Het ene moment is er niets, het andere moment overspoelt het me: de vlindertjes in mijn buik. Ik weet niet wat me overkomt, de ruimte lijkt plots zo licht, luchtig en vrolijk. Het is net of ik hem nu pas voor het eerst echt zie. Opgeschoten, in een wit gewaad. Zandkleurig haar. Ernstig geeft hij het karafje aan. Klingelt op het juiste moment de belletjes.
Ik herken het gevoel. Lang, làng geleden maakte ik het al eens mee. Ik was een jaar of zeven. Plots klonk er geschrei. Het geluid zwol aan, leek oorverdovend in de stilte. Een grote jongeman in een wit kleed met koord stevende op de menigte af, nam zacht doch vastberaden onze vierjarige buurjongen op en beende naar buiten. Wat maakte dat indruk op mij! Zo lief, zo sterk! Ik was op slag verliefd.
Sedertdien passeerde ik op elastieken benen zijn huis. Kijken dierf ik al helemaal niet. Maar mijn hart dreigde uit elkaar te spatten van immense bewondering. In mijn ogen was hij een màn. Hij was zèker vijf jaar ouder, maar in die tijd dacht ik nog niet in getallen.
Veel gelegenheid tot verliefd worden was er niet. Ik leefde bijna continue in een vrouwenwereld. De kleuterklas was gemengd, en de eerste twee studiejaren ook. De enige jongens die ik me herinner, waren die wildebrassen uit de houten huisjes in de Ruststraat. Noodwoningen, tijdens de oorlog opgetrokken, maar dat wist ik toen nog niet. Vechtersbazen waren het, waarvoor ik een heilige schrik had.
Pas op een zeldzaam vrij moment tijdens een weekend van de lering, de tweejarige voorbereiding op het Vormsel, kwamen jongens in mijn blikveld. Heerlijk! Ze zaten de meisjes na met kikkers, en al was ik doodsbenauwd dat ze zon puit in mijn nek gingen loslaten, deed ik vrolijk of het me niet deerde. Ze waren zoveel levendiger, wilder, luidruchtiger dan mijn vriendinnen. En oh, wat trok mij dat aan!
Maar voor ik het goed besefte was ook dit voorbij. Tijdens onze Plechtige Communie en ons Vormsel de dag daarop, waren we doordrongen van de plechtigheid en ernst van dit gebeuren. Ons, want ik beleefde dit samen met mijn zus Sesje.
Hierna was er een familiefeest, met een echte traiteur, kosten noch moeite waren gespaard. Hoe plezant om in het middelpunt van de belangstelling te staan! De Kempense en de Antwerpse tak verenigd in ons huis. En, hartgeroffel, bij die genodigden ontwaarden we een onbekende kozijn van onze leeftijd, een halve tweeling, rà-zend knap! Pfft!
Dit ligt reeds ruim een jaar achter mij, als de bliksem toeslaat. Van de ene op de andere dag vind ik het niet erg meer om wekelijks op woensdag de ochtendmis bij te wonen. We hebben bij ons thuis ons vaste dagen. Voor mij liggen die op woens- en zaterdag. Dikke pech voor mij als de zondagsplicht ook op zaterdag kan vervuld worden, want dat scheelt in tijdsduur. Tijdens de week wordt de mis afgeraffeld in twintig minuten, soms in een kwartier, zeker met onderpastoor Dhont! Bovendien komt hij steeds te laat, ik vind dat helemaal niet erg, want hij wil de verloren tijd inhalen en dan gaat het nog rapper.
Van week tot week groeit mijn gevoel, tot ik er zeker van ben, ik hoù van hem, de woensdaagse misdienaar! Twee jaar ouder dan ik dus onbereikbaar. Mijn uitverkorene weet totaal van niets en blijkt geen gedachten te kunnen lezen. En ik probeer mijn gevoelens te temperen, want, en de schrik slaat mij om het hart, misschien word ik wel zwanger!
Mijn mama had me immers, jàren geleden, voorgelicht: als een mama een vrouw dus en een papa een man dus elkaar héél héél graag zien, dan kunnen er kindjes komen
Reacties op bericht (7)
31-03-2014
Ruststraat
Dag Lieve,
Met onze buurt Ottergemse Dries in Gent zijn we op zoek naar het verleden van onze wijk. Ik kwam heel toevallig bij jou terecht in mijn zoektocht naar meer informatie over de noodwoningen in de Ruststraat. Kan je me hier wat meer over vertellen? Weet je nog wie hier toen woonde? Of heb je toevallig nog foto's? Alle informatie - hoe klein ook - is welkom!
Met vriendelijke groeten,
Joke Charles
31-03-2014 om 10:04
geschreven door Joke
05-11-2006
puntje op de i
Voor alle duidelijkheid, ik had geen oogje op de pastoor, maar op de vijftienjarige misdienaar toen ik dertien was!
05-11-2006 om 20:11
geschreven door Lieve
..
Ja, meisjes dromen. Jongetjes hadden ook die dromen hoor. Ik droomde in de kleuter al van die mooie benen van de juf. Op de pastoor ben ik nooit verliefd geworden en zijn meid was ook niet de moeite. Wel de dochter van de meid van de neef van de pastoor die ook pastoor was,.... nee, de dochter van de meid van de neef van de pastoor die ook pastoor was , was geen pastoor.
05-11-2006 om 17:46
geschreven door Ludovikus
02-11-2006
12 en verliefd...
bij mij was 't onze dokter, een brave huisvader met 5 kindjes, onbereikbaar dus en ik maar smachten! en kijk eens Lieve : communiefoto van mijn 1 jaar jongere zus Jes en mezelf : in een "paterskleed" door ons moeke gemaakt en daarboven kroontje en voiletje...
Liefs,
02-11-2006 om 12:50
geschreven door paz
..
in feite worden we toch heel jong verliefd hé Lieve, ik herinner me zelfs de naam nog van mijn allereerste prille liefde en ik moet toen ongeveer vijf of zes geweest zijn: Peter Gallagher, straf dat je zo'n zaken onthoudt nietwaar? Ik heb ooit het (?) genoegen gekend van een priester die op mij verliefd werd, maar ik heb hem netjes en braaf terug op het rechte pad gezet. Spijtig want vijf jaar later had hij toch zijn kleed over de haag gegooid en was met een nonnetje getrouwd. Ik heb mijn plechtige communie (zoals dat toen heette) met mijn oudste broer gedaan en ik was zo zenuwachtig dat ik tijdens het Lof van mijne sus ben gedraaid. Groetjes,
02-11-2006 om 10:33
geschreven door bojako
Links, rechts
Ik hoopte dat iedereen zou denken: de rechtse. Het is dus de linkse, en op het scherm sta ik er niet zo knap op als in 't echt!
02-11-2006 om 01:45
geschreven door Lieve
*
Wordt hopelijk vervolgt???? En wie van de twee zusjes op de foto was jij? Ik ben helemaal niet nieuwsgierig hoor, nee, enkel maar geweldig curieus. Kus
02-11-2006 om 01:40
geschreven door huismusje/troubadoerke
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
