Mijn computer is mijn beste vriend, dat kan ik onomwonden stellen.
Waar mijn eega nogal eens durft te mekkeren, tegen te pruttelen en soms een ferm stukske kan zagen, niets van dit alles bij mijn computer. Hij doet bijna altijd zonder morren wat ik hem opdraag. Hij in de veronderstelling dat een PC mannelijk is, want als hij vrouwelijk was zou hij een zij zijn, in elk geval toch nog méér kuren hebben?Bijna altijd, maar hij weet wat hem te wachten staat als hij niet luistert.
Een ferme trap ertegen, daarvoor staat hij trouwens net op de geschikte plaats, onder het bureau.
Dat heeft me al eens een verstuikte grote teen opgeleverd, ik dacht eerst zelfs dat hij gebroken was.
Helemaal opgezwollen en zo blauw als een...ik vind geen geschikt woord, ik wou schrijven als een patat maar die zijn niet blauw.
Aan de voorkant zitten er dan ook reeds enkele serieuze deuken in, maar het binnenwerk is picobello onderhouden hoor! Nog maar juist heb ik hem eens zorgvuldig gestofzuigd vanbinnen. Dat wist je nog niet hé, dat je dat soms zo eens moet doen?
Er zitten namelijk nogal wat ventilatortjes in, in zo’n computer. In een desktop toch, van een laptop ben ik niet op de hoogte. Er zit er één op de voeding, er zit er één op de processor, er zit er eentje op de grafische kaart, eentje op de TV-kaart...
En ze hebben de neiging om het stof aan te trekken. Met te veel stof op de schoepen halen ze het vooropgestelde toerental niet meer, de PC loopt warm, raakt defect en voor je het weet sta je met jouw portefeuille te zwaaien in de winkel om weeral een nieuwe te kopen...
Ik spreek ook tegen mijn computer. Dat heeft niets te maken met het feit dat ik seniel aan het worden ben, al beweert mijn vrouw dat bij hoog en bij laag, maar omdat ik spraaktechnologie geïnstalleerd heb.
Na het faillissement van Lernout & Hauspie kon je de software kopen aan halve prijs, en sindsdien heb ik al goed gelachen...
Dat zal voor volgende keer zijn echter.