Huisruil, is dat geen idee voor een vakantie? oppert mijn jongste. Ze staat ervan te watertanden bij het visioen alleen al: een tropisch oord, een kast van een huis met een park van een tuin, een zwembad, Ze meent zelfs dat je de plaatselijke vriendenkring erbij krijgt. Zo leer je nog eens wat mensen kennen.
Ik laat het denkbeeld langzaam tot mij doordringen. Tja mmm misschien De andere kant van de medaille: wat hebben wij te bieden? Gentse Feesten om te beginnen, al zit ik daar natuurlijk persoonlijk voor geen millimeter tussen. Onze woonst bevindt zich enkel binnen wandelbereik van deze wereldvermaarde mag ik wel met enig chauvinisme zeggen jaarlijkse festiviteiten. Los hiervan bezit onze stad uiteraard heel wat andere aantrekkelijkheden en bezienswaardigheden.
Verder sta ik wat huiverachtig bij de wetenschap dat vreemde pottenkijkers in mijn heiligste der heiligen zouden rondwaren en alzo mijn diepste geheimen uit mijn boeken, notities, peecee enzoverder kunnen puren. Of, mij opzadelen met een torenhoge telefoonrekening.
Mijn benauwdheden staan mijn gastvrijheid overduidelijk in de weg
Ooit was het anders en trok ik onbezorgd en welgemoed op reis, zo ver en zo lang mogelijk.
Dat mijn buurvrouw ondertussen vol goede bedoelingen wat aanpassingen in mijn huisje had doorgevoerd, nam ik er dan maar bij.
Of dat er een mij onbekende zwarte vis rondjes in mijn aquarium zwom, ter vervanging van mijn tijdens mijn afwezigheid blijkbaar schielijk overleden vertrouwde exemplaar, so what? Hij was een beetje mismaakt, had maar één bol oog, so what?
Of dat mijn zus met haar toenmalig vriendje grote sier maakte met mijn blauwe geit, so wh daar kon ik al iets minder mijn schouders voor ophalen maar allé, hij stond er nog zonder blutsen of builen, so what!
Dat mijn voorplaats in het grijs geschilderd werd terwijl ik bij wit en nog eens wit zwoor Ach, peanuts
Tegenwoordig zijn de rollen omgedraaid en dweilt mijn zusje twee, drie keer per jaar de continenten af.
Maar wat met de poes, de planten, het huis, de honden?
Daar heeft ze wat op gevonden!
In plaats van van huis te ruilen, doet ze beroep op een woningoppas. Die verblijft tijdens haar afwezigheid in haar huis en verzorgt fauna en flora.
Dit jaar kwam een bejaard koppel. Meneer zou continu blijven, madame pendelde over en weer om hem te foerageren. Aangezien meneer niet goed overweg kon met de terrasdeuren, bleven deze aanvankelijk openstaan. Tja, dat ging ze misschien wel voelen aan haar energiefactuur, vreesde hij.
De ventilator aan het plafond draaide overuren, het was niet duidelijk hoe hem te stoppen.
Toen de combinatie hor- / terrasdeur duidelijk werd, bleken de honden twee nachten buitengesloten. Het hield enkel de buren - en de viervoeters - uit hun slaap. Gevolg: beschadigde ruiten door nagelgekras.
Ook de lichtschakelaars waren een onoplosbare puzzel. Door de bewegingsmelder was het een hele sinecure om uit te vissen welke schakelaar bij welke lamp hoorde. Ja! Nee! Ja! klonk het door de nacht tijdens het detecterend lichtspel
Pluche en Silco zullen er desalniettemin van genoten hebben: de hele voorraad hondensnoepjes was erdoor gedraaid
Het ruikt hier naar Kerstmis, vindt zoonlief.
Maar zonder dat knusse, dat behaaglijke De chauffage staat niet aan, hé!
Of hij het koud heeft misschien?
Nee, dat niet. Alleen ontbreekt nu die zalige kamervullende gloed die dan de snerpende kilte buitensluit.
Als vanouds staat hij aan mijn kamerdeur, een plaats die zich leent tot filosofische uitlatingen. Een beetje in de hoogte, want mijn domein bevindt zich twee treetjes lager. Het is avond, slaaptijd eigenlijk, en zijn ontboezemingen winnen het steeds van mijn computerscherm. Bijna dagelijks speelt zich dit scenario af, en het is een te koesteren moment. Welhaast een ritueel, waarbij hij afscheid neemt van de dag en welgemoed de nacht ingaat.
Vroeger lagen de rollen enigszins anders. Toen stopte ik hem onder met een nachtzoen en bleef ik dralen bij zijn stapelbed. De ideale hoogte voor een intiem tête-à-tête, hij genietend onder zijn donsdeken, ik comfortabel leunend aan zijn hoofdeinde, zijn wedervaardigheden en bedenksels tot mij nemend. Er was zo veel waarvan hij me deelgenoot wou maken
Hij heeft ergens wel gelijk met zijn geuren.
Gebraad gevuld met cognac en champignons. Het klinkt feestelijk. Het is dan ook zondag.
In de oven bereid en de dampkap ontsprongen.
Een verrukkelijk kant en bijna klaar gerecht na de tweedaagse provinciale zeskamp met dochterlief.
Zij blikt terug op een heerlijk weekend.
Ik ook.
Het stralende weer heeft daar veel toe bijgedragen. En het plezier en het enthousiasme waarbij ze van de ene naar de andere atletiekproef dartelde ook
Welke gedachtesprongen het gesprek in het deurgat naar het onderwerp Afrikaanse kinderen met dito moeder leidden, weet ik niet meer. Wat ik me wèl nog herinner is dat hij vindt dat kinderen als hij dit nodig hebben. En hij geeft een plastische voorstelling van de Afrikaanse moederlijke opvoeding. Zijn grappige performance kan ik niet in woorden vatten.
Directief, tot de orde roepend, vermanend, kijvend, luidruchtig
Maar ik moet zijn educatie niet meer in die zin aanpassen, dat zal niet veel meer uithalen, denkt hij. Want hij doorziet dit alles nu immers.
Ik had daar véél vroeger moeten mee beginnen, geeft hij me nog mee
Er zijn erger dingen in de wereld dan een in de prak gereden auto, maar toch hangt dit gebeuren als een donkere wolk boven mijn leven. Het is vooral de onzekerheid die me parten speelt, al vermoed ik dat vroeg of laat (en ik vréés eerder lààt dan vroeg) mijn schade wel zal vergoed worden. Ga een lening aan, werd me ingefluisterd. Maar dat vind ik een héél onzalige gedachte!
Meer dan drie weken reeds toer ik rond in een afgeschreven vervangwagen waarmee ik hopelijk niet in panne val! Mijn lidmaatschap bij de pechverhelping zegde ik namelijk enkele maanden geleden op als zoveelste bezuinigingsmaatregel. Met een nieuwe auto kon ik wel een jaartje zonder, meende ik.
Het neemt niet weg dat ik tevreden ben dat ik nog mobiel ben. Dat het me geen hoofdbrekens kost om me van punt A naar punt B te begeven. Maar, shame on me, ik begin mijn comfort te missen. Nu moet ik zelf zingen bijvoorbeeld wil ik een vrolijke noot in de wagen brengen, want met enkel het frontje van mijn radio kan ik niet veel aanvangen. Maar eureka! Ik bedenk net dat mijn GPS - als opbouwsysteem eenvoudig te verhuizen - ook over een MP3-speler beschikt!
Ook moet ik opletten dat ik, wanneer ik de kofferbak open, het deksel niet meteen op mijn hoofd krijg, de gasveer is blijkbaar stuk. Ik dien eveneens attent te zijn alles manueel op slot te doen, maar gelukkig heb ik slechts twee portieren. Mijn zetel krijg ik niet meer in de gewenste stand, ik stuur namelijk graag rechtop, nu mag ik het ervan nemen en lekker languit gaan liggen. Màg! Dat doe ik niet, ik hou graag nog wat overzicht. Dat resulteert in een verkrampte rijhouding.
Het is een oude onverzadigbare zuipschuit en ik kan hem natuurlijk niet op water en brood zetten want dan zou hij dienst weigeren
Aangezien we blijkbaar noodgedwongen een hele poos in elkaars gezelschap zullen toeven, zal ik de verzamelde takjes, blaadjes en stof eerstdaags maar eens opzuigen. Ikzelf niet, natuurlijk! Mijn stofzuiger. Ook de buitenkant heeft een sopje nodig
Mijn verzekeraar nam contact op met de tegenpartij. Helaas, ze schreven de verkeerde aan, namelijk één van de vier gedupeerden! Van de dader, géén gegevens, al noteerde de politie deze. Aan mij willen ze niets doorgeven, dat is een taak voor de verzekering, maken ze me duidelijk. Die mannen mogen ook wat doen voor de premie die ik betaal, voegen ze er ten overvloede aan toe. Daar ben ik vet mee! Ten langen leste geven ze me toch het PV-nummer.
Eigenlijk ben ik overgeleverd aan de goodwill van de personen aan de andere kant van de lijn. Assertief èn vriendelijk, dat wil ik zijn een waar oefenterrein!
Ik benijd mensen die rustig en onverstoord problemen aanpakken, zij denken in oplossingen, zij zien meerdere uitwegen. Ik daarentegen sta dikwijls te dicht bij de kommer en kwel waardoor mijn uitzicht op een creatief en doeltreffend resultaat belemmerd wordt. Ik dien wat afstand te nemen om alles in de juiste proporties te kunnen zien. Dan verandert een tragedie wellicht in een blijspel, of komt alles op zijn minst in balans
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
