 Reactie van Walter C. (Hemiksem)
Ik was pas 2 jaar toen mijn papa verongelukte tijdens de nachtploeg. Hij viel van 18 meter hoogte. Hij werkte daar pas 15 maanden. Een week later zou de akte ondertekend worden voor de aankoop van een sociale woning.
Mijn moeder verdween met mij en verbrak alle contacten met de broers, zusters en ouders van mijn papa.
Ik had altijd het gevoel dat mijn papa mij van boven uit volgde.
Een poos na de plotse dood van mijn 8 jaar jongere broer, ook echt een drama , leerde ik wat dood gaan was.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Jean (mijn halfbroer) leed aan dezelfde ziekte als ik en stierf zonder dat ik hem had kunnen bijstaan.
Een vol jaar verweet ik mezelf er niet geweest te zijn bij hem.
Wat ik nu schrijf heb ik echt beleefd. Op mijn 55ste verjaardag verscheen Jean aan mij. Hij zag er zo mooi uit.
Wie ons achter laat , waakt over ons. Het leed is nu verzacht. Enkel, je moet het toelaten.
|
