Spijtig, hij kon haar niet helpen, er was geen kruid tegen gewassen. Of het ongelegen kwam? Ach, wat een vraag, bedacht hij zich, het komt immers nooit goed uit. Tot het eind van de week, daar moest ze toch op rekenen. Dat was een minimum, gezien de symptomen. Was het alleen maar wat gesnotter, dan was het rapper voorbij
Het verdict luidde : griep!
Op zon moment schakel ik over op de zorgzame modus. Moederen. Troetelen. Geen last is me te veel.
Gelukkig genieten mijn telgen van een ijzersterke gezondheid en zijn ze uiterst zelden ziek. Ik hou niet van flauwe kul en al helemaal niet van het simuleren van gezondheidsproblemen om iets onaangenaams te ontlopen. Dat betekent geenszins dat ik geen begrip heb dat je soms geen goesting in iets hebt, schrik om te falen, angst voor het nieuwe
Toen ze die avond thuis kwam barstte ze in tranen uit, het was zo lastig fietsen, ze had geen adem. Bovendien deed haar keel zon zeer. De thermometer registreerde 38°70C dus arrangeerde ik een rendez-vous met de huisarts. Het kon gelukkig tussen de andere afspraken in, want eigenlijk was hij volzet.
Die nacht stuurde ze me een sms-berichtje.
05.21 Kheb pyn. En om 20 na vyf adk 38.66. Kb helemaal nie goed gslapen. Wa moek doen? Uit mn bed kome? X Jolien. Zeer aan shoudrs.
Och Heere. Mijn mobielje zat in mijn handtas. Ik heb de oproep dus niet gehoord. Maar ze heeft de nacht toch overleefd. En hoe!
De volgende dag voelde ze zich kiplekker en was de koorts flink gedaald.
En ondanks de pronostiek was ze na twee dagen capabel om terug naar school te gaan
Die avond echter kwam mijn oudste thuis van de fitnesstraining. Niet in tranen, want dat is beneden zijn waardigheid. Maar duidelijk niet in conditie, wat resulteerde in een voortijdig opzoeken van de bedstede. Een duidelijk signaal, vrijwillig om acht uur, in de avond, gaan slapen, dat had ik nog nooit meegemaakt. Hij wou fit zijn voor de basketwedstrijd, en fris op het appèl verschijnen de volgende ochtend om 7.30u.
Helaas, na het ontwaken noteerde ik bij hem een lichaamstemperatuur van bijna 39°C. Ik stuurde zijn coach dus prompt een berichtje voice en sms dat zoonlief niet van de partij kon zijn zeer tegen zijn zin. Die ochtend joeg zijn gsm hem meermaals uit zijn bed. Blijkbaar was de boodschap niet overgekomen.
In de loop van de dag liep zijn koorts nog op tot tegen de veertig, mij hiermee de stuipen op het lijf jagend.
Hij genoot van het troetelen, werd een modelkind, bracht bijvoorbeeld zijn PMD zonder aansporen naar beneden
Hoe dan ook, zelfs de volgende dag wou de temperatuur nauwelijks dalen. Gelukkig voelt hij zich niet vreselijk ziek.
Gelukkig ook had Jolien het doktersbriefje vandaag niet nodig en kon ze deelnemen aan het Vlaams Kampioenschap Indoor Atletiek. En haalde ze dit jaar haar titel binnen
Een halve eeuw
Ons Koekske rijdt vanaf vandaag mee met mijn tram. De vijf.
Tram vijf verbond ons indertijd met de buitenwereld. Hij bracht ons bijvoorbeeld naar de hoogmis. De enige herinnering die me voor de geest springt is eigenlijk een zondag dat hij niet reed. Ik was op dat ogenblik nog niet kerkplichtig aangezien mijn eerste communie nog in het verschiet lag.
Het was ver stappen naar de halte onder het viaduct, althans voor mijn vierjarige kinderbeentjes. Rijen mensen stonden dwars over de straat en vrij snel werd ons duidelijk dat wachten op de tram vergeefs zou zijn. Ik was erg ongerust dat mijn moeder nu een doodzonde beging nu ze haar zondagsplicht verzaakte. Maar ze tilde er blijkbaar niet zwaar aan. Merkwaardig, vond ik.
Mijn ongemakkelijk gevoel verdween als sneeuw voor de zon toen een mij wildvreemde man me op zijn schouders zwierde en me hierdoor zicht verleende op de praalstoet. Ik genoot met volle teugen
Mettertijd verdwenen de sporen om plaats te maken voor de bus. De 52 en de 54 openden nieuwe wegen. Zij voerden ons naar het Rooigem Zwembad waar onze vader zijn conditie verstevigde. Turnen en zwemmen. Wij, kinderen, focusten ons vooral op de waterpret. Heerlijk om ondanks het fluitje van de toezichter in het water te kunnen blijven. We zijn van de ViGe, klonk het, al hadden we natuurlijk zelf geen visuele handicap.
Na het sportieve uitje kreunden we van de honger. Mama verwelkomde ons toen dikwijls met warme vanillepudding. Maar op zekere avond ontdekten we bij onze bakker de chocoladebol. Papa vond het heerlijk maar meende eerst nog dat de koek gevuld was met chocoladeslagroom. Hij ging louter af op de smaak zonder die extra informatie van het oog
Zo verdrong de chocoladebol ons zondags ontbijt van pistolets met bruine suiker
Vijftig jaar.
Een halve eeuw.
Het laat zijn sporen na.
Mijn hoofd wil niet mee met mijn lijf.
Vijftig jaar.
Gouden jubileum.
Onze mama werd slechts vijftig jaar.
Vijftig jaar.
Ons Koekske kan nog heel wat jaren zeuren!
Nee niet zagen!
Maar ze kan nog vele jaren loochenen, en ziet er minstens een decennium jonger uit
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
