Het stof is gaan liggen

De zaak De Gelder, Jonathan Jacob, het is wat stil geworden.

Toch mag men niet stil blijven staan bij het feit dat er meer en veel aandacht zal moeten besteed worden aan de toekomst van psychiatrische patiënten in de gevangenis en in handen van justitie.

Iedereen is een politieel psychiatrische patiënt.

Bio-psycho-sociale invloed, een ongeval, CAV, NAH, (niet aangeboren hersenletsel), hevige stress, burn-out, depressie, allerlei invloeden waarop wij ons niet steeds bewust zijn kunnen ervoor zorgen dat ieder van ons van de ene op andere dag psychiatrisch patiënt wordt, dat het plots mis gaat.

En dan---

In een toestand die men op dat moment niet in handen heeft een crimineel feit plegen is erg voor de gemeenschap, maar ook erg voor de dader.

Het is m.i. dan ook de plicht om preventie ten volle te benutten en zorgzaam om te gaan met mensen met psychische problemen die in aanmerking zouden kunnen komen voor ondoordachtzame feiten die door de maatschappij niet kunnen aanvaard worden.

Als het dan toch misgaat moet men zorgen voor een professionele aanpak van het crimineel en medisch aspect van de dader als psychiatrisch patiënt. Niet kijken wat de commercieel of mediatiek gewin kan opleveren maar kijken hoe men op een ster professionele wijze klaarheid kan brengen in de zaak.

Als men zo werkt zal men ook voor de nabestaanden van feiten een duidelijk antwoord kunnen geven en ook een oplossing zoeken naar de  dader / patiënt.

Nu schiet men de molen van assisen in gang om na de veroordeling te spreken van" 't Is niet zeker dat hij binnen het jaar zal geïnterneerd worden.

Dit is lachen met zichzelf, met justitie, met de nabestaanden en ook met de psychiatrisch patiënt.

In gerechtelijke procedures is de forensische psychologie  veel te veel uitgespeeld in de media als twee tegen elkaar staande polen van best en beter weten.

Ik heb weinig zaken gezien waar men zich afvroeg waar de patiënt en of het slachtoffer nu werkelijk aan toe was en wat de beste en eerlijkste oplossing zou zijn voor beiden.

 Ondertussen sterven mensen, slachtoffers, zaken worden afgesloten , de pers zwijgt tot er een nieuw sensationeel drama te melden valt en worden de psychiatrische patiënten vergeten in het achterhuis van de gevangenis. Ja zij krijgen wel medicatie maar weet men nog waarom en waarvoor en hoeveel en wanneer?

En ja men bouwt een nieuwe instelling in Gent voor geïnterneerden, maar als de zorg dezelfde blijft als nu , de omkadering en de inzet op hetzelfde niveau blijft wat gaat er dan veranderen?

Als het stof van de grote mediastorm is gaan liggen hoop ik dat men ook de slachtoffers en nabestaanden niet vergeet. Mensen die intens en diep getroffen zijn door ernstige gebeurtenissen. Mensen die verlies geleden hebben, intens verlies. Daarvan moet de overheid zich ook bewust zijn.

Blijven herinneren en werken aan herstel kan mits een kleine moeite, ook van de overheid en van instellingen.

19-04-2013 om 13:47 geschreven door Joseph Hamerlynck