Onder mijn duim puilen de watten eruit. Bij nadere inspectie - zonder beglaasde ogen zie ik tegenwoordig beter - merk ik op dat het verband gesmolten is. Eén dag oud, en reeds vermassacreerd. Ik had net zo goed in de fik kunnen staan tijdens het koken, een gips heeft namelijk geen zenuwen, en trekt zich niet in pijn terug wanneer het zich brandt, zo te zien
Twee ziekenhuisvrije zussen schoten er nog over van ons zestal die zaterdag: Steentje en ik. Heb ik het lot uitgedaagd met die uitspraak? Nog voor mijn woorden helemaal koud waren stond ik in de afdeling Spoed. Tijdens een georganiseerde fietstocht kneep ik na een waarschuwing reflexmatig mijn pas bijgestelde voorrem dicht, ging overkop en belandde in de berm. Zat mijn rechterhand op dat moment niet in mijn broekzak dan had ik wellicht nog tijdig kunnen bijsturen. Als en indien, t zijn vijgen na Pasen
Mijn ongeplande duik in het gras bracht het hele peloton tot stilstand. De schade beperkte zich tot wat schaafwonden, een pijnlijke knie en een pols die me zorgen baarde. Geen bezemwagen in ons kielzog, zelfs geen verbandkistje in ons midden, enkel een spiegelei, maar daar had ik voor het ogenblik weinig aan. Ik besloot het nog wat aan te zien en kroop weer op mijn fiets. Als het echt niet ging kon ik er alsnog mee stoppen, alleen had ik geen flauw benul waar we ons bevonden. Nog steeds in de buurt van Melle, schatte ik. Nog vele kilometers voor de boeg. Enfin, voor het wiel.
Ik trotseerde valse plats en allerhande hellingen maar elke bobbel in het wegdek zinderde door mijn linkerhand. Goed dat mijn schoonzus mijn oog richtte op de overvloedig bolsterende kastanjeboom of de schoonheid van het landschap was volledig aan me voorbijgegaan. Nu bengelde ik aan het staartje, daarstraks overmoedig samen met sportief Steentje in de voorhoede. Af en toe een duwtje in de rug, wat was ik mijn broer dankbaar!
Ik doorploeterde zonder kleerscheuren de twintig kilometen die ons scheidden van onze eerste stopplaats, de Boomgaard in Sint-Lievens-Houtem waar we de inwendige mens gingen versterken.
Daar trommelden we onze eigen familiale nooddienst op en mijn schoonbroer gaf zijn voorgenomen rustig ontspannen middagje op en pikte me op. Rijwiel in de koffer en retour naar mijn aan het startpunt geparkeerde wagen.
Nog geen uur later meldde ik me aan de balie in het UZ. Het was druk, waarschuwde men. Nauwelijks in de wachtplaats neergestreken werd ik reeds afgeroepen. Waaw! Helaas, twee uren later zat ik er nog. In de gang, want alle hokjes waren bezet, het leed achter de gordijnen nauwelijks verhullend, privacy miniem. Ik voelde mijn deernis groeien. Voor de oude man met de gebroken schouder, de jonge vrouw die niet mocht drinken, de jongen die na verzorging door de politie werd weggeleid. Hij was vast niet ouder dan mijn tienerzoon.
Als een prof in hoogsteigen persoon een stoel bijschuift gaat het niet om een banale kwaal.
Ik kon best wat wachten...
Ten langen leste kwamen ze me halen voor een fotootje Na nog een sessie op de stoel in de gang mocht ik uiteindelijk ook verdwijnen achter een gordijn alwaar mijn arm niet bepaald zachtzinnig werd betast. De tijd kroop voorbij tot ik andermaal een verpleger volgen mocht
Op het ogenblik dat hij begon te goochelen met verbanden die zich in plaaster transformeerden, besefte ik dat ik de komende dagen heel wat beperkingen tegemoet ging. Even nog koesterde ik de hoop zelfstandig met mijn auto weg te komen, maar toen mijn duim ook ingekapseld werd, vervloog die hoop. Als pijnscheuten schoten de komende afspraken me door het hoofd: dit en dat en dat onuitvoerbaar!
Ondertussen ben ik wel blij dat mijn pijn solide gebunkerd is, want de minste onverhoedse polsbeweging voel ik tot in het puntje van mijn tenen Maar ik sta voor een uitdaging: ontdekken waar mijn nieuwe grenzen liggen. Het heeft alvast dit voordeel: elke vertrouwde handeling wordt uit zijn routine gelicht en ervaar ik heel bewust
2007 zal geboekstaafd blijven als de lastigste vakantie ooit. Niet dat ik tegen alle dagen aankeek als tegen een niet te bedwingen berg. Verre van. Soms was er geen vuiltje aan de lucht, liep het leven op rolletjes. Maar andere dagen moest ik zo stevig in mijn schoenen staan dat ik er kramp van in mijn tenen kreeg.
Moederlijke vaardigheden verwierf ik niet van vandaag op morgen. Langzaamaan werd ik in het vak ingewijd.
Het begon met doorwaakte nachten waarin ik aan de hongerige behoeften van mijn telg voldeed. Met het ontcijferen van elk kreetje dat een vraag om aandacht, verzorging of voeding kon inhouden.
Voor ik het wist diende ik het hoofd te bieden aan de fratsen van mijn rebellerende peuter waarbij de machtige ik-gevoelens ontwaakten.
Tijdens de basisschoolleeftijd kon ik hiervan een beetje bekomen en nieuwe krachten opdoen voor de volgende episode: de publiciteitsjaren
Amai, merci, alstublieft, dat vréét energie! Orkaan Dean heeft er niks aan!
Het is voorbij middernacht en hij staat in het deurgat stoom af te blazen. Ik vrees voor de slaap van mijn bejaarde buren, kan hij zijn stem niet dempen? Neen, fluisteren maakt zijn stem kapot. Bovendien begrijp ik hem niet.
Ik ben van vóór zijn tijd. (Uiteraard)
Ik wil hem kluisteren. (Bij voorbaat gedoemd te mislukken)
Hij wil weg. (Alle dagen ook al is het na tien uur s avonds)
Iedereen zit nu lekker bij zijn vrienden, behalve hij. (En de zonen en dochters van mijn familie en vrienden)
En zo gaat het nog een tijdje door.
Ik versta hem maar al te goed. Ik ben mijn eigen jeugd nog lang niet vergeten. Ik wou ook altijd meer dan me toegestaan werd. Ik staarde me ook blind op de vrijheden van een ander.
Hij vindt dat ik blij mag zijn dat hij niet aan de drugs zit, niet vecht en niet steelt, dat hij niet spijbelt en elk jaar overgaat, dat hij niet rookt, dat hij sport
Ik denk aan zijn faalangstige jeugdvriend die al bijna vijf jaar niet meer naar school gaat, aan zijn jaargenoot uit een zeer goede thuis die door drugs toch in de goot belandt, aan die andere vriend die op dertienjarige leeftijd wees werd, aan Ik heb veel om dankbaar te zijn.
Maar hij ook, en ik hoop dat hij dit beseft. Zijn minder fortuinlijke Afrikaanse familie om maar een voorbeeld te geven Onderwijs, geen evidentie. Stromend water en elektriciteit, evenmin. Frisdranken en koeken, een ongekende luxe. Gezondheid, onbetaalbaar. Aids, een bedreiging. Uitzicht op beter? Zij leven op hoop
Zij hebben alvast één iets waarnaar ik snak: ZON!
Alhoewel, het is daar momenteel ook regenseizoen
Nordic Walking of Luc De Vos. Een moeilijke keuze. Het stokkenwandelen loopt niet weg, daar heb ik elke maandag opnieuw de kans voor. Bovendien heb ik last van hielspoor en kan ik de volgende dag gegarandeerd niet meer uit de voeten na een doorgedreven mars.
Het is een avond voor docenten en studenten. De drankautomaat is stuk en de medewerkers lopen het vuur uit hun sloffen op zoek naar cola voor de performers. De lastigaard zou de manager zijn, die stelt nogal wat eisen. Oei, ik moet vanavond dus doorgaan voor een docent! grapt mijn broer en ik begin al inwendig te puffen, want van mij zal wel hetzelfde verwacht worden.
Gelijk we de locatie betreden, zie ik hem staan. De manager. En ik ken hem. Hij mij ook.
Hij is duidelijk verrast en nieuwsgierig: Wat doedegij hier?
Tja, naar Luc De Vos komen luisteren, zeker?
Geefdegij hier misschien ook les?
Euhm ne student ben ik al zeker niet, hé!
Mijn aanzien stijgt met sprongen. Hij wist me vroeger omringd door mensen met verstandelijke beperkingen en nu door universitairen.
Dus, als ze het straks niet goed verstaan, dan hebt ge uw werk niet goed gedaan.
k Denk dat mijn inbreng eerder minimaal is
Later zal ik het wel eens uitleggen.
De pers is ook aanwezig. En VTM en AVS. De zomercursus Nederlandse Taal en Cultuur is er voor studenten die in hun thuisland met onze taal als hoofd- of bijvak bezig zijn. En uiteraard is het niet hun moedertaal!
Terwijl we de zaal binnenlopen grapt Noele nog: En goeie vragen stellen, hé! Of moogt ge dat niet doen?
Ikke niet, neen
Tot op de laatste rij zijn bijna alle plaatsen volzet. Vooraan in de zaal is het leeg, niemand voelt zich geroepen dààr te zitten, dat is voorbehouden aan de laatkomers
Met een kabba-tje, dat is Gents voor tas, in de hand komt Luc het podium op. Hij diept hieruit een boekje op en kondigt aan dat hij uit eigen werk zal voorlezen.
Of er Russen in de zaal zijn? De interesse is gewekt. De naam van de groep is ontleend aan een Russische schrijver. Het klonk wel mooi: Gorki. Nazdrovje! en hij nipt van zijn plat watertje.
Met zijn kennis van vreemde talen charmeert hij zijn publiek.
Wie de zanger van Queen is? Hij wijst iemand aan in het publiek. Nee, jij Ten langen leste heeft Marie uit Tsjechië door dat hij het tegen haar heeft en ze weet niet waar te kruipen van verlegenheid.
Veel nuances ontgaan hen. Gelukkig reikt hij zelf de pointes aan.
Moeizaam komen de vragen los.
Een streepje life muziek had wellicht de vlam in de pijp doen schieten. Nu bleef het een droog geheel.
Al kon Luc wel duidelijk overbrengen dat hij plezier had in zijn stiel en dat het voor de elfendertigste keer zingen van Anja nog steeds leutig was. En voor de lol zong hij het op zijn Gregoriaans. Ah ja!
Zussenziekenbezoekdag. Zussendag bij zieke zus.
t Is eens wat anders dan ons laatste uitstapje dat ons van West- naar Zeeuws-Vlaanderen bracht. De helft van ons gezelschap geloofde nog in sprookjes en voorspellingen en was er stellig van overtuigd dat de zon dra zou doorbreken. Opklaringen vanuit het westen was ons beloofd en in Knokke het Zoute bevonden we ons daarvoor dus op de juiste plek. We waren net onze zoektocht naar een parkeerplaatsje in de buurt van het Zwin gestart toen het ons daagde dat dit toch niet de meest ideale plaats was om een eventuele zondvloed drooghuids te overleven. We keerden dus onze kar, t is te zeggen de trouwe vierwieler van ons Koekske, en tjokten richting Lippenslaan, het shopparadijs. In slakkengang vorderden we door de lanen, want we waren niet de enigen met dit lumineuze idee. We konden ons, in feite hààr, vehikel stallen voor maximaal één uur aan de kostprijs van één euro.
Steentje dartelde verrukt van het ene naar het andere boetiekje met hippe, jonge mode waar tussen al die kleine maatjes uiteraard niets van mijn gading te zoeken was. Maar ik liet uiteraard hierdoor mijn plezier niet vergallen en verlustigde me in de aanblik van een nabijgelegen etalage met vissen van allerlei pluimage wou ik schrijven formaat. De dieren werden niet in levende toestand voorgesteld maar in de heerlijkste bereidingen waarbij ik vanzelf begon te watertanden. Dankzij de geur, het prijskaartje en mijn zussen kon ik me bijtijds losrukken van deze verlokkingen die me nog verder zouden laten afdwalen van het pad der minuscule proporties. Het dient gezegd, ik streef immers naar een maatje minder, wat niet persé van vandaag op morgen bereikt moet worden.
Het uur verstreek voor we er erg in hadden en met een munt spoedde Bietje zich naar de parkeerautomaat om onze autostelplaats te bestendigen. Nauwelijks had ze ons vervoegd of de hemelsluizen openden zich en dreven ons de winkels binnen. De nering met uitzondering van parasol- en strandstoelenuitbaters doet gouden zaken op zulke ogenblikken, dat lijdt geen twijfel. Na de bui verscheen ik gepakt en gezakt weer op straat.
Voldaan door de gepleegde koopjes installeerden we ons op een overdekt terras, de uiterste, want natgeregende, tafeltjes lieten we links liggen. Met enige moeite wrongen we ons in de krappe ruimte op een stoel en bestudeerden de kaart. Een kleinigheidje eten ook al had iedereen, behalve ik, een picnic in haar knapzak. Grootse menus vielen hier niet te consumeren en een omelet natuur bleek niets meer dan een simpel gebakken ei te zijn, zonder zelfs maar één petieterig blaadje sla ter garnituur. Had ik maar voor de soep gekozen, die bestond tenminste uit groenten! Maar niet getreurd, we zaten droog. Nog voor onze bestelling geleverd werd, koerste Steentje met een nieuwe munt naar de automaat om het plaatsje voor de wagen een volgend uur te kunnen handhaven.
Terwijl ik mijn stoel beet pakte om dichter aan te schuiven bleef er iets aan mijn vingers plakken. Vol walging floepte ik een oude kauwgum in de asbak. Bwakkes, vies! Even later spuwde een kind zijn Fristi op de dorpel uit. Het lustte het voorzekers niet. Helaas zat ik net aan die overgang tussen interieur en exterieur en deelde in de spatten. Andermaal bwakkes, en niemand die het had opgemerkt, tsss
Nog voor ons parkeeruur rond was hadden we de inwendige mens versterkt en stonden we voor de vraag: Wat nu?
Naar het strand!, klonk het unaniem ook al was de zon nog in de verste verte niet te bespeuren.
Of naar een etablissement waar we ongestoord yahtzé konden spelen. Vroeger plachten we dit aan het oud zwembad te doen, op het terras aldaar, maar dit had plaats moeten ruimen voor nieuwbouw waar niets te verteren viel. We waren al een eind s weegs naar Moeder Siska toen de kilometers geleden gepasseerde pijl naar Nederland ons nieuwe ideeën gaf. Waarom er geen bezoekje aan Sluis aan breien? Zonder moeite haalden we 100 procent van de stemmen en andermaal keerden we onze kar, eigenlijk die van ons Koekske, en begaven ons naar de grens van ons Belgenland.
Het gaf ons meteen een vakantiegevoel: het overschrijden van de landsgrens. Wat zag alles er hier netjes en kneuterig klein uit! Een parking waar je voor een luttele 2 euro ùren kon verblijven en waarop ik genereus trakteerde. Ook hier een aaneenschakeling van winkeltjes. Een winkel, die we argeloos als verhuurder van erotische films bestempelden, bezat binnen een keur aan speeltjes. Onze jongste ontpopte zich als specialist ter zake. De doos van Pandora opende zich voor ons...
Wat later nestelden we ons in een etablissement waar dorstigen zich konden laven en we terugblikten op een fijne namiddag met ons vieren.
Heden zijn we weer verzameld ten huize Bietje.
Ziekezussenbezoek dit keer.
Desalniettemin wordt het ook vandaag een plezante bedoening waarbj we plannen beramen om onszelf eens middels een professionele massage of kuur te laten verwennen.
Wordt gegarandeerd vervolgd!
Ik heb precies een spuitofobie, ginnegapt ze.
Ze heeft nog altijd last van haar gebroken pols en twee reeksen kine hebben nog niet veel heil gebracht. Met de verwijsbrief presenteren we ons weer bij de huisarts. De verrekking van een gewrichtje tijdens de breuk leidt tot een hardnekkige ontsteking met pijn als gevolg. Ze zal er quasi meteen vanaf zijn met een inspuiting. Het alternatief is een pijnlijke behandeling gedurende drie weken. Het kan ook spontaan genezen doch daar zou wel een jaar overheen gaan.
Het spuitje ziet ze helemaal niet zitten. Wat dit betreft is ze nog geen haar veranderd. Als baby, kleuter, lager schoolkind zette ze het dokterskabinet reeds in rep en roer door haar panische angst voor injecties. En hoera of helaas, het leven zorgt wel voor de nodige ervaringen.
Toen ze voor het eerst kampeerde in de Ardennen, haalde ze in het bos haar been open aan een tak van een omgehakte boom. Geen onschuldig schrammetje, maar een serieuze jaap van vijftien centimeter. De ambulance haalde haar op en in het ziekenhuis moesten ze zes inspuitingen geven. Door haar angst diende men haar bijna onder narcose te brengen. De hechtingen waren op drie niveaus. Pas na afloop werd ik op de hoogte gebracht. Het staat in mijn geheugen gebeiteld, daar bij de garnalen en gerookte heilbot in het warenhuis. Ik kon niks doen. Enkel wachten tot ze vele uren later thuiskwam.
Ze kent dus het klappen van de zweep. Zwicht voor de inspuiting. De mantra het doet geen zeer rolt moeiteloos van haar lippen. Als het pijn doet kan een zwachtel soelaas brengen, of ijs
Hij valt me meteen op wanneer ik het jazzcafé binnenkom. Donkerharig, getaande huidskleur, groot, gespierd, perfect gebit, innemende glimlach. Hij heeft wat weg van Georges Clooney. Hopelijk is het een Spanjaard. Mijn Spanjaard.
Bar Deco is vanavond het decor voor een singalongsongavond. Het is er gezellig, maar klein. Archieklein. Zo benepen dat ik benauwd ben door een zich voorbijwurmende passant op het één trede hogere podium te belanden. Gelukkig wordt me één van de zeldzame barkrukken geoffreerd waarop ik me zonder scrupules met één bil placeer. Ik ben voor zover ik het zie naar alle waarschijnlijkheid de oudste hier presente persoon. Ik zou me gesterkt moeten voelen door de aanwezigheid van mijn ietsiepietsie jongere broer, maar die oogt zo jeugdig met zijn hippe bril dat ik daar geen voordeel kan bij halen.
Het is nog warm ook. Het boekje met de Vlaamse Nummers bewijst uitstekend dienst als waaier. Maximum vijfenveertig is de capaciteit verneem ik. Hoog op de muren worden allerlei exotische dranken aangeprezen, aan duizelingwekkende prijzen, althans volgens mijn normen.
Ik bevind me in internationaal gezelschap, al zou je dat op t eerste zicht niet zeggen. Ik probeer ieders afkomst te raden, geen sinecure. Donkere wenkbrauwen, in tegenspraak met blonde lokken. Niet elke zwartharige is Zuiders.
Het is hun eerste week in Gent. Ze volgen een zomercursus Nederlands. Thuis zijn ze op de een of andere manier met deze taal bezig. Jong zijn ze, prille twintigers. Er is ambiance. Enthousiast kwinkeleren ze mee met Johan Vernimmen, De Kreuners, Clouseau en dies meer. Ook wij doen onze duit in het zakje. Hoe aanstekelijk, dat samen zingen! Nu dient het een volgens mij nobel doel, namelijk een taal onder de knie krijgen. Het schept ook een band.
Ergens in mijn achterhoofd gaat wel een alarmbelletje rinkelen. Er is een negatieve connotatie met massabeïnvloeding. Die positieve samenhorigheidsgevoelens kunnen gemanipuleerd worden ten behoeve van onzichtbare, minder fraaie intenties. Psalm, nationale hymne, karnavalsdeun of kleuterliedje een facet van het leven
Meezingen met Anne van Clouseau houdt niet in dat ik een fan ben, het onderstreept enkel het bijna fysieke plezier in zingen. Dat dit gebeurt in een sociale context kan alleen de geneugten verdiepen.
Ik amuseer me en nippend van mijn Duvel - het is namelijk te broeierig voor wijn - bekijk ik het jonge volkje. Tiens, er is een blonde kant en een donkere. Ik zit bij de laatste, het bruist er, het zit barstensvol energie, er is ambiance. Tussen de Vlaamse liedjes zitten ook Duitse, Spaanse, Italiaanse, Franse, Engelse en Ierse liedjes gemangeld. Iedereen zingt alles maar toch kan ik de Duitsers en de Spanjaarden detecteren.
Via via kom ik mijn gasten voor aanstaande dinsdag op het spoor. Een Brit en een Spanjaard. Ze hebben blijkbaar zelf nog geen idee van het nakende programma.
Zondag worden ze mee op sleeptouw genomen naar het Verdronken Land van Saeftinge. Een inkijkje op een leuke job, voor wie jong is althans, en geen familiale verplichtingen heeft. Het talencentrum van de universiteit.
Ik moet iets Vlaams op tafel toveren en weet nog niet wat. Mijn schone zus opteert voor haar eters Bouillabaisse. Whats in a name? Noem het Oostendse vissoep en het is Vlaams!
Ik kijk ernaar uit, weliswaar met gemengde gevoelens omdat er van mij iets culinair verwacht wordt, maar toch, het is vakantie in de trant van mijn ouders: het buitenland in huis gehaald!
Ook al ben ik nu dertig jaar ouder dan wenselijk, het is leuk mensen te observeren. Aantrekkingskracht, hoe ga je daarmee om? Ongewenste intimiteiten van een knappe alsmaar zatter wordende gast, zich van zijn sex-appeal bewust, hoe hou je hem van je lijf, terwijl je eigenlijk dweept met die andere? Ik heb goesting om hem een plaatsvervangende oorvijg te geven. Maar het meisje blijft lief.
Die Spanjaard, die helaas de mijne niet blijkt te zijn - ik heb een homootje - voldoet aan al mijn verwachtingen. Op het einde van de avond zet hij zich aan de piano en trakteert ons op een romantisch - voor mij toch, het feit op zich alleen al - meezingrecital. Het is veel te rap gedaan. Ik heb een boontje voor muzikaal vaardige mensen
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
