Nulla calamitas sola. Een ongeluk komt nooit alleen. Zegt men.
De verpleegster bevrijdde mijn arm uit de plaaster, de dokter duwde drie keer op mijn pols. Of het pijn deed? Neen dus, dààr toch niet, en hij verklaarde me genezen.
Ik geloofde dat grif, wèg beperkingen! Dàcht ik.
Blauw, rood, bruin, geel, broos, dun, krachteloos. Spieren geslonken als sneeuw voor de zon
Mijn Berlingootje verwelkomde me met open portieren en verbeet zich om niet in luid claxongeschal uit te barsten. Maar hij moest nog een beetje geduld oefenen, pas de volgende dag zou ik hem mee uit nemen.
Zo kwam het dat hij zijn favoriete plaatsje voor mijn voordeur verspeelde. Geen nood, mijn buren hielpen me met het uitladen van mijn boodschappen. Eens het nieuwtje eraf en dat was reeds na één dag kon ik binnenshuis geen beroep meer doen op mededogen van mijn troonopvolgers. Mama, ge zijt veel te zelfstandig, klonk het. Of onbarmhartig: Ge moet zo geen aandacht vragen. Dat is zielig.
Mijn onvrijwillige immobiliteit blies mijn sociale netwerk echter nieuw leven in. Boodschappen met Steentje, samen met Bietje naar de garage, door vrienden naar den Turk gevoerd, met Jolien en haar papa mee naar het Belgisch Kampioenschap Atletiek Mijn rechtshandige vaardigheden groeiden. Routinehandelingen kregen een creatieve vertaling. Verfrissend.
Die avond mocht ik naar een feestje. Een nieuwe Voordeur. Het vet is van de soep. Over de helft zijn. Met tram 5 rijden. Abraham/Sarah zien , las ik op de uitnodiging. Verrassing, ongeloof, herkenning, leedvermaak, plezier, streden om voorrang, want Anita zag er stukken jonger uit Onze oudsten deelden bijna tien jaar lang dezelfde klas, voetbalden samen en volgden ook samen muziekschool.
Mieke en Peter kwamen me ophalen, dat bespaarde me een eenzame entrée. Niet dat ik daar mijn hand voor omdraai, maar het is toch plezanter
Aperitief. Warme beenhesp. Ludieke zangstonde.
De eerste danspasjes zijn gezet wanneer mijn broekzak begint te vibreren. Het is elf voor één. Mijn GSM. Te laat. Ik toets 5555 en beluister het bericht.
Ik verwittig mijn tafelgenoten en neem afscheid van de feesteling. Mijn buren Vera en José vergezellen me.
Vera ontdekt dat haar thuisfront ook gepoogd heeft om haar te bereiken.
t Is niet waar, hé! roept ze en we zetten er stevig de pas in. Even later gaan we over in lichte looppas.
Onze straat is versperd door een politiewagen. In het blauwe zwaailicht zien de verhakkelde voertuigen er naargeestig en mistroostig uit. Jolien komt me tegemoet en omarmt me. Mijn zoon meldt me dat de politie-inspecteur een verklaring wil afnemen en mijn boorddocumenten nodig heeft.
Vijf autos als een harmonica in en op elkaar.
Aan een waanzinnig tempo haalde hij haar in op de verkeersdrempel. Zij had net haar dochter afgezet aan de Overpoort, merkte de snelheidsduivel op in haar achteruitkijkspiegel en zette zich in angst aan de kant. Hij schampte de linker boordsteen, verloor de controle over het stuur en ramde met een immense klap Yves auto linksachter. Deze botste met grote kracht tegen mijn wagen die op zijn beurt op zijn voorganger vloog, over diens trekhaak en die raakte dan weer Katriens auto. Vier meter ver is mijn Berlingo gecatapulteerd.
De chauffeur is amper vierentwintig jaar. Zijn passagier levensgevaarlijk gewond.
Hij had nochtans niet veel gedronken, vond hij. Slechts vier keer een halve liter pils. In shock drinkt hij anderhalve liter water in de gang bij mijn buur, in de hoop de ademproef positief te kunnen beïnvloeden. Het mag niet baten.
Ik ben geschokt. Mijn nieuw autooke, nog vier jaar af te betalen. Ik weet het, mij treft slechts materiële schade en dat verzinkt in het niets bij het lot van die andere jongen die voor zijn leven vecht.
Het geoefende oog van de takeldienst ziet een perte totale waar volgens mij mijn voertuig enkel erg gehavend lijkt: voor- en achterkant ingedeukt en rechts sluit de schuifdeur niet meer. Het chassis is beschadigd.
Ik onthaal de politie in mijn huiskamer om proces verbaal op te maken. Ik moet eraan denken binnen de drie weken een schadebestek in te dienen, anders verlies ik al mijn rechten.
Om kwart voor drie in de nacht komen ze mijn citroentje ophalen.
De volgende ochtend regel ik een vervangwagen. Mijn verzekering voorziet dit voor twee dagen. Ik krijg een C-eentje, schattig, klein maar desalniettemin ruim. Nieuw bovendien. Een positief kantje. Mijn garage belooft mij me uit de brand te helpen voor de volgende dagen.
Ik krijg een CZ van Joliens leeftijd. Een gegeven paard kijk je echter niet in de bek. Mijn pijnlijke linkerhand mist het vertrouwde servostuur. Ik moet het stellen zonder centrale vergrendeling en automatische ruiten. Mensen, wat waren we verwend! En zeggen dat ik jàren met dergelijke wrakken rondreed!
Verzekeringen, je moet je assertief opstellen. Ik heb het al helemaal verkorven. Toen men me plompverloren meedeelde dat ik alle kosten diende voor te schieten - met een omnium had ik dit kunnen voorkomen - zetten de sluisdeuren zich open. Dàg welbespraaktheid. Ik voelde me een zielig hoopje mens.
Het warm (!) onthaal bij de politie bij het opvragen van het PV-nummer, bracht niet meteen soelaas. Zij vonden dat dit het werk was van de verzekeringsmaatschappij. En de verzekeringsmaatschappij vond dat ìk die gegevens moest ronselen, anders konden zij geen dossier opstarten
Eén ding is zeker: ik moet mijn haar laten groeien. Hoe, moet ik nog uitzoeken. Waar?
Op mijn tanden
Veertien zomers telt ze vandaag, 27 augustus. Veel verwacht ze niet van mij nu één arm buiten strijd is, maar ik ken ons madam, ze vertoeft graag onder de mensen. Een drankje met wat versnaperingen, dat lijkt me nog haalbaar. Taart voor de papa en haar broers en zusje staat reeds gepland. Een aantal inkopen kunnen dus onder die noemer zonder achterdocht te wekken.
Via tekstberichtjes stel ik de familie op de hoogte en ik krijg meteen positieve respons. Koekske wil ook graag komen maar " het zal er een beetje van afhangen Want op dit eigenste moment ben ik bezig met oma worden. Al vijf centimeter ontsluiting, dus Spannend hé! "
t Zal wel zijn! Op 30 mei werd het eerste achterkleinkind van mijn ouders geboren en nog geen drie maanden later maakt het tweede zijn opwachting
Zelfs met mijn zoon als handlanger slaag ik er niet in de nodige telefoonnummers van haar vriendinnen te bemachtigen. Via een omweg dan maar
Bietje komt om het boodschappenlijstje maar aangezien dochterlief in onze buurt ronddartelt, houden we het op onschuldig gekeuvel.
Een gsm-melodietje versplintert ons gesprek. Bietjes enthousiasme is een aanwijzing voor heuglijk nieuws: Mattéo , 3 kg, lengte nog niet opgemeten, 5 weken te vroeg geboren, toch naar de couveuse, mama ok, iedereen dolgelukkig. De gloednieuwe papa belooft vanavond ook van de partij te zijn.
Ik stuur mijn oudste naar de winkel met een lijstje voor drank, chips en aanverwanten plus mijn bankkaart. Te veel voor de geselecteerde rugzak, en hij sukkelt zich een weg terug naar huis. Hij is een beetje verbolgen, geen kat die hem ter hulp snelde toen zijn inkopen hem ontglipten.
Ondertussen sijpelen de antwoorden binnen. Jolien koestert nog steeds geen argwaan, ik kan de agitatie immers aan de boreling toeschrijven.
Papa bericht dat hij later zal zijn, hij zit met Maarten bij de tandarts. Geen probleem, vindt Jolien, ze vertrekt wel wat later naar de atletiektraining. Ik verbijt mijn zenuwen, ik had echt wel op die twee uurtjes afwezigheid gerekend!
Een oase van rust bij de taart, aardbeien en geen chocolade zoals Sara stiekem hoopte. Maarten is wat pips na het trekken van een kies, verkiest ijs en dat wekt hem weer tot leven. Mateo jaja naamgenoot van charmeert door zijn profijtige hapjes en zijn keurige manieren. Hij is nog geen twéé!
Ik versier vervoer terug voor Jolien want haar papa zal haar naar de Racing voeren.
Een deel van mijn familie is reeds geïnstalleerd wanneer het feestvarken voor onze deur gedropt wordt. De geparkeerde autos herkent ze wel, maar toch is ze verrast dat dit ter harer ere is. Naarmate de avond vordert en de gasten binnendruppelen stijgt haar verbazing. Ook vriendinnen! Yeah!
Tetterend verhuist de jeugd naar de kamers want mijn terras barst uit zijn voegen.
De splinternieuwe moemoe ze gruwelt van deze betiteling waarmee we haar graag eens plagen is verrukt over haar nakomeling. Nooit had ze kunnen bevroeden dat er zo eensklaps, plotseling meteen een band zou ontstaan, nog vóór het kind in haar armen lag. De kersverse fiere vader heeft brandnieuwe fotos van zijn eersteling, het fototoestel wordt gretig doorgegeven.
Tot in de vroege uurtjes houdt een kleine delegatie het uit. Schoonzus keert met de fiets terug, aangezien ze er ook mee gearriveerd is. Mijn broer blijft nog wat plakken. Een telefoontje doorklieft de nacht, of we eens willen kijken ligt haar gsm er nog? Neen, dus. Of hij dan eens wil bellen naar het bewuste toestel? Misschien komt ze het zo op t spoor.
Hilariteit.
Het samenzijn deemstert verder in de nacht
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
