
Opeens komt een groengeschorte arts mijn dochter halen. Moet hij niet wisselen van voorschoot? Ik zie bloedvlekken! Ik volg hen naar de gipskamer. Er is tòch een breuk, dat had deze dokter meteen gezien: een groenhout fraktuur distale radius, aanvaardbare stand. Ze is nog jong, dus zullen vier weken immobilisatie wel volstaan. En ja, ze mag nog trainen, en lopen uiteraard, maar natuurlijk moet ze geen hangoefeningen en dergelijke doen met haar pols. Ze is erg opgelucht, want stilzitten, dat is niet haar ding!
Ik zal me dus maar inleven in mijn rol als chauffeur, de komende dagen. Ze piekert ondertussen over het toneelstuk waarmee ze over twee weken het podium opgaat. Eureka! In plaats van ik heb er een gebroken neus aan overgehouden kan ze verwijzen naar haar arm. En voor de theatrale valpartij moet ze ook nog wat verzinnen, maar dat zal wel lukken, zeker!
Ik vind het heel lief, s avonds krijgen we een telefoontje van een bezorgde coach uit de Topsportschool. Ook haar negenjarige broer wil er het fijne van weten en benijdt haar: hij wil ook een plaaster, dat lijkt hem supercool! Bij een klasvriendinnetje kan ze een steunverband lenen. En papa belt ten overvloede: Est-ce-que los est cassé ?
Van al die aandacht kan je niet anders dan voorspoedig genezen
Laatsleden kreeg ik een vreemde vraag voorgeschoteld: Was ik bereid mijn huis en mijn piano beschikbaar te stellen?
Euhm ja, indien dit vóór 22u kon, had ik alvast met het instrument geen probleem. Maar mijn huis? Welk deel van mijn huis?
Mijn slaapkamer is voor het ogenblik verboden terrein. Allereerst vertoont deze momenteel alle tekenen van een opslagruimte waar Sien en Maria beslist een kluif zouden aan hebben. Alles wat een tijdelijk onderkomen vraagt, vindt hier een plaats. Het betreft uiteraard materiale zaken, hé!
De platendraaier die zijn vaste stek op zolder had, door mijn zoon ontdekt en door mij van een gewisse ondergang gered, bijvoorbeeld. Mijn troonopvolger wou hiermee scratchen en dat klinkt niet gezond, niet voor het toestel en evenmin voor mijn langspeelplaten. Van de nood een deugd maken, dacht ik nog. Misschien kon ik mijn LPs digitaliseren. t Was gemakkelijker gezegd dan gedaan, want ik had nog t een en t ander nodig om de ruis te onderdrukken, om maar iets te noemen. Plan, doch niet de pick-up, afgevoerd dus, althans voorlopig.
Mijn slaapplek is ook een voorraadkamer voor snoep en koeken, dit om mijn telgen en dan vooral de mannelijke slechts met mondjesmaat van die zoeternijen te voorzien. Want als ik het maar zijn gang laat gaan is alle lekkers binnen de kortste keren verorberd.
Bovendien bevindt zich op deze plek ook al mijn leesvoer. Mijn nieuwe boeken dan, want de oude staan nog op de zolder van mijn zus, sedert de verbouwingen Ik droom van een bibliotheek met een gaanderij, zoals bij Higgins uit My fair Lady, maar daarvoor is mijn klein rijhuis totaal ongeschikt
Mijn zus, die met de zolder, stelt me gerust, ze heeft alleen de piano nodig en aangezien die in mijn huis staat Kirill zit zonder toetsenbord en ze zouden toch eens samen willen oefenen, voor alle zekerheid, vandaar
Een groots spektakel staat in de steigers, een dansfeest met een concert en een kunstveiling. Mijn zus moet een nieuwe heup krijgen en dat kost handenvol geld, dus wordt er een benefiet georganiseerd. Het is hartverwarmend hoeveel mensen deze kar willen duwen en trekken!
Koekske heeft een mooie stem en vertolkte aan de zijde van Kirill, een Russische pianovirtuoos, reeds heel wat romantische, goed in het gehoor liggende, hedendaagse songs. Zij staan op 17 februari alvast op het programma.
Ook de papa van mijn kinderen, heeft zijn medewerking beloofd. Hij zorgt voor de tropische ambiance, een echte sfeermaker.
Koekskes dichtbundel zou van de pers moeten rollen tegen dan.
Een Latijns-amerikaans gitaar-duo, daar mogen we ons ook aan verwachten plus een jonge groep die momenteel in België op tournée is
Ik heb er in elk geval zin in, en ik ben er zeker van dat heel wat mensen hiervoor warm te krijgen zijn. De Speakers Corner aan de Heuvelpoort sluit die avond alvast zijn, met een verwijsbriefje naar
Koekskes Hip Benefiet & Concert Party , getooide deuren
We hebben weer een mijlpaal bereikt. Jarenlang werkten we er naar toe, maar vandaag is het een feit: zoonlief heeft de kostuumdragende mannenwereld vervoegd.
Nog voor hij goed en wel ter wereld kwam had de fiere aanstaande vader een geklede vest voor onze zoon gekocht. Een lilliputteruitvoering waarbij hij uiteraard geen enkele stem in het kapittel had.
Op zijn tweede grote feest, namelijk zijn Eerste Communie, stond mijn oudste telg erop dergelijke deftige kledij met bijhorende vlinderdas te dragen, terwijl ik een kniebroek met bretellen zoals de Witte van Zichem prefereerde.
Enkele keren waren we bijna overgegaan tot de aanschaf van een tweedelig pak, maar bijtijds viel het me gelukkig in: Wanneer gaat ge dat aandoen?
En plots is de dag daar dat we in allerijl moeten voorzien in galakledij. Niet dat we een smoking of pitteleir voor ogen hebben, een doodgewoon confectiepak zal wel volstaan.
De papa wil wat graag een te krap geworden exemplaar aan hem uitlenen. Als hij wil mag hij het zelfs houden.
Hij ziet er flamboyant uit in zijn witlinnen pak, klaar voor het Sint-Bavo Retoricabal 2007.
Hij telt zelfs twintig euro neer, in plaats van de gevraagde veertien, zo blij is hij dat hij nog een kaart op de kop kan tikken.
Wanneer ik hem die avond in de buurt van het Casino afzet, vallen de jongelui in avondkledij wel op. Ze zien er feestelijk uit en ik zou vanavond best dertig jaar jonger willen zijn! En weer dat gevoel krijgen dat de wereld voor me open ligt en dat alles nog moet beginnen
Enkel voor klanten van t Zoutvat, Den Inktpot enzovoort Takelen voor eigen rekening, ontcijfer ik.
Riskeert gij u dat? vraag ik Guido. Maar bij ja, als t dat maar is
En als het nodig is, koop ik wel een gazet, repliceert Kobe.
Pfft, ik ben een veel te volgzame brave burger zo blijkt maar weer. Ik parkeer nooit in de verkeerde richting, stop voor het rode verkeerslicht, rijd aan 30 km per uur voorbij scholen, tenminste als ik mijn aandacht erbij heb, stop trouw munten in de geldautomaat indien gevraagd.
Ik ben verlekkerd op eucalyptussnoepjes, dus ruik ik bij een wegcontrole zeer verdacht, moet ik blazen en adem ik verbazend negatief.
We zijn gelukkig goed op tijd en vinden genoeg stoelen om met ons twaalven samen te zitten.
Om mij heen: geschiedenis. De ruimte kreunt eronder. De glas-in-lood-ramen. Het beschilderd plafond. De zuilen. De beelden, met onderschrift Regina , lees ik van verre. De taferelen op de muur.
Wat heeft de mens toch bezield om zulke gebouwen op te trekken, ter ere van Ons culturele erfgoed. Het moet handenvol geld kosten om dit te bewaren voor het nageslacht.
Waarom zijn kerken zo hoog?
Ik bedenk dat het plaatsen van die spot een heikel karwei was. Vroeger straalden kààrsen licht en warmte uit.
De viering kent wat latijnse accenten.
Agnus Dei,
qui tollis peccata mundi,
miserere nobis.
Agnus Dei,
qui tollis peccata mundi,
dona nobis pacem.
Het roept herinneringen op. De woorden zijn nog steeds vertrouwd en appelleren aan de tijd dat meneer pastoor nog met zijn rug naar ons stond. Dat we ons Heer nog nuchter ontvingen geknield op de communiebank, met beide duimen en wijsvingers een tafeltje vormend onder het kanten kleedje.
Maar wat ik tegenwoordig niet meer over mijn lippen krijg: Heer, ik ben niet waard dat Gij tot mij komt t Gevoel van eigenwaarde dat op die manier de das wordt omgedaan ach Ik verander tegenwoordig steevast niet door het
De pastoor, hij is niet jong meer. Vroeger dacht ik niet na over de leeftijd van de parochieherder. Ik heb zo het idee dat hij bleef tot aan zijn dood. Er was geen sprake van pensioen.
Deze voorganger zingt graag, dat voel je, dat zie je. De muzikale gave hoort toch bij de roeping. Maar stel dat hij geen toon kan houden, dat moet toch een verschrikking zijn. Zowel voor hem als voor zijn toehoorders.
Het Fûr Elise klinkt heel aandoenlijk op het orgel. Door de haperingen wordt het een heel menselijke, emotionele ode aan de geliefde opa.
Mijn oog valt op de hoofden voor mij. Ze zijn er in allerlei tinten: blond, bruin, zwart, grijs. Waarom zetten oudere vrouwen een permanent en houden mannen het naturel? Ik zie kakelverse, kunstige krullen. Platgewalste. Gecrepeerde, luchtig. Hier en daar modern en opgesneden. Ik vrees dat mijn eigen kapsel geen hoge punten scoort.
En dan, de hoofddeksels. Een bontmuts. Of een hoed. Gemakkelijk eigenlijk, dan hoef je je haar niet grondig te kammen
De kerk is afgeladen vol, ze staan tot buiten. Na de offerande loopt het leeg als een ballon en is er plaats zat
Ach Woutertje, Woutertje, piepklein kaboutertje, je gaat nog een moeilijke tijd tegemoet. Maar wij, je begeleiders en ook je familie, staan klaar voor jou
Ik heb vanavond mijn tank volgegoten. Vol met bio-energie. Het had wat voeten in de aarde eer het zover was. De bestelde mankracht liet het op het laatste moment afweten dus moest ik iets anders verzinnen. Even nog dacht ik, flut, ik doe geen moeite, mijn rug deed zeer. Mijn voet van de gaspedaal naar de rem verplaatsen was om te beginnen een pijnlijk en moeizaam karwei.
Ik besef het, ik spreek in raadsels, of beter gezegd, in metaforen. Echter vandaag zou er een gevolg gebreid worden aan de swingavond van twee weken geleden. Mijn dochter had me toen over de streep gekregen. En na afloop had ik volmondig en enthousiast verkondigd dat ik weer van de partij zou zijn, ditmaal voor een rondje free style, dus solo, dansen.
Mijn kinderen hadden hun eigen avondactiviteiten, het avondmaal was aan hun goesting en mogelijkheden aangepast, namelijk pizza en het vervoer van de Topsporthal naar huis was ook in kannen en kruiken, dus stond niets mijn avondje vrij in de weg.
Een telefoontje even voor zessen strooide roet in het eten. Geen vervoer.
Ofwel ging ik niet dansen, mijn rug, ge weet wel.
Ofwel ging mijn dochter niet naar de training. Ze had een hele namiddag ge-SVSt, dat wil zeggen dat ze met haar school deelnam aan een interscolaire atletiekmeeting. Ze was nog niet thuis, dus misschien had ze geen zin in nog meer sport.
Ofwel onderbrak ik mijn dansles om haar te halen.
Ofwel moest ze wachten tot na mijn dansles.
Ofwel ging ik op zoek naar alternatief vervoer.
Kom mij maar halen, verklaarde mijn dochter, die zich in het verleden tot een fervent voorstander van uitbreiding mijner sociale contacten had opgeworpen. In concreto betekende dit dus dat ik een kruis kon maken over mijn uitstap. Een half uur niksen en wachten op een lift, doorkruiste hààr plannen en leek haar maar niks. Een ingewikkeld intern chemisch proces werd hiermee in gang gezet en activeerde mijn assertiviteit. Ik zou een andere mama-chauffeur bellen en als compensatie Thuis op de PC opnemen
Zo stond ik na achten in een veelvoud van acht tellen de Momba te dansen. Echt ernstig ging het er niet aan toe maar dat was niet de bedoeling.
Voor we het beseften werd een pauze ingelast, een wijntje geconsumeerd daar waren we misschien beter mee begonnen en bereikten de klanken van een welbekende nocturne mijn oor. Mijn GSM, begot.
Mijn oudste was rats vergeten dat ik op verplaatsing aan mijn fysieke conditie aan het werken was. Hij kwam thuis in een donker, leeg huis, zusje nergens te bekennen, mijn auto voor de deur, en na een kwartier ontdekte hij dat de telefoonhoorn reeds vier minuten open lag Spooky. Zijn verbeelding sloeg op hol
Zoonlief gerust gesteld
We leerden nog twee dansen en na afloop bleven we nog wat keuvelen en dat was een bonus op mijn welbevinden. Want wat is er plezanter dan ideeën uitwisselen met gelijkgestemden?
Zo is mijn energietank weer vol, zijn mijn batterijen weer opgeladen en met het vooruitzicht op andere activiteiten in de nabije toekomst kan mijn avond alvast niet meer stuk. En wat het bovendien nog extra plezant maakt: ik moet het niet eens zo ver gaan zoeken, ze wonen allemaal in mijn buurt!
De living ligt bezaaid met blaadjes. Groene blaadjes. Bruusk afgesneden van hun levenssappen, mijn kamerplanten.
Verdachte numero één is mijn kat. Die heeft namelijk geen onbeschreven strafblad. In een vrij recent verleden had hij het namelijk op mijn manshoge bonsai gemunt. Niet alleen bestormde hij de kaarsrechte stam en klauwde naar de top, hij ontblootte ook de wortels en de potaarde vloog in t rond. Zo stel ik het mij voor, want ik heb hem nooit in volle actie op heterdaad kunnen betrappen. De cocktailprikkers, satéstokjes, de plantenspuit, de stofzuiger, enzovoort, niets hield hem tegen. Zelfs de kat-weg-spuitbus kon hem niet deren, alleen wij hadden last van de stank.
Het werd alleen maar erger want hij breidde zijn actieterrein uit. De ficus benjamino deelde ook in zijn gunsten (of zijn kunsten?) en binnen de kortste keren gaf ook mijn fuchsia de geest. Ach, ach, het moederdagcadeau van mijn zoon! Ik zie hem nog thuiskomen met een wuivende bloemenpracht in zijn ransel.
Op zekere dag adviseerde iemand me zilverpapier. Katten zouden schrik hebben van dat metalig geritsel. Dus tooide ik de basis van de planten met aluminiumfolie. Fraai was anders, maar het leek me het proberen waard.
En tot mijn grote verbazing bleek deze remedie te werken, nu toch reeds zon anderhalve maand.
Tot vandaag dus, vrees ik.
Minutieus onderzoek ik mijn binnenhuisflora. Dit lijkt toch geen poezenwerk, de blaadjes zijn precies afgesneden. Basketbalgeweld? Dan zou ik sporen moeten vinden van een omgevallen plant. Die bal heeft ook al heel wat op zijn kerfstok.
t Lijkt eerder een bladeramputatie met een zweep, vind ik. En dan gaat me een licht op. Het springtouw!
Elke trainingsvrije dag werkt hij aan zijn conditie en springvaardigheid. Zijn basketcoach had hem oefeningen opgelegd: 3 reeksen van zeven minuten springtouwen, afgewisseld met zoveel keer pompen en stretchen.
Daartoe worden zetels en tafel aan de kant geschoven om hem de nodige sportruimte te geven. Ja, mijn living is een polyvalente ruimte!
Mijn keukenwekker doet dienst als chronometer en is wat kaduuk uit een noeste trainingssessie gekomen. Een steeds terugkerend strijdpunt in onze communicatie: zijn oeverloze nonchalance
Maar diep in mijn hart vind ik het vertederend: zijn trouwe inzet en zijn ambitieuze streven om vooruit te komen in zijn geliefde sport
Ik kon vannacht de slaap niet vatten. Ik sliep namelijk op verplaatsing. Gewend aan honderdtwintig centimeter helemaal alleen voor mezelf waarbij ik grenzeloos van links naar rechts kan draaien, moest ik het vannacht stellen met een luttele tachtig centimeter. Voor er collegiaal protest komt, het kunnen er misschien ook negentig geweest zijn, maar beslist niet méér! Dit betekent dat een positieverandering steeds gepaard gaat met gymnastiekoefeningen wil ik mijn bed niet uitrollen. Ik wil me ook nog wat distantiëren van de muur, mijn onwrikbare bedpartner die me kouwe rillingen bezorgt.
Mijn slaapstee is nochtans gesofistikeerd. Een druk op de knop en het hoofdeinde verheft zich tot een positie waarbij het aangenaam lezen is. Daar maak ik dus gretig gebruik van. Blindelings duw ik en bzzzzt daar ga ik de verkeerde richting uit. Honderd procent horizontaal. Vervaarlijk neig ik over de bedrand om de prentjes te bestuderen, euhm is het deze? Iiiieet, geen beweging, ik blijf in dezelfde positie. De andere, dzjjjt stop, nee nog niet comfortabel, dzjjjt stop, perfect!
Even later blijkt dat ik de foute lectuurkeuze maakte. Nauwelijks slaapverwekkend! Het leest in sneltreinvaart. Ik verplicht mezelf tot een noodstop om kwart over twaalf, knip het licht uit.
Een kwartier later spring ik recht, heb ik de wekker wel aangezet? Nee dus.
Vijf minuten later. Heb ik het geluidsvolume wel gecontroleerd? t Is me reeds overkomen dat ik me een half infarct schrok bij een loeiharde ochtendbeat.
In gedachten ga ik na wie er allemaal in huis is. Eén, twee, zoveel beneden, twee in die vleugel, zoveel in die gang, zoveel in het huis hiernaast. Het klopt met het aantal biefsteakjes dat morgen op het menu staat.
In vogelvlucht overdenk ik the things to do voor morgen.
Ik graaf mezelf in mijn versgewassen en gestreken laken en overtrek in. Mmmm heerlijk. Zoek de goede houding. Denk aan al mijn goede voornemens voor dit jaar. Fout! Dat is helemaal niet rustgevend!
Links, rechts. Centraal. Pfffft, ik ben klaar wakker.
Zal ik nog wat lezen? Neen! Ik ben streng voor mezelf. Ik houd mezelf voor dat alleen al in bed liggen betekent dat ik uitrust. Geen paniek. Ik haal mijn scha straks wel in. Dat is het voordeel van halftijds werken.
De wind huilt en kreunt in en om het huis. Deuren klepperen. Takken zwiepen heen en weer en geselen het dak. Die eik hier vlakbij staat er al zó lang, die houdt wel stand.
Een verdieping lager hoor ik af en toe water lopen. Urine dat veronderstel ik toch klatert in de toiletpot. Er wordt doorgespoeld.
Gedaan met doezelen.
Mijn jongste neemt morgen deel aan het Vlaams Kampioenschap Atletiek voor Cadetten en Scholieren. Ze zal er toch op tijd zijn hé. Ik hoop dat ze het goed doet.
Mijn oudste heeft zich vandaag echt ingezet voor zijn basketwedstrijd. Hij maakte zeventien punten. Aan mijn geestesoog glijdt onze avondmaaltijd met ons gekeuvel voorbij. Wat heb ik daarvan genoten!
Slapen, Lieve! Hé, hoor ik daar geen deur? En nog een? Ik glijd mijn bed uit, doe mijn deur van slot, hang over de trapleuning. Spits mijn oren. Niks. Geen beweging. Muisstil. Loos alarm of ?
Ik nestel me terug onder mijn dons, klaar wakker verdorie.
Draai en keer. Drie uur. Half vier. Vijf over vier.
Wanneer de wekker gaat, blijkt dat ik toch geslapen heb. Maar ik ben precies méér moe dan vannacht!
Gisteren had ik mijn dochter aan de lijn. Ze promootte een uitje voor mij. Mieke had namelijk gebeld: of ik niet mee ging dansen? Spontane reactie mijnentwege: ikke? Neeje! Te stram, geen goesting, te lastig Allé mama, je zegt altijd dat je wat meer aan je sociaal leven moet doen, hier is het telefoonnummer en maak een afspraak!
Enfin, ik dacht, eens informeren dat is vrijblijvend, dat verplicht me tot niks. Het ging om free style dance, zonder partner, en nog een paar kennissen zouden meedoen. t Was toch niet met springen, hé? Want dat zag ik niet meer zitten. En zeggen dat ik me jaren lang in de Afrikaanse dans had uitgeleefd!
Neen, geen atletische sprongen, werd me beloofd. En op ne man min of meer ging het niet aankomen, als ik er zin in had, kwam ik maar af
Mijn woensdag is goed gevuld dus kan ik mijn uitje probleemloos uit mijn gedachten bannen. Maar zij is op haar qui vive en attendeert me op het feit dat ik het vervoer nog moet regelen, want haar training is in de Topsporthal en niet op de piste. Daar gaat mijn excuus!
Eens dat geregeld is er geen ontkomen aan
Ik erken, soms heb ik een zetje nodig
.
Onze jonge dansleraar kondigt een sessie swingen aan. Euhm volgens mij dans je dat met twee. Dan klinkt het resoluut uit Miekes mond No way, ik dans niet met vrouwen Ik ga naar huis Euhm ik normaal gezien ook niet, maar hier ben ik nu Ginnegappend worden er koppeltjes gevormd, het publiek bestaat uitsluitend uit mensen van vrouwelijke kunne. Mijn buurvrouw Vera heeft zich reeds verbonden met mijn buurvrouw-van-twee-straten-verder Anita en ikke, gniffel ik in mezelf, ben afgewezen door iemand die niet met vrouwen dansen wil. Dus transformeer ik mezelf tot man.
Tot ik me realiseer dat ik later beslist verkeerd ga swingen. Dus bekeer ik me weer tot vrouw. Dan hoor ik dat ik het meest zal moeten draaien, dus onderga ik weer een sekseverandering, tot grote hilariteit van het duo Vera-Anita.
De basispas wordt aangeleerd, poepsimpel. Een halve draai, een hele. Een acht enzovoort
We oefenen en krijgen de slappe lach. Op elk trouwfeest kan ons Koekske mij verleiden met zon swing, daar vallen we niet uit den toon. En intuïtief deden we zoals het hoort, op het gevoel, zonder rekening te houden met links of rechts Rock around the clock, das wel een ander tempo
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
