Richtlijnen om gevrijwaard te blijven van een kampioenstitel.
Zorg er vooreerst voor dat je de nationale ranglijsten aanvoert. Indien mogelijk breek je het clubrecord in de betreffende discipline. Dat schept bij iedereen de nodige verwachtingen.
Programmeer enkele feestjes vóór het kampioenschap.
Neem het er na de examens eens goed van zodat je echt in vrijetijdsstemming komt: shoppen, een pretparkje, chatten... Mis vooral geen enkel sms-berichtje. Zeker deze nà 22.oou kunnen belangrijk zijn. Denk eraan meteen te antwoorden.
Negeer eventuele signalen van vermoeidheid.
Gooi het werptuig op de laatste training zo veel mogelijk buiten de sector.
Verlaat die training voortijdig voor een andere min of meer verplichte activiteit.
Laat het goed tot je doordringen dat een reporter van het Nieuwsblad met jou contact zal opnemen. Pieker erover wat je zal verzinnen mocht je de verwachtingen niet inlossen.
Voel de zenuwen door je heen razen wanneer je vreest voor een herexamen al zegt je verstand dat de kans bijzonder klein is. Je weet maar nooit, fluistert je gevoel je in.
Ervaar de euforie na de proclamatie. Besef dat je overgaat naar het vierde jaar ASO. Op school zullen er dus méér jongere dan oudere leerlingen zijn.
Beperk de tijd die je noodgedwongen thuis moet doorbrengen om inderhaast je tas met benodigdheden voor het klassenfeestje te pakken. Reserveer een slaapzak bij je vriendin zodat je deze niet zelf moet meezeulen. Hopelijk heeft je moeder een lijstje klaar met de dienstregeling voor de juiste bus naar je bestemming. Ga nog eens uitgebreid winkelen. Met die bikini van vorig jaar kan je echt het zwembad niet in!
Haal het uiterste uit die laatste uren met je klas. Samen de nacht doorbrengen in een tent is te verkiezen boven het comfort van je eigen bed.
Protesteer niet wanneer iemand anders je gereserveerde slaapzak in beslag neemt. Doe de hele nacht geen oog toe maar verzwijg dit voor je ouders.
Laat je naar huis brengen net voor je naar een familiefeest moet vertrekken. De kans dat je nog even kan recupereren van de wilde nacht is nihil.
Doe na het feestmaal een siësta in een hete auto en laat je voortijdig wekken door een afgunstig familielid voor een dessert dat nog een tijdje op zich zal laten wachten.
Gedoog dat je moeder reeds om 20.00u de festiviteiten afbreekt om je een lange nachtrust te kunnen garanderen. Eens thuis dien je echter nog enkele belangrijke mails te beantwoorden. Je neemt ruimschoots de tijd om alles in orde te maken voor de volgende dag. Op het laatste moment bedenk je dat je graag je vaders laatste cédeetje op je mp3-speler wilt copiëren.
Voorzie slechts één uur om je klaar te maken. Rek het ontbijt, kijk uitgbreid naar je favoriete ochtendprogramma op televisie. Na het kampioenschap is er nog een gewone werpmeeting. Je wordt eraan herinnerd dat je speerspikes nog bij Luc liggen. Regel dat hij ze voor je meebrengt voor de wedstrijd begint.
Kam omstandig je haar, en tracht je helemaal niet voor te stellen hoe je moeder zenuwachtig in de rij staat bij de bakker om de picnic voor deze middag in te slaan. Sluit je af voor de idee dat je wellicht in tijdsnood komt.
Installeer je op de achterbank van de auto om tijdsbesparend aldaar je schoenen aan te trekken...
En dan ben je op het terrein.
Laat de stress tot jou komen. Er is nog geen kat. Enkel de voorbereiding tot een of ander feest van de jeugdbeweging. Het is toch de juiste dag, de juiste plaats, het juiste uur? Pffft, er staat een speer aan de cafetaria, gelukkig... Kaartje invullen. Afgeven. Grapje van een jurylid incasseren.
Een beetje chillen met twee leeftijdsgenootjes aan de hamerstand. Waar blijft de trainer? Stress. Alvast opwarmen dan maar.
Om het spannend te houden arriveert hij later dan gewend. Het werptuig moet nog gewogen worden dus is hij alweer uit beeld voor je terug bent.
Voel je zenuwachtig worden wanneer de scheidsrechter meedeelt dat er tijdig gestart zal worden. Nog tien minuten.
Sta in de rij en werp met een hamer van de inrichtende club, ver beneden je normale prestatie. Verlies je vertrouwen in jezelf. Vraag je angstig af waar je trainer blijft. Stuur je moeder op zoek naar hem.
Nog vijf minuten, verwittigt het jurylid en hij begint de namen en wedstrijdnummers te controleren. Laat de adrenaline stromen.
Dan is het zo ver. Jij bent als eerste aan de beurt.
Je concentreert je, probeert alle aanwijzingen die je ooit kreeg in gedachten te houden. Je voelt dat je niet in vorm bent. Je trainer is niet tevreden. Jij wordt nog nerveuzer. Je wilt het zo goed doen dat het niet meer lukt. Je vertrouwen smelt als sneeuw voor de zon, al is dit voor niemand zichtbaar.
De zesde poging, de laatste kans. Je probeert de perfecte draai te vinden. En herbegint. En herbegint. Pas op dat je niet over je tijdslimiet gaat, zegt de scheidsrechter. Ten langen leste gooi je. Buiten.
Je schreit bittere tranen. Niet om de gemiste titel, of omdat je maar zilver hebt in plaats van goud, maar om je slechte prestatie.
Ach, het is een les, maar je bent jong, er komen nog vele kampioenschappen. Ondertussen kan je werken aan het opbouwen van je zelfvertrouwen en het beteugelen van je zenuwen.
En ik troost je, en knuffel je, mijn lieve sportieve dochter...
Juich en jubel want mijn tweekoppig kroost heeft unaniem een A gescoord. Mijn oudste zegt het middelbare schoolleven definitief vaarwel en rondt een nieuwe kaap in zijn leven. Welke richting hij uitwil is nog niet helemaal duidelijk, psychologie en criminologie zijn geschrapt, rechten of pol en soc, daar wil hij nog over nadenken... Maar wie weet komt er nog iets heel anders uit de bus...
Mijn jongste staat dan weer pal in het midden van datzelfde schoolse bestaan, halverwege de tweede graad dus. Geen nieuwe keuzes te maken dit keer, toch niet op dit vlak.
En ik kijk aan tegen een slinkende beroepsloopbaan en ben van plan te genieten van de resterende actieve jaren, levenslang leren en keuzes maken incluis...
Ik had nooit gedacht dat ik ooit met argusogen de lucht zou afspeuren en blij zou wezen met een flinke wind. Een lekker zonnetje, weliswaar af en toe verstoppertje spelend met de wolken, en dan die wind. Zzzzoeff ffww ffww. Hoe meer beweging er in de lucht zit, hoe minder kreukels, vermoed ik. Mijn parasol kleppert, deuren slaan toe. Maar dat neem ik erbij. Jammer dat ik mijn wasspelden kwijt ben, om mijn wasgoed in te tomen. Af en toe slaan de lichtgewichten, de gedrogeerden, tijdens het droogproces op de vlucht, om in de goot te belanden. Dan dien ik het zuiveringsproces te hernemen en moet ik het wellicht stellen zonder winderige zon.
Het was de technieker die het doodvonnis tekende. Ik had hem in huis gehaald om mijn droogkast weer beter te maken. Deze draaide nog steeds gezwind zijn toeren, doch produceerde enkel koele lucht. Elf jaren oud, en van het soort dat een leven lang mee zou gaan, en reeds ten dode opgeschreven? De prijs voor de herstelling oversteeg deze van een nieuwe aankoop. Je ziet van hier dat ik nog transplantaten ging bestellen!
Ik tastte eens diep in mijn buidel en bespeurde enkel rosse centen. Niet één rooie! Ik keek in mijn gereedschapskoffer. Geen nagel om ... je weet wel... Ik zou me tevreden moeten stellen met een droogrek. Ik gaf me over aan ingewikkelde berekeningen van drooglengte versus aankoopprijs in verhouding tot de beschikbare oppervlakte. Ik woon namelijk klein.
Hoe ik het vroeger, in het prérenovatietijdperk, klaar speelde is me een raadsel. Ik experimenteerde met uittrekbare lijnen, die na verloop van ultrakorte - tijd immens uitrekten. Ik koos daarna voor oerdegelijke, zij het ontiegelijk lelijke, waslijnen die ik van de ene naar de andere muur spande, boven de gasconvector. In de onverwarmde logeerkamer duurde het drie keer langer eer ik de strijkbout mocht hanteren om de plooien glad te strijken. Wanneer de weergoden me gunstig gestemd waren kon ik uitwijken naar buiten, naar mijn ommuurd minituintje, alwaar ik tussen de klimrozen en de klimop oogvijzen had gedreven, trekpleister voor mijn nieuwe wasdraden. In de beslotenheid van mijn patio weigerde mijn was te wapperen en werd ik alzo verstoken van de alomprezen frisheid van het openluchtdrogen.
Ik was dan ook de koning te rijk toen mijn familie me een droogkast cadeau deed, ter gelegenheid van de op handen zijnde geboorte van mijn eerste troonopvolger. Gat geboord, rooster en buis geplaatst, klaar was Kees. Mijn broers eigenlijk, schoon plus echt. Zeven jaar geneugte. Daarna vond ik dat ik het waard was. Voor het betere merk.
Na de verbouwingen was ik multiple gelukkig dat ik èn wasmachine èn droogkast èn oven èn kookfornuis èn stofzuiger èn dampkap èn strijkijzer èn diepvries èn koelkast èn ventilator èn haardroger èn zovele andere apparaten gelijktijdig kon bezigen zonder dat de zekering smolt. Voordien moest ik me behelpen met porseleinen plombs , ik had een hele voorraad aangelegd, want ze waren moeilijk verkrijgbaar. In een antieke elektro-winkel in het centrum vond ik echter nog vervangstukken. De aan/uit-knop bestond uit een soort ijzeren vork die ik omhoog of omlaag moest duwen, waaruit dan vonken sprongen.
Momenteel bevind ik me dus weer in een ecologische periode waarbij ik gebruik maak van natuurlijke hulpbronnen. Ik kan hier echter, naast de positieve, ook enige negatieve aspecten aanvoeren. Binnenshuis verandert mijn was tijdens een moeizaam droogproces in stijve kartonnen borden. De vochtigheid blijft hangen wat niet bevorderlijk is voor de gezondheid van lijf, leden en huiselijk onderkomen. Onze poes wandelt onder het droogrek door en is in volle zomerruif. Een bijzonder onkies idee. Wat anders in de pluizenzeef belandt, blijft aan de kledij hangen. Dat drogen in huis is een slordige boel!
Nog even besparen op kilowatt-uren, maar straks, dan wil ik toch weer zon energievretende droogmachine!
Het komt aan als een donderslag bij heldere hemel. Ik sta perplex, hoor de woorden maar kan ze niet vatten. Maar het moet wel waar zijn, anders hadden ze me niet gebeld.
Krak, doet het in mijn hoofd. Een levensdraad gebroken. Hoe fragiel is een mensenleven.
Enkele fracties van seconden, en de weg naar de toekomst is afgesneden.
Er gaat veel door mijn hoofd op dit moment.
Hij was gestopt met roken, de zoveelste poging, maar nu leek het te lukken. Hij was gemotiveerd want hij wilde zijn kleinkinderen zien opgroeien. Voorlopig was er nog enkel Marthe, nog geen vier maanden oud, en hij genoot met volle teugen, van haar kleine en grote vorderingen, van het babysitten, de dagdagelijkse praatjes met zijn dochter.
Zijn oudste zoon in Frankrijk, net getrouwd, koesterde ook een kinderwens, dus waarom niet samen de sigaretten afzweren?
Het zette hem aan t dromen en hij begon te plannen. In gedachten richtte hij een bijgebouwtje in als gastenverblijf. Een ideale bestemming voor de meubeltjes van zijn moeder.
Knip, doet het in mijn hoofd. En het licht gaat uit.
Zeventwintig juni zou de tweede zoon trouwen. Het zou de mooiste dag van diens leven worden. Wat nu?
Ik denk aan de vele berekeningen en de veelvuldige uiteenzettingen die ik en ik niet alleen! - keer op keer moest aanhoren. Hij wou landen en deeltijds werken. Immers, hij mocht het niet gedroomd hebben dat het wel eens kon gedaan zijn als je net op pensioen was. Net op het moment dat je van het leven kon genieten! Zoveel ging hij uitsparen door niet meer te roken, zoveel zou hij winnen door konijnen te kweken en zijn zelfgemaakte wijn te verkopen.
Aai, doet het in mijn hoofd, precies of hij het voorvoeld heeft.
Zaterdag zou hij zesenvijftig worden. Zijn foto hangt op het bord. We grapten laatst nog dat er bij de aanwervingen rekening moest gehouden worden met de verjaardagen zodat ze wat beter gespreid zouden zijn. Vorige maand werd er bijna meer gesnoept dan vergaderd!
Mijn collega, waarmee ik zoveel jaren lief en leed heb gedeeld, is verongelukt. Een aantal jaren bestond ons team slechts uit drie. De peter van mijn zoon, hij en ik. We waren toen meer dan collegas. Voor mijn geestesoog danst het beeld van de kleurrijke taarten die hij bakte voor Jorams doopfeest. Onder andere een Afrikaanse hutten-koek. De ruiten van de vergaderruimte versierd in de kleuren van Kameroen.
Ik zie ons weer vertrekken op sneeuwvakantie, met de hele leefgroep. Een hele week haar papa missen, het leek de ene dochter, toen nog klein, ondraaglijk en prompt begon ze te huilen. Van de weersomstuit moest ook de jongste schreien!
Zo veel gaat er door mijn hoofd. Maar tranen laat ik niet. Nog niet.
Overdag wisselen emoties elkaar af, boosheid, onmacht, verdriet...
Wanneer ik slapen ga, en het licht uit is, vullen beelden mijn hoofd. Maar een traan laat ik niet. Nog niet.
Na zes dagen is er de begrafenis.
Midden in de week.
De zon schijnt. Een zee van volk.
Hij zou content geweest zijn.
Hij was zo graag onder de mensen.
Het wordt een serene, mooie dienst, gedragen door zijn kinderen, alle vier. Hij liet zo dikwijls uitschijnen hoe fier hij op hen was. Terecht!
Rouwen mag en tranen komen. Een scala aan emoties en gedachten passeert de revue. Te snel gereden wellicht, efkes niet opgelet misschien, verdorie toch. De hond! De volgende ochtend kwam hij thuis. Mocht hij kunnen spreken!
Zal je ... Je zal er niet meer zijn op momenten dat we het zo vanzelfsprekend vonden. Je kastje, je plaats aan de vergadertafel, je zelfgemaakte kaarsen (met de mottige kleuren die ik nu wel schoon zal vinden), je... Domme toch...
Met collegas en bewoners hebben we nadien nog een stil moment in het bos op ons domein. Een stille ruimte in het bos we vonden het niet meteen, zo stil afgeschut, een herinneringsplaats voor hen die ons hier ontvielen. Het is er zalig. Binnen de pallissade een boom, gelidtekend door de jaren, majestueus naar de hemel reikend. Naamplaatjes aan de omheining. Rust.
Samen aan de koffietafel, bewoners en begeleiding. Daarna is het ons tweewekelijkse vergadermoment.
We krijgen ruimte om herinneringen op te halen.
Hoe hij samen met een collega zat te huilen in een Oostenrijks bos: Help, help! Veel te vroeg, we waren nog lang niet op de afgesproken plaats! Tussen ons een diep dal, duisternis, sneeuw en bossen en één van onze discipelen die niet te houden was en ter hulp wou snellen!
Een ander moment, aan de toog met enkele prominenten. Waar het toilet was? Zoooo ver, dat haalde hij niet. Dus tapte hij discreet, en opgelucht, bekertjes en placeerde deze op de toog.
Hoe hij zijn baard verloor in de nacht en zelfs de barbier de volgende ochtend van niets wist.
Hoe hij de douchekop vulde met inkt en je vergastte op een kleurrijke douche...
We zullen onze grappenmaker missen!
En ondertussen weet ik,
Ondervind ik nog maar eens,
In welk een schitterende groep ik werk.
Met ruimte
Voor het leven
Zoals het is.
Hoe zou jij je voelen als jij je droomprinses zou verliezen? schrijft ze hem.
Ze laat er geen twijfel over bestaan dat hij haar droomprins is.
En of hij wel wist wat Aisha allemaal over hem vertelt?
Hij rangschikt het onder vrouwelijke jaloezie.
Het leven gaat niet altijd over rozen, zelfs al ben je tien.
Zijn zesjarige zus zet dan weer de werkelijkheid naar haar hand.
In haar poëzie mogen de vriendjes, evenals de vriendinnetjes, een lijstje wetenswaardigheden over zichzelf neerpennen.
Op wie ben je verliefd? is één van de vragen.
Schrijft haar vlam van het moment toch wel Ava zeker!
Prompt wordt die naam geschrapt en vervangen door Sara.
Met veel plezier degusteer ik de verhalen over het papa-weekend
Mijn stoute schoenen stonden al een poosje klaar. Maar vóór ik daar in zou stappen, had ik nog het een en t ander te overwinnen. Mijn angst om achter het stuur in slaap te vallen, bijvoorbeeld. Zeker als de zon schijnt vraagt het soms het uiterste van mijn concentratie om mijn blik alert op de weg vóór mij gericht te houden. Maar ook regen schrikt mij af. Als het bij bakken uit de hemel valt, verandert een autoweg alras in een glijbaan en verdrinken de witte bakens die me op het rechte pad moeten houden in de plassen. Kramp in de tenen of een slapend been kan behoorlijk enerverend zijn. En dan zwijg ik nog over de camions, die grote mastodonten die o zo dikwijls als het hen uitkomt zonder verpinken naar links uitwijken. Ik heb ogen te kort, ik heb er namelijk maar twee.
Ik roep mezelf tot de orde, ik lijk wel een neurotische tachtigjarige, en verstrek mezelf de nodige inwendige peptalk. Ik negeer mijn GPS die me steevast naar een andere oprit stuurt. Met een half oog anderhalf hou ik op de baan bestudeer ik de afgeprinte route en merk tot mijn groot ongenoegen dat ik al enkele flitspalen aan ruim honderd per uur gepasseerd ben. Als daar maar geen vodden van komen!
De aanwijzingen beginnen maar te tellen vanaf het grote groene dak van het Sportpaleis, dat is dus nog vijftig kilometer te vroeg. Aan de windmolens ter hoogte van Kruibeke krijg ik het gevoel toch al aardig te zijn opgeschoten. Na de tunnel hou ik links aan op de ring, naar het Noorden, dat is ver weg van de aangekondigde onweders in het oosten, hoop ik. De geschreven richtlijnen blijken veel accurater dan de gesprokene van de navigatormadame. Vooral het rechts voorsorteren maar toch rechtdoor langs de treurwilg rijden, heeft me behoed voor vele kilometers omweg. Door een bos, over een eenzame verkeersdrempel, de derde zijstraat in, bereik ik mijn bestemming. Dat denk ik toch, aan de geparkeerde autos te zien is hier toch een feestje aan de gang. Wat is het hier rustig en groen! Maar ik sta blijkbaar bij de buren...
Wanneer ik de lange overschaduwde oprit opwandel krijg ik kriebels. In mijn buik zowaar! Ik sta op het punt mijn entrée te maken bij mij totaal onbekende mensen, althans van gezicht. Een blonde nimf met springerige, ondeugende lokken met aan haar zijde een warmogige Moose, heten me hartelijk welkom.
Eén van mijn ondeugden is te laat komen en dat is nu niet anders. Ik tel nog dertien gasten. Het duizelt me bij alle nick-, voor- en blognamen, die haal ik straks vast door elkaar, temeer daar we nog lang niet voltallig zijn.
We konden de dagen voordien de voorbereidselen bijna in real-time volgen. Alle beschikbare mannen, groot en klein, waren indertijd ingezet om de hardnekkige grootbladige bamboe een kopje kleiner te maken. De beloofde zandbak waarvoor ik mijn ponderkes meebracht, is niet meer. Er ligt nu een gestroomlijnd terras van grote houten tegels, zestien vierkante meter ruim. Niet te geloven, hoe kan je dat in den donker zo kaarsrecht leggen! Bovendien is het zo groot als mijn voormalige living in mijn arbeidershuisje! Daarop troont een tot buffet omgeturnde pingpongtafel met een keure aan lekkernijen. Een lumineus idee voor mijn toekomstige feestjes zo komt het er misschien ooit van - om iedereen zijn proviand te laten meenemen... dat is méér en béter dan ik zelf kan bekokstoven! Chips, nootjes, groenten, dipsausjes, heerlijke kazen, zelfs Pata Grega mmm, pasta-, tarwe-, couscous- en Waldorfslaatjes, vlees op stokjes, sandwiches, warme pasta, brood, taarten in alle soorten en maten, het stond allemaal feestelijk uitgestald. Moose en Zap zorgden voor een waaier aan drankjes, van wijn, water en softdrinks tot een groen, wellicht verraderlijk, in elkaar geknutseld tongstrelend goedje, dat ik eerst voor muntsiroop hield. Het doet me nu nog watertanden en verdorie waarom heb ik me toch onthouden van de zoete lekkernijen!
Ik had me neergevlijd in een solide teakhouten tuinzetel, een ander was met zijn klapstoel gekapseisd, naar ik dacht om het gazon aan een nader onderzoek te onderwerpen. Of was het om stekedingen te verjagen? Die waren er namelijk in groten getale, we werden ervoor gewaarschuwd en mijn inderhaast aangeschafte stick waarmee ik mijn ledematen had ingewreven hield hen helaas niet op afstand. Nochtans flakkerden de citroenkaarsjes dat het een lieve lust was maar ook de wijfjesmuggen fladderden wellustig rond mijn aangezicht. Pas de volgende dag zou ik me onnozel krabben.
Ongemerkt was de zon ondergegaan en liet de kilte zich voelen. Er werd me een deken geoffreerd, helemaal alleen voor mij! Heerlijk! Maar het werd wel wat ingewikkelder om van mijn glas te nippen.
Ik was gemakkelijk te overhalen om de boekenschat te monsteren, neen... ik diende deze niet alfabetisch te rangschikken! Opmerkelijk, heel wat titels staan ook in mijn kasten en een aantal onbekende noteerde ik voor een volgend bezoek aan de bib.
Er werd wat afgekletst die dag en wat me opviel was dat ieder was zoals hij schreef. Ik genoot met volle teugen, op mijn manier, kijkend en luisterend.
Ik mocht zelfs blijven slapen, maar ik moest de volgende dag spinazie maken voor dochterlief, grapte ik. Met een licht gemoed en zonder schriftelijke handleiding keerde ik gezwind via onbekende wegeltjes huiswaarts. Gelukkig was de madam van de GPS nog wakker en werd mijn avontuur in goede banen geleid.
Zap en Moose, bedankt voor deze heerlijke, honderd procent geslaagde dag.
Ik wil het graag nog eens overdoen!
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
