Hoe dikwijls heb ik niet verzucht, had ik maar een handleiding! Een richtlijn, een baken, een boei, een...
Vijf minuten, het lijkt een uur.
Ik probeer mezelf tot kalmte te manen, maar mijn oren zijn gespitst.
En plots ontspan ik. Hoor ik daar geen gestommel in de kelder?
Het vermeende geluid wordt niet gevolgd door een behoedzaam openen van de koelkast, gerommel in de keuken en gekraak op de trappen. Het blijft stil. Loos alarm dus, maar eer ik daarvan overtuigd ben!
Binnen een half uur, maximum drie kwartier ben ik daar, had hij me geseind. Ik had daar nog een marge bij gerekend, maar geen zoon te bekennen.
Het is midden in de nacht en er is niemand die ik kan raadplegen. Een verdieping hoger vertoeft mijn dochter in dromenland. Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om haar deelgenoot te maken van mijn ongerustheid. Ik kan alleen maar wachten.
Of slapen. Dat ware het meest verstandige, ware het niet dat een zenuwachtig fladderende mot pendelde tussen mijn maag en mijn hoofd.
Traag sleept de tijd zich voort en gaandeweg neemt mijn angst toe. Of is het boosheid? Kan hij zich niet houden aan een afspraak die hij nota bene zelf heeft gemaakt? Ik had hem immers mijn fiat gegeven. Hoe komt het dat hij plots niet meer te bereiken is? GSM plat? Of doelbewust uitgezet?
Hij is zeventien, binnen enkele maanden achttien. En het is vakantie uiteraard.
Dus geen schoolplichten die dwingen.
En ondertussen is het drie uur in de nacht, en hij had al ruim een uur geleden thuis zullen zijn, volgens zijn sms althans.
Doemscenarios spelen zich voor mijn ogen af. Hij is aangereden door een auto. Ligt zieltogend op het asfalt.
Ik kwel mezelf, hoor de piepende remmen van zijn fiets vóór hij uitbundig de deurbel bespeelt en bedenk dat ik dit nooit meer zal horen.
Wie weet belandde hij in een vechtpartij en werd neergestoken. In Londen zijn dergelijke gruwelverhalen helaas realiteit.
Om half vier kan ik het niet meer houden en besluit op verkenning te gaan. Aan de ingang van een parkje ligt een fiets maar ik kan niet detecteren of het de zijne is. Aan het station maakt mijn hart een overslag. De flikkerende lichten horen echter bij gemeentewerkers. De fiets aan het park blijkt ook niet de zijne. Enigszins gerustgesteld keer ik naar huis.
Daar rijgen de minuten zich eindeloos aan elkaar. Om mijn onrust te delen stuur ik om halfvijf een bericht naar de papa, wetende dat deze vroeg uit de veren moet. Dan ontvang ik niet lang daarna het volgende van mijn zoon : Jo mam gsm wrk ni goe mr, kan nix ontvangen of sture, ma als ge dit eindyk vrneemt kblyf by M. pitn. Kga gsm afzetn x
Ontlading. Oef, ontspanning, euforie. Terstond een nieuw bericht naar de papa gestuurd. Alles OK.
Maar het laatste woord is nog niet gezegd. Het lijkt erop dat hij graag onbereikbaar bleef! Voor mij geen probleem indien hij bij zijn vriend blijft slapen, maar zonder tegenstrijdige berichten graag!
De volgende dag, en na veel nadenken besef ik dat ik me verder moet bekwamen in het loslaten. Voorwaar, voorwaar, ik zeg u, geen gemakkelijke opdracht...
Reacties op bericht (7)
22-08-2008
'België'
waaaw Lieve,
Je hebt echt wel een gietijzeren geheugen!
Een heel leuke 'recentie' van ons avondje 'België'
Voor herhaling vatbaar? Zeker ook de de 'after-drink', waar ik, foei!, nog eens de 'Juf' gespeeld heb. (ik zal het nooit meer doen ;-)
groetjes
Griet
22-08-2008 om 21:45
geschreven door Griet
10-07-2008
*
Nou Lieve, eerlijk gezegd kreeg ik daar ook het heen en weer van. In die tijd geen gsm, misschien makkelijker want daar moest ik me dus niet sappel om maken. Maar er was verdorie wel telefoon!!! En een afspraak was een afspraak! Maar ik ben het doorgesparteld zonder veel schade, en de kinderen ook. En dat gaat bij jou net zo zijn. Maar ondertussen sterf je wel een duizendtal keren. Loslaten? We hebben het allemaal moeten doen, maar nu nog ben ik ongerust als ik niets van hen hoor, of wanneer ik op de radio hoor spreken over nog maar eens een autoongeluk op de route die zij volgen. Dus dat loslaten is mooi in theorie. In de praktijk ligt dat iets moeilijker. Nog steeds lachen mijn kinderen met mijn toenmalige geijkte uitspraak:"Wacht maar tot je zelf kinderen hebt, dan pas zul je begrijpen." En dat begint zoonlief nu te ondervinden en dan is zijn dochter pas acht! Of hoe moeders wraak zoet kan zijn, hihihi. Dikke knuffels
10-07-2008 om 14:49
geschreven door huismusje
09-07-2008
.
Je beschrijft wat vele ouders meemaken met kinderen van die leeftijd. Die angsten heb ik ook zo vaak meegemaakt en dan die ontlading achteraf; het is alsof je weer opnieuw kan leven. Terwijl door een simpel telefoontje die nutteloze doodsangsten vermeden hadden kunnen worden.
Ik begrijp je zo goed.
09-07-2008 om 23:40
geschreven door Chelone
..
Dat loslaten als hij nog maar zeventien is......gemakkelijker gezegd dan gedaan. Hoewel, hij zal zeventien al heeeeel wat vinden. Hij is hier in geen uitzondering ik ken er ook zo een. Wanneer gaan ze het ook begrijpen wat een ouder voelt in zo'n situatie. Als ze zelf ouders zijn, denk ik.
09-07-2008 om 15:06
geschreven door Ludovikus
***
Van mij zou zoon huisarrest gekregen hebben, het zou hem leren om weg te blijven zonder te verwittigen. Eén keer is hij een half uur te laat thuis gekomen met de auto, en heb ik zijn sleutels afgepakt. Dat is me nooit geen tweede keer meer overkomen. Die jonge gastjes beseffen nog niet hoe ongerust ouders kunnen zijn. Hun beurt komt ook nog en dan even zien hoe zij gaan reageren. In ieder geval heeft mijne jongsten al gezegd dat hij met zijn kinderen nog strenger zal zijn dan ik.
09-07-2008 om 09:56
geschreven door camille
08-07-2008
..
Yep! Been there, done that! Ik moet wel eerlijk zijn en bekennen dat ik ventje in 't midden van de nacht buiten heb gezet op zoek naar onze oudste! Zijn brommer was in panne gevallen en hij was de hele weg terug naar huis te voet aan't doen. Tijdens die drie uur wachten sterf je duizend keer hé? Het mindert wanneer ze weg zijn, dan zijn ze ook op trot maar dan weet je het niet! heel diepe medelevende zucht.... xxx
08-07-2008 om 20:07
geschreven door bojako
"Jo zoon"
Allemaal even erg!
Alsof efkes verwittigen zoveel energie kost.
08-07-2008 om 09:07
geschreven door zapnimf
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
