Hij had een afspraak met haar. Eigenlijk was het eerder een spelletje. En elk jaar lukte het weer, vroeg of laat keek ze in zijn lens en hoefde hij enkel af te drukken. Twee Zuiderse dames naast elkaar, de ene uit Italië, de andere uit Spanje, maar praten deden ze niet. Toch niet tegen elkaar.. En blijkbaar zag niemand in haar omgeving haar graag genoeg om er haar attent op te maken dat ze ook haar hals mee moest maquilleren. Nu stak deze pathetisch wit af tegen de bruine fond de teint op haar gelaat. Dat detail, het was me ontgaan
Aan de hand van fotos en anekdotes gidst hij ons door België. Al is hij niet even accuraat met data, hij is een begenadigd verteller, en de buitenlandse cursisten zullen hun tenen moeten uitkuisen om zijn tempo te kunnen volgen
We buitelen de geschiedenis in en vatten de tocht aan op het moment dat de Zuidelijken zich afscheiden van de Verenigde Nederlanden. Men kiest voor een constitutionele monarchie maar in eigen land wordt niemand bereid gevonden de kroon te dragen.
Leopold, de knappe zoon van een Duitse hertog, is getrouwd met de Engelse troonopvolgster. Hij is ontroostbaar wanneer zij in het kraambed sterft. Op het moment dat België zijn oog op hem laat vallen, vertoeft hij nog aan het Britse hof. Hij is een heel geschikte kandidaat, spreekt verscheidene talen, zij het geen Nederlands, een groot diplomaat met internationale allures. Voordien weigerde hij reeds de Griekse troon, maar onder druk van de Engelsen zwicht hij voor de Belgische.
We krijgen een beeld van de kersverse koning die symbolisch door een poort zijn nieuwe land binnenrijdt. Een standbeeld in De Panne.
Het splinternieuwe België heeft nood aan helden. Godfried van Bouillon wordt er zo een, al werd hij in Frankrijk in Boulogne-sur-Mer geboren. Om gezondheidsredenen verhuist hij op jonge leeftijd naar de bossen van Bouillon. Veel later verkoopt hij zijn hele hebben en houden, trekt op kruistocht en wordt koning van Jeruzalem. Dit is van korte duur, na één jaar sterft hij, vergiftigd naar het schijnt. In de geschiedenisboekjes wordt hij verheerlijkt, maar heden ten dage denkt men toch anders over iemand die gewapenderhand in naam van God de macht overneemt
In de jaren vóór de onafhankelijkheid laat Willem van Oranje een koninklijk paleis in Brussel bouwen. Leopold de Eerste heeft alzo een nagelnieuw onderkomen. Het plafond met de kevertjes ligt nog in een ver verschiet.
België heeft een voor die tijd zeer moderne grondwet, die later model zal staan voor andere landen, onder andere Bulgarije. Eendracht maakt macht lUnion fait la force een leuze die je ook op verscheidene oude gebouwen in New York kan vinden, in Brooklyn, ooit Breukelen, bijvoorbeeld.
Maar die eendracht is in het straatbeeld soms ver te zoeken. Weggekalkte letters op een wegwijzer, blijkbaar wil men niet dat de Walen het ziekenhuis vinden. Soms het Vlaams gewist, maar evengoed het Waals. Op een brugpijler prijkt de boodschap: Vlaams buiten. Taalfouten dus, want het moet Vlamingen zijn, maar kan je het hen kwalijk nemen, ze spreken de taal niet!
Dan duiken we de politiek in. Elio, een briljant scheikundige met vlinderdas, die jong zijn vader verliest, gematigd overkomt tijdens debatten maar binnen de eigen partij van leer trekt tegen de Vlamingen. Herman, een echte Bourgondiër, thuis Frans sprekend, maar in zijn dorp de streektaal, rijdt elke zondag met paard en koets naar de zondagsmis. Vertrouwelijk met Albert, hij legt zijn hand op diens arm. De vorst zelf een levensgenieter, lacht graag, in tegenstelling tot zijn broer, le roi triste. Guy met een spleetje dat van jaar tot jaar groter wordt. De befaamde trente secondes, dertig seconden waarin fotografen een kiekje kunnen schieten. Hij neemt de tijd voor de omweg langs de lange tafel, en krijgt de toenmalige premier omschaard door de andere fotografen vol in beeld.
Hoe we omgaan met ruimtelijke ordening illustreren volgende fotos.
De wachtmuur. Lintbebouwing is bij ons erg populair, daar waar elders rond een dorpskern, een kerk, verder wordt gebouwd. Huizen verrijzen in een rij, met gaten weliswaar, achter de gordijntjes monsteren bewoners de passage, het reilen en zeilen van de gemeenschap, televisie avant la lettre. In afwachting van een nieuwe buur blijft de zijgevel blind.
De caravans. Een tijdelijk onderkomen, doch in de praktijk honkvast, met een symbolisch wieltje. Een Belg houdt er niet van om onder te gaan in de massa. Hij wil zich onderscheiden van de rest. Twee cypresjes in het voortuintje dus.
Het volkstuintje naast de autostrade. Hier laat men betijen, in Nederland word je meteen op de bon geslingerd.
Zij komen trouwens massaal naar onze kust, precies of ze zich willen bevrijden van hun keurslijf
Doel en de kerncentrales met de uitbreiding van de Antwerpse haven. Hoe het dorp langzaamaan gesloopt wordt. Een stremming in die werkzaamheden, men botst op een beschermde zwaluwsoort die men niet uit zijn nest kan zetten.
In Brugge houdt men rekening met het historisch kader, in Gent vind je een skyline van oud en nieuw. De boekentoren, symbool voor het intellect, tussen de andere torens, wereldlijk en religieus.
En zo gaat het maar door, de ene na de andere anekdote. De moeite waard: Michiel Hendryckx
... En mocht de naam u niets zeggen, hij is een gerenommeerd persfotograaf en televisiefiguur uit onder andere de Laatste Show, de Bende van Wim en het Bourgondisch Complot...
Mijn keuken is een heel plezierige plek om te vertoeven. Om te mijmeren eigenlijk, wat niet direct de functionaliteit ten goede komt. Ik heb er zelfs ooit eens een hoge pianokruk in neergepoot, om met een drankje binnen handbereik het tableau vivant te savoureren. Het rimpelende water, een stoet eendjes, een waterkieken, de gemeerde bootjes aan de overkant, mijn vissende buurman tussen wuivende wilde begroeiing... Op zonnige dagen doorklieft mogelijks een speedboot de rivier, een schuimend spoor in zijn kielzog waarna zijwaarts wild klotsende golven de oevers bespringen. Af en toe passeert een rustig peddelende kano of een wat forsere boot met vlag en wimpel. De bonte aanlegsteigertjes geven me een vakantiegevoel.
Al een hele tijd ben ik alzo blind voor het ontluisterende beeld van mijn blank bepleisterde maar ondertussen groezelige muren binnenshuis, geteisterd door de vettige walmen die de dampkap ontsnapten. Ik heb klachten over dat apparaat, ik heb de indruk dat het wat nonchalant met zijn opdracht omspringt en niet perse elk kwalijk geurtje wil vatten en verwijderen. Ik moet hulptroepen als ajuin, koffiedik, peterselie, appel en witbrood inroepen of een schoteltje met azijn of citroensap naast het fornuis neerplanten om een frissere odeur in de keuken te bewerkstelligen.
We zouden de daad bij het woord voegen, mijn dochter en ik. We vezen alle keukenornamenten los en sponsden de muren af. Daarna togen wij naar een tegeltjeswinkel alwaar wij overdonderd werden door een verpletterend aanbod aan mogelijkheden. Vrij vlug vielen wij enfin ik, haar bekoorde eerder gladde steriliteit - voor een rustiek mozaïek. Of het gemakkelijk plaatsen was, polste ik de verkoper, want ik zou het zelf wagen. Het vergt vooral geduld, repliceerde hij. De voegen dienen loodrecht op elkaar te staan, om geen slangachtig effect te verkrijgen. Een lat blijkt een puik hulpstuk voor beginners, een schietlood, sorry, maar dat is voor de gevorderden... Geen nood, men zou vrijblijvend en kosteloos een offerte maken, ook voor die luttele acht vierkante meters, waarbij ik al een ruime marge misklonen had gerekend.
In afwachting wil ik de koelkast aanpakken. Die kampt al een hele tijd met een overmaat aan condens en een raar geluid bij het openen. Krak, zegt een weerbarstig scharnier. Vijsjes losdraaien, opbergen en hopen dat ik straks nog hun afkomst weet. Met veel moeite schuif ik het toestel uit zijn behuizing. Ik dien het handvat uit het front te vijzen voor een optimale opening. Een hele frustrerende dag kost het mij om de verzonken scharnieren proefondervindelijk af te stellen. En ik ben nog niet helemaal tevreden, onderaan sluit de deur niet honderd procent. Foert, beter kan niet, denk ik uiteindelijk.
Bij de installatie van de keuken dacht de aannemer niet na over de circulatie van de warme lucht van oven en koelkast. Boven en onder de ingemaakte kasten zou ik eigenlijk roostertjes moeten voorzien.
Al snak ik naar de koesterende stralen van een gele bol aan het uitspansel, ik heb nog heel wat activiteiten in petto waarbij ik Laura, en haar schijnsel, niet onmiddellijk nodig heb. Desalniettemin richt ik een smeekbede tot haar: kom te voorschijn, ik garandeer een gradueel kortere werkdag en een verhoudingsgewijs mindere arbeidsintensiteit, we zullen zo dankbaar zijn!
Bijna waren ze zonder mij vertrokken, maar gelukkig verscheen ik vóór de chauffeur op het appèl en was mijn plaats nog niet door iemand anders ingenomen. Ik dien ootmoedig schuld te bekennen, mijn antwoord op de uitnodiging was op zijn zachtst gezegd wel wat onduidelijk. Een ja gevolgd door een maar ontkracht de bevestiging, nietwaar. En aangezien ik verder niemand deelgenoot maakte van mijn op een oplossing gericht denkproces, beschouwde men mijn antwoord als een nee, spijtig.
Ik ben een grenzeloze twijfelaar. Zelfs mijn bedstee twijfelt tussen een of twee personen. Kiezen is verliezen, een sprong in het ongewisse, ik kan niet àlles hebben, het perfecte bestaat niet en is zelfs niet wenselijk.
Gelukkig is mijn collega en peter van mijn zoon op reis wat de kans verkleint dat hij hier mijn boekje opendoet. Zijn vingers zouden nogal jeuken om hier uit de doeken te doen hoe ik bijvoorbeeld na lang wikken en wegen toch nog een maaltijd op restaurant voorgeschoteld krijg.
Uiteraard ben ik niet steeds zo bedachtzaam, evengoed handel ik onbesuisd en impulsief...
Het is evident voor mij althans - dat ik het uitje naar zee niet wil missen, temeer daar het de warmste dag van het jaar belooft te worden.
t Zijn zotten die werken in deze hitte, schiet me zo door het hoofd, en ik krijg een beeld van een met tandenstokers en microvezeldoek gewapend mens voor ogen, dat kookfornuis en pompbak te lijf gaat, terwijl de zon mijn op een strandbed gedrapeerd lijf koestert, een zacht briesje voor verkoeling zorgt en op de achtergrond de golven zacht ruisen.
Het is vloed en ik moet me niet ver verplaatsen om me in het zilte nat te verkoelen. Tssst kssjt klinkt het, wanneer ik verhit het water induik. Dit laatste is met een flinke schep zout te nemen, het komt erop neer dat ik behoedzaam het water inschrijd, huiverend bij elke deinende golfslag, temeer daar ik na amper twee meter reeds de dieperik inga. Creepy!
Bij eb klotst de zee meterlang op kniehoogte. Dan is de afstand tot het strand zorgwekkend groot, een immens waterveld...
Het heeft iets luxueus en zorgeloos: een ijsemmer al is hij van plastic met een bewasemde fles wijn. En een exquis gezelschap, met name mijn drie jongste zussen. We laten ons pas van het strand verjagen wanneer de uitbater de ligbedden met een tractor komt ophalen.
Ik ben gemakkelijk te verleiden om nog een stukje aan die heerlijke dag te breien, consumeer een aperitiefje op Steentjes terras, schuif aan tafel voor de kroketten met kalfsfricassé, geniet van de verhalen van de jobstudenten, de fratsen van mijn schoonbroer. Mijn jongste komt de vrolijke bende vervoegen. Ik heb buikpijn van het lachen, tot plots de wind komt opzetten, en takken en bladeren over ons dwarrelen. In allerijl verhuizen we naar binnen. Net wanneer ik bedenk dat ik beter vóór de storm mijn biezen kan pakken, ik ben immers per fiets, breekt het hemelgeweld los. Waaw.
Veel later peddel ik naar huis, alleen, want Jolien blijft bij haar nichtje overnachten. De kortste weg laat ik links liggen de precisie gebiedt me te zeggen rechts die voert langs onbewoonde straten en rillend in een mouwloos t-shirtje en doorweekt steek ik de sleutel in het slot, home sweet home!
Tien minuten voor middernacht, besluit ik barmhartig mijn zoon moest eigenlijk deze morgen vroeg uit de veren om geld af te halen van zijn spaarboek, waarbij mijn aanwezigheid onmisbaar was aangezien hij nog niet meerderjarig is, om een ticket aan te schaffen voor Feest in het Park, maar hij was nog doodmoe want veel te lang in de Blaarmeersen blijven hangen, zeer tot mijn ongenoegen tot een stuk in de nacht, of liever de morgen.... ik besluit dus barmhartig on-line zijn ticket te betalen, want vanaf 1 augustus kost het 10 euro meer... Ik scroll wat heen en weer voor meer info in verband met de camping.... Terug op de bestelpagina is het plots zestig in plaats van vijftig euro geworden. Sapperdenondebollekes! Ik met mijn op zeker spelen altijd, mijn twijfelen... enfin, niks aan te doen....
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
